UZASADNIENIE

A. Z. został oskarżony o to, że:

- w bliżej nieustalonym okresie czasu jednak nie później niż do dnia 23 lipca 2008 r. w autokomisie (...) przy ul. (...) w W., wspólnie i w porozumieniu z B. C. i K. P., pomagał w ukryciu samochodu marki P. (...), nr rej. (...)- (...), nr VIN: (...) przerobiony na nr VIN: (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży w dniu 24 kwietnia 2008 r. w B. (Niemcy) i stanowiącego mienie znacznej wartości na szkodę obywatela Niemiec C. V., w wysokości 70.842 Euro, tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (pkt I a/o);

- w bliżej nieustalonym okresie czasu jednak nie później niż do dnia 23 lipca 2008 r. w autokomisie (...) przy ul. (...) w W., wspólnie i w porozumieniu z B. C. i K. P., pomagał w ukryciu samochodu marki B. (...), nr rej. (...), nr VIN: (...) przerobiony na nr VIN: (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży w dniu 18-19 maja 2008 r.
w R. (Niemcy) i stanowiącego mienie znacznej wartości, na szkodę firmy niemieckiej (...). (...)
w wysokości 65.555 Euro, tj. o czyn z art. 291 §1 k.k.
w zb. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (pkt II a/o);

- w bliżej nieustalonym okresie czasu jednak nie później niż do dnia 23 lipca 2008 r. w W., wspólnie i w porozumieniu z B. C., pomagał w ukryciu samochodu marki B. (...), nr rej. (...), nr VIN: (...) przerobiony na nr VIN: (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży w dniu 13 lutego 2008 r.
w miejscowości D. i stanowiącego mienie znacznej wartości, na szkodę firmy niemieckiej (...) w wysokości nie mniejszej niż 248 900 zł, tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (pkt III a/o);

- w bliżej nieustalonym okresie czasu jednak nie później niż do dnia 25 sierpnia 2008 r. w autokomisie (...) przy ul. (...)
w W., wspólnie i w porozumieniu z B. C., pomagał
w ukryciu przyczepy kampingowej marki A., nr rej. (...), nr VIN: (...), przerobiony na nr VIN: (...), pochodzącej z przestępstwa kradzieży w dniu 18-19 maja 2008 r. na terenie Danii na szkodę firmy niemieckiej (...). T. (...)
w wysokości nie mniejszej niż 25.620 zł, tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. (pkt IV a/o);

- w bliżej nieustalonym okresie czasu jednak nie później niż do dnia 25 sierpnia 2008 r. w W. pomagał w ukryciu samochodu marki M. (...), nr rej. (...) 1975, nr VIN: (...), pochodzącego z kradzieży w dniu 18 maja 2008 r. w miejscowości L. i stanowiącego mienie znacznej wartości, na szkodę obywatela Republiki Federalnej Niemiec J. K. w wysokości nie mniejszej niż 269.400 zł, tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (pkt V a/o);

- w okresie od 23 lutego 2008 do dnia 23 lipca 2008 r.
w W. pomagał w ukryciu samochodu marki T. (...), nr rei. (...), nr VIN: (...) przerobiony na nr VIN: (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem
w dniu 23 lutego 2008 r. w S. i stanowiącego mienie znacznej wartości w wysokości 42.100 Euro na szkodę firmy niemieckiej (...), tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (pkt VIII a/o);

- w bliżej nieustalonym okresie czasu, jednak nie później niż do dnia 14 listopada 2008 r. w W. pomagał w ukryciu samochodu marki T. (...) o nr rej. (...), nr VIN: (...), przerobiony na nr VIN: (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem w dniu 17 kwietnia 2008 r. na szkodę A. S. w wysokości nie mniejszej niż 170.000 zł, tj. o czyn z art.
291 § 1 k.k. (pkt IX a/o);

- w okresie od 29 września 2007 r. do dnia 26 sierpnia 2008 r.
w W. pomagał w ukryciu samochodu marki V. (...) o nr rej. (...), nr VIN: (...) przerobiony na nr VIN: (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży w dniu 29 września 2007 r. w B. (Niemcy) i stanowiącego mienie znacznej wartości na szkodę firmy niemieckiej (...)
w wysokości 63.350 Euro, tj. o czyn z art. 291 §1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (pkt X a/o);

- w okresie od 7 lutego 2007 do dnia 23 lipca 2008 r.
w autokomisie (...) przy ul. (...) w W. działając wspólnie i w porozumieniu z J. L. i B. C., pomagał w ukryciu samochodu marki T. (...), nr rej. (...), nr VIN: (...) przerobiony na nr VIN: (...) pochodzącego z przestępstwa kradzieży w dniu 7 lutego 2007 r. w Hiszpanii
i stanowiącego mienie znacznej wartości w wysokości nie mniejszej niż 230.000 zł na szkodę obywatela Hiszpanii A. O., tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (pkt XII a/o);

- w bliżej nieustalonym okresie czasu, jednak nie później niż do dnia 21 listopada 2008 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu
z J. L. pomagał w ukryciu naczepy (...), nr rej. (...) nr VIN: (...), pochodzącej z nieustalonego na chwilę obecną przestępstwa na szkodę nieustalonej osoby, tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. (pkt XIII a/o).

J. L. został oskarżony o to, że:

- w okresie od 7 lutego 2007 do dnia 23 lipca 2008 r.
w autokomisie (...) przy ul. (...) w W. działając wspólnie i w porozumieniu z A. Z. i B. C., pomagał w ukryciu samochodu marki T. (...), nr rej. (...), nr VIN: (...) przerobiony na nr VIN: (...) pochodzącego z przestępstwa kradzieży w dniu 7 lutego 2007 r. w Hiszpanii
i stanowiącego mienie znacznej wartości w wysokości nie mniejszej niż 230.000 zł na szkodę obywatela Hiszpanii A. O., tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (pkt XII a/o);

- w bliżej nieustalonym okresie czasu, jednak nie później niż do dnia 21 listopada 2008 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu
z A. Z. pomagał w ukryciu naczepy (...), nr rej. (...) nr VIN: (...), pochodzącej z nieustalonego na chwilę obecną przestępstwa na szkodę nieustalonej osoby, tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. (pkt XIII a/o).

Wyrokiem z dnia 11 lipca 2012 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w W. w sprawie o sygn. akt IV K 784/09:

1. oskarżonego A. Z. w ramach zarzucanych mu w pkt. I,III,IV,V,VIII,IX,XII,XIII aktu oskarżenia czynów uznał za winnego tego, że:

- w bliżej nieustalonym okresie czasu, jednak nie wcześniej niż od dnia 24 kwietnia 2008 r. oraz nie później niż do dnia 23 lipca 2008 r. w autokomisie (...) przy ul. (...) w W. działając wspólnie
i w porozumieniu z B. C. i K. P. pomagał
w zbyciu samochodu marki P. (...), nr rej. (...)- (...), nr VIN: (...), przerobiony na nr VIN: (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży dokonanej w dniu 24 kwietnia 2008 r.
w B. na szkodę obywatela Niemiec C. V. wartości 50.300 Euro, tj. 173.032 złotych, wiedząc, iż został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, tj. czynu z art. 291 § 1 k.k.

- w bliżej nieustalonym okresie czasu, jednak nie wcześniej niż od dnia 13 lutego 2008 r. oraz nie później niż do dnia 23 lipca 2008 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z B. C. pomagał w zbyciu samochodu marki B. (...), nr rej. (...), nr VIN: (...) przerobiony na nr VIN: (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży, dokonanej w dniu 13.02.2008 r.
w miejscowości D. na szkodę firmy niemieckiej (...) wartości 51.068 EUR, tj. 182.823 zł, wiedząc, iż został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, tj. czynu z an. 291 § 1 k.k. ;

- w bliżej nieustalonym okresie czasu, jednak nie wcześniej niż od dnia 23 czerwca 2008 r. oraz nie później niż do dnia 25 sierpnia 2008 r., działając wspólnie i w porozumieniu z B. C. nabył przyczepę kampingową markiA., nr rej. (...), nr VIN: (...), przerobiony na nr VIN: (...), pochodzące z przestępstwa kradzieży dokonanej w dniu 23.06.2008 r. na terenie Danii na szkodę firmy niemieckiej (...). T. (...) wartości ok. 25 620 zł, wiedząc, iż została uzyskana za pomocą czynu zabronionego, tj. czynu z art. 291 § 1 k.k.;

- w bliżej nieustalonym okresie czasu, jednak nie wcześniej niż od dnia 18 maja 2008 r. oraz nie później niż do dnia 25 sierpnia 2008 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z B. C. nabył, a następnie pomagał
w zbyciu samochodu marki M. (...), nr rej. (...) 1975, nr VIN: (...) przerobiony na nr VIN: (...), pochodzącego z kradzieży dokonanej w dniu 18.05.2008 r. w miejscowości L. na szkodę obywatela Niemiec J. K. wartości 55.000 Euro, tj. 187.000 zł, wiedząc, iż został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, tj. czynu z art. 291 § k.k.

- w bliżej nieustalonym okresie czasu jednak nie wcześniej niż od dnia 23 lutego 2008 oraz nie później niż do dnia 23 lipca 2008 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami pomagał w zbyciu samochodu marki T. (...) nr rej. (...), nr VIN: (...) przerobiony na nr VIN: (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży dokonanej w dniu 23.02.2008 r. w S. na szkodę firmy niemieckiej (...) wartości 42.100 Euro, tj. 150.718 złotych, wiedząc, iż został uzyskany za pomocą czynu zabronionego tj. czynu z art. 291 § 1 k.k.

- w bliżej nieustalonym okresie czasu, jednak nie wcześniej niż od dnia 17 kwietnia 2008 r. oraz nie później niż do dnia 14 listopada 2008 r. w W. pomagał w zbyciu samochodu marki L. (...) o nr rej. (...), nr VIN: (...), przerobiony na VIN: (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży dokonanej w dniu 17.04.2008 r.
w S. na szkodę A. S. wartości 33.631 Euro, tj. 115.692 złotych, wiedząc, iż został uzyskany za pomocą czynu zabronionego tj. czynu z art. 291 § 1 k.k.,

- w bliżej nieustalonym okresie czasu, jednak nie wcześniej niż od dnia 7 lutego 2007 r. oraz nie później niż do dnia 23 lipca 2008 r. w autokomisie (...) przy ul. (...) w W. działając wspólnie
i w porozumieniu z B. C. i J. L. oraz z innymi osobami, pomagał w zbyciu samochodu marki T. (...) nr rej. (...), nr VIN: (...) przerobiony na nr VIN: (...) pochodzącego z przestępstwa kradzieży dokonanej
w dniu 7 lutego 2007 r. w Hiszpanii na szkodę A. O. wartości 38.901 Euro, tj. 139.265 złotych, wiedząc, iż został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, tj. czynu z art. 291 § 1 k.k.

- w bliżej nieustalonym okresie czasu, jednak nie później niż do dnia 21 listopada 2008 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu
z J. L. oraz z innymi osobami, pomagał w zbyciu naczepy (...) nr rej. (...), przerobiony na nr VIN: (...) pochodzącej z nieustalonego na chwilę obecną przestępstwa, na szkodę nieustalonej osoby wartości około 52.000 Euro, tj. około 183.560 złotych wiedząc, iż pochodzi z czynu zabronionego, tj. czynu z art. 291 § 1 k.k.

stanowiących ciąg przestępstw z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i za to skazał go i wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył oskarżonemu karę grzywny 200 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 zł;

2. oskarżonego A. Z. w ramach zarzucanych mu w pkt. II i X aktu oskarżenia czynów uznał za winnego tego, że:

- w bliżej nieustalonym okresie czasu, jednak nie wcześniej niż od dnia 19 maja 2008 r. oraz nie później niż do dnia 23 lipca 2008 r. w autokomisie (...) przy ul. (...) w W. działając wspólnie i w porozumieniu
z B. C. i K. P. pomagał w zbyciu samochodu maki B. (...), nr rej. (...), nr VIN: (...) przerobiony na nr VIN: (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży dokonanej w okresie 18 -19 maja 2008 r. w R. na szkodę firmy niemieckiej (...). A. wartości 65.555 Euro, tj. 222.887 zł. wiedząc, iż został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, tj. czynu z art. 291 § 1 k.k. w z w. z art. 294 § l k.k.;

- w bliżej nieustalonym okresie czasu, jednak nie wcześniej niż od dnia 29 września 2007 r. oraz nie później niż do dnia 26 sierpnia 2008 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami pomagał w zbyciu samochodu ciężarowego marki V. (...) o nr rej. (...), nr VIN: (...) przerobiony na nr VIN: (...), pochodzącego z przestępstwa kradzieży dokonanej w dniu 29 września 2007 r. w B. na szkodę firmy niemieckiej (...) wartości 63.350 Euro, tj. 234.395 złotych, wiedząc, iż został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, tj. czynu z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

stanowiących ciąg przestępstw z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § l k.k. i za to skazał go, a na podstawie art. 294 § l k.k. w zw. z art. 91 § l k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył oskarżonemu karę grzywny 200 stawek dziennych, ustalając wysokość jednaj stawki dziennej na kwotę 100 zł; na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 2 k.k. wymierzył oskarżonemu A. Z. karę łączną 3 lat pozbawienia wolności; na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k.
w zw. z art. 91 § 2 k.k. wymierzył mu karę łączną grzywny 200 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 zł.; na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu A. Z. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 23 lipca 2008 r. do dnia 24 lipca
2008 r., a także od dnia 10 grudnia 2008 r. do dnia 5 lutego 2010 r.

II. oskarżonego J. L. w ramach zarzucanych mu w pkt. XII
i XIII aktu oskarżenia czynów, uznał za winnego tego, że:

- w bliżej nieustalonym okresie czasu, jednak nie wcześniej niż od dnia 7 lutego 2007 r. oraz nie później niż do dnia 23 lipca 2008 r. w autokomisie (...) przy ul. (...) w W. działając wspólnie
i w porozumieniu z A. Z. i B. C. oraz z innymi osobami, pomagał w zbyciu samochodu marki T. (...) nr rej. (...), nr VIN: (...) przerobiony na nr VIN: (...) pochodzącego z przestępstwa kradzieży dokonanej w dniu 7.02.2007 r. w Hiszpanii na szkodę A. O. wartości 38.901 Euro, tj. 139.265 złotych, wiedząc, iż został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, tj. czynu z art. 291 § 1 k.k.;

- w bliżej nieustalonym okresie czasu, jednak nie później niż do dnia 21 listopada 2008 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu
z A. Z. oraz z innymi osobami, pomagał w zbyciu naczepy (...), nr rej. (...), przerobiony na VIN (...) pochodzącej z nieustalonego na chwilę obecną przestępstwa, na szkodę nieustalonej osoby wartości około 52.000 Euro, tj. około 183.560 złotych wiedząc, iż pochodzi z czynu zabronionego, tj. czynu z art. 291 § 1 k.k.

stanowiących ciąg przestępstw z art. 291§l k.k. w zw. z art. 91§l k.k. i za to skazał go i wymierzył mu karę 1 roku pozbawiania wolności, zaś na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył oskarżonemu karę grzywny 200 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 zł; na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu J. L. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 22 kwietnia 2009 r.; na podstawie: art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek dowodów rzeczowych zarejestrowanych w wykazie dowodów rzeczowych: Nr 2/777/08 pod poz. 4
- 12, 34, 37 - 41, 45 - 63, 68 - 70, 75, 77, 162 - 188, 193-197, 275 - 279, Nr. 3/778/08 pod poz. 284 - 285, 288, 294, 309-311, 322 - 326, Nr 5/856/08 pod poz. 338 - 347 , Nr 6/857/08 pod poz. 356 - 357, Nr 9/950/08 pod. poz. 362
- 370, Nr 12/953/08 pod poz, 388 - 394, 396, Nr (...) pod poz. 398, 405, Nr (...) pod. poz. 409 - 416; Nr (...) pod poz. 436-441; Nr (...) pod poz. 464-469; na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. dowody rzeczowe zarejestrowane w wykazie dowodów rzeczowych: Nr 1/709/08 pod poz. 1-3 zwrócił D. W., Nr 2/777/08 191 - 192 zwrócił B. C., Nr 5/856/08 poz. 334 zwrócił B. C., Nr 11/952/08 poz. 375 - 386 zwrócił G. C.; na podstawie art. 231 § 1 k.p.k. złożył do depozytu sądowego dowody rzeczowe
zarejestrowane w wykazie dowodów rzeczowych: Nr 2/777/08 pod poz. 194
-195, 200 - 209, 233, 235-236, 242-245, 280-283, Nr 3/778/08 pod poz. 286
- 287, 289- 293, 295- 306, 308, 312 - 321, Nr 8/937/08 poz., 361 , Nr 10/951/08 poz. 374, Nr (...) pod poz. 399 - 404, 406 - 407, Nr (...) pod poz.
417 - 427, Nr (...) pod poz. 432 – 453, Nr (...) pod poz. 442
- 463, Nr (...) pod poz. 470-472; zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa następujące kwoty: od oskarżonego A. Z.
- kwotę 7.492 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych, w tym kwotę 4.400 zł tytułem opłaty; od oskarżonego J. L. - kwotę 5.731 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych, w tym kwotę 4.180 zł tytułem opłaty.

Od powyższego wyroku apelacje wnieśli obrońcy oskarżonych A. Z. i J. L..

Obrońca oskarżonego A. Z. zaskarżył ten wyrok
w pkt II sentencji w części dotyczącej zarzutu 3, 10, 12, 13 na korzyść oskarżonego i zarzucił mu:

1. obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia,
a mianowicie art. 4 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., poprzez przyjęcie, przekraczając granicę swobodnej oceny dowodów,
z naruszeniem zasady domniemania niewinności, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, że oskarżony A. Z. dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów w pkt 3, 10, 12, 13 aktu oskarżenia;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że oskarżony popełnił czyny przypisane mu w treści sentencji wyroku w pkt II w części dotyczącej zarzutów 3, 10, 12, 13, podczas gdy zebrany materiał dowodowy i prawidłowo ustalony stan faktyczny przeczą temu wnioskowi;

3. obrazę art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. poprzez wadliwe sporządzenie uzasadnienia, polegające na zaniechaniu dokonania wszechstronnej
i szczegółowej analizy zgromadzonego materiału dowodowego, lecz na ogólnym przytoczeniu dowodów bez ich dostatecznej analizy.

W konkluzji apelacja wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt II sentencji w części dotyczącej zarzutu 3, 10, 12, 13 poprzez uniewinnienie oskarżonego A. Z. od popełnienia przypisanych mu czynów, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi - Północ w W. do ponownego rozpoznania.

Obrońca J. L. zaskarżył ten wyrok w odniesieniu do J. L. w całości, tj. co do pkt IV i VIII sentencji - na korzyść oskarżonego i zarzucił mu:

1. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku,
a w szczególności:

- art. 4 k.p.k., art. 5 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 413 § 1 pkt 4 k.p.k., art. 424 § 1 k.p.k., poprzez dokonanie oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów w sposób dowolny oraz jednostronny i postawienie wniosków, których nie można „wysnuć" z tych dowodów oraz sporządzenia uzasadnienia niezgodnie z ustawowymi wymogami, a nadto sprzeczność ustaleń Sądu
z sentencją wyroku poprzez przypisanie oskarżonemu w sentencji wyroku w pkt IV 1. czynu z art. 291 § 1 kk (pkt XIII aktu oskarżenia) popełnionego w formie pomocy do zbycia, podczas gdy z ustaleń faktycznych zawartych
w uzasadnieniu wynika, iż działanie J. L. polegało na nabyciu naczepy (...) nr rej. (...) od „K. ze S.";

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, mający wpływ na jego treść poprzez uznanie, że J. L.:

a. w zakresie czynu z pkt XII aktu oskarżenia:

- działał wspólnie i w porozumieniu z A. Z. i B. C. oraz innymi osobami,

- uzyskał samochód marki T. (...), nr rej. (...) od „K. ze S.",

- przyprowadził przedmiotowy samochód do komisu B.,

- wspólnie z A. Z. i B. C. podejmował działania
w celu jego zbycia za pośrednictwem komisu,

- miał świadomość, iż przedmiotowy samochód został uzyskany za pomocą czynu zabronionego;

b. w zakresie czynu z pkt. XIII aktu oskarżenia:

- działał wspólnie i w porozumieniu z A. Z. oraz innymi osobami,

- nabył naczepę (...) nr rej. (...) od „K. ze S." wspólnie z D. M.,

- pomagał w zbyciu naczepy (...) nr rej. (...),

- przedmiotowa naczepa pochodziła z czynu zabronionego,

a w konsekwencji swym zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona czynu
z art. 291 § 1 k.k., podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy, rozważony w sposób wnikliwy i wszechstronny, we wzajemnym powiązaniu, przy uwzględnieniu zasad logicznego i prawidłowego rozumowania, przy respektowaniu reguł i wskazań określonych w art. 4 k.p.k., 5 k.p.k. i 7 k.p.k., nie daje podstawy do czynienia takowych ustaleń, czyniąc je nad wyraz wadliwymi.

W konkluzji apelacja wniosła o:

zmianę zaskarżonego pkt. IV 1. wyroku poprzez uniewinnienie J. L. od popełnienia czynów zarzucanych oskarżonemu w pkt XII i XIII aktu oskarżenia a przypisanych mu w pkt. IV 1. wyroku,

ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości w odniesieniu do J. L. i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego A. Z., w zakresie w jakim kwestionuje przypisanie temu oskarżonemu czynów zarzucanych mu w pkt III i XIII aktu oskarżenia oraz apelacja obrońcy oskarżonego J. L. w zakresie w jakim kwestionuje zasadność przypisania temu oskarżonemu czynu zarzucanego mu w pkt XIII aktu oskarżenia nie są pozbawione słuszności, natomiast w pozostałej części obie apelacje nie zasługują na uwzględnienie.

Słusznie apelacja obrońcy oskarżonego A. Z. podnosi zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mającego wpływ na jego treść polegającego na przypisaniu temu oskarżonemu w pkt II części dyspozytywnej wyroku czynu w ramach zarzutu III aktu oskarżenia – tj. pomocy w zbyciu samochodu marki B. (...) nr rej. (...). Sąd Rejonowy ustalił, iż oskarżony A. Z. wspólnie i w porozumieniu z B. C. pomagał w zbyciu tego samochodu, jednakże nie wskazał dowodów, które świadczą o udziale Z. w popełnieniu tego czynu. Dokonana w wyniku kontroli odwoławczej analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego, wbrew poczynionym przez Sąd meriti w tej mierze ustaleniom, prowadzi do wniosku, iż w sprawie brak jest dowodów, które wskazywałyby na winę oskarżonego Z. w popełnieniu tego przestępstwa. Oskarżony B. C., któremu przypisano współsprawstwo tego czynu, w swych wielokrotnie składanych wyjaśnieniach, w których obszernie i szczegółowo opisywał przestępczy proceder związany z nabywaniem i pomocą w zbywaniu samochodów uzyskanych za pomocą czynów zabronionych, gdzie przedstawiał zarówno swój udział, jak i rolę innych osób, w tym oskarżonego A. Z., w żadnym miejscu nie wspominał o jakimkolwiek nie tylko udziale, ale i jakimkolwiek związku oskarżonego Z. z czynem dotyczącym owego samochodu B. (...). Sam oskarżony Z. również nigdzie nie mówił o jakimkolwiek swoim udziale w tym czynie. Wprawdzie oskarżony A. Z. na rozprawie głównej w dniu 5 lutego 2010 r. (k-3631- 3637, t. XVIII) przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów (a więc również do czynu zarzucanego mu w pkt III aktu oskarżenia dot. samochodu B. (...) nr rej. (...)), jednakże jednocześnie podtrzymał wszystkie swoje dotychczasowe wyjaśnienia, w których konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt III aktu oskarżenia i zaprzeczał swojemu w nim udziałowi. Na rozprawie w dniu 11 lipca 2012 r. (k-4804, t. XXIV) oskarżony A. Z. nie przyznał się do popełnienia m.in. czynu zarzucanego mu w pkt III aktu oskarżenia stwierdzając, że z czynem tym nie miał nic wspólnego. Z wcześniejszych wyjaśnień oskarżonego A. Z. w postępowaniu przygotowawczym (k-2556, t. XIII i k-2997-3000, t. XV) wynika wprawdzie, że wiedział on od kogo oskarżony C. nabył ten samochód oraz że był on rejestrowany na tzw. „słupa”, jak też że widział ten samochód w komisie oskarżonego C., jednakże sama wiedza oskarżonego Z. na temat transakcji jakie dokonywał oskarżony C. z tym pojazdem nie świadczy o jego udziale w tym procederze. W tej sytuacji trudno logicznie uznać winę oskarżonego Z. w zakresie czynu zarzucanego mu w pkt III aktu oskarżenia i przypisanego w pkt II części dyspozytywnej wyroku w odniesieniu do samochodu B. (...) nr rej. (...), co sprawia, iż dokonana przez Sąd meriti w tej mierze ocena materiału dowodowego wykracza poza ramy art. 7 k.p.k., a poczynione ustalenia faktyczne co do winy oskarżonego Z. w odniesieniu do wskazanego wyżej czynu są wadliwe. Tego rodzaju konstatacja prowadzi do jedynie logicznego wniosku o konieczności zmiany zaskarżonego wyroku w tej części i uniewinnieniu oskarżonego Z. od popełnienia tego czynu.

Konsekwencją tego rozstrzygnięcia było dokonanie na podstawie art. 435 k.p.k. zmiany wyroku w tym zakresie w stosunku do oskarżonego B. C. (który wyroku nie skarżył) przez wyeliminowanie z opisu owego czynu stwierdzenia o działaniu wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym A. Z..

Zasadnie również obie apelacje obrońców oskarżonych A. Z. i J. L. kwestionują prawidłowość przypisania obu tym oskarżonym winy w ramach czynu zarzucanego im w pkt XIII aktu oskarżenia w odniesieniu do pomocy w zbyciu naczepy S. o nr rej. (...). Wprawdzie nie można podzielić w pełni zarzutów i argumentacji obu apelacji w zakresie, w którym kwestionują ustalenia faktyczne, iż obaj oskarżeni brali udział w pomocy w zbyciu tej naczepy, bowiem, wbrew twierdzeniom skarżących, zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci wyjaśnień oskarżonych B. C. oraz A. Z., oceniony nie wyrywkowo i wybiorczo, jak czynią to obrońcy, lecz zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.) i z uwzględnieniem całokształtu wynikających z nich okoliczności (art. 410 k.p.k.) prowadzi do wniosku o udziale oskarżonych A. Z. i J. L. w ramach podziału ról wspólnie z innymi osobami w pomocy w zbyciu przedmiotowej naczepy. Sąd I instancji jednocześnie w tym zakresie nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów i dokonał prawidłowej oceny wyjaśnień oskarżonego J. L. oraz świadków D. M. i M. S. argumentując dlaczego odmówił im wiarygodności, a apelacja obrońcy oskarżonego L., poza subiektywną polemiką, nie przedstawia żadnych argumentów mogących skutecznie podważyć tą ocenę dowodów. Zasadnie jednak podnosi obrońca oskarżonego J. L., a argumentacja ta jest aktualna również wobec oskarżonego A. Z., że byt występku paserstwa uzależniony jest od dokonania wcześniej, przez inną osobę czynu zabronionego, w wyniku którego uzyskuje ona rzecz (mienie) określonej wartości. To zaś wymaga poczynienia ustaleń, co do znamion określonego w ustawie karnej czynu, za pomocą którego uzyskana rzecz była następnie przedmiotem nabycia, pomocy do zbycia, przyjęcia lub pomocy do jej ukrycia (por. wyrok SN z dnia 10 lutego 2009 r., V KK 426/08, LEX nr 491156, wyrok SN z dnia 22 czerwca 2010 r., III KK 29/10. OSN w SK 2010/1/1249, wyrok SA w Lublinie z dnia 16 maja 2013 r., II Aka 298/12, LEX nr 13247310. Czynem zabronionym jest zaś zachowanie o znamionach określonych w ustawie karnej (art. 115 § 1 k.k.). Sąd orzekający winien zatem poczynić ustalenia za pomocą jakiego czynu zabronionego została uzyskana rzecz będąca przedmiotem paserstwa i stosowanie do art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. winno to znaleźć odzwierciedlenie w opisie czynu przypisanego oskarżonemu. Nie oznacza to wprawdzie niezbędności poczynienia ustaleń zawierających wszystkie szczegóły czynu zabronionego, za pomocą którego rzecz taka została uzyskana, jednakże przynajmniej takich, które w sposób jednoznaczny pozwalałyby na identyfikację tego czynu zabronionego, a więc czy była to np. kradzież, przywłaszczenie, oszustwo, łapownictwo, itp. Do przypisania paserstwa nie wystarcza więc jedynie ustalenie, że rzecz będąca jego przedmiotem pochodzi z nielegalnego źródła czy została uzyskana w sposób niedozwolony, bowiem nie zawsze jest to tożsame z czynem zabronionym, o jakim mowa w art. 115 § 1 k.k.

Odnosząc powyższe rozważania do okoliczności niniejszej sprawy stwierdzić należy, że Sąd meriti w odniesieniu do czynu zarzucanego oskarżonym A. Z. i J. L. w pkt XIII aktu oskarżenia nie poczynił wystarczających ustaleń, które pozwalałyby na określenie, że przedmiotowa naczepa marki S. została uzyskana za pomocą czynu zabronionego, a jeśli tak to jakiego. Bezspornym jest, że naczepa ta miała przerobione numery identyfikacyjne, jednakże, choć sugeruje to pochodzenie tej naczepy z nielegalnego źródła, to nie świadczy to jednoznacznie, że została ona uzyskana za pomocą jakiegokolwiek czynu zabronionego. Wskazanie w zarzucie aktu oskarżenia, a następnie w czynie przypisanym oskarżonym A. Z. i J. L., że przedmiotowa naczepa marki S. została uzyskana za pomocą nieustalonego przestępstwa na szkodę nieustalonej osoby, a więc gdy nie ustalono znamion tego przestępstwa i w ogóle czy był to czyn zabroniony nie spełnia wymogów określoności czynu, o których mowa w art. 413 § 1 pkt 4 i § 2 pkt 1 k.p.k. Orzeczenie w tym zakresie zapadło zatem z obrazą wskazanych przepisów postępowania, która niewątpliwie miała wpływ na jego treść. Brak wszystkich niezbędnych znamion paserstwa, o jakich mowa w art. 291 § 1 k.k., nie pozwalał na jego przypisanie oskarżonym Z. i L. czynu zarzucanego im w pkt XIII aktu oskarżenia. Wobec kierunku apelacji obrońców obu oskarżonych niemożliwe było również czynienie w tym zakresie, wbrew zakazowi reformationis in pius, ustaleń przez Sąd odwoławczy, czy też uchylenie wyroku w tej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w celu poczynienia takich ustaleń przez Sąd Rejonowy, co w efekcie musiało skutkować zmianą zaskarżonego wyroku w tym zakresie i uniewinnieniem oskarżonych A. Z. i J. L. od popełnienia czynu zarzucanego im w pkt XIII aktu oskarżenia.

Jak wskazano na wstępie rozważań, niezasadne są zarzuty obu apelacji w pozostałej części. Chybione są całkowicie zarzuty apelacji dotyczące obrazy przepisów postępowania dotyczących szeroko pojętej oceny dowodów i jej odzwierciedlenia w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, jak też będące pochodną tych ocen zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych odnoszących się do czynu przypisanego oskarżonym A. Z. i J. L. w ramach zarzutu XII aktu oskarżenia oraz czynu przypisanego oskarżonemu A. Z. w ramach zarzutu X aktu oskarżenia.

Odnosząc się do tych zarzutów obu apelacji stwierdzić należy, że skarżący dokonują subiektywnej i selektywnej oceny dowodów, stanowiących podstawę ustaleń i tracą z pola widzenia całokształt wynikających z nich okoliczności. Argumentacja apelacji sprowadza się do polemiki z dokonaną oceną dowodów i prezentowania w tym zakresie własnych poglądów, przy czym nie wskazują one jakich to konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania, przy ocenie materiału dowodowego dopuścił się Sąd I instancji. Podnoszone przez apelację wątpliwości zrodziły się wyłącznie u jej autorów, natomiast nie wystąpiły po stronie Sądu Rejonowego, który w sposób prawidłowy ustosunkował się do wersji wynikających z przeprowadzonych dowodów. W tej sytuacji podnoszone przez skarżących zarzuty obrazy przepisów postępowania dotyczących oceny dowodów i w efekcie kwestionujące będące pochodną oceny dowodów ustalenia faktyczne, nie mogły być skuteczne.

Nie można zatem zgodzić się ze skarżącymi, że Sąd I instancji naruszył mogące mieć wpływ na treść wyroku przepisy procesowe art. 5 § 2, art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. i w efekcie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych we wskazanym wyżej zakresie. Wbrew twierdzeniom obu apelacji pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku w omawianym tu zakresie przedstawia tok rozumowania Sądu meriti, który przedstawił w oparciu o jakie dowody poczynił ustalenia faktyczne, którym dowodom i w jakiej części oraz z jakich przyczyn i dlaczego odmówił wiarygodności dowodom przeciwnym, a w konfrontacji z materiałem dowodowym sprawia, że wyrok poddaje się kontroli instancyjnej. Wbrew wywodom skarżących, przeprowadzona kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku pozwala na stwierdzenie, że Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, a zebrane w jego trakcie dowody poddał dostatecznie wnikliwej, kompleksowej analizie, rozważając całokształt okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonych, nie obrażając tym samym art. 410 k.p.k. ani też art. 5 § 2 k.p.k., przy czym oceny materiału dowodowego dokonał z baczeniem na reguły wynikające z art. 7 k.p.k.

Sąd Rejonowy słusznie uznał, że wyjaśnienia oskarżonego B. C., jak też oskarżonego A. Z., mimo, że ten drugi nie przyznawał się do popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt XII i X aktu oskarżenia (poza przyznaniem się do wszystkich zarzutów na rozprawie w dniu 5 lutego 2010 r. (k-3631- 3637, t. XVIII) jednoznacznie wskazują na winę oskarżonych Z. i L. w ramach czynu zarzucanego im w pkt XII aktu oskarżenia, a w przypadku oskarżonego Z. również w ramach czynu zarzucanego mu w pkt X aktu oskarżenia. Co się tyczy oskarżonego Z. to mimo, iż nie przyznał się do popełnienia tych dwóch czynów, to jednak z treści jego wyjaśnień, w których podawał w jaki sposób pośredniczył w transakcjach dotyczących pojazdów będących przedmiotem paserstwa z pkt XII i X aktu oskarżenia (XII - skontaktowanie oskarżonego J. L. z mężczyzną nazywanym „K. ze S.”, od którego on uzyskał on skradziony samochód T. (...) wraz ze sfałszowanymi dokumentami oraz z oskarżonym B. C. w celu wstawienia tego samochodu do komisu i umożliwienia w wyniku dokonania transakcji za pośrednictwem tego komisu zawyżenia ceny tego samochodu podawanej na fakturze; X- załatwienie tzw. „słupa” tj. osoby na którą w pierwszej kolejności był zarejestrowany pochodzący z kradzieży samochód V. (...), a następnie przekazanie go dalej do komisu oskarżonego C., w celu jego dalszej sprzedaży za pośrednictwem tego komisu do firmy leasingowej). Jednocześnie z wyjaśnień oskarżonych C. i Z. wynika udział oskarżonego J. L. w pomocy do zbycia samochodu T. (...), będącego przedmiotem zarzutu XII aktu oskarżenia oraz świadomość tego oskarżonego co do przestępnego pochodzenia tego samochodu. Na marginesie podnieść należy, że z wyjaśnień tych jednoznacznie wynika również udział J. L. i innych osób w czynie zarzucanym oskarżonemu Z. w pkt X aktu oskarżenia i dziwić może brak przedstawienia mu przez prokuratora zarzutu w tym zakresie. Co się tyczy wyjaśnień oskarżonych C. i Z., to były one obciążające nie tylko dla oskarżonego J. L., lecz przede wszystkim dla nich samych. Jest przy tym oczywiste zarówno w świetle orzecznictwa, doktryny, jak i zasad prawidłowego rozumowania, że dowód z pomówienia należy traktować ze szczególną ostrożnością i w związku z tym przeprowadzić i ocenić z niezwykłą dokładnością, tak aby ocena tego pomówienia nie nasuwała żadnych zastrzeżeń (por. wyrok SN z dnia 24.01. 1986 r., IV KR 355/85 oraz wyrok SN z dnia 7.10.1999 r., II KKN 506/97). Oskarżony B. C. od momentu, kiedy zdecydował opowiedzieć o przestępczym procederze, w którym uczestniczył składał konsekwentne wyjaśnienia, które mimo nie przyznawania się oskarżonego Z. do szeregu z zarzucanych mu czynów, logicznie korespondowały z relacjami tego ostatniego. Jedynie złożenie szczerych wyjaśnień, nie tylko na temat własnej działalności przestępczej, lecz również odnośnie innych osób uczestniczących w popełnieniu przestępstw oraz istotnych okoliczności ich popełnienia, stwarzało możliwość łagodniejszego potraktowania, czego oskarżony C. nie mógł być przecież pewien. Warunkiem skorzystania z takiej szansy było jednak złożenie prawdziwych wyjaśnień, a zatem wykazanie kłamstwa pociągało za sobą ryzyko jej utraty. Dowód z wyjaśnień współoskarżonych podlega zatem takiej samej ocenie, jak każdy inny dowód, zgodnie z zasadami określonymi w art. 7 k.p.k. Właśnie tacy współsprawcy z racji swoich kontaktów z osobami popełniającymi przestępstwa i sami uczestniczący w popełnianiu wielu przestępstw w różnych personalnych konfiguracjach mogą dysponować najpełniejszą wiedzą na temat okoliczności tych przestępstw, jak też wzajemnych przestępczych powiązań między poszczególnymi osobami. Trudno zatem z faktu złożenia wyjaśnień obciążających inne osoby, w tym oskarżonego J. L., w sytuacji gdy ich treść nie ekskulpowała samych oskarżonych C. i Z. wyciągać wniosek o przekroczeniu przez Sąd meriti przy ich ocenie granic zakreślonych w art. 7 k.p.k. Podobnie nie można zgodzić się z podniesionym w apelacji obrońcy oskarżonego L. zarzutem przekroczenia przez ten Sąd zasad swobodnej oceny odnośnie wyjaśnień tego oskarżonego oraz zeznań świadka M. R.. Sąd Rejonowy bowiem wskazał dlaczego depozycjom tego świadka nie dał wiary, a przedstawioną w tym zakresie argumentację należy podzielić. Słusznie Sąd I instancji podkreślił, iż dowód ten nie wytrzymuje konfrontacji z konsekwentnymi w tym względzie wyjaśnieniami oskarżonych C. i Z.. Apelacja zaś nie przedstawiła argumentów, które poza subiektywną polemiką mogłyby tą ocenę skutecznie podważyć.

W świetle powyższych okoliczności należy podzielić ustalenia Sądu I instancji w zakresie winy oskarżonych Z. i L. co do czynu zarzucanego im w pkt XII aktu oskarżenia, a w przypadku pierwszego z nich także w odniesieniu do czynu z pkt X aktu oskarżenia, a zarzuty apelacji obrońców obu oskarżonych je kwestionujące uznać za niezasadne.

Uniewinnienie oskarżonego A. Z. od przypisanych mu czynów w ramach zarzutów III i XIII aktu oskarżenia wchodzących w skład ciągu przestępstw z pkt II.1 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku i tym samym jego ograniczenie do przestępstw z pkt 1, 4, 5, 8, 9 i 12 skutkowało wymierzeniem odpowiednio niższej kary pozbawienia wolności (2 lat i 8 miesięcy) oraz grzywny wysokości 200 stawek dziennych po 100 zł każda. Przy wymiarze tych kar Sąd Okręgowy miał na uwadze te same okoliczności tak obciążające, jak i łagodzące, które były już rozważone przez Sąd I instancji, przy jednoczesnym uwzględnieniu, iż przypisany w tym zakresie ciąg przestępstw uległ zmniejszeniu o dwa czyny, co rzutowało na niższy wymiar kary pozbawienia wolności. Uniewinnienie oskarżonego Z. od popełnienia dwu wskazanych wyżej czynów skutkowało uchyleniem orzeczenia o karze łącznej pozbawienia wolności i grzywny oraz związanego z tym orzeczenia opartego o przepis art. 63 § 1 k.k. i wymierzeniem wobec niego nowej karzy łącznej pozbawienia wolności i grzywny. Jej wymiar jest taki sam jak kary łącznej orzeczonej przez Sąd I instancji, która przy uwzględnieniu ilości przestępstw, rodzaju i wartości mienia będącego przedmiotem paserstwa oraz działaniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej nie może być uznana za rażąco niewspółmierną (surową) zwłaszcza, że kary pozbawienia wolności za każdy z ciągów przestępstw są orzeczone znacznie poniżej średniego wymiaru kary za paserstwo z art. 291 § 1 k.k., kary grzywny są adekwatne do korzyści majątkowych, jakie oskarżony mógł osiągnąć z przestępstw oraz do jego możliwości finansowych, zaś kara łączna pozbawienia wolności jest orzeczona na zasadzie asperacji, a kara łączna grzywny orzeczona na zasadzie absorpcji. Na poczet orzeczonej nowej kary łącznej pozbawienia wolności na podstawie art. 63 § 1 k.k. dokonano zaliczenia okresu rzeczywistego pozbawienia wolności.

W przypadku oskarżonego J. L. wobec uniewinnienia oskarżonego od popełnienia czynu z pkt XIII aktu oskarżenia, który wchodził w skład obejmującego dwa czyny ciągu przestępstw koniecznym było wymierzenie mu kary za przypisany mu czyn w ramach zarzutu z pkt XII aktu oskarżenia. Orzeczona kara pozbawienia wolności, w wysokości oscylującej w dolnej strefie ustawowego zagrożenia, a kara grzywny w wysokości współmiernej do wartości mienia będącego przedmiotem paserstwa i korzyści majątkowej, jaką oskarżony mógł osiągnąć nie mogą być uznane za rażąco niewspółmierne (surowe), zwłaszcza gdy weźmie się pod uwagę całokształt okoliczności istotnych dla wymiaru kary, w tym poważne okoliczności obciążające, na które zasadnie wskazał już Sąd I instancji. Jednocześnie na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności dokonano zaliczenia okresu rzeczywistego pozbawienia wolności.

O kosztach sądowych w sprawie orzeczono na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 630 k.p.k. i w zw. z art. 633 k.p.k.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE