WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lipca 2018 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie w III Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Beata Adamczyk- Łabuda

Protokolant : sekretarz sądowy Monika Obarzanek

z udziałem Prokuratora – zawiadomiony prawidłowo,

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 lipca 2018 r. sprawy T. A., s. L. i W. z domu O., u. (...) roku w W.,

skazanego prawomocnymi wyrokami:

1. Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie z dnia 28.09.2007 r., sygn. akt V K 462/07, za przestępstwo z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii popełnione w dnu 10.07.2005 r. na karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych, na poczet której zaliczono zatrzymanie skazanego w sprawie w dniu 10.07.2005 r., skazany wykonał grzywnę w dniu 18.03.2011 r.;

2. Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie z dnia 29.06.2011 r., sygn. akt II K 152/11, za przestępstwo z art. 178a § 4 k.k. popełnione w dniu 29.01.2011 r. na karę
6 sześciu miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat, oraz środki karne w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat (który zostały wykonany z dniem 29.01.2014 r.) oraz świadczenie pieniężne na cel społeczny w kwocie 1000 złotych (które skazany uiścił w dniu 20.08.2012 r.), postanowieniem Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie
z dnia 17.09.2012 r., sygn. akt II Ko 686/12 zarządzono wykonanie kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, następnie postanowieniem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia
30 stycznia 2013 r., sygn. akt XI Kow 42/13 udzielono skazanemu zezwolenia na odbycie kary w systemie dozoru elektronicznego, skazany odbył karę w okresie od 3.02.2013 r. do 05.05.2013 r. oraz od 17.05.2013 r. do 16.08.2013 r.;

3. Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa w Warszawie z dnia 5.01.2012 r., sygn. akt XIV K 995/11, za przestępstwo z art. 244 k.k. popełnione w dniu 6.08.2011 r. na karę
8 miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono skazanemu okres zatrzymania
w sprawie w dniu 6.08.2011 r., skazany odbywał karę w okresie od 19.03.2012 r. do 27.06.2012 r., następnie postanowieniem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 27.06.2012 2013 r., sygn. akt XI Kow /12 udzielono skazanemu zezwolenia na odbycie kary w systemie dozoru elektronicznego, skazany odbył resztę kary w tym systemie w okresie od 28.06.2012 r. do 22.11.2012 r.;

4. Sądu Rejonowego dla Warszawy Woli w Warszawie z dnia 15.05.2012 r., sygn. akt
III K 188/12, za przestępstwo z art. 244 k.k. popełnione w dniu 5.02.2012 r. na karę
10 miesięcy ograniczenia wolności, z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, postanowieniem Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa w Warszawie z dnia 21.09.2011 r., sygn. akt XII Ko 3573/12 zmieniono formę wykonania kary ograniczenia wolności na potrącenie z 15% wynagrodzenia skazanego, skazany wykonał karę w okresie od 8.02.2013 r. do 10.01.2014r.;

5. Sądu Rejonowego dla Warszawy Woli w Warszawie z dnia 23.04.2013 r., sygn. akt III K 78/12, za przestępstwo z art. 244 k.k. na karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności
z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 lat, postanowieniem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 30.05.2017 r., sygn. akt III Ko 596/17 zarządzono wykonanie kary 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, skazany rozpoczął odbywanie kary w dniu 22.02.2018 r., zaś jej koniec przypada na dzień 23.04.2019 r.;

6. Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie z dnia 3.08.2016 r., sygn. akt III K 217/16, za przestępstwa z art. 178a § 1 i 4 k.k. popełnione w dniu 27.01.2016 r. na karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, na poczet której zaliczono zatrzymanie skazanego w sprawie w dniu 27.01.2016 r. (i którą skazany wykonał w dniu 12.09.2017 r.) oraz środki karne w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych oraz świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej
w kwocie 10000 złotych;

7. Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy z dnia 1.03.2018 r., sygn. akt III K 878/17, za przestępstwo z art. 244 § 1 k.k. popełnione w dniu 25.09.2017 r. na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności (którą skazany będzie odbywał w okresie od 23.04.2019 r. do 22.07.2019 r.) oraz środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 10 lat,

orzeka:

I. Na podstawie art. 569 § 1 k.p.k., art. 85 § 1 i § 2 k.k., art. 86 § 1 k.k., łączy kary pozbawienia wolności wymierzone wyrokami opisanymi wyżej w punktach 5 i 7
i wymierza skazanemu T. A. jedną karę łączną 1 (jednego) roku i 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II. Na podstawie art. 90 § 2 k.k. w zw. z art. 42 § 3 k.k. łączy środki karne w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego wyrokiem opisanym wyżej w pkt 6 oraz w pkt 7 i orzeka wobec skazanego T. A. środek karny w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych;

III. Na podstawie art. 577 k.p.k. w zw. z art. 63 § 3 k.k. na poczet orzeczonego, w pkt II wyroku, środka karnego w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, zalicza skazanemu okres wykonywania tego środka
w sprawie V K 217/16 (pkt 6 komparycji wyroku) w okresie od 25.08.2016 r. do 05.07.2018 r.;

IV. Na podstawie art. 572 k.p.k. umarza postępowanie o wydanie wyroku łącznego
w pozostałym zakresie;

V. Zwalnia skazanego od zapłaty kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa.

Sygn. akt III K 275/18

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

T. A. został skazany prawomocnymi wyrokami:

T. A. – lat 34, w izolacji penitencjarnej przebywa od 22 lutego 2018 roku, kiedy to został doprowadzony do odbycia kary pozbawienia wolności. Zachowanie skazanego w czasie pobytu w Areszcie śledczym W. S. przez zastępcę Dyrektora Aresztu Śledczego zostało ocenione jako poprawne. Dotychczas skazany J. D. nie był karany dyscyplinarnie, nagradzany za dobre wywiązywanie się z obowiązków wynikających z zatrudnienia. T. A. nie deklaruje przynależności do podkultury przestępczej. Poprawnie i regulaminowo oceniano jego zachowanie wobec przełożonych. W opinii z dnia 19 kwietnia 2018 roku zastępca Dyrektora Aresztu Śledczego W. S. stwierdził, że skazany nie sprawia problemów natury wychowawczej. Ze współosadzonymi skazany żyje zgodnie i nie wchodzi w konflikty. Skazany odbywa karę w systemie zwykłym. Jest zatrudniony na terenie jednostki jako sprzątający. Czas wolny spędza na zajęciach własnych, na oglądaniu telewizji. Skazany jest krytycznie nastawiony do popełnionych przestępstw i dotychczasowego trybu życia. Utrzymuje stały kontakt w dostępnych formach z rodzicami i siostrami.

Skazany T. A. ma wykształcenie zawodowe, zawód wyuczony elektryk. Pracował przed osadzeniem dorywczo w różnych branżach. Stan wolny, pozostaje w nieformalnym związku, ma jedno dziecko, nie jest zobowiązany do świadczeń alimentacyjnych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- karty karnej (k. 32-33, )

- odpisów wyroków,

- opinii o skazanym (k. 24),

- Informacja o pobytach i orzeczeniach (25-26, k. 40-41)

- akta sprawy o sygn. akt III Ko596/17

Sąd zważył, co następuje:

Wyrok łączny stanowi szczególny wypadek orzeczenia kary łącznej w stosunku do osoby skazanej prawomocnie wyrokami różnych sądów. Jego wydanie jest możliwe, wtedy, gdy zgodnie z treścią art. 569 § 1 k.p.k. - jeżeli zachodzą warunki do orzeczenia kary łącznej w stosunku do osoby, którą prawomocnie skazano lub wobec której orzeczono karę łączną wyrokami różnych sądów, właściwy do wydania wyroku łącznego jest sąd, który wydał ostatni wyrok skazujący lub łączny w pierwszej instancji, orzekający kary podlegające łączeniu. Podstawowym zagadnieniem przy wydaniu wyroku łącznego jest ustalenie, które kary podlegają łączeniu. Kary te wyznaczają granice sankcji, w których można wymierzyć karę łączną. Wydanie wyroku łącznego jest niedopuszczalne wtedy, gdy wszystkie kary podlegające połączeniu zostały efektywnie wykonane, co oznacza, że wydanie wyroku łącznego może nastąpić wtedy, gdy przynajmniej jedna z kar podlegających łączeniu nie została wykonana w całości lub w części.

Przesłanki orzeczenia kary łącznej określają przepisy kodeksu karnego. Zgodnie z art. 85 § 1 k.k. jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną. Stosownie natomiast do treści art. 86 § 1 k.k. Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 20 lat pozbawienia wolności; karę pozbawienia wolności wymierza się w miesiącach i latach.

Badając wyroki podlegające połączeniu Sąd doszedł do przekonania, że podlegają połączeniu wyroki: Sądu Rejonowego dla Warszawy Woli w Warszawie z dnia 23.04.2013 r., sygn. akt III K 78/12, za przestępstwo z art. 244 k.k. na karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 lat, postanowieniem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 30.05.2017 r., sygn. akt III Ko 596/17 zarządzono wykonanie kary 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, skazany rozpoczął odbywanie kary w dniu 22.02.2018 r., zaś jej koniec przypada na dzień 23.04.2019 r. oraz Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy z dnia 1.03.2018 r., sygn. akt III K 878/17, za przestępstwo z art. 244 § 1 k.k. popełnione w dniu 25.09.2017 r. na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, którą skazany będzie odbywał w okresie od 23.04.2019 r. do 22.07.2019 r. oraz środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 10 lat.

Pozostałe kary orzeczone wyrokami wskazanymi w karcie karnej zostały już wykonane.

Przechodząc do wydania kary łącznej należy zważyć co następuje :

Wydając wyrok łączny, sąd orzekający nie jest uprawniony do ponownego rozważenia tych samych okoliczności, które legły u podstaw wymiaru kar w poprzednio osądzonych sprawach, lecz powinien rozważyć przede wszystkim, czy pomiędzy poszczególnymi czynami, za które wymierzono te kary istnieje ścisły związek podmiotowy lub przedmiotowy, czy też związek ten jest dość odległy lub w ogóle go brak, a ponadto powinien rozważyć, czy okoliczności, które zaistniały już po wydaniu poprzednich wyroków, przemawiają za korzystnym lub niekorzystnym ukształtowaniem kary łącznej - vide wyrok SN z dnia 25 października 1985 r. IV KR 213/83 OSNKW 1984/5-6/65 .

Istotą instytucji wyroku łącznego jest to, aby sytuacja procesowa sprawcy, który z różnych przyczyn nie odpowiada w jednym postępowaniu za wiele przestępstw, nie była gorsza od sytuacji sprawcy odpowiadającego za nie w jednym postępowaniu. Z drugiej strony oczywistym jest, że nie może być tak, aby sytuacja sprawcy popełniającego wiele przestępstw sądzonych odrębnie, w których wyroki podlegają następnie połączeniu była korzystniejsza od sprawcy popełniającego ich mniej, gdyż wypaczałoby to racjonalność wymiaru kar.

Z tego względu Sąd rozpoznając wniosek obrońcy skazanego T. A. – adwokata W. P. o wydanie wyroku łącznego w pierwszej kolejności badał, czy zachodzą przesłanki do wydania kary łącznej, a jeżeli tak, to w oparciu o wypracowane na gruncie doktryny i orzecznictwa dyrektywy (przede wszystkim związek przedmiotowo- podmiotowy między poszczególnymi czynami) jej wymiaru, musiał dokonać wyboru między zasadą absorpcji a kumulacji, ustalić jej rozmiar, mając możliwości rozważania, czy istnieją przesłanki formalne i merytoryczne do warunkowego zawieszenia kary łącznej.

Mając na uwadze funkcję kary łącznej, której naczelnym zadaniem nie jest każdorazowe (bezwzględne) łagodzenie odpowiedzialności karnej wobec skazanych, co z uwagi na szczególnie niejednokrotną aktywność przestępczą T. A. mogłoby być zresztą rażąco niesprawiedliwe. Nie można tu nie dostrzegać faktu, że orzekający w przedmiocie wydania wyroku łącznego sąd dysponuje najpełniejszym obrazem działalności przestępczej skazanego T. A., który rozpoczął swoją działalność przestępczą przed wrześniem 2007 roku, a zakończył z momentem osadzenia w areszcie śledczym w marcu 2018 roku, co uprawnia do oceny braku pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec tego skazanego. Sąd Rejonowy rozpoznający niniejszą sprawę, analizując treść wyroków podlegających objęciu węzłem kary łącznej stwierdził, że obowiązujące przepisy pozwalają na łączenie kar pozbawienia wolności i takiego połączenia należało zatem dokonać w rozpatrywanej sprawie i łączeniu poddać kary 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia, która w sprawie o sygn. akt III Ko 596/17 została zarządzona do wykonania i skazany rozpoczął odbywanie kary w dniu 22 lutego 2018 r., zaś jej koniec przypada na dzień 23 kwietnia 2018 r. oraz kara 3 miesięcy pozbawienia wolności. Takie połączenie kar nie spowoduje niekorzystnych dla skazanego T. A. skutków i nie pogorszy sytuacji, niż gdyby wykonywane były poszczególne kary orzeczone wobec niego w wyrokach jednostkowych, bo zaznaczyć wyraźnie należy, że w razie zaistnienia przesłanek wymierzenia kary łącznej orzeczenie jej jest obowiązkiem sądu. Dlatego postępowanie w sprawie wyroku łącznego może być wszczęte nie tylko na wniosek, ale i z urzędu, zgodnie z art. 570 kpk, a treścią wniosku sąd nie jest związany (post. SN z 10.6.2009 r., II KK 15/09, Prok. i Pr. 2010, Nr 3, poz. 18; post. SN z 8.3.2011 r., II KK 312/10, Biul. PK 2011, Nr 5, s. 44–45). Obowiązku tego nie uchyla interes skazanego, przemawiający w konkretnej sprawie przeciwko orzeczeniu kary łącznej (vide: Komentarz do KK pod red. K. Grześkowiaka 2017 r., System Informacji Prawnej Legalis, teza 6 do art. 85).

W tym stanie rzeczy Sąd I instancji przystępując do rozważań na temat wymiaru kary łącznej wziął pod uwagę, że wysokość kary łącznej kształtuje się w zakresie od najwyższej z kar jednostkowych (absorpcja) do sumy kar jednostkowych (kumulacja). Oznacza to, że w rozważanym przypadku skazany T. A. mógł otrzymać karę łączną od 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności do 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd stwierdził też, że wyłączona jest możliwość opierania wymiaru kary łącznej na okolicznościach wziętych pod uwagę w trakcie wymierzania kar jednostkowych. Słuszną jest bowiem zasada, wedle której, przy wydawaniu wyroku łącznego nie są brane ponownie pod uwagę okoliczności przyjęte jako przesłanki wymiaru kary w sprawach poprzednio prawomocnie osądzonych. Celowość karania, bez czego kara nie byłaby sprawiedliwa, uzasadnia uwzględnienie okoliczności zaszłych po wymierzeniu tych kar, a w tym zachowania skazanego w trakcie wykonania kar (por. wyrok SA w Krakowie z 30 września 1998 r., II AKa 181/98, Prok. i Pr.-wkł. 1999/4/24; wyrok SA w Krakowie z 26 kwietnia 1994 r., II AKr 26/94, KZS 1994/5/14). Uwzględnienie w trakcie wymiaru kary łącznej okoliczności mających znaczenie przy wymiarze kar za poszczególne pozostające w zbiegu przestępstwa „prowadziłoby bowiem do ukrytego weryfikowania trafności orzeczeń o wymiarze kary, co byłoby sprzeczne z zasadą prawomocności wyroków, a więc i pewnością obrotu prawnego” (wyrok SA w Krakowie z 18 kwietnia 1991 r., II AKr 33/91, KZS 1991/4/9) oraz prowadziłoby do dwukrotnego orzekania z tej samej przyczyny – najpierw przy skazaniu, a następnie przy oznaczaniu kary łącznej. Byłoby to naruszenie zakazu orzekania o sprawie osądzonej (por. wyrok SA w Krakowie z 28 maja 1998 r., II AKa 95/98, KZS 1998/6/13). Sąd Rejonowy miał też na względzie, że wymiar kary łącznej w oparciu o dyrektywę kumulacji czy absorpcji, jako rozstrzygnięcia skrajne, wymaga szczególnego uzasadnienia. Uzasadnienie wymierzenia kary łącznej w wysokości sumy kar jednostkowych musi np. wynikać zarówno z dyrektyw prewencyjnych, ogólnej i szczególnej, jak i oceny związku (a raczej braku ścisłych więzi) między poszczególnymi przestępstwami, a w niniejszej sprawie takich związków Sąd się nie dopatrzył. Zastosowanie dyrektywy kumulacji może wynikać z dopuszczenia się przez sprawcę przestępstw charakteryzujących się podobnym, stosunkowo wysokim stopniem społecznej szkodliwości. Mając na względzie wyjątkowość opierania wymiaru kary łącznej na dyrektywie pełnej kumulacji bądź pełnej absorpcji, Sąd Rejonowy zważył, że w przedmiotowej sprawie nie zaistniały podstawy, także wobec odległości czasowej pomiędzy przestępstwami , w których pierwsze zostało popełnione w grudniu 2011 roku zaś drugie we wrześniu 2018 roku - do zastosowania zasady absorbcji. Przyjął, że właściwe będzie wobec skazanego T. A. zastosowanie dyrektywy kumulacji, to jest dyrektywy, która stwarza podstawy do orzeczenia kary łącznej w granicach adekwatnych z punktu widzenia zasad prewencji ogólnej i prewencji szczególnej, przy uwzględnieniu zasady racjonalizacji jako podstawowego celu wymiaru kary łącznej oraz zasady humanitaryzmu w stosowaniu kar i środków karnych, a także zasady poszanowania godności człowieka określonej w art. 3 kk. Dyrektywa kumulacji niesie ze sobą dolegliwość wynikającą z realizacji orzeczonych kar jednostkowych. W niniejszym przypadku Sąd połączył dwie kary pozbawienia wolności, z których jedna została zarządzona do wykonania postanowieniem z dnia 30 maja 2017 roku i nie znalazłoby zatem uzasadnienia orzekanie kary w wyroku łącznym na zasadzie innej niż zasadzie kumulacji, byłoby to dodatkowe premiowanie sprawcy, sprzeczne z zasadami poszanowania prawa i sprawiedliwego karania za każde popełnione przestępstwo. Ma to szczególne znaczenie wobec faktu, że obrońca skazanego w sprawie o sygn. akt III K 878/17 na rozprawie w dniu 01 marca 2018 roku wnosił o wydanie wobec skazanego takiej kary i wymierzenie kary 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych dożywotnio.

Biorąc pod uwagę powyższe wskazówki, a także założenia Sądu Rejonowego co do zasad miarkowania kary łącznej oraz uwzględnione przez ten Sąd ustalenia faktyczne Sąd I instancji uznał, że nie ma przesłanek, by wobec skazanego T. A. odstępować od dyrektywy kumulacji. Stwierdził również, że pomiędzy poszczególnymi przestępstwami skazanego, czego i skazany ma pełną świadomość, upłynęło niespełna 6 lat, zatem doszło do znacznego odstępstwa czasowego. Nie można było też pomijać ogólnej liczby czynów karalnych. Dodatkowo Sąd Rejonowy wziął pod uwagę, że przestępstwa T. A. godziły w takie same rodzajowo dobra chronione prawem takie jak niestosowanie się do orzeczonych środków karnych. Ponadto fakt, że skazany jest wielokrotnie karany za umyślne przestępstwa przemawiało za przyjęciem, iż jest on zdemoralizowany. Dla jego resocjalizacji potrzebny zatem będzie okres czasu, będący sumą dotychczas wymierzonych kar pozbawienia wolności. Należy również mieć na uwadze, że na wymiar kary łącznej w wyroku łącznym poza zasadami określonymi w art. 85 kk istotny wpływ ma zachowanie się oskarżonego w zakładzie karnym albo w środowisku, w którym znajduje się po prawomocnym skazaniu poszczególnymi wyrokami - wyrok SN z dnia 12 września 1985 r. II KR 245/85 OSNKW 1986/5-6/39., a nie wynika z żadnych dokumentów, aby skazany już się zresocjalizował, musi zwracać szczególną uwagę na zwiększoną samokontrolę i samodyscyplinę, wówczas będzie funkcjonował poprawnie w społeczeństwie. Mając powyższe okoliczności na uwadze, Sąd na podstawie art. 569 § 1 k.p.k., art. 85 § 1 kk k.k., art. 86 § 1 k.k., art. 85 a k.k, kary pozbawienia wolności wymierzone wyrokami opisanymi wyżej połączył i wymierzył skazanemu T. A. adekwatną, sprawiedliwą oraz uwzględniającą całość okoliczności jego przypadku karę w wysokości jednego roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Kara łączna w wyroku łącznym nie może stwarzać większej dolegliwości od tej, jaka wyniknęłaby z kolejnego wykonania zapadłych przeciwko skazanemu wyroków podlegających połączeniu. Orzeczona przez Sąd Rejonowy kara łączna stanowi realizację zasady kumulacji, która pozwala wybrać karę z przedziału 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności (najwyższa z podlegających łączeniu kar) do 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności (suma kar), co zostało omówione powyżej. Zdaniem Sądu orzeczona kara łączna pozbawienia wolności jest sprawiedliwa, osiągnie cele wychowawcze wobec skazanego, stanowi zasłużoną – także w odczuciu społecznym - sankcję za popełnione przestępstwa. Kara łączna, a to wynika z jej istoty, będzie stanowić dolegliwość dla skazanego, ale nie przekraczającą stopnia jego winy.

Sąd na podstawie art. 90 § 2 k.k. w zw. z art. 42 § 3 k.k. połączył środki karne w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i orzekł wobec skazanego T. A. środek karny w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Sąd w wyroku łącznym, stosownie do treści art. 577 kpk w zw. z art. 63 § 3 k.k. dokonał zaliczenia okresów na poczet orzeczonego środka karnego w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i zaliczył skazanemu okres wykonywania tego środka w sprawie V K 217/16 w okresie od 25.08.2016 r. do 05.07.2018 r.;

W pozostałej części połączone wyroki Sąd pozostawił do odrębnego wykonania.

Mając na uwadze aktualną sytuację majątkową skazanego, wynikającą z faktu pozbawienia wolności, Sąd w punkcie V wyroku zwolnił go od zapłaty kosztów procesu, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.