UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Nowym Sączu

z dnia 27 lutego 2017 roku

Strona powodowa (...) Bank S.A. we W. w pozwie złożonym w dniu 28 sierpnia 2017 roku (k. 1-9) do Sądu Rejonowego w Lublin –Zachód w L. domagała się w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zapłaty od M. P. (2) i G. P. solidarnie jako dłużników osobistych z tytułu umowy kredytu hipotecznego (...) nr (...) H. (...)/ (...) z dnia 14 grudnia 2011 roku oraz od T. P. jako dłużnika rzeczowego z tytułu hipoteki umownej na nieruchomości położonej w Z. objętej księgą wieczystą KW nr (...) na rzecz strony powodowej (...) Bank S.A w W. kwoty 188 175,01 zł ( sto osiemdziesiąt osiem tysięcy sto siedemdziesiąt pięć złotych jeden grosz ) z:

1. odsetkami umownymi od należności głównej, tj. kwoty 177 249,60 zł ( sto siedemdziesiąt siedem tysięcy dwieście czterdzieści dziewięć tysięcy sześćdziesiąt groszy ) w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie ale nie więcej niż wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 17 sierpnia 2017 roku do dnia zapłaty,

2. odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 sierpnia 2017 roku do dnia zapłaty od kwoty 3 810,59 zł ( trzy tysiące osiemset dziesięć złotych pięćdziesiąt dziewięć groszy ) - stanowiącej odsetki umowne w wysokości 4,70 % za korzystanie z kapitału za okres od dnia 07 października 2016 roku do dnia 27 marca 2017 roku,

3. odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 sierpnia 2017 roku do dnia zapłaty od kwoty 7 105,40 zł ( siedem tysięcy sto pięć złotych czterdzieści groszy ) - stanowiącej skapitalizowane odsetki za opóźnienie od kwoty niespłaconego kapitału w wysokości 10 % za okres od dnia 30 listopada 2016 roku do dnia 16 sierpnia 2017 roku,

z zastrzeżeniem, że zapłata przez dłużników osobistych zwalnia dłużnika rzeczowego z obowiązku zapłaty, a zapłata przez dłużnika rzeczowego zwalnia dłużników osobistych z obowiązku zapłaty i z ograniczeniem odpowiedzialności T. P. do przedmiotu hipoteki umownej w kwocie 313 693,16 zł ( trzysta trzynaście tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt trzy złote szesnaście groszy ) na nieruchomości położonej w Z. objętej księgą wieczystą KW nr (...).

Strona powodowa wniosła o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że z uwagi na brak spłaty kredytu przez dłużników osobistych umowa kredytu została skutecznie wypowiedziana, a dłużnika rzeczowego powiadomiono o wypowiedzeniu umowy.

Postanowieniem z dnia 03 października 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin –Zachód w Lublinie na podstawie art. 505³³ § 1 k.p.c. przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Nowym Sączu uznając brak podstaw do wydania nakazu zapłaty.

W terminie otwartym do uzupełnienia braków formalnych i fiskalnych pozwu strona powodowa w piśmie procesowym z dnia 14 grudnia 2017 roku ( k. 14 ) podtrzymując pozew sprostowała końcową datę naliczania odsetek umownych w kwocie 3 810,59 zł poprzez prawidłowe wskazanie: „do dnia 27 marca 2017 roku” oraz sprostowała początkową datę naliczania odsetek karnych w kwocie 7 105,40 zł poprzez prawidłowe wskazanie: „do dnia 30 listopada 2016 roku”.

Pozwani w zakreślonym terminie nie złożyli odpowiedzi na pozew ( k. 123-127 i k. 133 ).

Na rozprawie z dnia 27 lutego 2018 roku pozwani oświadczyli ( k. 135 od 00:01:18 ), że pozew jest dla nich zrozumiały i go nie kwestionują oraz nie złożyli żadnych wniosków dowodowych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 grudnia 2011 roku pozwani M. P. (1) i G. P. zawarł ze stroną powodową (...) Bank S.A. w W. umowę o kredyt hipoteczny (...) nr (...) H. (...)/ (...), na podstawie której pozwani otrzymali od strony powodowej do dyspozycji na zakup nieruchomości kwotę 190 468,88 zł.

Kwota ta miała być spłacona w 360 ratach kapitałowo-odsetkowych ustalonych w harmonogramie spłat.

Zgodnie z umową ( pkt. V ) strony zastrzegły zabezpieczenie w postaci hipoteki do kwoty 323 797,10 zł za cały okres kredytu na stanowiącym odrębną własność lokalu mieszkalnym (...) o powierzchni 48,49 m² przy ul (...) w M. oraz cesję praw z tytułu polisy ubezpieczenia od ogni i innych zdarzeń losowych.

Zgodnie z § 8 części ogólnej umowy w przypadku zwłoki w zapłacie co najmniej dwóch pełnych rat bank miał prawo wezwać do zapłaty zaległych rat pod rygorem wypowiedzenia umowy kredytu. W przypadku nieuregulowania zaległości bank miał prawo wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia umowy.

Aneksem do ww. umowy z dnia 16 stycznia 2014 roku strony skreśliły dotychczasowy pkt. V umowy i w to miejsce wprowadziły nową treść pkt. V. Na tej podstawie strony zastrzegły zabezpieczenie w postaci hipoteki do kwoty 313 693,16 zł za cały okres kredytu na stanowiącym odrębną własność lokalu mieszkalnym o powierzchni 70,65 m² przy ul (...) do B. (...) w Z. objętym księgą wieczystą KW nr (...) oraz cesję praw z tytułu polisy ubezpieczenia od ogni i innych zdarzeń losowych.

Prawo własności lokalu mieszkalnego o powierzchni 70,65 m² przy ul (...) do B. (...) w Z. stanowiącego odrębną własność objętego księgą wieczystą KW nr (...) wpisane jest na rzecz pozwanej T. P..

Dowód: / umowa o kredyt hipoteczny (...) nr (...) H. (...)/ (...) - k. 31-36 ; aneks z dnia 16 stycznia 2014 roku do umowy kredytu - k. 38-39; odpis z księgi wieczystej KW nr (...) – k. 40-44; elektroniczna księga wieczysta na stronie (...) ; regulamin kredytowania hipotecznego – k. 69-74; odpis z KRS nr (...) – k. 18-28 /.

Pozwani M. P. (1) i G. P. początkowo terminowo spłacali raty kredytu.

Zdarzały się jednak sytuacje, że pozwani opóźniali się z płatnością w terminie poszczególnych rat.

Z uwagi na nieterminowe spłaty strona powodowa naliczała od lutego 2013 roku odsetki karne.

Strona powodowa kierowała do dłużników osobistych wezwanie do zapłaty bieżących i wymagalnych rat.

Dowód: / zestawienie wpłat - k. 75- 114; wezwanie do zapłaty z dnia 16 grudnia 2016 roku- k. 116-117; dowody nadania – k. 118-120 /.

Z uwagi na nieterminowe wpłaty oraz wymagalny kapitał pisemnymi oświadczeniami z dnia 16 stycznia 2017 roku (...) Bank S.A. wypowiedział umowę kredytu pozwanym M. P. (1) i G. P. jako dłużnikom osobistym z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia liczonego od doręczenia pisma.

Zgodnie z wypowiedzeniem w następnym dniu po upływie okresu wypowiedzenia całość środków kredytowych wraz z odsetkami i kosztami stawała się wymagalna i podlegała natychmiastowemu zwrotowi.

(...) Bank S.A. skierował też w tej dacie wypowiedzenie do T. P. jako dłużnika rzeczowego.

Wypowiedzenia zostały pozwanym doręczone ze skutkiem doręczenia na dzień 20 lutego 2017 roku w stosunku do T. P. oraz na dzień 13 lutego 2017 roku stosunku do G. P. i M. P. (1).

Po upływie okresu wypowiedzenia według stanu na dzień 27 marca 2017 roku niespłacony kapitał wynosił 175 395,65 zł, kapitał wymagalny wynosił 1853,95 zł, odsetki wymagalne niezapłacone wynosiły 3810,59 zł.

Dowód: / oświadczenia strony powodowej z dnia 16 stycznia 2017 roku o wypowiedzeniu umowy kredytu – k. 52-59; potwierdzenia odbioru – k. 45-51 /.

Pismem z dnia 06 kwietnia 2017 roku G. (...) Bank skierował do pozwanych ostateczne wezwanie do zapłaty domagając się zapłaty w terminie 7 dni od doręczenia pisma kwot: 177 249,60 zł tytułem należności kapitałowej, 3810,59 zł tytułem odsetek umownych, 655,49 zł tytułem odsetek podwyższonych za opóźnienie w spłacie należności kapitałowej 6,28 zł i 3,14 zł tytułem kosztów i opłat.

Dowód: / wezwania do zapłaty– k. 60-67; dowód nadania – k. 68 /.

Na dzień 17 sierpnia 2017 roku i na dzień złożenia powództwa ( 28 sierpnia 2017 roku ) na kwotę dochodzonej należności składały się: 177 249,60 zł tytułem należności kapitałowej, 3810,59 zł tytułem odsetek umownych za okres od dnia 07 października 2016 roku do dnia 27 marca 2017 roku, 7 105,40 zł tytułem odsetek za opóźnienie w spłacie należności kapitałowej za okres od 30 listopada 2016 roku do dnia 16 sierpnia 2017 roku, 9,42 zł tytułem kosztów i opłat.

Łącznie kwota dochodzona pozwem wynosi 181 175, 01 zł.

Dowód: / wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) z dnia 17 sierpnia 2017 roku, k. 37; historia rachunku po wypowiedzeniu umowy kredytowej – k. 115 /.

Pozwani nie kwestionują istnienia wierzytelności ani jej wysokości oraz uznają powództwo w całości.

Pozwani nie wywodzą żadnych zarzutów co do wierzytelności.

Dowód: / zeznania pozwanego M. P. (1) – k.135/2 od 00:04:45; zeznania pozwanej G. P. – k.135/2 od 00:11:01; zeznania pozwanej T. P. – k.135/2 od 00:13:23 /.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez stronę powodową, które nie były kwestionowane przez pozwanych i nie wzbudziły zastrzeżeń Sądu.

Na dowód zawarcia umowy strona powodowa przedstawiła umowę o kredyt ( k. 31-36 ) wraz z aneksem z dnia 16 stycznia 2014 roku ( k. 38-39 ) potwierdzającym istnienie zabezpieczenia hipotecznego na nieruchomości T. P..

Na wykazanie wartości zobowiązania strona powodowa przedstawiła wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 17 sierpnia 2017 ( k. 37 ) oraz zestawienie wpłat pozwanych ( k. 75-114 ) i wyliczenie odsetek ( k. 115 ).

Okoliczności faktyczne okazały się między stronami niesporne.

Pozwani M. P. (1) i G. P. nie kwestionowali faktu zawarcia umowy kredytu, tego, że istniały podstawy do jej wypowiedzenia oraz wysokości zobowiązania. Nie przeczyli także faktowi, iż po dacie wymagalności roszczenia nie dokonali wpłat na poczet zobowiązania.

Pozwana T. P. nie przeczyła zabezpieczeniu hipotecznemu na stanowiącej jej odrębną własność nieruchomości lokalowej objętej księgą wieczystą KW nr (...).

Sąd mając na uwadze dyspozycję art. 230 k.p.c. uznał fakty przytaczane przez stronę powodową za przyznane.

W ocenie Sądu brak podstaw do kwestionowania powyższych ustaleń.

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu powództwo jest uzasadnione w całości.

Strona powodowa domagała się ostatecznie od M. P. (2) i G. P. solidarnie jako dłużników osobistych z tytułu umowy kredytu hipotecznego (...) nr (...) H. (...)/ (...) z dnia 14 grudnia 2011 roku oraz od T. P. jako dłużnika rzeczowego z tytułu hipoteki umownej na nieruchomości położonej w Z. objętej księgą wieczystą KW nr (...) na rzecz strony powodowej (...) Bank S.A w W. zapłaty kwoty 188 175,01 zł ( sto osiemdziesiąt osiem tysięcy sto siedemdziesiąt pięć złotych jeden grosz ) z:

Roszczenie strony powodowej wynika z umowy kredytu hipotecznego (...) nr (...) H. (...)/ (...) ( k. 31-36 ) wraz z aneksem z dnia 16 stycznia 2014 roku do umowy kredytu ( k. 38-39 ).

Umowa kredytu uregulowana jest w art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku prawo bankowe – tekst jednolity Dz.U. 2015 poz. 128 ) podlegając jednocześnie w zakresie nieuregulowanym w ustawie indywidualnym postanowieniom umownym.

Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu (art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku prawo bankowe ).

Pozwani M. P. (1) i G. P., którym kredyt został udzielony, zobowiązani byli do jego zwrotu.

Pozwani nie kwestionowali wynikającego z umowy kredytu stosunku prawnego, łączącego ich ze stroną powodową.

W sprawie niniejszej niesporne było, iż pozwani M. P. (1) i G. P. otrzymali na podstawie przedmiotowej umowy kredytu kwotę 190 468,88 zł, która miała być spłacona w 360 ratach kapitałowo-odsetkowych ustalonych w harmonogramie spłat.

Pozwani M. P. (1) i G. P. z umowy tej nie wywiązali się, spłacając jedynie kilkanaście rat kredytu z opóźnieniem, a następnie zaprzestali spłat.

Strona powodowa kierowała do dłużników osobistych w dniu 16 grudnia 2016 roku ( k. 116-117 ) wezwanie do zapłaty bieżących i wymagalnych rat.

Następnie na podstawie § 8 umowy kredytu ( k. 34 ) strona powodowa w dniu 16 stycznia 2017 roku wypowiedziała umowę kredytu z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia ( k. 52-59 ).

Wypowiedzenia zostały pozwanym doręczone ze skutkiem doręczenia na dzień 20 lutego 2017 roku w stosunku do T. P. oraz na dzień 13 lutego 2017 roku stosunku do G. P. i M. P. (1) ( k. 45-51 ).

Zgodnie z wypowiedzeniem w następnym dniu po upływie okresu wypowiedzenia całość środków kredytowych wraz z odsetkami i kosztami stawała się wymagalna i podlegała natychmiastowemu zwrotowi.

Pozwana T. P. odpowiada na podstawie art. 65 i następne ustawy z dnia 6 lipca 1985 roku o księgach wieczystych i hipotece ( tekst jednolity Dz.U. 2017 poz. 1007 z późniejszymi zmianami ). Odpowiedzialność pozwanej T. P. ogranicza się do wysokości ustanowionego na nieruchomości objętej księgą wieczystą KW nr (...) zabezpieczenia hipotecznego, tj. kwoty 313 693,16 zł – zgodnie z aneksem z dnia 16 stycznia 2014 roku do umowy kredytu ( k. 38-39 ).

Podkreślić trzeba stanowczo, że pozwani nie kwestionowali w ogóle okoliczności faktycznych podnoszonych przez stronę powodową i nie złożyli żadnych zarzutów co do wierzytelności.

Stąd ich stanowisko w procesie można kwalifikować jako uznanie powództwa.

Zgodnie zaś z dyspozycją 213 § 2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjności pozwanego jako stanowcze, bezwarunkowe oświadczenie woli i wiedzy pozwanego ( tak: wyrok SN z dnia 1 czerwca 1973 roku, II CR 167/73, publ. OSNC 1974/5/94 ), który nie tylko uznaje samo żądanie powoda, ale i to, że uzasadniają je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne oraz godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego to żądanie (tak: orzeczenie SN z 28 października 1976 roku, II CRN 232/76, publ. OSNCP 1977/5-6/101, orzeczenie z dnia 14 września 1983 roku, III CRN 188/83, publ. OSNCP 1984/4/60).

Uznanie powództwa będące aktem dyspozytywnym obejmuje zarówno okoliczności faktyczne, jak i podstawę prawną danej sprawy, tzn. zespół obowiązujących przepisów, na podstawie których sąd ma wydać rozstrzygnięcie ( tak: wyrok SN z dnia 09 listopada 2011 roku II CSK 671/10, publ. LEX nr 1102854 ).

Uznanie powództwa w rozumieniu art. 213 § 2 k.p.c. zakłada stwierdzenie istnienia dochodzonego roszczenia, a tym samym wystąpienie wszystkich przesłanek kreujących jego byt prawny ( tak: SN z dnia 18 marca 2011 roku III CSK 127/10, publ. LEX nr 846586 ).

Konsekwencją uznania przez pozwanego powództwa jest bowiem konieczność uwzględnienia przez sąd powództwa w zakresie, w jakim pozwany uznał powództwo bez potrzeby przeprowadzania w tym zakresie postępowania dowodowego ( tak: wyrok SN z dnia 08 kwietnia 2016 roku I CSK 285/15, publ. LEX nr 2052442 ).

Sąd orzekający w niniejszej sprawie poglądy te podziela.

W ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie oświadczenie pozwanych złożone rozprawie z dnia 27 lutego 2018 roku ( k. 135 od 00:01:18 ) stanowi uznanie powództwa.

Nie jest ono sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego oraz nie zmierza do obejścia prawa.

Ocena bowiem czy zachodzi jedna z wymienionych przesłanek niedopuszczalności uznania powództwa, powinna nastąpić w zasadzie wyłącznie w świetle materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 21 stycznia 1999 roku, I ACa 890/98, publ. OSA 1999, nr 11–12, poz. 52 ).

Norma z art. 213 § 2 k.p.c. nie stanowi dla Sądu, w ramach wyznaczonej kontroli uznania, podstawy do badania czy roszczenie zgłoszone w pozwie rzeczywiście powodowi przysługuje, a wyjaśnienie przyczyn skłaniających pozwanego do dokonania uznania pozwala na ocenę przesłanek jego skuteczności ( tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 12 stycznia 2016 roku (...), publ. LEX 2006002 ).

Dokumenty przedłożone przez stronę powodową są jasne i czytelne a ich treść nie budzi wątpliwości.

Uwzględniając powyższe wskazać należy zatem, że niewątpliwie wszyscy pozwani znali podstawy swojej odpowiedzialności, przyznawali istnienie wierzytelności (...) Bank S.A. w W. oraz nie kwestionowali wysokości wierzytelności.

Między pozwanymi M. P. (1) i G. P. jako dłużnikami osobistymi strony powodowej z tytułu umowy kredytu a pozwaną T. P. jako dłużnikiem rzeczowym strony powodowej z tytułu hipoteki zachodzi odpowiedzialność in solidum.

Odpowiedzialność in solidum (solidarność nieprawidłowa) występuje wówczas, gdy wierzyciel może dochodzić swego roszczenia od kilku osób, lecz na podstawie odrębnych stosunków prawnych, jakie go łączą z poszczególnymi podmiotami ( tak: wyrok SN z dnia 27 kwietni 2016 roku II CSK 361/15, publ. LEX nr 2051475 ).

Do przypadków odpowiedzialności in solidum stosuje się w drodze analogii przepisy o zobowiązaniach solidarnych. W takich sytuacjach wierzyciel może jednym pozwem wystąpić przeciwko niektórym lub wszystkim dłużnikom odpowiedzialnym in solidum, a w razie spełnienia świadczenia przez jednego z dłużników, zobowiązanie wygasa w stosunku do pozostałych dłużników.

Wymieniona zasada odpowiedzialności dłużników musi bezwzględnie wynikać z treści sentencji wyroku. W przeciwnym wypadku wierzyciel mógłby egzekwować całą zasądzoną kwotę od każdego dłużnika z osobna ( tak: wyrok SN z dnia 14 sierpnia 1997 roku II CKU 78/97, publ. LEX nr 32276 ).

W związku z powyższym Sąd orzekł jak w pkt. I wyroku.

O kosztach procesu orzeczono w pkt II wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Pozwani jako strona przegrywająca sprawę winni zwrócić solidarnie stronie powodowej poniesione przez nią koszty procesu.

Na te koszty złożyły się łącznie kwota 9 612,96 złotych, tj. opłata od pozwu w wysokości 9409 zł ( w tym opłata 2353 zł poniesiona w postępowaniu elektronicznym i 7056 zł pokryta w dniu 12 grudnia 2017 roku – k. 13 ) , opłata od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł ( k. 17 ) i koszty notarialnego uwierzytelnienia dokumentów w wysokości 186,96 zł.

SSO Paweł Poręba

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE