Sygnatura akt VI U 132/16
Dnia 7 lutego 2018 roku
Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący SSO Tomasz Korzeń
Protokolant st. sekr. sądowy Anna Kopala
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 lutego 2018 roku
sprawy z odwołania P. Ż.
od decyzji z dnia 18 stycznia i 2 listopada 2016 roku
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.
o przyznanie renty
I. zmienia zaskarżone decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z dnia 18 stycznia i 2 listopada 2016 roku, znak: (...) w ten sposób, że przyznaje P. Ż. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 24 marca 2014 roku do 31 maja 2018 roku,
II. zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. na rzecz P. Ż. 360zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
SSO Tomasz Korzeń
VI U 132/16 UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 18 stycznia 2016 roku, znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu do renty z tytułu niezdolności do pracy.
Kolejna decyzją z dnia 2 listopada 2016 roku, znak: (...) , organ rentowy odmówił skarżącemu prawa do renty.
P. Ż. złożył odwołanie od obu tych decyzji. Podał, że cierpi na ciężką postać bezdechu. Leki opiodalne, które przyjmuje od lat, upośledzają sprawność psychofizyczną i działają niekorzystnie na objawy obturacyjnego bezdechu sennego, a muszą być zażywane z powodu przewlekłego postępującego zespołu bólowego odcinka lędźwiowego kręgosłupa i przepuklin na wysokości od L-1 do L-5 i od L-5 do S-1 z promieniowaniem do kończyn dolnych.
W odpowiedzi na odwołanie pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniósł o oddalenie odwołania podnosząc, iż Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 12.01.2016 roku stwierdziła, iż skarżący jest zdolny do pracy.
Postanowieniem z dnia 2.01.2017 roku w sprawie VI U 829/16, Sąd połączył do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy z odwołań ubezpieczonego od obu spornych decyzji.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Ubezpieczony urodził się (...).
Do dnia 31.05.2001 roku pobierał rentę z tytułu niezdolności do pracy. Decyzją z dnia 12.06.2001 roku ZUS odmówił mu prawa do dalszej wypłaty renty. Prawidłowość tej decyzji podlegała kontroli Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp., który wyrokiem z dnia 8.10.2003 roku (VI U 2069/01) oddalił odwołanie skarżącego od decyzji ZUS z dnia 12.06.2001 roku.
W dniu 13.03.2013 roku ubezpieczony złożył kolejny wniosek o rentę. Decyzją z dnia 14.05.2013 roku ZUS odmówił mu prawa do tego świadczenia. Wyrokiem z dnia 29.09.2015 roku w sprawie VI U 918/13, Sąd Okręgowy w Gorzowie Wlkp. oddalił odwołanie ubezpieczonego od decyzji z dnia 14.05.2013 roku.
W dniu 24.03.2014 roku skarżący złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy (wniosek został przekazany przez Sąd Apelacyjny w Szczecinie po zakończeniu postępowania w sprawie VI U 918/13). Orzeczeniem z dnia 19.10.2016 roku Komisja Lekarska ZUS ustaliła, że wnioskodawca jest zdolny do pracy. Decyzją z dnia 2.11.2016 roku organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do renty. Wnioskodawca złożył odwołanie od tej decyzji.
W dniu 4.11.2015 roku ubezpieczony złożył kolejny wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Orzeczeniem z dnia 12.01.2016 roku Komisja Lekarska ZUS orzekła, iż P. Ż. jest zdolny do pracy. Decyzją z dnia 18.01.2016 roku ZUS odmówił mu prawa do renty. Ubezpieczony odwołał się od tej decyzji. (bezsporne)
P. Ż. posiada wykształcenie zawodowe – stolarz budowlany. Dotychczas pracował jako stolarz, dozorca placowy, ochroniarz.
W dniu 19.12.2006 roku uzyskał orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności – na stałe.
W okresie od 24.12.2001 roku do 31.01.2014 roku pracował jako dozorca i pracownik ochrony w (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w siedzibą w W..
Następnie od 1.02.2014 roku do 14.02.2015 roku pracował jako pracownik ochrony w (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W..
Od 22.07.2014 roku do 4.08.2014 roku pracodawca wypłacił mu świadczenie w związku przebywaniem na zwolnieniu lekarskim, a następnie od 5.08.2014 roku do 15.01.2015 roku świadczenie z tytułu choroby wpłacił mu Zakład Ubezpieczeń Społecznych.
W dniu 23.01.2015 roku pracodawca Spółka (...) rozwiązała z ubezpieczonemu umowę o pracę, z uwagi na brak zgody lekarza medycyny pracy na wykonywanie dalszej pracy jako pracownik ochrony.
U wnioskodawcy rozpoznano: obturacyjny bezdech podczas snu (OBS) – postać ciężką, leczony protezą powietrzną (CPAP); niedosłuch; chorobę zwyrodnieniowo – zniekształcającą kręgosłup; nadciśnienie tętnicze; otyłość pokarmową; przykurcz zgięciowy palców IV i V dłoni prawej.
Bezdech śródsenny rozpoznano u niego w lutym 2014 roku. Wówczas został zakwalifikowany do leczenia aparatem CPAC, który to skarżący regularnie stosuje. Mimo tego bezdech senny występuje cały czas. Występują u niego wielokrotne, powtarzające się epizody zatrzymania lub znacznego ograniczenia przepływu powietrza przez drogi oddechowe na poziomie gardła przy wzmożonej pracy mięśni oddechowych. Bezdechom towarzyszy spadek saturacji o 2 – 4 % w porównaniu z saturacją z okresu czuwania. Dodatkowo występuje u niego nadmierna senność w ciągu dnia. Aktualnie nie ma skutecznego leczenia farmakologicznego. Pozostaje jedynie leczenie z wyboru – oddychanie dodatnim ciśnieniem w drogach oddechowych.
Z powodu objawów zespołu bólowego kręgosłupa wnioskodawca leczy się w poradni leczenia bólu od 2012 roku. Wobec braku efektów lecenia lekami przeciwbólowymi klasycznymi, stosuje on lek w postaci plastrów zawierających bupronorfinę (agonista receptora opioidalnego). Lek ten wpływa niekorzystnie na objawy bezdechu nocnego – potęguje je. Jest jednak niezbędny w leczeniu wnioskodawcy.
Upośledzenie sprawności ruchowej wynika nie tylko z zaawansowanych zmian chorobowych kręgosłupa ale również z zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych stawów kolanowych.
Niedosłuch upośledza sprawność ubezpieczonego. Schorzenie to powoduje niezdolność do pracy ubezpieczonego w hałasie ponadnormatywnym. Stosuje aparat słuchowy.
Nadciśnienie tętnicze wymaga regularnego leczenia.
W dniu 27.02.2014 roku skarżący został przyjęty na Oddział Chorób Płuc szpitala w G. gdzie rozpoznano u niego ciężką postać obturacyjnego bezdechu sennego.
Od dnia złożenia wniosku o rentę tj. od 24.03.2014 roku na okres do dnia 31.05.2018 roku wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy. Wymaga on przewlekłego leczenia protezą powietrzną z ewentualna korektą leczenia przeciwbólowego. Całkowitym przeciwwskazaniem jest praca zgodna z poziomem jego kwalifikacji, czyli praca stolarza. Niezdolny do pracy również w charakterze pracownika ochrony na ogólnym rynku pracy. Z powodu bezdechu sennego i częstego zasypiania w ciągu dnia, osłabienia i przewlekłej senności oraz zażywania leków przeciwbólowych o działaniu narkotycznym, wnioskodawca jest niezdolny do pracy na wysokości, przy maszynach w ruchu ciągłym oraz jako kierowca zawodowy.
dowód: dokumenty w aktach organu rentowego, tom II: świadectwa pracy k. 4-8; tom VII: świadectwa pracy k. 51, zaświadczenia k. 73-74, dokumentacja medyczna ubezpieczonego k. 135-141; dokumentacja orzeczniczo – lekarska stanowiąca załącznik do akt sprawy; dokumenty z akt sprawy VI U 918/13: dokumentacja medyczna ubezpieczonego k. 42-50, wyrok z uzasadnieniem k. 210, 212-217, 237, 241-246; opinie sądowo – lekarskie oraz dokumentacje medyczna wnioskodawcy k. 28-64, 82-87, 97-110, 126-128, 195, 260-266, 307-320; opinia biegłych sądowych lekarzy: ortopedy A. K. i neurologa B. M. k. 62-64, 141; opinia biegłej sądowej lekarz pulmonolog W. W. k. 59-61;
opinia biegłego sądowego lekarza pulmonologa M. R. (1) k. 176-176v, 199, 296, 329; opinia biegłej sądowej R. G. k. 267-270, 283, 285; dokumenty a aktach osobowych ubezpieczonego z okresu zatrudnienia w (...) Sp. z o.o. k. 219-251.
Sąd zważył, co następuje:
Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych (Dz.U.2017.1383; zwana dalej ustawą), niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (ust.1). Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2). Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3). W myśl zaś art. 14 ust. 3 w/w ustawy orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji.
Stosownie do treści art. 13 ust. 1 ustawy przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: 1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, 2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Ust. 2. Niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, z zastrzeżeniem ust. 3. Ust. 3. Niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż 5 lat, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem tego okresu. Ust. 3a. Jeżeli osobie uprawnionej do renty z tytułu niezdolności do pracy przez okres co najmniej ostatnich 5 lat poprzedzających dzień badania lekarskiego brakuje mniej niż 5 lat do osiągnięcia wieku emerytalnego określonego w art. 24 ust. 1a i 1b, w przypadku dalszego stwierdzenia niezdolności do pracy orzeka się niezdolność do pracy na okres do dnia osiągnięcia tego wieku. Ust. 4 tego przepisu stanowi zaś, iż zachowanie zdolności do pracy w warunkach określonych w przepisach o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie stanowi przeszkody do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy.
Zgodnie z art. 57 ustawy renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące przesłanki:
1/ orzeczoną niezdolność do pracy,
2/ udokumentowany wymagany okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 5 lat, w dziesięcioleciu poprzedzającym wniosek rentowy lub powstanie niezdolności do pracy,
3/ niezdolność do pracy powstałą w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. Przepisu tego nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety i 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.
Art. 59 ust. 1 ustawy stanowi, że osobie, która spełnia warunki określone w art. 57, przysługuje:
1) renta stała - jeżeli niezdolność do pracy jest trwała;
2) renta okresowa - jeżeli niezdolność do pracy jest okresowa.
W myśl zaś art. 14 ust. 3 ustawy orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji.
W sprawie ustalić należało, czy ubezpieczony jest niezdolny do pracy, jeśli tak to od kiedy i na jaki okres, czy jest to niezdolność częściowa czy też całkowita.
W celu wyjaśnienia powyższych spornych okoliczności na podstawie art. 278 § 1 K.p.c. należało zasięgnąć opinii biegłych sądowych lekarzy: pulmonologa, neurologa, ortopedy i lekarza medycyny pracy.
Biegli sądowi lekarze: ortopeda A. K., neurolog B. M., pulmonolog W. W., pulmonolog M. R. (1) i lekarz medycyny pracy rozpoznali u ubezpieczonego: obturacyjny bezdech podczas snu (OBS) – postać ciężką, leczony protezą powietrzną (CPAP); niedosłuch; chorobę zwyrodnieniowo – zniekształcającą kręgosłup; nadciśnienie tętnicze; otyłość pokarmową; przykurcz zgięciowy palców IV i V dłoni prawej.
Ortopeda A. K., neurolog B. M. i pulmonolog W. W. orzekli brak podstaw do uznania wnioskodawcy za niezdolnego do pracy. Natomiast biegli sądowi lekarze: pulmonolog M. R. (1) i lekarz medycyny pracy R. G. zgodnie orzekli, że ubezpieczony od 27.02.2014 roku jest częściowo niezdolny do pracy, ostatecznie do 31.05.2018 roku.
Sąd dał wiarę opiniom biegłych sądowych M. R. (1) i R. G., co do uznania wnioskodawcy za częściowo niezdolnego do pracy, albowiem swoje opinie oparli oni na całokształcie materiału dowodowego, w tym obszernej dokumentacji medycznej złożonej do akt sprawy już po wydaniu opinii przez biegłych: A. K., B. M. i W. W.. Opinie biegłych: M. R. (1) i R. G. są obszerne, logiczne i spójne. Biegli ci w sposób wyczerpujący przedstawili powody swoich twierdzeń, zgodnie uznając skarżącego za osobę częściowo niezdolną do pracy. jako schorzenie podstawowe czyniące ubezpieczonego niezdolnym do pracy, wskazali na obturacyjny bezdech podczas snu (OBS) – postać ciężką, które to schorzenie powoduje zakaz wykonywania przez wnioskodawcę pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami tj. pracy stolarza. Choroba układu oddechowego wymaga przewlekłego leczenia protezą powietrzną z ewentualna korektą leczenia przeciwbólowego. Z tego powodu wnioskodawca jest także niezdolny do pracy dotychczas wykonywanej tj. pracy pracownika ochrony na ogólnym rynku pracy. Z powodu bezdechu sennego i częstego zasypiania w ciągu dnia, osłabienia i przewlekłej senności oraz zażywania leków przeciwbólowych o działaniu narkotycznym, wnioskodawca jest niezdolny do pracy na wysokości, przy maszynach w ruchu ciągłym oraz jako kierowca zawodowy. Biegli zgodnie wskazali, iż przypadek bezdechu sennego należy oceniać łącznie z uwzględnieniem wszystkich schorzeń ora wpływu stosowanych leków, w tym ich niekorzystnych działań ubocznych, na możliwość wykonywanych przez skarżącego prac. Te okoliczności całkowicie pominęli biegli: A. K., B. M. i W. W.. Jednocześnie biegli M. R. (1) i R. G. ustalili jako datę początkową niezdolności do pracy dzień 27.02.2014 roku, tj. dzień w którym ubezpieczony został przyjęty na oddział chorób płuc szpitala wojewódzkiego w G., po zaburzeniach oddychania we śnie. Wówczas rozpoznano u niego postać ciężką obturacyjnego bezdechu sennego. Wobec powyższego Sąd uznał – za biegłymi – ten dzień jako początkowy okres niezdolności do pracy skarżącego. Nadto, mając na względzie brak poprawy w stanie zdrowia ubezpieczonego od 27.02.2014 roku, co wynika z dokumentacji medycznej skarżącego stanowiącej załącznik do pisma z dnia 14.12.2017 roku (k. 306), oraz okoliczność, iż stan ten może ulec ewentualnej poprawie po pobycie na oddziale ortopedycznym wyznaczonym na dzień 29.05.2018 roku, Sąd ustalił – za biegłym M. R. (2) - iż skarżący jest częściowo niezdolny do pracy do końca maja 2018 roku. Pobyt ubezpieczonego na tym oddziale i związany z nim zabieg operacyjny zespołu cieśni nadgarstka i zespołu ciasnoty barkowej, być może przyniesie poprawę w postaci ustąpienia dolegliwości bólowych i tym samym być może ustanie przyczyna podawania silnych leków przeciwbólowych.
Opinie biegłych: M. R. (1) i R. G. zostały sporządzone zgodnie ze zleceniem sądu, a biegli w sposób jasny przedstawili powody swoich twierdzeń. Logicznie wyjaśnili przyczyny, dla których uznali, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy. Biegli oparli się na dokumentacji medycznej zgromadzonej w sprawie oraz na badaniu wnioskodawcy.
Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 3 listopada 1976 roku w sprawie IV CR 481/76 - OSNC 1977/5-6/102 „sąd nie może oprzeć swego przekonania o istnieniu lub braku okoliczności, których zbadanie wymaga wiadomości specjalnych, wyłącznie na podstawie konkluzji opinii biegłego, ale powinien sprawdzić poprawność poszczególnych elementów opinii, składających się na trafność jej wniosków końcowych.” Sąd w pełni podziela przedstawiony pogląd i opierając się o niego uznał, że opinie wskazanych wyżej biegłych spełniają te kryteria. Wnioski końcowe opinii stanowiły bowiem integralną część z innymi poszczególnymi ich elementami. Analiza tych elementów wskazuje, zdaniem Sądu, na brak możliwości przyjęcia innego orzeczenia niż te, które wydali biegli M. R. (1) i R. G.. Sąd nie miał tym samym powodów by odmówić tym opiniom przymiotu wiarygodności.
Opiniom biegłych: A. K., B. M. i W. W., Sąd dał wiarę jedynie w części dotyczącej rozpoznania schorzeń, na które cierpi skarżący. Rozpoznania dokonane przez tych biegłych nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Są zbieżne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym z opiniami biegłych: M. R. (1) i R. G. oraz dokumentacją medyczną skarżącej. Za niewiarygodne natomiast Sąd uznał ustalenia tych biegłych co braku niezdolności do pracy wnioskodawcy. Opinie tych biegłych są lakoniczne. Biegli ci wydali opinie bez zapoznania się z całością materiału dowodowego, zwłaszcza dokumentacji medycznej, która została dołączona do akt sprawy już po wydaniu opinii przez tych biegłych, a która to dokumentacja stanowiła podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Podstawą jednostką chorobową stanowiącą o niezdolności do pracy ubezpieczonego jest ciężki obturacyjny bezdech podczas snu, a zatem decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy miały opinie biegłych lekarzy pulmonologów. Biegła W. W. wydała swoją opinię upatrując braku przyczyn niezdolności do pracy wyłącznie w depresji ośrodka oddechowego. Nie wzięła pod uwagę wszystkich schorzeń, których leczenie (przeciwbólowe leki opioidowe) ma istotny wpływ na przebieg leczenia schorzenia podstawowego tj. bezdechu sennego, powodując szereg niekorzystnych dla ubezpieczonego działań ubocznych, które mają wpływ na wykonywanie przez niego pracy.
W definicji niezdolności do pracy ustawodawca dał wyraz powiązaniu prawa do renty z rzeczywistą znaczną utratą zdolności do pracy zarobkowej jako takiej, a częściową niezdolność do pracy powiązał z niezdolnością do pracy w ramach posiadanych kwalifikacji, przy uwzględnieniu możliwości i sprawności niezbędnych do dalszego zaangażowania w procesie pracy, zaakcentował istnienie potencjalnej przydatności do pracy. Chodzi zatem o zdolność do pracy zarobkowej nie jako zdolność do wykonywania dotychczasowej pracy, ale zdolność do podjęcia pracy z uwzględnieniem poziomu wykształcenia, wieku, predyspozycji psychofizycznych. Stan zdrowia ubezpieczonego, mając na uwadze występujące u niego schorzenia i pogorszenie stanu zdrowia, nie pozwalają mu na wykonywanie pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacji, czyli pracy jako stolarz, a także pracy ochroniarza i dozorcy, jak i pracy przy maszynach w ruchu, na wysokości. Okoliczność zaś, że może on podejmować lekkie prace fizyczne nie oznacza, iż jest on osobą zdolną do pracy. Podjęcie jakiejkolwiek pracy, gdy ubezpieczony utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie oznacza przekwalifikowania zawodowego warunkującego odzyskanie zdolności do pracy zarobkowej (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dn. 14.11.2000 roku, III AUa 836/00, OSA 2001, Nr 6, poz. 26).
Zarzuty pozwanego do opinii biegłych sądowych M. R. (1) i R. G. stanowią jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami poczynionymi przez tych biegłych, i nie znajdują one odzwierciedlenia w przeprowadzonych w sprawie dowodach. Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe w pełni rozstrzyga istotę sporu, a zgromadzony materiał dowodowy dał pełne podstawy do wyrokowania. Sąd ocenił przedłożone do sprawy opinie biegłych wskazując dlaczego daje tym opiniom przymiot wiarygodności i w jakiej części. Nie ujawniły się żadne okoliczności w sprawie, które podważałby rzetelność sporządzonych opinii przez biegłych: M. R. (1) i R. G.. Argumentacja biegłych jest w ocenie Sądu przekonująca. Opinie są również obiektywne albowiem biegli nie mieli żadnego interesu w tym by poczynić ustalenia odmiennie od faktycznych.
W ocenie Sądu odwołujący sprostał obowiązkowi określonemu w art. 6 K.c. oraz art. 232 K.p.c., albowiem podnoszone przez niego argumenty co do wadliwości decyzji ZUS znalazły potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, który pozwolił na przyjęcie, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy.
Wobec powyższego, na podstawie art. 477 14 § 2 K.p.c., należało zmienić sporną decyzję i przyznać odwołującemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, począwszy od dnia 24.03.2014 roku (tj. od dnia złożenia wniosku o rentę; art. 129 ust. 1 ustawy) do dnia 31.05.2018 roku (zgodnie z opinią biegłego M. R. (1)).
O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 99 w zw. z art. 98 § 1 i 3 K.p.c. oraz § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.
SSO Tomasz Korzeń