UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Sieradzu, w sprawie z powództwa
z K. W. przeciwko Towarzystwa (...) S.A.
z siedzibą w W. o zapłatę, zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3065,71 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 27 czerwca 2014 r. do 31 grudnia 2015 r. i ustawowymi
za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty (pkt 1); oddalił powództwo
w pozostałym zakresie (pkt 2) oraz nakazał pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa kwotę 785,32 zł tytułem nieuiszczonych wydatków (pkt 3) i od pozwanego kwotę 568,68 zł tytułem nieuiszczonych wydatków (pkt 4), zasądzając od powoda na rzecz pozwanego kwotę 231,74 zł tytułem kosztów procesu (pkt 5).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski:

W dniu 04 kwietnia 2014 r. w wyniku wypadku uszkodzeniu uległ pojazd marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący współwłasność D. P. (1) oraz W. P..

Samochód marki F. (...) był używany przez W. P. w celu dojazdu na studia do Ł.. Ponadto był wykorzystywany przez jego brata D. P. (2) oraz matkę E. P.. D. P. (1) posiadał także drugi samochód, który był przez niego wykorzystywany celem dojazdu do pracy. Samochód ten musiał pozostawać w jego wyłącznej dyspozycji z uwagi na charakter wykonywanej przez niego pracy i możliwość wezwania poszkodowanego przez pracodawcę w każdym czasie
do wykonywania obowiązków służbowych, także w dni wolne od pracy. Poszkodowani nie mieli możliwości przechowywania wraku pojazdu na posesji przed domem, ponieważ przed domem znajduje się jedno miejsce parkingowe, na którym poszkodowania parkowali pojazd zastępczy, a w bryle budynku mieszkalnego znajduje się jednostanowiskowy garaż, w którym z kolei był przechowywany samochód używany przez D. P. (1).

W dniu 10 kwietnia 2014 r. zostały przeprowadzone oględziny uszkodzonego pojazdu przez rzeczoznawcę ubezpieczyciela. Wartość rynkowa brutto pojazdu w stanie jak przed szkodą, a na dzień wykonania opinii została określona na kwotę 2100 zł. Wartość brutto pojazdu w stanie uszkodzonym została natomiast określona na kwotę 750 zł.

W dniu 18 kwietnia 2014 r. powód złożył wniosek o wykonanie oględzin dodatkowych. We wniosku wskazano, że podczas pierwszych oględzin zostały pominięte następujące uszkodzone elementy: podłoga bagażnika, podłużnica tylna prawa, podłużnica tylna lewa, listwa pod lampą tylną lewą, nadkole lew tylne wewnętrzne, wnęka drzwi tylnych lewych, wnęka drzwi tylnych prawych, błotnik tylny prawy, otwór pokrywy tylnej. W wyniku dodatkowych oględzin ustalono wartość pojazdu w stanie uszkodzonym na kwotę 400 zł brutto.

W dniu 02 maja 2014 r. powód otrzymał od pozwanego pismo z dnia 26 kwietnia 2014 r. zatytułowane „informacja o wysokości szkody w pojeździe” wraz z wyceną wartości pojazdu przed i po szkodzie. W treści pisma wskazano, że nie stanowi ono uznania odpowiedzialności za szkodę i nie jest oświadczeniem o przyznaniu świadczenia ubezpieczeniowego. Decyzją z dnia 08 maja 2014 r. pozwany przyznał poszkodowanym odszkodowanie w łącznej kwocie 1700 zł. decyzja ta została doręczona powodowi w dniu
13 maja 2014 r., a kwota odszkodowania została wypłacona poszkodowanym w dniu 19 maja 2014 r.

Poszkodowani wynajmowali pojazd zastępczy od powoda oraz przechowywali wrak zniszczonego pojazdu na jego parkingu w okresie od dnia 04 kwietnia 2014 r., tj. od dnia powstania szkody do dnia 26 maja 2014 r., tj. do 7 dnia po wypłacie przez pozwanego odszkodowania - łącznie przez okres 52 dni. Początkowo poszkodowani wynajmowali
od powoda pojazd O. (...), a następnie począwszy od dnia 16 kwietnia 2014 r. T. (...). Powód zastosował stawkę dobową za najem pojazdu zastępczego w kwocie 120,00 zł netto (147,60 zł brutto). W dniu 26 maja 2014 r. powód wystawił fakturę VAT nr (...) za najem samochodu zastępczego na kwotę 7675,20 zł brutto z terminem płatności do dnia
02 czerwca 2014 r.

W przypadku przechowywania uszkodzonego pojazdu powód zastosował stawkę dobową w wysokości 40 zł netto (49,20 zł brutto). W dniu 26 maja 2014 r. powód wystawił fakturę VAT nr (...) za przechowanie uszkodzonego pojazdu na parkingu
na kwotę 2 779,80 zł z terminem płatności do dnia 02 czerwca 2014 r.

W dniu 26 maja 2014 r. D. P. (1) i W. P. zawarli z powodem K. W. umowę przelewu wierzytelności przysługującej im wobec pozwanego z tytułu odszkodowania za skutki zdarzenia z dnia 04 kwietnia 2014 r., w tym
w szczególności z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, przechowywania wraku oraz zastępstwa przy oględzinach.

Decyzją z dnia 23 czerwca 2014 r. pozwany uznał za zasadne 36 dni przechowywania wraku. W treści decyzji uznano za zasadny okres przechowywania wraku od dnia 04 kwietnia 2014 r. do dnia 09 maja 2014 r. Pozwany uznał stawkę dobową w wysokości 20 zł netto. Łączna kwota przyznanego odszkodowania wynosiła 720 zł netto. W dniu 25 czerwca 2014 r. pozwany wydał decyzję, w treści której przyznał zwrot kosztów parkowania pojazdu
w kwocie 440 zł netto. Ubezpieczyciel przyznał odszkodowanie za 20 dni przechowywania pojazdu na parkingu przy zastosowaniu stawki 20 zł netto za dobę. Ubezpieczyciel wypłacił odszkodowanie w kwocie 440 zł za przechowywanie uszkodzonego pojazdu na parkingu
w dniu 27 czerwca 2014 r.

Decyzją z dnia 14 listopada 2014 r. pozwany przyznał D. P. (1)
i W. P. odszkodowanie z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pozwany uznał za zasadne wynajmowanie pojazdu zastępczego przez okres
22 dni. Stawka dobowa za najem pojazdu zastępczego uznana przez pozwanego wynosiła 97,56 zł netto (120,00 zł brutto). Pozwany wypłacił odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego w kwocie 2640 zł brutto w dniu 18 listopada 2014 r.

Powód zgłosił pozwanemu szkodę z tytułu kosztów najmu przez poszkodowanych pojazdu zastępczego oraz przechowywania wraku pojazdu w dniu 26 maja 2014 r.

W kwietniu i maju 2014 roku stawka najmu pojazdu zastępczego segmentu A (O. (...) i T. (...)) przy uwzględnieniu długotrwałego czasu najmu stawka netto za dobę wynosiła średnio 84 zł. W tym samym okresie stawka najmu pojazdu zastępczego segmentu C (F. (...)) przy uwzględnieniu długotrwałego czasu najmu średnia stawka netto za dobę 129 zł. Stawka najmu miejsca parkingowego w analogicznym okresie przy uwzględnieniu długotrwałego czasu najmu wynosiła od 5 zł do 20 zł netto za dobę, co dawało średnią stawkę netto za dobę w wysokości 11,75 zł. Niektóre z podmiotów świadczące usługi przechowywania pojazdów stosowały stawkę podstawową od pierwszego dnia przechowania pojazdu w wysokości 20,00 zł netto za dobę. W przypadku długotrwałego przechowywania pojazdu była stosowana stawka w wysokości 150 zł netto jako abonament miesięczny. Inne podmioty stosowały stawkę 17 zł netto za dobę od pierwszego dnia przechowywania pojazdu. Jednakże w przypadku zlecenia tej firmie naprawy uszkodzonego pojazdu stawka za parkowanie pojazdu nie była naliczana. Firma (...) – pomoc drogowa w S. stosowała stawkę podstawową w wysokości 30 zł netto za dobę od pierwszego dnia przechowywania pojazdu oraz stawkę preferencyjną w wysokości 20 zł netto za dobę w zależności od długości parkowania. Stawki rynkowe za zastępstwo właścicieli uszkodzonych pojazdów przy oględzinach tych pojazdów przez ubezpieczyciela kształtowały się 20– 30 zł netto za roboczogodzinę, co dawało średnią stawkę netto 25 zł za roboczogodzinę (30,75 zł brutto).

Zdaniem Sądu powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie, w oparciu
o art. 822 § 1 i 4 k.c. art. 361 k.c. oraz art. 4, art. 13 ust. 2, art. 22 ust. 1ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152
ze zm.).

Podkreślono przy tym, że w rozpoznawanej sprawie poza sporem pozostawało,
iż spełnione zostały ww. przesłanki, a mianowicie pozwany nie kwestionował, iż sprawcą szkody była osoba, która była w tym czasie ubezpieczona z tytułu odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Co za tym idzie pozwany jest legitymowany biernie do występowania w tym procesie.

Według Sądu, spór w istocie dotyczył ustalenia wysokości zaistniałej szkody,
a konkretnie uzasadnionego czasu najmu pojazdu zastępczego oraz wysokości dziennej stawki za najem pojazdu zastępczego w przedmiotowej sprawie, a także uzasadnionego czasu przechowania wraku i wysokości dziennej stawki za najem miejsca parkingowego.

W spornym zakresie Sąd w całości oparł się dokumentach przedłożonych przez strony oraz opinii biegłego, która była spójna, logiczna, a metodologia przyjęta przez biegłego nie może budzić zastrzeżeń.

Zwrócono uwagę, iż odpowiedzialność strony pozwanej za szkodę jakiej doznali poszkodowani na skutek kolizji drogowej w dniu 04 kwietnia 2014 r. obejmuje także wydatki za najem pojazdu zastępczego i miejsca parkingowego do przechowywania wraku, przy czym przyjmuje się, że mają to być wydatki celowe i ekonomicznie uzasadnione ( art. 361 § 1 i 2 k.c. ). Nie może przy tym budzić wątpliwości, że obowiązkiem poszkodowanego było podjęcie działań zmierzających do minimalizowania kosztów tych najmów ( art. 354 § 1 k.c. ).

Sąd, powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego, wskazał m. in., że czasem refundowanego najmu pojazdu zastępczego w przypadku szkody całkowitej jest okres od dnia wynajęcia pojazdu zastępczego w związku ze zniszczeniem posiadanego przez poszkodowanego pojazdu do dnia, w którym poszkodowany mógł nabyć faktycznie
i obiektywnie odtworzyć możliwość korzystania ze zniszczonej rzeczy poprzez zakup innego pojazdu mechanicznego o podobnej wartości rynkowej - taki, jakim dysponował przed wypadkiem. Szkoda bowiem równoznaczna jest z uszczerbkiem majątkowym, obejmującym różnicę pomiędzy obecnym stanem majątkowym, a stanem majątkowym, jaki zaistniałby, gdyby nie zdarzenie wywołujące szkodę.

W ocenie Sądu omawiany przedział czasowy rozpoczął się w dniu zniszczenia samochodu i trwał do 7 dnia od wypłaty odszkodowania. Jak wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowego, poszkodowanym faktycznie potrzebny był samochód zastępczy, zatem potrzeba ta występowała do czasu uzyskania środków na zakup nowego auta,
czyli do dnia wypłacenia odszkodowania oraz dalsze 7 dni.

W sytuacji zatem – według Sądu – kiedy strona pozwana wypłaciła odszkodowanie
z tytułu szkody całkowitej w dniu 19 maja 2014 r., uzasadnionym było korzystanie z pojazdu zastępczego i wynajęcia parkingu dla wraku przez okres uwzględniający właśnie wypłatę tego odszkodowania plus dalsze 7 dni. Stworzyło to bowiem poszkodowanym obiektywną możliwość odtworzenia możliwości korzystania z rzeczy poprzez zakup innego pojazdu mechanicznego, czyli skuteczne wyeliminowanie negatywnych następstw czynu niedozwolonego. Poszkodowany w przypadku szkody całkowitej, nie ma obowiązku angażowania prywatnych środków finansowych na zakup nowego auta.

Sąd podniósł, że odpowiedzialność strony pozwanej rozciąga się na okres dodatkowych 7 dni od daty wypłaty odszkodowania, jako okresu wystarczającego
na zagospodarowanie wraku i dlatego przyjęty okres uzasadnionego najmu pojazdu zastępczego wyznaczał tym samym długość okresu uzasadnionego czasu przechowywania wraku na wynajętym miejscu parkingowym.

W tych warunkach – zdaniem Sądu – że stawka dobowa brutto za najem pojazdu zastępczego klasy A (takiej jaką wynajmowali poszkodowani) wynosiła 103,32 zł
oraz uzasadniony czas najmu – 52 dni, odszkodowanie z tego tytułu winno wynieść 5372,64 zł i wobec twego - uwzględniając już wypłaconą kwotę 2640,00 zł, zasądził dodatkową kwotę 2732,64 zł.

W ocenie Sądu, stawka dobowa brutto najmu miejsca parkingowego wynosiła natomiast 14,45 zł, a zatem uwzględniając uzasadniony czas najmu miejsca parkingowego
– 52 dni, odszkodowanie z tego tytułu winno wynieść 751,40 zł i dlatego uwzględniając wypłaconą kwotę 440,00 zł, zasądzono dodatkową kwotę 311,40 zł.

Sąd zasądził także dodatkowo kwotę 21,67 zł tytułem zastępstwa przy oględzinach, mając w tym zakresie na względzie średnią stawkę 30,75 zł brutto oraz to, że każdorazowo oględziny nie trwały zapewne dłużej niż około 20 minut, a powód nie udowodnił dłuższego czasu ich trwania.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c., a o kosztach – w tym kosztach tymczasowo pokrytych przez Skarb Państwa stanowiących wydatki związane ze złożonymi
w sprawie opiniami biegłego - na podstawie art. 100 k.p.c., mając na uwadze, że powód wygrał sprawę w 42 %.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł powód, zaskarżając go w zakresie:

- pkt 2 - w zakresie oddalenia powództwa, co do kwoty 1395,16 zł wraz
z ustawowymi odsetkami od dnia 27 czerwca 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.
oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty:

- pkt 3 - co do nakazania pobrania od powoda kwoty 785,32 zł na rzecz Skarbu Państwa;

- pkt 5 - co do zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego kwoty 231,74 zł tytułem kosztów procesu,

wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 1395,16 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27 czerwca 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01 stycznia.2016 r.
do dnia zapłaty; obciążenie pozwanego kosztami na rzecz Skarbu Państwa w proporcji wynikającej z ostatecznego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie i obciążenie pozwanego
na rzecz powoda kosztami postępowania przed Sądem I instancji w części zgodnej
z ostatecznym wynikiem sprawy, w tym także kosztami zastępstwa procesowego,
według norm przepisanych prawem oraz opłatą skarbową w kwocie 17 zł oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego przez radcę prawnego, według norm przepisanych.

Powód sformułował następujące zarzuty:

naruszenie przepisów prawa procesowego:

- art. 229 k.p.c. w zw. z art. 212 § 1 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1 k.p.c. poprzez
nie wzięcie pod uwagę, że pozwany przyznał w toku postępowania likwidacyjnego
oraz w toku postępowania przed Sądem I instancji uznał, że uzasadniona i rynkowa stawka dobowa za najem pojazdu zastępczego wynosiła 97,56 zł netto (120 zł brutto), a zatem uzasadniona wysokość odszkodowania powinna zostać ustalona przy uwzględnieniu stawki uznanej przez samego pozwanego, co doprowadziło do częściowego oddalenia powództwa
w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego;

- art. 229 k.p.c. w zw. z art. 212 § 1 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1 k.p.c. poprzez nie wzięcie pod uwagę, że pozwany przyznał w toku postępowania likwidacyjnego oraz w toku postępowania przed Sądem I instancji uznał, że uzasadniona i rynkowa stawka dobowa
za przechowywanie wraków wynosiła 20 zł netto (24,60 zł brutto), a zatem uzasadniona wysokość odszkodowania powinna zostać ustalona przy uwzględnieniu stawki uznanej przez samego pozwanego, co doprowadziło do częściowego oddalenia powództwa w zakresie kosztów przechowywania wraku;

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez wyprowadzenie z materiału dowodowego wniosków
z niego nie wynikających polegających na uznaniu, że przeciętna stawka dobowa za najem pojazdu zastępczego była niższa niż 97,56 zł netto (120 zł brutto), a przeciętna stawka dobowa za przechowywanie wraku była niższa niż 20 zł netto (24,60 zł brutto), w sytuacji
w której żadna ze stron postępowania nie podnosiła takich twierdzeń;

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez wyprowadzenie z materiału dowodowego w postaci opinii biegłego sądowego wniosków z niego nie wynikających, poprzez nie wzięcie pod uwagi,
że jeden z 4 przebadanych przez biegłego sądowego podmiotów stosował w okresie szkody stawkę 20 zł netto (24,60 zł brutto), która odpowiadała stawce uznanej przez pozwanego;

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez wyprowadzenie z materiału dowodowego wniosków
z niego nie wynikających, a nadto sprzecznych z zasadami logiki i doświadczenia życiowego polegających na uznaniu, że poszkodowany mógł bez problemu skorzystać z usług podmiotów wskazanych przez biegłego sądowego, w sytuacji w której ustalenie przez biegłego stawek wymagało wiadomości specjalnych, a poszkodowany nie miał wiedzy
o stawkach stosowanych w innych podmiotach działających na rynku lokalnym, albowiem oferta tych podmiotów nie jest publicznie dostępna, nie publikują one swoich cenników
w Internecie, a niektóre nawet nie są w nim w ogóle obecne, choćby w formie wzmianki,
co w konsekwencji sprawia że obiektywnie poszkodowany nie mógł ich znaleźć, porównać, ani skorzystać z ich usług i nie można mu zarzucić, że przyczynił się do zwiększenia rozmiarów szkody na skutek winy umyślnej bądź rażącego niedbalstwa;

- art. 204 § 1 k.p.c. poprzez jego błędne zastosowanie poprzez wyliczenie kwoty należnego odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego
i przechowywania wraku w sposób, który byłby prawidłowy, tylko w sytuacji wytoczenia powództwa wzajemnego przez pozwanego zmierzającego do umniejszenia dotychczas wypłaconego odszkodowania z tytułu tych usług za bezsporny okres 22 dni;

- art. 321 § 1 k.p.c. poprzez umniejszenie przyznanego przez pozwanego odszkodowania za bezsporne 22 dni najmu pojazdu zastępczego polegające na ponownym przeliczeniu wysokości odszkodowania za ten okres według innych, niższych niż te uznane przez pozwanego na etapie postępowania likwidacyjnego (a także sądowego) stawek dobowych za najem pojazdu zastępczego i przechowywanie wraku, mimo że pozwany
o to nie wnosił, co przyczyniło się do częściowego oddalenia powództwa co do roszczenia
z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego i przechowywania wraku.

naruszenie przepisów prawa materialnego:

- art. 498 § 1 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie przejawiające się w wyliczeniu wysokości odszkodowania przy pomocy metody matematycznej, która w praktyce doprowadziła do potrącenia części odszkodowania należnego powodowi za ostatnie 32 najmu pojazdu zastępczego oraz przechowywania wraku o kwotę wynikającą z różnicy pomiędzy iloczynem różnicy stawki za najem pojazdu zastępczego i przechowywanie wraku uznanymi przez pozwanego za rynkowe, średnie i uzasadnione, a stawkami wyliczonymi przez biegłego sądowego oraz liczbą pierwszych 22 najmu pojazdu zastępczego i przechowywania wraku,
co wynikało bezpośrednio z naruszenia przepisów art. 204 § 1 k.p.c. i art. 321 § 1 k.p.c.

- art. 361 k.c., art. 363 § 1 k.c., art. 415 k.c. w zw. z art. 818 k.c., art. 822 § 1 k.c.
i art. 824 1 § 1 k.c. art. 826 § 1 i § 3 k.c, art. 9a i art. 13 ust. 2, art. 16 ust 2 pkt 2
oraz art. 17 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych poprzez ich błędną wykładnię przejawiającą się w przyjęciu, że:

- pozwany nie jest zobowiązany do pokrycia kosztów przechowywania wraku pojazdu wg stawek dobowych w kwocie 120 zł brutto za najem pojazdu zastępczego i 24,60 zł brutto za przechowywanie wraku lecz jedynie w wysokości przeciętnej ustalonej przez biegłego, mimo że jeden z 4 przebadanych przez biegłego sądowego podmiotów stosuje stawkę
za przechowywanie wraku taką samą jakiej domaga się powód w niniejszej apelacji;

- wysokość szkody w majątku poszkodowanego wyraża się w stawkach przeciętnych ustalonych przez biegłego sądowego, mimo że poszkodowany w zakresie przechowywania uszkodzonego pojazdu skorzystał z usług powoda i poniósł w związku z tym szkodę wyrażoną w konkretnej sumie, której wysokość została ustalona przy uwzględnieniu stawek stosowanych przez powoda, a pozwany nie wykazał, aby poprzez wybór oferty powoda poszkodowany przyczynił się do zwiększenia szkody na skutek winy umyślnej bądź
też rażącego niedbalstwa co było jedyną przesłanką umniejszenia odszkodowania albowiem jest wprost przeciwnie – poszkodowany zminimalizował szkodę najmując pojazd niższej klasy niż uszkodzony;

- zasądzona kwoty w całości pokrywa poniesioną przez poszkodowanego szkodę wykazaną przedłożonymi przez powoda dokumentami.

W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o jej oddalenie w całości jako bezzasadnej i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie z powołaniem się na treść art. 382 k.p.c. zauważyć należy,
że Sąd II instancji ma nie tylko uprawnienie, ale także obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału oraz dokonania własnej, samodzielnej i swobodnej oceny,
w tym oceny zgromadzonych dowodów (patrz: uzasadnienie postanowienia SN z dnia
17 kwietnia 1998 r., sygn. akt II CKN 704/97). Sąd II instancji nie ogranicza się tylko do kontroli Sądu I instancji, lecz bada ponownie całą sprawę, a rozważając wyniki postępowania przed Sądem I instancji, władny jest ocenić je samoistnie.

W kontekście powyższego Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy i przyjmuje je za własne, za wyjątkiem ustalenia, że w realiach sprawy stawka dobowa brutto za najem pojazdu zastępczego wynosiła 103,32 zł oraz, że stawka najmu miejsca parkingowego wynosiła 14,45 zł - wyliczone przez biegłego, co bezpośrednio przełożyło się na ustalenie wysokości odszkodowania dochodzonego przez powoda, a w konsekwencji na prawidłowość zastosowania prawa materialnego.

Rację ma bowiem skarżący, iż Sąd Rejonowy w powyższym zakresie dopuścił się naruszenia przepisów art. 233 § 1 k.p.c. i art. 229 k.p.c. w zw. z art. 212 § 1 k.p.c.
w zw. z art. 217 § 1 k.p.c., gdyż pozwany w toku postępowania likwidacyjnego uznał stawki dobowe za najem pojazdu zastępczego i przechowywanie wraku, na kwoty brutto odpowiednio 120 zł i 24,60 zł i w toku postępowania sądowego nie wnosił o ustalenie
ich na niższym poziomie.

Słuszny zatem okazał się zarzut naruszenia art. 361 k.c. w zw. z art. 826 § 1 k.c. dotyczący błędnego przyjęcia, że pozwany jest zobowiązany pokrywać koszty najmu pojazdu i przechowywania wraku, nie według stawek dobowych przyjętych przez powoda,
lecz wskazanych przez biegłego.

Uprawnionym jest wnioskowanie przez apelującego, iż ustalone przez powoda stawki mieściły się w stawkach przeciętnych i uzasadnionych za tego rodzaju usługi i dlatego jeśli pozwany nie wykazał, aby poszkodowany wybierając ofertę powoda przyczynił się do zwiększenia szkody, to stwierdzić trzeba, iż Sąd I instancji nie miał uprawnień, aby odszkodowanie ustalać na poziomie wskazanym w zaskarżonym wyroku poprzez wyciągnięcie średniej arytmetycznej. Kwoty przyjęte przez biegłego w opinii pokazują, że stawka wskazana przez powoda nie odbiegała znacząco od rynkowej stawki najmu pojazdu. Nie można natomiast stawiać przed poszkodowanymi obowiązku poszukiwania wypożyczalni oferującej wynajem pojazdów zastępczych po stawce niższej

Mając w takim razie na uwadze, że pozwany ubezpieczyciel powinien zwrócić koszty celowe i ekonomicznie uzasadnione za czas najmu i przechowywania wraku przez okres
52 dni, Sąd Okręgowy uznał, uwzględniając stawki obowiązujące u powoda za najem pojazdu, że powód powinien otrzymać kwotę 6240 zł (120 zł brutto razy 52 dni).
Po pomniejszeniu tej kwoty wypłaconej już przez ubezpieczyciela o 2640 zł, do zapłaty pozostaje kwota 3600 zł (6240 zł – 2640 zł). Natomiast za parkowanie wraku powód powinien otrzymać kwotę 1279,20 zł (24,60 zł brutto razy 52 dni), zaś po jej pomniejszeniu
o kwotę już wypłaconą z tego tytułu w wysokości 440 zł, powinien otrzymać kwotę 839,20 zł (1279,20 zł – 440 zł).

Po uwzględnieniu w należnym powodowi odszkodowaniu niekwestionowanej kwoty 21,67 zł tytułem zastępstwa przy oględzinach, wysokość dochodzonego przez powoda roszczenia zamyka się kwotą łączną 4 460,87 zł (3 600 zł +839,20 zł + 21,67 zł).

W związku z powyższym Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądzoną w pkt 1 kwotę 3065,71 zł podwyższył
do 4460,87 zł (pkt I a).

Konsekwencją modyfikacji rozstrzygnięcia w przedmiocie przyznanego powodowi roszczenia była konieczność zmiany orzeczenia o kosztach procesu wyłożonych przez strony w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji.– w tym kosztach pokrytych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Z żądanej pierwotnie przez powoda sumy 7375 zł zostało zasądzone na jego
rzecz 4460,87 zł, co oznacza, że powód w postępowaniu pierwszoinstancyjnym wygrał sprawę w 61 %, zaś w 39 % przegrał, czego konsekwencją było na podstawie
o art. 113 ust 1. u.k.s.c. obniżenie kwoty w pkt 3 nakazanej do pobrania od powoda
z 785,32 zł do 528 zł (pkt I b) i podwyższenie kwoty w pkt 4 nakazanej do pobrania
od pozwanego z 568,68 zł do 826 zł (pkt I c).

Wobec zmiany wysokości zasądzonego roszczenia – w oparciu o art. 100 k.p.c.
- dokonano również zmiany rozstrzygnięcia o kosztach postępowania należnych stronom,
w związku z czym, koniecznym była zmiana pkt 5 wyroku i zasądzenie od pozwanego
na rzecz powoda 757 zł z tytułu kosztów procesu (pkt I d).

O kosztach postępowania apelacyjnego, należnych od pozwanego na rzecz powoda, Sąd Okręgowy orzekł jak w punkcie II sentencji, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.
w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c., tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności
za wynik procesu, który pozwany przegrał w stosunku do tej powoda w instancji odwoławczej w całości.

Sąd zasądził więc od pozwanego na rzecz powoda kwotę łączną 205 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego, na które to złoży się: koszty sądowe – opłata
od apelacji – w wysokości 70 zł – uiszczona przez powoda – ustalona na podstawie
art. 3 ust. 2 pkt 1 w zw. z 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2018r., poz. 300) oraz kwota 135 zł z tytułu kosztów zastępstwa prawnego powoda w postępowaniu apelacyjnym – ustalona na podstawie
§ 2 pkt 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych
(t.j. Dz. U. z 2018r., poz. 265).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE