UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 września 2013 r. F. R. przed południem zadzwonił do M. B. którego znał także pod imieniem T. i którego ma zapisanego w swoim telefonie jako (...) i umówił się z nim na spotkanie chcąc kupić od niego narkotyki, które następnie planował zażyć w towarzystwie (...). Mężczyzna korzystał z nr (...) i dzwonił pod nr (...). Na spotkanie umówione przy ul. (...) około godziny 13:40 F. R. wraz z M. Ś. (1) pojechali razem samochodem marki H. (...) o nr rej. (...), przy czym on był kierowcą. M. B. przyjechał pojazdem marki F. (...) o nr (...) w kolorze srebrnym. F. R. podszedł do samochodu oskarżonego i usiadł z przodu na siedzeniu pasażera. Przekazał oskarżonemu banknot 100 zł. celem zakupu narkotyków a oskarżony wręczył mu dwa zawiniątka z heroiną i jedno z amfetaminą po czym wrócił do swojego samochodu. Następnie F. R. przejechał ul. (...) bliżej lasu i tam zatrzymał auto. Funkcjonariusze Policji D. S. i J. W. znajdujący się w pobliżu miejsca transakcji, widząc mężczyznę przechodzącego z jednego auta do drugiego i z powrotem podjęli decyzję o rutynowej kontroli (...). Kierowcą H. okazał się F. R. a pasażerem M. Ś. (2). W samochodzie H. (...) na siedzeniu pasażera obok kierowcy oraz na dywaniku przy jego siedzeniu ujawnione zostały trzy zawiniątka z folii aluminiowej. Dwa z zawartością proszku brunatnego a trzecie z proszkiem koloru białego. Zabezpieczone substancje to amfetamina o wadze 0,74 g netto i heroina o łącznej wadze 0,29 g netto. Wobec wyników kontroli i uzyskanych w trakcie interwencji informacji o pochodzeniu narkotyków, na miejsce przybył drugi partol Policji w składzie (...) który dokonał zatrzymania kierującego samochodem marki F. (...) M. B..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:

zeznania D. S. (k. 42-43, 410-411), zeznań R. M. (k. 5, 54v.-55, 411), w części zeznań świadka F. R. (k. 62-63; 192, 396-397, 409-410), w części zeznań świadka M. Ś. (2) (k. 70-71, 257-258v., 435-436), zeznań I. M., w części wyjaśnień M. B. (k. 88-89, 343, 371-372),k. 99, 435, k: 1-4-notatka urzędowa; k:6, 13, 24-protokół zatrzymania osoby; k:8-10, 15-17, 26-28-protokół przeszukania osoby; k:19-21, 30-31, 37-38, 47-48, 51-52-protokół przeszukania; k:34, 56-protokół użycia testera narkotykowego; k:35, 58-59, 105-protokół oględzin rzeczy; k:65-66 protokół okazania wizerunku, k:100,101, 103,130-131 - informacje od operatorów telekomunikacyjnych; k: 102, 174 notatka urzędowa, k: 103 płyta CD, k:108-110-opinia z zakresu badań fizykochemicznych; k:126 materiał poglądowy, k:132-173-opinia z zakresu badań informatycznych; k: 202-204 opinia sądowo – psychiatryczna F. R., k:206-216, k:447-452-opinia sądowo - psychologiczna odnośnie świadka F. R..

M. B. był uprzednio karany sądownie (425-427-informacja dotycząca M. B. z bazy N..NET; k:328-30-informacja z (...); k: 423-424-opinia o skazanym; k:358-360, 425-427-informacja o pobytach i orzeczeniach; k: 428-431-dane o karalności).

Oskarżony przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym (k. 87-88, 236-237) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i podał, że nie zajmuje się handlem narkotykami. Wskazał, że po zatrzymaniu i przewiezieniu na komisariat policji był bity przez policjantów po to aby przyznał się do winy. Podał również, że w dniu przeprowadzenia przesłuchania w prokuraturze nie było żadnego z policjantów, którzy obecni byli przy jego pobiciu. Oświadczył, ze zna F. R. od około roku. Wyjaśnił, że poznał go przez kolegę o imieniu (...) gdy byli ze znajomymi na piwie. Nie pamiętał jednakże jego numeru telefonu ani adresu zamieszkania, przy czym wskazał że mieszka na M. i że gdy się umawiali to przez telefon. Wskazał ponadto, że przed wakacjami 2013 r. pożyczył F. R. 300 zł., którą to kwotę miał on oddać po miesiącu. Oskarżony wskazał, że numer telefonu do F. R. dostał od kolegi (...) i w niedzielę zadzwonił do niego żeby oddał mu pieniądze. Oskarżony przyznał, że wcześniej miał numer telefonu do F. R. ale z uwagi na zgubienie swojego telefonu marki N. (...) nie miał z nim kontaktu. Wskazał również, że zatrzymany przy nim telefon i jego numer ma od dwóch tygodni. Wcześniejszych swoich numerów nie pamiętał. Podał również, że po pożyczkę zadzwonił do niego F. R., zwracał się on do niego używając imienia (...). Oskarżony podał także, że na początku znajomości F. R. zwracał się do niego używając imienia (...) gdyż tak jemu się przedstawił. Oskarżony wskazał, że prawdziwe imię podał F. R. dopiero w późniejszym okresie znajomości. Oskarżony podał, że nie zna M. Ś. (2). Wskazał, że samochód w którym go zatrzymano jest własnością jego koleżanki K. N..

W toku rozprawy (k. 343, 372-372) oskarżony podtrzymał swoje stanowisko procesowe i złożone dotychczas wyjaśnienia. Odnośnie pobicia na komisariacie podał, że złożył zawiadomienie i że miał zrobioną obdukcję. Jednakże wobec braku dowodów sprawa została umorzona. Natomiast odnosząc się do znajomości z F. R. wskazał, że w okolicach 1 września 2013 r. widywał się z nim bardzo rzadko a spotkanie w dniu 1 września 2013 r. zostało telefonicznie umówione celem zwrotu pożyczonej kwoty 300 zł. Oskarżony wskazał, że otrzymał 100 zł, gdyż tyle tylko zostało jemu do spłaty z tych 300 zł. Wskazał, ze w (...) kupił jedzenie i zatrzymał się koło samochodu F. R. w celu zjedzenia posiłku. Gdy ruszał wówczas zauważył parę nieoznakowanych samochodów, które zajechały mu drogę i doszło do jego zatrzymania. Oskarżony wskazał, ze spotkanie z F. R. trwało od 5 do 10 minut i że w jego trakcie byli sami a o fakcie przebywania w samochodzie F. mężczyzny tj. M. Ś. (2) dowiedział się z akt głównych. Ponadto, oskarżony wyjaśnił że pozostałą kwotę pożyczki F. R. oddał mu tydzień do dwóch wcześniej. Przy czym wskazał, że gdy wcześniej rozmawiali F. R. chciał zwrócić owe 100 zł za jakiś czas na co on wyraził zgodę. Przyznał, że wiedział wcześniej, że F. R. jest narkomanem. Oskarżony zaprzeczył jakoby w dniu zatrzymania miał gdziekolwiek narkotyki i dodał, że nigdy wcześniej nie widział pasażera samochodu F. M. Ś..

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Doktryna i judykatura wypracowały pogląd, że oskarżony, w ramach przysługującego mu prawa do obrony, może złożyć w sprawie takie wyjaśnienia, jakie uznaje za najbardziej korzystne z punktu widzenia swojej obrony. Może bowiem tak długo w ten sposób skutecznie realizować swoje uprawnienie procesowe, a Sąd zobowiązany jest interpretować wątpliwości na jego korzyść, jak długo oskarżony nie popadnie w sprzeczność z obiektywnie ustalonymi, w oparciu o przeprowadzone dowody, faktami, wskazaniami wiedzy i doświadczeniem.

M. B. w toku postępowania zaprzeczył prawdziwości stawianego mu zarzutu i przedstawił własną wersję wydarzeń, która została oceniona wespół z pozostałymi dowodami ujawnionymi na rozprawie w oparciu o reguły art. 7 k.p.k., zgodnie z którymi Sąd ocenia dowody swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, jak i wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Przeprowadzona analiza pozwala Sądowi w sposób bezsprzeczny wnioskować o sprawstwie i winie oskarżonego.

Podstawą ustaleń faktycznych stanowiły przeze wszystkim zeznania świadków tj. F. R., M. Ś. (2) w korelacji z wypowiedziami funkcjonariuszy Policji którzy podjęli interwencję w krytycznym dniu względem uczestnikówuczestników transakcji dotyczącej narkotyków oraz dokumentami potwierdzającymipotwierdzającymi podjęte czynności procesowe.

Zeznania F. R. oraz M. Ś. (2), w szczególności te pochodzące ze śledztwa, odzwierciedlają to co działo się przed zatrzymaniem ich oraz oskarżonego w dniu 1 września 2013r. Jak wynika z ich relacji spotkali się oni celem wspólnego zażycia narkotyków w postaci amfetaminy, którą najpierw miał zakupić F. R.. W tym celu autem należącym do matki F. R. udali się na umówione uprzednio telefonicznie miejsce spotkania, na którym F. R. wsiadł na chwilę do auta oskarżonego po czym wrócił do swojego auta już z narkotykami w postaci amfetaminy i heroiny. Z uwagi na pojawienie się funkcjonariuszy Policji którzy ich zatrzymali, nie zdążyli ich jednak zażyć, zgodnie z planem, pod lasem na tej samej ulicy.

Relacje wskazanych świadków, w szczególności te pochodzące ze śledztwa dają jasny i kompletny obraz sytuacji faktycznej. Obaj mężczyźni jednoznacznie podali, że celem ich spotkania była konsumpcja narkotyków, które najpierw miał dla nich zakupić F. R. tego samego dnia, przy czym w trakcie samej transakcji M. Ś. (2) oczekiwał na niego w aucie którym razem przyjechali na ustalone z M. B. miejsce. Zeznania świadków są zbieżne nie tylko w kwestii celu ich spotkania ale i szczegółów związanych z ustaleniem sposobu i miejsca nabycia niedozwolonych substancji jak również ich ceny. Relacje te w części dotyczącej chronologii oraz sfery komunikacji z oskarżonym korespondują z wypowiedziami I. M. która podała, że od momentu zakupu telefonu z numerem (...) w dniu 20 sierpniu 2013r., kilkukrotnie dawała synowi F. R. swój telefon, w tym w dni 01.09.2013r. gdyż miał jechać na giełdę komputerową, ale również z zeznaniami funkcjonariuszy Policji, do których Sąd odniósł się w dalszej części pisemnych motywów.

Mając na względzie oświadczenie F. R. co do jego stanu zdrowia Sąd przesłuchał go na rozprawie w charakterze świadka w obecności biegłego psychologa. Uwzględniając deklaracje świadka oraz wnioski opinii pisemnej rzeczonego biegłego Sąd oparł ustalenia faktyczne bazując głównie na wypowiedziach świadka pochodzących ze śledztwa oraz tych wypowiedziach które korelowały z innymi dowodami jakimi dysponował Sąd w toku postępowania. Toteż na wiarę zasługiwały także te zeznania z rozprawy w których F. R. zaprzeczył aby kiedykolwiek spotykał się z oskarżonym towarzysko – co potwierdził także oskarżony - oraz w kwestii pożyczenia od M. B. pieniędzy – który to fragment linii obrony oskarżonego jest elementem wymykającym się zasadom logiki i doświadczenia życiowego w świetle jednoczesnego twierdzenia obu mężczyzn o braku jakichkolwiek relacji towarzyskich, z uwzględnieniem faktu przedstawienia się F. R. przez M. B. imieniem (...) .

Zarazem przedstawiona przez biegłego psychologii dr T. G. pisemna opinia sądowo-psychologiczna (k. 448-452) w konkluzji stwierdzająca, że złożone przez świadka zeznania na etapie postępowania sądowego mogą stanowić wartościowy materiał dowodowy jedynie w ograniczonym zakresie z uwagi na ograniczoną możliwość rekonstrukcji śladów pamięciowych ale i postawę świadka zmierzającą do ograniczania zakresu posiadanych informacji jest rzetelna, pełna i w sposób zrozumiały odpowiada na przedstawione w toku postępowania sądowego pytania.

Sąd pominął zeznania M. Ś. (2) złożone na etapie postępowania sądowego w zakresie, w jakim przeczą one zeznaniom złożonym przezeń na etapie postepowania przygotowawczego odnośnie okoliczności nabycia przez F. R. narkotyków. Postawa procesowa świadka i zeznania w których podaje, iż obecnie uważa, że F. R. nabył te narkotyki wcześniej i nie wie czy nabył je od M. B., stanowiły wsparcie dla linii obrony oskarżonego, chęci oczyszczenia go z zarzutu odpłatnego udzielenia F. R. amfetaminy i heroiny . Wskazać należy, iż wypowiedzi świadka złożone w toku śledztwa w pełnym zakresie korelują z zeznaniami F. R. odnośnie okoliczności zdarzeń z 01.09.2013r., brak w nich jakiejkolwiek nielogiczności i niedomówień, przy czym świadek składał wówczas relacje dwa razy w różnych terminach i każdorazowo przedstawiał tożsamą wersję i sekwencję zdarzeń w których uczestniczył i jakie zaobserwował.

Z kolei z wypowiedzi funkcjonariuszy Policji D. S. i R. M. wynika jakie były okoliczności zatrzymania w dniu 1 września 2013r. oskarżonego oraz świadków – F. R. i M. Ś. (2), które nastąpiło w ramach podjętej obserwacji kierowców obu aut a także jakie czynności procesowe były wykonywane względem tych osób i informacji przez nie przekazanych organom ściągania i w tym zakresie w pełni korelują z zeznaniami F. R. i M. Ś. (2).

W ocenie Sądu świadkowie zeznawali zgodnie z prawdą, własnymi spostrzeżeniami. Ich wypowiedzi należy ocenić jako obiektywne, szczere, rzetelne i logiczne. W przekonaniu Sądu, świadkowie nie mieli jakichkolwiek podstaw, aby zeznawać na niekorzyść oskarżonego. Podkreślenia wymaga, że nie obciążali oskarżonego ponad miarę koncentrując swoje relacje na zapamiętanych z podejmowanych czynności służbowych szczegółach. Korespondują one również z protokołami przeszukania osoby, zatrzymania rzeczy i ich oględzin, oględzin zabezpieczonych substancji, użycia testera narkotykowego toteż stanowiły podstawę ustaleń faktycznych.

Czyniąc ustalenia faktyczne Sąd uwzględnił wnioski płynące z opinii z zakresu badań informatycznych (k.132-173) oraz opinii biegłego z zakresu badań fizykochemicznych (k. 108-110).

Opinia z zakresu badań informatycznych (k. 132-173) dowodzi, że w telefonie zabezpieczonym przy oskarżonym marki N. (...) o nr (...) wraz z kartą SIM wpisany jest numer (...) udostępniony F. R. przez jego matkę. Ponadto, ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że nawiązywano połączenia tel. pomiędzy numerem oskarżonego: (...) a świadka nr (...) w dniu 1.09.2013 r. w godzinach: 9:51, 9:54, 11.21, 11:59, 12:12, 12:31, 12:52, 13:09, 13:12 (k. 102-103) co potwierdza relacje świadków F. R. i M. Ś. (2) w przedmiocie sposobu ustalenia czasu i miejsca spotkania z oskarżonym, jak również czasookresu tychże ustaleń.

Natomiast druga z wymienionych opinii dostarczyła Sądowi informacji co do rodzaju i ilości środków odurzających jakie były przedmiotem transakcji pomiędzy M. B. a F. R..

Opinie powołanych wyżej w sprawie biegłych Sąd uznał za pełne, jasne, spójne oraz sporządzone zgodnie z zasadami sztuki. Wszystkie osoby powołane w charakterze biegłych mają stosowne wykształcenie, wynikającą z niego wiedzę specjalistyczną, jak i praktykę i wynikające z niej doświadczenie. W sprawie nie ujawniły się także żadne okoliczności, które podważyłyby obiektywność czy wiedzę biegłych, jak również na takowe nie wskazały strony. W związku z powyższym Sąd analizując opinie wskazanych biegłych potraktował je jako w pełni rzetelne i profesjonalne, zaś wyciągnięte wnioski za rzeczowe i przekonywujące, w związku z czym oparł na nich swoje ustalenia w sprawie, co do sprawstwa oskarżonego.

Pozostały materiał dowodowy ujawniany w trybie art. 394 § 1 i 2 k.p.k. na k. 454-455, a nieomówiony powyżej, nie był kwestionowany. Protokoły z czynności procesowych, dokumenty jako sporządzone przez uprawnione osoby zgodnie ze wskazaniami procedury nie budziły zastrzeżeń i nie były kwestionowane przez strony.

Oceniając wyjaśnienia oskarżonego Sąd uznał, że w kontekście całego materiału dowodowego zaprzeczenie przez oskarżonego sprawstwu zarzucanego mu czynu jest niewiarygodne. Zgromadzone w sprawie dowody w szczególności zeznania świadków oraz protokół oględzin jego telefonu a także pozostały zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy w ocenie Sądu bez wątpliwości wskazują, iż dopuścił się on zarzucanego mu przestępstwa.

Relacje M. B., w szczególności twierdzenie o spotkaniu z F. R. w celu odzyskania części pożyczonych pieniędzy nie koresponduje z wyżej powołanymi dowodami, a nadto jest nielogiczna na co wskazano w powyższej części uzasadnienia. Wbrew doświadczeniu życiowemu, w ocenie Sądu, jest pożyczanie osobie, z którą nie utrzymuje się żadnych kontaktów towarzyskich nawet kwoty 100 zł. a co dopiero większej kwoty pieniędzy. Warto, również jeszcze raz wskazać, że oskarżony wyjaśnił, że nie podał mu on z początku swojego prawdziwego imienia a jedynie przezwisko którym się go określało tj. (...). W ocenie Sądu wyjaśnienia M. B. w omawianym zakresie nie zasługują na miano wiarygodnych i należy je traktować jako nieudolną próbę uniknięcia odpowiedzialności karnej za popełniony występek.

Jako wiarygodne Sąd ocenił jedynie te relacje M. B. w których mówił on o znajomości z F. R. i braku zażyłości w niej, jak również telefonicznego kontaktu ze świadkiem w dniu zdarzenia z a/o.

W tak ustalonym stanie faktycznym i ocenionych dowodach Sąd uznał, iż fakt popełnienia przez M. B. przypisanego mu czynu oraz wina nie budzi wątpliwości.

M. B. w dniu 1 września 2013 r. w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił F. R. środka odurzającego w postaci heroiny w ilości 0,29 g netto i amfetaminy w ilości 0,74 g netto za łączną kwotę 100 zł. czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 59 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Przestępstwo z art. 59 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani stanowi typ uprzywilejowany, który jest wypadkiem mniejszej wagi w stosunku do przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Przedmiotem ochrony z art. 59 jest zdrowie i życie ludzkie. Zachowanie sprawcy rozważanego czynu obejmuje podejmowanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej polegające na: 1) udzieleniu innej osobie środka odurzającego lub substancji psychotropowej, 2) ułatwianiu użycia, 3) nakłanianiu do użycia takiego środka lub substancji.

Udzielenia innej osobie środka odurzającego lub substancji psychotropowej oznacza czynność przekazania jej środka lub substancji. Ugruntowane jest orzecznictwo, w myśl którego o „udzieleniu” środka odurzającego w rozumieniu art. 46 ustawy (obecnie art. 59) można mówić jedynie wówczas, gdy sprawca sprzedaje ów środek osobie będącej konsumentem narkotyku, a więc wówczas gdy środek ten przeznaczony jest na zaspokojenie jej potrzeb jako konsumenta, a nie jako dealera (tak SA w Białymstoku w wyroku z dnia 20 marca 2001 r., II AKa 34 34/01, OSA 2002, z. 4, poz. 31 oraz SA w K. w wyr. z 27 czerwca 2002 r., II AKa 201/02, KZS 2003, z. 2, poz. 63). Za dokonaniem tego czynu, polegającego na udzieleniu środka odurzającego, łączy czy się moment bezpośredniego kontaktu z konkretnym nabywcą sprawcy wykonującego czynność przekazania środka odurzającego lub substancji psychotropowej. Jest to przestępstwo kierunkowe, które ze względu na cel działania sprawcy może być popełnione tylko z zamiarem bezpośrednim. Wprowadzenie do obrotu i udzielenia środków odurzających w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zawsze jest działaniem umyślnym, czyli celowym i popełnionym ze swojego rodzaju premedytacją. Okoliczności te nie mogą więc wykluczać przyjęcia wypadku mniejszej wagi podobnie jak działanie z chęcią osiągnięcia korzyści majątkowej, co jest znamieniem ustawowym występku z art. 59 u.p.n . (wyr. SA w Katowicach z dnia 27 kwietnia 2006 r., II AKA 90/06, KZS 2006, z. 11, poz. 94).

Odnosząc się do znamienia działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej Sąd miał na uwadze, ze przyjmuje się powszechnie, iż każde odpłatne udzielenie bez wymaganego zezwolenia, określonego przepisami ustawy z dnia 29 lipca 2005 o przeciwdziałaniu narkomanii, środka odurzającego lub substancji psychotropowej innej osobie wyczerpuje pojęcie działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. W realiach niniejszej sprawy niewątpliwie oskarżony bezpośrednio uczestniczył w transakcji sprzedaży narkotyków wbrew warunkom ustawowym za co otrzymał ustaloną wcześniej kwotę pieniędzy. Wobec powyższego M. B. działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zaś jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, F. R. nabył narkotyki na użytek własny i kolegi. Badania fizykochemiczne zabezpieczanych narkotyków jak i zeznania świadków dla których środki te zostały zakupione wskazują jaki miały one charakter.

Sąd w przedmiotowej sprawie nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które wyłączałyby możliwość przypisania oskarżonemu winy. Jest on osobą pełnoletnią, dojrzałą, poczytalną, nie działał pod wpływem błędu, a co więcej, w ocenie Sądu, miał świadomość bezprawności swego czynu. Można wiec było od niego wymagać zachowania zgodnego z obowiązującymi normami prawnymi, a jego postępowanie nie usprawiedliwiają żadne okoliczności. Przypisanie winy M. B. jest więc w pełni uzasadnione.

Z zebranych dowodów w sprawie wynika, iż w 1 września 2013r. oskarżony udzielił F. R. heroiny i amfetaminy w niedużej ilości. Bez wątpienia należą one do grupy tzw. „ciężkich” narkotyków zakazanych w Polsce. Przy czym sprzedane zostały osobie, która była uzależniona, czego świadomość oskarżony także wówczas posiadał.

W ocenie Sądu zasadną była modyfikacja kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego obejmująca przyjęcie, że jego działanie stanowiło wypadek mniejszej wagi wskazany w art. 59 ust. 3 u.p.n. Sąd podziela pogląd, że przy ocenie, czy zachodzi przypadek mniejszej wagi w danej sprawie, należy brać pod uwagę przedmiotowo-podmiotowe znamiona czynu, kładąc akcent na te elementy, które są charakterystyczne dla danego rodzaju przestępstw. Wśród charakterystycznych dla przestępstw naruszających przepisy ustawy o przeciwdziałaniu znamion ocennych, różnicujących postawy odpowiedzialności między typem podstawowym a uprzywilejowanym wypadkiem mniejszej wagi, jest kryterium ilościowe oraz kryterium jakościowe, a wiec rodzaj wprowadzonego do obrotu środka narkotycznego (wyr. SA we Wrocławiu z 28 grudnia 2008 r., II AKa 341/05, LexPolonica nr 2223284). W opinii Sądu omawiany przypadek, zważywszy na powołane powyżej ustalenia, spełnia wymogi umożliwiające jego sklasyfikowanie jak wypadku mniejszej wagi.

Rozważając kwestię rodzaju i wysokości kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kar, określonymi w art. 53 k.k., nadto Sąd miał na uwadze wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść oskarżonego, jak i na jego niekorzyść.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę niewielką ilość udzielonych narkotyków, ale jednocześnie należało mieć na uwadze okoliczności obciążające tj. rodzaj środków odurzających tzw. narkotyki twarde oraz wcześniejszą karalność M. B., w tym dwukrotnie za przestępstwa z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz wnioski płynące z opinii o skazanym sporządzonej przez dyrektora AŚ w którym odbywa karę pozbawienia wolności. Wskazują one na bezkrytyczną postawę oskarżonego względem popełnionych przestępstw i dotychczasowego sposobu życia, silne identyfikowanie się przez niego ze nieformalnymi strukturami podkultury przestępczej, konieczność stosowania wobec niego środków przymusu bezpośredniego oraz karalność dyscyplinarną m.in. za nieregulaminową postawę względem współosadzonego jak i funkcjonariuszy służby więziennej. Pozytywnym aspektem wskazanym w opinii, który w ocenie Sądu nie zmienia ogólnego wydźwięku oceny działania oskarżonego, jest nagrodzenie za m.in. nieodpłatną pracę.

Sąd uwzględnił rodzaj i charakter naruszonego dobra pozostającego pod ochroną prawa karnego, sposób i okoliczności popełnienia czynu oraz właściwości sprawcy. Okolicznościami obciążającymi jest wysoka społeczna szkodliwość zachowania oskarżonego, przejawiająca się w tym, że zachowaniem swoim godził w jedno z podstawowych dóbr chronionych prawem, jakim zdrowie innych osób. Udzielając innej osobie narkotyków oskarżony niewątpliwie narażał zdrowie ludzkie. Używanie środków odurzających wiąże się bowiem z utratą zdrowia innej osoby, a nawet jej śmiercią.

W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara jest współmierna do stopnia zawinienia oraz społecznej szkodliwości czynów, uwzględnia sposób działania oskarżonego, właściwości i warunki osobiste sprawcy i jego osobowość. Przy wymiarze kar sąd uwzględnił nadto cele kary tak w zakresie prewencji szczególnej jak i ogólnej. Skoro oskarżony nie wyciągnął wniosków z wcześniejszych skazań, to popełniając kolejny występek dał wyraz ignorancji względem prawa. Wszak wymierzone wcześniej kary nie wywołały w nim oczekiwanego skutku w postaci zaprzestania działań stanowiących łamanie prawa.

Swoim dotychczasowym postępowaniem oskarżony nie stwarza pozytywnej prognozy kryminologiczno – społecznej, pozwalającej na rozważenie ponownego stosowania dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary czy też kary innego rodzaju niż kara izolacyjna, gdyż instytucja ta jak i kary wolnościowe, stosowane już wcześniej nie przyniosły pożądanych rezultatów.

Wobec powyższych okoliczności przedmiotowo-podmiotowych czynu Sąd uznał, że M. B. należy wychowywać w ramach reżimu więziennego. Izolowanie oskarżonego od społeczeństwa jest w ocenie Sądu celowe i współmierne do czynu, który popełnił w ustalonych przez Sąd okolicznościach.

Zdaniem Sądu wymierzona M. B. kara 10 miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatną reakcją prawnokarną. Jest sprawiedliwa, będzie z pewnością oddziaływać tak osobiście na oskarżonego, jak i na najbliższe środowisko oskarżonego i innych potencjalnych sprawców tego typu przestępstw.

Stosownie do art. 45 § 1 k.k. Sąd orzekł od oskarżonego przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa przypisanego w pkt. I wyroku w kwocie 100 (sto) złotych.

Stosownie do art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd orzekł przepadek dowodów rzeczowych opisanych w wykazie k. 113 akt pod poz.1 i 2 poprzez ich zniszczenie.

Natomiast stosownie do art. 44 § 2 k.k. Sąd orzekł przepadek dowodu rzeczowego opisanego w wykazie k. 113 akt pod poz.3. a na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. Sąd zwrócił oskarżonemu dowody rzeczowe opisane w wykazie k. 113 akt pod poz. 4 i 5.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary Sąd zaliczył oskarżonemu jego zatrzymanie w sprawie od 01.09.2013r. godz. 14.15 – 03.09.2013r. godz. 13.35.

Na podstawie art. 618 § 1 pkt.11 k.p.k. Sąd zasądził od Skarbu Państwa tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu na rzecz adw. K. P. kwotę 756 (siedemset pięćdziesiąt sześć) złotych + VAT.

Ponadto stosownie do art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania wydatkami obciążając Skarb Państwa.

Mając powyższe na względzie Sąd orzekł jak w wyroku.