UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 28 września 2017 roku (...) spółka z o.o. Sp. K., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniósł o zasądzenie od W. O. kwoty 2.506,12 zł z umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwany w dniu 12 czerwca 2014 r. za pośrednictwem systemu elektronicznego zawarł z nim umowę pożyczki nr (...). Pozwany zobowiązał się do zwrotu pożyczki wraz z prowizją do dnia 12 lipca 2014 r. Wobec braku spłaty zadłużenia, niespłacona kwota należności stała się wymagalna. Na dochodzoną pozwem kwotę składa się 1.500 zł tytułem należności głównej, 736,12 zł tytułem odsetek oraz 270 zł tytułem prowizji.

(pozew k. 4- 5)

Nakazem zapłaty z dnia 16 listopada 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi zasądził od W. O. na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę wraz z odsetkami umownymi oraz koszty postępowania.

(nakaz zapłaty k. 48)

Sprzeciwem wniesionym w dniu 17 grudnia 2017 r. pozwany zaskarżył nakaz w całości nie wskazując żadnych zarzutów.

(sprzeciw k. 51- 52)

W odpowiedz na sprzeciw strona powodowa podtrzymała żądanie pozwu oraz wskazała, że pozwany został zobowiązany do spłaty zadłużenia do dnia 16 czerwca 2017 r.

(pismo procesowe k. 59- 60)

Na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2018 r. pozwany, reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniósł o oddalenie powództwa, podnosząc zarzut przedawnienia roszczenia z uwagi na to, że roszczenie dochodzone pozwem stało się wymagalne od dnia 13 lipca 2014 r., a pozew został wniesiony w dniu 26 września 2017 r., czyli po upływie 3 lat.

(protokół rozprawy k. 73)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 kwietnia 2014 r. W. O. dokonał przelewu na rachunek bankowy (...) spółka z o.o. kwoty 1 gr, potwierdzając zapoznanie się i akceptacje warunków regulaminu i umowy pożyczki.

(wyciąg z rachunku bankowego k. 19)

Następnie W. O. zawarł z (...) spółka z o.o. w W. umowę pożyczki gotówkowej nr (...) w kwocie 1.500 zł. Pozwany zobowiązał się do zapłaty całkowitej kwoty 1.770 zł. w tym prowizji w kwocie 270 zł. Termin zwrotu pożyczki został określony na 12 lipca 2014 r.

(umowa pożyczki k. 10- 13, regulamin udzielania pożyczek k. 13 v.- 18).

W dniu 12 czerwca 2014 r. W. O. otrzymał przelew na rachunek bankowy w kwocie 1.500 zł tytułem wypłaty pożyczki (...).

(wyciąg z rachunku bankowego k. 20)

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie powołanych wyżej dowodów w postaci dokumentów, których wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron procesu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

(...) spółka z o.o. Sp. K. wniósł o zasądzenie od W. O. kwoty 2.506,12 zł tytułem zobowiązania wynikającego z zawartej w dniu 12 czerwca 2014 r. za pośrednictwem systemu elektronicznego umowy pożyczki nr (...). Pozwany wnosząc o oddalenie powództwa podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, który w ocenie Sądu zasługuje w całości na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 117 § 2 kc po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Nie ulega wątpliwości, że zobowiązanie pozwanego wynikające z umowy pożyczki, jest świadczeniem związanym z prowadzeniem przez (...) spółka z o.o. w W. działalności gospodarczej. Wynika to z treści zawartej przez (...) spółka z o.o. w W. umowy pożyczki nr (...). W myśl przepisu art. 118 kc, który stanowi, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej- trzy lata. Wobec tego nie ulega wątpliwości, że termin przedawnienia roszczenia objętego pozwem, tak jak twierdziła strona pozwana, wynosi 3 lata. W myśl art. 120 § 1 kc zdanie pierwsze bieg przedawnienia zaczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Strona powodowa jedynie w uzasadnieniu pozwu wskazała termin przedawnienia roszczenia podając, że pozwany zobowiązał się do zwrotu pożyczki wraz z prowizją do dnia 12 lipca 2014 r. Również termin zwrotu pożyczki został określony w sposób wyraźny w § 1 pkt. 2 g) umowy na dzień 12 lipca 2014 r. Zatem roszczenie objęte pozwem stało się wymagalne od następnego dnia, czyli 13 lipca 2014 r. Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, roszczenie powoda przedawniło się w dniu 14 lipca 2017 r. Tymczasem powództwo w przedmiotowej sprawie zostało wytoczone dopiero w dniu 28 września 2017 r. W związku z przedawnieniem należności głównej, nie ulega wątpliwości, że przedawnieniu uległo również roszczenie o odsetki od należności głównej. Na marginesie, można zauważyć, że nie doszło do przedłużenia terminu spłaty pożyczki. Taką możliwość przewidywał § 3 pkt. 5 umowy pożyczki, zastrzegając jednocześnie uprawnienie do naliczania opłat w wysokości uzależnionej od okresu na jaki dochodziło do przedłużenia spłaty pożyczki. Po pierwsze strona powodowa nie przedstawiła żadnego dowodu na okoliczność, że doszło do przedłużenia terminu spłaty pożyczki, a po drugie powód nie dochodzi w przedmiotowym postępowaniu opłaty naliczanej z tego tytułu, o której mowa § 3 pkt. 5 umowy pożyczki. Uwzględnienie podniesionych przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia skutkowało oddaleniem powództwa.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie przepisu art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw. Pozwany wygrał proces w całości, a zatem należy mu się od powoda zwrot kosztów procesu w pełnej wysokości. Dlatego też Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 917 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na które złożyły się koszty zastępstwa procesowego w stawce minimalnej- 900 zł (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. 2015, poz. 1804) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

W punkcie 3 sentencji orzeczenia Sąd zarządził zwrot ze Skarbu Państwa na rzecz powoda kwoty 26 zł tytułem nadpłaconej części opłaty od pozwu.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE