UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 05 września 2017 roku Sąd Rejonowy w Sieradzu zasądził od pozwanej M. H. na rzecz powoda H. I Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. 1.285,83 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 lipca 2016 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 407,30 zł, w tym kwotę 360,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł na ustaleniach, które Sąd Okręgowy w całości podziela i przyjmuje za własne, a których istotne elementy przedstawiały się następująco:

W dniu 13 lutego 2013 r. pozwana M. H. zawarła z (...) Bank (...) Oddział w Polsce z siedzibą w W. umowę kredytu odnawialnego. Umowa została zawarta na okres jednego roku z opcją automatycznego przedłużenia na kolejne roczne okresy, chyba że zostanie wcześniej rozwiązana. Wysokość przyznanego limitu kredytowego określono na kwotę 1 100,00 zł. Oprocentowanie kredytu wynosiło czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP. W umowie wskazano, że całkowita kwota do zapłaty w dniu zawarcia umowy wynosi 1 385,37 zł i została obliczona w oparciu o założenie, że po zawarciu umowy dokonano jednej transakcji bezgotówkowej na całą kwotę przyznanego limitu kredytowego, a kredyt będzie spłacany w dwunastu równych miesięcznych ratach płatnych począwszy od następnego miesiąca po dacie dokonania tej transakcji bezgotówkowej. W przypadku niedotrzymania przez klienta zobowiązań dotyczących warunków udzielenia kredytu określonych w umowie albo w razie utraty przez klienta zdolności kredytowej lub negatywnej oceny ryzyka kredytowego klienta bank był uprawniony wypowiedzieć umowę z zachowaniem trzydziestodniowego okresu wypowiedzenia. Ponadto bank był uprawniony do wypowiedzenia umowy w każdym czasie z zachowaniem dwumiesięcznego okresu wypowiedzenia. Przed zawarciem umowy pozwana była informowana o całkowitych kosztach udzielonego kredytu oraz wyjaśniano jej postanowienia umowne. Pismem z dnia 18 maja 2015 r. Bank wypowiedział pozwanej umowę z zachowaniem dwumiesięcznego okresu wypowiedzenia. Pozwana otrzymała wypowiedzenie. Pozwana nie składała oświadczeń o wypowiedzeniu umowy. W dniu 03 sierpnia 2015 r. powód zawarł z Bankiem umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem była m.in. wierzytelność dochodzona w niniejszej sprawie. W dniach 04 sierpnia i 19 sierpnia 2015 r. (...) Bank (...) Oddział w Polsce z siedzibą w W. sporządził pisma, w których zawiadamiał pozwaną o zbyciu wierzytelności oraz stanie zadłużenia pozwanej. W dniu 07 października 2015 r. pozwana zawarła z powodem ugodę, w treści której zobowiązała się do spłaty zadłużenia w miesięcznych ratach zgodnie z harmonogramem stanowiącym załącznik do umowy. Wobec niewywiązania się przez pozwaną z warunków ugody, powód pismem z dnia 11 maja 2016 r. wezwał pozwaną do zapłaty. Na dzień sporządzenia pozwu zobowiązanie pozwanej wynosiło 1 285,83 zł w tym 1 273,62 - zaległa część kapitału, 12,21 zł odsetki umowne naliczone od kwoty kapitału w okresie obowiązywania umowy w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła pozwana M. H., która zaskarżyła oczenie w całości i zarzucił mu:

1. naruszenie art. 65 k.c. w zw. z art. 509 k.c. oraz art. 511 k.c. poprzez ich błędną wykładnię prowadzącą do uznania umowy cesji za skuteczną, podczas gdy powód nie przedłożył do akt sprawy potwierdzonej za zgodność z oryginałem umowy cesji wierzytelności, zawierającą wszelkie elementy przedmiotowo oraz podmiotowo istotne, by uznać cesję za skuteczną a nadto nie przedłożył pełnomocnictw i wyciągów z KRS z których wynikałoby, iż umowę cesji reprezentowały osoby prawidłowo umocowane a nadto, iż cesja dotyczyła podmiotu będącego stroną Powodową w niniejszej sprawie;

2. naruszenie art. 233 k.p.c. poprzez wyjście poza zasadę swobodnej oceny dowodów i dowolne przyjęcie, że przedłożony przez powoda wyciąg z umowy cesji wierzytelności wraz z wyciągiem z załącznika do umowy cesji stanowi dowodu nabycia wierzytelności, mimo iż okoliczność ta nie wynika wpt^st z przedmiotowych dokumentów;

3. naruszenie art. 6 k.c. zw. z art. 232 k.p.c. polegające na błędnym uznaniu przez Sąd, że strona powodowa przedłożyła dowody na poparcie swoich twierdzeń oraz wniosków, z których wywodzi skutki prawne;

W oparciu o tak sformułowane zarzuty pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów ewentualnego zastępstwa procesowego, według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 505⁹ §11 k.p.c. w postępowaniu uproszczonym apelację można oprzeć na naruszeniu prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, czy na naruszeniu przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Natomiast w oparciu o art. 505¹³ § 2 jeżeli Sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Pozwana w swej apelacji podniosła zarówno zarzuty naruszenia prawa materialnego, jak i prawa procesowego. Przypomnieć w tym miejscu należy, że prawidłowość zastosowania lub wykładni prawa materialnego może być właściwie oceniona jedynie na kanwie niewadliwie ustalonej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Powyższe rodzi konieczność rozpoznania w pierwszym rzędzie, zarzutów naruszenia prawa procesowego, zmierzających do zakwestionowania stanu faktycznego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 1997 r. II CKN 18/97 - OSNC 1997/8/112).

Wbrew zarzutom apelującego, Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie dopuścił się naruszenia art. 233 k.p.c. skutkującego wadliwą oceną materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c. nie wystarcza twierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego nie odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest bowiem wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając. Postawienie zarzutu obrazy art. 233 k.p.c. nie może bowiem polegać na zaprezentowaniu ustalonego przez siebie, na podstawie własnej oceny dowodów stanu faktycznego. Skarżący może tylko wykazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że Sąd rażąco naruszył zasady logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego i że uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Zaś uwzględnienie przez Sąd w ocenie materiału dowodowego powszechnych i obiektywnych zasad doświadczenia życiowego nie usprawiedliwia zarzutu przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów na tej tylko podstawie, że indywidualne i subiektywne doświadczenia strony są od tych zasad odmienne.

W niniejszej sprawie pozwana podniosła zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. poprzez wyjście poza swobodną ocenę dowodów i dowolne przyjęcie, że przedłożony przez powoda wyciąg z umowy cesji wierzytelności wraz z wyciągiem z załącznika do umowy cesji stanowi dowód nabycia wierzytelności mimo, iż okoliczność ta nie wynika z przedmiotowych dokumentów. Z tak sformułowanym zarzutem nie sposób się zgodzić, gdyż w toku postępowania strona powodowa złożyła do akt sprawy wyciąg z umowy cesji z dnia 03 sierpnia 2015 r. wraz z załącznikiem, w którym to wymieniona została wierzytelność wobec pozwanej M. H. ze wskazaniem jej wysokości i czynności bankowej, z której powstała. Wierzytelność została zatem w wystarczający sposób zindywidualizowana w umowie przelewu. Strona powoda wykazała również, że umowa została zawarta w formie pisemnej z podpisami notarialnie poświadczonymi w imieniu cedenta i cesjonariusza przez osoby uprawnione do reprezentacji obu podmiotów. Z umowy tej wynika jednoznacznie, że notariusz zweryfikował fakt prawidłowości umocowania stron przedmiotowej umowy. W związku z powyższym nie sposób uznać, aby Sąd I instancji dokonał dowolnej a nie swobodnej oceny przedłożonych przez powoda dowodów.

Sąd II instancji nie podzielił również zarzutu strony pozwanej naruszenia art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. polegające na błędnym uznaniu przez Sąd, że strona powodowa przedłożyła dowody na poparcie swoich twierdzeń oraz wniosków, z których wywodzi skutki prawne. W świetle wywodów apelacji, kluczowym jest zatem wyjaśnienie pojęcia ciężaru dowodu, jego rozkładu i skutków, bowiem zgodnie z art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Regułę tę uzupełnia art. 232 k.p.c., który nakłada na strony obowiązek wskazywania dowodów koniecznych dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą one skutki prawne. W konsekwencji więc strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał. Natomiast Sąd zobowiązany jest wówczas wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów, przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. W niniejszej sprawie, ciężar żądań pozwu spoczywał na stronie powodowej, która w świetle przedstawionych dowodów w pełni sprostała temu obowiązkowi. Raz jeszcze podkreślić należy, że strona powodowa złożyła do akt sprawy wyciąg z umowy cesji z dnia 03 sierpnia 2015 r. wraz z załącznikiem, w którym to wymieniona została wierzytelność wobec pozwanej M. H. ze wskazaniem jej wysokości i czynności bankowej, z której powstała. Nadto strona powoda przedłożyła formalne uznanie długu dokonane względem powoda przez pozwaną w postaci podpisanej przez obie strony zobowiązania kserokopii ugody z dni 07 października 2015 r., z której ostatecznie M. H. się nie wywiązała, co skutkowało odstąpieniem przez powoda od tej umowy.

Nietrafny okazał się również zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 65 k.c. w zw. z art. 509 k.c. oraz art. 511 k.c. poprzez ich błędną wykładnię prowadzącą do uznania umowy cesji za skuteczną, podczas gdy powód nie przedłożył do akt sprawy potwierdzonej za zgodność z oryginałem umowy cesji. Jak wiadomo, przelew wierzytelności regulują postanowienia art. 509 k.c. Przelew wierzytelności (cesja) jest umową, na podstawie której dotychczasowy wierzyciel (cedent) przenosi wierzytelność ze swojego majątku do majątku osoby trzeciej (cesjonariusza). Przedmiotem przelewu co do zasady może być wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie rozporządzać. Powinna ona być też w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana) Jak wskazał to Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 maja 1999 r. III CKN 423/98 (Biuletyn Sądu Najwyższego 2000/1 str. 1) konieczne jest wyraźne określenie stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność. Wymaga się oznaczenia stron tego stosunku zobowiązaniowego oraz przedmiotu świadczenia. W niniejszej sprawie strona powodowa złożyła do akt sprawy wyciąg z umowy cesji z dnia 03 sierpnia 2015 r. wraz z załącznikiem, w którym to wymieniona została wierzytelność wobec pozwanej M. H. ze wskazaniem jej wysokości i czynności bankowej, z której powstała. Wierzytelność została zatem w wystarczający sposób zindywidualizowana w umowie przelewu. Strona powoda wykazała również, że umowa została zawarta w formie pisemnej z popisami notarialne poświadczonymi przez w imieniu cedenta i cesjonariusza przez osoby uprawnione do reprezentacji obu podmiotów. Wskazać w tym miejscu należy, że zgodnie ze stanowiskiem judykatury umowa cesji nie musi być zawarta w formie pisemnej, a co za tym idzie jej istnienie może być w procesie sądowym dowodzone za pomocą wszelkich prawem przewidzianych dowodów (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2005 I CK 410/04).

Powyższe prowadzi do oczywistej konstatacji, że apelacja pozwanej stanowi jedynie subiektywna polemikę z prawidłowym stanowiskiem Sądu Rejonowego, które Sąd Okręgowy w pełni aprobuje. Mając to na uwadze, apelację pozwanej M. H. jako bezzasadną, na podstawie art. 385 k.p.c., należało oddalić.

Pozwana przegrała sprawę w postepowaniu apelacyjnym. Dlatego w pkt. 2. wyroku Sąd z mocy art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. oraz § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1800 z późn. zm.) zasądził od pozwanej M. H. na rzecz powódki (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE