UZASADNIENIE

M. R. został obwiniony o to, że w dniu 14.08.2017r. ok. 18.20 w J. na ul. (...) gmina J. woj. (...) kierował samochodem marki M. (...) o nr rej. (...) nie korzystając z pasów bezpieczeństwa tj. o czyn z art. 97 kw

Sąd Rejonowy Częstochowie wyrokiem z dnia 23 stycznia 2018 r. obwinionego M. R. uznał za winnego zarzucanego czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 97 kw i za to na mocy art. 97 kw w związku art. 24§1 kw wymierzył karę grzywy w wysokości 130 ( sto trzydzieści) zł; na mocy art. 118 § 1 kpw i art. 3 ust 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa wydatki w kwocie 100 ( sto) zł i opłatę w kwocie 30 (trzydzieści) zł.

Apelację od wyroku wniósł obwiniony wskazując, że Sąd Rejonowy nie słusznie oparł ustalenia faktyczne w sprawie na zeznaniach świadków M. M. i S. Ś.. W konkluzji apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie od zarzucanego czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Wniesiony przez obwinionego środek odwoławczy oraz podniesione w jego treści zarzuty nie zasługiwały na uwzględnienie, w związku z powyższym Sąd Okręgowy utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.

Sąd Rejonowy zgromadzony materiał dowodowy ocenił w sposób poprawny, pozbawiony błędów natury faktycznej, czy też logicznej, dokonując prawidłowych ustaleń faktycznych. Ustalenia bowiem Sądu odpowiadają prawdzie materialnej i wynikają z logicznej analizy dowodów. Przypomnieć należy, że zasada swobodnej oceny dowodów wyrażona w przepisie art. 7 k.p.k. nakazuje organom procesowym, w tym Sądowi, by oceniały znaczenie, moc i wiarygodność materiału dowodowego na podstawie wewnętrznego przekonania z uwzględnieniem wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, nie będąc przy tym związanymi żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi. Sąd Rejonowy nie uchybił zasadzie swobodnej oceny dowodów analizując materiał dowodowy w jego całokształcie. Podstawą prawidłowych ustaleń dokonanych przez Sąd Rejonowy, a co za tym idzie podstawą wyroku był całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy.

Złożona przez obwinionego apelacja sprowadzała się do podważenia prawidłowości procedowania Sądu Rejonowego, poprzez uchybienia procesowe, które nie miały miejsca.

Wbrew temu na co powołuje się apelujący, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, a następnie wydał wyrok w sprawie, w sposób kompleksowy i konkretny dokonał oceny wszystkich dowodów zgromadzonych w toku postępowania, a następnie wyczerpująco omówił je w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Sąd Rejonowy oparł ustalenia odnośnie kierowania przez obwinionego samochodem marki M. (...) o nr rej. (...) nie korzystając z pasów bezpieczeństwa. na zeznaniach świadków M. M. i S. Ś. – funkcjonariuszy Policji, którzy w związku z tym wykroczeniem podjęli interwencję.

Wobec opisanej powyżej treści apelacji, przed przejściem do dalszych rozważań, dotyczących problematyki błędu w ustaleniach faktycznych w kontekście przedmiotowej sprawy, celowe jest przytoczenie szeroko akceptowanego w orzecznictwie poglądu prawnego, wyrażonego m.in. w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 9 kwietnia 2008 roku, wydanym w sprawie V KK 301/07, gdzie Sąd Najwyższy wywiódł, iż skarżący może podważać prawidłowość ustaleń co do faktów, jeśli wykaże, że popełniono błąd przy ich rekonstrukcji w oparciu o przeprowadzone dowody. Nie powinno to jednak polegać na prezentowaniu poglądu, że te same dowody pozwalałyby na przyjęcie odmiennej wersji zdarzeń, lecz na wykazaniu, iż przy ustalaniu faktów Sąd posłużył się rozumowaniem logicznie nieprawidłowym, bądź sprzecznym ze wskazaniami doświadczenia życiowego. Po poczynieniu powyższego zastrzeżenia, zakreślającego pojęcie błędu w ustaleniach faktycznych, o którym mowa w art. 438 pkt 3 k.p.k., wracając do stanu faktycznego analizowanej sprawy zauważyć należy, iż apelacja obwinionego w tej części sprowadza się do prezentowania przez skarżącego odmiennej niż Sąd I Instancji oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Przechodząc do konkretnych zarzutów sformułowanych w treści apelacji , nie można podzielić stanowiska apelującego co do argumentów wskazanych w zarzucie środka odwoławczego, iż Sąd Rejonowy winien dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego. Samo takie stwierdzenie apelującego nie podważa stanowiska Sądu I instancji co do wiarygodności źródeł osobowych w postaci zeznań świadków M. M. i S. Ś..

Sąd w wyczerpujący sposób wskazał, dlaczego nie przyznał waloru wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego, a Sąd Odwoławczy w pełni te argumenty podziela.

Obwiniony w kontekście oceny materiału dowodowego w postaci zeznań wyżej wskazanych świadków zarzuca Sądowi, iż wykluczył bezpodstawnie jego prawdomówność. Tymczasem Sąd Rejonowy dysponując zgodnymi, spójnymi i szczegółowymi zeznaniami świadków, co do miejsca, i okoliczności w jakich widzieli obwinionego kierującego samochodem bez pasów bezpieczeństwa, miejsca i przebiegu interwencji, oraz zaprzeczającymi ich wersji, wyjaśnieniom obwinionego, słusznie, jako podstawę ustaleń faktycznych uczynił zeznania świadków. Sąd Rejonowy dokonał rzeczowej i konkretnej analizy tych zeznań, w świetle poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń – nie ma żadnych wątpliwości co do tego, iż obwiniony kierował samochodem marki M. (...) o nr rej. (...) nie korzystając z pasów bezpieczeństwa, co stanowi wykroczenie z art. 97 kw.

Z uwagi na fakt, iż apelacja została skierowana przeciwko całości wyroku należało odnieść się także co kwestii wymiaru orzeczonej obwinionemu kary grzywny w wysokości 130 zł. Zdaniem Sądu Okręgowego również wymierzona kara nie nosi w sobie cech rażącej niewspółmierności o której mowa w art. 438 § 1 pkt 4 k.p.k. i jest karą adekwatną do wagi czynu oraz stopnia jego społecznej szkodliwości. Wymierzona obwinionemu kara grzywny jest karą sprawiedliwą, bowiem jest karą zasłużoną i celową. Sąd I instancji prawidłowo rozważył i uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i zasadami wymiaru kary, a granice uznania sędziowskiego, stanowiącego ustawową zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się utrzymać w kontekście wymagań wynikających z ustawowych dyrektyw.

Brak było także podstaw do ingerencji w rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania.

Reasumując, Sąd Okręgowy nie powziął żadnych wątpliwości co do ustalonego w sprawie stanu faktycznego, podstawy prawnej wyroku, a także rodzaju i wysokości wymierzonej kary, dlatego też zaskarżony wyrok jako słuszny należało utrzymać w mocy na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 1 i 2 k.p.w.

Nadto, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w w. z z art. 119 k.p.w. Sąd Okręgowy zwolnił obwinionego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE