WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lipca 1994 r.

Sąd Wojewódzki w Warszawie - Sąd Antymonopolowy w składzie następującym:

Przewodniczący SSW Stanisław Gronowski (spr.)

Sędziowie: SW Jacek Sikorski i SR Bogdan Gierzyński

Protokólant apl. rade. A. Grześkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 1994 r. w Warszawie na rozpra­wie

spraw z odwołań: A. M., B. U.

Sklep (...) we W., Przedsiębiorstwa Handlowego (...) s.c. we W., W. K. i A. B. (...) we W.

od decyzji Urzędu Antymonopo1owego Delegatury we W. z dnia 29 października 1993 r., sygn. akt (...) przeciwko Urzędowi Antymonopolowemu zainteresowany: Gmina W.

o przeciwdziałanie praktykom monopolistycznym

1.  odwołania oddala

2.  zasądza na rzecz Urzędu Antymonopolowego od:

a)  A. M. kwotę 5.000.000 (pięć milionów) złotych

b)  B. U. Sklep (...) we W. kwotę 5.000.000 (pięć milionów) złotych

c)  Przedsiębiorstwa Handlowego (...) s.c. we W. kwotę 5.000.000 (pięć milionów) złotych

(...)-

d)  W. K.i A. B. (...) s.c. we W.kwotę 5.000.000 (pięć milionów) złotych tytułem kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

Gmina W. (zainteresowana w postępowaniu przed Sądem Antymonopolowym w rozumieniu art. 479 ^{( 31)}§ 2 k.p.c.) jest wła­ścicielem lokali użytkowych zlokalizowanych na terenie miasta W., które wynajmuje podmiotom gospodarczym. Zadecydo­wała, aby najem wspomnianych lokali był poprzedzony procedurą przetargową. W tym przedmiocie podjęta została uchwała Nr (...) Rady Miejskiej we W. z dnia 20 lutego 1993 r. w sprawie zasad wynajmowania lokali użytkowych stanowią­cych własność Gminy W.. Przetargami, w świetle §3 uchwały, objęto w szczególności lokale użytkowe przeznaczone na działalność handlową, produkcyjną, usługową i gastronomi­czną położone w centrum handlowymW.. Wspomniana pro­cedura obejmowała także lokale oddane pomiotom gospodarczym w następstwie działań prywatyzujących handel, usługi i gastro­nomię, jakie miały miejsce w 1990 r.

Z najemcami lokali przewidzianych do przetargu, do czasu ich przeprowadzenia, zawierano w miesiącach 1istopad-grudzień 1990 r. umowy najmu według ramowego wzoru. Umowa była zawie­rana na okres 1,5 roku, a więc na czas ściśle określony (§ 12). Po upływie tego terminu dotychczasowy najemca nadal uży­tkował lokal, jednakże musiał się liczyć z koniecznością jego natychmiastowego opróżnienia, jeżeli nie wygrał przetargu. Umowa zawierała zapisy dotyczące możliwości jej zmiany. W świetle § 17 ust. 1 wszelkie zmiany warunków umowy wymagają

- 3

formy pisemnej w postaci aneksu. Wyjątek stanowią zmiany w wysokości czynszu i innych opłat, o których najemca będzie powiadomiony odrębnym pismem (§ 17 ust. 2 umowy). Ponadto, jeżeli w czasie trwania stosunku najmu nastąpi zmiana okoli­czności mających wpływ na wysokość czynszu najmu, wynajmujący określa wysokość czynszu stosownie do zmienionych okolicznoś­ci (§ 17 ust. 3 umowy). Dotychczasowi najemcy stawali do przetargu i w około 65 % przetarg kończył się dla nich pomyś­lnie. Z najemcami tymi były zawierane umowy na okres 5 lat.

Najemcy, w tym m. in. B. U., Przedsiębiors­two Handlowe (...) s.c. we W., W. K. i A. B. "(...)" s.c. we 'W. i A. M. (powo­dowie w postępowaniu przed Sądem Antymonopolowym) upatrywali w postanowieniach §§ 12 i 17 umowy nadużywanie pozycji domi­nującej na rynku lokali użytkowych przez Gminę W.. Za­rzucali również kilkakrotne podwyższanie czynszu i ustalenie go na zbyt wysokim poziomie. Wskazywali także, iż po upływie umownego okresu, na jaki zawarto umowę najmu, gmina ustala wysokie opłaty za bezumowne korzystanie z lokalu. Domagali się od Urzędu Antymonopolowego (pozwany w postępowaniu przed Sądem Antymonopolowym) wszczęcia przeciwko Gminie W. po­stępowań i administracyjnego.

Najemcy wnosili o nakazanie gminie zaniechania stosowa­nia praktyk monopolistycznych polegających na nadużywaniu po­zycji dominującej na rynku przez:

- jednostronne ustalanie zawyżonych stawek czynszu najmu lokali użytkowych z pominięciem trybu renegocjowania wa­runków umowy z dotychczasowymi użytkownikami,

-

zawieranie krótkotrwałych umów najmu oraz udostępnianie lo­kali po upływie okresu umownego dotychczasowym najemcom na warunkach bezumownego korzystania z tychże lokali,

- 4-

-

przekazywanie do wynajęcia lokali w trybie przetargowym bez uprzedniego porozumienia się z dotychczasowymi najemcami co do warunków kontynuowania stosunku najmu.

Najemcy domagali się także, aby Urząd Antymonopolowy na­kazał gminie renegocjację warunków umowy najmu w części doty­czącej terminu obowiązywania umowy oraz zasad określenia sta­wek czynszu.

Urząd Antymonopolowy wszczął postępowanie administracyj­ne w sprawie naruszenia przez gminę art. 4 ust. 1 pkt 1 i art. 5 ustawy z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym (Dz. U. z 1991 r. Nr 89, poz. 403), zwana dalej ustawą antymonopolową. W świetle art. 4 ust. 1 pkt 1 w/w ustawy praktyką monopolistyczną jest narzu­canie uciążliwych warunków umów, przynoszących podmiotowi go­spodarczemu narzucającemu te warunki nieuzasadnione korzyści. Natomiast stosownie do art. 5 ustawy antymonopolowej praktyką monopolistyczną jest nadużywanie pozycji dominującej na ryn­ku. Ponadto na okoliczność zawyżania czynszu Urząd Antymono­polowy prowadził postępowanie z punktu widzenia naruszenia przez Gminę W. art. 7 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 7 ust. 2 ustawy antymonopolowej. W świetle tych przepisów prak­tyką monopolistyczną jest pobieranie nadmiernie wygórowanych cen przez podmiot gospodarczy o utrwalonej pozycji dominują­cej na rynku.

W związku z zaskarżeniem przez najemców uchwały Rady Miejskiej W. z dnia 20 lutego 1993 r. Nr (...) do Naczelnego Sądu Administracyjnego sąd ten ustalił, że gmina zmierza drogą przetargu podwyższać czynsz najmu, w tym także w odniesieniu do osób z którymi zawarto umowy na czas okreś­lony, co stanowi działalność niezgodną z prawem. Tryb przeta­rgu nie może być wykorzystywany do zmiany wiążących umów naj-

- 5-

mu bądź ich rozwiązywania. W rezultacie wyrokiem z dnia 3 września 1993 r., sygn. akt SA/Wr/821-751-1236-1339/93 NSA

stwierdził nieważność § 3 wspomnianej uchwały.

W trakcie postępowania administracyjnego przed Urzędem Antymonopolowym gmina nie zaprzeczyła, udokumentowanym zresz­tą przez najemców faktom, stanowiącym podstawę żądania wszczęcia postępowania. Według gminy stosuje stawki opłat czynszowych ustalone uchwałą Zarządu Miasta W.. Stawki opłat czynszowych są zróżnicowane w zależności od strefy (po­łożenia lokalu) oraz branży od 150 tys./m ² do 300 tys./m ². W następstwie przetargów gmina uzyskała czynsze od 300 tys./m ² do 700 tys./m ². Deklarowała, iż najemcom którzy przegrali przetargi przygotuje lokale zamienne dla kontynuowania dzia­łalności gospodarczej.

Według ustaleń Urzędu Antymonopolowego na lokalnym rynku lokali użytkowych gmina posiada udział wynoszący około 80%. Posiada zatem pozycję dominującą w rozumieniu art. 2 pkt 7 ustawy antymonpolowej. Nadużyciem pozycji dominującej na ryn­ku, godzącym w zasadę pewności obrotu, było bezumowne udostę­pnianie przez gminę lokali użytkowych podmiotom gospodarczym, zamiast zawieranie z nimi umów najmu. Urząd Antymonopolowy nakazał zatem gminie zaniechanie stosowania tej praktyki mo­nopolistycznej (pkt I decyzji z dnia 29 października 1993 r. nr (...)).

Ustosunkowując się do zarzutów najemców w przedmiocie zawierania z nimi przez gminę umów na okres 1,5 roku Urząd Antymonopolowy wyraził pogląd, iż jest to element, nie kwes­tionowanej przez niego, polityki gminy w zakresie oddawania lokali po uprzednim przeprowadzeniu przetargu. Do czasu okre­ślenia zasad przeznaczenia lokali do przetargu gmina musiała zawierać z najemcami takie umowy. Stąd też Urząd Antymonopo-

- 6 -

Iowy nie dopatrzył się nadużycia pozycji dominującej ze stro­ny gminy w zawieraniu umów na czas oznaczony, tym bardziej że Kodeks cywilny nie zawiera ograniczeń co do długości trwania najmu. Urząd Antymonopolowy nie podzielił także stanowiska najemców zarzucających gminie nadużywanie pozycji dominującej na rynku przez jednostronne ustalanie zawyżonych stawek czyn­szu najmu. Porównując stawki czynszowe stosowane przez gminę ze stawkami innych podmiotów gospodarczych wynajmujących lo­kale użytkowe Urząd Antymonopolowy ustalił, iż gmina stosuje w tym względzie stawki na średnim poziomie. Uznał za dopusz­czalne w świetle przepisów Kodeksu cywilnego jednostronne określanie przez wynajmującego wysokości czynszu bez zmiany samej umowy. W rezultacie więc kwestionowany przez najemców § 17 umowy uznał za nie naruszający prawa. Reasumując w pkt II decyzji Urząd Antymonopolowy nie stwierdził stosowania przez gminę praktyk monopolistycznych w zakresie nadużywania pozy­cji dominującej na rynku poprzez zawyżanie stawek czynszowych oraz zawieranie krótkoterminowych umów najmu. Jak to ustalił przy tym Urząd Antymonopolowy przeszkodą w ewentualnym kwes­tionowaniu tej części umowy, z punktu widzenia przepisów ustawy antymonopolowej, jest niestosowanie przez gminę wspom­nianych praktyk już od blisko 3 lat. W świetle art. S ust. 1 ustawy antymonopolowej nie wydaje się decyzji stwierdzającej stosowanie praktyk monopolistycznych i nakazującej ich zanie­chanie, jeżeli od końca roku, w którym zaprzestano stosowania praktyk monopolistycznych, upłynął rok.

Według Urzędu Antymonopolowego uchwała Rady Gminy W., ustalająca wymóg przetargów}' w odniesieniu do lokali użytkowych oddawanych w najem, nie podlega ocenie przepisów ustawy antymonopolowej. Wspomniana uchwała może być obalona jedynie w trybie przepisów ustawy o samorządzie terytorial-

nym. Stąd też Urząd Antymonopolowy na podstawie art. 10.5 §1 k.p.a. umorzył postępowanie w sprawie przeciwko gminie w za­kresie przeznaczenia lokali użytkowych do przetargu w centrum handlowym W. (pkt III decyzji).

Od decyzji Urzędu Antymonopolowego najemcy odwołali się do Sądu Antymonopolowego.

Pełnomocnik procesowy A. M. zaskarżył pkt II i III decyzji. Wystąpił w swym odwołaniu także poza przedmiot prowadzonego postępowania administracyjnego. Odwołanie upa­truje bowiem w odmowie gminy sprzedaży lokali użytkowych ograniczenia wolnej konkurencji na rynku, co uzasadnia zarzut naruszenia art. 5 pkt 1 ustawy antymonopolowej. Według odwo­łania niezakwestionowane przez Urząd Antymonopolowy różnico­wanie przez gminę warunków umów lokali użytkowych w centrum handlowym W.i poza nim uzasadnia postawienie zaskar­żonej decyzji zarzutu naruszenia art. 5 pkt 2 ustawy antymo­nopolowej. W świetle tego przepisu praktyką monopolistyczną jest nadużycie pozycji dominującej w następstwie podziału ry­nku według kryteriów terytorialnych. Podtrzymuje też dotych­czasowe stanowisko prezentowane w postępowaniu administracyj­nym, iż praktyką monopolistyczną jest jednostronne dyktowanie przez gminę zawyżonych opłat czynszowych, jak również zawie­ranie krótkoterminowych umów najmu. Polemizuje ze stanowis­kiem zajętym w pkt III zaskarżonej decyzji, iż Urząd Antymo­nopolowy nie może ingerować w sposób wykonywania przez gminę przysługujących jej praw własności do sporem objętych lokali użytkowych.

Odwołanie wniesione przez pozostałych najemców, aczkol­wiek formalnie ograniczone do pktu III decyzji, zarzuca za­skarżonej decyzji niedostrzeganie praktyk monopolistycznych w działalności gminy w zakresie prowadzenia przetargów lokali w

- 8

stosunku do których przysługują podmiotom gospodarczym prawa wynikające z umowy najmu. Odwołanie wywodzi, iż po upływie okresu najmu przyzwolenie gminy na dalsze używanie lokali re­aktywuje urnowe najmu. Gmina powinna zatem najpierw uregulować stosunki łączące je z dotychczasowymi najemcami, a dopiero następnie skierować wolne lokale do przetargu. W tej sytuacji umorzenie w zaskarżonej decyzji postępowania w zakresie prze­znaczenia lokali do przetargu narusza art. 105 § 1 k.p.a.

Sąd Antymonopolowy zważył, co następuje:

Umowy są podstawowym instrumentem prawnym organizującym działalność pomiędzy podmiotami gospodarczymi w warunkach go­spodarki rynkowej. Zgodnie z założeniami takiej gospodarki strony mają swobodę wyboru kontrahenta, zaś istotne elementy treści umowy, w szczególności odnoszące się do ekwiwalentnoś­ci świadczeń, kształtują wolne od zewnętrznych wpływów mecha­nizmy rynkowe. Pozwala to w sposób optymalny kształtować pra­wa i obowiązki stron i przeciwdziała zjawisku dyktowania tre­ści umów przez podmiot silniejszy ekonomicznie. Wspomniane założenia mogą być jednakże realizowane jedynie w sytuacji rozbudowanego rynku, a w szczególności funkcjonowania po stronie podaży znacznej liczby podmiotów gospodarczych, kon­kurujących ze sobą. W okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy taka sytuacja nie zachodzi. Gmina na rynku lokali uży­tkowych posiada bowiem silnie dominującą pozycję, zbliżoną do monopolistycznej. Pozwala to dyktować jej treść umów działa­jącym w rozproszeniu najemcom.

W celu przeciwdziałania nadużywaniu władzy rynkowej, a w szczególności tam, gdzie nie mogą funkcjonować mechanizmy ekonomiczne (z uwagi na szczupły rynek), umowy organizujące działalność gospodarczą powinny podlegać reglamentacji z pun­ktu widzenia przestrzegania przepisów ustawy antymonopolowej.

- 9

Należy podkreślić, że zasada swobody umów wyrażona w art. 353 ¹ k.c. nie ma bezwzględnego charakteru. Treść umów nie mo­że bowiem sprzeciwiać się ustawom, w tym także przepisom ustawy antymonopolowej. Zgodnie z art. 8 ust. 2 w/w ustawy umowy zawarte z naruszeniem art. 4, art. 5 oraz art. 7 są w całości lub w odpowiedniej części nieważne. Wynika stąd, że ustawa antymonopolowa jest jedną z tych ustaw, do których od­syła art. 353 ¹ k.c. dla określenia granic swobody umów. W świetle powyższego stanowiska Sąd Antymonopolowy nie podziela argumentacji zaskarżonej decyzji, nie dopatrującej się naru­szenia ustawy antymonopolowej w sytuacji gdy treść umów najmu mieści ^;się w granicach przepisów Kodeksu cywilnego, normują­cych umowę najmu. Wręcz przeciwnie. Ustawa antymonopolowa po­winna zapobiegać nadużywaniu kodeksowej zasady swobody umów przez podmiot posiadający władzę na rynku, tym bardziej zaś gdy narzuca on swym kontrahentom umowy naruszające przepisy wspomnianego kodeksu.

Według zaskarżonej decyzji nie naruszało ustawy antymo­nopolowej zawarcie przez gminę umów najmu na czas oznaczony wynoszący 1,5 roku, skoro Kodeks cywilny nie zawiera ograni­czeń co do minimalnego okresu najmu. Z tym stanowiskiem trud­no się zgodzić. Lokale użytkowe, stanowiące przedmiot postę­powania, służą najemcom do prowadzenia działalności gospodar­czej, przede wszystkim handlowej. Umowa najmu lokalu użytko­wego zawarta na okres 1,5 roku podważa sens działalności gos­podarczej, gdyż czyni ją tymczasową. Najemca lokalu nie może planować swej działalności gospodarczej, a w szczególności czynić stosownych nakładów. Musi się realnie liczyć, iż po upływie tak zakreślonego terminu będzie zmuszony lokal opróż­nić. W ocenie Sądu Antymonopolowego wymuszenie na najemcach zawarcia umów najmu na okres 1,5 roku było ze strony gminy

- 10

nadużyciem pozycji dominującej na rynku w świetle art. 5 ustawy antymonopolowej. Tym sposobem gmina, nie licząc się z potrzebami najemców, którym narzucała niekorzystne warunki umów, eksploatowała silnie dominującą pozycję na rynku.

Także nadużyciem pozycji dominującej na rynku ze strony gminy, czego nie zauważono w zaskarżonej decyzji, a na co wskazywali najemcy, było wymuszenie w § 17 umowy najmu możli­wości jej wypowiedzenia, w szczególności zaś w zakresie wyso­kości czynszu. Tym sposobem, pomimo że umowa najmu zawarta była na czas oznaczony, gmina podwyższała czynsz najmu ponad kwotę ustaloną w umowie. Postanowienie § 17 umowy naruszało zresztą także i art. 68S k.c. W świetle tego przepisu wypo­wiedzieć można jedynie umowę najmu zawartą na czas nie ozna­czony. Umowa zawarta na czas ściśle oznaczony nie podlega wypowiedzeniu.

Zasadniczo jedyną sankcją, która może być zastosowana w stosunku do podmiotu stosującego praktyki monopolistyczne, jest decyzja nakazująca ich zaniechanie (art. 8 ust. 1 usta­wy). Wydanie takiej decyzji, w razie jej nierespektowania, pozwala na uruchamianie kar pieniężnych (art. 15 ustawy). Za­stosowanie sankcji administracyjnej z art. 8 ust. 1 w/w ustawy jest jednakże ograniczone pod względem czasowym. Decyzja taka, na mocy wyraźnego zapisu ustawowego, nie może być wyda­na, jeżeli od końca roku, w którym zaprzestano stosowania praktyki monopolistycznej, upłynął rok. W odniesieniu do sto­sowanej przez gminę praktyki zawierania umów na okres 1,5 ro­ku zaniechano tego z końcem 1990 r. Natomiast praktyka wypo­wiadania wspomnianych umów w części dotyczącej czynszu nie miała już miejsca począwszy od marca 1991 r. Z omawianych więc względów w dacie złożenia przez najemców w miesiącu kwietniu 1993 r. żądania wszczęcia postępowania administracy-­

- 11

jnego przeciwko gminie nie wchodziła już w grę możliwość wy­dania decyzji z art. 8 ust. 1 w/w ustawy w odniesieniu do wspomnianych praktyk monopolistycznych.

Rozpoznając w pozostałym zakresie odwołania wniesione przez najemców Sąd Antymonopolowy również nie znalazł podstaw do ich uwzględnienia. Nietrafne są w szczególności zarzuty odwołań, iż w zaskarżonej decyzji nie dostrzeżono praktyki monopolistycznej w prowadzeniu przez gminę przetargów w od­niesieniu do lokali, w stosunku do których najemcom przysłu­gują prawa wynikające z umowy najmu. Przeciwdziała tej prak­tyce pkt I zaskarżonej decyzji, gdzie nakazano gminie zanie­chanie odmowy zawierania umów najmu w formie pisemnej w od-r niesieniu do lokali udostępnianych najemcom na zasadzie bezu­mownego korzystania. Rozstrzygnięcie Urzędu Antymonopolowego zgodne jest tutaj z zasadą wyrażoną w art. 674 k.c.

Wprawdzie nie można podzielić poglądu zajętego w zaskar­żonej decyzji jakoby podejmowane przez gminę, w wykonaniu przepisów gminnych, działania zmierzające do kierowania loka­li użytkowych do przetargu nie podlegały ocenie ustawy anty­monopolowej. Tym niemniej, zakładając uporządkowanie gospoda­rki lokalami użytkowymi w następstwie wykonania pktu I decy­zji, trudno dopatrzyć się w instytucji przetargu naruszenia przepisów ustawy antymonopolowej. Jeżeli do przetargu mogą na równych prawach przystąpić wszystkie zainteresowane podmioty gospodarcze, przetarg nie narusza celów ustawy antymonopolo­wej a w szczególności ochrony wolnej konkurencji.

Sąd Antymonopolowy nie podzielił stanowiska zajętego w odwołaniu A. M., w świetle którego różnicowanie przez gminę warunków umów najmu lokali użytkowych zlokalizo­wanych w centrum handlowym miasta w porównaniu do pozostałych lokali, stanowi podział rynku według kryterium terytorialnego

- 12

lub asortymentowego w rozumieniu art. 5 pkt 2 ustawy antymo­nopolowej. Rynek w ujęciu przedmiotowym odnosi się do wszyst­kich towarów jednego rodzaju, które poprzez szczególne właś­ciwości, w szczególności zaś przeznaczenie, użytkowość i cenę odróżniają się od innych towarów w taki sposób, że nie ist­nieje możliwość dowolnej ich zamiany. Rynek pod względem przedmiotowym (asortymentowym) tworzą więc towary, które z punktu widzenia nabywcy charakteryzują się substytutywnością. Pomimo więc podobnego pod względem przedmiotowym asortymentu, lokali użytkowych zlokalizowanych w centrum handlowym miasta w porównaniu do innych lokali użytkowych w tym mieście nie można, z punktu widzenia ogółu nabywców (najemców), uznać za substytutywne. Możliwości prowadzenia działalności gospodar­czej w lokalach znajdujących się w centrum handlowym miasta sa zdecydowanie korzystniejsze. Istotne jest także i to, że w warunkach gospodarki rynkowej obiektywną prawidłowością są znacznie wyższe czynsze najmu lokali użytkowych zlokalizowa­nych w centrach handlowych miast w porównaniu do pozostałych lokali. Uzasadnia to traktowanie takich lokali użytkowych ja­ko odrębnego rynku. Z tego też względu stosowanie przez gminę innej polityki najmu w odniesieniu do tej kategorii lokali nic może być uznane jako podział rynku, lecz jako działania na dwóch odrębnych rynkach.

Brak jest także podstaw do uwzględnienia zarzutu odwoła­nia upatrującego w odmowie sprzedaży lokali użytkowych ogra­niczanie przez gminę wolnej konkurencji na rynku w świetle art. 5 pkt 1 ustawy antymonopolowej, skoro nie stanowiło to przedmiotu rozstrzygnięcia zaskarżonej decyzji, a nawet przedmiotu żądania zgłoszonego we wniosku o wszczęcie postę­powania. Formalnie rzecz biorąc nie ma przeszkód, aby wspom-­

- 13

niany zarzut stanowił przedmiot odrębnego postępowania administracyjnego.

Nie znajdują także uzasadnienia, podnoszone w szczególności w postępowaniu administracyjnym, żądania skierowane pod adresem Urzędu Antymonopolowego, aby ten zobowiązał gminę do renegocjowania treści umów najmu z dotychczasowymi najemcami. W świetle art. 8 ust. 1 ustawy antymonopolowej takie oczeki­wania pod adresem organów działających w trybie wspomnianej ustawy, są za daleko idące. W postępowaniu administracyjnym toczącym się w trybie wspomnianej ustawy podmiotowi stosują­cemu praktyki monopolistyczne można jedynie nakazać ich za­niechanie. Nie można natomiast, w sposób pozytywny, nakazać podmiotowi spełnienie określonego zachowania mieszczącego się w granicach prawa. Reasumując zatem w trybie ustawy antymono­polowej można wskazać podmiotowi gospodarczemu czego ma za­niechać. Natomiast nie wolno mu w prawnoprocesowych formach działania wskazać jak konkretnie ma się zachować w określonej sytuacji.

W tym stanie sprawy Sąd Antymonopolowy odwołania oddalił (art. 479 ^{3 1} § 1 k.p.c.).

O kosztach postępowania orzeczono na zasadzie art. 98 i 99 k.p.c.