UZASADNIENIE

Powód (...) Bank S.A. z siedzibą w W. domagał się zasądzenia od pozwanego A. S. kwoty 20.308,48 zł wraz z kosztami procesu. Roszczenie swoje wywiódł z umowy o kredyt gotówkowy, zawartej z pozwanym, wskazując, że pozwany nie wywiązał się z warunków w niej określonych. Argumentował, że próby polubownego rozwiązania sporu z pozwanym nie doprowadziły do dobrowolnego uregulowania zadłużenia.

Nakazem zapłaty z dnia 28.04.2017 r. wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym w sprawie VI Nc-e (...) Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie uwzględnił powództwo w całości (k. 4v). Postanowieniem z dnia 9.06.2017 r. sprawę przekazano do rozpoznania tut. Sądowi.

Pozwany A. S. nie kwestionował zawartej z powodem umowy pożyczki. Wskazał, że z dokumentów zaprezentowanych przez powoda nie wynika wysokość zaległości pozwanego, ani nawet to, że jakakolwiek zaległość istnieje. Argumentował przy tym, że wyciąg z ksiąg rachunkowych przedłożony przez powodowy bank nie ma mocy dokumentu urzędowego w sprawie. Kwestionował również datę wymagalności roszczenia, wskazując, że po dacie wymagalności przyjętej przez powoda dokonywał wpłat. Zdaniem pozwanego wreszcie, dopiero skuteczne wypowiedzenie umowy kredytowej rodzi możliwość naliczania odsetek od kapitału.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 19.01.2015 r. (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zawarł z pozwanym A. S. umowę kredytu gotówkowego nr (...). Zgodnie z umową powód przekazał na rzecz pozwanego kwotę 22.265,42 zł na sfinansowanie potrzeb konsumpcyjnych kredytobiorcy. Pozwany zobowiązał się dokonywać spłat w ratach miesięcznych w wysokości 299,15 zł, płatnych do 15 dnia każdego miesiąca.

( dowód : umowa pożyczki gotówkowej – k. 23-26)

Zgodnie z § 9 ust. 1 „a” umowy bank uprawniony był do wypowiedzenia umowy z zachowaniem 1-miesięcznego okresu wypowiedzenia w razie zwłoki kredytobiorcy z zapłatą pełnych rat, wynikających z harmonogramu spłat, za co najmniej dwa okresy płatności, po uprzednim pisemnym wezwaniu kredytobiorcy do spłaty wymagalnych należności w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania.

( dowód : okoliczności bezsporne)

W związku z nieregularną spłatą zadłużenia i powstaniem zaległości powodowy bank pismem z dnia 26.09.2016 r. wezwał pozwanego do uregulowania kwoty 960,96 zł pod rygorem wypowiedzenia umowy pożyczki. Wezwanie pozostało bezskuteczne, w związku z tym pismem z dnia 27.10.2016 r. powód wypowiedział pozwanemu umowę pożyczki z zachowaniem okresu wypowiedzenia określonego w umowie liczonego od dnia doręczenia pisma. W wypowiedzeniu zaznaczono, że w następnym dniu po upływie okresu wypowiedzenia, całość środków kredytowych wraz z odsetkami i kosztami staje się wymagalna i podlega natychmiastowemu zwrotowi. Oświadczenie banku o wypowiedzeniu umowy zostało doręczone pozwanemu w dniu 16.11.2016 r.

( dowód : wezwanie do zapłaty z 26.09.2016 r.- k. 27, oświadczenie banku o wypowiedzeniu umowy- k. 30, potwierdzenie odbioru- k. 31)

W związku z wypowiedzeniem umowy pożyczki powód pismem z dnia 9.01.2017 r. wezwał pozwanego do zapłaty wynikającej z umowy pożyczki kwoty zadłużenia. Wezwanie do zapłaty wysłano pozwanemu w dniu 11.01.2017 r.

( dowód : ostateczne wezwanie do zapłaty z potwierdzeniem nadania- k. 32-24)

Wobec braku spłaty wszystkich zobowiązań kredytowych określonych zawartą z pozwanym umową powód w dniu 13.02.2017 r. powód wystawił wyciąg z ksiąg banku, zgodnie z którym wymagalne zadłużenie pozwanego wynosiło 20.308,48 zł.

( dowód : wyciąg z ksiąg banku- k. 22)

Z zestawienia należności i spłat kredytu za okres od 19.01.2015 r. do 7.02.2018 r. wynika, że pozwany uiścił na rzecz powoda kwotę 5.407,90 zł. Ostatnia wpłata pozwanego została dokonana w dniu 25.01.2017 r. w wysokości 50 zł. Po tej dacie nie odnotowano żadnych wpłat. Od ostatniej wpłaty do zapłaty na rzecz powoda pozostało 19.132,86 zł tytułem wymagalnego kapitału, 903,55 zł tytułem wymagalnych odsetek oraz 176,40 zł tytułem odsetek karnych.

( dowód : wyciąg z rachunku technicznego do umowy kredytu- k. 44-50, zestawienie spłat do umowy kredytu- k. 51-54v, rozliczenie umowy kredytowej- k. 67-67v)

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny przedmiotowej sprawy pozostał bezsporny w zakresie tego, że pozwany zawarł z powodowym bankiem umowę pożyczki. Owa bezsporność wynika z zalegających w aktach sprawy dokumentów, w szczególności umowy pożyczki, jak i ze zgodnych twierdzeń stron.

Sporne pozostało to, czy pozwany wywiązał się z warunków określonych w umowie pożyczki, a przy tym ewentualna wysokość dochodzonego roszczenia. Jakkolwiek bowiem pozwany nie kwestionował, że zawarł z powodem umowę pożyczki, to jednak podniósł, że powód nie udowodnił, by powstała jakakolwiek zaległość, a tym bardziej nie wykazał wysokości tej zaległości, ani jej wymagalności.

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, zaś zgodnie z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W procesie ciężar dowodu stanowi wymaganie dostarczenia sądowi dowodów potwierdzających przytoczone fakty pod rygorem przegrania procesu. Odnosi się on zarówno do powoda, jak i pozwanego.

Zgodnie z dyspozycją art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Rozstrzygając pierwsze ze zdiagnozowanych kwestii spornych jaką jest to, czy pozwany wywiązał się z zawartej z powodem umowy pożyczki, Sąd dostrzegł oczywiście samą umowę pożyczki, z której wynika kwota udzielonej pozwanemu pożyczki oraz warunki jej spłaty. Wiarygodność tego dokumentu nie była kwestionowana przez pozwanego. Pod dokumentem umowy kredytu złożony jest podpis pozwanego, którego autentyczności nie kwestionował. Pozwany nie przeczył nadto, by posiadał konto w powodowym banku. Z twierdzeń powoda wynika, że pozwany nie wywiązał się z zawartej umowy, w szczególności dokonywał nieterminowych spłat w kwotach nieodpowiadających wysokości ustalonych rat. W tym zakresie powód zaprezentował wyciąg z ksiąg banku, z którego wynika wysokość dochodzonego roszczenia. Wskazać w tym kontekście należy, że ów wyciąg, stwierdzający, że pozwany zobowiązany jest do zapłaty z tytułu zawartej umowy pożyczki gotówkowej kwoty 20.308,48 zł jest jedynie jednostronnym oświadczeniem, które ponadto nie korzysta z przewidzianej w art. 95 ust. 1 ustawy Prawo bankowe mocy prawnej dokumentów urzędowych. Stosownie bowiem do art. 95 ust. 1a tej ustawy moc prawna dokumentów urzędowych, jakimi są między innymi wyciągi z ksiąg bankowych podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, nie obowiązuje w postępowaniu cywilnym. Wyciąg z ksiąg bankowych z 9 lutego 2016 r. należy zatem traktować jako oświadczenie strony równoważne twierdzeniu strony, co najwyżej uprawdopodabniające (nie udowadniające) okoliczność istnienia zobowiązania w danej wysokości.

Jakkolwiek zatem rację ma pozwany co do mocy dowodowej przedłożonego przez powoda wyciągu, to jednak odmiennie należy ocenić dokumenty szczegółowego rozliczenia płatności otrzymanych na rachunek powodowego banku. Powód przedłożył wyciąg z rachunku technicznego do umowy kredytu nr (...), zestawienie spłat do w/w umowy kredytu oraz rozliczenie tejże umowy kredytowej. Niewątpliwie numer pożyczki oraz numer rachunku utworzonego na spłatę kredytu pozwanego, a także dane pozwanego, wiążą te dokumenty z umową pożyczki z dnia 19.01.2015 r. Z w/w dokumentów wynika, że pozwany uiścił na rzecz pozwanego jedynie kwotę 5.407,90 zł, a dokonywania spłat zaprzestał po dniu 25.01.2017 r. Z zestawień wynika nadto, że spłaty poprzedzające tę datę były dokonywane z naruszeniem terminów płatności. Pozwany nie kwestionował wiarygodności przedłożonych dokumentów oraz sposobu rozliczenia dokonanych przez niego wpłat, a jedynie konsekwentnie w toku całego procesu prowadził dywagacje na temat mocy dowodowej wspomnianego wyciągu z ksiąg powodowego banku. Sąd uznał zatem, że pozwany nie wywiązał się z warunków spłaty kredytu, a powództwo co do zasady zasługuje na podzielenie.

Analizując wysokość dochodzonego roszczenia Sąd dostrzegł w/w zestawienia wpłat, z których wynika, że pozwany nie uiścił kwoty kapitału w wysokości 19.132,86 zł. W związku z nieterminową spłatą naliczono pozwanemu odsetki umowne za okres korzystania z kapitału w wysokości 903,55 zł oraz odsetki karne w kwocie 272,07 zł. Prawidłowości wyliczeń dokonanych przez powoda pozwany nie kwestionował. Przy tym także nie wykazał, by dokonywał jakichkolwiek spłat. W ocenie Sądu, to na pozwanym w tym zakresie spoczywał ciężar wykazania w jakiej wysokości spłaty zostały dokonane, bowiem to on wywodzi z tej okoliczności skutki prawne. Na pozwanym również ciążył obowiązek wykazania, kiedy wpłacał raty na rzecz powoda i w jakiej wysokości, w konsekwencji Sąd przyjął daty wymagalności roszczenia przyjęte przez powoda, potwierdzone wszak przedłożonymi zestawieniami. Jednocześnie Sąd zwrócił uwagę, że pozwany w toku procesu podnosił jedynie niczym niepoparte gołosłowne twierdzenia i nie zaprezentował żadnego dowodu mającego podważyć stanowisko powodowego banku. Z tych względów Sąd uznał, że powód wykazał wysokość dochodzonego roszczenia, która wynika wprost z zestawień wpłat dokonywanych przez pozwanego.

Odnosząc się w tym miejscu do twierdzeń pozwanego, że dokonywał wpłat po przyjętej przez powoda dacie wymagalności wskazać należy, że niewątpliwie w pozwie jako data wymagalności widnieje 15.07.2016 r., zaś ostatnia wpłata pozwanego miała miejsce w dniu 25.01.2017 r., tym niemniej przyjęta przez powoda wysokość roszczenia została określona po dniu ostatniej wpłaty, a nie na ów dzień 15.07.2016 r. Okoliczność ta pozostaje zatem bez wpływu na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy. Z kolei uprzednie naruszanie terminów płatności rat powodowało naliczanie odsetek umownych i karnych za okres poprzedzający ostatnią wpłatę pozwanego. Pozwany nie przekładając żadnych dowodów wpłat nie zakwestionował czasokresu za jaki owe odsetki zostały naliczone, zatem Sąd w tej mierze dał w pełni wiarę powodowi.

Nie polegają na prawdzie zarzuty pozwanego dotyczące nieskutecznego doręczenia przez bank korespondencji pozwanemu. Pozwany w toku niniejszego procesu odbierał korespondencję na adres (...) A, (...)-(...) G. i z tegoż adresu kierował korespondencję do tut. Sądu. Na ten sam adres korespondencję kierował powodowy bank. W szczególności oświadczenie banku o wypowiedzeniu umowy zostało doręczone w dniu 16.11.2016 r. Pozostała korespondencja została nadana w dniach 28.09.2016 r. oraz 11.01.2017 r. na w/w adres pozwanego. Wprawdzie brak jest dowodu doręczenia, jednak uwzględniając powyższe okoliczności uznać należy, że pozwany odebrał nadaną korespondencję kierowaną z banku, a podnoszone przez niego zarzuty stanowią jedynie próbę uniknięcia odpowiedzialności z tytułu ciążących na nim zobowiązań kredytowych.

W konkluzji Sąd, zważając, że powód wykazał roszczenie tak co do zasady, jak i co do wysokości, na podstawie art. 720 § 1 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 20.308,48 zł.

Podstawową zasadą rozstrzygania o kosztach procesu, jest zasada odpowiedzialności za wynik sprawy (art. 98 § 1 k.p.c.), zgodnie z którą strona przegrywająca sprawę jest obowiązana zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Sąd w realiach tej sprawy, nie miał wątpliwości co do tego, że pozwany A. S. dał (...) Bank S.A. w W. powód do wystąpienia z pozwem i jest stroną przegrywającą proces. Na zasądzoną kwotą składały się kwota 254 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu oraz kwota 2,54 zł tytułem zwrotu innych kosztów. W związku z powyższym Sąd orzekł jak w pkt II sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE