UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 29 marca 2017 roku w sprawie z wniosku M. F.
i D. F. z udziałem (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej o zatwierdzenie uchylenia się od skutków prawnych niezłożenia w terminie oświadczenia o przyjęciu spadku z dobrodziejstwem inwentarza po A. F., Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi oddalił wnioski oraz ustalił, że każdy z uczestników ponosi koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.

Apelację od powyższego postanowienia wnieśli wnioskodawcy, zaskarżając je
w całości. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucili naruszenie przepisów postępowania,
a mianowicie art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego w sprawie polegającą na przyjęciu, iż wnioskodawcy dowiedzieli się około roku czasu po śmierci spadkodawczyni A. F. o tym, iż w skład spadku po niej wchodzą długi spadkowe, podczas, gdy wnioskodawcy zeznali, iż wnioskodawca D. F. był w placówce Banku (...) by wyjaśnić sprawę zadłużenia oraz poinformować o śmierci A. F. oraz, że sprawa została wyjaśniona i do dnia otrzymania przez wnioskodawców wniosku o stwierdzenie nabycia spadku przez Bank (...) nie wiedzieli, iż zadłużenie nadal istnieje, a zatem dowiedzieli się o jego istnieniu
w chwili otrzymania wniosku o stwierdzenie nabycia spadku.

Tym samym wnieśli o zmianę zaskarżonego postanowienia w pkt 1 poprzez uwzględnienie wniosku o zatwierdzenie uchylenia się od skutków prawnych niezłożenia
w terminie oświadczenia o przyjęciu spadku z dobrodziejstwem inwentarza po A. F. oraz orzeczenie, że spadek po zmarłej w dnia 18.11.2011 r. A. F., ostatnio stale zamieszkałej ul. (...), (...)-(...) Ł., na podstawie ustawy dziedziczą wnioskodawcy z dobrodziejstwem inwentarza oraz rozstrzygnięcie o kosztach postępowania przed Sądem II instancji na podstawie art. 520 k.p.c.

Na terminie rozprawy apelacyjnej pełnomocnik wnioskodawców podtrzymał dotychczasowe stanowisko procesowe, wnosząc o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego na rzecz każdego z wnioskodawców.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił wszystkie okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Poczynione ustalenia dotyczące okoliczności faktycznych mają podstawę w zgromadzonym w sprawie materialne dowodowym, który w zakresie dokonanych ustaleń jest logiczny i wzajemnie spójny. Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena materiału dowodowego została dokonana w granicach określonych przez art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c. Wnioski tego Sądu, co do faktów w sposób logiczny wynikają z treści dowodów zgromadzonych w sprawie. Ustalenia te Sąd Okręgowy przyjmuje za własne.

Nietrafny jest zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Przede wszystkim zauważyć należy, że zarzut podnoszony przez wnioskodawców naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie został przez nich sprecyzowany i nie sposób wywnioskować, w zakresie których konkretnych dowodów przeprowadzonych przez Sąd pierwszej instancji, miałaby zostać przekroczona swobodna ocena. Prawidłowe postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wskazania przez skarżącego konkretnych zasad (logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego, całokształtu zebranego materiału dowodowego, przeprowadzenia określonych dowodów niezgodnie z zasadami procedury cywilnej, na przykład niezgodnie z zasadą bezpośredniości) lub przepisów, które sąd naruszył przy ocenie określonych dowodów (por. np. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 16 grudnia 2005 r., III CK 314/05, lex nr 172176, z dnia 13 października 2004 r., III CK 245/04, lex nr 174185). Takie zaś zarzuty w sprawie niniejszej nie zostały postawione. Wnioskodawcy podnosząc powyższy zarzut nie wskazali, w jaki sposób Sąd I instancji zasadę swobodnej oceny dowodów naruszył, ograniczając się jedynie do zaprezentowania stanu faktycznego ustalonego na podstawie własnej oceny dowodów. Uchybienia w powyższym zakresie apelujący upatrują w nieprawidłowym ustaleniu momentu, w którym spadkobiercy dowiedzieli się, iż w skład spadku po zmarłej A. F. wchodzą długi i wbrew temu, co ustalił Sąd, wnioskodawcy powzięli tak naprawdę wiedzę o istnieniu długu wchodzącego w skład spadku po zmarłej A. F.
z chwilą doręczenia im wniosku o stwierdzenie nabycia spadku po zmarłej przez uczestnika Bank (...). W konsekwencji w ocenie wnioskodawców wniosek o uchylenie się od skutków prawnych niezłożenia w terminie oświadczenia o przyjęciu spadku z dobrodziejstwem inwentarza złożyli w ustawowym rocznym terminie. Tymczasem podkreślić należy, że przepis art. 233 § 1 k.p.c. reguluje jedynie kwestię oceny wiarygodności i mocy dowodowej przeprowadzonych w sprawie dowodów, a nie poczynionych ustaleń faktycznych, czy wyprowadzonych z materiału dowodowego wniosków, bądź też ich brak. Samo przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze /doniosłości/ poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu nie może stanowić o skuteczności zarzutu naruszenia
art. 233 § 1 k.p.c.

Apelacja wnioskodawców nie wykazuje uchybień w rozumowaniu Sądu, które podważałyby prawidłowość dokonanej oceny. Sąd Rejonowy w oparciu o materiał dowodowy zebrany w sprawie, w szczególności zeznania wnioskodawców prawidłowo uznał, że roczny termin na uchylenie się od skutków prawnych braku oświadczenia o przyjęciu lub odrzuceniu spadku po A. F. został przekroczony. Przede wszystkim Sąd prawidłowo ustalił, że A. F. zmarła w dniu 18 listopada 2011 roku. W toku postępowania wnioskodawcy przyznali, iż o długach spadkowych zmarłej dowiedzieli się około roku czasu po jej śmierci, a zatem należało przyjąć, iż w tym czasie błąd, co do przedmiotu spadku został przez nich wykryty. W tym stanie rzeczy Sąd prawidłowo uznał, że roczny termin na złożenie oświadczenia o przyjęciu spadku z dobrodziejstwem inwentarza należy liczyć dla wnioskodawców od grudnia 2012 roku. Skoro wnioskodawcy złożyli wniosek
o uchylenie się od skutków prawych nie złożenia w terminie oświadczenia o przyjęciu spadku z dobrodziejstwem inwentarza w dniu 5 stycznia 2017 roku, termin ten został przekroczony. Wbrew stanowisku apelujących Sąd I instancji prawidłowo uznał, że roczny termin nie może być liczony od dnia doręczenia wnioskodawcom jako uczestnikom postępowania, odpisu wniosku o stwierdzenie nabycia spadku po A. F., albowiem ich wiedza
w zakresie stanu majątkowego zmarłej w szczególności, co do zadłużenia istniała dużo wcześniej. Sąd Okręgowy podziela przy tym stanowisko Sądu Rejonowego, że fakt przyjęcia przez wierzyciela informacji o zgonie A. F. i nie podejmowanie żadnych czynności w zakresie dochodzenia zapłaty długu, nie może usprawiedliwiać bezczynności wnioskodawców, a przede wszystkim przedłużać roczny termin.

Z tych też przyczyn apelacja jako nieuzasadniona podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego, orzeczono w punkcie 2. postanowienia na podstawie art. 520 § 1 k.p.c., jako że w niniejszej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności, które uzasadniałyby odstąpienie od podstawowej zasady rozliczenia kosztów postępowania nieprocesowego, wyrażonej w powołanym przepisie.