UZASADNIENIE

W pozwie skierowanym do Sądu Okręgowego w Sieradzu pełnomocnik powoda A. M. wniósł o zasądzenie solidarnie od pozwanych M. P. (1) i J. W.: kwoty 94.436,16 złotych w tym kwoty zobowiązania 54.670,98 zł, skapitalizowanych odsetek ustawowych w kwocie 35.068,81 zł, kosztów procesu w kwocie 4.301,00 zł i kosztów bezskutecznej egzekucji w kwocie 395,37 zł oraz kwoty 38.311,25 zł w tym kwoty zobowiązania 20.841,40 zł, skapitalizowanych odsetek ustawowych w kwocie 13.992,29 zł, kosztów procesu w kwocie 2.678,00 zł, kosztów bezskutecznej egzekucji w kwocie 199,56 zł oraz kosztów zastępstwa w egzekucji w kwocie 600 zł. (pozew k. 3-4).

W odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanych J. W. oraz M. P. (1) wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. (odpowiedź na pozew k. 32-34 40-44).

Wyrokiem z dnia 22 października 2015 r. Sąd Okręgowy w Sieradzu uwzględnił powództwo w całości i obciążył pozwanych solidarnie kosztami należnymi Skarbowi Państwa w zakresie nieuiszczonej opłaty sądowej w kwocie 6.637 złotych (wyrok k. 146).

Powyższe rozstrzygnięcie apelacją zaskarżyli obaj pozwani.

W dniu 25 października 2016 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi wydał wyrok, w którym zmienił zaskarżone orzeczenie poprzez oddalenie powództwa o zapłatę kwoty 38.311,25 złotych , zaś w pozostałej części uchylił wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Sieradzu, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego ( wyrok k. 200 ).

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy pełnomocnik powoda ostatecznie popierał powództwo , dochodząc zasądzenia kwoty 54.670,98 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 30 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty, kwoty 4.301 złotych z tytułu poniesionych kosztów procesu oraz 395,37 złotych jako zwrot kosztów bezskutecznej egzekucji.

Na rozprawie w dniu 30 maja 2017 r. cofnął powództwo w pozostałej części tj. co do dalszych odsetek.

Pozwani konsekwentnie wnosili o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego za wszystkie dotychczasowe instancje.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Spółka z o.o. (...) z siedzibą w M. została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym w dniu 6 marca 2003 r. i funkcjonowała pod numerem KRS (...). Przedmiotem jej działalności była produkcja wyrobów stolarskich i ciesielskich dla budownictwa oraz ogólnie pojęte usługi budowlane. W skład zarządu Spółki (...) wchodzili : prezes S. D. i członkowie - M. P. (1) i J. W., ujawnieni w Krajowym Rejestrze Sądowym (dowód: odpis pełny z KRS k. 12-15).

A. M. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) wykonywał na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w M. usługi przewozowe. Wystawił na należne mu z tego tytułu wynagrodzenie faktury : FV (...) z dnia 21 października 2004 r., (...) z dnia 16 listopada 2004 r. , (...) z dnia 12 grudnia 2004 r., (...) z dnia 16 grudnia 2004 r. , (...) z dnia 29 października 2004 r., (...) z dnia 16 grudnia 2004r., (...) z dnia 30 grudnia 2004 r.

M. P. (2) był członkiem zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w M. od 2003 r. do sierpnia 2005 r. ( bezsporne)

W piśmie z dnia 16 maja 2005 r. skierowanym do Spółki z o.o. (...) zawarł oświadczenie o rezygnacji z pełnienia funkcji członka zarządu tej spółki. Pismo zostało przyjęte przez adresata w tym samym dniu. Z datą 28 września 2005 r. dokonano wpisu zmiany danych w rejestrze sądowym spółki w tym aspekcie ( dowód: pisemne oświadczenie k. 84, zapis w KRS k. 12-15)

Powód otrzymywał od spółki (...) wybrane płatności, mimo tego nadal współpracował z firmą. Już po roku 2004 , zdarzały się usługi, za które otrzymał należność ( dowód : zeznania powoda protokół rozprawy z dnia 20 kwietnia 2018 r. 00:11:31-00:28:29 k. 401 verte).

Do października –listopada 2007 r. spółka (...) prowadziła swoją działalność i funkcjonowała na rynku ( dowód: zeznania świadków: A. K. k. 123 verte, T. F. k. 124 i D. W. k. 124 ).

Bilans sporządzony na dzień 31 grudnia 2003 roku i rachunek zysków i strat za rok 2003 wykazywał stratę na poziomie 55,900 złotych. W sprawozdaniu zarządu z działalności spółki za 2003 wskazano, że rok 2003 był pierwszym rokiem działalności podmiotu, w którym spółka ponosiła nakłady inwestycyjne na zakup maszyn i urządzeń. Następny rok działalności – 2004 także zakończył się dla spółki stratą na poziomie 396.100 złotych ( dowód: dokumenty k. 252-279).

Z danych i zestawień finansowych spółki wynika, że począwszy od roku 2003 działalność firmy (...) była nieopłacalna. Strata w 2004 roku w porównaniu do roku 2003 wzrosła o 340.200 złotych. Przychody ze sprzedaży w roku 2004 wzrosły w stosunku do roku 2003 o 105,2%, ale jednocześnie wzrosły koszty operacyjne w tym czasie 0 121,3% i to w znacznym stopniu przyczyniło się do powstania większej straty finansowej w roku 2004. W tym roku uległy także pogorszeniu wskaźniki płynności finansowej, co może wskazywać na problemy firmy z terminowym regulowaniem zobowiązań . Analiza danych z deklaracji CIT-8 za rok 2005 pokazuje jednak, że sytuacja finansowa spółki uległa poprawie. Zmalały wówczas przychody i koszty podatkowe w stosunku do roku 2004, jednocześnie znacznemu zmniejszeniu uległa strata finansowa – z kwoty 396.095,99 złotych w 2004 r. do 72.629,34 złotych w 2005 roku. Może to świadczyć o nieznacznej poprawie sytuacji finansowej spółki. W 2004 roku większość wskaźników finansowych osiągnęła poziom niższy niż w roku poprzednim, ale w znacznej części wskaźniki te nie wykazywały wartości krytycznej. Porównanie tych wskaźników prowadzi do wniosku, że nie było przesłanek świadczących o bezpośrednim zagrożeniu bankructwem ( dowód : pisemna opinia biegłego z zakresu rachunkowości, podatków i ekonomii T. B. k. 364 – 380).

W dniu 16 marca 2005 r. powód wystosował do spółki (...) wezwanie do zapłaty obejmujące siedem faktur na łączną kwotę 55.501,02 złotych , które w zakresie faktur oznaczonych jako (...), (...) , (...) i (...) ponowił następnie 21 lutego 2006roku i 26 czerwca 2007 roku ( dowód: pisemne wezwania koperta k. 120).

W dniu 22 czerwca 2007 r. zapadła na zgromadzeniu wspólników spółki (...) uchwała o rozwiązaniu spółki i powołaniu jej likwidatora ( dowód: kopia aktu notarialnego k. 202-203).

W piśmie z dnia 5 grudnia 2007 r. wspólnik będący byłym prezesem spółki – S. D. informował Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ł. o stanie majątku ruchomego spółki w postaci maszyn i urządzeń, w kontekście możliwości ich zajęcia na poczet długów podatkowych ( dowód: pismo k. 207)

W dniu 23 października 2006 r. Firma (...) reprezentowana przez prokurenta M. P. (1), wspólników S. D. , J. W. i T. F. zobowiązała się do przekazania domu drewnianego , w którym mieściły się biura spółki na rzecz Z. i W. F. za zaległy czynsz dzierżawny z czerwca i lipca 2006 r. w kwocie 8000 złotych, na co Z. i W. F. wyrazili zgodę w dniu 25 października 2006 roku ( dowód: pisma k. 216-217).

W dniu 21 kwietnia 2009 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi wydał wskutek pozwu A. M. przeciwko Spółce (...) nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym na kwotę 20.841, 40 złotych wraz z odsetkami i kosztami procesu w sprawie oznaczonej sygn. akt XII GNc 587/09 ( dowód: nakaz k. 30 akt XII GNc 587/09 S.R. w Łodzi).

W dniu 20 marca 2009 roku A. M. złożył do Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi XII Wydział Gospodarczy pozew przeciwko spółce (...) w likwidacji z siedzibą w M. żądając zasądzenia kwoty 54.670,98 złotych wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu. Do pozwu załączył kopie faktur FV (...) z dnia 16 listopada 2004 r. , (...) z dnia 14 grudnia 2004 r., (...) z dnia 16 grudnia 2004 r. oraz kopie listów przewozowych i wezwania do zapłaty. W dniu 30 czerwca 2009 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi –Śródmieścia w Łodzi wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym , nakazującym pozwanej spółce (...) zapłacić powodowi A. M. kwotę 54.670,98 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 czerwca 2009 r. do dnia zapłaty oraz kwotą 4301 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu ( dowód: pozew k. 2-4, kopie dokumentów k. 8-17 akt XII GNc 1711/09 S. R. w Łodzi).

W dniu 11 maja 2009 roku powód złożył do Komornika Sadowego przy Sądzie Rejonowym w Łasku wniosek egzekucyjny na podstawie tytułu wykonawczego – nakazu zapłaty w sprawie sygn. akt XII GNc 587/09, wskazując w zakresie majątku dłużnika szereg ruchomości podlegających egzekucji. Postanowieniem z dnia 2 października 2012 roku doszło do umorzenia egzekucji w tym postępowaniu z uwagi na bezskuteczność egzekucji ( dowód: wniosek egzekucyjny k. 1-2 i postanowienie k. 50 akt Km 1047/09).

Ponieważ prowadzona egzekucja okazała się bezskuteczna, dlatego też tytuły wykonawcze zostały zwrócone pełnomocnikowi powoda. Wierzyciel poniósł koszty bezskutecznej egzekucji. Działania firmy windykacyjnej również okazały się bezskuteczne (dowód: pismo Komornika Sądowego Przy Sądzie Rejonowym w Łasku z dnia 07 czerwca 2013 r. k. 16, postanowienie Sądu Rejonowego w Łasku z dnia 02 października 2012 r. k. 17).

Przed złożeniem niniejszego pozwu powód, za pośrednictwem pełnomocnika, wezwał pozwanych do zawarcia ugody w trybie polubownym lub zapłaty należności w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania. Do dnia złożenia powództwa powód nie uzyskał od pozwanych żadnego stanowiska ani zapłaty (dowód: kserokopia wezwania do zapłaty k. 18 ).

Powyższe fakty sąd ustalił w oparciu o powołane przy nich dowody, dając w pełni wiarę przedstawionym dokumentom jako nie budzącym wątpliwości co do swojej autentyczności i nie kwestionowanym przez strony. Sad dał wiarę przesłuchanym w sprawie świadkom co do okoliczności funkcjonowania na rynku i kondycji (...) spółki (...), jako logicznym, spójnym i nie zawierającym sprzeczności. Za wiarygodną i rzeczową należało także uznać opinię biegłego o specjalności rachunkowej, podatkowej i ekonomicznej, ostatecznie nie kwestionowaną przez obie strony. Wiarygodne w zakresie zgodnym z tymi dowodami są także zeznania stron.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo jest niezasadne i jako takie podlega oddaleniu.

Zgodnie z treścią art. 299 § 1 k.s.h., w brzmieniu nadanym po zmianie z dnia 4 marca 2014 r. ( Dz. U. z 2014 r., poz. 265), jeżeli egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna, członkowie zarządu odpowiadają solidarnie za jej zobowiązania. Przesłanką uwzględnienia roszczenia z art. 299 § 1 k.s.h., której udowodnienie obciąża stronę powodową, obok wymienionej expressis verbis w przepisie bezskuteczności egzekucji przeciwko spółce, jest również istnienie zobowiązania tej spółki w czasie, w którym pozwany był członkiem zarządu spółki (vide: teza z uzasadnienia wyroku SN z 10 kwietnia 2008 roku wydanego w sprawie o sygn. akt IV CSK 15/08, publ. w: Lex 584770; teza z uzasadnienia wyroku SN z 17 czerwca 2011 r. II CSK 571/10, Lex 847124). W niniejszej sprawie w zakresie podlegającym rozpoznaniu po uchyleniu wyroku, niewątpliwym jest istnienie wierzytelności powoda wobec Spółki z o.o. (...) wynikających z dokonanych transakcji polegających na świadczeniu usług przewozowych przez powoda , które zostały objęte wystawionymi przez A. M. dokumentami finansowymi w postaci faktur VAT, wymienionych w treści pozwu o wydanie nakazu zapłaty w sprawie XII GNc 11711/09 SR. w Łodzi. Są to zatem faktury oznaczone jako : FV (...) z dnia 16 listopada 2004 r. , (...) z dnia 14 grudnia 2004 r., (...) z dnia 16 grudnia 2004 r. Nie budzi to wątpliwości także w aspekcie czasu ustania członkostwa pozwanych w zarządzie powyższej spółki, co jednoznacznie wynika z analizy i wniosków wyprowadzonych w tej mierze przez Sąd Apelacyjny w Łodzi, a zawartych w uzasadnieniu wyroku z dnia 25 października 2016 r. w przedmiotowej sprawie. Jedynie zatem na zasadzie przypomnienia należy wskazać, że „rezygnacja z członkostwa w zarządzie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jest – stosownie do art. 202 § 4 k.s.h. - jednostronnym oświadczeniem woli członka zarządu ( art. 56 k.c.), które zmierza do ustania więzi prawnej pomiędzy nim a spółką. Prowadzi do wygaśnięcia z mocy prawa korporacyjnego stosunku członkostwa w zarządzie spółki z chwilą zakomunikowania woli rezygnacji ( art. 61 § 1 zdanie pierwsze k.c.) właściwemu organowi spółki lub jej reprezentantowi w sposób umożliwiający zapoznanie się z treścią złożonej rezygnacji, która nie wymaga ich akceptacji”. „ Podobnie uchwała o odwołaniu z funkcji członka zarządu spółki z o.o. powoduje natychmiastowe ustanie korporacyjnego stosunku członkostwa w zarządzie spółki z chwilą podjęcia stosownej uchwały lub w innym terminie w niej wskazanym”. Sąd Okręgowy w tej sprawie całkowicie podziela to stanowisko, które nigdy nie budziło kontrowersji. W konsekwencji więc bez znaczenia dla istotnych w tej sprawie okoliczności pozostaje czas wykreślenia wpisu w tym zakresie w rejestrze , który ma charakter deklaratoryjny. Oznacza to na gruncie przedmiotowej sprawy, iż zaprzestanie członkostwa w zarządzie Spółki z o.o. (...) w stosunku do J. W. nastąpiło w dniu 16 maja 2005 r. , kiedy jego pisemne oświadczenie o rezygnacji z pełnienia tej funkcji doszło do wiadomości adresata. W przypadku zaś M. P. (1) należy przyjąć sierpień 2005 roku na podstawie zgodnych twierdzeń obu stron. W tych okolicznościach zobowiązania spółki, które powstały w październiku, listopadzie i grudniu 2004 r. zaistniały w czasie gdy obaj pozwani pełnili funkcje w zarządzie spółki.

Spełniona w okolicznościach niniejszej sprawy jest także okoliczność bezskuteczności egzekucji wobec spółki. Zobowiązania spółki wobec A. W. objęte nakazem zapłaty z dnia 30 czerwca 2009 r. wydanym przez Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie XII GNc 1711/09 na podstawie faktur z 2004 roku , cytowanych co do ich oznaczenia wyżej, były bowiem przedmiotem egzekucji w sprawie Km 1948/09 Komornika Sądowego przy S.R. w Łasku K. S.. W tym postepowaniu doszło do umorzenia postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c. na mocy postanowienia wydanego w dniu 1 października 2012 r. To jest dostateczny dowód bezskuteczności egzekucji przeciwko spółce (por. wyrok SN z 23 października 2008 r. V CSK 130/08, Lex 479334; wyrok SN z 9 maja 2008 r. III CSK 364/07, Lex 490434).

Zatem przy spełnieniu przesłanek z § 1 art. 299 k.s.h. podstawą zwolnienia się z odpowiedzialności pozwanych w tej sprawie było wykazanie zaistnienia okoliczności egzoneracyjnych wynikających z unormowania § 2 cytowanego przepisu. Stanowi on, że członek zarządu może się uwolnić od odpowiedzialności, o której mowa w § 1 , jeżeli wykaże, że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie układowe, albo że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcie postępowania układowego nastąpiło nie z jego winy, albo że pomimo niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcia postępowania układowego wierzyciel nie poniósł szkody.

Poza sporem w sprawie był fakt, że do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości czy wszczęcia postępowania układowego spółki (...) nigdy nie doszło.

Zatem trzeba w tym miejscu podnieść, co w toku całego postępowania zdaje się pomijać strona powodowa, że nie może w świetle cytowanych wyżej regulacji prawnych, budzić wątpliwości, iż „odpowiedzialność członków zarządu spółki z o.o. ma charakter sankcji za prowadzące do bezskuteczności egzekucji przeciwko spółce nieprawidłowości w kierowaniu jej sprawami, a wyrazem tych nieprawidłowości jest niezłożenie we właściwym czasie wniosku o ogłoszenie upadłości lub wszczęcie postępowania zapobiegającego upadłości. Członkowie zarządu odpowiadają wobec wierzyciela za tak pojmowaną szkodę, a nie za niezaspokojone zobowiązania spółki. Odpowiedzialność ta stanowi szczególny przypadek deliktowej odpowiedzialności odszkodowawczej na zasadzie winy, a zakres tej odpowiedzialności wyznacza stan możliwego zaspokojenia wierzycieli w przypadku terminowego zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości. Przyjęcie tej koncepcji rodzi konsekwencje dla określenia samego roszczenia wynikającego z art. 299 k.s.h. Członek zarządu nie odpowiada bowiem za zobowiązanie spółki, odpowiada natomiast za szkodę związaną z bezskutecznością egzekucji skierowanej przeciwko spółce. Samo roszczenie nie powstaje zatem w dacie powstania wierzytelności przeciwko spółce lecz w dacie , w której spełnione zostały przesłanki określone w art. 299 k.s.h. tj. w chwili bezskuteczności egzekucji skierowanej przeciwko spółce” ( por. wyrok S.A. w Krakowie z dnia 19 kwietnia 2017 r. , I ACa 1695/16, Lex nr 2414664).

Przy tym założeniu na pozwanych spoczywał ciężar wykazania, że do zaniechania złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości doszło bez ich winy, w tym również co do braku podstaw takiego wniosku. W okolicznościach przedmiotowej sprawy trzeba wskazać, że spółka (...) rozpoczęła swoją działalność w 2003 roku. Oczywistym jest, że początki funkcjonowania podmiotu gospodarczego na rynku nie zawsze wiążą się z uzyskiwaniem zadowalających wyników finansowych, zwłaszcza jeśli przedmiotem działalności jest także produkcja taka jak w przypadku spółki niniejszej, co wiąże się z koniecznością czynienia inwestycji, zakupu odpowiednich urządzeń i maszyn. Tak też było w przypadku spółki (...), która zarówno rok swojego powstania , jak i następujący po nim, zakończyła stratą finansową. Jednakże miała majątek ruchomy w postaci środków trwałych i regulowała swoje zobowiązania finansowe. Z opinii biegłego, który analizował kondycję finansową tego podmiotu w okresie bezpośrednio poprzedzającym pełnienie funkcji w zarządzie przez pozwanych ( tylko do tego czasu pozwani mieli wpływ na podjęcie decyzji w tej mierze), wynika, że strata w 2004 roku w porównaniu do roku 2003 wzrosła o 340.200 złotych, jednakże przychody ze sprzedaży w roku 2004 wzrosły w stosunku do roku 2003 o 105,2% przy jednoczesnym wzroście kosztów operacyjnych w tym czasie o 121,3%. To zaś w znacznym stopniu przyczyniło się do powstania większej straty finansowej w roku 2004. W tym roku uległy także pogorszeniu wskaźniki płynności finansowej, co może wskazywać na problemy firmy z terminowym regulowaniem zobowiązań , ale nie w takim wymiarze, który oznaczałby zagrożeniem bankructwem. Analiza danych z deklaracji CIT-8 już za następny okres tj. za rok 2005 pokazuje, że sytuacja finansowa spółki uległa poprawie. Zmalały wówczas przychody i koszty podatkowe w stosunku do roku 2004, jednocześnie znacznemu zmniejszeniu uległa strata finansowa – z kwoty 396.095,99 złotych w 2004 r. do 72.629,34 złotych w 2005 roku. Może to świadczyć o nieznacznej poprawie sytuacji finansowej spółki. W 2004 roku większość wskaźników finansowych osiągnęła poziom niższy niż w roku poprzednim, ale i tak w znacznej części wskaźniki te nie wykazywały wartości krytycznej. Porównanie tych wskaźników prowadzi do wniosku, że nie było przesłanek świadczących o bezpośrednim zagrożeniu bankructwem. W ocenie osób związanych w tamtym czasie ze spółką , świadków zeznających w przedmiotowej sprawie, do roku 2007 spółka (...) funkcjonowała na rynku, osiągając zyski ze sprzedaży swoich towarów i obsługując swoje należności finansowe. W sprawie nie wykazano aby w spornym okresie zobowiązania finansowe spółki przewyższały jej aktywa. Jeśli mówić o zachwianiu możliwości regulowania tych zobowiązań, to pierwsze symptomy jawią się w takich czynnościach jak wyzbycie się pomieszczeń biurowych na rzecz właściciela nieruchomości , na której były posadowione, przy potrąceniu ich wartości za czynsz dzierżawny. To miało zaś miejsce dopiero w październiku 2006 roku. Spółka rozwiązuje się uchwałą z dnia 22 czerwca 2007 r., a dopiero w grudniu 2007 roku ujawniają się zaległości podatkowe na rzecz Urzędu Skarbowego.

W tych okolicznościach istnego znaczenia nabiera rozumienie pojęcia „czasu właściwego” do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości. „Przy wykładni użytego w art. 299 § 2 k .s.h. określenia „czasu właściwego” do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości nie można pomijać przepisów prawa upadłościowego i naprawczego regulujących obowiązek złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości przez członków zarządu spółki oraz określających , kiedy uważa się dłużnika za niewypłacalnego i kiedy ogłasza się upadłość osoby prawnej. Odpowiedzialność przewidziana w art. 299 k.s.h. obciąża bowiem członków zarządu spółki za to, że nie złożyli wniosku o upadłość we właściwym czasie , a to, kiedy można ogłosić upadłość, a więc to, kiedy taki wniosek będzie skuteczny i powinien być złożony, określają przepisy prawa upadłościowego i naprawczego ( por. wyrok S.A. w Łodzi z dnia 24 lutego 2017 r., , I ACa 1072/16, Lex nr 2282443).

Zdaniem sądu, w okolicznościach przedmiotowej sprawy nie można obarczać pozwanych odpowiedzialnością za niezłożenie wniosku o ogłoszenie upadłości w całym okresie ich funkcjonowania w zarządzie spółki INTER-DOM. Upadłość ogłasza się bowiem w stosunku do dłużnika, który stał się niewypłacalny, zaś zgodnie z art. 11 ust. 1 i 2 prawa upadłościowego i naprawczego w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 stycznia 2016 r., dłużnik był niewypłacalny , jeżeli nie wykonywał swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Dłużnika będącego osobą prawną należało traktować jako niewypłacalnego także wtedy, gdy jego zobowiązania przekroczyły wartość jego majątku, nawet gdy na bieżąco te zobowiązania wykonywał. Analiza zestawień (...) spółki (...) załączonych do akt sprawy nie daje podstaw do oceny zaistnienia takiej sytuacji do sierpnia 2005 roku, do kiedy prawo podejmowania decyzji w imieniu spółki mieli pozwani. To bowiem , że od początku swojej działalności podmiot ten borykał się z trudnościami jest oczywiste, ale nie przesądza o istnieniu podstaw do obawy bankructwa. Zatem w ocenie Sadu Okręgowego nie można przypisać pozwanym w tej sprawie zawinienia , a to oznacza w kontekście powyższych rozważań brak jest podstaw ich odpowiedzialności za szkodę wynikłą wskutek zaistnienia bezskuteczności egzekucji zobowiązań powoda względem spółki z o.o. (...).

Trzeba w tym miejscu także wskazać, że analiza okoliczności sprawy w kontekście braku uzyskania przez powoda zaspokojenia swojej wierzytelności od spółki jawi się jako zawiniona przez samego wierzyciela. Ustalone fakty wskazują bowiem, że zobowiązania, które powstały w końcu 2004 roku i nie były zaspokojone, objęte zostały wezwaniem do zapłaty w marcu 2005 roku, następnie w dniu 21 lutego 2006 r i wreszcie 26 czerwca 2007 roku. Powód kontynuował współpracę ze spółką i mimo braku zapłaty za należności z faktur z 2004 roku, nie podjął żadnych kroków prawnych w celu odzyskania pieniędzy. Zainicjował je dopiero w roku 2009, a więc w dwa lata po rozwiązaniu spółki, gdy znikomy był już stan jej majątku. To było zaś bezpośrednią przyczyną bezskuteczności egzekucji jego należności.

Z tych powodów Sąd oddalił powództwo w całości.

O umorzeniu postepowania w zakresie cofniętej części pozwu, obejmującej roszczenia w zakresie odsetek, orzeczono na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. w związku z art. 203 § 1 k.p.c.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., przy zastosowaniu zasady odpowiedzialności za wynik sprawy. Koszty te po stronie pozwanych obejmowały wyłącznie koszty zastępstwa procesowego za wszystkie instancje. W ich skład wchodzi: kwota 3634 złotych za postępowanie przed sądem pierwszej instancji ( § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu – Dz. U. z 2013 r., poz. 490 ze zm. ) , następnie kwota 3600 złotych za postępowanie przed Sądem Apelacyjnym i kwota 7200 złotych za postępowanie przed sądem pierwszej instancji ponownie rozpoznającym sprawę .

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE