UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym dnia 27.01.2017 r. B. (...) z siedzibą w K. wystąpiła przeciwko P. (...) z siedzibą w W., wnosząc o:

1. zasądzenie od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwoty 19.932,03 zł wraz
z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty:

a) 19.378,53 zł od dnia 25.02.2014 r. do dnia zapłaty,

b) 553,50 zł od dnia 04.11.2014 r. do dnia zapłaty,

2. zasądzenie od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 17 zł tytułem uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa,

3. nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik strony powodowej wskazał, że w dniu 25.01.2014 r. doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego został uszkodzony samochód marki A. (...) o nr rej. (...) należący do A. D.. Sprawca szkody nie zachowując należytej ostrożności doprowadził do kolizji z pojazdem poszkodowanego, w wyniku której samochód ten uległ uszkodzeniu. Sprawca miał zawartą umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu ze stroną pozwaną.

Poszkodowany niezwłocznie zgłosił szkodę w P. (...) Została ona zarejestrowana pod nr (...). Strona pozwana oszacowała koszt naprawy samochodu na kwotę 13.260,09 zł. Powyższa kwota została przelana w dwóch transzach: z dnia 24.02.2014 r. na kwotę 12.473,37 zł oraz z dnia 04.03.2014 r. na kwotę 786,72 zł.

Poszkodowany powziął wątpliwość odnośnie poprawności wyceny strony pozwanej
i wobec nieposiadania wiadomości specjalnych niezbędnych do zweryfikowania stanowiska P. (...), zwrócił się do C. (...) celem podjęcia wszelkich działań zmierzających do ustalenia wysokości należnego mu odszkodowania. Niezależny rzeczoznawca w opinii z dnia 23.09.2014 r. ustalił koszt naprawy samochodu na kwotę 32.638,62 zł, a wartość pojazdu
w chwili zdarzenia wynosiła 45.700,00 zł (szkoda częściowa).

Strona powodowa zarzuca P. (...) zastosowanie przy wycenie do naprawy części alternatywnych, zaniżenie ceny części zamiennych o 60%, ceny materiału lakierniczego
o 33%, jak również zastosowanie zaniżonej stawki za roboczogodzinę na poziomie 60,00 zł, co znacznie odbiega od stawek stosowanych przez lokalne warsztaty naprawcze.

Wobec powyższego, pełnomocnik poszkodowanego wezwał P. (...) pismem z dnia 10.10.2014 r. do wypłaty odszkodowania w pełnej wysokości, zwrotu kosztów sporządzenia opinii niezależnego eksperta i wypłaty należnych odsetek za opóźnienie w zapłacie. Jednak strona pozwana odmówiła wypłaty pismem z dnia 04.11.2014 r.

W dniu 12.11.2014 r. poszkodowany zawarł z C. (...) w C. umowę przelewu powierniczego, na mocy której C. (...) nabyła od poszkodowanego wierzytelność z tytułu szkody poniesionej w związku ze zdarzeniem drogowym z dnia 25.01.2014 r., w wyniku którego uszkodzeniu uległ ww. pojazd. Spółka (...) Sp. z o.o.
w C. zawiadomiła stronę pozwaną pismem z dnia 19.11.2014 r. o dokonanej cesji wierzytelności, które to zawiadomienie stanowiło zarazem wezwanie do zapłaty.

Kolejno strona powodowa B. (...)
z siedzibą w K. - w dniu 29.11.2014 r. zawarła z C. (...) w C. umowę powierniczego przelewu wierzytelności, na mocy której strona powodowa nabyła od C. (...) opisaną powyżej wierzytelność. Pismem z dnia 29.12.2014 r. strona powodowa poinformowała stronę pozwaną o dokonanym przelewie wierzytelności i wezwała P. (...) do zapłaty. Jednak to wezwanie pozostało bez odzewu.

Strona powodowa, powołując się na treść art. 363 k.c., zakwestionowała stanowisko P. (...) z postępowania likwidacyjnego, w którym strona pozwana uzależniała wypłatę pełnej kwoty odszkodowania od przedłożenia faktur dokumentujących poniesienie kosztów związanych z naprawą pojazdu. Fakt dokonania naprawy nie jest przesłanką warunkującą wypłatę odszkodowania.

Powołując się na treść art. 361 § 2 k.c., tj. zasadę pełnej kompensaty szkody, strona powodowa domaga się ustalenia kosztów naprawy w oparciu o ceny nowych oryginalnych części zamiennych, przeciętnych stawek za roboczogodzinę stosowanych przez lokalne warsztaty naprawcze, z uwzględnieniem wszelkich kosztów naprawy i strat, które poszkodowany poniósł z tytułu uszkodzenia należącego do niego samochodu, a także korzyści, które mógł osiągnąć, gdyby szkoda nie została mu wyrządzona.

Skorzystanie z usługi profesjonalnego rzeczoznawcy strona powodowa uzasadnia treścią art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 22.03.2003 r. ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, tj. ułatwieniem przez poszkodowanego w ten sposób P. (...) ustalenia rozmiaru szkody.

Strona powodowa wyjaśniła, że na wartość przedmiotu sporu składają się następujące żądania:

- kwota 19.378,53 zł – tytułem odszkodowania za poniesioną szkodę w pojeździe; jest to różnica pomiędzy uzasadnionym kosztem naprawy pojazdu, tj. kwotą 32.638,62 zł,
a wypłaconym odszkodowaniem w łącznej kwocie 13.260,09 zł;

- kwota 553,50 zł tytułem zwrotu kosztów sporządzenia oceny technicznej przez niezależnego rzeczoznawcę w zakresie ustalenia wartości szkody.

Żądanie odsetek strona powodowa uzasadniała treścią art. 14 ustawy
o ubezpieczeniach obowiązkowych, bowiem wymagalność roszczenia mieściła się w terminie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody.

Ponadto, strona powoda wskazała, że poszkodowany nie był płatnikiem podatku VAT. – pozew – k. 2 - 5.

W odpowiedzi na pozew wniesionej w dniu 16.08.2017 r. strona pozwana - P. (...) z siedzibą w W. - wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona pozwana przyznała, że poszkodowanym w kolizji komunikacyjnej z dnia 25.01.2014 r. był A. D., który zgłosił szkodę stronie pozwanej w dniu 27.01.2014 r. Strona pozwana przyjęła odpowiedzialność, ponieważ sprawca był u niej ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w ramach OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Najpierw P. (...) sporządziło kalkulację naprawy pojazdu na kwotę 12.473,37 zł brutto i wyceniło pojazd w stanie nieuszkodzonym wg danych na dzień szkody na kwotę 40.100 zł (szkoda częściowa), a ww. kwota odszkodowania została wypłacona w dniu 24.02.2014 r. W wyniku ponownych oględzin pojazdu P. (...) dopłaciło kwotę 786,72 zł tytułem odszkodowania. Tym samym łącznie została wypłacona kwota 13.260,09 zł. Strona pozwana dokonała też ponownej oceny wartości pojazdu w stanie nieuszkodzonym na kwotę 35.400 zł (nadal szkoda częściowa). Poszkodowany nie odwoływał się od decyzji P. (...) Dopiero C. (...), powołując się na pełnomocnictwo poszkodowanego, zażądała w wezwaniu z dnia 10.10.2014 r. dodatkowej kwoty 19.932,03 zł z tytułu kosztu naprawy i 553,50 zł z tytułu kosztu opinii technicznej. Wpływ do P. (...) tego pisma nastąpił w dniu 13.10.2014 r. Jednak strona pozwana odmówiła dalszej wypłaty w piśmie z dnia 04.11.2014 r. Strona pozwana przyznała również, że została zawiadomiona o dwóch kolejnych cesjach wierzytelności.

Nadto P. (...) kwestionuje prywatną kalkulację sporządzoną odnośnie przedmiotowej szkody w pojeździe, odmawia zwrotu kosztu sporządzenia opinii technicznej jako zbędnego i niepozostającego w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą.

Poza tym, w ocenie strony pozwanej, poszkodowany powinien dążyć do ograniczenia rozmiarów szkody poprzez przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego z użyciem części tańszych („Q”) o jakości i walorach estetycznych jak części producenta – „O” - (art. 354 § 1, 362 i 826 § 1 k.c.).

Strona pozwana akceptuje jednie zakres szkody wynikający z kalkulacji naprawy sporządzonej przez P. (...) Każdy inny zakres nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą. Natomiast skoro, jak twierdzi P. (...), prawidłowa naprawa,
tj. przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego, jest możliwa za kwotę wypłaconego odszkodowania, to nieuzasadnione jest domaganie się wyższej kwoty w sytuacji, gdy pojazd nie został naprawiony, a co najmniej strona powodowa nie wykazała tego faktu.

Zdaniem P. (...)., hipotetycznych odsetek od kwoty odszkodowania strona powodowa mogłaby domagać się od 27.02.2014 r. skoro szkoda została zgłoszona 27.01.2014 roku (art. 817 § 2 k.c.). W tym stanie rzeczy strona pozwana domaga się oddalenia powództwa. – odpowiedź na pozew – k. 95 – 97.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25.01.2014 r. doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego został uszkodzony samochód marki A. (...) z 2006 r. o nr rej. (...) należący do A. D.. Sprawca szkody nie zachowując należytej ostrożności doprowadził do kolizji z pojazdem poszkodowanego, w wyniku której samochód ten uległ uszkodzeniu. Zakres uszkodzeń obejmował przednią część samochodu.

Sprawca miał zawartą umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu ze stroną pozwaną.

dowód : - fakty bezsporne.

Samochód poszkodowanego został naprawiony poza siecią ASO. Pojazd został przyjęty do naprawy w dniu 25.01.2014 r., a wydany właścicielowi w dniu 24.03.2014 r.
W czasie naprawy poszkodowany korzystał z pojazdu zastępczego.

dowód : - opinia biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, ekspertyz technicznych i wycen – mgr inż. M. G. z dnia 17.01.2018r. z załącznikami – k. 112 – 131,

- umowa wynajmu samochodu zastępczego, faktura za wynajem pojazdu zastępczego, kalendarz naprawy pojazdu A. D.- akta szkody – płyta CD – k. 99.

Szkoda w pojeździe ma charakter częściowy. Koszt naprawy przy użyciu oryginałów części zamiennych wynosi 32.527,87 zł brutto.

Brak jest podstaw do zastosowania przy wycenie jakichkolwiek potrąceń
i zamienników części zamiennych. Wszelkiego rodzaju zamienniki części zamiennych nie dają gwarancji, że naprawa przywróci stan pojazdu sprzed szkody.

Nie ma konieczności dokonywania naprawy pojazdu w serwisie autoryzowanym.

Stawka za roboczogodzinę wynosiła 80 zł netto – była to stawka odpowiednia dla warsztatu profesjonalnego, ale nieposiadającego autoryzacji.

dowód : - opinia biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, ekspertyz technicznych i wycen – mgr inż. M. G. z dnia 17.01.2018r. z załącznikami, zwłaszcza kosztorysem w systemie Audatex przy uwzględnieniu części oryginalnych – k. 112 – 131,

- opinia uzupełniająca pisemna biegłego sądowego M. G. z dnia 17.02.2018 r. – k. 153 – 154.

Szkoda została zgłoszona P. (...) w dniu 27.01.2014 r. i została zarejestrowana pod nr (...).

dowód : - fakty bezsporne.

Ubezpieczyciel – P. (...) – w dniu 26.02.2014 r. sporządził kalkulację naprawy pojazdu marki A. (...) z 2006 r. na kwotę 13.260,09 zł brutto. Zastosował do wyceny koszt robocizny – 60 zł netto za rbg, części alternatywne, różne potrącenia. Ubezpieczyciel m.in. potrącił 50% wartości reflektora przeciwmgielnego lewego
z uwagi na wcześniejsze naprawy, co nie zostało doprecyzowane, nie wskazano, czy naprawiano oryginalnymi częściami. Reflektor cen kosztował 71,82 zł, a ubezpieczyciel potrącił z tego 35,91 zł czyli 50%.

dowód : - kalkulacja naprawy sporządzona przez P. (...) w dniu 26.02.2014 r. – k. 12 – 21, k. 68 – 77.

Wyliczona przez P. (...) kwota 13.260,09 zł została przelana na konto poszkodowanego A. D. w dwóch transzach:

- przelew z dnia 24.02.2014 r. na kwotę 12.473,37 zł

- przelew z dnia 04.03.2014 r. na kwotę 786,72 zł.

dowód : - potwierdzenia przelewów – k. 22 – 23, k. 78 – 79.

W dniu 23.09.2014 r. na zlecenie C. (...) z siedzibą w C. –
tj. pełnomocnika poszkodowanego A. D. – rzeczoznawca motoryzacyjny P. M.. A. T. sporządził opinię nr (...) dotyczącą szkody w ww. pojeździe poszkodowanego A. A. 4F. Rzeczoznawca ten przyjął zakres uszkodzeń w pojeździe według ustaleń P. (...) i wyliczył wysokość szkody częściowej
w kwocie 32.638,62 zł brutto (z 23% VAT). Przyjął, że w pojeździe w chwili zdarzenia zabudowane były części oryginalne, gdyż nie ma dowodów na to, jakoby w pojeździe tym były inne części, niż zabudowane w pojeździe podczas produkcji komponenty,
tj. części oryginalne. Nadto, rzeczoznawca, działając w oparciu o sporządzoną przez specjalistów ubezpieczyciela dokumentację szkody, nie stwierdził w pojeździe nienaprawionych uszkodzeń, śladów wcześniejszych napraw blacharskich i lakierniczych oraz wymiany części oryginalnych na zamienniki. Pojazd uznał za bezwypadkowy. Jednak za ubezpieczycielem potrącił 50% wartości za reflektor, z tym że wskazana przez rzeczoznawcę cena 100% to 377,91 zł (377,91 zł x 50% = 188,96 zł).

Do wyceny M.A. T.przyjął średnie stawki robocizny na rynku lokalnym w okresie szkody, przy czym w części opisowej opinii wskazał w punkcie 6. kwotę 80,00 zł/rbg, w pkt 10.3 – kwotę 90,00 zł/rbh, a w kalkulacji naprawy przyjął ostatecznie stawkę 90,00 zł/rbh.

dowód : - opinia rzeczoznawcy mgr inż. M. A. T. z dnia 23.09.2014 r.
z załącznikami – k. 25 – 34v., k. 81 – 88v.,

- pełnomocnictwo od A. D. dla C. (...) – k. 24; k. 80.

Za powyższą opinię M. A. T. wystawił w dniu 02.10.2014 r. rachunek na kwotę 553,50 zł z terminem płatności 16.10.2014 roku.

dowód : - rachunek nr (...) z dnia 02.10.2014 r. – k. 37.

Pismem z dnia 10.10.2014 r. pełnomocnik poszkodowanego A. D. wezwał P. (...) do zapłaty brakującej kwoty należnego odszkodowania z tytułu szkody
w samochodzie A. (...) w kwocie 19.932,03 zł (z 23% VAT) wraz z uwzględnieniem ustawowych odsetek za zwłokę liczonych zgodnie z przepisami od nieterminowo wypłaconej kwoty. Na powyższą kwotę składają się następujące części składowe:

- 19.378,53 zł – niedopłata należnego odszkodowania za uszkodzenie samochodu,

- 553,50 zł – rachunek za prywatną opinię.

Razem z tym wezwaniem załączono ubezpieczycielowi prywatną opinię T. i rachunek.

Wskazano również, że brak wpłaty lub decyzji w terminie 14 dni od otrzymania niniejszego pisma będzie traktowany jako odmowa spełnienia roszczeń i sprawa zostanie skierowana do Sądu.

dowód : – wezwanie do zapłaty z dnia 10.10.2014 r. – k. 35 – 36v.,

- pierwsza strona potwierdzenia odbioru ze stemplem placówki nadawczej z dnia 10.10.2014 r. – k. 45.

W stanowisku z dnia 04.11.2014 r., w odpowiedzi na wezwanie, które zostało doręczone do P. (...) w dniu 13.10.2014 r., ubezpieczyciel odmówił zmiany stanowiska zajętego w sprawie i dopłaty dalszych kwot.

dowód : - decyzja P. (...) z dnia 04.11.2014 r. – k. 38 – 38v.

Wierzytelności dochodzone w niniejszym postępowaniu były przedmiotem dwukrotnej cesji powierniczej:

1. z dnia 12.11.2014 r. - umowa nr (...) zawarta pomiędzy poszkodowanym A. D. (Cedentem) a C. (...)
w C. (Powiernikiem). Na mocy tej umowy Powiernik był uprawniony do dokonania dalszej cesji powierniczej (§ 4 pkt 4.7);

2. z dnia 29.11.2014 r. pomiędzy C. (...) z siedzibą w C. (Cedentem)
a B. (...)w K. (Powiernikiem).

Powiernicy zawiadomili P. (...) o ww. cesjach powierniczych odpowiednio pismami: z dnia 19.11.2014 r. i z dnia 29.12.2014 r., wzywając jednocześnie do zapłaty.

dowód : - – umowa przelewu powierniczego z 12.11.2014 r. – k. 39 -40,

- zawiadomienie o cesji sporządzone dnia 19.11.2014 r. przez C. (...) wraz z wezwaniem do zapłaty – k. 41,

- umowa powierniczego przelewu wierzytelności z dnia 29.11.2014 r. – k. 42 – 43,

- zawiadomienie o cesji sporządzone w dniu 29.12.2014 r. wraz z wezwaniem do zapłaty i potwierdzeniem nadania – k. 44-44v..

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie co do zasady i niemalże w całości co do wysokości.

W przedmiotowej sprawie bezsporne było uszkodzenie pojazdu A. D. marki A. (...) z 2006 r. o nr rej. (...)
w wypadku komunikacyjnym z dnia 25.01.2014 r., którego sprawca podlegał ubezpieczeniu odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego na podstawie umowy ubezpieczenia zawartej ze stroną pozwaną. Poza sporem był również zasadniczo zakres uszkodzeń pojazdu, który skupiał się w przedniej jego części i został ustalony przez ekspertów ubezpieczyciela, a następnie zarówno prywatny rzeczoznawca poszkodowanego jak i biegły sądowy M. G. w swoich opiniach opierali się na ustaleniach P. (...) co do zakresu szkody. Niekwestionowany był w procesie przebieg postępowania likwidacyjnego, w konsekwencji którego P. (...) wypłaciło łączną kwotę odszkodowania
w wysokości: 13.260,09 zł. Strona pozwana nie kwestionowała również legitymacji procesowej czynnej strony powodowej – B. (...) – jako cesjonariusza powierniczego działającego ostatecznie na rzecz A. D. na skutek podwójnej cesji powierniczej, co zostało opisane w poprzedniej części uzasadnienia. Strony są również zgodne co do tego, że wysokość odszkodowania winna być obliczona według stawek za roboczogodzinę obowiązujących w lokalnych warsztatach rzemieślniczych, profesjonalnych lecz nieautoryzowanych.

Sporna natomiast pozostawała ostateczna wysokość należnego odszkodowania ponad kwotę przyznaną w postępowaniu likwidacyjnym, sposób obliczania odszkodowania
w przypadku, gdy samochód został naprawiony, rodzaj części zamiennych przyjętych do wyceny, wysokość stawki za roboczogodzinę, stosowanie amortyzacji i rożnego rodzaju potrąceń przez ubezpieczyciela, jak również żądanie zwrotu kosztu prywatnej ekspertyzy sporządzonej na zlecenie poszkodowanego. Strona pozwana kwestionowała też początkową datę naliczania odsetek przez stronę powodową w pozwie.

Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty załączone przez strony w poczet materiału dowodowego, których prawdziwość i treść nie była kwestionowana, a koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody Sąd ustalił w oparciu o dwie rzetelne i logiczne opinie biegłego sądowego M. G. sporządzone w tej sprawie. Wskazać również należy, że złożone przez stronę pozwaną w poczet materiału dowodowego akta szkody na płycie CD (k. 99) były w dużej mierze nieprzydatne do sprawy, dotyczyły bowiem jedynie postępowania o zwrot kosztów wynajmu pojazdu zastępczego. Brak jest dokumentu zgłoszenia szkody, kalkulacji i wycen ubezpieczyciela, protokołu z oględzin pojazdu, pomiaru grubości lakieru itp. W zasadzie ograniczone znaczenie dla niniejszej sprawy miały jedynie wymienione w poprzedniej części uzasadnienia dokumenty związane z naprawą pojazdu i to nie ze względu na sam fakt naprawy (o czym niżej), a jedynie z uwagi na wskazanie wyboru poszkodowanego co do zakładu naprawczego – w tym przypadku pozostającego poza siecią autoryzowanych salonów, co i tak w zasadzie pozostawało poza sporem z uwagi na formułowane w pozwie żądanie uwzględnienia przeciętnych stawek za roboczogodzinę stosowanych przez lokalne warsztaty naprawcze.

Zgodnie z treścią art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (§ 1). W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2).

Natomiast art. 363 k.c. stanowi, że naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu (§ 1). Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili (§ 2).

Odnośnie odpowiedzialności cywilnej pozwanego ubezpieczyciela wskazać należy na treść art. 822 § 1 k.c. stanowi że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Z kolei § 4 w/w artykułu stanowi, że uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Natomiast ubezpieczyciel ponosi odpowiedzialność za skutki kolizji z tytułu umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych sprawcy szkody na podstawie ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym
i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 473 tekst jedn.
ze zm.) – dalej: ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych. Artykuł 34 ust 1 ustawy stanowi, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

W przedmiotowej sprawie strona powodowa jest cesjonariuszem powierniczym. Zgodnie z treścią art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (§ 1). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§ 2). Natomiast cesja powiernicza jest szczególnym rodzajem cesji, bowiem ostatecznym beneficjentem odszkodowania zasądzonego w uzasadnianym wyroku jest poszkodowany, tj. w tym przypadku A. D.. Obie umowy cesji pomiędzy poszkodowanym a C. (...)
Sp. z o.o., a następnie pomiędzy C. (...) a B. (...) zostały załączone
w poczet materiału dowodowego, a kwestie negocjacji w sprawie zawarcia umowy cesji, tudzież kwestie związane z wynagrodzeniem powiernika objęte są wewnętrznym stosunkiem zobowiązaniowym stron umów cesji i nie mają żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Dlatego wniosek strony pozwanej o przesłuchanie poszkodowanego
A. D.w charakterze świadka na te okoliczności był chybiony i podlegał oddaleniu (art. 217 § 3 k.p.c.). Podobnie niecelowe było przesłuchiwanie świadka
A. D.na okoliczności objęte dalszą tezą dowodową, tj. kwestie odwołań od decyzji – bowiem ubezpieczyciel dysponuje kompletnymi aktami szkody, a przebieg postępowania likwidacyjnego nie był kwestionowany w procesie – a także kwestie związane
z naprawą uszkodzonego pojazdu.

Przytoczone powyżej przepisy art. 361 k.c. i art. 363 k.c. statuują zasadę pełnej restytucji szkody, a wybór sposobu likwidacji szkody tj. restytucję naturalną lub zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej ustawodawca pozostawił poszkodowanemu. Natomiast żaden
z przepisów prawa nie obliguje poszkodowanego do naprawy pojazdu, w celu otrzymania odszkodowania, ani też żaden z przepisów nie zmienia przytoczonych wyżej podstaw odpowiedzialności w sytuacji, gdy ta naprawa rzeczywiście nastąpiła. Skoro poszkodowany,
a w jego interesie cesjonariusz powierniczy, wybrał zapłatę stosownego odszkodowania jako sposób likwidacji szkody, to bez znaczenia jest okoliczność, czy naprawa pojazdu faktycznie miała miejsce i za jaką kwotę. Brak jest również podstaw do twierdzenia, że wysokość rzeczywiście poniesionych kosztów naprawy stanowi górną granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela OC, bowiem stoi w sprzeczności z zasadą pełnej restytucji szkody. Jedynie
w sytuacji, gdyby strona pozwana zobowiązana do wypłaty odszkodowania udowodniła ewentualne bezpodstawne wzbogacenie poszkodowanego (zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu – art. 6 k.c. – ei incumbit probatio, qui dicit, non qui negat), to wówczas wzrost wartości pojazdu mógłby stanowić kwotę, o którą można by było obniżyć odszkodowanie. Jednakże strona pozwana nie udowodniła tejże okoliczności, ani nie złożyła wniosków dowodowych pozwalających wykazać tę okoliczność, w szczególności w ramach tezy dowodowej dla biegłego sądowego. Abstrahując od okoliczności niniejszej sprawy wskazać należy, że poniesiony rzeczywisty koszt naprawy nie może stanowić górnej granicy odpowiedzialności ubezpieczyciela OC za szkodę komunikacyjną, bowiem uszkodzony pojazd: po pierwsze już zawsze będzie traktowany w obrocie jako pojazd powypadkowy, a po drugie, w razie naprawy pojazdu własnym sumptem, czy też przy użyciu części gorszej jakości traci tym samym na swojej wartości. Są to oczywiste wnioski wynikające już z zasad doświadczenia życiowego. Podobnie oddaleniu podlegały wnioski dowodowe strony pozwanej o zobowiązanie powoda do przedłożenia książki serwisowej i wszelkich dokumentów dotyczących naprawy pojazdu (postanowienie na rozprawie w dniu 12.10.2017r. – k. 102v.). Właściciel nie miał obowiązku prowadzić książki serwisowej, zwłaszcza,
że strona powodowa nie domaga się przyjęcia kosztów robocizny obowiązujących
w autoryzowanych serwisach.

Wskazać również należy, że ubezpieczyciel, jako podmiot profesjonalnie zajmujący się likwidacją szkód, winien był w sposób rzetelny i kompletny ustalić wszelkie okoliczności wpływające na wysokość jego odpowiedzialności w toku likwidacji szkody. Zostały przeprowadzone przez przedstawiciela P. (...) oględziny pojazdu, ustalono zakres uszkodzeń, który w sprawie nie był sporny i następnie stał się podstawą wyceny zarówno P. (...), jak i M.A. T.na zlecenie pełnomocnika poszkodowanego, a ostatecznie zakres uszkodzeń powielił biegły sądowy M. G. w swojej opinii. Do powstania szkody oraz do naprawy pojazdu doszło w 2014 r., a więc domaganie się w odpowiedzi na pozew w 2017 r. zlecenia biegłemu oględzin jest niecelowe i zmierzałoby jedynie do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania oraz stanowi próbę przeniesienia na biegłego obowiązków ubezpieczyciela w przedmiocie ustalenia rzeczywistego zakresu uszkodzeń.

Ponadto, w orzecznictwie Sądu Najwyższego już od wielu lat ugruntowane jest stanowisko, że uprawniony do odszkodowania może domagać się od ubezpieczyciela zwrotu kosztów naprawy pojazdu przy użyciu nowych oryginalnych części zamiennych. Dla przykładu, Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 11 czerwca 2003 r., V CKN 308/01, LEX nr 157324, wskazał m.in., że: „ W przypadku uszkodzenia samochodu odszkodowanie obejmuje przede wszystkim kwotę pieniężną, konieczną do opłacenia jego naprawy lub przywrócenia do stanu sprzed wypadku. Osoba odpowiedzialna jest zobowiązana zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia poprzedniego stanu samochodu, do których należą koszty nowych części i innych materiałów (wyrok Sądu Najwyższego z 20 października 1972 r., II CR 425/72, OSNCP 1973, nr 6, poz. 111). Przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody”. Podobnie, w uzasadnieniu wyroku z dnia 5 listopada 1980 r., III CRN 223/80, OSNC 1981/10/186, LEX nr 2641, Sąd Najwyższy podniósł,
że: „ Z zasady wyrażonej w art. 363 § 1 k.c. wynika, że w razie uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy uszkodzonej. Do wydatków tych należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, których użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy. Poszkodowany chcąc przywrócić stan poprzedni uszkodzonego w wypadku pojazdu nie ma możliwości zakupu starych części czy też nie ma możliwości żądania, aby stacja obsługi wykonująca naprawę w miejsce uszkodzonych w czasie wypadku części pojazdu wmontowała stare części już częściowo zużyte”. Natomiast zgodnie z tezą Uchwały Sądu Najwyższego 7 sędziów z dnia 12 kwietnia 2012 r., III CZP 80/11, (OSNC 2012/10/112, Prok.i Pr.-wkł. 2013/4/38, LEX nr 1129783, www.sn.pl, Biul.SN 2012/4/5, M.Prawn. 2012/24/1319-1323): „ Zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi.”

Ostatnie z przytoczonych orzeczeń potwierdza też powyższe uwagi tut. Sądu dotyczące rozkładu ciężaru dowodu. Jak zostało wyżej wspomniane, to ubezpieczyciel, jako profesjonalista winien przeprowadzić sprawnie i rzetelnie proces likwidacji szkody i wypłacić pełne należne odszkodowanie przy zastosowaniu nowych oryginalnych części zamiennych,
a jeżeli zastosowanie takich części powodowałoby w konkretnej sprawie wzrost wartości pojazdu, to o ten wzrost można byłoby obniżyć odszkodowanie, ale winien to wykazać właśnie ubezpieczyciel, czego nie zrobił. W okolicznościach przedmiotowej sprawy postawa ubezpieczyciela jest wręcz odwrotna. Z założenia przeprowadził kalkulację szkody, w której zastosował różne potrącenia, części alternatywne, jak również nieprzystającą do warunków lokalnych zaniżoną stawkę za roboczogodzinę (60 zł netto).

Ani w wycenie, ani w jakimkolwiek innym dokumencie przedłożonym przez P. (...) do sprawy nie znajduje się nawet wzmianka na temat tego, czy w pojeździe poszkodowanego przed szkodą z dnia 25.01.2014 r. były zamontowane części inne niż nowe
i oryginalne. Wprawdzie w wycenie P. (...) z dnia 26.02.2014 r. (k. 12) wskazano,
że potrącono 50% wartości reflektora przeciwmgielnego lewego „ z uwagi na wcześniejsze naprawy”, ale nie wskazano żadnych szczegółów, a w szczególności ubezpieczyciel nie wskazał, czy reflektor naprawiono częściami nowymi oryginalnymi czy też nie. Rzeczoznawca M. A. T.w opinii z dnia 23.09.2014 r., opierając się na ustaleniach P. (...), stwierdził, że pojazd należy traktować jako bezwypadkowy, a w chwili zdarzenia zabudowane były w pojeździe części oryginalne. Ponadto, Sąd w pełni podziela stanowisko zajęte przez biegłego sądowego M. G. w opinii głównej z dnia 17.01.2018 r.,
w której biegły ten zwrócił uwagę na to, że w kalkulacji ubezpieczyciela nie wskazano dlaczego zastosowano potrącenie w odniesieniu do reflektora przeciwmgielnego w dodatku potrącenie od ceny zamiennika, a biegły nie ma możliwości, by to sprawdzić. Ponadto,
w aktach nie ma raportu z pomiaru grubości lakieru. Nie można więc ustalić jaki obszar pojazdu obejmowały ewentualne wcześniejsze naprawy i czy były one wykonane w sposób nieprofesjonalny – a tylko taka opcja obniżałaby wartość pojazdu i zezwalałaby na stosowanie potrąceń. Oprócz tego, w opinii uzupełniającej z dnia 17.02.2018 r. biegły
M. G. wskazał wyraźnie, że: „ Wszelkiego rodzaju zamienniki części zamiennych nie gwarantują, że naprawa przywróci stan pojazdu sprzed szkody”. Obie opinie biegłego zostały sporządzone rzetelnie i w sposób logiczny. Strona pozwana w ogóle nie zgłaszała zastrzeżeń do żadnej z opinii biegłego sądowego M. G. i nie wnosiła o wydanie opinii uzupełniającej (zob. pismo procesowe P. (...) z dnia 30.01.2018 r. – k. 144), natomiast strona powodowa kwestionowała jedynie częściowo opinię główną w piśmie z dnia 29.01.2018 r. (k. 147-148) w wariancie, w którym biegły liczył odszkodowanie według części zamiennych o porównywalnej jakości (Q, P). Zastrzeżenia te Sąd podziela, bowiem, jak wskazano wyżej, ubezpieczyciel nie udowodnił, że w przedmiotowym pojeździe były zamontowane części alternatywne, a nadto, jak wyjaśnił biegły M. G. w opinii uzupełniającej, zastosowanie zamienników nie gwarantuje przywrócenie stanu pojazdu sprzed szkody. Do opinii uzupełniającej strony nie wniosły żadnych zastrzeżeń.

Tym samym Sąd ustalił wysokość należnego odszkodowania na podstawie dwóch
ww. opinii biegłego M. G., a więc koszt naprawy przy użyciu oryginałów części zamiennych wynosi 32.527,87 zł brutto, przy zastosowaniu stawki za roboczogodzinę
w wysokości 80 zł netto odpowiedniej dla warsztatu profesjonalnego ale nieautoryzowanego. Z uwagi na to, że w postępowaniu likwidacyjnym została wypłacona na rzecz poszkodowanego łączna kwota 13.260,09 zł, Sąd zasądził w punkcie I sentencji wyroku na rzecz strony powodowej od strony pozwanej odszkodowanie za uszkodzenia pojazdu
w kwocie 19.267,78 zł stanowiącej różnicę: 32.527,87 zł minus 13.260,09 zł.

Nadto, na zasądzoną w punkcie I sentencji wyroku kwotę 19.821,28 zł składa się oprócz ww. kwoty 19.267,78 zł także kwota 553,50 zł tytułem zwrotu kosztów prywatnej opinii sporządzonej przez M. A. T.na zlecenie pełnomocnika poszkodowanego. Sąd Najwyższy w Uchwale z dnia 18 maja 2004 r., sygn. akt III CZP 24/04, (OSNC 2005/7-8/117, Prok.i Pr.-wkł. 2005/1/32, Biul.SN 2004/5/6, Wokanda 2004/7-8/12, Wspólnota 2004/14/55, M.Prawn. 2005/3/162, M.Prawn. 2004/13/583, M.Prawn. 2004/15/720, LEX nr 106617) wyjaśnił, że „ Odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów może - stosownie do okoliczności sprawy - obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego”. W okolicznościach przedmiotowej sprawy zasadnym było zwrócenie się przez poszkodowanego o sporządzenie prywatnej ekspertyzy do rzeczoznawcy M. A. T., z uwagi na znaczne zaniżenie wysokości odszkodowania
w postępowaniu likwidacyjnym szkody i konieczność posiadania fachowej wiedzy dla oceny rzeczywistej wysokości szkody, a taką wiedzę posiada rzeczoznawca i jego wyliczenia mogły posłużyć poszkodowanemu (cesjonariuszom powierniczym) do dochodzenia roszczeń
w postępowaniu likwidacyjnym. Wprawdzie Sąd oparł się w procesie o wyliczenia biegłego sądowego M. G., z uwagi na treść art. 278 § 1 k.p.c., jednak prywatna ekspertyza sporządzona przez niezależnego rzeczoznawcę również ma moc dowodową – tzn. jest traktowana jako dokument prywatny stanowiący dowód tego, że osoba, która go podpisała (rzeczoznawca) złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 k.p.c.). Natomiast wyliczenia rzeczoznawcy M. A. T.są zbliżone do wyliczeń biegłego sądowego
M. G. i przez to wzmacniają wartość dowodową opinii biegłego M. G.. Wskazać w tym miejscu jedynie należy, że rzeczoznawca M.A. T.w kilku miejscach opinii wskazywał różne stawki za rbh – tj. 80 zł (tak jak biegły M. G.) lub 90 zł, a ostatecznie przyjął do wyliczeń zawyżoną (wg biegłego) stawkę 90 zł. Nie zmienia to faktu,
że w okolicznościach niniejszej sprawy koszt prywatnej ekspertyzy pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą z dnia 25.01.2014 r., a wysokość tej należności strona powodowa wykazała przedkładając rachunek nr (...) z dnia 02.10.2014 r. na kwotę 553,50 zł (k. 37).

Tym samym Sąd oddalił żądanie pozwu jedynie co do kwoty 110,75 zł należności głównej z żądanej kwoty 19.932,03 zł, co stanowi niecały procent (0,56%) wartości przedmiotu sporu.

Częściowemu oddaleniu podlegało natomiast roszczenie odsetkowe. Zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Jednakże w orzecznictwie zostało przesądzone,
że odsetek za zwłokę uprawniony może żądać jedynie od takiej konkretnej kwoty, którą wskazał ubezpieczycielowi jako swoje żądanie. Dopiero takie sprecyzowane kwotowo żądanie stanowi dla ubezpieczyciela wezwanie do zapłaty (art. 455 k.c.) inicjujące
ww. 30 – dniowy termin likwidacji szkody (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lipca 1999 r., III CKN 315/98, OSNC 2000 nr 2, poz. 31, str. 52, Biul. SN 1999 nr 10, poz. 6, MoP 1999 nr 12, str. 44, PG 2000 nr 1, str. 1, Wokanda 1999 nr 11, str. 3, Biul. Inf. Pr. 2000 nr 1, str. 3, OSG 2000 nr 1, poz. 8, str. 56, Legalis Numer 44520; Wyrok Sądu Apelacyjnego
w K. I Wydział Cywilny z dnia 23 grudnia 2014 r., I ACa 1379/14, Legalis nr 1203367; Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku - I Wydział Cywilny z dnia 20 marca 2014 r., I ACa 849/13, Legalis nr 831307). W aktach sprawy jak również w aktach szkody brak jest dokumentu zgłoszenia szkody, a więc również pozwalającego ustalić rodzaj
i wysokość zgłaszanych od początku roszczeń. Sąd przyjął jako datę zgłoszenia szkody dzień 27.01.2014 r. przyznany przez P. (...) w odpowiedzi na pozew, a nadto na tę datę wskazują pierwsze cyfry numeru, pod którym została zarejestrowana szkoda. W dwóch transzach,
tj. 24.02.2014 r. i 04.03.2014 r. P. (...) wypłaciło łącznie 13.260,09 zł. Przez kilka miesięcy poszkodowany nie odwoływał się od stanowiska ubezpieczyciela. Dopiero 10.10.2014 r. C. (...) – wówczas pełnomocnik poszkodowanego (jeszcze przed cesją) - wystosował wezwanie do zapłaty – żądania i kwoty takie jak w pozwie i odsetki sformułowane ogólnie. Strona pozwana przyznała w odpowiedzi na pozew, że wezwanie to doręczono do P. (...) w dniu 13.10.2014 r., natomiast w aktach sprawy znajduje się decyzja P. (...). z dnia 04.11.2014 r., w której ubezpieczyciel odmówił dopłaty. Wobec tego ubezpieczyciel pozostawał w zwłoce co do dopłaty odszkodowania za naprawę samochodu od dnia następnego po doręczeniu mu wezwania, tj. od 14.10.2014 r. do dnia zapłaty (w miejsce żądania pozwu od 25.02.2014 r.). Natomiast od kwoty 553,50 zł tytułem kosztów prywatnej ekspertyzy Sąd zasądził odsetki zgodnie z żądaniem pozwu – od 04.11.2014 r. – mając na uwadze powyższe wyjaśnienia, a także fakt, iż termin płatności na rachunku z dnia 02.10.2014 r. (k. 37) został wyznaczony na 16.10.2014 r., jak również konieczność umożliwienia ubezpieczycielowi ustosunkowania się do żądania zgłoszonego 13.10.2014 r. Ponadto, wskazać należy, że w dniu 01.01.2016 r. weszła w życie ustawa z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r., poz. 1830). Zmieniła ona m.in. brzmienie art. 481 k.c. Natomiast stosownie do treści art. 56 tej ustawy do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Artykuł 481 § 2 k.c. w dotychczasowym brzmieniu przewidywał, że jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Po zmianie wprowadzonej powyższą ustawą powyższy paragraf stanowi, że jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego
i 5,5 punktów procentowych. Mając na uwadze powyższe, Sąd w punkcie I sentencji wyroku podzielił należności odsetkowe na okresy do 31.12.2015 r. (odsetki ustawowe) i od 01.01.2016 r. (odsetki ustawowe za opóźnienie).

Sąd oddalił również żądanie nadania orzeczeniu rygoru natychmiastowej wykonalności zgłoszone w petitum pozwu. Zgodnie z treścią art. 333 § 3 k.p.c. Sąd może na wniosek nadać wyrokowi nadającemu się do wykonania w drodze egzekucji rygor natychmiastowej wykonalności, gdyby opóźnienie uniemożliwiało lub znacznie utrudniało wykonanie wyroku albo narażało powoda na szkodę. Formułując powyższy wniosek strona powodowa reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w żaden sposób go nie uzasadniła ani w pozwie, ani w toku całego postępowania.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zdanie drugie k.p.c., zgodnie
z którym Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Powództwo było uzasadnione tak co do zasady jak i niemalże całego żądania głównego. Oddaleniu podlegała jedynie kwota 110,75 zł należności głównej (niewiele ponad pół procenta), częściowo roszczenie odsetkowe oraz rygor natychmiastowej wykonalności. Tym samym strona pozwana winna zwrócić stronie powodowej wszelkie niezbędne i celowe procesu. Na zasądzoną w punkcie III sentencji wyroku od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 5.297,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu składają się następujące należności: 997,00 zł – opłata sądowa od pozwu, 700,00 zł – zaliczka na poczet opinii biegłego wykorzystana w całości, 3.600,00 zł – tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego powoda przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego – na podstawie § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804
z późn. zm.).

Mając na uwadze wynik procesu, art. 100 zd. drugie k.p.c. oraz treść art. 83 ust. 2
w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 300 tekst jedn. z późn. zm.) Sąd nakazał pobrać od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Oleśnie kwotę 158,90 zł tytułem zwrotu wydatków pokrytych tymczasowo przez Skarb Państwa na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego. Przyznane wynagrodzenie biegłego M. G. wyniosło 858,90 zł,
z czego kwota 700 zł została uiszczona z zaliczki strony powodowej, a kwota 158,90 zł tymczasowo z budżetu Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Oleśnie.

Natomiast na poczet opinii biegłego sądowego zaliczkę w kwocie 700,00 zł uiściła również strona pozwana, a zaliczka ta omyłkowo nie została wykorzystana przez Sąd, więc zgodnie z treścią art. 84 powoływanej wyżej ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Oleśnie zwróci P. (...) kwotę tej zaliczki – pkt V sentencji wyroku.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE