UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 28 września 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze odmówił A. M. prawa do emerytury. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie udowodnił 15 - letniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz 25 – letniego okresu składkowego i nieskładkowego. Organ rentowy uznał za udowodnione 23 lata , 2 miesiące i 12 dni stażu sumarycznego. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał ,że do stażu pracy uwzględniono wnioskodawcy następujące okresy zatrudnienia : od 20 października 1975 r. do 25 stycznia 1978 r. ( (...) Spółdzielnia Pracy (...) w Ł.) , od 26 stycznia 1978 r. do 18 grudnia 1979 r. ( służba wojskowa) , od 19 grudnia 1978 r. do 31 stycznia 1993 r. ( (...) Spółdzielnia Pracy (...) w Ł.) , od 1 lutego 1993 r. do 31 stycznia 1996 r. ( Przedsiębiorstwo Produkcyjno Handlowo Usługowe (...) s.c.) , od 1 lutego 1996 r. do 29 lutego 1996 r. ( (...) Spółdzielnia Pracy (...) w Ł.) , od 1 marca 1996 r. do 31 grudnia 1998 r. ( Zakład (...) sp. z o.o.). Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał ,że do stażu pracy w warunkach szczególnych nie uwzględniono wnioskodawcy następujących okresów zatrudnienia : od 20 maja 1977 r. do 31 sierpnia 1979 r. , od 19 grudnia 1979 r. do 31 stycznia 1993 r. , od 1 lutego 1993 r. do 31 stycznia 1996 r. , od 1 marca 1996 r. do 31 grudnia 1998 r.

/ decyzja k.16 – 16 odwrót plik I akt ZUS/

W dniu 23 października 2017 r. pełnomocnik A. M. złożył odwołanie od ww. decyzji wnosząc o jej zmianę. W treści odwołania wskazano ,że wnioskodawca legitymuje się zarówno wymaganym stażem sumarycznym , jak i stażem pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. Nadto podkreślono , że na dzień 31 grudnia 1998 r. A. M. legitymuje się stażem sumarycznym pracy w wymiarze 25 lat , 7 miesięcy i 22 dni , gdyż w okresie od 1 września 1972 r. do 11 kwietnia 1973 r. oraz od 1 września 1973 r. do 31 stycznia 1975 r. był uczniem przyzakładowej szkoły zawodowej i okres ten po dodaniu do już uwzględnionego przez organ rentowy daje staż sumaryczny w takim właśnie wymiarze. W odniesieniu do pracy A. M. wykonywanej w warunkach szczególnych wskazano , że świadczył on pracę w takim właśnie charakterze w następujących okresach: od 20 maja 1975 r. do 31 stycznia 1993 r. tj. podczas pracy w (...) Spółdzielni Pracy , gdzie wykonywał obowiązki pracownicze farbiarza , w okresie od 1 lutego 1993 r. do 31 stycznia 1996 r. tj. podczas pracy w PPHU (...) s.c. , gdzie wykonywał obowiązki pracownicze operatora ciągu stabilizującego , a także w okresie od 1 marca 1996 r. do 31 sierpnia 2008 r. tj. podczas pracy w Zakładzie (...) sp. z o.o. , gdzie wykonywał obowiązki pracownicze suszarza kalandarzysty.

/odwołanie k.2- 5/

W odpowiedzi na odwołanie , pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie oraz wskazał ,że decyzją z dnia 31 października 2017 r. stwierdzono ,że A. M. legitymuje się stażem sumarycznym w wymiarze 25 lat , 2 miesięcy oraz 16 dni oraz stażem pracy wykonywanej w warunkach szczególnych w wymiarze 2 lat , 10 miesięcy (wnioskodawcy zaliczono okres zatrudnienia od 1 marca 1996 r. do 31 grudnia 1998 r. w Zakładzie (...) sp. z o.o.).

/odpowiedź na odwołanie k.14 - 14 odwrót/

Decyzją z dnia 31 października 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze odmówił A. M. prawa do emerytury. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie udowodnił 15 - letniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze Organ rentowy uznał za udowodnione 25 lat , 5 miesięcy i 16 dni stażu sumarycznego. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał ,że do stażu pracy w warunkach szczególnych uwzględniono wnioskodawcy okres zatrudnienia od 1 marca 1996 r. do 31 grudnia 1998 r. oraz nie uwzględniono następujących okresów zatrudnienia : od 20 maja 1977 r. do 31 sierpnia 1979 r. , od 19 grudnia 1979 r. do 31 stycznia 1993 r. , od 1 lutego 1993 r. do 31 stycznia 1996 r.

/ decyzja k.33 – 33 odwrót plik I akt ZUS/

W dniu 15 listopada 2017 r. pełnomocnik A. M. złożył odwołanie od ww. decyzji wnosząc o jej zmianę. W treści odwołania wskazano ,że wnioskodawca legitymuje się zarówno wymaganym stażem sumarycznym , jak i stażem pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. W odniesieniu do pracy A. M. wykonywanej w warunkach szczególnych wskazano , że świadczył on pracę w takim właśnie charakterze w następujących okresach: od 20 maja 1975 r. do 31 stycznia 1993 r. tj. podczas pracy w (...) Spółdzielni Pracy , gdzie wykonywał obowiązki pracownicze farbiarza , w okresie od 1 lutego 1993 r. do 31 stycznia 1996 r. tj. podczas pracy w PPHU (...) s.c. , gdzie wykonywał obowiązki pracownicze operatora ciągu stabilizującego , a także w okresie od 1 marca 1996 r. do 31 sierpnia 2008 r. tj. podczas pracy w Zakładzie (...) sp. z o.o. , gdzie wykonywał obowiązki pracownicze suszarza kalandarzysty. Pełnomocnik A. M. wniósł o rozpoznanie niniejszej sprawy łącznie z odwołaniem od decyzji z dnia 28 września 2017 r.

/odwołanie k.2- 5 akt o sygn. VIII U 2293/17/

W odpowiedzi na odwołanie , pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie oraz o rozpoznanie sprawy łącznie z odwołaniem od decyzji z dnia 28 września 2017 r.

/odpowiedź na odwołanie k.8 - 8 odwrót akt o sygn. VIII U 2293/17/

Postanowieniem z dnia 6 marca 2018 roku Sąd połączył sprawę o sygnaturze akt VIII U 2293/17 ze sprawą o sygnaturze akt VIII U 2179/17 w celu ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia oraz zarządził ich prowadzenie pod sygnaturą VIII U 2179/17.

/postanowienie k.10 akt o sygn. VIII U 2293/17/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca A. M. urodził się (...)

/okoliczność bezsporna/

W dniu 6 września 2017 r. A. M. złożył wniosek o emeryturę, po którego rozpatrzeniu, w dniu 28 września 2017 r. wydano decyzję mocą której odmówiono mu prawa do emerytury.

/wniosek k.1 - 4 odwrót , decyzja k.16 – 16 odwrót plik I akt ZUS/

W dniu 28 września 2017 r. A. M. złożył wniosek o emeryturę, po którego rozpatrzeniu, w dniu 31 października 2017 r. wydano decyzję mocą której odmówiono mu prawa do emerytury.

/wniosek k.17 , decyzja k.33 – 33 odwrót plik I akt ZUS/

A. M. nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

/okoliczność bezsporna/

Wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku udokumentował ponad 25 lat ogólnego stażu pracy.

/okoliczność bezsporna/

Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaliczył wnioskodawcy do stażu pracy w warunkach szczególnych okres zatrudnienia w wymiarze 2 lat i 10 miesięcy tj. okres zatrudnienia w zakładzie (...) sp. z o.o. od 1 marca 1996 r. do 31 grudnia 1998 r.

/ decyzja k.33 – 33 odwrót plik I akt ZUS/

W okresie od 20 października 1975 r. do 29 lutego 1996 r. A. M. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Spółdzielni Pracy (...) w Ł.. W okresie od 1 lutego 1993 r. do 31 stycznia 1996 r. korzystał z urlopu bezpłatnego.

/świadectwo pracy k.5 plik II akt ZUS/

W okresie od 26 stycznia 1978 r. do 18 grudnia 1979 r. A. M. odbywał zasadniczą służbę wojskową.

/wyciąg z książeczki wojskowej k. 3 plik II akt ZUS/

W okresie zatrudnienia w (...) Spółdzielni Pracy (...) w Ł. A. M. wykonywał obowiązki pracownicze barwiarza , a jego praca sprowadzała się do farbowania dzianin za pomocą maszyn farbiarskich. Wnioskodawca zajmował się obsługą maszyn farbiarskich , a powierzone obowiązki wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy.

/zeznania świadków: B. B. (1) min.00:10:00 – 00:11:10 , D. G. min.00:11:10 – 00:14:35 , E. M. min.00:14:35 – 00:16:27 , M. Ś. min.00:16:27 – 00:19:16 , wnioskodawcy min. 00:19:16 – 00:20:42 w związku z jego informacyjnymi wyjaśnieniami min.00:03:39 – 00:07:41 rozprawy z dnia 18 kwietnia 2018 r. , płyta CD k.33/

Z treści świadectwa wykonywania pracy zaliczanej do pierwszej kategorii zatrudnienia wynika ,że w okresie od 20 maja 1977 r. do 31 stycznia 1993 r. A. M. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych na stanowisku farbiarza wymienionym w dziale nr VII , poz. 22 pkt 4 wykazu A stanowiącego załącznik nr 1 do uchwały nr 64/82 Zarządu Centralnego Związku (...) z dnia 18 czerwca 1982 r. w sprawie prac zaliczanych do pierwszej kategorii zatrudnienia.

/świadectwo pracy k.10 plik I akt ZUS/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów w postaci dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy oraz w aktach ZUS, w szczególności dokumentacji osobowej ubezpieczonego ze spornych okresów zatrudnienia, a także na podstawie zeznań ubezpieczonego oraz zeznań świadków: B. B. (1) , D. G., E. M., M. Ś. , pracujących razem z ubezpieczonym w (...) Spółdzielni Pracy (...) w Ł. i mających w związku z tym wiedzę na temat charakteru pracy wykonywanej przez ubezpieczonego.

Dowody z dokumentów, zeznania ubezpieczonego oraz zeznania świadków nie budzą wątpliwości, co do ich wiarygodności, znajdują potwierdzenie w załączonej dokumentacji , uzupełniają się wzajemnie i stanowią tym samym wiarygodne źródło dowodowe.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne.

Zgodnie z treścią art.184 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2017 roku, poz.1383) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art.32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Stosownie do treści art.184 ust.2 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 roku, emerytura, o której mowa w ust.1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Prawo do emerytury na podstawie art.184 ww. ustawy przysługuje ubezpieczonemu, który na dzień wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 roku) spełnił określone w niej wymogi stażowe, a po tej dacie osiągnął wymagany wiek, niezależnie od tego czy w chwili osiągnięcia tego wieku wykonywał pracę w szczególnych warunkach, czy wykonywał inną pracę i czy pozostawał w zatrudnieniu.

Z treści przepisu art.32 ww. ustawy wynika, że możliwe jest wcześniejsze przejście na emeryturę przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zgodnie art.32 ust.4 ww. ustawy wiek emerytalny, o którym mowa w ust.1 rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki na podstawie którym osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Za dotychczasowe przepisy (w rozumieniu art.32 ust.4 ww. ustawy) należy uważać przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. nr 8, poz.43), ale wyłącznie w zakresie regulowanym przez ww. ustawę o emeryturach i rentach, a więc co do wieku emerytalnego, rodzaju prac lub stanowisk oraz warunków, na jakich osobom wykonującym prace określone w ust.2 i ust.3 art. 32 tej ustawy przysługuje prawo do emerytury (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2002 roku, III ZP 30/01, OSNAP 2002/10/243 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2009 roku, II UK 31/09, Lex nr 559949).

Zgodnie z treścią §3 i 4 ww. rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

W wykazie tym do pracy w szczególnych warunkach zostały zaliczone prace przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych (dział VII punkt 4).

Stanowiska na których praca jest wykonywana w szczególnych warunkach zostały sprecyzowane w wykazie A stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego Nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dz. Urz. MG nr 4, poz.7). W dziale VII punkcie 4 pozycji 21 wymieniono stanowiska barwiarza. Wykaz ten stanowi - jako, że ma charakter informacyjny, techniczno-porządkujący, uściślający ogólne pojęcia istniejące w rozporządzeniu Rady Ministrów - swego rodzaju wskazówkę, dowód, że takie a nie inne czynności były przez pracownika istotnie wykonywane w szczególnych warunkach (wyrok Sądu Najwyższego z 29 stycznia 2008 roku, I UK 192/07, Lex nr 447272).

Należy także wskazać, iż prawo do emerytury przewidziane w art.184 w związku z art.32 ww. ustawy o emeryturach i rentach ma charakter wyjątkowy, jest odstępstwem od ogólnej reguły dotyczącej warunków przechodzenia na emeryturę, a zatem właściwe przepisy muszą być wykładane w sposób ścisły. Niedopuszczalna jest wykładnia rozszerzająca, prowadząca w konsekwencji do wypaczenia idei, że emerytura w wieku wcześniejszym jest wynikiem pracy w obciążających dla zdrowia warunkach. Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy oznacza, że pracownik nie ma powierzonych innych obowiązków jak tylko te, które dotyczą pracy w szczególnych warunkach. Istotnym warunkiem przyznania świadczenia z tytułu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach jest stwierdzenie w ramach pełnego wymiaru czasu pracy oddziaływania szkodliwych warunków na organizm pracownika. R. legis instytucji przewidzianej w art.32 ww. ustawy o emeryturach i rentach opiera się na założeniu, że praca wykonywana w szczególnych warunkach przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też osoba wykonująca taką pracę ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni.

Stosownie zaś do treści §2 ust.1 ww. rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach w nim określonych są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do ww. rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, sygn. II UKN 598/00, Lex nr 79840, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2009 roku sygn. I PK 194/08, Lex nr 653420).

Nie jest natomiast dopuszczalne uwzględnianie przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika, przez co tak zatrudniony nie spełniał koniecznego warunku dla uzyskania wcześniejszych uprawnień emerytalnych, jakim było stałe wykonywanie pracy szkodliwej w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na zajmowanym stanowisku pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2008 r. sygn. II UK 306/07 Lex 528599).

Środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest - w myśl §2 ust.2 - świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawione według określonego wzoru lub świadectwo pracy, w którym zakład pracy stwierdza charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Regulacja §2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym nawet zeznaniami świadków (uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 roku, III UZP 5/85, Lex 14635, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 roku III UZP 6/84, Lex 14625; wyrok Sądu Najwyższego z 30 marca 2000 r. II UKN 446/99, Lex 48778). Zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga dowodów niebudzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 1998 roku, II UKN 440/97, Lex 34199). W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyłączone jest, stosownie do treści art.473§1 k.p.c., zastosowanie przepisów ograniczających dopuszczalność dowodów ze świadków i przesłuchania stron (art.246 i 247 k.p.c.). W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dopuszczalne jest wykazywanie wszelkimi dowodami okoliczności od których zależą uprawnienia do świadczeń, z ubezpieczenia społecznego, także gdy z dokumentów wynika co innego. W orzecznictwie (wyroki Sądów Apelacyjnych: w S. z dnia 20 września 2012 roku, III AUa 374/12 Lex 1223476, w Ł. z dnia 3 kwietnia 2013 roku, III AUa 1267/12 - Lex 1312036, w B. z dnia 17 kwietnia 2013 roku, III AUa 10430/12 - Lex 1314677) przyjmuje się, że „dowód tylko z zeznań świadków, z uwagi na szczególny i wyjątkowy charakter prawa do emerytury w obniżonym wieku, nie może przesądzać o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach, zwłaszcza, gdy fakty wynikające z zeznań świadków nie znajdują potwierdzenia w dokumentacji pracowniczej. Inaczej mówiąc moc dowodowa zeznań świadków, jest tak niska, że dowody z zeznań świadków nie spełniają wymogu dowodów pewnych, jednoznacznych i precyzyjnych. Z tej zatem przyczyny na takich dowodach nie można oprzeć orzeczenia pozytywnego dla strony.” W tej kategorii spraw podkreśla się, że same zeznania świadków czy ubezpieczonego, gdy nie znajdują potwierdzenia w dokumentach pracowniczych, nie stanowią miarodajnego dowodu pracy w szczególnych warunkach.

Należy również wskazać, że świadectwo pracy w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę z zachowaniem warunków przewidzianych normą §2 ww. rozporządzenia stanowi domniemanie i podstawę do przyjęcia, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych. Samo jednakże posiadanie świadectwa pracy potwierdzającego wykonywanie zatrudnienia w warunkach szczególnych organu rentowego nie wiąże i nie przesądza automatycznie o przyznaniu świadczenia emerytalnego na podstawie art.32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach w postępowaniu sądowym traktuje się jako dokument prywatny w rozumieniu art.245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki może być więc weryfikowany pod kątem prawdziwości wskazanych w nim faktów (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 listopada 2008 roku sygn. III AUa 3113/08, Lex nr 552003; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 30 listopada 2006 roku sygn. III AUa 466/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach rok 2007, Nr 3, poz. 8; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 24 września 2008 roku sygn. III AUa 795/08, opubl: Orzecznictwo Sądów Apelacji B. rok 2008, Nr 4, str. 60).

Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że w okresie od 20 maja 1977 r. do 31 stycznia 1993 r. tj. podczas zatrudnienia w (...) Spółdzielni Pracy (...) w Ł. ubezpieczony wykonywał pracę w warunkach szczególnych przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych. W ocenie Sądu nie ulega bowiem wątpliwości ,że w ww. okresie A. M. zajmował się wyłącznie obsługą maszyn farbiarskich i za ich pomocą farbował dzianiny. Co również istotne , prace te były wykonywane przez ubezpieczonego w sposób stały i w pełnym wymiarze czasu.

W odniesieniu do odbywanej przez wnioskodawcę , w trakcie pracy w ww. zakładzie pracy, zasadniczej służby wojskowej , wskazać należy , że okres ten należy zaliczyć mu do pracy w warunkach szczególnych. Bowiem zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego w składzie 7 sędziów z dnia 16 października 2013 r. (sygn. akt II UZP 6/13, OSNP 2014/3/42) czas zasadniczej służby wojskowej odbytej w okresie obowiązywania art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 1974 r., zalicza się do okresu pracy w szczególnych warunkach, o ile pracownik po zakończeniu odbywania służby został zatrudniony w tych samych warunkach przez pracodawcę, u którego był zatrudniony w chwili powołania do służby. Warunki powrotu pracownika do poprzedniego zatrudnienia po odbyciu zasadniczej służby wojskowej w okresie od 29 listopada 1967 r. do 5 sierpnia 1979 r. określał art. 106 ust. 1 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem zakład, który zatrudniał pracownika w dniu powołania do zasadniczej służby wojskowej, był obowiązany do zatrudnienia go na poprzednio zajmowanym stanowisku lub stanowisku równorzędnym pod względem rodzaju pracy oraz zaszeregowania osobistego, jeżeli w ciągu 30 dni od dnia zwolnienia z tej służby pracownik zgłosił swój powrót do zakładu w celu podjęcia zatrudnienia. Liberalizacja tego warunku spowodowała, że Sąd Apelacyjny w Białymstoku, w wyroku z 12 sierpnia 2015 r., II AUa 1800/14, orzekł, że czas zasadniczej służby wojskowej zalicza się do okresu pracy wymaganego do nabycia emerytury w niższym wieku emerytalnym także wtedy, gdy żołnierz przed powołaniem do wojska nie był zatrudniony, ale po zwolnieniu z tej służby w ciągu 30 dni zaczął pracować w szczególnych warunkach.

W odniesieniu zaś do podnoszonego w treści odwołań okresu zatrudnienia wnioskodawcy w PPHU (...) s.c. od 1 lutego 1993 r. do 31 stycznia 1996 r. jako okresu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych wskazać należy , iż w związku z faktem , iż okres zatrudnienia wnioskodawcy w (...) Spółdzielni Pracy (...) w Ł. uznany przez Sąd za okres pracy w warunkach szczególnych wraz z okresem uwzględnionym przez organ rentowy daje ponad 15 lat , Sąd nie znalazł podstaw do prowadzenia postępowania dowodowego w tym zakresie.

Reasumując ubezpieczony spełnił wszystkie warunki wymagane do przyznania prawa do emerytury na podstawie art.184 ust.1 ww. ustawy o emeryturach i rentach

1) ukończył 60 lat – 1 marca 2017 r.,

2) do 31 grudnia 1998 roku ma ponad 25 lat stażu pracy,

3) nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego,

4) do 31 grudnia 1998 roku wykazał staż pracy w szczególnych warunkach ponad 15 lat.

Zgodnie z treścią art. 129 ust. 1 ww. ustawy, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. A. M. złożył wniosek w dniu 6 września 2017 r. i tym samym nabył prawo do emerytury od 1 września 2017 r.

Wobec powyższego Sąd, na podstawie art.477¹⁴§2 k.p.c. zmienił zaskarżone decyzje i orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art.98 k.p.c. zasądzając od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł. na rzecz A. M. kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego ( po 180 zł za każdą z połączonych spraw). Wysokość kosztów zastępstwa procesowego Sąd ustalił na podstawie § 9 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 265).

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE