P., dnia 15 maja 2018 r.
Sąd Rejonowy Poznań - Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu IV Wydział Rodzinny i Nieletnich w następującym składzie:
Przewodniczący: SSR Magdalena Koczorowska
Protokolant: prot. sąd. M. D.
po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2018 r. w Poznaniu
na rozprawie sprawy
z powództwa T. K.
przeciwko Ł. K.
o alimenty
1. oddala powództwo;
2. nie obciąża powoda obowiązkiem zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego pozwanego.
SSR Magdalena Koczorowska
Z A S A D N I E N I E
Powód T. K. pozwem złożonym w Sądzie w dniu 27 kwietnia 2017 r. domagał się zasądzenia od pozwanego - swojego syna Ł. K. alimentów w kwocie 600 złotych miesięcznie, płatnych od dnia wniesienia pozwu do 10 dni każdego miesiąca do rąk powoda z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności, a także o udzielenie zabezpieczenia roszczeń alimentacyjnych powoda poprzez nakazanie pozwanemu zapłaty alimentów w takiej samej kwocie, jak żądana w pozwie. W uzasadnieniu pozwu powód podał, że jest osobą niepełnosprawną, całkowicie niezdolną do pracy, gdyż w wyniku wypadku komunikacyjnego, który miał miejsce w 1999 roku utracił rękę i nogę, a także cierpi na inne schorzenia. Wskazał, że obecnie utrzymuje się wyłącznie z renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w wysokości 850 zł, przy czym 150 zł miesięcznie jest zajęte przez komornika tytułem zaległych alimentów na pozwanego. Powód podał, że obecnie zamieszkuje u swojej przyjaciółki, z tytułu czego ponosi połowę opłat związanych z rachunkami za media w kwocie około 200 zł miesięcznie, a resztę środków wydatkuje na swoje skromne utrzymanie.
W piśmie nadanym w dniu 8 czerwca 2017 r. pozwany wniósł o oddalenie wniosku o zabezpieczenie podnosząc, że powód nie uprawdopodobnił swego roszczenia z uwagi na nadużycie prawa podmiotowego wyrażone w treści przepisu art. 1441 kro. W uzasadnieniu swego pisma pozwany wskazał, że trudna sytuacja powoda wynika z faktu, że powód w przeszłości nadużywał alkoholu, a być może nadużywa go także nadal. W ocenie pozwanego wypadek komunikacyjny, w którym powód utracił rękę i nogę wydarzył się z winy powoda, który w jego trakcie był pod wpływem alkoholu. Ponadto pozwany wskazał, że ojciec do dziś zalega z zapłatą należnych alimentów na jego rzecz, co spowoduje, że ewentualne alimenty na rzecz ojca i tak w istocie doprowadziły do przeznaczenia ich na spłatę zadłużenia na rzecz pozwanego i ZUS. Ponadto w ocenie pozwanego powód dotąd zaspokajał swoje potrzeby z otrzymywanych świadczeń, a pozwany dopiero rozpoczął życie na własny koszt, a środki, które otrzymuje z wynagrodzenia z ledwością na to wystarczają. Zdaniem pozwanego powód dąży do poprawy swojej sytuacji życiowej, jednak nie własnymi staraniami, a przez pozyskiwanie różnych źródeł wsparcia, w tym obecnie poprzez żądanie alimentów od syna. Według pozwanego powód przekalkulował sobie, że bardziej opłaca mu się pozostawanie w domu bez podejmowania jakiegokolwiek wysiłku na specjalnej rencie, niż praca w warunkach chronionych. Pozwany stwierdził także, że powód nie interesował się nim przez całe jego życie i nie brał udziału w jego istotnych sprawach.
Na rozprawie w dniu 24 sierpnia 2017 r. strony zostały przesłuchane informacyjnie.
Na rozprawie w dniu 24 października 2017 r. Sąd przeprowadził dowód z przesłuchania w charakterze świadka matkę pozwanego M. B. na okoliczność zasadności złożenia pozwu.
Postanowieniem z dnia 14 września 2017 r. tut. Sąd oddalił wniosek o zabezpieczenie powództwa.
Pismem z dnia 16 października 2017 r. pełnomocnik powoda wniósł na powyższe orzeczenie zażalenie.
Postanowieniem z dnia 26 stycznia 2018 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu, oddalił zażalenie pełnomocnika powoda.
Postanowieniem z dnia 15 maja 2018 r. Sąd oddalił wnioski dowodowe strony powodowej o przesłuchanie wnioskowanych świadków: M. U. oraz H. R..
Sąd ustalił, co następuje:
Małżeństwa M. K. i T. K. zostało rozwiązane przez rozwód wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Poznaniu z dnia 19 grudnia 1995 r. Wykonywanie władzy rodzicielskiej nad dzieckiem stron Ł. K. Sąd powierzył M. K., ograniczając władzę rodzicielską T. K. do prawa współdecydowania o istotnych sprawach życiowych dziecka. Kosztami utrzymania i wychowania syna Sąd obciążył obydwie strony i z tego tytułu zasądził od pozwanego na rzecz małoletniego Ł. K. alimenty w kwocie 160 zł miesięcznie płatne do 10 dnia każdego miesiąca do rąk M. K..
dow ó d: wyrok rozwodowy z dnia 19 grudnia 1995 r. (k. 75).
Powód T. K. jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym. W okresie od 13.09.1993 r. do 30.06.1996 r. był zatrudniony w (...) S.A. w J. na stanowisku robotnika magazynowego. W roku 1999 powód uległ wypadkowi, w wyniku którego stracił dwie kończyny - lewą rękę oraz lewą nogę. Matka pozwanego otrzymała od funkcjonariusza Policji telefon, że przyczyną wypadku było to, że powód pod wpływem alkoholu wbiegał do pociągu. Możliwe jest podjęcie przez powoda pracy jedynie w warunkach pracy chronionej. Powodowi przysługuje renta w kwocie 882,56 zł, a także dodatek pielęgnacyjny w wysokości 208,67 zł miesięcznie. Świadczenie zmniejszane jest o kwotę 317,85 zł z powodu potrąceń świadczeń alimentacyjnych. Powód nabył protezę nogi. Zakup ten częściowo, w kwocie 19.974,00 zł został dofinansowany przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. W miesiącach letnich powód mieszka sam na terenie (...) u swojej przyjaciółki M. U., a w pozostałych miesiącach u tej samej osoby w mieszkaniu w S. przy ul. (...). W tym mieszkaniu powód płaci 250 zł rocznie tytułem połowy opłaty za prąd. Powód dawał swojej przyjaciółce kwotę 350 zł na oplaty i jedzenie, obecnie daje jej kwotę 200 zł miesięcznie na opłaty, zaś sam za resztę kupuje jedzenie. Powód nie ożenił się ponownie, ma tylko jednego syna. T. K. nie podejmuje próby znalezienia pracy w warunkach pracy chronionej z uwagi na obawę przed utratą renty specjalnej przyznanej mu na podstawie art. 83 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
dow ó d: decyzja o przyznaniu renty (k. 6), orzeczenie o stopniu niepełnosprawności (k. 7), decyzja o podwyższeniu renty (k. 8), umowa dofinansowania (k. 17-19), zeznania informacyjne powoda (k. 204-205 w zw. z k.284-286), zaświadczenie o zatrudnieniu powoda (k.225)
Wyrokiem z dnia 23 lutego 2017 r. Sąd uchylił obowiązek alimentacyjny powoda wobec pozwanego z dniem 1 czerwca 2016 r. Na dzień 15 maja 2017 r. powód posiadał zaległość w zapłacie należności alimentacyjnych na rzecz pozwanego w łącznej kwocie 8.252,89 zł oraz względem likwidatora funduszu alimentacyjnego ZUS w kwocie 22.685,00 zł. Wyrokiem z dnia 22 listopada 2006 r. Sąd Rejonowy w Poznaniu skazał T. K. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności za to, że od lipca 1996 r. do 14 czerwca 1999 r. w P. z wyłączeniem lipca 1997 r. uporczywie uchylał się od obowiązku opieki nad małoletnim synem Ł. K. przez niełożenie na niego renty alimentacyjnej w kwocie 160 zł miesięcznie zasądzonej wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Poznaniu z dnia 19.12.1995 r. (sygn. akt I C 3080/95), a następnie w kwocie 280 zł (od 16.09.1997 r.) zasądzonej wyrokiem Sądu Rejonowego w orzeczeniu z 29.09.1998 r. (sygn. akt R VIII C 1247/97), przez co naraził go na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, tj. o przestępstwo z art. 209 § 1 kk. Wykonanie kary sąd warunkowo zawiesił na okres 4 lat tytułem próby.
dow ó d: decyzja o podwyższeniu renty (k. 8), wyrok Sądu Rejonowego w Poznaniu z dnia 22 listopada 2006 r. (k. 37), postanowienie o częściowym umorzeniu postępowania egzekucyjnego (k. 136 akt komorniczych Km 127/96 Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Poznań - Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu M. F.), wyrok Sądu Rejonowego Poznań - Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 23 lutego 2017 r. (k. 138 akt komorniczych Km 127/96 Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Poznań - Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu M. F.).
Pozwany Ł. K. w roku 2015 pozostawał bezrobotny. Początkowo pozwany otrzymywał zasiłek celowy na zakup żywności w kwocie 200 zł miesięcznie, a także zasiłek okresowy w kwocie 271 zł miesięcznie. Następnie od dnia 19 marca 2015 r. otrzymywał stypendium w okresie odbywania stażu w kwocie 997,40 zł miesięcznie. Od dnia 2 grudnia 2015 r. pozwany pozostaje zatrudniony jako funkcjonariusz Policji w Komendzie Wojewódzkiej Policji w P.. W roku 2015 dochód pozwanego wyniósł 7.756,35 zł. W roku 2016 dochód pozwanego wyniósł 33.090.89 zł. Aktualnie pozwany otrzymuje wynagrodzenie w kwocie pomiędzy 2.747,52 zł a 3.516 zł brutto miesięcznie. Z wynagrodzenia Pozwany posiada zadłużenie wobec Miasta P. - Zarządu (...) w P., którego wysokość na dzień 23 stycznia 2015 r. wynosiła 753,00 zł za jazdę bez ważnego biletu. Pozwany posiada także zadłużenie wobec D. Spółdzielni Mieszkaniowej w P., którego wysokość na dzień 26 lutego 2016 r. wynosiła 1.500,15 zł. Od pozwanego egzekwowana była także należność w kwocie 990,00 zł na rzecz Wyższej Szkoły (...) I w P.. Obecnie pozwany spłacił całość zadłużenia z tytułu opłat za studia. Pozwany zamieszkuje sam w mieszkaniu należącym do jego matki. Obecnie do spłaty pozostała kwota 1.600 zł do spółdzielni oraz 700 zł do komornika. Miesięczne opłaty eksploatacyjne za mieszkanie zajmowane przez pozwanego wynoszą 305,94 zł. Pozwany płaci także około 80 złotych miesięcznie za telefon i telewizję. Pozwany aktualnie studiuje w Wyższej Szkole Handlu i Usług w P. na kierunku bezpieczeństwo narodowe, ponosząc z tytułu czesnego opłaty w wysokości 295 zł miesięcznie. Obecnie posiada zaległość z tytułu opłat za studia na ww. uczelni w wysokości 300 zł. Z tytułu zaległych alimentów od ojca otrzymuje miesięcznie od komornika kwotę 280 zł.
dow ó d: decyzje z dnia 11 lutego 2015 r. (k. 61-63), decyzja z dnia 19 marca 2015 r. (k. 67), decyzja z dnia 9 lutego 2016 r. (k. 70), zaświadczenia z Urzędu Skarbowego (k. 72-73), wezwanie do zapłaty (k. 76), pismo D. Spółdzielni Mieszkaniowej (k. 78), zawiadomienie o wszczęciu postępowania egzekucyjnego (k. 81), zajęcie wierzytelności (k. 82), pismo D. Spółdzielni Mieszkaniowej (k. 83), faktury za telefon (k. 102-104), dokumentacja płacowa (k. 117-119), umowa o naukę wraz z regulaminem opłat (k. 192-194), decyzja o przyjęciu na studia (k. 195), analiza konta (k. 196-198), zeznania informacyjne pozwanego (k. 205-206 w zw. z k.286)
Pozwany nie posiada relacji emocjonalnej z ojcem. Wpływ na to mają trudne wspomnienia z dzieciństwa, kiedy pozwany często widział powoda pijanego, a także fakt, że w czasie gdy pozwany był w szkole podstawowej i gimnazjum, powód nie interesował się jego sprawami. Powód raz po rozwodzie w 1996 r. miał chwilowy kontakt z synem w miejscu zamieszkania dziadków chłopca.
Raz podjął próbę kontaktu w miejscu zamieszkania pozwanego, lecz znajdował się pod wpływem alkoholu oraz raz jedyny w czasie, gdy pozwany był w technikum, jednak pozwany od kolegów dowiedział się, że powód pod szkołę przyszedł pijany, więc wyszedł innym wyjściem. Pozwany nie chciał także odpowiedzieć na próbę kontaktu ze strony powoda poprzez komunikator internetowy, gdyż powód podszył się pod koleżankę pozwanego.
dow ó d: zeznania informacyjne pozwanego (k. 204-205), zeznania świadka M. B. ( k. 245-246).
Powyższy stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych do akt sprawy, a wyszczególnionych powyżej oraz informacyjnych zeznań przedstawiciela ustawowego powódki i pozwanego.
Uzyskane w sprawie dowody z dokumentów Sąd uznał za w pełni wiarygodne, nie były one kwestionowane przez żadną ze stron postępowania, a Sąd nie znalazł podstaw do podważenia ich prawdziwości z urzędu.
Sąd oceniając zeznania pozwanego uznał, iż w zasługują one na przymiot wiary. Zeznania te były szczere, logiczne i zostały potwierdzone pozostałym materiałem dowodowym w postaci przedłożonych dokumentów oraz zeznaniami świadka M. B.. W szczególności, Sąd dał w całości wiarę pozwanemu co do przedstawianej przez niego historii relacji z ojcem. W szczególności istotne okazały się nieliczne i niewłaściwe próby nawiązania przez powoda relacji z synem - kiedy powód przyszedł pod szkołę pozwanego pod wpływem alkoholu, a także wtedy, gdy wysyłał do pozwanego wiadomości podszywając się pod inną osobę.
Zeznania powoda Sąd uznał za wiarygodne w części. Sąd dał mu wiarę w szczególności w zakresie, w jakim powód przedstawił swoje obecne warunki życiowe oraz kwoty, które przekazuje swojej przyjaciółce M. U. w związku z zamieszkaniem u niej. Brak było także podstaw, by odmówić wiary zeznaniom powoda w zakresie, w jakim podał, że nie podejmuje prób znalezienia zatrudnienia z uwagi na obawę przed odebraniem mu renty. Z daleko idącą rezerwą należało natomiast ocenić zanegowanie nadużywania przez powoda alkoholu, przede wszystkim w przeszłości. Wersja zdarzeń przedstawiona przez pozwanego oraz świadka M. B. jest bowiem spójna i wyjaśnia osłabioną relację emocjonalną pomiędzy stronami. W pozwanym pozostały bolesne wspomnienia związane ze sposobem życia powoda, a w tym kontekście sama tylko negacja po stronie T. K. nie okazała się wystarczająca, aby dać wiarę jego wersji zdarzeń.
Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadka M. B., bowiem są one logiczne, spójne, a ponadto korelują ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności z wypowiedziami pozwanego, które Sąd obdarzył w całości przymiotem wiarygodności.
Sąd oddalił wnioski dowodowe o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadka M. U. na okoliczność braku utrzymania powoda z jej strony, a także świadka H. R. na okoliczność zachowania powoda – braku nadużywania alkoholu w okresie świadczenia pracy w wytwórni wyrobów tytoniowych, bowiem okoliczności, na które mieli zostać powołani ww. świadkowie, zostały przez Sąd zbadane na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Ponadto nie zostało zakwestionowane przez stronę przeciwną, że M. U. nie utrzymuje powoda. W odniesieniu do H. R. okoliczności , na które miał zostać powołany świadek ( i \ powód nie nadużywał alkoholu w czasie świadczenia pracy wiele tal temu) – są bez znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie, gdyż powód nie musiał nadużywać alkoholu w trakcie pracy.
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
Podstawę materialnoprawną dla roszczenia alimentacyjnego stanowi norma prawna wynikająca z treści art. 135 k.r.o. i art. 133 k.r.o. w zw. z art. 128 k.r.o. Zgodnie z art. 128 kro obowiązek alimentacyjny polegający na dostarczaniu środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo. Przeznaczeniem środków utrzymania jest zapewnienie uprawnionemu mieszkania, ogrzewania, oświetlenia, wyżywienia, odzieży itp.
Ogólną przesłanką powstania obowiązku alimentacyjnego określoną w art. 133 § 2 kro jest pozostawanie w niedostatku. Ustawodawca nie zdefiniował jednak tego pojęcia. Przy interpretacji pomocny może być art. 135 § 1 kro oraz jednolite orzecznictwo Sądu Najwyższego.
Sąd Najwyższy w uzasadnieniu tezy III uchwały z 16.12.1987r. w sprawach alimentacyjnych (OSNC 1988/4/42) wyjaśnił, iż niedostatek występuje wtedy, gdy uprawniony nie może w pełni własnymi siłami, z własnych środków, zaspokoić swych usprawiedliwionych potrzeb.
Zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Górną granicą świadczeń alimentacyjnych są zarobkowe i majątkowe możliwości zobowiązanego, chociażby nawet w tych ramach nie znajdowały pokrycia wszystkie usprawiedliwione potrzeby uprawnionego do alimentacji1.
Zaspokojenie potrzeb każdego człowieka powinno nastąpić przede wszystkim z jego własnych środków. Dotyczy to dochodów z pracy, z majątku, ze świadczeń ubezpieczenia lub zabezpieczenia społecznego. Za znajdujące się w niedostatku zatem należy uważać osoby, które nie mogą własnymi siłami zaspokoić usprawiedliwionych potrzeb, nie posiadają własnych środków w postaci wynagrodzenia za pracę, emerytury czy renty, ani też dochodów z własnego majątku. Do środków własnych jednak nie można zaliczyć tych środków, które zostały uprawnionemu do żądania alimentów dostarczone przez inne osoby bez obowiązku prawnego, czy w wykonaniu obowiązku alimentacyjnego, lecz poza jego obowiązkowym zakresem.
Zgodnie z art. 144 1 kro. zobowiązany może uchylić się od wykonania obowiązku alimentacyjnego względem uprawnionego, jeżeli żądanie alimentów jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Nie dotyczy to obowiązku rodziców względem ich małoletniego dziecka.
Od dawna nie budzi wątpliwości zasadność oddalenia powództwa o alimenty wytoczonego przez osobę, która w zawiniony sposób popadła w niedostatek. Przyjmuje się powszechnie, że niedostatek jest przesłanką powstania obowiązku alimentacyjnego, gdy jego przyczyną są okoliczności niezależne od woli osoby ubiegającej się o alimenty, a świadczenia alimentacyjne nie przysługują osobie zdolnej do pracy, jeśli z własnej winy nie wykorzystuje ona swoich zdolności, albo bez uzasadnionej przyczyny rezygnującej z dochodów. „Popadnięcie w niedostatek pozwala żądać alimentów jedynie wówczas, gdy nie stało się to umyślnie lub też gdy nie jest ono efektem hulaszczego trybu życia.”(Komentarz do art. 133 i 144(1) kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (Dz.U.64.9.59), [w:] H. Dolecki (red.), T. Sokołowski (red.), M. Andrzejewski, A. Lutkiewicz-Rucińska, A. Olejniczak, A. Sylwestrzak, A. Zielonacki, Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komentarz, LEX, 2010)
Mając na uwadze całokształt zgromadzonego dotychczas materiału dowodowego, usprawiedliwione potrzeby powoda i możliwości zarobkowe pozwanego oraz sytuację materialną i rodzinną stron, Sąd uznał, iż nie zachodzą na chwilę obecną przesłanki do przyjęcia, że powód wykazał zasadność żądania pozwu w sposób wystarczający. Powód nie uprawdopodobnił, aby znajdował się w niedostatku. Nie może za tym samoistnie przemawiać uzyskiwanie niskich świadczeń z tytułu renty specjalnej wraz z dodatkiem pielęgnacyjnym, wynoszących po potrąceniach ok. 700 zł miesięcznie. Podkreślić należy, także, że powód, jak sam przyznaje, nawet nie podejmuje próby znalezienia zatrudnienia w warunkach pracy chronionej, w obawie przed utratą renty. Faktem jest, że pozwany nawet nie orientuje się w możliwościach zatrudnienia i ewentualnych dostępnych stawkach, a więc nie można wykluczyć, że w razie podjęcia takiego zatrudnienia uzyskałby dochód wyższy niż aktualnie otrzymywana renta. Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego powód mimo niskiego dochodu najwyraźniej zaspokaja swoje podstawowe potrzeby, gdyż na utrzymanie przekazuje swojej przyjaciółce niewielkie kwoty, a jednocześnie nie podejmuje nawet próby poprawy swojej sytuacji poprzez ewentualne zatrudnienie. Poza tym powód w żaden sposób nie wykazał zasadności i wysokości usprawiedliwionych wydatków w wysokości 1200 zł, poza jednozdaniowym stwierdzeniem, iż owa kwota stanowi wysokość jego uzasadnionych potrzeb.
W tym miejscu należy wskazać, iż to na powodzie spoczywa obowiązek udowodnienia zasadności swego roszczenia, zgodnie z normą prawną wyrażoną w art. 6 k.c.
Drugą przyczyną oddalenia wniosku jest sprzeczność żądania powoda z zasadami współżycia społecznego.
Przepis art. 144 1 kro stanowi, że zobowiązany może uchylić się od wykonania obowiązku alimentacyjnego względem uprawnionego, jeżeli żądanie alimentów jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Podkreślić należy, że strony nie utrzymują ze sobą jakichkolwiek więzi, a z wypowiedzi pozwanego można odnieść wrażenie, że z ojcem nie wiąże go żywa relacja emocjonalna. Jednocześnie nie sposób przyjąć, że to pozwany ponosi winę za taki stan rzeczy. Jak wynika z materiału zgromadzonego w sprawie, powód przez wiele lat nadużywał alkoholu, nie interesował się sprawami syna, jego zdrowiem, edukacją, a nieliczne podejmowane przez niego próby kontaktu ocenić należy jako niestosowne. Taki charakter miała bowiem wizyta powoda w szkole pozwanego złożona pod wpływem alkoholu, wiadomości wysyłane za pośrednictwem komunikatora internetowego jako inna osoba, czy również wizyta powoda złożona pod wpływem alkoholu, po zaistniałym wypadku, w miejscu zamieszkania pozwanego.
Powód zamiast być oparciem dla dorastającego syna w trudnym okresie dojrzewania, a nawet wzorem do naśladowania, zaniedbywał syna oraz żonę, poprzez nadużywanie alkoholu, co w konsekwencji doprowadziło do rozpadu rodziny, a już z pewnością było jednym z głównych powodów tego rozpadu. Skutki nadużywania przez powoda alkoholu wywarły swe piętno w psychice pozwanego.
Nie uszło też uwadze Sądu, że na ostatnim terminie rozprawy powód zeznał, że tylko dlatego złożył pozew w tej sprawie, że za kilka lat będzie ubiegał się o dom pomocy społecznej i chce mieć już „ten dokument” (k.285)
Nie bez znaczenia dla zgodności roszczenia powoda z zasadami współżycia społecznego pozostaje również fakt posiadania przez powoda dużych zaległości w zapłacie alimentów na rzecz pozwanego. Powód dopiero od nieco ponad roku zwolniony jest od bieżącego łożenia na utrzymanie syna, jednak przez lata ze swego obowiązku się nie wywiązywał. Pozwany, który dopiero niedawno się usamodzielnił, obecnie przy pomocy własnych dochodów, które w kontekście istniejących wydatków i długów nie należą do wysokich, stara się zapewnić sobie wykształcenie i lepszy start w przyszłość. Nie byłoby zatem sprawiedliwe, aby od razu zobowiązany był do utrzymywania swojego ojca, z którym nie ze swojej winy nie ma bliskich relacji.
Z tych względów Sąd oddalił powództwo w całości. Z uwagi na niskie dochody powoda oraz ciążące na nim zobowiązania, Sąd zdecydował o nieobciążaniu go kosztami procesu poniesionymi przez stronę przeciwną w jakiejkolwiek części (art. 102 kpc.).
SSR Magdalena Koczorowska
1 orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 10 października 1970 r., III CRN 350/69, opublikowane w OSNCP 1970, nr 2, poz. 15 i orzeczenie SN z dnia 20 stycznia 1972 r. , III CRN 470/71, I.. Pr 1972, nr 1-2, poz. 15.