UZASADNIENIE

W dniu 26 czerwca 2017 r. (...) we W. wniósł pozew przeciwko A. L. o zapłatę kwoty 9039,92 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 22 czerwca 2010r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. przelała na rzecz (...) S.a. (...) z siedzibą w (...) wierzytelność wobec pozwanego wynikającą z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych o numerze 1. (...). Następnie w dniu 15 października 2010 r. powód nabył od (...) S.a. (...) z siedzibą w (...) przedmiotową wierzytelność.

Pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew, wyjaśnień oraz nie stawił się na rozprawie, dlatego Sąd wydał wyrok zaoczny.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 czerwca 2010r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. (Cedent) zawarła z (...) S.a. (...) z siedzibą w (...) (Cesjonariusz) umowę ramową przelewu wierzytelności. W umowie wskazano, iż jej przedmiotem jest ustalenie zasad, w oparciu o które nastąpi przeniesienie przez Cedenta na rzecz Cesjonariusza istniejących i wymagalnych wierzytelności pieniężnych względem byłych abonentów Cedenta, zwanych Dłużnikami, z którymi umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zostały rozwiązane lub wygasły, wynikających z niezapłaconych należności głównych (faktur, not obciążeniowych i not odsetkowych) oraz odsetek z tytułu świadczenia przez Cedenta usług telekomunikacyjnych na podstawie zawartych umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w celu ich dalszej windykacji.

W dniu 22 czerwca 2010r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. (Cedent) zawarła z (...) S.a. (...) z siedzibą w (...) (Cesjonariusz) porozumienie, na podstawie którego Cedent przelał na rzecz Cesjonariusza wierzytelność określoną w porozumieniu.

W dniu 15 października 2010r. (...) S.a. (...) z siedzibą w (...) (Cedent) zawarł z (...) (Cesjonariusz) umowę przelewu wierzytelności.

W § 1 ust. 1 tej umowy wskazano, iż Cedentowi przysługują wymagalne oraz wolne od praw i roszczeń osób trzecich wierzytelności w postaci należności głównych i ubocznych, a które szczegółowo opisane są w załączniku nr 1 do umowy w formie papierowej oraz na płycie CD. Natomiast w ust. 4 wskazano, że płyta CD, zabezpieczona hasłem dostępu, zostanie przekazana (...) w W. w dniu zawarcia umowy.

Bezsporne

W dniu 9 stycznia 2018 roku (...) spółka akcyjna we W. sporządziła pismo adresowane do A. L., w którym przypominała, że ww. posiada dług wynikający z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Nadto wskazano, iż (...) spółka akcyjna z siedzibą we W. działa w imieniu i na rzecz (...) we W..

W treści piśmie wskazano także, że spłata całości zadłużenia w kwocie 9016,32 zł do dnia 16 stycznia 2018 r. lub podpisanie porozumienia ratalnego spowoduje odstąpienie od działań zmierzających do wyegzekwowania długu z wykorzystaniem przymusu państwowego.

W dniu 5 lutego 2018 r. w księgach (...) widniał zapis, zgodnie z którym w dniu 15 października 2010r.. Prokura (...) w W. nabył od (...) S.a. (...) z siedzibą w (...) wierzytelność wobec dłużnika A. L.. Zobowiązanie dłużnika wynika z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych numer 1. (...). Wysokość zobowiązania na dzień wystawienia wyciągu wynosiła łącznie 9039,92 zł, w tym należność główna 4558,32 zł, a odsetki 4481,60 zł.

Bezsporne

Sąd zważył co następuje:

Legitymację do dochodzenia roszczeń powód wywodził z umowy cesji. Zgodnie z art. 509 i 510 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania; wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Aby doszło do skutecznego przelewu musi istnieć wierzytelność nadająca się do przelewu.

Powód w pozwie wskazał, że pozwanego z poprzednim wierzycielem łączyła umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Nie wskazał jednak z jakiej daty miałaby to być umowa, ani o jakiej treści, nie przedłożył nadto jej odpisu lub chociażby kopii. Same twierdzenia faktyczne pozwu również nie zawierały opisu warunków istotnych umowy. Brak wskazania daty umowy uniemożliwia Sądowi ustalenie, czy do ewentualnej umowy zastosowanie znajdą przepisy ustawy z 16 lipca 2004 roku Prawo telekomunikacyjne – w szczególności nie można ustalić, czy umowa spełnia wymogi zawarte w art. 56 tejże ustawy.

Wyraźnie wskazać należy, iż także sama umowa przelewu wierzytelności nie identyfikuje umowy i roszczenia, a dołączony do niej wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy pozbawiony jest jakiejkolwiek wartości dowodowej, co więcej nie wynika z niego o jaką umowę chodzi. Wskazuje jedynie lakonicznie wysokość roszczenia i dane pozwanego. Nie dołączono żadnych dokumentów uprawdopodabniających chociażby istnienie długu po stronie pozwanej. Nie naprowadzono żadnych dowodów na istnienie i wysokość zobowiązania.

Zgodnie art. 339 § 2 k.p.c. w przypadku istnienia okoliczności dających podstawę do wydania wyroku zaocznego „ przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.”

Z tego przepisu nie wynika, aby zaistnienie podstawy do wydania wyroku zaocznego było równoznaczne z koniecznością uwzględnienia powództwa w całości. Nie podjęcie obrony przez pozwanego zwalnia powoda jedynie z obowiązku udowodnienia twierdzeń faktycznych stanowiących podstawę jego roszczenia. Roszczenie to żądanie ochrony uprawnień uczestników obrotu. Jeżeli kontrahent nie wykona należycie umowy to stronie zawsze służy roszczenie o jej wykonanie bądź roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej niewykonaniem umowy. By móc domagać się wykonania umowy – czego właśnie domaga się powód – konieczne jest, by takowa umowa została zawarta, by zaistniało zdarzenie, które zgodnie z jej treścią obligowało kontrahenta do jej wykonania, oraz żeby kontrahent nie wywiązał się z umowy. Wynikiem rozpatrywania roszczenia o wykonanie umowy jest bowiem zawsze albo jego uwzględnienie, gdy sąd uzna że faktycznie pozwany nie wywiązał się z umowy, albo oddalenie gdy powód nie wykaże należycie swego roszczenia. Badanie przez Sąd zasadności roszczenia składa się z dwóch etapów. W pierwszym etapie Sąd ocenia czy dane roszczenie w danym stanie faktycznym jest uzasadnione, to jest czy zgłoszone przez powoda twierdzenia co do faktów odpowiadają przesłankom roszczenia, z którym wystąpił. Dopiero zaś w wypadku pozytywnego rozstrzygnięcia tej kwestii Sąd przechodzi do drugiego etapu, w którym bada czy fakty podane przez powoda jako podstawa faktyczna roszczenia są prawdziwe. Jeżeli bowiem wywodzone przez powoda fakty nie odpowiadają przesłankom jego roszczenia to bezprzedmiotowe staje się badanie, czy fakty te są prawdziwe czy nie, udowodnienie prawdziwości tych twierdzeń nie będzie bowiem miało wpływu na wynik postępowania. Domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda co do okoliczności faktycznych, wynikające z art. 339 § 2 k.p.c. dotyczy ww. drugiego etapu postępowania, w którym badana jest prawdziwość jego twierdzeń. Nie zwalnia ono jednak powoda z obowiązku powołania się ona okoliczności faktyczne uzasadniające jego roszczenie - nie można w myśl tego przepisu uznać za prawdziwe twierdzeń co do faktów, które nie zostały przez powoda przytoczone.

Powód całe swoje roszczenie buduje nie na podstawie umowy – bo o niej nie ma w pozwie słowa pozwalającego na zidentyfikowanie podstawy prawnej żądania (o czym była wyżej) – ale na podstawie lakonicznej tabeli stanowiącej wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji. Jeżeli zaś fakty na które powód się powołał nie wskazują na spełnienie wszystkich przesłanek zgłoszonego roszczenia to powództwo musi zostać oddalone już po pierwszym etapie badania sprawy, jeszcze zanim jeszcze ziszczą się okoliczności do nakazania adresatowi określonego zachowania się wskazanych w normie zawartej w art. 339 § 2 k.p.c.. Twierdzenia co do treści umowy są twierdzeniami co do prawa, a nie co do faktów. Umowa reguluje wzajemne relacje stron w ramach danego stosunku prawnego, jeżeli zatem powód wywodzi swe roszczenie z treści umowy to winien on przytoczyć jej postanowienia po to, by sąd miał możliwość zbadania, czy jego roszczenie faktycznie opiera się na owej umowie.

Wskazać przy tym należy, iż zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. To na powodzie ciążył więc ciężar wykazania okoliczności dla niego prawotwórczych. Wreszcie wyciąg z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego nie jest żadnym dokumentem urzędowym, to dokument prywatny, w ogóle nie przesądzający czy pozwany jest dłużnikiem powoda, a jeżeli tak to do jakiej kwoty.

Mając na uwadze, że treść pozwu, złożonego przez zawodowego pełnomocnika, wymyka się ocenie Sądu, powództwo należało oddalić.

O kosztach procesu Sąd nie orzekał, ponieważ zgodnie z art. 98 k.p.c. koszty te w całości powinien ponieść powód jako przegrywający sprawę. Brak danych a by pozwany jakiekolwiek koszty poniósł, stąd nie było podstaw do zasądzania jakiejkolwiek kwoty od powoda na rzecz pozwanego.

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE