UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 15 listopada 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa R. K. przeciwko M. D. (1) o eksmisję, w pkt 1 oddalił powództwo i w pkt 2 zasądził od powoda R. K. na rzecz pozwanej M. D. (1) kwotę 3.817,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu (wyrok - k. 641, tom IV).

Apelację od powyższego orzeczenia złożył powód – R. K., zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi skarżący zarzucił naruszenie:

A. przepisów prawa materialnego, tj.:

1. obrazę art. 354 § 2 k.p.c. w związku z art. 6 k.c. i art. 486 § 2 k.c. w związku z art. 65 § 1 i 2 k.c. i art. 353¹ k.c. polegającą na niewłaściwym zastosowaniu powołanych przepisów przez Sąd I instancji i uznaniu, że powód jako wynajmujący ze stosunku najmu lokalu użytkowego z 1 sierpnia 2014 roku był zobligowany do współdziałania z pozwaną jako dłużniczką w celu spełnienia przez nią świadczenia przewidzianego umową (§ 6 pkt 1 umowy „Podnajemca zobowiązuje się również do ubezpieczenia przedmiotu najmu – z jednoczesną cesją praw z polisy ubezpieczeniowej na wynajmującego”) i nie współdziałając w tym zakresie z pozwaną popadł w zwłokę, w sytuacji gdy:

⚫: powód przy zawieraniu umowy podnajmu przekazał pozwanej oświadczenia właścicieli lokalu stanowiącego przedmiot najmu o przysługującym mu pełnym prawie do dysponowania lokalem, a pozwana w toku postępowania nie wskazywała, że utraciła te oświadczenia, lecz twierdziła, że ich nie otrzymała od powoda (co Sąd Rejonowy uznał za niewiarygodne) – w konsekwencji czego powód nie pozostawał w zwłoce w ich przekazaniu pozwanej;
⚫: pozwana pomimo otrzymania wezwania do zaprzestania naruszeń w dniu 30 grudnia 2014 roku nie przedłożyła powodowi polisy ubezpieczeniowej, o której stanowił § 6 pkt 1 umowy podnajmu i nie przeniosła na rzecz powoda uprawnień wynikających z umowy ubezpieczenia w ramach umowy cesji wierzytelności, pomimo tego, że powód w tym wezwaniu z 30 grudnia 2014 roku wyraźnie domagał się przeniesienia na niego praw z polisy w tej formie (zgodnie zresztą z treścią umowy) – co nakazywała uznać, iż pozwana nie wypełniła swojego obowiązku umownego, w sytuacji gdy powód zgłaszał gotowość i żądał zawarcia umowy cesji wierzytelności praw z polisy;
⚫: pozwana przedłożyła do akt sprawy polisę ubezpieczeniową dotyczącą lokalu z kwotami ubezpieczenia niższymi niż te przewidziane umową podnajmu, co z założenia czyniło uprawniony wniosek, iż pozwana nie wypełniła ciążących na niej obowiązków umownych;
⚫: pozwana nie wykazała w toku postępowania by nie mogła dokonać cesji praw z polisy ubezpieczeniowej na rzecz powoda, względnie by nie mogła ubezpieczyć przedmiotu najmu określając beneficjentem odszkodowania powoda – a na niej ciążył ciężar dowodu w tym przedmiocie;

2. art. 808 § 1 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie przez Sąd Rejonowy, iż pozwana chcąc ubezpieczyć lokal stanowiący przedmiot podnajmu na rachunek powoda winna dysponować oświadczeniami właścicieli lokalu, w sytuacji gdy powszechnie obowiązujące przepisy prawa i zasady ubezpieczenia mienia przez ubezpieczającego na rzecz ubezpieczonego nie przewidywały takiej konieczności;

3. obrazę art. 61 § 1 k.c. poprzez brak jego zastosowanie przez Sąd Rejonowy i pominięcie przy rozstrzyganiu sprawy, że pozwana w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania do zaprzestania naruszeń, tj. od dnia 31 grudnia 2014 roku winna dostarczyć powodowi polisę ubezpieczenia lokalu z jednoczesnym oświadczeniem o gotowości zawarcia umowy cesji wierzytelności (względnie – jak przyjął Sąd Rejonowy dostarczyć powodowi polisę z powodem jako ubezpieczonym) alternatywnie zgłosić w tym terminie zastrzeżenia, gdy tymczasem pozwana dopiero z dniem 12 stycznia 2015 roku ustosunkowała się do pisma powoda (ustalenie Sądu) – co należało uznać za spóźnione to oświadczenie jako oświadczenie skierowane do adresata, co w konsekwencji uprawiało powoda do wypowiedzenia umowy podnajmu ze skutkiem natychmiastowym;

B. przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść zapadłego w sprawie rozstrzygnięcia, tj. obrazę art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 328 § 2 k.p.c. polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, zasad logicznego rozumowania oraz poczynienie wniosków sprzecznych z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wobec:

⚫: pozwana w odpowiedzi na wezwanie powoda do zaprzestania naruszeń z dnia 30 grudnia 2014 roku wskazywała, iż domaga się ona przekazania przez powoda umowy najmu z właścicielami lokalu oraz ich oświadczeń wymienionych w treści umowy ubezpieczenia lokalu ze wskazaniem powoda jako ubezpieczonego – co jako nieuprawnione żądanie nie obligowała powoda do jakiegokolwiek współdziałania z pozwaną;
⚫: Sąd Rejonowy ustalił, iż pozwana nie dysponowała dokumentami w postaci oświadczeń właścicieli lokalu, o których mowa w § 1 ust. 2 umowy podnajmu przyjmując w tym zakresie za wiarygodne zeznania pozwanej, w sytuacji gdy jednocześnie Sąd uznał, że pozwana je otrzymała stosownie do treści § 1 ust. 2, a w toku postępowania pozwana nie wskazywałaby te oświadczenia utraciła, lecz że powód jej ich nie przekazała – co czyni uzasadnienie Sądu Rejonowego wewnętrznie sprzecznym co do oceny wiarygodności relacji pozwanej;
⚫: pominięcia przez Sąd Rejonowy, iż zgodnym zamiarem stron i celem umowy podnajmu w zakresie postanowień poświęconych ubezpieczeniu przedmiotu podnajmu przez pozwaną było zabezpieczenie interesów majątkowych powoda jako strony stosunku prawnego podnajmu, a pozwana zobligowana była przenieść na powoda uprawnienia z tytułu umowy ubezpieczenia lokalu – forma i sposób „przekazania” powodowi tych uprawnień nie miał istotnego znaczenia dla niniejszej sprawy;
⚫: strony w umowie podnajmu wskazały wyraźnie, iż pozwana winna przekazać na rzecz powoda uprawnienia z tytułu polisy ubezpieczeniowej (stosunku ubezpieczeniowego) w drodze umowy cesji – art. 509 § 1 k.c., nie zaś zapewnić mu status ubezpieczonego w trybie art. 808 § 1 k.c., zaś powód – wbrew ustaleniom Sądu Rejonowego poczynionym na s. 6 uzasadnienia in fine – w piśmie z dnia 30 listopada 2014 roku wyraźnie domagał się od pozwanej „przekazania dokumentu polisy ubezpieczeniowej, o której mowa w § 6 ust. 1 umowy podnajmu i jednoczesnego zawarcia umowy cesji praw z w/w polisy ubezpieczeniowej”;
⚫: powód – wbrew ustaleniom Sądu Rejonowego – podważał konsekwentnie obowiązek przekazania pozwanej dodatkowych dokumentów oświadczeń właścicieli, czy umowy najmu, w tym kwestionował by dokumenty te były niezbędne pozwanej do przeniesienia na jego rzecz uprawnień z polisy ubezpieczeniowej.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa eksmisyjnego w całości oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania wg norm przepisanych za I i II instancję (apelacja – k. 657 – 666, tom IV).

W odpowiedzi na apelację powoda pozwana M. D. (1) wniosła o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania sądowego za drugą instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (odpowiedź na apelację – k. 697 – 700 odw., tom IV).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie, co skutkuje zmianą zaskarżonego wyroku w zakresie roszczenia głównego jak i kosztów procesu.

Za zasadne należało uznać zarzuty zarówno prawa procesowego jak i prawa materialnego.

Z niewadliwych ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że lokal będący przedmiotem najmu stanowi współwłasność M. K. (1) w 900/1000 części oraz (...) w 100/1000 części, który posiada urządzoną księgę wieczystą o numerze (...) prowadzoną przez Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi. W § 1 ust. 2 umowy wynajmujący wskazał, iż lokal jest w jego dyspozycji na podstawie umowy najmu zawartej ze współwłaścicielami lokalu: M. K. (1) i (...) z dnia 18 lipca 2014 roku na czas określony od dnia 1 sierpnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2019 roku. Do umowy podnajmu, jak wynika wprost z jej treści, załączono oświadczenia współwłaścicieli lokalu uprawniające R. K. do podnajmowania tego lokalu oraz do zawarcia przez wynajmującego z M. D. (1) niniejszej umowy podnajmu po zapoznaniu się z jej treścią przez w/w współwłaścicieli. Umowa podnajmu została podpisana przez R. K. jako wynajmującego i M. D. (2) jako najemcę. Wobec tego powodowi przysługiwało uprawnienie do dysponowania lokalem, w tym do jego podnajmowania, co też wprost wynikało z umowy podnajmu z dnia 1 sierpnia 2014 roku. W związku z tym, Sąd Rejonowy sprzecznie z zebranym materiałem dowodowym ustalił, iż pozwana nie dysponowała dokumentami w postaci oświadczeń właścicieli lokalu, o których mowa w § 1 ust. 2 umowy podnajmu. Gdyby bowiem nawet przyjąć za stroną pozwaną, iż powód jako wynajmujący do umowy nie załączył oświadczeń, to zawierając ją pozwana winna była uczynić wzmiankę na umowie i żądać ich wydania jako niezbędnych załączników, czego nie uczyniła. Podkreślić należy, iż w orzecznictwie sądowym akcentuje się, iż w sytuacji gdy obie strony są przedsiębiorcami, a więc profesjonalistami występującymi w obrocie, to do podejmowanych przez nich czynności należy przykładać podwyższoną miarę staranności. Ta podwyższona miara dotyczy także zawierania przez przedsiębiorcę umów i prowadzi do wniosku, że w każdym przypadku treść umowy stwierdzonej pismem odpowiada rzeczywistej woli strony, która jako podmiot profesjonalny, winna nadto zdawać sobie sprawę ze skutków prawnych podejmowanych czynności (wyrok Sąd Apelacyjny w Katowicach z dnia 6 kwietnia 2006 roku, I ACa 2213/05, opubl. LEX nr 196076).

Ponadto zauważyć należy, iż pozwana w odpowiedzi na wezwanie powoda do zaprzestania naruszeń z dnia 30 grudnia 2014 roku wskazywała, iż domaga się przekazania przez powoda umowy najmu z właścicielami lokalu oraz ich oświadczeń wymienionych w treści umowy podnajmu ze względu na kwestionowanie przez nią uprawnień powoda do zawarcia umowy podnajmu, nie zaś z uwagi na trudności w zawarciu umowy ubezpieczenia lokalu ze wskazaniem powoda jako ubezpieczonego (pismo – k. 40 – 44).

Wskazać nadto należy, iż wynajmujący nie musi być właścicielem rzeczy oddanej w najem. Umowa będzie zatem ważna chociażby wynajmującemu nie przysługiwało żadne prawo do rzeczy. Wobec obligacyjnego charakteru tej umowy, ważność jej nie zależy od tego, czy wynajmującemu przysługuje własność rzeczy, która ma być oddana najemcy do używania i nie musi mu przysługiwać wobec niej jakieś prawo (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 kwietnia 1961 roku, III Cr 806/60, OSN 1962, nr 3, poz. 101 i z dnia 9 czerwca 1998 roku, II CKN 795/97, niepubl., a także postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2014 roku, III CSK 133/13 Legalis nr 1092618). Wynajmujący powinien jednak móc spełnić swoje świadczenie, tj. oddać rzecz najemcy w terminie i zapewnić mu jej spokojne używanie w czasie trwania stosunku najmu, co w niniejszej sprawie bezspornie nastąpiło.

Nie budziło wątpliwości, że zgodnie z umową podnajmu M. D. (1) przejmowała wskazany lokal z całym wyposażeniem celem prowadzenia w nim działalności rozrywkowej w ramach klubu muzycznego oraz działalności towarzyszącej w sferze kulturalno–rozrywkowej, promocyjnej, edukacyjnej, dydaktycznej i cateringowej, która mogła się odbywać przez całą dobę. Miesięczny czynsz najmu początkowo ustalono na kwotę 8.000,00 złotych oraz podatek VAT, natomiast w kolejnych corocznych okresach kalendarzowych podwyższono jej wysokość o 1.000 złotych. Ostatnia uzgodniona między stronami wysokość czynszu miała wynosić po 12.000 złotych miesięcznie wraz z VAT, przy czym jej obowiązywanie dotyczyło okresu od dnia 1 stycznia 2018 roku do dnia 31 maja 2019 roku, czyli do ostatniego dnia okresu, na jaki umowa podnajmu została zawarta. Dodatkowo pozwana była zobowiązana do pokrywania opłat eksploatacyjnych związanych z korzystaniem z przedmiotowego lokalu użytkowego oraz miała obowiązek ubezpieczenia się od odpowiedzialności cywilnej w zakresie ryzyka związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą, a w szczególności ryzyka szkód mogących powstać po stronie klientów podnajemcy oraz ryzyka związanego z prowadzeniem klubu muzycznego. Najemczyni zobowiązała się również do ubezpieczenia przedmiotu najmu z jednoczesną cesją praw na rzecz wynajmującego z polisy ubezpieczeniowej na sumy ubezpieczenia nie mniejsze niż szczegółowo określone w umowie podnajmu.

W kontekście takich zapisów umowy strony uzgodniły ponadto warunki dopuszczalności wypowiedzenia umowy podnajmu zawartej na czas określony, przy czym wynajmujący mógł to uczynić m.in. w przypadku nierozpoczęcia lub zaprzestania przez najemcę prowadzenia działalności gospodarczej oznaczonej w umowie choćby przez kilka dni, a także z innych ważnych powodów, do których zaliczono naruszenie któregokolwiek z obowiązków umownych oraz naruszenie powszechnie obowiązujących przepisów. W każdym z tych przypadków wynajmujący uzyskiwał uprawnienie do natychmiastowego wypowiedzenia umowy po bezskutecznym upływie 7 dniowego terminu określonego w wezwaniu do zaniechania powyższych naruszeń.

Nie budzi wątpliwości, iż pozwana w toku postępowania nie wykazała, że nie mogła ubezpieczyć przedmiotu najmu określając powoda jako uprawnionego z wypłaty odszkodowania, a zobligowana treścią art. 6 k.c. nie wykazała także, że nie mogła dokonać cesji praw z polisy ubezpieczeniowej na rzecz powoda, zgodnie z obowiązkiem wynikającym z treści § 6 ust. 1 umowy podnajmu. Twierdzenia pozwanej o braku oświadczeń właścicieli lokali i niemożności zawarcia umowy ubezpieczenia należy uznać nie tylko za nie poparte dowodami takimi jak pisma od ubezpieczycieli odmawiającymi objęcia ubezpieczeniem czy ich zeznaniami, ale co więcej za nie mające znaczenia dla rozpoznania niniejszej sprawy.

Zgodnie bowiem z zapisem § 6 ust. 1 umowy najmu pozwana - najemczyni zobowiązała się jedynie do ubezpieczenia przedmiotu najmu z jednoczesną cesją praw na rzecz wynajmującego z polisy ubezpieczeniowej na sumy ubezpieczenia nie mniejsze niż szczegółowo określone w umowie podnajmu.

Mogło to oczywiście nastąpić w analogicznej formie jak umowa ubezpieczenia przedmiotu najmu zawarta przez poprzedniego podnajemcę tego lokalu P. P., ale w umowie nie ma zapisu który powodował by konieczność zawierania umowy ubezpieczenia, w której powód – wynajmujący musiałby być uwzględniony jako uposażony. Przeciwnie, umowa mówi wyraźnie jedynie o cesji praw z umowy ubezpieczenia na rzecz wymajmującego. Ani zaś przepis art. 509 k.p.c. ani inny przepis prawa materialnego nie wymagają zgody dłużnika (w tym wypadku ubezpieczyciela) na przeniesienia praw z umowy ( (właściwie wierzytelności z niej wynikających) na osobę trzecią, a powołany ostatnio przepis wprost stanowi, że czynność taka może być dokonana bez zgody dłużnika. Skoro więc pozwana zawarła umowę ubezpieczenia przedmiotu (abstrahując tu od okoliczności czy umowa ta spełniała ustalone między stronami w umowie najmu wymagania co do wysokości kwot ubezpieczenia) to nie było żadnych przeszkód aby dokonała cesji swoich roszczeń (wierzutelności z tej umowy na powoda.

W świetle powyższego nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia prawa materialnego art. 808 § 1 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie przez Sąd Rejonowy, iż pozwana chcąc ubezpieczyć lokal stanowiący przedmiot podnajmu na rachunek powoda winna dysponować oświadczeniami właścicieli lokalu, w sytuacji gdy powszechnie obowiązujące przepisy prawa i zasady ubezpieczenia mienia przez ubezpieczającego na rzecz ubezpieczonego nie przewidywały takiej konieczności.

Co więcej bowiem, stosownie do treści art. 808 § 1 k.c. ubezpieczający może zawrzeć umowę ubezpieczenia na cudzy rachunek. Ubezpieczony może nie być imiennie wskazany w umowie, chyba że jest to konieczne do określenia przedmiotu ubezpieczenia. W przypadku braku wskazania tej osoby decydować będzie to, czyj interes miał być chroniony tą umową, jako że uprawniona do otrzymania świadczenia ubezpieczeniowego może być tylko osoba, której interesu majątkowego ta umowa dotyczy; chroniony interes majątkowy musi być zawsze w umowie wskazany ( M. Krajewski, Umowa, 2016, art. 808 KC, Nb 8–9).

Sąd Rejonowy błędnie więc przyjął, iż pozwana chcąc ubezpieczyć lokal stanowiący przedmiot podnajmu na rachunek powoda winna dysponować oświadczeniami właścicieli nieruchomości. Tymczasem z uregulowania prawnego (art. 509 § 1 k.c., art. 808 § 1 k.c.) nie wynika taki warunek. Strona pozwana nie powołała się przy tym na żadną regulację prawną w tym zakresie, w tym nie przedłożyła dokumentu, z którego opisywany wyżej wymóg miałby wynikać. Podkreślić jeszcze raz należy, iż strony w umowie podnajmu wskazały wyraźnie, że pozwana winna przekazać na rzecz powoda uprawnienia z tytułu polisy ubezpieczeniowej (stosunku ubezpieczeniowego) w drodze umowy cesji – art. 509 § 1 k.c., nie zaś zapewnić mu status ubezpieczonego w trybie art. 808§ 1 k.c. Powód zaś w piśmie z dnia 30 grudnia 2014 roku wyraźnie domagał się od pozwanej przekazania dokumentu polisy ubezpieczeniowej, o którym mowa w § 6 ust. 1 umowy podnajmu i jednoczesnego zawarcia umowy cesji praw z w/w polisy ubezpieczeniowej. Obowiązkowi temu pozwana nie sprostała, co stało się podstawą naruszenia zapisów wynikających z umowy.

Umknęło też uwadze Sądu Rejonowego, że pozwana zobowiązała się do ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej w terminie 7 dni od dnia wydania lokalu od ryzyka związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą, w szczególności od ryzyka szkód jakie mogą ponieść klienci podnajemcy oraz od ryzyka jakie jest związane z prowadzeniem klubu muzycznego. Skoro lokal został wydany najemcy, czego żadna ze stron nie kwestionowała, to po stronie pozwanej leżał obowiązek zawarcia wskazanych w § 6 ust. 1 umowy umów. Pozwana M. D. (2) umów ubezpieczenia w terminie 7 dni od dnia wydania lokalu wraz z cesją nie przedstawiła, czym naruszyła zapisy umowy. Natomiast zgodnie z treścią § 7 ust. 4 wynajmujący był uprawniony do wypowiedzenia umowy w trybie natychmiastowym z ważnych powodów.

W świetle powyższych rozważań należało uznać, iż powód w relacji prawnej z pozwaną na tle umowy podnajmu nie naruszył obowiązku współdziałania (art. 354 § 2 k.c.), gdyż (niezależnie od tego czy stosowne dokumenty wydał pozwanej przy zawieraniu umowy czy nie) nie było ono – w zakresie w jakim przyjął to Sąd Rejonowy i w jakim powoływała się pozwana – niezbędne do wykonania przez pozwaną przyjętych na siebie umownie obowiązków.

W tej sytuacji uznać należy, iż powód dokonał skutecznego wypowiedzenia umowy najmu wobec czego oraz wobec utraty przez pozwaną tytułu prawnego do zajmowania lokali, żądanie powoda do wydania lokali było uprawnione i podlegało uwzględnieniu (art. 222 § 1 k.c.).

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i nakazał M. D. (1) opróżnić lokal użytkowy nr (...) położony w Ł. w budynku przy ul. (...) dla którego Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą o nr (...) z wszelkich osób i rzeczy reprezentujących jej prawa i wydać ten lokal R. K..

Konsekwencją zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie roszczenia głównego jest zmiana orzeczenia o kosztach procesu w I instancji, o których Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na zasądzone koszty w kwocie 3.817,00 złotych złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 200,00 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika powoda będącego adwokatem w kwocie 3.600,00 złotych. Wynagrodzenie to zostało określone zgodnie z § 10 ust. 3 w związku z § 6 pkt. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity z dnia 25 lutego 2013 roku Dz. U. z 2013 roku, poz. 461).

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Odwoławczy orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. i zasądził od M. D. (1) na rzecz R. K. kwotę 2.917,00 złotych. Na powyższą kwotę złożyły się: opłata od apelacji w kwocie 200,00 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika powoda w kwocie 2.700,00 złotych. Powyższe wynagrodzenie zostało ustalone na podstawie § 7 ust. 3 w związku z § 2 ust. 6 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800 z późn. zm.).

Iwona Godlewska Jacek Kęckiewicz Bartosz Kaźmierak