UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Sieradzu zasądził od pozwanej S. T. na rzecz powódki (...) Spółki Akcyjne w W. kwotę
1332,15 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 02 lutego 2017 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 317 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Z powyższym orzeczeniem nie zgodziła się pozwana wnosząc apelację,
która zaskarżyła przedmiotowe rozstrzygnięcie w całości, zarzucając:

- naruszenie przepisów prawa procesowego mających istotny wpływ na wynik sprawy,
tj. art. 207 § 6 k.p.c. i art. 217 § 2 i 3 k.p.c. poprzez zezwolenie powodowi na złożenie dalszych wniosków dowodowych w sytuacji gdy powód jako profesjonalista w branży finansowej powinien mieć wyższy standard staranności jego fachowości, a tym samym winien z należytą starannością przygotować pozew i załączyć do niego podstawowe dokumenty i dowody. Pozwolenie pozwanemu na uzupełnienie dowodów w późniejszym okresie zachwiało równowagą na niekorzyść będącego i tak słabszą stroną konsumenta,
tj. pozwanego, w sytuacji gdy, że strona powodowa nie przygotowała starannie pozwu pod względem materiału dowodowego gdyż uważała że pozwany nie złoży sprzeciwu. Wiedząc że powód nienależycie przygotował materiał dowodowy Sąd podjął inicjatywę w celu dopuszczenia dodatkowego materiału dowodowego po czasie. Także podjął inicjatywę w celu rozstrzygnięcia na korzyść powoda;

- sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału, wskutek naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c., które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a mianowicie poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób nie wszechstronny
oraz w sposób sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego, w odniesieniu do dowodów
z dokumentów na okoliczność istnienia roszczenia, jego wysokości oraz wymagalności,
a tym samym zasadności całego powództwa.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżącą wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu, według norm przepisanych, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku
i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia i zasądzenie
od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania odwoławczego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację strona powodowa wniosła o oddalenie apelacji pozwanej
w całości, jako oczywiście bezzasadnej i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda, kosztów postępowania zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie

Mając na uwadze, iż sprawa toczyła się w postępowaniu uproszczonym, dlatego uzasadnienie Sądu Odwoławczego ma formę wynikającą z treści art. 505¹³ § 2 k.p.c.

Wskazać również należy, że w postępowaniu uproszczonym (art. 505¹ - 505¹⁴ k.p.c.) apelacja została ukształtowana w sposób istotnie odbiegający od ujęcia zawartego
w przepisach ogólnych o apelacji. W postępowaniu uproszczonym znacznie zacieśnione zostały także kompetencje Sądu drugiej instancji w zakresie prowadzenia postępowania dowodowego. W zasadzie - z wyjątkiem przypadków oparcia apelacji na późniejszym wykryciu okoliczności faktycznych lub środkach dowodowych, z których strona nie mogła skorzystać przed sądem pierwszej instancji - ograniczają się one do prowadzenia dowodów
z dokumentu (art. 505¹¹ k.p.c.) (patrz: postanowienie Sądu Najwyższego z 17 kwietnia 2015r., III Cz 15/15, Lex nr 1682212).

W postępowaniu uproszczonym z uwagi na ograniczenia kognicji Sądu Odwoławczego oraz katalog zarzutów apelacyjnych, niedopuszczalne są zarzuty, które dotyczą ustalenia faktów lub oceny dowodów (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 20 stycznia 2010r., II PK 178/09 LEX nr 577829, Komentarz do art. 505 (9) k.p.c. pod red. Marszałkowska-Krześ 2015 wyd. 13, publik. Legalis, Komentarz KPC, t. II p od red. Piasecki 2014 wyd. 6, J. Jaśkiewicz, Apelacja w postępowaniu uproszczonym, PS 2003, Nr 10, s. 73; zob. także M. Michalska - Marciniak, Zasada instancyjności w postępowaniu cywilnym, Warszawa 2013, s. 332, M. Manowska, Postępowania odrębne, s. 323).

Wyjątek od powyższego stanowi jedynie sytuacja, gdy wraz z takim zarzutem następuje powołanie się na nowe fakty i dowody, których strona nie mogła powołać
w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji. Jak stanowi art. 505¹¹ § 2 k.p.c. sąd odwoławczy przeprowadza postępowanie dowodowe jedynie, gdy apelację oparto
na późniejszym wykryciu nowych faktów lub dowodów, z których strona nie mogła skorzystać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji. Oznacza to, że sąd odwoławczy
w postępowaniu uproszczonym jest jedynie sądem prawa, o ile nie zachodzi przypadek
z art. 505¹¹ § 2 k.p.c.

Z powyższych względów, zarzuty pozwanej, w których polemizuje z oceną dowodów oraz ustaleniami faktycznymi Sądu pierwszej instancji (art. 233 k.p.c.) nie mogą się ostać, zwłaszcza, że nie przedstawiono żadnych okoliczności i dowodów, których istnienie wykryto dopiero po wydaniu zaskarżonego orzeczenia. Ponadto strona skarżąca w złożonym środku zaskarżenia na takie okoliczności nie wskazuje.

Wbrew zarzutom skarżącej, brak jest zatem podstaw dla uznania, aby Sąd pierwszej instancji naruszył wskazany przepis, gdyż powód przedstawił należycie wszelkie dowody potwierdzające wysokość dochodzonej kwoty oraz świadczące o ważności umowy i jej warunków, co prowadzi do wniosku, że załączone przez powoda dowody w sposób należyty potwierdzają zasadność roszczenia. Wskazać dodatkowo należy, iż w przedmiotowej umowie pożyczki zostały wyszczególnione: dane stron umowy, ich adresy, numer pożyczki, kwota pożyczki, termin spłaty pożyczki, wszelkie koszty dodatkowe, całkowity koszt pożyczki oraz (...), zaś pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia tej umowy, a także wysokości kosztów związanych z jej udzieleniem przed wszczęciem postępowania sądowego. Dlatego też uznać trzeba Sąd Rejonowy, iż w oparciu o ustalony stan faktyczny doszedł
do prawidłowych ustaleń i wniosków, które to tut. Sąd Odwoławczy w całości podziela
i przyjmuje za własne.

Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia art. 207 § 6 k.p.c. i art. 217 § 2 i 3 k.p.c., wskazać należy, iż skarżąca jest w błędzie, że w okolicznościach sprawy Sąd oparł orzeczenie na spóźnionych twierdzenia i wnioskach dowodowych powoda.

Przypomnieć bowiem należy, że zgodnie z art. 217 § 1 k.p.c. strona może
aż do zamknięcia rozprawy przytaczać okoliczności faktyczne i dowody na uzasadnienie swoich wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej. Natomiast dowody zgłaszane dopiero w toku postępowania, ale stanowiące rozwinięcie i sprecyzowanie twierdzeń powodów przedstawionych w pozwie i będące adekwatną reakcją na sposób obrony pozwanego, w zasadzie nie mogą być uznane za spóźnione w rozumieniu art. 207 § 6 k.p.c. (por. wyrok SA w Szczecinie z 5 kwietnia 2017r., sygn. akt: I ACa 770/16, LEX nr 2310533).

Ponadto Sąd nie jest zobowiązany do pominięcia spóźnionych dowodów, ale winien zbadać, czy zachodzi którakolwiek z podstaw uzasadniających uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów (patrz: wyrok SA w Białymstoku z 26 czerwca 2011r., sygn. akt: I ACa30/17, LEX nr 2327819).

W tych warunkach, skoro zadaniem Sądu było wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego i mając na względzie, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne
– art. 6 k.c. oraz to, iż na podstawie art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody
dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, nie można uznać, iż zasadnym byłoby pominięcie przez Sąd Rejonowy dowodów przedłożonych przez stronę powodowa jako spóźnionych, tym bardziej, że przedstawienie ich nie spowodowało zwłoki
w rozpoznaniu sprawy, która to okoliczność także skłaniałaby do uznania ich za spóźnione
w rozumieniu art. 207 § 6 k.p.c., co jednak w sprawie nie miało miejsca.

Z tych wszystkich względów nie sposób przyjąć, aby Sąd Rejonowy rozpoznając przedmiotową sprawę naruszył jakikolwiek wskazany w apelacji przepis i dlatego zdaniem Sądu Okręgowego, zaskarżone rozstrzygnięcie odpowiada prawu, a apelacja pozwanej podlega oddaleniu w oparciu o art. 385 k.p.c., o czym orzeczono jak w punkcie 1 sentencji.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w punkcie 2 sentencji, na podstawie art. 98 § 1 - 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c., tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, który pozwana przegrała w instancji odwoławczej
w całości.

Sąd zasądził więc od pozwanej na rzecz powoda kwotę 135 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postepowaniu apelacyjnym, ustalone w oparciu o § 2 pkt 2
w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018r., poz. 265).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE