UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 grudnia 2014 roku powódka A. L. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. z siedzibą w Ł. kwoty 1.254,60 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 25 lutego 2014 roku do dnia zapłaty i kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 8 stycznia 2015 roku Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie nakazał, aby pozwana zapłaciła powódce kwotę dochodzoną pozwem wraz z kosztami procesu oraz kosztami zastępstwa procesowego w terminie 14 dni od doręczenia nakazu zapłaty albo w tym terminie wniosła sprzeciw.

Sprzeciwem od nakazu zapłaty pozwana zaskarżyła nakaz w całości i wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 grudnia 2013 roku doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzony został pojazd marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność M. R. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Indywidualna (...). Sprawca kolizji był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. z siedzibą w Ł..

(dowód: okoliczność niesporna)

W dniu 19 grudnia 2013 roku przyjęto uszkodzony pojazd do naprawy, doszło do oględzin podstawowych pojazdu oraz zamówiono części zamienne. W dniu 21 grudnia 2013 roku otrzymano ocenę techniczną naprawy. W dniu 23 grudnia 2013 roku otrzymano części zamienne i rozpoczęto naprawę. Naprawa zakończyła się w dniu 10 stycznia 2013 roku i w tym samym dniu poszkodowany odebrał pojazd.

(dowód: oświadczenie poszkodowanego i serwisu naprawczego – k. 28)

Od dnia 19 grudnia 2013 roku do dnia 10 stycznia 2014 roku M. R. użytkował pojazd zastępczy marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wynajęty od A. L. na podstawie umowy najmu nr (...) z dnia 19 grudnia 2013 roku. Czynsz najmu wyniósł 7.035,60 złotych brutto.

(dowód: umowa najmu - k. 20-23; pełnomocnictwo – k. 25; oświadczenie – k. 26; protokół zdawczo – odbiorczy – k. 29)

Na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 19 grudnia 2013 roku M. R. przelał na rzecz A. L. wierzytelność – prawo do odszkodowania z tytułu kosztów najmu u A. L. pojazdu zastępczego, przysługujące mu w związku z wyżej opisaną szkodą komunikacyjną.

(dowód: umowa cesji wierzytelności – k. 24; pełnomocnictwo – k. 25)

Poszkodowanemu samochód zastępczy był niezbędny do wykonywania działalności gospodarczej. Poszkodowany nie dysponował innym pojazdem. Prowadzona przez poszkodowanego działalność gospodarcza podlega zwolnieniu z podatku VAT.

(dowód: oświadczenie – k. 26, 27)

W dniu 13 stycznia 2014 roku A. L. wystawiła fakturę VAT nr (...) z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w okresie od 19 grudnia 2013 roku do 10 stycznia 2014 roku opiewającą na kwotę 7.035,60 złotych brutto.

(dowód: faktura VAT – k. 19)

Pismem z dnia 13 stycznia 2014 roku A. L. zgłosiła szkodę w (...) S.A. z siedzibą w Ł.. Pismo zostało doręczone w dniu 24 stycznia 2014 roku.

(dowód: wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 17, 35-36)

Decyzją z dnia 27 stycznia 2014 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w Ł. przyznała i wypłaciła kwotę 1.845 złotych uznając za zasadne 10 dni najmu i czynsz najmu w wysokości 150 złotych netto za 1 dzień. Decyzją z dnia 17 marca 2014 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w Ł. przyznała i wypłaciła dodatkowo kwotę 738 złotych wskazując, że uznano stawkę w wysokości 210 złotych netto za 1 dobę.

(dowód: decyzja z dnia 27 stycznia 2014 roku – k. 48; decyzja z dnia 17 marca w014 roku – k. 49)

Uzasadniony czas naprawy uszkodzonego pojazdu wynosi 13 dni. Naprawa, gdyby prowadzona była bez zbędnej zwłoki, powinna zakończyć się w dniu 31 grudnia 2013 roku.

Dobowy koszt najmu pojazdu zastępczego klasy C na okres 22 dni wynosił w 2013 roku na rynku (...) od 166,05 złotych do 350 złotych brutto.

(dowód: opinia biegłego sądowego K. D. z dnia 16 września 2015 roku – k. 219-227; opinia biegłego sądowego K. D. z dnia 17 lutego 2016 roku – k. 249-257; ustne wyjaśnienia złożone przez biegłego sądowego K. D. na rozprawie w dniu 19 lutego 2016 roku – k. 259-259v; ustne wyjaśnienia złożone przez biegłego sądowego K. D. na rozprawie w dniu 14 kwietnia 2016 roku – k. 281-281v)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na okolicznościach przyznanych przez drugą stronę (okolicznościach niespornych), dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy oraz opinii biegłego sądowego K. D..

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art.3 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Z kolei, zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Zatem w sytuacji zaistnienia szkody ubezpieczycie odpowiadający z tytułu ubezpieczenia OC z sprawcę szkody obowiązany jest do jej naprawienia w całości. Ta zasada odnosi się również do kosztów wynajmu pojazdu zastępczego, oczywiście w zakresie, w jakim pozostają one w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wywołującym szkodę, w tym wypadku z kolizją drogową.

W przedmiotowym procesie pozwana nie kwestionowała okoliczności zdarzenia, a także swojej odpowiedzialności (co do zasady) za wyrządzoną szkodę oraz ważności umów najmu samochodu zastępczego i cesji wierzytelności. Pozwana zgłosiła zarzut zbyt długiego czasu naprawy i zbyt wysokiej stawki czynszu najmu.

Ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c. w zw. z art. 223 k.p.c.), w konsekwencji, to na pozwanej spoczywał ciężar wykazania podnoszonych przez nią twierdzeń, że uzasadniony czas naprawy uszkodzeń powstałych w pojeździe poszkodowanego był krótszy niż faktyczny czas naprawy tego pojazdu i pojazd nie musiał przez cały ten okres znajdować się w warsztacie naprawczym, a stawka czynszu była wyższa niż stawki rynkowe. Pozwana celem wykazania powyższego zgłosiła wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego na okoliczność ustalenia uzasadnionego i niezbędnego czasu naprawy oraz wysokości stawek czynszu występujących na rynku lokalnym.

Z pisemnej opinii biegłego sądowego K. D. wynika, że pojazd mógł poruszać się po drogach publicznych w ruchu drogowym w stanie uszkodzonym, a uzasadniony czas naprawy wynosił 9 dni, tj. od dnia 19 grudnia 2013 roku do dnia 27 grudnia 2013 roku. Z kolei, w zakresie stawek czynszu najmu biegły wskazał, że wynosiły one od 109,49 złotych do 216,48 złotych brutto. Na rozprawie w dniu 19 lutego 2016 roku, w trakcie składania ustnych wyjaśnień, biegły zmodyfikował opinię pisemną wskazując, że do czasu naprawy omyłkowo wliczył dwa dni wolne od pracy, tj. 25 i 26 grudnia 2013 roku. Naprawa, gdyby była prowadzona bez zbędnej zwłoki powinna zakończyć się w dniu 31 grudnia 2013 roku, tj. po 13 dniach. Jeśli chodzi o stawki czynszu najmu biegły wskazał, że zarówno pojazd uszkodzony, jak i wynajmowany należały do segmentu D (nie zaś jak omyłkowo wskazał w opinii pisemnej segmentu C). W związku z tym czynsz najmu dla tego segmentu na rynku lokalnym zawierał się w przedziale od 166 złotych brutto do 280,44 złotych brutto. Na rozprawie w dniu 14 kwietnia 2016 roku biegły K. D. wskazał, że gdyby przyjąć, iż P. B., który prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą No.1 R. a car działał na rynku (...), to najwyższą stawką rynkową byłoby 350 złotych brutto. Ze złożonego przez pełnomocnika powoda przy piśmie 2 marca 2016 roku e-maila wynika, że firma (...) działa w P. od 2009 roku (k. 274). W konsekwencji należało przyjąć, że najwyższą rynkową stawką czynszu najmu było 350 złotych brutto. Należy przy tym mieć na uwadze, że biegły na rozprawie w dniu 14 kwietnia 2016 roku wskazał, iż na pewno wyższe stawki czynszu najmu niż powódka mają firmy (...), jednak nie publikują one cenników archiwalnych.

Opinia biegłego jest opinią jasną, logiczną i przekonującą. Po złożeniu przez biegłego na rozprawie w dniu 14 kwietnia 2016 roku ustnych wyjaśnień żadna ze stron opinii nie kwestionowała, nie wnosiła o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej lub dowodu z opinii innego biegłego.

W konsekwencji należało przyjąć, że uzasadniony czas naprawy wynosił 13 dni (od 19 grudnia 2013 roku do 31 grudnia 2013 roku), zaś stawki czynszu najmu na rynku lokalnym wahały się od 166 złotych brutto do co najmniej 350 złotych brutto.

Z powyższego wynika, że przebywanie pojazdu w warsztacie naprawczym od 1 stycznia 2014 roku 10 stycznia 2014 roku nie pozostawało w związku przyczynowym ze szkodą (wynikało ze zwłoki zakładu naprawczego). Z kolei ustalona przez strony stawka czynszu najmu w wysokości 260 złotych netto (319,80 złotych brutto) mieściła się w granicach stawek rynkowy. Mając na uwadze powyższe, wysokość czynszu najmu w uzasadnionym okresie naprawy wynosiła 4.157,40 złotych brutto (13 razy 319,80 złotych brutto). Ponieważ przed procesem pozwana wypłaciła kwotę 2.583 złotych, uzasadnione było żądanie w zakresie kwoty 1.574,40 złotych. Ponieważ powódka dochodziła kwoty mniejszej – 1.254,60 złotych, całe żądanie pozwu było uzasadnione (powódka dochodziła jedynie części roszczenia).

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Mając na uwadze fakt,
że zgłoszenie szkody zostało doręczone pozwanej w dniu 24 stycznia 2014 roku (k. 35-36), uzasadnione było żądanie odsetek ustawowych od dnia 25 lutego 2014 roku.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie powołanych wyżej przepisów, orzeczono jak w punkcie I wyroku.

Rozstrzygając o kosztach procesu Sąd oparł się na dyspozycji przepisu art. 98 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu i obciążył nimi pozwaną jako stronę przegrywającą proces w całości. Na koszty poniesione przez powódkę składały się: opłata od pozwu (63 złote), wynagrodzenie pełnomocnika w stawce minimalnej (180 złotych), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 złotych) oraz wydatki na opinię biegłego (744 złotych).

W punkcie III i IV wyroku na podstawie art. 84 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zwrócono stronom nie wykorzystane części zaliczek na opinię biegłego.