UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 września 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L., na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 748 ze zm.) odmówił J. P. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Powyższa decyzja została wydana na podstawie orzeczenia Komisji Lekarskiej z dnia 18 września 2015 roku (decyzja – k. 67 akt rentowych).

W odwołaniu J. P. nie zgodził się z powyższą decyzją oraz wnosił o jej zmianę i ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując na okoliczności dotyczące jego stanu zdrowia (odwołanie – k. 2 akt sądowych).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o oddalenie, argumentując jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie – k. 3 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

J. P. urodził się w dniu (...). Złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w dniu 15 listopada 2013 roku. Wnioskodawca posiada wykształcenie średnie ogólnokształcące. Pracował jako kierowca oraz magazynier (wniosek – k. 1 a.r., wywiad zawodowy – k. 24 a.r.)

Decyzją z dnia 21 stycznia 2014 roku organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z uwagi na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 14 stycznia 2014 roku ustaliła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (decyzja – k. 49 a.r.).

Sąd Okręgowy w Lublinie postanowieniem z dnia 9 czerwca 2015 roku uchylił powyższą decyzję, przekazał sprawę do rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L. oraz umorzył postępowanie (postanowienie – k. 63 w dołączonych aktach sprawy VIII U 382/14).

W ramach ponownego rozpoznania wniosku o rentę lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych dokonał oceny stanu zdrowia wnioskodawcy i w orzeczeniu z dnia 17 sierpnia 2015 roku uznał, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy do 30 września 2017 roku (orzeczenie - k. 61 a.r.).

W orzeczeniu z dnia 18 września 2015 roku Komisja Lekarska nie podzieliła ustaleniń lekarza orzecznika i uznała, że J. P. nie jest osobą niezdolną do pracy (orzeczenie – k. 65 a.r.).

Przedmiotowe orzeczenie stanowiło dla organu rentowego podstawę do wydania zaskarżonej decyzji.

J. P. ma zdiagnozowane przebyte z dobrym efektem leczenie operacyjne z powodu, (...)(opinia – k. 14 a.s., opinia – k. 35 a.s.).

W opinii z dnia 19 stycznia 2016 roku biegli lekarze sądowi z zakresu ortopedii – dr Z. T. oraz reumatologii – dr H. P. nie uznali wnioskodawcy za osobę niezdolną do pracy.

Biegli wskazali, iż wnioskodawca nie używa żadnego zaopatrzenia ortopedycznego, porusza się bez laski. Stwierdzono dość szeroki zakres (...) Wnioskodawca swobodnie zakłada (...) Ograniczone miernie są (...) (...)

Ostatecznie biegli stwierdzili, iż w celu wypowiedzenia się zgodnie z tezami dowodowymi zawartymi w postanowieniu Sądu konieczne są aktualne (...) i dokumentacja z (...) wydana po 16 czerwca 2015 roku (opinia – k. 14 a.s.).

Po złożeniu do akt w/w dokumentacji medycznej zespół biegłych lekarzy sądowych reumatolog i ortopeda, w opinii uzupełniającej z dnia 9 kwietnia 2016 roku wskazali, iż z przebiegu leczenia wnioskodawcy wynika, że dolegliwości ze strony(...) ubezpieczonego nie są zbyt dokuczliwe. Nie wymagał w 2015 roku intensywnego leczenia ortopedycznego. Zmiany obu(...)nie są zaawansowane. Stwierdzony podczas badania stan wydolności(...) nie dawał podstaw by uznać z tego względu J. P. za długotrwale niezdolnego do pracy. Biegli podtrzymali swoją opinię z dnia 19 stycznia 2016 roku.

We wnioskach końcowych opinii wskazano, że okresowo zaostrzające się dolegliwości wnioskodawcy mogą być leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy (opinia – k. 25 a.s.).

W opinii z dnia 20 czerwca 2016 roku biegły lekarz neurolog – dr T. H., po przeanalizowaniu dokumentacji medycznej oraz przeprowadzeniu badania fizykalnego stwierdził, że schorzenia będące przedmiotem opiniowania biegłego z zakresu neurologii nie powodują częściowej lub całkowitej niezdolności do pracy. Biegły podał, że wnioskodawca od wielu lat jest pod kontrola (...), nigdy nie leczył się u neurologa. Aktualnie jest również pod kontrola Poradni Chirurgicznej. Zgłasza dolegliwości(...)wymaga dalszej obserwacji i diagnostyki jednak obecnie nie ogranicza zdolności do pracy (opinia – k. 35 a.s.).

W piśmie z dnia 2 listopada 2017 roku pełnomocnik wnioskodawcy złożył zastrzeżenia do powyższych opinii oraz wnosił o dopuszczenie dowodu z opinii innego zespołu biegłych lekarzy sądowych. Jednocześnie do akt została złożona dodatkowa dokumentacja medyczna wnioskodawcy (pismo – k. 123 - 127 a.s.)

W opinii uzupełniającej z dnia 1 grudnia 2017 roku biegły lekarz neurolog – dr T. H. po zapoznaniu się z nową dokumentacją medyczną oraz ponownym przeanalizowaniu akt sprawy podtrzymał w całości swoją wcześniejszą opinię stwierdzająca, że schorzenia będące przedmiotem opiniowania biegłego nie sprowadzają częściowej lub całkowitej niezdolności do pracy u wnioskodawcy. W badaniu(...)Biegły wskazał, iż zaświadczenie z (...) potwierdza u wnioskodawcy obecność(...)Z analizy kart leczenia w (...) znajdujących się w aktach sprawy wynika, że (...)(opinia – k. 135 a.s.).

W uzupełniającej opinii z dnia 24 lutego 2018 roku, po zapoznaniu się z dokumentacją zawartą w aktach sprawy oraz dodatkową dokumentacją, biegły lekarz sądowy ortopeda-traumatolog – dr Z. T. w całości podtrzymał swoją wcześniejszą opinię. Biegły zapoznał się z wynikiem badania (...)z dnia 13 października 2017 roku. Biegły wskazał, iż wizyty wnioskodawcy w (...) nie są zbyt częste co świadczy o niezbyt nasilonych dolegliwościach, ze strony (...) W zaświadczeniu od lekarza ortopedy z dnia 30 października 2017 roku, opisano w rozpoznaniach m. in. (...) Nie wskazano by ubezpieczony używał zaopatrzenia ortopedycznego.

Biegły biorąc pod uwagę wynik badania(...)z dnia 19 stycznia 2016 roku oraz znajdującą się w aktach sprawy dokumentację medyczną, nie stwierdził by stan wydolności (...)uległ takiemu pogorszeniu, aby czynił wnioskodawcę długotrwale niezdolnym do pracy. W ocenie biegłego okresowo zaostrzające się dolegliwości, mogą być leczone w ramach czasowej niezdolności do (...) (opinia – k. 142 a.s.).

W piśmie z dnia 28 marca 2018 roku pełnomocnik wnioskodawcy nie zgodził się z treścią w/w opinii uzupełniających biegłych oraz złożył do nich zastrzeżenia. Ponadto pełnomocnik ubezpieczonego wnosił o dopuszczenie dowodu z opinii nowego zespołu biegłych oraz przeprowadzenie dowodu z dokumentów medycznych wnioskodawcy (pismo – k. 153 – 157 a.s.).

Stan faktyczny w sprawie został ustalony w oparciu o przytoczone dowody z opinii biegłych lekarzy sądowych i dowody z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy oraz aktach organu rentowego, które obdarzono wiarą w całości. Zostały one sporządzone w przepisanej formie, w oparciu o obowiązujące w dacie ich wydania przepisy prawne, przez kompetentne osoby w ramach przysługujących im uprawnień.

Rozstrzygając w sprawie Sąd oparł się na opiniach biegłych lekarzy sądowych z zakresu reumatologii, ortopedii oraz neurologii. Biegli przeprowadzili bezpośrednie badanie ubezpieczonego, wnikliwie przeanalizowali jego dokumentację medyczną i omówili wpływ zdiagnozowanych u niego schorzeń na zdolność do pracy przy uwzględnieniu dotychczasowego doświadczenia i posiadanych kwalifikacji. We wszystkich wydanych w niniejszej sprawie opiniach biegli zgodnie uznali, iż u wnioskodawcy brak jest podstaw do stwierdzenia niezdolności do pracy zarówno w stopniu całkowitym jak i częściowym.

Wnioski zawarte w powołanych opiniach są wystarczająco uzasadnione. Z tych względów Sąd uznał, że opinie przedstawiają wystarczające wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego rozstrzygnięcia zarzutów zawartych w odwołaniu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 września 1999 r., II UKN 96/99).

Podkreślić przy tym należy, iż jak przyjmuje się w judykaturze, które to stanowisko jest ugruntowane, iż sam fakt niezadowolenia strony z treści opinii biegłych, której wnioski nie są zgodne z oczekiwaniami strony i dokonywaną przez stronę „własną” oceną swojego stanu zdrowia i jego konsekwencji w świetle uprawnień rentowych, nie stanowi - przy braku obiektywnych argumentów co do prawidłowości czy rzetelności dotychczas sporządzonych opinii biegłych - przesłanki do dalszego postępowania dowodowego co do tej okoliczności, w szczególności gdy dotychczas zgromadzone dowody pozwalają na przyjęcie spornej okoliczności za udowodnioną (por. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 2009 r. I UK 283/08 LEX nr 738340; wyrok Sądu Najwyższego z 4 sierpnia 1999 r., I PKN 20/99, OSNAPiUS z 2000 r. Nr 22, poz. 807; wyrok Sądu Najwyższego z 19 marca 1997 r., II UKN 45/97, OSNAPiUS z 1998 r. Nr 1, poz. 24, z 10 grudnia 1997 r., II UKN 391/97, OSNAPiUS z 1998 r. Nr 20, poz. 612; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2012 r. I UK 195/11 G. Prawna 2012/49/7 1112659).

Wobec powyższego Sąd nie uznał za konieczne wywoływania nowej opinii. W ocenie Sądu zawarte w aktach opinie są wystarczające do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy oraz zawierają niezbędne wiadomości specjalne oraz kompleksową analizę stanu zdrowia wnioskodawcy wobec czego Sąd uznał, iż brak jest podstaw do wywoływania kolejnych opinii biegłych lekarzy sądowych (por. wyrok SN z 10 września 1999r., II UKN 96/99, OSNP 2000/23/869).

Jednocześnie wskazać należy, iż składana przez pełnomocnika wnioskodawcy dodatkowa dokumentacja medyczna w postaci karty historii pacjenta z 26 marca 2018 roku, skierowania na zabiegi fizjoterapeutyczne z dnia 26 marca 2018 roku, skierowania na zabiegi fizjoterapeutyczne z dnia 6 lutego 2018 roku i karty pacjenta z 6 lutego 2018 roku dotyczy stanu zdrowia wnioskodawcy już po wydaniu zaskarżonej decyzji.

Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił wnioski dowodowe pełnomocnika wnioskodawcy w zakresie dopuszczenia dowodu z opinii kolejnego zespołu biegłych oraz dopuszczenia dowodu z w/w dokumentów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie J. P. nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń (tekst jednolity: Dz. U. z 2017 roku, poz. 1383) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność do pracy powstała w czasie zatrudnienia lub w okresie równorzędnym z okresem zatrudnienia albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do treści przepisu art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Stosownie do ust. 2 cytowanego przepisu całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

Przy dokonywaniu oceny stopnia niezdolności do pracy należy kierować się wskazaniami określonymi w art. 13 ust. 1 cytowanej ustawy, zgodnie z którym przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 i 3 ustawy niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, bądź na okres dłuższy niż 5 lat, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem tego okresu.

Organ rentowy odmówił wnioskodawcy przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy z uwagi na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, która ustaliła, iż wnioskodawca nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

Orzekając w niniejszej sprawie Sąd oparł się na opiniach biegłych lekarzy sądowych weryfikowanych dokumentacją medyczną. Należy tutaj zwrócić uwagę na treść wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2007 r. (III UK 130/06, OSNP 2008/7-8/113, LEX 368973), zgodnie z którym „Opinia biegłych dostarcza sądowi wiedzy specjalistycznej koniecznej do dokonania oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o świadczenie rentowe, w tym rodzaju występujących schorzeń, stopnia ich zaawansowania i nasilenia związanych z nimi dolegliwości, stanowiących łącznie o zdolności do wykonywania zatrudnienia lub jej braku. Sąd nie może - wbrew opinii biegłych - oprzeć ustaleń w tym zakresie na własnym przekonaniu”. Sąd orzekający stanowisko to w pełni podziela.

W wydanych w niniejszej sprawie opiniach biegli z zakresu reumatologii, neurologii oraz ortopedii zgodnie uznali, iż u wnioskodawcy brak jest podstaw do stwierdzenia niezdolności do pracy.

Wobec ustalenia przez Sąd Okręgowy, iż u J. P. nie występuje niezdolność do pracy w stopniu całkowitym lub częściowym, należało uznać, iż zaskarżona decyzja organu rentowego odpowiada prawu.

Orzeczenie o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu uzasadnia §15 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 490, ze zm. w brzmieniu nadanym zmianą wynikającą z Dz. U. z 2015 r., poz. 1078).

Z tych względów Sąd Okręgowy na podstawie powołanych przepisów oraz artykułu 477¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE