UZASADNIENIE

B. K. (1) została oskarżona o to, że:

I. w dniu 18 listopada 2015 roku w W. przy ul. (...) podczas kontroli samochodu osobowego marki L. (...) o nr rej. (...) w trakcie legitymowania użyła jako autentycznego podrobionego dokumentu tożsamości w postaci dowodu osobistego seria i numer (...) z własnym zdjęciem lecz na dane osobowe U. L., który przedłożyła funkcjonariuszowi Policji mł. asp. M. B. (1), celem ukrycia swojej prawdziwości tożsamości,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

II. w dniu 18 listopada 2015 roku w Kancelarii Notarialnej w S. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. K. i innymi nieustalonymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wyłudziła poświadczenie nieprawdy co do tożsamości osoby stawającej do aktu notarialnego rep. A nr (...) poprzez podstępne wprowadzenie w błąd funkcjonariusza publicznego - notariusza H. S. oraz S. L. oraz W. W. co do swojej faktycznej tożsamości, posługując się podrobionym dowodem osobistym o numerze (...) wystawionym na dane U. L., wprowadzając w błąd ww. co do swojej tożsamości oraz faktu przysługiwania jej prawa własności nieruchomości dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa prowadzi księgę wieczystą KW nr (...), czym doprowadziła W. W. oraz S. L. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem po 250.000 zł (łącznie 500.000 zł) stanowiącym mienie znacznej, wartości, oraz przywłaszczyła sobie cudze prawo majątkowe w postaci prawa własności nieruchomości dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa prowadzi księgę wieczystą KW nr (...), czym działała na szkodę U. L.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

III. w dniu 18 listopada 2015 roku w Kancelarii Notarialnej w S. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. K. wyłudziła poświadczenie nieprawdy co do tożsamości osoby składającej podpis na umowie pożyczki datowanej na dzień 18 listopada 2015 roku, poprzez podstępne wprowadzenie w błąd funkcjonariusza publicznego - notariusza H. S. co do swojej faktycznej tożsamości, posługując się podrobionym dowodem osobistym o numerze (...) wystawionym na dane U. L. podrabiając tym samym, w celu użycia za autentyczny ww. dokument pożyczki,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

D. K. została oskarżona o to, że:

I. w dniu 18 listopada 2015 roku w Kancelarii Notarialnej w S. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z B. K. (1) i innymi nieustalonymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wyłudziła poświadczenie nieprawdy co do tożsamości osoby stawającej do aktu notarialnego rep. A nr (...)-5 poprzez podstępne wprowadzenie w błąd funkcjonariusza publicznego - notariusza H. S. oraz S. L. oraz W. W. co do faktycznej tożsamości osoby posługującej się podrobionym dowodem osobistym o numerze (...) wystawionym na dane U. L. oraz co do faktu, że jest ona właścicielem nieruchomości dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa prowadzi księgę wieczystą KW nr (...), poprzez znalezienie pożyczkodawców i dowiezienie B. K. (1) do Kancelarii Notarialnej w S., celem podpisania aktu notarialnego, czym doprowadziła W. W. oraz S. L. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem po 250.000 zł (łącznie 500.000 zł) stanowiącym mienie znacznej wartości, czym działała na szkodę U. L., wiedząc iż za udział w tym przestępstwie otrzyma kwotę 200 000 zł tytułem pożyczki pieniędzy pochodzących z przestępstwa od B. K. (1) na rzecz Biura (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

II. w dniu 18 listopada 2015 roku w Kancelarii Notarialnej w S. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z B. K. (1) wyłudziła poświadczenie nieprawdy co do faktu tożsamości osoby składającej podpis na umowie pożyczki datowanej na dzień 18 listopada 2015 roku, poprzez podstępne wprowadzenie w błąd funkcjonariusza publicznego - notariusza H. S. co do faktycznej tożsamości, osoby posługującej się podrobionym dowodem osobistym o numerze (...) wystawionym na dane U. L. mając świadomość, że jest to całkiem inna osoba,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

K. G. (1) został oskarżony o to, że:

I. w dniu 13 listopada 2015 roku w W. przy ul. (...) działając w zamiarze aby B. K. (1), D. K. oraz inne nieustalone osoby dokonały czynu zabronionego polegającego na tym, że 18 listopada 2015 roku w Kancelarii Notarialnej w S. przy ul. (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wyżej wymienione osoby wyłudziły poświadczenie nieprawdy co do tożsamości osoby stawającej do aktu notarialnego rep. A nr (...) poprzez podstępne wprowadzenie w błąd funkcjonariusza publicznego notariusza H. S. oraz S. L. oraz W. W. co do faktycznej tożsamości B. K. (1) posługującej się podrobionym dowodem osobistym o numerze (...) wystawionym na dane U. L. wprowadzając w ten sposób w błąd wyżej wymienionych co do faktycznej tożsamości B. K. (1) oraz faktu przysługiwania B. K. (1) prawa własności nieruchomości dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa prowadzi księgę wieczystą KW nr (...), czym doprowadzono W. W. oraz S. L. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem po 250.000 zł (łącznie 500.000 zł) stanowiącym mienie znacznej wartości, oraz przywłaszczono sobie cudze prawo majątkowe należące do U. L. w postaci prawa własności nieruchomości dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa prowadzi księgę wieczystą KW nr (...), ułatwił popełnienie czynu zabronionego w ten sposób, że założył rachunek bankowy o nr (...) prowadzony przez Bank (...) SA z/s we W., który to rachunek następnie został wskazany w akcie notarialnym rep. A nr (...) jako właściwy dla dokonania zapłaty kwoty 300 000,00 zł z tytułu wyżej wymienionej umowy,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. art. 11 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie wyrokiem w dniu 11 kwietnia 2017 r. sygn. akt V K 82/16:

I. oskarżoną B. K. (1) uznał za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w punkcie I aktu oskarżenia i za to na mocy art. 270 § 1 k.k. skazał ją na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II. oskarżoną B. K. (1), w ramach czynu zarzucanego jej w punkcie II aktu oskarżenia, uznał za winną tego, że w dniu 18 listopada 2015 roku w Kancelarii Notarialnej w S. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. K. i innymi ustalonymi oraz nieustalonymi osobami przywłaszczyła sobie cudze prawo majątkowe w postaci prawa własności nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa prowadzi księgę wieczystą KW nr (...) na szkodę U. L., a następnie posługując się podrobionym dowodem osobistym o numerze (...) wystawionym na dane U. L. podstępnie wprowadziła w błąd co do swojej tożsamości oraz co do faktu przysługiwania jej prawa własności nieruchomości dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa prowadzi księgę wieczystą KW nr (...) funkcjonariusza publicznego - notariusza H. S., wyłudzając poświadczenie nieprawdy w akcie notarialnym - umowy pożyczek oraz umowy przeniesienia własności nieruchomości na zabezpieczenie rep. A nr (...), co do swojej faktycznej tożsamości i w ten sposób w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadzając w błąd co do swojej tożsamości oraz co do faktu przysługiwania jej prawa własności nieruchomości, stanowiącej przedmiot umowy, doprowadziła W. W. oraz S. L. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwotach po 250 000 złotych, co stanowi mienie znacznej wartości, to jest za winną popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 .k.k. w zb. z art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § l k.k. w zb. z art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.kw zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał ją, zaś na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § l k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierzył jej karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych, na mocy art. 46 § 1 k.k. orzekł obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłacenie przez B. K. (1) na rzecz W. W. oraz S. L. kwot po 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych;

III. oskarżoną B. K. (1), w ramach czynu zarzucanego jej w punkcie III aktu oskarżenia, uznał za winną tego, że w dniu 18 listopada 2015 roku w Kancelarii Notarialnej w S. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. K., posługując się podrobionym dowodem osobistym o numerze (...) wystawionym na dane U. L., podstępnie wprowadziła w błąd co do swojej tożsamości funkcjonariusza publicznego - notariusza H. S., wyłudzając poświadczenie nieprawdy w umowie pożyczki zawartej w dniu 18 listopada 2015 r. co do tożsamości pożyczkodawcy i podrobiła w celu użycia za autentyczną wymienioną umowę pożyczki, której stroną było Biuro (...) Sp. z o.o., w ten sposób, że złożyła podpis jako U. L., to jest za winną popełnienia czynu z art. 272 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na mocy art. 272 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał ją, a na mocy art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

IV. na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzył oskarżonej B. K. (1) karę łączną 2 ( dwóch ) lat pozbawienia wolności;

V. na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności zaliczył oskarżonej B. K. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 18 listopada 2015 roku do dnia 06 października 2016 roku;

VI. oskarżoną D. K., w ramach czynu zarzucanego jej punkcie I aktu oskarżenia, uznał za winną tego, że w dniu 18 listopada 2015 roku w Kancelarii Notarialnej w S. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z B. K. (1) i innymi ustalonymi oraz nieustalonymi osobami wyłudziła poświadczenie nieprawdy co do tożsamości osoby stawającej do aktu notarialnego rep. A nr (...) umowy pożyczek oraz umowy przeniesienia własności nieruchomości na zabezpieczenie, poprzez podstępne wprowadzenie w błąd funkcjonariusza publicznego - notariusza H. S. co do faktycznej tożsamości osoby posługującej się podrobionym dowodem osobistym o numerze (...) wystawionym na dane U. L. oraz co do faktu, że osoba ta jest właścicielem nieruchomości dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa prowadzi księgę wieczystą KW nr (...), a następnie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadzając w błąd co do tożsamości osoby stawającej do aktu notarialnego rep. A nr (...) umowy pożyczek oraz umowy przeniesienia własności nieruchomości na zabezpieczenie oraz co do faktu przysługiwania jej prawa własności nieruchomości stanowiącej przedmiot umowy, doprowadziła W. W. oraz S. L. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwotach po 250 000 (dwieście pięćdziesiąt tysięcy) złotych, co stanowi mienie znacznej wartości, to jest za winną popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał ją, zaś na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierzył jej karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych, na mocy art. 46 § 1 k.k. orzekł obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłacenie przez D. K. na rzecz W. W. oraz S. L. kwot po 90.000 (dziewięćdziesiąt tysięcy) złotych, zaś na mocy art. 46 § 2 k.k. orzeka od oskarżonej D. K. na rzecz U. L. nawiązkę w wysokości 8.000 (ośmiu) tysięcy złotych;

VII. oskarżoną D. K., w ramach czynu zarzucanego jej w punkcie III aktu oskarżenia, uznał za winną tego, że w dniu 18 listopada 2015 roku w Kancelarii Notarialnej w S. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z B. K. (1) posługującą się podrobionym dowodem osobistym o numerze (...) wystawionym na dane U. L., podstępnie wprowadziła w błąd funkcjonariusza publicznego - notariusza H. S., co do tożsamości osoby udzielającej pożyczki w kwocie 200.000 (dwustu tysięcy) złotych na rzecz Biura (...) Sp. z o.o., wyłudzając poświadczenie nieprawdy w umowie pożyczki zawartej w dniu 18 listopada 2015 r. co do tożsamości pożyczkodawcy, wiedząc, że podająca się za U. L. osoba nie jest nią w rzeczywistości, to jest za winną popełnienia czynu z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na mocy art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał ją, zaś na mocy art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

VIII. na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzył oskarżonej D. K. karę łączną 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IX. na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności zaliczył oskarżonej D. K. okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 18 listopada 2015 roku do dnia 24 marca 2016 roku;

X. oskarżonego K. G. (1), w ramach zarzucanego mu czynu, uznał za winnego tego, że w dniu 18 listopada 2015 roku w W. przyjął na swój rachunek bankowy o nr (...), prowadzony przez Bank (...) SA z/s we W., łączną kwotę 300 000 (trzystu tysięcy) złotych, godząc się, że pieniądze te zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego, a które to pieniądze w kwotach po 150 000 (sto pięćdziesiąt tysięcy) złotych zostały wyłudzone od W. W. i S. L. przez działające wspólnie i w porozumieniu B. K. (1), D. K. oraz inne ustalone i nieustalone osoby, a następnie wpłacone na wskazany rachunek przez samych pokrzywdzonych W. W. i S. L., to jest za winnego popełnienia czynu z art. 291 § 1 k.k. i za to na mocy art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierzył oskarżonemu K. G. (1) karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności i 30 (trzydzieści) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych; na mocy art. 46 § 1 k.k. orzekł obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłacenie przez K. G. (1) na rzecz W. W. oraz S. L. kwot po 150.000 (sto pięćdziesiąt tysięcy) złotych;

XI. na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego K. G. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 2 (dwóch) lat próby;

XII. na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył oskarżonemu K. G. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniu 26 listopada 2015 roku, uznając karę grzywny za wykonaną do dwóch stawek dziennych;

XIII. na mocy art. 230 § 3 k.p.k. dowód osobisty na nazwisko U. L., opisany w wykazie dowodów rzeczowych nr I/72/26/P pod poz. 1 (k. 1342 - tom VII), a znajdujący się na karcie 14 tom I akt sprawy przekazał Prezydentowi (...) W.;

XIV. dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych nr I/72/26/P pod poz. 61-69 (k. 1346- 1347 - tom VII), a znajdujące się w aktach sprawy na kartach 300 - 340 tom III akt sprawy nakazał zwrócić H. S.;

XV. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego K. K. (1) Radcy Prawnego w W., ul. (...), kwotę 1328,40 złotych, w tym stawka podatku od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego K. G. (1);

XVI. zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonej D. K. kwotę 2.400 złotych, B. K. (1) kwotę 2.300 złotych i K. G. (1) kwotę 120 złotych tytułem opłaty oraz pozostałe koszty procesu w częściach na nich przypadających.

Apelacje od tego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonych oraz prokurator.

Obrońca oskarżonej B. K. (1) powyższemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej względem oskarżonej kary pozbawienia wolności - podczas gdy istniały podstawy do orzeczenia kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania bądź orzeczenia kary łagodniejszej oraz niesłusznego obowiązku naprawienia szkody.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. wniósł o:

a) zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonej kary z dobrodziejstwem warunkowego jej wykonania ewentualnie kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

b) ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Obrońca oskarżonej D. K. zaskarżył powyższy wyrok na korzyść oskarżonej D. K., w zakresie jej dotyczącym - a mianowicie:

- w całości co do punktów VI, VII, VIII, IX, XVI, a także

- co do punktów II, III, X, w części, w jakiej Sąd I instancji w opisach czynów pozostałych oskarżonych, wskazywał na osobę D. K..

Na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k., art. 427 § 1 i 2 k.p.k., art. 434 § 1 k.p.k., zarzucił temu wyrokowi obrazę przepisów postępowania, których skutkiem są błędy w ustaleniach faktycznych przyjęte za podstawę wyroku, co mogło mieć wpływ na jego treść:

1) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz w zw. z art. 4 k.p.k. - poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów z uwagi na dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego, wyciągnięcie na jego podstawie, wniosków i kategorycznych ustaleń z niego niewynikających, co nastąpiło niezgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania, zasadami logiki, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, m.in. z uwagi na:

a) dowolne ustalenie, że oskarżona D. K. w momencie objętym zarzutami miała świadomość i wiedzę, że przedstawiana przez P. K. klientka Biura nie jest w rzeczywistości właścicielką nieruchomości U. L., ale zupełnie inną osobą, mimo że w ten sposób była przedstawiana przez inne osoby, w ten sposób sama się przedstawiała, miała komplet dokumentów dotyczących nieruchomości, zaś świadkowie oraz oskarżona, którzy podstępnie wprowadzili w błąd D. K., wyraźnie wskazali, że nigdy nie powiedzieli D. K., że klientka Biura nie jest właścicielką nieruchomości i że w rzeczywistości jest kimś zupełnie innym, zaś określona okoliczność de facto miałaby wynikać jedynie z powinności domyślania się pośredniczki,

b) dowolne ustalenie, że oskarżona D. K. umyślnie z zamiarem bezpośrednim wspólnie i w porozumieniu podstępnie wprowadzała w błąd notariusza oraz inwestorów co do prawdziwej tożsamości klientki Biura, mimo, że w rzeczywistości nie wiedziała wówczas, że ma do czynienia z zupełnie inną osobą, jednocześnie sama nie składała żadnych oświadczeń wiedzy lub woli w tym przedmiocie,

c) dowolne ustalenie, że oskarżona D. K. umyślnie z zamiarem bezpośrednim wspólnie i w porozumieniu dokonała transakcji posługując się podrobionym dowodem osobistym, mimo, że w rzeczywistości nie wiedziała i nie mogła wiedzieć nic o fakcie podrobienia i używania podrobionego dokumentu przez klientkę Biura, jednocześnie sama nie składała żadnych oświadczeń wiedzy lub woli w tym przedmiocie,

d) dowolne ustalenie, niepotwierdzone żadnymi materialnymi dowodami, wyłącznie na podstawie przypuszczeń i dokonywanych subiektywnych ocen określonych świadków i oskarżonej, a także charakteru obowiązków i zadań pośrednika finansowego, że pomiędzy oskarżoną D. K. a oskarżoną B. K. (1) lub D. K. a innymi osobami istniało przestępcze porozumienie, którego przedmiotem miało być popełnienie przestępstw wskazanych w akcie oskarżenia, mimo, że z zebranego materiału dowodowego wynika, że byłoby to nielogiczne, m.in. z uwagi na to, że określone osoby już na samym początku podstępnie wprowadziły w błąd, oszukały D. K. co do tożsamości klientki Biura,

e) pominięcie faktu, że sama oskarżona B. K. (1) w swoich wyjaśnieniach de facto zaprzecza istnieniu przestępczego porozumienia z D. K., wskazała wyraźnie (podobnie jak świadkowie P. K. i M. Z.), że nigdy nie powiedziała wprost D. K., że nie jest U. L., oraz o tym, że przedmiotowa działka nie jest jej własnością (A I, k. 191, 196),

f) jednostronną bezkrytyczną, analizę zebranego materiału dowodowego wyłącznie według wstępnych hipotez wskazanych w akcie oskarżenia, oraz przyjęcie założenia o powinności i obowiązku pośredniczki D. K. domyślania się, że ma do czynienia z zupełnie inną osobą, bez uwzględnienia okoliczności na korzyść oskarżonej D. K., w tym okoliczności wskazywanych w Odpowiedzi na akt oskarżenia, oraz okoliczności wynikających z zebranego materiału dowodowego wskazujących na to, że to D. K. została podstępnie oszukana przez osoby, które przyprowadziły klientkę do Biura i niewyprowadzona z tego błędu, a zatem wykonując swoje obowiązki zawodowe nie wiedziała zatem, ze ma do czynienia z zupełnie kimś innym,

g) brak oparcia wyroku Sądu I instancji na całokształcie okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej poprzez oparcie się jedynie na części dowodów i faktów ujawnionych na rozprawie głównej, m.in. z uwagi na ujawnienie, że materiał dowodowy obejmuje także materiały tajne, jednocześnie niepoczynienie procesowych ustaleń faktycznych na ich podstawie, pominięcie części okoliczności wynikających z wyjaśnień oskarżonej, pominięcie faktu podstępnego wprowadzenia w błąd D. K. przez osoby organizujące spotkania klientki z D. K., pominięcie w dokonanej ocenie dowodów części wyjaśnień oskarżonej D. K. oraz oparcie się wyłącznie na części jej wyjaśnień, według wskazania z kart o numerach 281- 303 (s. 14),

h) nieuwzględnienie okoliczności wynikających z fragmentów zeznań świadków P. K. oraz M. Z. wskazujących na to, że D. K. de facto została oszukana przez wskazanych świadków oraz przez G. K. przedstawianego, jako asystent U. L. o imieniu Ł., co do prawdziwej tożsamości klientki Biura, a także nieustalenie, że przed pierwszym spotkaniem w Biurze pośredniczki, jak wynika ze wskazanych zeznań, klientka była przygotowywana i uczona przez M. Z. i inne osoby po to, aby podstępnie wprowadzić w błąd D. K.,

i) pominięcie faktu, że czynności zawodowe pośrednika finansowego zwykle obejmują m.in. poszukiwanie potencjalnych inwestorów, analizę dokumentów dotyczących przedmiotu umowy, aktywny udział w rozmowach, spotkaniach i negocjacjach, prawo i obowiązek zabierania głosu zamiast i obok klienta, prowadzenie rozmów w imieniu i na rzecz klienta, reprezentowanie klienta, towarzyszenie przy czynnościach, w których uczestniczy klient, nie obejmują natomiast legitymowania klienta, weryfikowania jego sytuacji osobistej, czy też śledzenia go,

j) brak dokonania analizy psychologicznej, portretu psychologicznego, typu osobowości oskarżonej D. K. ze wskazaniem charakterystycznych cech jej osobowości, niezbędnych do wykonywania czynności pośrednika finansowego,

k) pominięcie części zeznań świadka S. L. oraz zeznań świadka W. W. wskazujących na to, że D. K. de facto zachowywała się jak „rasowy pośrednik,” oraz, że „udział pani K. w transakcji nie odbiegał od zachowania pośrednika,”

l) brak ustalenia, że właścicielem oraz posiadaczem środków pieniężnych wynikających z umowy pożyczki wskazanej w drugim zarzucie stała się nieuczestnicząca w niniejszym postępowaniu spółka Biuro (...) sp. z o.o. reprezentowana przez Prezesa Zarządu M. K., a nie osoba fizyczna D. K.,

m) dowolne ustalenie, że „w czasie pierwszego kontaktu D. K. znała całą sytuację prawną nieruchomości, w tym przede wszystkim to, iż B. K. (1) w rzeczywistości nie była jej właścicielką, a więc nie była U. L.” (s. 10), mimo, że w innym miejscu uzasadnienia Sąd I instancji wskazuje, że oskarżona mogła w trakcie tego spotkania nie wiedzieć tego, zaś ustalony fakt dotyczący wiedzy o innej tożsamości klientki Biura w momencie pierwszego spotkania, nie wynika z zebranego materiału dowodowego, jednocześnie zaprzeczyli temu świadkowie P. K. oraz M. Z. uznani przez Sąd I instancji za wiarygodnych, jednocześnie świadek J. S. potwierdził, że sama klientka przedstawiła się jako L. U.,

n) oparcie istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy ustaleń faktycznych na podstawie niepotwierdzonych przypuszczeń, ocen i niespójnych poszlak, co do zawinienia oskarżonej oraz rzekomej wiedzy pośredniczki D. K. o innej tożsamości klientki Biura, mimo braku kategorycznych dowodów wskazujących na tę okoliczność, co nie dawało podstaw do ustalenia takiej hipotetycznej wersji zdarzeń, określonej w uzasadnieniu orzeczenia bez pozostawienia uzasadnionych wątpliwości, oraz przyjęcie na zasadzie pewności, że D. K. działała umyślnie wspólnie w przestępczym porozumieniu z oskarżoną B. K. (1) lub innymi osobami w jej czynach zabronionych,

o) aprioryczne danie wiary niepotwierdzonym niczym, ogólnikowym ocenom zawartym w wyjaśnieniach oskarżonej B. K. (1) oraz zeznaniach świadków (podejrzanych) P. K. oraz M. Z., przy jednoczesnym założeniu i uznaniu ich za całkowicie prawdziwe, oraz wyciągnięcie wniosków z nich niewynikających, w sytuacji, gdy subiektywne, kategoryczne oceny i przypuszczenia o tym, że w późniejszym czasie oskarżona miałaby rzekomo powinna dowiedzieć się, że nie ma do czynienia z właścicielką nieruchomości nie mają potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym,

p) pominięcie w swojej ocenie przedstawionej części zeznań świadka notariusz H. S., wskazujących na to, że „wszystkie osoby biorące udział w czynnościach notarialnych zachowywały się naturalnie, nic nie wzbudziło podejrzeń świadka,” zaś notariusz „nie zwróciła uwagi, aby któraś kobieta była „sterowana” przez inną,” oraz jednoczesne dowolne ustalenie, że zeznania świadka notariusza H. S. stanowią potwierdzenie zebranego materiału dowodowego, oraz że wynikać miałoby z nich wiedza D. K., co do prawdziwej tożsamości klientki oraz, co do faktu posługiwania się przez klientkę podrobionym dowodem osobistym, mimo, że stoją one w wyraźnej sprzeczności z kategorycznymi ustaleniami Sądu I instancji,

q) błędne ustalenie, że w trakcie czynności notarialnych pośredniczka D. K., jako osoba towarzysząca okazywała swój dowód osobisty (s. 34 uzasadnienia), oraz że poprzez mówienie o wzajemnej pomocy stron transakcji, wprowadzała w błąd funkcjonariusza publicznego oraz inwestorów, w sytuacji, gdy w założeniu legalnego działania właścicielki we wskazanej transakcji nie było to nieprawdą, jednocześnie sama nie składała żadnych oświadczeń wiedzy lub woli, co wynika z zeznań notariusz H. S. oraz powszechnie przyjętych zasad przy sporządzaniu czynności notarialnych,

r) dowolne ustalenie, że firmę Biuro (...) Sp. z o.o. faktycznie prowadziła D. K. (s. 9), mimo, że oskarżona jedynie pomagała swojej mamie przy prowadzeniu tej firmy, jednocześnie formalnie nie reprezentowała tej spółki w trakcie czynności notarialnych,

s) dowolne ustalenie, że to pośredniczka D. K. w którymkolwiek momencie wskazywała, że środki wynikające z udzielonej pożyczki miałyby zostać przelane na konto rzekomego partnera biznesowego klientki określanego imiennie, jako K. G. (1), mimo że z zeznań świadka notariusz H. S. wynika, że to oskarżona B. K. (1) sama wskazywała określone konto bankowe oraz odbiorcę,

t) dowolne ustalenie, że D. K. posiadała wobec firmy (...) zobowiązania finansowe opiewające na kwotę około 100 000 zł (s. 9), co ustalono wyłącznie na podstawie zeznań P. K., mimo, że w rzeczywistości to P. K. miał zobowiązania względem firmy jej mamy Biuro (...) Sp. z o.o. w związku z realizowaniem projektu unijnego, co wynika także z uznanych przez Sąd I instancji za wiarygodne, fragmentu zeznań świadka M. Z.,

u) brak ustalenia, że w okresie objętym zarzutami D. K. nie wiedziała, że „P. K., M. Z. oraz inne osoby uzyskiwali pożyczki na podstawie fikcyjnych dokumentów pod zastaw nieruchomości nienależących do nich” (s. 9) oraz o tym, że brali oni udział w „procederze wyłudzania pieniędzy” (s. 10),

v) brak ustalenia, jakie było pierwotne źródło przekazywanej przez pośredników historii o klientce przedstawianej, jako „U. L.,” która jest po chemioterapii, jest znerwicowana, bo straciła partnera, jest w relacjach biznesowych z P. K., oraz że pomaga jej asystent o imieniu Ł., oraz nieustalenie, że pierwotne źródło tych informacji pochodziło od samej klientki,

w) dowolne ustalenie winy oskarżonej D. K. w zakresie umyślnego popełnienia czynu opisanego w pkt VI orzeczenia - opisywanego jako działania wspólnie i w porozumieniu z B. K. (1) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami polegającego na wyłudzeniu poświadczenia nieprawdy oraz doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w odniesieniu do umów zawartych z inwestorami, mimo braku takiego przestępczego porozumienia z D. K. oraz mimo nierealizowania przez oskarżoną D. K. określonych znamion w tym znamion czasownikowych

x) dowolne ustalenie winy oskarżonej D. K. w zakresie umyślnego popełnienia czynu opisanego w pkt VII orzeczenia - opisywanego jako działania wspólnie i w porozumieniu z B. K. (1) posługującą się podrobionym dowodem osobistym, wyłudzenia poświadczenia nieprawdy w umowie pożyczki zawartej przez klientkę z Biurem (...) sp. z o.o. mimo braku takiego przestępczego porozumienia z D. K. oraz mimo nierealizowania przez oskarżoną D. K. określonych znamion w tym znamion czasownikowych,

y) nieustalenie i nieuzasadnienie postaci rzekomego bezprawnego zamiaru po stronie D. K., dowolne, ogólnikowe ustalenie, że oskarżona D. K. „działała umyślnie w sposób odpowiednio zaplanowany i przemyślany, przez co wyrządziła dużą szkodę w majątku pokrzywdzonych,” że „kierowała się nagannymi motywami o charakterze materialnym,” że „była zdeterminowana do popełnienia przypisanych jej czynów,” „działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadziła w błąd osoby decydujące o przyznaniu pożyczki, a także potwierdzające tożsamość, niejako zapewniając pokrzywdzonych o wiarygodności osoby B. K. (1)” (s. 59-60), mimo, że wskazane ustalenia nie są zgodne z rzeczywistością oraz nie mają potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym, natomiast o fakcie zapewnienia o tożsamości klientki nie można uznawać stwierdzeń, że poprzez pożyczki sobie wzajemnie pomagają w ramach określonej transakcji, bo było to prawdą przy założeniu legalnie działającej klientki oraz udzielanych pożyczek,

powyższe skutkowało niewłaściwym ustaleniem stanu faktycznego, bezpodstawnym przypisaniem winy pośredniczce D. K. w zakresie zarzucanych jej czynów jako umyślnego działania wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, oraz skutkowało niewłaściwym zastosowaniem przepisów prawa karnego materialnego:

— art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 18 § 1 k.k., oraz

— art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 18 § 1 k.k.

2) art. 5 § 2 k.p.k. - poprzez niezastosowanie zasady in dubio pro reo, w sprawie, w której po przeprowadzeniu całego postępowania dowodowego, pod względem procesowym, pozostały niedające się usunąć wątpliwości, niedostrzeżone przez Sąd I instancji, w sytuacji, gdy zgromadzone dowody nie pozwalały na dokonanie jednoznacznych, spójnych i stanowczych ustaleń faktycznych zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w szczególności w zakresie braku możliwości jednoznacznego ustalenia czy w trakcie wykonywania czynności pośrednika finansowego oskarżona D. K. w rzeczywistości dowiedziała, się, że klientka nie jest prawdziwą właścicielką nieruchomości, a także o tym czy oskarżona D. K. w rzeczywistości dowiedziała się o tym, że klientka posługuje się podrobionym dowodem osobistym, oraz czy oskarżona powinna się była tego domyślać, co skutkowało dowolnym ustaleniem stanu faktycznego, przy jednoczesnym domniemaniu tych okoliczności na niekorzyść oskarżonej, mimo że w okresie objętym zarzutami nie znała wskazanych okoliczności,

3) art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k., art. 74 § 1 k.p.k. - poprzez bezzasadne zaniechanie przeprowadzenia dowodów niezbędnych dla wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy w zakresie dotyczącym dogłębnej analizy wątku podstępnego wprowadzenia w błąd pośredniczki D. K., co do tożsamości klientki Biura, nieprzeprowadzenie dowodu z dostępnych dla Sądu I instancji, a nieznanych stronom źródeł osobowych, w sytuacji, gdy oskarżona nie ma wiedzy na temat aspektów procesowych równolegle toczącego się postępowania karnego przez Prokuraturą Okręgową w Warszawie (sygn. akt PO 7 Ds. 166.2016) wobec osób, które mogły w rzeczywistości stać za całą sprawą, czego skutkiem jest niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy,

4) art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k., oraz art. 413 § 1 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 398 § 1 k.p.k.:

a) poprzez niesprecyzowanie w wyroku skazującym w opisach czynów ani późniejszym uzasadnieniu skonkretyzowanych działań lub zaniechań, niewskazanie postaci zamiaru, oraz tego, na czym dokładnie, miałby polegać czyn oskarżonej D. K. określony, jako „podstępne wprowadzenie w błąd funkcjonariusza publicznego,” czy też, na czym miałby polegać czyn określony, jako „posługiwanie się podrobionym dowodem osobistym” przez oskarżoną D. K.,

b) poprzez dokonanie zmiany opisu pierwszego z zarzucanych czynów, określonego pierwotnie w akcie oskarżenia jako działań realizowanych „poprzez znalezienie pożyczkodawców i dowiezienie B. K. (1) do Kancelarii Notarialnej w S. celem podpisania aktu notarialnego,” wyeliminowanie z opisu czynu, konkretnych czynności sprawczych, skutkujące faktycznym rozszerzeniem oskarżenia poza jego granice, także na inne niesprecyzowane działania lub zaniechania bez dookreślenia na czym miałyby one polegać,

5) art. 424 § 1 k.p.k. - poprzez niewłaściwe sformułowanie uzasadnienia z uwzględnieniem określonych błędów logicznych, luk w analizie dowodów oraz ogólnikowej argumentacji wskazującej na zawinione współsprawstwo oskarżonej D. K., jedynie w oparciu o stwierdzenia, że oskarżona powinna była się domyślać, że ma do czynienia z całkowicie inną osobą, co uniemożliwia dokonanie merytorycznej kontroli odwoławczej w zakresie pełnej analizy przyjętej argumentacji w tym przedmiocie:

a) w uwagi na brak dookreślenia tego, kiedy i na jakiej podstawie pośredniczka rzekomo miałaby domyślać się lub dowiedzieć się o innej tożsamości klientki, na czym konkretnie miałoby polegać podstępne wprowadzenie w błąd funkcjonariusza publicznego przez oskarżoną D. K., czy też, na czym miałby polegać jej czyn określony, jako posługiwanie się podrobionym dowodem osobistym,

b) poprzez niewskazanie w uzasadnieniu wyroku w sposób precyzyjny przyczyn, dla których Sąd I instancji w części nie dał wiary wyjaśnieniom świadka M. K., oraz poprzestaniu na ogólnikowej konstatacji w tym przedmiocie,

c) poprzez niewskazanie w sposób precyzyjny przyczyn, dla których Sąd I instancji w części nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej D. K., poprzestanie na wskazaniu jedynie, że Sąd ustalił stan faktyczny częściowo w oparciu o wyjaśnienia oskarżonej, ograniczając się jedynie do stwierdzenia, w odniesieniu, co do ich części, że wyjaśnienia te stanowiły przyjętą linię obrony, a także nie odniesienie się do argumentacji wskazanej w odpowiedzi na akt oskarżenia oraz wszystkich okoliczności na korzyść oskarżonej,

6) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 391 § 2 k.p.k. w zw. z art. 182 § 3 k.p.k., art. 6 k.p.k. w zw. art. 42 ust. 2 Konstytucji RP - poprzez aprioryczne, bezkrytyczne danie wiary zeznaniom (wyjaśnieniom) świadków (podejrzanych) P. K. oraz M. Z. oraz oskarżonej B. K. (1) niezgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, w odniesieniu do odczytywanych protokołów wyjaśnień zawierających ogólnikowe nieprawdziwe pomówienia i oceny, w sytuacji, w której nie jest możliwa weryfikacja motywacji określonych osób do przedstawiania określonych twierdzeń, nie dokonano analizy sytuacji procesowej podejrzanych nie jest możliwe ustalenie bez pozostawienia żadnych wątpliwości czy określone pomówienia nie było objęte przestępczym porozumieniem, oraz nie jest możliwe rzeczywiste przesłuchanie wskazanych osób odmawiających składania zeznań i wyjaśnień w niniejszym postępowaniu, co znacząco ogranicza możliwość realizacji gwarantowanego konstytucyjnie prawo do obrony.

Na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. i art. 427 § 2 k.p.k., zarzucił temu wyrokowi obrazę przepisów prawa materialnego:

1) art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 18 § 1 k.k. - poprzez jego niewłaściwe zastosowanie z uwagi na dokonanie błędnej wykładni pojęć umyślnego „doprowadzania” innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem,” „wprowadzenia w błąd,” „wyłudzenia poświadczenia nieprawdy,” „podstępnego wprowadzenia w błąd,” w kontekście niewłaściwie interpretowanej przesłanki „działania wspólnie i w porozumieniu z inną osobą” w sytuacji, gdy oskarżona D. K. nie zrealizowała wskazanych znamion czasownikowych ani samodzielnie ani w przestępczym porozumieniu, nie miała świadomości oraz woli brania udziału w przestępczym porozumieniu, natomiast formalnie, jako osoba towarzysząca nie uczestniczyła, w czynnościach notarialnych i nie składała żadnych oświadczeń wiedzy lub woli,

2) art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 18 § 1 k.k. - poprzez jego niewłaściwe zastosowanie z uwagi na błędną wykładnię pojęcia umyślnego "używania podrobionego dokumentu," „wyłudzenia poświadczenia nieprawdy,” „podstępnego wprowadzenia w błąd,” w kontekście niewłaściwie interpretowanej przesłanki „działania wspólnie i w porozumieniu z inną osobą,” w sytuacji, gdy oskarżona D. K. nie zrealizowała wskazanych znamion czasownikowych ani samodzielnie ani w przestępczym porozumieniu, nie miała świadomości oraz woli brania udziału w przestępczym porozumieniu, natomiast formalnie, jako osoba towarzysząca nie uczestniczyła, w czynnościach notarialnych i nie składała żadnych oświadczeń wiedzy lub woli,

3) art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 9 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 1 § 1 i 3 k.k. - poprzez niewłaściwe zastosowanie z uwagi na dokonanie błędnej wykładni pojęć umyślnego i zawinionego popełnienia czynów zabronionych, wykonywanych „wspólnie i w porozumieniu z inną osobą,” w sytuacji, gdy po stronie D. K. nie było woli ani świadomości działania w przestępczym porozumieniu.

Na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. i art. 427 § 2 k.p.k., zarzucił wyrokowi rażącą niewspółmierność (surowość) orzeczonych kar jednostkowych 3 lat bezwzględnego pozbawienia wolności oraz kary 1 roku bezwzględnego pozbawienia wolności oraz kary łącznej 3 lat i 6 miesięcy bezwzględnego pozbawienia wolności, niezgodnie z zasadami i dyrektywami sądowego wymiaru kary z art. 53 § 1 i 2 k.k., m.in. z uwagi na nienależyte uwzględnienie właściwości i warunków osobistych oskarżonej, jej dotychczasowej niekaralności, faktu, że oskarżona w rzeczywistości została podstępnie oszukana przez określone osoby, co do faktycznej tożsamości klientki Biura.

Na podstawie art. 167 427 § 3 k.p.k., wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie następujących dowodów:

a) dowodu z uzupełniających wyjaśnień oskarżonej D. K., zam. ul. (...), (...)-(...) W. - na okoliczność braku zasadności twierdzeń pomawiających ją świadków (podejrzanych) P. K. oraz M. Z., oskarżonej B. K. (1) oraz na okoliczność podstępnego wprowadzenia w błąd D. K. przez wskazane osoby oraz przez G. K., na okoliczność braku wiedzy oskarżonej D. K. o rzeczywistej tożsamości klientki Biura przedstawiającej się i przedstawianej jako U. L., braku wiedzy o posługiwaniu się przez klientkę podrobionym dowodem osobistym, na okoliczność braku zamierzonego, świadomego działania przez oskarżoną D. K. wspólnie i w porozumieniu z oskarżoną B. K. (1) w jej przestępnym zachowaniu, na okoliczność braku przestępczego porozumienia z oskarżoną B. K. (1) lub innymi osobami, na okoliczność zakresu przedmiotowego wykonywanych obowiązków służbowych pośrednika finansowego,

b) dowodu z zeznań świadka G. K. (adres znany Prokuraturze Okręgowej w Warszawie) - na okoliczność podstępnego wprowadzenia w błąd D. K., co do rzeczywistej tożsamości klientki Biura przedstawianej, jako „U. L.,” w tym przedstawianej w ten sposób przez tego świadka nazywanego, jako „asystent Ł.,” na okoliczność nieinformowania D. K. o rzeczywistej tożsamości klientki Biura na żadnym etapie,

c) dowodu z pisemnej opinii biegłego sądowego z zakresu psychologii po dokonaniu badań oskarżonej D. K. - na okoliczność szczegółowego określenia portretu psychologicznego oskarżonej D. K., określenia typu i cech osobowości, w tym sposobu nawiązywania, utrzymywania i głębokości relacji z innymi osobami, poziomu otwartości i zaufania do nowopoznanych osób,

d) dowodu z opinii biegłego do spraw zatrudnienia i rynku pracy, ewentualnie dowodu z opinii biegłego do spraw pośrednictwa w obrocie nieruchomościami - na okoliczność szczegółowego określenia kompetencji, predyspozycji, czynności i zadań pośrednika finansowego na rynku pracy, oraz określenia czy czynności podejmowane przez D. K. mieściły się w ramach czynności podobnych do zawodu pośrednika finansowego,

e) dowodów z dokumentów, ewentualnie jako innych dowodów, załączonych do niniejszego pisma:

1) Opis zawodu Pośrednika finansowego ( (...)) w wyszukiwarce opisów zawodów w Klasyfikacji Zawodów i Specjalności Departamentu Rynku Pracy MRPiPS

2) Krajowy Standard Kompetencji Zawodowych, Pośrednik finansowy ( (...)), Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, Centrum Rozwoju Zasobów Ludzkich, W. 2013, Autorzy: A. K., J. G., J. U., A. P. (Eksperci), A. D., M. B. (Ewaluatorzy), K. P., J. K. (Recenzenci), D. P., A. G., M. S. (Komisja Branżowa)

- na okoliczność określenia zakresu obowiązków zawodowych, oraz predyspozycji niezbędnych do wykonywania czynności podobnych do zawodu pośrednika finansowego, które faktycznie wykonywała oskarżona D. K..

f) wniósł o sprowadzenie przez Sąd Apelacyjny, wypożyczenie oraz czasowe dołączenie do akt niniejszej sprawy - akt sprawy z postępowania karnego toczącego się przed Prokuraturą Okręgową w Warszawie, sygn. akt PO 7 Ds. 166.2016, po zakończeniu postępowania przygotowawczego i rozpoczęciu postępowania przed sądem we wskazanym postępowaniu, a po sprowadzeniu określonych akt postępowania wnoszę o wyznaczenie odpowiedniego terminu obrońcy oskarżonej D. K. w celu umożliwienia zapoznania się z ich treścią w celu ewentualnego złożenia dalszych wniosków dowodowych.

Na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. i art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 454 § 1-3 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia w zaskarżonej części:

— zmianę pkt VI, pkt VII poprzez uniewinnienie oskarżonej D. K. od popełnienia zarzucanych jej czynów,

— zmianę pkt VIII i pkt IX poprzez uchylenie wskazanych rozstrzygnięć,

— zmianę pkt XVI poprzez uchylenie wskazanego rozstrzygnięcia w zakresie dotyczącym D. K.,

— zmianę pkt II, pkt III, pkt X poprzez wyeliminowanie z opisów czynów sformułowań odnoszących się do osoby D. K..

Ewentualnie o uchylenie wyroku we wskazanym zakresie oraz przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego K. G. (1) wyrokowi zarzucił:

I. naruszenie art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez błędną ocenę dowodów, tj. uznanych za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego K. G. (1), wyrażającą się w wyprowadzeniu z nich wniosku, że oskarżony z zamiarem ewentualnym dopuścił się popełnienia czynu zabronionego zakwalifikowanego w wyroku jako czyn z art. 291 § 1 k.k., mimo że poczynione ustalenia faktyczne nie dają ku temu podstaw;

II. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 291 § 1 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie wyrażające się w przyjęciu, że oskarżony działając w głębokim przekonaniu, iż pozostając w graniach prawa pomaga znajomemu znajdującemu się w trudnej sytuacji małżeńskiej (spór majątkowy z żoną), dopuścił się popełnienia przestępstwa paserstwa w zamiarze ewentualnym, gdyż wiedzę o tym, iż pieniądze, które znajdą się na założonym przez niego koncie bankowym, mogą pochodzić z przestępstwa, powinien był powziąć (wywnioskować) z celu, w jakim konto to zostało założone - przywłaszczenie środków z majątku wspólnego, bądź taki wniosek mógł wyprowadzić z powyższego „przestępczego” celu działania i w konsekwencji godził się na to aby wpłacone na konto środki pochodziły z popełnienia czynu zabronionego, podczas gdy w rzeczywistości nie wypełnił on swym zachowaniem znamion przestępstwa określonego w tym przepisie, co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia.

Mając na względzie powyższe zarzuty, na podstawie art. 434 § 1, art. 437 § 1 i 2 k.p.k., wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie K. G. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu;

2. przyznanie obrońcy oskarżonego K. G. (1) z urzędu - r. pr. K. Ś. - nieopłaconych, ani w całości, ani w części kosztów obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu apelacyjnym;

ewentualnie - z ostrożności procesowej - o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1. uznanie oskarżonego K. G. (1), w ramach zrzucanego mu czynu, zgodnie z jego opisem zawartym w pkt X. zaskarżonego wyroku, za winnego popełnienia czynu z art. 291 § 1 k.k. i na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 67 § 1 k.k. warunkowe umorzenie wobec oskarżonego K. G. (1) postępowania karnego na okres 2 lat próby;

2. na podstawie art. 67 § 2 k.k. oddanie oskarżonego pod dozór kuratora;

3. na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 5 k.k. nałożenie na oskarżonego obowiązku powstrzymywania się od nadużywania alkoholu;

4. na podstawie art. 67 § 3 k.k. nałożenie na oskarżonego obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłacenie przez K. G. (1) na rzecz W. W. oraz S. L. kwot po 150.000 (sto pięćdziesiąt tysięcy) zł;

5. przyznanie obrońcy oskarżonego K. G. (1) z urzędu - r. pr. K. Ś. - nieopłaconych, ani w całości, ani w części kosztów obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu apelacyjnym;

6. na podstawie art. 623 k.p.k. zwolnienie oskarżonego od obowiązku ponoszenia opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa w obu instancjach.

Prokurator zaskarżył:

I. na zasadzie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 444 k.p.k. powyższy wyrok w części dotyczącej przyjętej kwalifikacji prawnej oraz orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego K. G. (1);

II. na zasadzie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i 438 pkt 3 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, polegający na niesłusznym uznaniu, że oskarżony K. G. (1) nie miał świadomości, że na założony przez niego rachunek bankowy o nr (...), prowadzony przez Bank (...) S.A. z/s we W. wpłynęła kwota 300.000 zł, stanowiąca zgodnie z treścią art. 115 § 5 k.k. mienie znacznej wartości, który skutkował obrazą przepisów prawa materialnego, tj. art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. poprzez nienależyte ustalenie kwalifikacji prawnej zarzuconego K. G. (1) czynu, polegające na niezastosowaniu przepisu art. 294 § 1 k.k., pomimo spełnienia ustawowego znamienia kwalifikującego tj. dopuszczenia się przestępstwa określonego w art. 291 § 1 k.k. w stosunku do mienia znacznej wartości.

III. na zasadzie art. 427 § 1 k.p.k., art. 437 § 1 i 2 k.p.k. i art. 434 § 1 pkt 1 k.p.k. wniósł:

- o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie X jego sentencji poprzez przyjęcie, iż oskarżony K. G. (1) dopuścił się przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. oraz

- o zmianę orzeczenia w punkcie X jego sentencji poprzez skazanie oskarżonego K. G. (1) na mocy art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i wymierzenie kary 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierzenie kary grzywny 30 (trzydziestu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych, przy jednoczesnym zachowaniu rozstrzygnięcia o naprawieniu szkody wyrządzonej przestępstwem.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje częściowo zasługiwały na uwzględnienie.

Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie winy oskarżonych, zresztą w przypadku B. K. (1) nie była ona kwestionowana, a jedynie kara i wysokość środka kompensacyjnego.
W odniesieniu do oskarżonego K. G. (1) wywiedziono dwie apelacje i wyłącznie apelacja prokuratora wniesiona na niekorzyść została uwzględniona.

Oskarżony przyznał, że otworzył konto w Banku (...) SA na prośbę bliżej nieznanego mężczyzny, który za pomocą jego konta chciał wyprowadzić z majątku wspólnego pieniądze żony. Miał zatem wiedzę na temat pochodzenia pieniędzy. Być może oskarżony jest osobą schorowaną, tak jak wskazano w apelacji, ale zna normy prawne na tyle, żeby przewidywać, że ma do czynienia z przestępstwem, a nie tylko z czynem nagannym moralnie.

Z tego powodu apelacja obrońcy nie została uwzględniona. Trafny okazał się środek odwoławczy wniesiony przez oskarżyciela publicznego w zakresie w jakim zakwestionował kwalifikację prawną czynu przypisanego wyrokiem K. G. (1) i wymiar kary. Chociaż w petitum apelacji wskazano częściowy zakres zaskarżenia, to jej treść przemawia za tym, że orzeczenie zaskarżono w całości. Przy prawidłowych ustaleniach czyn oskarżonego należało zakwalifikować jako popełniony w stosunku do mienia znacznej wartości, czyli z art. 291§ 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. Sąd Okręgowy swe ustalenia oparł wyłącznie na podstawie wyjaśnień oskarżonego z rozprawy, w których podał, że nie zgodziłby się na przyjęcie na swe konto tak wysokiej kwoty. Przeczy jednak temu jego zachowanie, opisane przez świadka D. P. (2) (k. 105 -107). W dniu 19 listopada 2015r. pracowała na trzeciej zmianie w (...) Banku (...) SA. Około południa przyszedł K. G. (1) i zapytał czy na jego rachunek wpłynęły pieniądze od syna. Dowiedział się, że na rachunku jest kwota 300 tyś. złotych. Po uzyskaniu tej informacji zapytał jak pobrać taką kwotę. Kiedy powiedziano mu, że jednorazowo nie może jej wypłacić , poprosił o wydruk ze stanu konta.

Z treści zeznań świadka jasno więc wynika, że oskarżony nie był szczególnie zaskoczony i gdyby miał możliwość to pobrałby 300 tyś. złotych dla mężczyzn, którzy oczekiwali na niego w pobliżu banku.

Jakkolwiek znaczna wartość mienia należy do znamion kwalifikowanych odmian przestępstw określonych w art. 294 § 1 k.k. musi być objęta umyślnością (art. 9 § 1 k.k.), jednak nie oznacza to, że chodzi tu o objęcie winą umyślną konkretnej przypisanej sprawcy tego przestępstwa wartości mienia, wystarczy bowiem by sprawca świadomością swoją obejmował to, że wartość mienia będącego przedmiotem przestępstwa może być znaczna (wyrok SN z 3.11.1978r. OSNKW 1979 nr 5).

K. G. (1) założył konto, na prośbę nieznanego mu człowieka i w tym momencie utracił kontrolę nad wpływami. Przewidywał zatem i godził się na to, że na jego konto wpłynie większa kwota niż obiecane 20 tys. złotych. Uwzględnienie w tym zakresie apelacji prokuratora spowodowało konieczność dostosowania wymiaru kary do granic minimalnego ustawowego zagrożenia.

Co do apelacji obrońcy D. K. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

We wniesionym środku odwoławczym podniesiono szereg kwestii istotnych dla rozstrzygnięcia i zupełnie nie mających znaczenia. Przykładowo bez znaczenia jest fakt, czy D. K. legitymowała się dowodem osobistym przed zawarciem umowy pożyczki. Zresztą Sąd Okręgowy żadnych ustaleń w tej kwestii nie poczynił, a jedynie przytoczył zeznania notariusza H. S.. Nieprzydatny byłby dowód z opinii wnioskowanej w apelacji na okoliczność portretu psychologicznego oskarżonej. Opinia ta mogłaby wskazywać jedynie na pewne predyspozycje, które i tak były znane. Zgodnie chociażby z zeznaniami K. W. (1) oskarżona była osobą inteligentną, kontaktową. Obiektywnie rzecz biorąc takie cechy sprzyjają popełnianiu oszustw. Możliwości popełnienia przestępstwa nie wyklucza eksponowany w apelacji fakt, że D. K. zachowywała się jak „rasowy pośrednik”. Podobnie należy ocenić podnoszony przez skarżącego fakt, że notariusz H. S. nie odniosła wrażenia, że jedna kobieta była sterowana przez inną, bo dla niej to była typowa czynność.

Prawdą jest to, że nie ustalono w jaki sposób wytypowano pokrzywdzoną U. L., bo równolegle toczyło się postępowanie przeciwko innym osobom, ale to nie należy do kwestii pierwszoplanowych. Przyznać należy rację obrońcy w tym, że B. K. (1) nigdy nie mówiła wprost, że nie jest U. L.. Nie jest jednak tak jak uważa skarżący, że oskarżonej przypisuje się jedynie powinność przewidywania, że K. nie była L.. Wystarczy przeanalizować wyjaśnienia B. K. (1) i zeznania współsprawców M. Z. oraz P. K. we wzajemnym powiązaniu. Dowody te Sąd I instancji poddał wnikliwej ocenie pod kątem art. 7 k.p.k. i uznał za wiarygodne. Nie wiadomo czemu miałoby być inaczej, skoro nie ukrywali swojej roli, choć nie wszystkie sprawcze zachowania były im znane. O ile M. Z. i P. K. dzielili się bardziej swoimi odczuciami dotyczącymi współpracy oskarżonej z B. K. (1) to ta ostatnia dostarczyła organom ścigania istotne z punktu widzenia linii obrony oskarżonej informacje. B. K. (1) myliła swoje imię i niekiedy imieniem U. zwracała się do D. K.. Oskarżona odpytywała (...) z informacji dotyczących jej własnej nieruchomości, instruowała, żeby kontrahentom i notariuszowi patrzyła prosto w oczy, na spotkaniach wyręczała ją w odpowiedziach, wyróżniała się aktywnością i wreszcie to ona przekazała B. K. dokumenty, które powinna posiadać właścicielka nieruchomości. Istotny jest fakt wynikający z zeznań K. W. (2), że oskarżona pytała ją w jaki sposób zdobyć wiarygodną kopię aktu notarialnego. Myli się obrońca twierdząc, że D. K. nie miała żadnych zadłużeń, bo o tym fakcie wspomina w swoich wyjaśnieniach sama oskarżona. To był zresztą motyw działania oskarżonej. Pokrzywdzona L. nie miała powodu, aby pożyczać pod zastaw własnej nieruchomości pieniądze, a następnie pożyczać je obcej kobiecie. O szczerości oskarżonej nie świadczy to, że żądała ujawnienia materiałów poufnych, skoro podsłuch założono na telefonie K. G. (1), z którym oskarżona żadnego kontaktu nie miała.

Sąd Okręgowy ustalenia oparł na całokształcie okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej bez obrazy art. 410 k.p.k. i art. 7 k.p.k.

Apelacja obrońcy D. K. zawierała ponadto zarzuty obrazy art. 5 § 2 k.p.k., art. 366 § 1 k.p.k., art. 167 k.p.k., art. 413 k.p.k., art. 424 k.p.k.

Zasada in dubio pro reo ma zastosowanie jedynie wówczas, gdy pomimo prawidłowej oceny dowodów pozostaną nie dające się usunąć wątpliwości. Taka sytuacja w tej sprawie nie zaistniała. Sąd I instancji po prostu dał wiarę jednej grupie dowodów, a innej – głównie wyjaśnieniom D. K. odmówił waloru wiarygodności.

W przekonaniu Sądu odwoławczego, Sąd I instancji dokonał trafnych ustaleń faktycznych, a dowody ocenił zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczeniem życiowym. Trudno też przyznać rację obrońcy, że błędem było nie przeprowadzenie dowodu z akt o sygn. akt PO 7 Ds.166.2016, skoro materiał tam zgromadzony nie był mu znany, zatem nie wiadomo na jaką okoliczność miałby zostać przeprowadzony.

W przekonaniu Sądu odwoławczego opis czynów przypisanych wyrokiem D. K. spełnia ustawowe wymogi, natomiast uzasadnienie wyroku jako akt następczy nie mogło mieć wpływu na jego treść. Co do kolejnego zarzutu to także jest bezzasadny. Sąd zapoznaje się z odpowiedzią na akt oskarżenia, ale nie ma obowiązku dostosowania się do zapatrywań obrońcy i jego subiektywnej oceny dowodów.

Skarżący pod postacią obrazy prawa procesowego kwestionuje ustalenia faktyczne. W związku z powyższym nietrafne jest formułowanie zarzutu obrazy prawa materialnego tj. art. 286§ 1 k.k., czy art. 270 § 1 k.k. Obraza prawa materialnego poprzez niezastosowanie, lub wadliwe zastosowanie może zaistnieć, ale dopiero wówczas gdy są dokonane prawidłowe ustalenia faktyczne.

Do licznych wniosków dowodowych Sąd odniósł się w protokole rozprawy.

Zgodnie z art. 53 § 1k.k. istotnymi wyznacznikami tego czy dana kara jest sprawiedliwa jest to, czy była orzeczona w granicach przewidzianych przez ustawę, a jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy. Ponadto winna uwzględniać stopień społecznej szkodliwości czynu oraz brać pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd odwoławczy uznał, że karami sprawiedliwymi wobec oskarżonej D. K. będzie kara łączna 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a wobec B. K. (1) 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Kary te ukształtowano na zasadzie pełnej absorpcji z uwzględnieniem roli każdej z oskarżonych. Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do dokonania ingerencji w orzeczony wobec B. K. (1) obowiązek naprawienia szkody. Jak się wydaje różnicując wysokość obowiązku naprawienia szkody wobec oskarżonych, Sąd Okręgowy podjął decyzję o przywróceniu pierwotnego stanu rzeczy.

Niezależnie od tego, że obrońca K. G. (1) kwestionował jego winę, to złożył wniosek alternatywny o warunkowe umorzenie postępowania. Jednak i ten wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie. K. G. dopuścił się przestępstwa w stosunku do mienia znacznej wartości, a zatem nie został spełniony warunek w postaci „nie znacznej społecznej szkodliwości czynu.

O wynagrodzeniu za obronę udzieloną z urzędu orzeczono na podst. § 4 ust. 3 i § 17 ust. 1 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. (Dz. U. z dnia 18 października 2016 r.).

Na podst. art. 634 k.p.k., art. 636 § 1 k.p.k. orzeczono o kosztach procesu, a o opłacie na podst. art. 2 ust. 1 pkt 4 i 5, art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23.06.73 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z dnia 30 czerwca 1973 r. z późniejszymi zmianami).

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny, w oparciu
o dyspozycję art. 437 § 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE