UZASADNIENIE

Powódka E. K., działająca w imieniu własnym i na rzecz małoletnich powodów W. K. (1), J. K., G. K. i N. K., pozwem z dnia 30 czerwca 2017 roku, wniosła o:

1) zasądzenie od pozwanego L. K. tytułem alimentów na rzecz małoletnich: W. K. (1) kwoty po 1990 zł miesięcznie, J. K. kwoty po 1990 zł miesięcznie, G. K. kwoty po 1818 zł miesięcznie, N. K. kwoty po 2094 zł miesięcznie oraz kwoty po 2000 zł miesięcznie na swoją rzecz, płatnych z góry do dnia 10. każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w razie zwłoki w płatności którejkolwiek z rat, do rąk powódki – E. K.;

2) zabezpieczenie powództwa przez zobowiązanie pozwanego L. K. do uiszczania na rzecz małoletniej powódki W. K. (1) kwoty po 1690 zł miesięcznie, małoletniej powódki J. K. kwoty po 1690 zł miesięcznie, małoletniego powoda G. K. kwoty po 1518 zł miesięcznie, małoletniej powódki N. K. kwoty po 1794 zł miesięcznie oraz na rzecz powódki E. K. kwoty po 1700 zł miesięcznie, płatnych z góry do dnia 10. każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w razie zwłoki w płatności którejkolwiek z rat, do rąk powódki – E. K.;

3) zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu, w tym zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, że ona i pozwany są małżeństwem, z którego pochodzą małoletni powodowie W. K. (1), J. K., G. K. i N. K..

Podniosła, że przepisy kodeksu rodzinnego i opiekuńczego statuują zasadę egalitaryzmu małżonków i stanowią, że w trakcie trwania małżeństwa, małżonkowie zobowiązani są w stopniu odpowiadającym ich możliwościom zarobkowym i majątkowym przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny. Realizacja obowiązku poza zapewnieniem potrzeb materialnych, może polegać na osobistych staraniach o wychowanie dzieci lub pracy w gospodarstwie domowym. Powódka obecnie nie pracuje, zajmuje się czwórką małoletnich dzieci. Po wyprowadzeniu się pozwanego w maju 2017 roku, aby zaspokoić najistotniejsze potrzeby rodziny, została zmuszona do sprzedaży samochodu ciężarowego, który był własnością firmy (...) zarejestrowanej na powódkę, a prowadzonej de facto przez pozwanego. Powódka, ze względu na brak możliwości porozumienia się z pozwanym i dojścia do kompromisu w zarządzie firmą, zamknęła ją czerwcu 2017 roku. Pozwany od maja 2017 roku przestał łożyć na utrzymanie rodziny. Zakresem obowiązku alimentacyjnego objęta jest cała rodzina mieszkającą i gospodarująca razem, jak i każdy członek rodziny z osobna. Koszty niezbędne do zaspokajania potrzeb dzieci są w kwocie 8000 zł, nie licząc kosztów utrzymania powódki, które kształtują się na poziomie 2000-2500 zł miesięcznie.

Pozwany L. K. wniósł o oddalenie powództwa ponad roszczenie małoletnich powodów W. K. (1), J. K.
i G. K. w kwocie po 500 złotych miesięcznie. W odpowiedzi na pozew nie domagał się zwrotu kosztów procesu.

Pozwany zakwestionował twierdzenia powódki w zakresie usprawiedliwionych kosztów utrzymania małoletnich powodów i powódki. Podniósł, że stosownie do jego wiedzy, a zamieszkiwał z rodziną do lutego 2017 roku, potrzeby małoletnich dzieci stron nie odbiegają w żadnym stopniu od przeciętnych, lokalnych kosztów utrzymania dzieci w podobnym wieku i oscylują w granicach 1000 zł miesięcznie na każde z dzieci. Z uwagi na rozkład pożycia małżeńskiego stron, który skutkował ostatecznie separacją faktyczną małżonków od lutego 2017 roku, utracił on dotychczasową możliwość zarobkowania. Dotychczas strony prowadziły wspólnie działalność gospodarczą, opierającą się na usługach transportu międzynarodowego. Formalnie prowadzącą działalność była E. K.. To powódka przejęła obecnie w wyłączne posiadanie wszelkie aktywa wchodzące w skład przedsiębiorstwa. Ponadto powódka przejęła również środki pieniężne przedsiębiorstwa, zdeponowane na rachunkach bankowych. Według kalkulacji pozwanego łączna suma środków pieniężnych, jakie uzyskała w ten sposób E. K., w przeciągu ostatnich sześciu miesięcy, to przeszło 500 000 zł.

Zaznaczył również, że powódka wraz z dziećmi pozostała w dotychczasowym wspólnym miejscu zamieszkania stron, to jest w domu jednorodzinnym, położonym w B.. Co więcej jest w posiadaniu praktycznie wszelkich ruchomości, stanowiących majątek wspólny stron. Tymczasem pozwany zmuszony został praktycznie do rozpoczęcia życia od początku, a w tym między innymi do wynajęcia mieszkania w E..

Ponadto, pozwany wskazał, że do lipca 2017 roku przekazywał osobiście E. K. okresowo środki pieniężne. Z uwagi jednak na fakt pogłębiających się nieporozumień pomiędzy stronami w lipcu 2017 roku dokonał przelewu na wskazany rachunek bankowy powódki kwoty 3000 zł. Środki te stanowiły zaspokojenie potrzeb dzieci, w zakresie udziału w nich pozwanego, za okres dwóch miesięcy z góry. Obecnie pozwany łoży na utrzymanie małoletnich W. K. (1), J. K. i G. K. kwoty po 500 złotych miesięcznie.

Wskazał również, że podjął wiedzę, że nie jest biologicznym ojcem małoletniej N. K. i wystąpił do Sądu Rejonowego w Piszu
z powództwem o zaprzeczenie ojcostwa. Z kolei żądanie kierowane przez E. K. o zasądzenie od pozwanego świadczenia pieniężnego tytułem jego udziału w kosztach utrzymania powódki, w sytuacji możliwości wyłącznego dysponowania przez zainteresowaną niewspółmiernie większymi od pozwanego środkami pieniężnymi należy uznać za nieuzasadnione i podlegające oddaleniu.

Sąd Rejonowy w Piszu postanowieniem z dnia 23 października 2017 roku udzielił zabezpieczenia w ten sposób, że przez czas trwania procesu zobowiązał pozwanego L. K. do łożenia na rzecz:

-małoletnich powódek W. K. (1) i J. K. kwot po 700 złotych miesięcznie na każdą z nich,

- małoletnich powodów G. K. i N. K. kwot po 600 zł miesięcznie na każdego z nich,

- powódki E. K. kwoty po 500 zł miesięcznie,

Łącznie kwoty po 3100 zł miesięcznie, płatnej z góry do dnia 10. każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w razie zwłoki w terminie płatności którejkolwiek z rat, do rąk powódki E. K.. W pozostałym zakresie wniosek o udzielenie zabezpieczenia oddalił.

Na rozprawie w dniu 22 maja 2018 roku powódka E. K. cofnęła powództwo o zasądzenie kwoty 2000 zł na swoją rzecz oraz zmieniła powództwo w ten sposób, że ograniczyła żądanie na rzecz małoletnich powodów i tak na rzecz małoletnich powódek W. K. (1) i J. K. do kwot po 900 zł miesięcznie na każdą z nich, do kwoty po 800 zł miesięcznie na rzecz małoletniego G. K. i do kwoty po 700 zł miesięcznie na rzecz małoletniej powódki N. K.. Ponadto wniosła o zasądzenie od pozwanego na rzecz strony powodowej kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 4800 zł.

Pozwany L. K. wyraził zgodę na cofnięcie powództwa. Podtrzymał stanowisko o oddalenie powództwa ponad roszczenie małoletnich powodów W. K. (1), J. K. i G. K. w kwocie po 500 złotych miesięcznie. Ponadto wniósł o zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych, w tym w części, gdzie zostało cofnięte powództwo.

Postanowienie z dnia 22 maja 2018 roku Sąd Rejonowy w Piszu zmienił punkt 1) postanowienia z dnia 23 października 2017 roku w ten sposób, że uchylił świadczenie zasądzone od pozwanego L. K. na rzecz powódki E. K. w kwocie po 500 zł miesięcznie.

Sąd ustalił, co następuje:

E. K. i L. K. zawarli małżeństwo 24 lipca 2007 roku. Z tego małżeństwa pochodzi ich czworo dzieci: W. K. (1) urodzona (...), J. K. urodzona (...), G. K. urodzony (...) i N. K. urodzona (...).

(dowód: odpis skrócony aktu małżeństwa stron k. 8, odpisy skrócone aktów urodzeń małoletnich k. 9, 10, 11, 12)

Rodzice małoletnich nie mieszkają ze sobą od lutego 2017 roku. Małoletni pozostają z matką i zamieszkują w domu jednorodzinnym, położonym w B. przy ulicy (...), który był wcześniej wspólnym miejscem zamieszkania rodziny.

(bezsporne)

L. K. kwestionuje swoje ojcostwo w stosunku do małoletniej N. K. i złożył w Sądzie Rejonowym w Piszu pozew o zaprzeczenie ojcostwa.

(bezsporne)

Małoletnia W. K. (2) jest uczennicą IV klasy Szkoły Podstawowej w B., małoletnia J. K. III klasy tejże Szkoły, zaś małoletni G. K. uczęszcza do przedszkola. Za przedszkole małoletniego G. K. nie są ponoszone żadne opłaty. Wskazane dzieci nie uczęszczają na płatne zajęcia pozalekcyjne. Wszystkie dzieci są zdrowe.

(bezsporne)

E. K. ma 29 lat. Ukończyła gimnazjum, nie posiada żadnego zawodu.

Od maja 2016 roku prowadzi działalność gospodarczą – firmę (...), która zajmuje się transportem krajowym. L. K. był jej pełnomocnikiem i osobą, która głównie zajmowała się prowadzeniem firmy. W czerwcu 2017 roku E. K. zawiesiła działalność. W skład majątku firmy wchodziły auta ciężarowe - cztery ciągniki z naczepami. Małżonkowie sprzedali dwa ciągniki z naczepami i dwa ciągniki. Pozostały dwie naczepy. Firma w 2016 rok uzyskała przychód w wysokości 287 735,45 zł, koszty uzyskania przychodów wyniosły 442 028,55 zł. Rok zakończył się stratą w wysokości 154 293,10 zł.

(dowód: odwołanie przez E. K. pełnomocnictwa udzielonego L. K. do prowadzenia działalności gospodarczej pod nazwą (...) k. 80-81; zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2016 k. 141-144; wydruk z historii rachunku bankowego (...)- E. K. k. 161-192)

E. K. zamierza prowadzić działalność gospodarczą – salon sukien ślubnych. Zakupiła już 6 sukien za kwotę około 15 000 zł. Ponadto w grudniu 2017 roku zakupiła samochód marki A., rok produkcji 2008, za kwotę 35 000 zł.

(dowód: zeznania powódki - protokół k. 318-319 i nagranie 00:24:45-01:03:41 k. 322)

Sąd Rejonowy w Piszu wyrokiem z dnia 27 grudnia 2017 roku w sprawie III RC 121/17 ustanowił z dniem 1 lipca 2017 roku rozdzielność majątkową pomiędzy E. K. a L. K.. W dniu 29 marca 2018 roku małżonkowie w drodze umowy dokonali podziału majątku wspólnego. E. K. nabyła własność nieruchomości działek: nr (...) o powierzchni 0,1336 ha – zabudowanej budynkiem mieszkalnym i garażem, położonej w B., ulica (...); nr 168/1 o powierzchni 0,0032 ha – zabudowanej garażem, położonej w B., ulica (...) oraz udział wynoszący 32/663 części we współwłasności nieruchomości działki nr (...) o powierzchni 0,0877 ha, stanowiącej drogę wewnętrzną, położonej w z B., ulica (...), wszystko łącznej wartości 70 000 zł. L. K. nabył własność nieruchomości działek: nr (...) o powierzchni 0,1065 ha i nr (...) o powierzchni 0,1420 ha, położonych w P., wartości 130 000 zł. Celem wyrównania wartości nabytych w wyniku podziału majątku nieruchomości przez E. K. w kwocie 70 000 zł do kwoty 130 000 zł, L. K. darował żonie własność niezabudowanej nieruchomości rolnej działki nr (...) o powierzchni 0,1451 ha, położonej w B., ulica (...), o wartości 60 000 zł, która stanowiła jego majątek odrębny.

(dowód: umowa podziału majątku i umowa darowizny sporządzona w formie aktu notarialnego przez notariusza J. S. w dniu 29 marca 2018 roku, Rep. A nr (...) k. 307-310)

L. K. ma 29 lat. Ma wykształcenie podstawowe, nie posiada żadnego zawodu. Od 2015 roku do stycznia 2018 roku prowadził działalność gospodarczą na terenie Niemiec w zakresie handlu używanymi samochodami i częściami samochodowymi. L. K. rzadko bywał w Niemczech i z tego powodu działalność nie przynosiła dochodów. Z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej posiadał zaległości w egzekucji w nieopłaconym podatku VAT na kwotę 17 977, 65 Euro.

(dowód: zeznania pozwanego L. K. - protokół k. 319v- 321, nagranie 01:04:21-01:43:54 k. 322; pismo Urzędu Skarbowego w S. o zaległościach pozwanego w egzekucji i Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Sulingen k. 265-267).

L. K. zamieszkuje na stancji w E.. Jest związany z inną kobietą. Jego partnerka pracuje jako księgowa i zarabia około 2 700 zł. Nie posiada własnych dzieci.

L. K. jest właścicielem samochodu marki A. (...) rocznik 2013. Małżonkowie posiadali również samochody B. (...), A. (...), A. M. i P. (...). Samochody te zostały oddane w rozliczenie lub sprzedane przez L. K.. Samochód B. (...) został sprzedany za kwotę 45 000 zł, zaś P. (...) za kwotę 105 000 zł, A. M. za 44 000 euro. Wszystkie samochody stanowiły środki trwałe, prowadzonej przez L. K. działalności gospodarczej w Niemczech.

( dowód: zeznania pozwanego L. K. - protokół k. 319v- 321, nagranie 01:04:21-01:43:54 k. 322; faktura sprzedaży samochodu B. (...) k. 255; karta pojazdu samochodu osobowego A. (...) k. 256; faktura sprzedaży samochodu P. (...) k. 259; umowa kupna-sprzedaży samochodu A. M. k. 260-261)

Gdy L. K. zamieszkiwał wraz z żoną i dziećmi, rodzina żyła na dość wysokim poziomie. Rodzinę stać było na pobyty w hotelach, kosztowny wypoczynek.

E. K. za pobyt w Hotelu (...) Sp. z o.o. w M. dwóch osób wraz z usługami gastronomicznymi w okresie od 5 sierpnia 2016 roku do 7 sierpnia 2016 roku zapłaciła 2 738 zł. Za siedem noclegów całej rodziny w okresie od 26 stycznia 2016 roku do 02 lutego 2016 roku w Hotelu (...) w B. uiściła 15 330 zł.

L. K. za pobyt w hotelu (...) w okresie od 27 lipca 2016 roku do 28 lipca 2016 roku zapłacił 1 719 zł.

Były też dokonywane jednorazowe zakupy na wysokie kwoty, np. w drogerii D. na kwotę 1421, 90 zł w dniu 27 lipca 2016 roku, 3448,71 zł w dniu 30 listopada 2016 roku.

(dowód: faktury i paragony k. 82-91; wydruki z historii rachunku bankowego powódki k. 92-108, 115-118, 146-160; wydruk z portalu F. k. 109-114; k. faktury związane z pobytem w hotelach k. 206-209; wydruki wydatków ponoszonych kartą płatniczą k. 210-248; zeznania świadka P. B. protokół k. 299v-301, nagranie 00:19:23 – 01:02:08 k. 302)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów, a w szczególności zeznań stron, zeznań świadków i dokumentów złożonych przez strony. Sąd dał wiarę w całości dowodom z dokumentów, zaś dowodom z zeznań stron i świadków w zakresie wyżej opisanym. Sąd krytycznie podszedł do zeznania świadka B. W. odnośnie poziomu życia stron, gdyż pozostają one w sprzeczności z pozostałymi dowodami, a w szczególności dowodami z dokumentów w postaci faktur za pobyty w hotelach, dowodów płatności kartą płatniczą.

Sąd zważył, co następuje:

Powódka E. K. cofnęła pozew o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz świadczenia z art. 27 kro w kwocie po 2000 złotych miesięcznie. Pozwany wyraził zgodę na cofnięcie powództwa w tym zakresie. Sąd uznał cofnięcia powództwa za zgodne z prawem, zasadami współżycia społecznego i nie zmierzające do obejścia prawa, i na podstawie art. 355 § 1 kpc postępowanie w tej części umorzył.

Odnośnie alimentów na rzecz małoletnich powodów Sąd uznał powództwa w części za uzasadnione, w pozostałym zakresie powództwo oddalił, a w części ograniczającej żądanie postępowanie umorzył.

Zgodnie z treścią art. 133 § 1 kro rodzice zobowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dzieci, które nie są jeszcze w stanie utrzymywać się samodzielnie. Tak, więc od chwili urodzenia zobowiązani są do dostarczania dzieciom środków utrzymania i wychowania.

W tym miejscu należy wskazać, że małoletnia powódka N. K. urodziła się w trakcie trwania małżeństwa stron, a zatem zgodnie z art. 62 § 1 kro domniemywa się, że pochodzi od męża matki. Z uwagi na powyższe, na chwilę obecną to na pozwanym ciąży obowiązek alimentacyjny wobec małoletniej N. K..

Zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego (art. 135 § 1 kro).

Przez usprawiedliwione potrzeby uprawnionego rozumie się takie potrzeby, których zaspokojenie zapewni mu, odpowiednio do wieku i uzdolnień, prawidłowy rozwój fizyczny i duchowy. Zgodnie z art. 96 kro, rodzice są obowiązani troszczyć się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka. Stosownie do tej dyrektywy rodzice są obowiązani zapewnić dziecku środki do zaspokojenia zarówno jego potrzeb fizycznych (wyżywienia, mieszkania, odzieży, higieny osobistej, leczenia w razie choroby), jak i duchowych i kulturalnych, także środki wychowania i kształcenia według zdolności, dostarczania rozrywek i wypoczynku.

Przez możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego należy rozumieć nie tylko zarobki i dochody rzeczywiście uzyskiwane, lecz także zarobki i dochody, które osoba zobowiązana może i powinna uzyskiwać przy dołożeniu należytej staranności i przestrzeganiu zasad prawidłowej gospodarki oraz stosownie do swoich sił umysłowych i fizycznych

Małoletnia W. K. (1) ma 10 lat, J. K. 8 lat, G. K. 6 lat i N. K. rok.

Wszystkie dzieci są zdrowe. Nie uczęszczają na płatne zajęcie pozalekcyjne. Powódka nie wykazała, aby ich koszty utrzymania wynosiły łącznie około 8000 złotych. Sąd podzielił stanowisko pozwanego, że złożone przez powódkę wykazy są przykładowymi zestawieniami miesięcznych kosztów utrzymania dzieci w wieku 0-7 lat i 8-18 lat. Powódka nie udowodniła, że faktycznie odzwierciedlają one wydatki związane z utrzymaniem małoletnich powodów.

Jednakże rodzina, gdy pozwany zamieszkiwał z żoną i dziećmi, żyła na dość wysokim poziomie. Stać ich było na kosztowny wypoczynek i drogie zakupy. Należy wskazać, że opisane wydatki były ponoszone, gdy działalność gospodarcza prowadzona przez strony przynosiła straty.

Pozwany ma możliwości zarobkowe i majątkowe. Strony, przede wszystkim za sprawą pozwanego, dorobiły się znacznego majątku. Sam pozwany w odpowiedzi na pozew wskazywał, że aktywa firmy (...), w czasie jego odejścia z firmy, wynosiły około 500 000 zł. Dochody z prowadzonej przez pozwanego działalności gospodarczej w Niemczech pozwalały na zakup samochodów, takich jak A. (...), B. (...), A. (...), A. M. i P. (...). Ponadto pozwanego stać było na nocleg w hotelu (...) za kwotę 1 719 zł.

W tym miejscu należy podnieść, że zgodnie z treścią art. 135 § 2 kro, wykonywanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, może polegać także, w całości lub części, na osobistych staraniach o jego utrzymanie lub wychowanie. Małoletni powodowie znajdują się pod bezpośrednią opieką matki, która sama czyni starania o ich rozwój umysłowy i fizyczny, co wiąże się z nakładem osobistej pracy wychowawczej. W tej sytuacji ciężar finansowy utrzymania dzieci powinien spoczywać przede wszystkim na pozwanym.

W tym stanie rzeczy Sąd zasądził alimenty od pozwanego na rzecz małoletnich powodów:

- W. K. (1) i J. K. w kwotach po 800 złotych miesięcznie na każdą z nich,

- G. K. w kwocie po 750 zł miesięcznie,

- N. K. w kwocie po 650 zł miesięcznie,

łącznie alimenty w kwocie po 3000 złotych, płatne z góry do dnia 10. każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku zwłoki w terminie płatności którejkolwiek z rat, do rąk przedstawicielki ustawowej małoletnich powodów – E. K., poczynając od 01 lipca 2017 roku, miesiąca poprzedzającego dzień wniesienia powództwa.

W pozostałym zakresie powództwo oddalił uznając je za wygórowane. W części ograniczającej powództwo o alimenty postępowanie umorzył.

Wyrokowi w punkcie zasądzającym alimenty nadał rygor natychmiastowej wykonalności na podstawie art. 333 § 1 pkt 1 kpc.

Nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 900 złotych tytułem połowy opłaty sądowej, od uiszczenia której małoletni powodowie zostali zwolnieni z mocy prawa.

O kosztach procesu orzekł na podstawie ar. 100 kpc, który stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

Na rozprawie w dniu 22 maja 2018 roku powódka E. K. cofnęła powództwo na swoją rzecz i zmieniła powództwo na rzecz małoletnich powodów w ten sposób, że ograniczyła żądanie dochodzonego roszczenia o alimenty, i tak na rzecz małoletnich powódek W. K. (1) i J. K. do kwot po 900 zł miesięcznie na każdą z nich, do kwoty po 800 zł miesięcznie na rzecz małoletniego G. K. i do kwoty po 700 zł miesięcznie na rzecz małoletniej powódki N. K.. Ponadto wniosła o zasądzenie od pozwanego na rzecz strony powodowej kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 4800 zł.

Pozwany L. K. wyraził zgodę na cofnięcie powództwa. Podtrzymał dotychczasowe stanowisko w przedmiocie alimentów na rzecz małoletnich powodów. Ponadto wniósł o zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych, w tym w części, gdzie zostało cofnięte powództwo.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że powód cofający pozew jest formalnie przegrywającym proces, który powinien – zgodnie z art. 98 § 1 kpc i 203 § 2 kpc (lege non distinguente) zwrócić koszty procesu przeciwnikowi – na jego żądanie. Brak zgłoszenia takiego żądania powoduje, że roszczenie o zwrot kosztów wygasa. Przyczyny, dla których cofnięcie nastąpiło (np. zaspokojenie roszczenia) mogą jednak przemawiać za odstąpieniem od obciążania tej strony kosztami procesu, na podstawie art. 102 kpc (vide postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 7 grudnia 2016 roku V ACz 1286/16; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 7 maja 2015 roku I ACa 27/15, LEX nr 1734660)

Po drugie, oświadczenie strony powodowej o ograniczeniu roszczenia pozwu jest równoznaczne z cofnięciem pozwu w pozostałej części wraz z zrzeczeniem się roszczenia, co w świetle art. 203 § 1 kpc nie wymaga zgody pozwanego i co winno skutkować umorzeniem postępowania.

Sąd podzielił tu stanowisko zawarte w orzeczeniu Sądu Najwyższego z dnia 21 sierpnia 1951 roku C 733/51 (OSNCK 1953/1/15, Lex nr 117074), które zachowało swoją aktualność, że oświadczenie strony powodowej o ograniczeniu żądania pozwu do określonej sumy jest równoznaczne z cofnięciem pozwu w pozostałej części. Stronie pozwanej służy prawo żądania zwrotu kosztów przez powoda od cofniętego żądania pozwu. Jeżeli strona takiego żądania nie zgłosi, sąd nie ma podstaw do zasądzenia kosztów procesu na rzecz strony pozwanej lub do ich częściowej kompensaty w razie uwzględnienia pozostałej części żądań pozwu. W tezie cytowanego orzeczenia wskazane jest także, że w razie ograniczenia żądania pozwu w pierwszej instancji adwokatowi należy się wynagrodzenie za prowadzenie sprawy w tej instancji obliczone od pierwotnej wartości przedmiotu sporu.

W tym stanie rzeczy nie można uznać, że powodowie wygrali sprawę w 90 %.

Zastosowanie art. 100 kpc na wymaga arytmetycznie dokładnego rozdzielenia kosztów procesu według stosunku części uwzględnionej do oddalonej, ale stawia na słuszność jako zasadnicze kryterium rozłożenia kosztów (podobnie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 2002 roku I PKN 932/00 OSNP 2004/4/63; wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 26 września 2012 roku w sprawie III APa 7/12, Lex nr 1223434).

Biorąc pod uwagę powyższe i wynik sprawy, względy słuszności przemawiały za wzajemnym zniesieniem kosztów procesu. Stąd orzeczono jak w punkcie VI. wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE