Sygn. akt I C 1869/14
A. M. w pozwie z dnia 9 grudnia 2014r. (data złożenia), skierowanym przeciwko (...) S.A. w W., wniosła o zasądzenie kwoty 97.745,36 zł z odsetkami od dnia 10 czerwca 2013r., tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia, kwoty po 1.200 zł miesięcznie, tytułem renty, począwszy od dnia 10 sierpnia 2014r., płatnej do 10. każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia terminowi płatności oraz kosztów procesu według norm przepisanych.
Powódka podniosła w uzasadnieniu pozwu, że roszczenia pozwu wywodzi z wypadku drogowego z dnia 8 maja 2013r., w wyniku którego odniosła obrażenia ciała, za który odpowiedzialność odszkodowawczą ponosi pozwane Towarzystwo (...). (pozew k. 2 – 8)
Postanowieniem z dnia 17 grudnia 2014r. Sąd zwolnił powódkę od kosztów sądowych w całości. (postanowienie k. 145)
Odpis pozwu został doręczony pozwanemu w dniu 22 grudnia 2014r.
(potwierdzenie odbioru k. 147)
Powódka w piśmie procesowym z dnia 14 stycznia 2015r. wyjaśniła, że wnosi o zasądzenie od pozwanego:
1) kwoty 10.745,36 zł, tytułem odszkodowania,
2) kwoty 87.000 zł, tytułem zadośćuczynienia,
3) renty po 1.200 zł miesięcznie, tytułem utraty zdolności do pracy, zwiększenia potrzeb i zmniejszenia widoków na przyszłość.
(pismo k. 158)
Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki kosztów procesu według norm przepisanych.
Pozwany podniósł, że wypłacił powódce kwotę 14.000 zł, tytułem zadośćuczynienia, którą uznaję za odpowiednią i kompensującą krzywdę. Co do kosztów leczenia w niepublicznych placówkach służby zdrowia, refundacja tych kosztów może być dokonana, o ile poszkodowany wykaże, że zabiegi medyczne nie mogły być wykonane i nie wchodzą w zakres świadczeń medycznych finansowanych ze środków publicznych, a co do kosztów leków, pozwany zwrócił uwagę, że w rachunkach (fakturach) widnieją pozycje niepozostające w związku z wypadkiem. Powódka nie wykazała, że nie miała po wypadku możliwości poruszania się komunikacją miejską lub samochodem i zwrot kosztów dojazdów taxi jest bezzasadny. Powódka nie wykazała też zasadności roszczenia rentowego; umowa o pracę rozwiązała się z upływem okresu, na jaki została zawarta, nie zaś na skutek wypadku, a zwiększone potrzeby nie zostały wykazane. Poza tym powódka po wypadku doznała kolejnego urazu złamanej kończyny, a z problemami psychicznymi borykała się już w trakcie wypadku.
(pismo z dnia 15 stycznia 2015r. k.159 – 160)
Powódka w piśmie procesowym z dnia 25 marca 2015r. (data złożenia) sprecyzowała roszczenie rentowe, wnosząc o zasądzenie renty po 800 zł miesięcznie za okres od sierpnia 2014r. do końca października 2014r., tytułem renty wyrównawczej oraz po 400 złotych miesięcznie za okres jw., tytułem renty na zwiększone potrzeby, tj. łącznie po 1.200 zł miesięcznie, zaś za okres listopada 2014r. kwoty po 3.300 zł miesięcznie, tytułem renty wyrównawczej oraz kwoty po 400 zł miesięcznie, tytułem renty na zwiększone potrzeby, tj. łącznie 3.700 zł miesięcznie, płatnej do 10. każdego miesiąca. (pismo k. 202)
Powódka w piśmie procesowym z dnia 23 listopada 2015r. (data złożenia) wniosła o ustalenie odpowiedzialności pozwanego wobec powódki za następstwa wypadku z dnia 8 maja 2013r. na przyszłość. (pismo k. 262 - 263)
Powódka w piśmie procesowym złożonym na rozprawie w dniu 24 maja 2015r. rozszerzyła roszczenie o zadośćuczynienie do kwoty 130.000 zł, zaś co do renty w wysokości po 3.700 zł miesięcznie, wniosła o jej zasądzenie za okres od listopada 2014r. do 1 kwietnia 2016r., a w pozostałym zakresie - poparła dotychczasowe roszczenia. Odpis pisma został doręczony pozwanemu na rozprawie w dniu 24 maja 2017r. (pismo k. 355 – 356)
Pozwany w piśmie procesowym z dnia 7 czerwca 2017r. (data złożenia) wniósł o oddalenie powództwa w całości. Co do roszczenia rentowego podniósł, że sytuacja finansowa powódki nie jest pogorszona względem stanu sprzed wypadku, powódka nie przyjmuje żadnych leków związanych z leczeniem następstw wypadku i nie wykazała interesu prawnego w ustaleniu odpowiedzialności na przyszłość, zaś dochodzone zadośćuczynienie jest rażąco wygórowane względem rozmiaru krzywdy powódki.
(pismo k. 363 - 364)
Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:
Powódka w dniu 8 maja 2013r. była uczestnikiem wypadku drogowego w Ł. (zderzenia dwóch pojazdów mechanicznych), którego sprawcą była kierująca pojazdem ubezpieczonym w zakresie OC w pozwanym Towarzystwie.
(niesporne, kopia wyroku k. 13 - 14)
U powódki rozpoznano:
złamanie kości łódkowatej po stronie prawej ze zwichnięciem w stawie C.,
wstrząśnienie mózgu,
ranę skóry głowy,
stłuczenie barku,
ranę skóry kolana prawego,
ranę skóry łokcia lewego oraz ciążę.
Powódka była hospitalizowana do dnia 14 maja 2013r., w dniu 8 maja wykonano zabieg operacyjny zamknięcia i stabilizacji drutami K.
W czasie kolejnej hospitalizacji (13 - 20 stycznia 2014r.) przeprowadzono u powódki otwartą repozycję i stabilizację zastarzałego złamania ze zwichnięciem kości łódkowatej, stabilizację stawów łódkowato-klinowatego oraz skokowo-łódkowatego stopy prawej płytką oraz śrubami. Kolejny raz powódka trafiła do szpitala w dniach 1 - 8 września 2014r. celem leczenia operacyjnego stopy prawej. Wykonano osteotomię korekcyjną stopy prawej z wykonaniem osteotomii klinowej kości sześciennej stopy prawej. Zalecono chodzenie w asekuracji kul łokciowych, zakaz obciążania operowanej kończyny.
Po raz kolejny powódka była hospitalizowana w okresie 19 - 22 października 2015r. Przeprowadzono leczenie operacyjne usunięcia materiału zespalającego ze stopy prawej, tj. dwie klamry B. i fragmenty dwóch śrub, zlecono chodzenie w asekuracji kul łokciowych przez okres dwóch tygodni.
(opinia biegłego lekarza ortopedy W. S. k. 244 – 246,
karta informacyjna k. 264 -265)
Trwały uszczerbek na zdrowiu związany z doznanymi urazami, z punktu widzenia ortopedii, ze względu na zniekształcenie, upośledzenie funkcji ruchowej i statycznej stopy wynosi 25%.
Powódka nie ma możliwości biegania skakania. Ma trudności w poruszaniu się po schodach, po nierównym terenie. Nie jest w stanie stanąć na palcach. Wszystko to powoduje stały dyskomfort i upośledzenie w życiu codziennym. Złamanie kości łódkowatej po stronie prawej ze zwichnięciem w stawie C. jest bardzo poważnym urazem stopy wymagającym leczenia operacyjnego. Obecnie nadal powódka ma metalowe zespolenie, z którego część nie zostanie nigdy usunięta co może spowodować powikłania zapalne. Obecne zniekształcenie śródstopia będzie postępowało wraz z wiekiem i doprowadzi do znacznych trudności w chodzeniu. Konieczność oszczędzania operowanej kończyny spowoduje przeciążenie kończyny zdrowej prowadząc do wcześniejszych zmian zwyrodnieniowych w stawach biodrowych i kolanowym.
Ze względu na uraz wielonarządowy cierpienia powódki można określić jako bardzo duże. Przez pierwsze 8 tygodni można je określić na 8 punktów w skali 1 - 10. Zniekształcenie stopy będzie powodem nasilającego się bólu, trudności w poruszaniu się przez całe życie powódki. Obecnie ból kształtuje się w okolicach 3 punktów podczas stania i chodzenia. Nie da się pominąć kwestii estetycznej (zniekształcona stopa = zniekształcone obuwie), co u kobiety ma poważne znaczenie.
Powódka nie ma możliwości biegania, skakania. Ma trudności w poruszaniu się po schodach, po nierównym terenie. Cierpi na ból stopy podczas zmiany pogody.
Powódka bezpośrednio po wypadku i leczeniu operacyjnym stopy przez 8 tygodni wymagała opieki osób trzecich przez 8 godzin dziennie. Obecnie nie wymaga pomocy osób trzecich.
Rokowania na przyszłość nie są pomyślne, ponieważ zniekształcenie stopy będzie powodowało zmiany zwyrodnieniowe w obrębie stawu skokowego i śródstopia. Wymuszone odciążenie prawej kończyny dolnej spowoduje przyśpieszone zmiany zwyrodnieniowe w stawach kończyny lewej.
(opinia biegłego lekarza ortopedy W. S. k. 247 - 248)
Z punktu widzenia w stomatologii, powódka doznała w wyniku wypadku złamania korony zębów 11. i 46.
Trwały uszczerbek na zdrowiu na skutek nieodwracalnej utraty twardych tkanek w uszkodzonej urazem koronie tych zębów wynosi 2%.
(opinia biegłego lekarza stomatologa J. P. k. 325 - 329)
Z punktu widzenia chirurgii plastycznej, powódka doznała na skutek wypadku blizn szpecących: twarzy, przedramienia i łokcia lewego, kolana prawego oraz stopy prawej, które skutkują 5% trwałym uszczerbkiem na zdrowiu.
Blizny powstały na skutek obrażeń odniesionych w wypadku oraz czterech operacji, a więc powódka pięciokrotnie cierpiała fizycznie w okresie obrzękowym gojenia się ran.
Wydatki poniesione przez powódkę w związku z leczeniem i pielęgnacją blizn (250 zł) były celowe i konieczne.
(opinia biegłego lekarza z zakresu chirurgii plastycznej
C. D. k. 333 - 337)
Powódka w chwili wypadku miała 30 lat. Przed wypadkiem korzystała z terapii psychologicznej w związku z problemami rodzinnymi. Z somatycznego punktu widzenia była sprawna i zdrowa. Nie leczyła się. W chwili wypadku była w 8. tygodniu ciąży. Po wypadku doszło do poronienia. Z powodu traumy związanej z wypadkiem i poronieniem, powódka leczyła się psychiatrycznie.
Powódka od grudnia 2011r. była zatrudniona na cały etat w BSH Sprzęt Gospodarstwa (...). z o. o w W. na stanowisku dysponenta dystrybucji krajowej (logistyk). Umowy o pracę były zawierane na czas określony i były przedłużane na kolejne okresy. Ostatnia umowa o pracę była zawarta na okres od dnia 1 marca 2013r. do dnia 28 lutego 2014r. Pracodawca nie zawarł z powódką nowej umowy o pracę, gdyż na skutek wypadku z dnia 8 maja 2013r. powódka była niezdolna do pracy i ostatnia umowa uległa rozwiązaniu z upływem okresu, na który została zawarta.
Przed wypadkiem powódka zarabiała miesięcznie około 3.300 zł netto, uwzględniając wynagrodzenie zasadnicze plus roczną premię motywacyjną.
Po wypadku powódka korzystała ze zwolnienia lekarskiego a od 8 listopada 2013r. do dnia 2 listopada 2014r. ze świadczenia rehabilitacyjnego. W okresie od lipca 2014r. do końca października 2014r. świadczenie rehabilitacyjne wypłacono powódce w wysokości 75% podstawy wymiaru.
W lutym 2014r. powódka na skutek obrażeń odniesionych wskutek wypadku została zaliczona do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności ze wskazaniem dotyczącym m.in. zatrudnienia w warunkach pracy chronionej.
Powódka od listopada 2014r. pobiera rentę z ZUS z tytułu częściowej niezdolności do pracy w wysokości 300 zł netto miesięcznie.
Powódka od chwili wypadku do końca marca 2016r. nigdzie nie pracowała. Od kwietnia 2016r. mieszka i pracuje w Szwecji. Zarabia miesięcznie w przeliczeniu na PLN – 12.000 jako pracownik biurowy. Gospodarstwo domowe prowadzi z dzieckiem w wieku 7 lat, partnerem i dwójką jego dzieci. Koszty utrzymania domu wynoszą ok. 7000 zł Powódka i jej partner płacą raty kredytu na budowę domu ok. 4.000 zł miesięcznie.
Powódka przed wypadkiem była sprawna fizycznie, prowadziła aktywny tryb życia, biegała, jeździła na rowerze.
Po wypadku powódka nie może biegać, ma trudności w chodzeniu, zwłaszcza po schodach i nierównym terenie. Na rowerze może jeździć tylko na krótkich dystansach. Cały czas odczuwa bóle operowanej kończyny, czyli nogi prawej, którą stara się oszczędzać, co powoduje przeciążenie nogi lewej i grozi operacją lewego kolana i biodra.
Podczas chodzenia powódka utyka, do obuwia zakłada wkładki ortopedyczne. Przed wypadkiem chodziła z uwagi na niski wzrost (158 cm) w wysokim obuwiu, po wypadku może używać wyłącznie płaskie obuwie sportowe, co wraz z utykaniem stanowi dla powódki duży dyskomfort. Duży dyskomfort psychiczny dla powódki stanowi również obecność blizn, do których nie może się przyzwyczaić. Część blizn maskuje kosmetykami.
Powódkę czeka kolejny zabieg stopy prawej, boi się tego zabiegu. Nie pogodziła się ze swoją niepełnosprawnością.
(wyjaśnienia powódki k. 191 – 192, potwierdzone zeznaniami k. 360,
zeznania powódki k. 360 – 361, umowa o pracę k. 22 – 23, świadectwo pracy 24 – 25, zaświadczenia o zarobkach k. 26, 27, orzeczenie k. 28, decyzja rentowa k. 283 – 285)
Powódka w piśmie z dnia 26 sierpnia 2013r., doręczonym w dniu 3 września 2013r., wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 70.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, kwoty 1.336,64 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia oraz kwoty 2.940 zł tytułem kosztów opieki osób trzecich.
(pismo w aktach szkody)
Powódka w piśmie z dnia 1 września 2014r., doręczonym w dniu 21 sierpnia 2014r., wezwała pozwanego do zapłaty zadośćuczynienia w kwocie 87.000 zł, odszkodowania w wysokości 10.670,44 zł oraz renty w wysokości 1.200 zł miesięcznie.
(pismo w aktach szkody)
Pozwany wypłacił powódce w toku likwidacji szkody:
1) 14.000 zł z tytułu zadośćuczynienia,
2) 303,25 zł z tytułu kosztów leczenia,
3) 341,10 zł z tytułu kosztów dojazdów w związku z leczeniem i rehabilitacją,
4) 1.470 zł z tytułu kosztów opieki.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Powództwo co do zasady jest usprawiedliwione, zaś co do wysokości zasługuje na uwzględnienie w przeważającej części.
Pozwany ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą na podstawie art. 822 § 1 KC w zw. z art. 436 § 2 KC.
Należność z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę (art. 445 § 1 KC) winna być w takim stopniu „odpowiednia”, aby poszkodowany za jej pomocą mógł zatrzeć lub co najmniej złagodzić odczucie krzywdy i odzyskać równowagę psychiczną (por. uchwałę SN z dnia 8 grudnia 1973r., III CZP 37/73, OSNCP 1974/9/145) a priorytetową funkcją tej instytucji jest funkcja kompensacyjna (por. m.in. wyrok SN z dnia 10 marca 2005r., IV CSK 80/05, OSNC 2006/10/175).
Zadośćuczynienie winno mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości, a więc prognozy na przyszłość (por. wyrok SN z dnia 3 lutego 2000r., I CKN 969/98, Lex nr 50824).
Podkreślić trzeba, że mierzenie krzywdy wyłącznie stopniem uszczerbku na zdrowiu stanowiłoby niedopuszczalne uproszczenie, nieznajdujące oparcia w treści art. 445 § 1 KC (np. wyrok SN z dnia 9 listopada 2007r., V CSK 245/07, OSNC-ZD 2008, nr 4, poz. 95, wyrok SN z dnia 28 czerwca 2005r., I CK 7/05, Lex nr 153254).
W orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że ocena rozmiaru krzywdy wymaga uwzględnienia nasilenia cierpień, długotrwałości choroby, rozmiaru kalectwa, trwałości następstw zdarzenia oraz konsekwencji uszczerbku na zdrowiu w dziedzinie życia osobistego i społecznego (por. m.in. wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999r., w sprawie II UKN 681/98, OSNP 2000, nr 16, poz. 626).
Sąd Okręgowy podziela również stanowisko SN wyrażone w uzasadnieniu wyroku z dnia 12 września 2002r. w sprawie IV CKN 1266/00, zgodnie z którym intensywność cierpień z powodu kalectwa jest większa uczłowieka młodego.
Skutki wypadku dotknęły powódkę, która w chwili wypadku była młodą kobietą (miała 30 lat), była osobą w pełni sprawny fizycznie, aktywną zawodowo, zaś na skutek wypadku doznała 37% uszczerbku na zdrowiu, przy czym uszczerbek ten ma charakter trwały, rokowania na przyszłość są niepomyślne, zaś rozmiar cierpień powódki był znaczny i cały czas powódka dotkliwie odczuwa skutki wypadku.
Po wypadku powódka została kaleką - osobą niepełnosprawną, która nigdy nie odzyska sprawności sprzed wypadku, ma szpecące blizny i odczuwa dyskomfort psychiczny związany z doznanymi obrażeniami, co skutkuje u powódki obniżeniem jakości życia oraz poczucia własnej wartości.
Uwzględniając powyższe okoliczności oraz przedstawione dyrektywy orzekania w sprawach o zadośćuczynienie, Sąd uznał, że zadośćuczynienie adekwatne do krzywdy powódki wynosi 120.000 zł, a zważywszy że pozwany wypłacił z tego tytułu 14.000 zł, zasądzono na rzecz powódki dopłatę zadośćuczynienia w wysokości 106.000 zł (120.000 zł - 14 000 zł).
Kwota zadośćuczynienia nie może stanowić sumy symbolicznej, musi bowiem przedstawiać realną wartość (por. m.in wyrok SA w Łodzi z dnia 7 września 2012r., I A Ca 640/12) i dyrektywę tę realizuje zadośćuczynienie w wysokości 120.000 zł.
Żądanie dopłaty zadośćuczynienia ponad zasądzoną kwotę, jaką wygórowane, Sąd oddalił.
Twierdzenie pozwanego, że zadośćuczynienie w wysokości 14.000 zł stanowi sumę adekwatną do rozmiaru krzywdy powódki stanowi nieporozumienie i świadczy o niezrozumieniu przez pozwanego istoty instytucji zadośćuczynienia oraz rażącym bagatelizowaniu krzywdy powódki.
O odsetkach od zadośćuczynienia orzeczono na podstawie art. 481 KC w zw. z art. 817 § 1 KPC.
Powódka w zawiadomieniu o wypadku zażądała zadośćuczynienia w wysokości 70.000 zł, a skoro zawiadomienie dotarło do pozwanego w dniu 3 września 2013r., to powyższą kwotę zasądzono z odsetkami od dnia 3 października 2013r., zaś kwotę 17.000 zł od dnia 22 sierpnia 2014r., bowiem dopłaty zadośćuczynienia w tej kwocie zażądała powódka w piśmie doręczonym w dniu 21 sierpnia 2014r., natomiast zadośćuczynienie w kwocie 19.000 zł zasądzono z odsetkami od dnia 25 maja 2017r., tj. od dnia następnego po doręczeniu pozwanemu na rozprawie rozszerzenia pozwu w tym zakresie.
Żądanie zasądzenia zadośćuczynienia od dnia 10 czerwca 2013r., jako przedwczesne Sąd oddalił.
Zgodnie z art. 444 § 1 KC, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.
Powódka, w związku z leczeniem urazów i obrażeń odniesionych w wypadku, poniosła koszty związane z fizjoterapią (6.480 zł), koszty leczenia stomatologicznego (680 zł), leczenia psychiatrycznego (1.080 zł), wynajmu kuli łokciowej (70 zł), badania TK (350 zł) oraz koszty leków i środków farmaceutycznych, sprzętu ortopedycznego, przy czym zasadnie pozwany zwrócił uwagę, że powódka żąda zwrotu środków przeznaczonych na zakup artykułów, które nie miały związku z leczeniem powypadkowym (np. balsam S., płyn do płukania jamy ustnej, bilobil) oraz koszty dojazdów związanych z leczeniem i fizjoterapią (1.686,48 zł) - zestawienie dojazdów, rachunki, faktury k. 91 - 143 i podsumowanie kwot widniejących na tych rachunkach daje sumę zbliżoną do żądanego przez powódkę odszkodowania.
Sąd z zastosowaniem art. 322 KPC zasądził od pozwanego dopłatę odszkodowania w wysokości 9.500 zł, po wyeliminowaniu kosztów zakupu leków i środków farmaceutycznych, o których mowa we wcześniejszym akapicie oraz odjęciu kwot wypłaconych tytułem leczenia i dojazdów (341,10 zł + 303,25 zł), oddalając roszczenie odszkodowawcze ponad zasądzoną kwotę, jaką nieudowodnione.
Wbrew wywodom pozwanego, żądanie zwrotu kosztów związanych z leczeniem i fizjoterapią znajduje pełne uzasadnienie.
Z uwagi na charakter obrażeń powódki - uszkodzenie narządów ruchu, poruszanie się o kulach, jest oczywiste, że powódka miała problemy z poruszaniem się i twierdzenie pozwanego, że mogła poruszać się środkami komunikacji publicznej nie zasługuje na aprobatę. Podkreślić trzeba, że powódka była dwa razy hospitalizowana w P., tj. w miejscowości odległość od miejsca zamieszkania powódki ( (...)) ok. 210 km, a więc musiała pokonać w obie strony przy dwóch pobyt w szpitalu w P. odległość ok. 840 km.
Żądana przez powódkę w tych okolicznościach kwota z tytułu dojazdów, tj. 1.345,38 zł nie jest wygórowana.
Co do kosztów fizjoterapii, leczenia stomatologicznego i psychiatrycznego, przy odniesionych przez powódkę obrażeniach i doznanej traumie, potrzeba poniesienia owych kosztów jest całkowicie zrozumiała. To strona pozwana zgodnie z art. 6 KC powinna zaoferować dowody na okoliczność, że powódka mogła korzystać z fizjoterapii oraz leczenia finansowanych ze środków publicznych w analogicznym zakresie (por. wyrok SN z dnia 13 grudnia 2007r., I CSK 384/07). Pozwany jednak dowodów na tą okoliczność nie zaoferował.
Roszczenie odszkodowawcze powódka sprecyzowała dopiero w „przedsądowym wezwaniu” z dnia 1 sierpnia 2014r., doręczonym pozwanemu w dniu 21 sierpnia 2014r., zatem o odsetkach od dopłaty odszkodowania orzeczono od dnia następnego po doręczeniu pozwanemu wezwania z dnia 1 sierpnia 2014r. (art. 481 KC w zw. z art. 455 KC).
Zgodnie z art. 444 § 2 KC, jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.
Powódka przed wypadkiem zarabiała ok. 3.300 zł netto miesięcznie i z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością należy przyjąć, że gdyby nie uległa wypadkowi zakład pracy zawarłby z powódką kolejną umowę o pracę, a przeszkodą do kontynuowania przez powódkę zatrudnienia w dotychczasowym zakładzie pracy była wyłącznie niezdolność powódki do pracy na skutek obrażeń odniesionych w wypadku.
Z dokonanych ustaleń wynika, że od sierpnia do końca października 2014r. powódka otrzymywała świadczenie rehabilitacyjne w wysokości 75% podstawy wymiaru, tj. ok. 800 zł miesięcznie niższe od wynagrodzenia za pracę, jakie otrzymywałaby gdyby mogła pracować (3.300 zł – 2.470 zł).
W tym stanie rzeczy, za powyższy okres zasądzono rentę wyrównawczą wysokości 2.400 zł (3 miesiące x 800 zł) z odsetkami od dnia następnego po doręczeniu pozwanemu odpisu pozwu (art. 481 KC w zw. z art. 455 KC).
Od listopada 2014r. do końca marca 2016r. powódka nie pracowała, otrzymywała w tym okresie rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w wysokości około 300 zł miesięcznie, jednakże Sąd uznał, w świetle dokonanych ustaleń, że powódka od czerwca 2015r. była osobą tylko częściowo niezdolną do pracy i przyjął, że przy wykorzystaniu swojej pełnej zdolności do pracy mogła zarobić od czerwca 2015r. ok. 1.000 zł netto miesięcznie (por. wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999r., II UKN 682/98, OSNP 2000/16/627).
Reasumując, szkoda powódki za okres, w którym zachowała częściową zdolność do pracy zarobkowej wynosi 2.000 zł netto miesięcznie (3.300 zł – [300 zł + 1.000 zł] i obejmuje okres od czerwca 2015r. do końca marca 2016r., i wynosi 18.000 zł (2.000 zł x 9 miesięcy), zaś za okres od listopada 2014r. do końca maja 2015r. wynosi 8.000 zł, w związku z czym Sąd zasądził na powyższy okres rentę wyrównawczą w łącznej wysokości 24.000 zł (18.000 zł + 8.000 zł) z odsetkami od dnia następnego po doręczeniu pozwanemu na rozprawie rozszerzenia powództwa w zakresie renty wyrównawczej.
Roszczenie w zakresie renty wyrównawczej ponad zasądzone kwoty z odsetkami od daty wcześniejszych, jako bezzasadne Sąd oddalił.
Roszczenie o wypłatę renty na zwiększone potrzeby ostatecznie obejmowało okres od sierpnia 2014r. do końca marca 2016r., tj. łącznie 20 miesięcy.
W okresie tym zwiększone potrzeby powódki, mające bezpośredni związek z leczeniem obrażeń powypadkowych obejmowały:
rehabilitację z zabiegami fizykoterapeutycznymi w wymiarze: trzy razy w tygodniu po godzinie (opinia biegłego lekarza ortopedy k. 298)
systematyczne stosowanie maści oraz zabiegów w celu pielęgnacji blizn (opinia biegłego chirurga plastycznego k. 337)
stosowanie leków przeciwbólowych (zeznania powódki).
Miesięcznie zwiększone potrzeby powódki w powyższym zakresie Sąd z zastosowaniem art. 322 KPC określił na 400 zł i zasądził z tego tytułu kwotę 8.000 zł (400 zł x 20 miesięcy), tj. zgodnie z żądaniem z odsetkami od dnia następnego po doręczeniu pozwanemu pisma z dnia 24 maja 2017r., w którym powódka ostatecznie sprecyzowała roszczenie w zakresie renty na zwiększone potrzeby.
Powódka nadal odczuwa skutki wypadku, rokowania na przyszłość są niepomyślne, w związku z czym posiada ona interes prawny, o którym mowa w art. 189 KPC, w żądaniu ustalenia odpowiedzialności za szkody, które mogą powstać w przyszłości i Sąd uwzględnił żądanie pozwu w tym zakresie (por. uchwałę SN z dnia 24 marca 2009r., III CZP 2/09, Monitor Prawniczy 17/2009, s. 951 - 953).
Powódka, uwzględniając wynik sprawy, wygrała sprawę w 80%, zatem o kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą stosunkowego ich rozdzielenia (art 100 zdanie 1 KPC).
Każda ze stron poniosła koszty zastępstwa procesowego po 3.600 zł, pozwany nadto poniósł koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł), zatem koszty procesu poniesione przez obie strony wyniosły łącznie 7.217 zł, z czego powódka powinna ponieść 20%, bowiem w takim stopniu przegrała sprawę, tj. 1.443,40 zł (7.271 zł x 20%), a skoro poniosła koszty w wysokości 3.600 zł, to zasądzono na rzecz powódki różnicę powyższych kwot, tj. 2.156,60 zł, tytułem częściowego zwrotu kosztów procesu.
Nieuiszczone koszty sądowe wynoszą 14.037 zł (opłata od rozszerzonych roszczeń + wynagrodzenia biegłych, pokryte tymczasowo ze Skarbu Państwa) i skoro pozwany przegrał sprawę ok. 80%, w takim stopniu obciążono pozwanego nieuiszczonymi kosztami sądowymi na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c.
Z uwagi na charakter roszczenia powódki, na podstawie art. 113 ust. 4 u.k.s.c. nie obciążono powódki nieuiszczonymi kosztami sądowymi od oddalonej części powództwa.
Z/
Doręczyć odpisy wyroku z uzasa dnieniem pełnomocnikom stron.