UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 stycznia 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze odmówił Z. K. prawa do emerytury. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że wnioskodawca nie udowodnił 15 - letniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Organ rentowy uznał za udowodnione 25 lat stażu sumarycznego , a na wymagane co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach, nie zaliczył wnioskodawcy żadnego okresu. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał ,że nie uwzględnił Z. K. okresu zatrudnienia od 25 sierpnia 1984 r. do 13 września 1984 r. , gdyż w okresie tym korzystał on urlopu bezpłatnego , a także okresu od 12 maja 1975 r. do 30 listopada 1991 r. jako pracy w szczególnych warunkach, ponieważ pomimo dostarczenia dodatkowych dokumentów wskazujących na ukończenie kursu funkcjonariuszy pożarnictwa, ich treść wskazuje ,że wnioskodawca zajmował stanowisko strażaka. W ocenie organu rentowego, określenie stanowiska pracy Z. K. nie odpowiada stanowiskom pracy enumeratywnie wymienionym w zarządzeniu właściwego Ministra tj. zarządzeniu Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 wykaz A , dział XIV , poz.23 pkt 1 określającym stanowisko pracy funkcjonariusza pożarnictwa.

/ decyzja k.15 – 15 odwrót plik III akt ZUS/

W dniu 27 lutego 2018 r. do organu rentowego wpłynęło odwołanie Z. K. od ww. decyzji , w którym wniósł o jej zmianę i przyznanie mu prawa do prawa do emerytury. W treści odwołania Z. K. wskazał , że w spornym okresie tj. w latach 1975 - 1991 pracował stale i w pełnym wymiarze czasu jako strażak zakładowej straży pożarnej, a charakter jego pracy odpowiadał pracy funkcjonariuszy pożarnictwa zaliczanej do pracy w warunkach szczególnych. Z. K. podkreślił ,że we wskazanym okresie był zatrudniony na stanowisku strażaka w zakładowej straży pożarnej będąc wykwalifikowanym funkcjonariuszem pożarnictwa. Wnioskodawca zaznaczył, że zajmowane stanowisko wymagało od niego szczególnej odpowiedzialności oraz szczególnej sprawności psychofizycznej. Skarżący podkreślił , że w okresie od 1 stycznia 1975 r. do 31 grudnia 1991 r. obowiązywał dekret z dnia 27 grudnia 1974 r. o służbie funkcjonariuszy pożarnictwa oraz ,że akt ten normował kolejne stopnie pożarnicze, w tym stanowisko strażaka. Z. K. wskazał ,że w niniejszej sprawie decydujące znaczenie ma charakter wykonywanej pracy , a nie okoliczność czy wystawiono mu świadectwo pracy w warunkach szczególnych.

/odwołanie k.3 – 8/

W odpowiedzi na odwołanie, która wpłynęła do tutejszego Sądu w dniu 13 marca 2018 r. , pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie przytaczając argumentację jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie k.3/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca Z. K. urodził się (...)

/okoliczność bezsporna/

W dniu 28 grudnia 2017 r. Z. K. złożył wniosek o emeryturę , po którego rozpatrzeniu wydano zaskarżoną decyzję.

/wniosek k.1 - 3 odwrót plik III akt ZUS , decyzja k.15 – 15 odwrót plik III akt ZUS/

Z. K. wniósł o przekazanie środków zgromadzonych w otwartym funduszu emerytalnym na dochody budżetu państwa.

/okoliczność bezsporna/

Wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku udokumentował 25 lat ogólnego stażu pracy.

/okoliczność bezsporna/

W okresie od 12 maja 1975 r. do 30 listopada 1991 r. Z. K. zatrudniony był w pełnym wymiarze czasu pracy w Zakładach (...) (...) w Ł. na stanowisku strażaka. W okresie od 25 sierpnia 1984 r. do 13 września 1984 r. Z. K. korzystał z urlopu bezpłatnego.

/świadectwo pracy w aktach osobowych wnioskodawcy k.34/

Z treści świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach wynika , że w okresie od 12 maja 1975 r. do 24 sierpnia 1984 r. oraz od 14 września 1984 r. do 30 listopada 1991 r. Z. K. stale i w pełnym wymiarze wykonywał prace polegające na czuwaniu nad stanem bezpieczeństwa pożarowego i zabezpieczenia mienia przedsiębiorstwa na stanowisku strażaka.

/świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach k.14 plik II akt ZUS/

W okresie od 15 sierpnia 1975 r. do 15 października 1975 r. Z. K. odbył kurs i uzyskał kwalifikacje do zajmowania stanowiska funkcjonariusza pożarnictwa.

/świadectwo k.60 plik II akt ZUS/

W ww. zakładzie pracy, wnioskodawcy powierzano następujące stanowiska pracy:

- strażaka (od 12 maja 1975 r.)

- pomocnika przodownika roty (od 1 maja 1976 r.)

- przodownika roty – starszego strażaka

/ akta osobowe wnioskodawcy k.34 , zeznania wnioskodawcy min.00:44:17 – 00:45:40 w związku z jego informacyjnymi wyjaśnieniami min.00:01:59 – 00:16:38 rozprawy z dnia 15 maja 2018 r. , płyta CD k.54/

Na terenie Zakładów (...) (...) w Ł. funkcjonowała (...) Straż Pożarna , a jej podstawowym zadaniem było gaszenie występujących na terenie Zakładów pożarów oraz ,w zależności od konieczności , także gaszenie pożarów występujących na terenie miasta. (...) Straż Pożarna dysponowała odrębnym budynkiem , 3 samochodami bojowymi , a także posiadała pełne wyposażenie strażackie. (...) Straż Pożarna pracowała w systemie zmianowym ( 12 na 24 godziny oraz 24 na 48 godzin) , a na jednej zmianie było obecnych około 20 osób wyposażonych w mundury strażackie. (...) Straż Pożarna podlegała pod Miejską Straż Pożarną w Ł., której jednostki zdarzało się, że przyjeżdżały do pożarów w zakładzie.

/zeznania świadków: G. Ł. min.00:19:32 – 00:30:55 , R. Ł. min.00:30:55 – 00:38:20 , S. P. min.00:38:20 – 00:44:10 oraz zeznania wnioskodawcy min.00:44:17 – 00:45:40 w związku z jego informacyjnymi wyjaśnieniami min.00:01:59 – 00:16:38 rozprawy z dnia 15 maja 2018 r. , płyta CD k.54/

W początkowym okresie swojego zatrudnienia tj. do momentu ukończenia kursu funkcjonariusza pożarnictwa, wnioskodawca pełnił funkcję szeregowego strażaka i wykonywał wszelkie zlecone mu czynności ( m.in. jeździł do samozapłonów oraz pożarów). Po objęciu funkcji podoficera - przodownika roty, wnioskodawca zajmował się dowodzeniem, w tym wysyłaniem strażaków do pożarów. W zakresie czynności podoficera wnioskodawca zajmował się także przeprowadzaniem szkoleń , w tym w zakresie przepisów przeciwpożarowych , wyrażaniem zgody na dokonywanie określonych czynności mogących stanowić potencjalne zagrożenie pożarowe (np. spawania) , a także dokonywaniem obchodów zakładu pracy i wypełnianiem książki podoficera. Wynagrodzenie wnioskodawcy było uzależnione od posiadanego stopnia, ustalane na podstawie przepisów dotyczących funkcjonariuszy pożarnictwa.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów w postaci dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy oraz w aktach ZUS, w szczególności dokumentacji osobowej wnioskodawcy ze spornego okresu zatrudnienia, a także na podstawie zeznań wnioskodawcy oraz zeznań świadków: G. Ł., R. Ł. , S. P. , pracujących razem z wnioskodawcą w spornym okresie i mających w związku z tym wiedzę na temat charakteru wykonywanej przez niego pracy.

Dowody z dokumentów, zeznania wnioskodawcy oraz zeznania świadków nie budzą wątpliwości, co do ich wiarygodności, znajdują potwierdzenie w załączonej dokumentacji osobowej, uzupełniają się wzajemnie i stanowią tym samym wiarygodne źródło dowodowe.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne.

Zgodnie z treścią art.184 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2017 roku, poz.1383) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art.32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Stosownie do treści art.184 ust.2 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 roku, emerytura, o której mowa w ust.1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Prawo do emerytury na podstawie art.184 ww. ustawy przysługuje ubezpieczonemu, który na dzień wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 roku) spełnił określone w niej wymogi stażowe, a po tej dacie osiągnął wymagany wiek, niezależnie od tego czy w chwili osiągnięcia tego wieku wykonywał pracę w szczególnych warunkach, czy wykonywał inną pracę i czy pozostawał w zatrudnieniu.

Z treści przepisu art.32 ww. ustawy wynika, że możliwe jest wcześniejsze przejście na emeryturę przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zgodnie art.32 ust.4 ww. ustawy wiek emerytalny, o którym mowa w ust.1 rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki na podstawie, którym osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Za dotychczasowe przepisy (w rozumieniu art.32 ust.4 ww. ustawy) należy uważać przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. nr 8, poz.43), ale wyłącznie w zakresie regulowanym przez ww. ustawę o emeryturach i rentach, a więc co do wieku emerytalnego, rodzaju prac lub stanowisk oraz warunków, na jakich osobom wykonującym prace określone w ust.2 i ust.3 art. 32 tej ustawy przysługuje prawo do emerytury (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2002 roku, III ZP 30/01, OSNAP 2002/10/243 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2009 roku, II UK 31/09, Lex nr 559949).

Zgodnie z treścią §3 i 4 ww. rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

Analiza treści wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku wskazuje, że do prac w warunkach szczególnych należą w szczególności prace wymienione w dziale XIV , pozycji 23 (prace funkcjonariuszy pożarnictwa).

Do prac tego rodzaju należy wymieniona w załączniku nr 1 do Zarządzenia nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dz. U. MG 1987.4.7) w wykazie A, w dziale XIV poz.23 pkt 1 praca na stanowisku funkcjonariusza pożarnictwa. Wykaz ten stanowi - jako, że ma charakter informacyjny, techniczno-porządkujący, uściślający ogólne pojęcia istniejące w rozporządzeniu Rady Ministrów - swego rodzaju wskazówkę, dowód, że takie a nie inne czynności były przez pracownika istotnie wykonywane w szczególnych warunkach (wyrok Sądu Najwyższego z 29 stycznia 2008 roku, I UK 192/07, Lex nr 447272).

Należy także wskazać, iż prawo do emerytury przewidziane w art.184 w związku z art.32 ww. ustawy o emeryturach i rentach ma charakter wyjątkowy, jest odstępstwem od ogólnej reguły dotyczącej warunków przechodzenia na emeryturę, a zatem właściwe przepisy muszą być wykładane w sposób ścisły. Niedopuszczalna jest wykładnia rozszerzająca, prowadząca w konsekwencji do wypaczenia idei, że emerytura w wieku wcześniejszym jest wynikiem pracy w obciążających dla zdrowia warunkach. Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy oznacza, że pracownik nie ma powierzonych innych obowiązków jak tylko te, które dotyczą pracy w szczególnych warunkach. Istotnym warunkiem przyznania świadczenia z tytułu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach jest stwierdzenie w ramach pełnego wymiaru czasu pracy oddziaływania szkodliwych warunków na organizm pracownika. R. legis instytucji przewidzianej w art.32 ww. ustawy o emeryturach i rentach opiera się na założeniu, że praca wykonywana w szczególnych warunkach przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też osoba wykonująca taką pracę ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni.

Stosownie zaś do treści §2 ust.1 ww. rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach w nim określonych są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do ww. rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, sygn. II UKN 598/00, Lex nr 79840, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2009 roku sygn. I PK 194/08, Lex nr 653420).

Nie jest natomiast dopuszczalne uwzględnianie przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika, przez co tak zatrudniony nie spełniał koniecznego warunku dla uzyskania wcześniejszych uprawnień emerytalnych, jakim było stałe wykonywanie pracy szkodliwej w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na zajmowanym stanowisku pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2008 r. sygn. II UK 306/07 Lex 528599).

Środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest - w myśl §2 ust.2 - świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawione według określonego wzoru lub świadectwo pracy, w którym zakład pracy stwierdza charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Regulacja §2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym nawet zeznaniami świadków (uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 roku, III UZP 5/85, Lex 14635, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 roku III UZP 6/84, Lex 14625; wyrok Sądu Najwyższego z 30 marca 2000 r. II UKN 446/99, Lex 48778).

Zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga dowodów niebudzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 1998 roku, II UKN 440/97, Lex 34199). W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyłączone jest, stosownie do treści art.473§1 k.p.c., zastosowanie przepisów ograniczających dopuszczalność dowodów ze świadków i przesłuchania stron (art.246 i 247 k.p.c.).

W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dopuszczalne jest wykazywanie wszelkimi dowodami okoliczności, od których zależą uprawnienia do świadczeń, z ubezpieczenia społecznego, także, gdy z dokumentów wynika, co innego.

Analiza zeznań świadków oraz dokumentów osobowych wnioskodawcy prowadzi do wniosku, że Z. K. pracował w szczególnych warunkach w całym spornym okresie swojego zatrudnienia w Zakładach (...) (...) w Ł. od 12 maja 1975 r. do 30 listopada 1991 r. ( za wyjątkiem okresu urlopu bezpłatnego od 25 sierpnia 1984 r. do 13 września 1984 r.) Wprawdzie w treści świadectwa pracy wnioskodawcy wskazano ,że zajmował on stanowisko strażaka , to jednak o szczególnych warunkach pracy nie decyduje nazwa stanowiska – jak chce organ rentowy – ale rodzaj rzeczywiście wykonywanej pracy. A ta przez cały okres zatrudnienia, jak wynika z zeznań świadków i wnioskodawcy, była niezmienna i polegała na wykonywaniu czynności charakterystycznych dla funkcjonariusza pożarnictwa stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Co również istotne , wnioskodawca pracował w mundurze strażackim , a jego wynagrodzenie zależało od zajmowanego stanowiska. Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy wskazuje wprawdzie ,że o ile w początkowej fazie zatrudnienia wnioskodawca zajmował się gaszeniem pożarów , o tyle po objęciu funkcji podoficera - przodownika roty, zajmował się dowodzeniem , przeprowadzaniem szkoleń czy też wyrażaniem zgody na dokonywanie określonych czynności mogących stanowić potencjalne zagrożenie pożarowe dla zakładu pracy. Niemniej jednak wszystkie wykonywane przez wnioskodawcę w spornym okresie prace należały do pracy funkcjonariusza pożarnictwa określonej w wykazie A , dziale XIV poz. 23 załącznika do ww. rozporządzenia.

Sąd jednocześnie pragnie zwrócić uwagę na zróżnicowanie pracy wykonywanej przez funkcjonariuszy pożarnictwa na gruncie rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. § 9 ust. 1 tego rozporządzenia odnosi się do funkcjonariuszy pożarnictwa, którzy posiadają co najmniej 15 lat służby w jednostkach ochrony przeciwpożarowej przy wykonywaniu czynności o charakterze operacyjno-technicznym. Dotyczy więc funkcjonariuszy pożarnictwa w ścisłym tego słowa znaczeniu. Z kolei w wykazie A dziale XIV poz. 23 mowa jest o pracach funkcjonariuszy pożarnictwa. Nie ulega wątpliwości, że jest to pojęcie szersze od wskazanego wcześniej i obejmuje również m.in. członków zakładowych straży pożarnych, w skład których wchodzą pracownicy danego zakładu pracy (por. w tym zakresie art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy z 12 czerwca 1975 r. o ochronie przeciwpożarowej - Dz. U. Nr 20, poz. 106 z późn. zm. oraz art. 15 pkt 2 i art. 16a ust. 1-3 ustawy z 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej - tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 178, poz. 1380 z późn. zm. – zakładowa straż pożarna, jako jednostka ochrony przeciwpożarowej; Jednostki ochrony przeciwpożarowej, o których mowa w art. 15 pkt 1a-5 i 8, tworzy się jako jednostki umundurowane i wyposażone w specjalistyczny sprzęt, przeznaczone do walki z pożarami, klęskami żywiołowymi lub innymi miejscowymi zagrożeniami. W jednostkach wymienionych w art. 15 pkt 1a-5 i 8 są zatrudnieni pracownicy podlegający szczególnym obowiązkom wynikającym z charakteru pracy oraz posiadający odpowiednie kwalifikacje i warunki psychofizyczne, zwani dalej "strażakami jednostek ochrony przeciwpożarowej)./por. w tym zakresie wyrok SA z dnia 8 marca 2012 r III AUa 115/12, Lex nr 1298253/.

Natomiast ochrona przeciwpożarowa polega na realizacji przedsięwzięć mających na celu ochronę życia, zdrowia, mienia lub środowiska przed pożarem, klęską żywiołową lub innym miejscowym zagrożeniem poprzez:

1) zapobieganie powstawaniu i rozprzestrzenianiu się pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia;

2) zapewnienie sił i środków do zwalczania pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia;

3) prowadzenie działań ratowniczych.(art. 1 ustawy o ochronie przeciwpożarowej z 1991 r).

Ilekroć w ustawie jest mowa o:

1) zapobieżeniu powstawaniu i rozprzestrzenianiu się pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia - rozumie się przez to:

a) zapewnienie koniecznych warunków ochrony technicznej nieruchomościom i ruchomościom,

b) tworzenie warunków organizacyjnych i formalnoprawnych zapewniających ochronę ludzi i mienia, a także przeciwdziałających powstawaniu lub minimalizujących skutki pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia;

2) działaniach ratowniczych - rozumie się przez to każdą czynność podjętą w celu ochrony życia, zdrowia, mienia lub środowiska, a także likwidację przyczyn powstania pożaru, wystąpienia klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia;

3) innym miejscowym zagrożeniu - rozumie się przez to zdarzenie wynikające z rozwoju cywilizacyjnego i naturalnych praw przyrody niebędące pożarem ani klęską żywiołową, stanowiące zagrożenie dla życia, zdrowia, mienia lub środowiska, któremu zapobieżenie lub którego usunięcie skutków nie wymaga zastosowania nadzwyczajnych środków;

.(art. 2 ustawy o ochronie przeciwpożarowej z 1991 r).

Natomiast zgodnie z ustawą o ochronie pożarowej z 1975 r ochrona życia i zdrowia ludzkiego oraz dorobku materialnego i kulturalnego społeczeństwa przed pożarami jest obowiązkiem wszystkich organów władzy i administracji państwowej, instytucji państwowych, jednostek gospodarki uspołecznionej, organizacji społecznych oraz każdego obywatela. (art. 1)

Do zwalczania pożarów i współdziałania w zapobieganiu pożarom powołane są terenowe i zakładowe straże pożarne:

1) zawodowe - składające się z osób pełniących służbę zawodową na podstawie stosunku służbowego,

2) obowiązkowe - powoływane przez radę gminy spośród mieszkańców lub na wniosek kierownika zakładu pracy spośród pracowników danego zakładu, jeżeli zabezpieczenie przed pożarami na danym obszarze lub w zakładzie pracy wymaga ich powołania,

3) ochotnicze - tworzone na zasadzie dobrowolności.(art. 21)

Do podstawowych zadań straży pożarnych należy:

1) prowadzenie akcji ratowniczej w czasie pożarów,

2) udział w zapobieganiu pożarom,

3) szkolenie pożarnicze,

4) wykonywanie innych czynności związanych z ochroną przeciwpożarową.

(art. 22 cytowanej ustawy)

Wykonywanie pracy w warunkach szczególnych oznacza faktyczne realizowanie prac należących do obowiązków funkcjonariuszy pożarnictwa, niezależnie od tego, czy osoba je wypełniająca posiadała w tym okresie formalny status funkcjonariusza pożarnictwa. /tak SA w Katowicach w wyroku z dnia 6.10.2011 r, III AUa 571/11, Lex nr 1171264/.

Wnioskodawca spełnił zatem wszystkie warunki wymagane do przyznania prawa do emerytury na podstawie art.184 ust.1 ww. ustawy o emeryturach i rentach

-: ukończył 60 lat –28 lutego 2015 r.
-: do 31 grudnia 1998 roku ma ponad 25 lat stażu pracy,
-: wniósł o przekazanie środków zgromadzonych w otwartym funduszu emerytalnym na dochody budżetu państwa.
-: do 31 grudnia 1998 roku wykazał staż pracy w szczególnych warunkach ponad 15 lat.

Zgodnie z treścią art. 129 ust. 1 ww. ustawy, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Z. K. wniosek o emeryturę złożył 28 grudnia 2017 r. , a zatem należało przyznać prawo do emerytury od 1 grudnia 2017 r.

Wobec powyższego Sąd, na podstawie art.477¹⁴§ 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał Z. K. prawo do emerytury od dnia 1 grudnia 2017 r.