Sygn. akt II K 1215/17
Dnia 5 czerwca 2018 r.
Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym
w składzie:
Przewodniczący: S.S.R. Grzegorz Woźniak
Protokolant: Arleta Agata
przy udziale Prokuratora Agnieszki Rokosz
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24.04. i 05.06.2018 r.
sprawy przeciwko
D. J. urodz. (...)
w G.
syna L. i G. z d. G.
oskarżonego o to, że: w nieokreślonym czasie, nie później niż do dnia 25 sierpnia 2017 roku w L. wbrew przepisom Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił P. B. co najmniej 4 porcji po 0,5 grama brutto każda substancji odurzającej w postaci marihuany za kwotę 25 zł za każdą porcję,
tj. o czyn z art. 59 ust. 1 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii
orzeka
I. Uznaje oskarżonego D. J. za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu, przy czym przyjmuje, że czyn miał miejsce w bliżej nieokreślonym okresie od 1 do 25 sierpnia 2017 roku, stanowiącego przestępstwo z art. 59 ust. 1 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na mocy powołanego przepisu oraz art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz 100 (stu) stawek dziennych grzywny, oznaczając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych, a na mocy art. 45 § 1 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa uzyskanej przez oskarżonego korzyści majątkowej w kwocie 100 (stu) złotych i zobowiązuje go do jej wpłaty na rzecz Urzędu Skarbowego w L..
II. Na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu w punkcie I wyroku warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat próby.
III. Na mocy art. 72 § 1 pkt 4 k.k. zobowiązuje oskarżonego do wykonywania stałej pracy zarobkowej.
IV. Na mocy art. 73 § 1 k.k. oddaje oskarżonego pod dozór kuratora.
V. Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 1 Ustawy o kosztach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych w kwocie 600 (sześciuset) złotych.
Sygn. akt II K 1215/17
z dnia 5 czerwca 2018 r.
Sąd, na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas rozprawy głównej ustalił następujący stan faktyczny:
Około początku sierpnia 2017 r. oskarżony D. J. poznał się z P. B.. Oskarżony zaproponował P. B. sprzedaż marihuany, wówczas P. B. nie chciał jej kupić, wymienili się numerami telefonów. W bliżej nieustalonych dniach sierpnia 2017 r., do dnia 25 sierpnia ubiegłego roku oskarżony co najmniej trzykrotnie umówił się z P. B. na zakup marihuany. P. B. kupił od oskarżonego za każdym razem porcję po pół grama marihuany, płacąc każdorazowo po 25 złotych. Ostatnia taka transakcja miała miejsce w dniu 25 sierpnia 2017 r. Łącznie oskarżony udzielił zatem P. B. 4 porcji po pół grama marihuany, przez co uzyskał korzyść majątkową w kwocie 100 złotych.
Dowód:
- zeznania P. B. (k.38-39,154v-155),
- billingi połączeń telefonicznych (k.80-90),
- protokół przeszukania (k.8-12),
- protokół użycia testera (k.14-15),
- protokół okazania (k.41-42),
- protokół oględzin (k.51-53).
Oskarżony podczas postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił złożenia wyjaśnień (k.119-120). Podczas rozprawy oskarżony również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił złożenia wyjaśnień (k.151).
Sąd nie dał wiary oświadczeniu oskarżonego, gdyż jest ono sprzeczne z zeznaniami P. B. (k.38-39,154v-155). Należy zwrócić uwagę, że świadek ten nie miał żadnego logicznego powodu, by pomówić oskarżonego o dokonanie czynu, którego ten się nie dopuścił. P. B. nie miał żadnego konfliktu z oskarżonym, poza krótkotrwałym sporem o rozliczenie pieniężne, które nastąpiło niedługo później, jak wynika z zeznań tego świadka (k.154v). W tej sytuacji byłoby nielogicznym i niezrozumiałym dlaczego świadek ten wskazał akurat oskarżonego jako osobę, od której kupował marihuanę.
Świadek P. B. zeznał w postępowaniu przygotowawczym (k.38-39), iż w dniu 26 sierpnia 2017 r. spotkał się ze znajomymi, zostali zatrzymani przez Policję, miał przy sobie porcję marihuany. Środek ten zakupił od D. J., który jest jego znajomym. Poznał go około miesiąc przed zatrzymaniem, D. J. zaproponował mu sprzedaż marihuany, zgodził się i kupił od niego 3 lub 4 razy po 0,5 grama marihuany, płacił po 25 złotych za porcję. Podczas rozprawy zeznał (k.154v-155), że kupił od oskarżonego 4 gramy marihuany, ale Policja zatrzymała go, jak miał przy sobie 0,5 grama. Kupował od niego marihuanę o wadze 1 grama, ale zdarzało się, że również po 0,5 grama, zdarzyło się to łącznie 4 lub 5 razy. Odpowiadając na pytania, podał, że lepiej pamiętał zdarzenie, gdy był przesłuchiwany w toku postępowania przygotowawczego. Ponadto nie miał z oskarżonym konfliktów, poza opóźnieniem z rozliczeniem się za marihuanę, co zostało załatwione między nimi.
Zeznania tego świadka zasługują na wiarę, gdyż są logiczne, rzeczowe oraz znajdują potwierdzenie w billingu połączeń telefonicznych (k.80-90), protokole przeszukania (k.8-12), protokole użycia testera (k.14-15), protokole okazania (k.41-42) i protokole oględzin (k.51-53). Należy zwrócić uwagę, że świadek nie miał żadnego logicznego powodu, by pomówić oskarżonego o dokonanie czynu, którego ten nie dopuścił się, gdyż nie miał z nim żadnych konfliktów i nie miał żadnego interesu, by pomówić oskarżonego. Ilości sprzedawanej marihuany przyjęto w wersji korzystniejszej dla oskarżonego, czyli 4 razy po 0,5 grama, choć odbiorca tego środka odurzającego wskazał również, że mogło być takich transakcji 5 i dotyczyły sprzedaży po 1 gramie marihuany.
A. W. zeznał w postępowaniu przygotowawczym (k.69v), że w dniu 25 sierpnia 2017 r. spotkał się z P. B. i innymi znajomymi. Po chwili podeszli do nich policjanci, przy P. znaleźli marihuanę, był tym zaskoczony, bo nie wiedział, że oskarżony palił ten środek odurzający.
Zeznania tego świadka nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż nie posiadał istotnych wiadomości o zdarzeniu stanowiących przedmiot postępowania.
M. S. zeznała w postępowaniu przygotowawczym (k.71v), iż w dniu 25 sierpnia 2017 r. spotkała się z P. B. i znajomymi na terenie L.. Zatrzymali ich policjanci, podczas przeszukania P. znaleziono u niego marihuanę.
Zeznania tego świadka nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż nie posiadała istotnych wiadomości o zdarzeniu stanowiących przedmiot postępowania.
N. S. zeznała w toku postępowania przygotowawczego (k.73v), iż P. B. to jej znajomy, umówiła się z nim i innymi znajomymi w dniu 25 sierpnia 2017 r. W tym dniu policjanci zatrzymali P., gdyż znaleźli u niego „działkę” tego środka odurzającego.
Zeznania te nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż świadek nie posiadała istotnych wiadomości.
Sporządzone w toku postępowania dokumenty wymienione na k.154v-155 zostały sporządzone przez powołane do tego osoby, były sporządzone bezstronnie i obiektywnie, nie były kwestionowane przez strony, stąd stały się podstawą ustalenia stanu faktycznego.
Ustalony stan faktyczny stanowi spójną, logicznie uzasadnioną całość. Poszczególne wiarygodne dowody wzajemnie się uzupełniają i potwierdzają. Na podstawie tego stanu faktycznego wina i okoliczności czynu przypisanego oskarżonemu nie mogą budzić wątpliwości.
Sąd zważył, co następuje:
Obowiązująca w Polsce ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, przewiduje, że posiadanie środków odurzających jest dozwolone jedynie na potrzeby instytutów leczniczych i badawczych, jak stanowi art. 34 ust. 1 i art. 35 ust. 1 i 4 tej ustawy. Posiadanie środków odurzających przez osoby fizyczne jest natomiast zabronione, zabronione jest również uczestnictwo w obrocie środkami odurzającymi i ich sprzedaż innym osobom.
W okresie od początku sierpnia do dnia 25 sierpnia 2017 r. oskarżony zbył P. B. co najmniej 4 porcje po 0,5 gram marihuany, czyli 2 gramy tego środka odurzającego, przyjmując po 25 złotych za 0,5 grama. Łącznie zatem oskarżony przyjął kwotę 100 złotych za marihuanę.
Oskarżony dopuścił się zatem występku określonego w art. 59 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, gdyż udzielał odpłatnie innej osobie środka odurzającego.
Niewątpliwie stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu był znaczny, gdyż oskarżony wszedł w posiadanie marihuany, a następnie udzielił innej osobie co najmniej 2 gramy tego środka odurzającego. W ten sposób oskarżony rozpowszechniał dostęp do marihuany i mógł doprowadzić do uzależnienia od niej kolejnej osoby.
Stopień winy oskarżonego jest niewątpliwie znaczny, ze względu na umyślne działanie oskarżonego, okazane lekceważenie porządku prawnego oraz udzielanie środka odurzającego osobie, która ledwo skończyła 18 lat.
Oskarżony ma 28 lat, zdobył wykształcenie podstawowe, jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu, pracował dorywczo i zarabiał do 3.000 złotych miesięcznie (oświadczenie z k.151), nie był karany (k.149).
Uwzględniając wyżej omówiony stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, a także warunki i właściwości osobiste oskarżonego uznać należy, że karą adekwatną, dostosowaną do stopnia społecznej szkodliwości i winy oskarżonego oraz zdolną przekonać go do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości powinna być wobec niego kara 1 roku pozbawienia wolności.
Biorąc pod uwagę, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu pod wpływem chęci uzyskania korzyści majątkowej, Sąd wymierzył mu grzywnę, by przekonać go i jego ewentualnych naśladowców, że sprzedaż środków odurzających nie prowadzi do wzbogacenia. Kara 100 stawek dziennych grzywny jest adekwatna do osiągniętej przez oskarżonego korzyści majątkowej, a wysokość jednej stawki ustalono na kwotę 30 złotych, ze względu na niemałe dochody oskarżonego. Ponadto orzeczono przepadek osiągniętej korzyści majątkowej przez oskarżonego.
Oskarżony nie był karany (k. 149) i ma jak stwierdził (k.151) stabilną pracę. Prowadzi to do uznania, że wykonanie kary pozbawienia wolności wobec niego nie jest konieczne do przekonania go do konieczności przestrzegania porządku prawnego. Wobec powyższego Sąd warunkowo zawiesił wykonanie tej kary. Okres 3 lat próby jest wystarczający do weryfikacji prognozy kryminalnej wobec jego, a dozór kuratora i obowiązek probacyjny wykonywania pracy zarobkowej powinien właściwie kształtować jego postawy życiowe w przyszłości.
Oskarżony ma niemałe dochody, nie ma nikogo na utrzymaniu i nie ma podstaw, by zwolnić go z obowiązku zwrotu kosztów sądowych, wobec czego Sąd zasądził od niego te koszty na rzecz Skarbu Państwa.