UZASADNIENIE

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. wniosła pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko E. P. o zapłatę kwoty 1 811,20 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, wskazując, że w dniu 9 lutego 2016 r. pozwana i (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarli ramową umowę pożyczki o numerze klienta (...). Powód wskazał, że pozwana pomimo upływu terminu płatności rat nie wywiązała się z zobowiązana do zwrotu pożyczki, w następstwie czego niespłacona kwota należności głównej stała się wymagalna wraz z kwotą odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia w dniu 17 maja 2016 r. Powód wskazał, że w dniu 8 grudnia 2016 r. przedmiotowa wierzytelność na sutek umowy przelewu wierzytelności została zbyta przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na jego rzecz. Powód wskazał, że na zobowiązanie strony pozwanej składają się: należność główna w wysokości 1 200,00 zł, odsetki karne naliczone za opóźnienia w spłatach zobowiązania przez pierwotnego wierzyciela w wysokości 44,55 zł, koszty i prowizje naliczone przez wierzyciela pierwotnego w wysokości 522,00 zł oraz odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone przez powoda od dnia 1 października 2016 r. do dnia 12 kwietnia 2017 r. w kwocie 44,65 zł.

(pozew – k. 2v-5v)

Nakazem zapłaty z dnia 29 maja 2017 r. wydanym w sprawie VI Nc-e (...) Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty – k. 6)

Pozwana zaskarżyła nakaz zapłaty w całości i wniosła o oddalenie powództwa podnosząc, że powód nie wykazał istnienia roszczenia zarówno co do zasady, jak i wysokości, oraz nie udokumentował legitymacji czynnej i biernej. Pozwana zakwestionowała moc dowodową dokumentów złożonych przez powoda, które nie zostały przez nią podpisane ani uwierzytelnione.

(sprzeciw – k. 7v, uzupełnienie sprzeciwu złożone na formularzu OP – k. 57-58v)

Postanowieniem z dnia 7 sierpnia 2017 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie, w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 664593/17, przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Gdyni.

(postanowienie z dnia 07.08.2017 r. – k. 9)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 grudnia 2016 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarła z (...) S.A. z siedzibą we W. umowę sprzedaży wierzytelności, na mocy której (...) S.A. z siedzibą we W. nabyła wierzytelność z tytułu umowy pożyczki nr (...) z dnia 9 lutego 2016 r. w kwocie 1 766,55 zł, w której jako pożyczkobiorca wskazana została E. P..

(dowody: wyciąg z wykazu wierzytelności - k. 32-35, umowa sprzedaży wierzytelności z pełnomocnictwami do jej zawarcia - k. 36-42, oświadczenie o zapłacie ceny - k. 45, odpis pełny KRS powoda - k. 66-69, odpis pełny (...) Sp. z o.o. - k. 70-71v)

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie powód domagał się od pozwanej zapłaty kwoty 1 811,20 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie powołując się na umowę pożyczki o nr (...) zawartą w dniu 9 lutego 2016 r. między pozwaną a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz wskazując, iż wierzytelność wynikającą z tej umowy nabył w drodze cesji od w/w pożyczkodawcy. Powód wskazywał, że na żądaną przez niego kwotę składają się: należność główna w wysokości 1 200,00 zł, odsetki karne naliczone przez pierwotnego wierzyciela w wysokości 44,55 zł, koszty i prowizje naliczone w wysokości 522,00 zł oraz odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone przez powoda w wysokości 44,65 zł.

Pozwana kwestionowała legitymację czynną powoda do występowania w niniejszej sprawie oraz swoją legitymację bierną, a ponadto zarzucała, że powód nie wykazał zasadności ani wysokości swojego żądania, a przedłożone przez powoda dowody nie mają mocy dowodowej, gdyż nie posiadają waloru dokumentu prywatnego i nie zostały prawidłowo poświadczone za zgodność z oryginałem.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że chybiony był zarzut braku legitymacji czynnej po stronie powoda. Powód przedłożył w niniejszej sprawie umowę sprzedaży wierzytelności z dnia 8 grudnia 2016 r. zawartą między powodem a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. wraz z pełnomocnictwami uprawniającymi do jej zawarcia udzielonymi przez powoda i zbywcę wierzytelności osobom, które złożyły podpisy pod treścią umowy oraz oświadczeniem zbywcy wierzytelności o zapłacie ceny przez nabywcę wierzytelności (powoda). Dokumenty te zostały złożone w formie kopii poświadczonych za zgodność z oryginałem przez reprezentującego powoda radcę prawnego (zgodnie z art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych; t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1870), w związku z czym spełniają one wymogi pozwalające na uznanie ich za dokumenty w rozumieniu art. 245 k.p.c. i na włączenie w poczet materiału dowodowego, który Sąd uznał za wiarygodny. Powód przedłożył również odpisy pełne z KRS powoda i zbywcy wierzytelności, z których wynika umocowanie osób udzielających w/w pełnomocnictw do reprezentowania odpowiednio powoda i zbywcy wierzytelności, które to odpisy - zgodnie z art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 986) - mają moc dokumentów urzędowych. Ponadto powód przedłożył wyciąg z załącznika 1 do w/w umowy sprzedaży wierzytelności stanowiącego wykaz wierzytelności, w którym wskazana została wierzytelność z tytułu umowy pożyczki nr (...) z dnia 9 lutego 2016 r. w kwocie 1 766,55 zł, a jako pożyczkobiorca wskazana została E. P.. Wyciąg ten został opatrzony podpisem osoby umocowanej przez zbywcę wierzytelności do zawarcia w/w umowy cesji, a nadto został poświadczony za zgodność z oryginałem zgodnie z w/w przepisami. W ocenie Sądu z dokumentów tych wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 8 grudnia 2016 r. została skutecznie zawarta między pożyczkodawcą (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. a powodem, jak również to, że na podstawie tej umowy powód nabył wierzytelność z tytułu w/w umowy pożyczki, na której opierał swoje żądanie wskazywane w pozwie.

Zasadne były natomiast pozostałe zarzuty pozwanej dotyczące niewykazania przez powoda zasadności i wysokości jego żądania oraz braku legitymacji pozwanej do występowania w niniejszej sprawie. Wskazać należy, że na potwierdzenie tych okoliczności powód przedłożył: formularz umowy pożyczki nr (...), formularz ramowej umowy pożyczki nr (...), wydruki z kont bankowych pożyczkodawcy zawierające potwierdzenia przelewów kwoty 0,01 zł i kwoty 1 200,00 zł oraz kserokopie trzech pism pochodzących od powoda, tj. informacji o cesji wierzytelności z dnia 5 stycznia 2017 r., zawiadomienia z dnia 5 stycznia 2017 r. i przedsądowego wezwania do zapłaty z dnia 1 lutego 2017 r. W ocenie Sądu powyższy materiał dowodowy należało uznać za niewiarygodny.

W/w formularze ramowej umowy pożyczki oraz umowy pożyczki nie zawierają podpisów stron, zwłaszcza podpisu pożyczkodawcy w miejscu, które zostało wyraźnie na każdym z formularzy wskazane. Formularze te, z których powód wywodził przede wszystkim fakt zawarcia przez pozwaną i poprzednika prawnego powoda umowy pożyczki stanowiącej podstawę jego żądania, nie zostały również poświadczone za zgodność z oryginałem przez reprezentującego powoda radcę prawnego. Nawet gdyby przyjąć, że powyższe formularze nie mogą być potwierdzone za zgodność z oryginałem w myśl art. 129 § 2 k.p.c., gdyż stanowią wydruki ze strony internetowej i nie są dokumentami w rozumieniu art. 244 k.p.c. i 245 k.p.c., to powód powinien zadbać o to, aby treść tych wydruków została potwierdzona np. przez jego pełnomocnika za zgodność z ich obrazem na stronie internetowej w momencie ich pobrania do wydruku. Wobec zaś przedłożenia przez powoda analizowanych formularzy we wskazanej na wstępie formie należało uznać, że nie mają one mocy dowodowej w postępowaniu cywilnym i nie zostały włączone przez Sąd w poczet materiału dowodowego (tak też Sąd Najwyższy m.in. w wyroku z dnia 14 lutego 2007 r. w sprawie II CSK 401/06, LEX nr 453727), tak więc nie stanowią one podstawy do uznania, że pozwana zawarła z poprzednikiem prawnym powoda umowę pożyczki o nr (...).

Dowodów wykazujących fakt zawarcia przez pozwaną w/w umowy pożyczki, a więc wykazujących zasadność roszczenia powoda, nie stanowią również w/w wskazane pisma pochodzące od powoda i dotyczące informacji o dokonanej cesji wierzytelności i wezwania do zapłaty, które zostały skierowane do pozwanej. Pisma te są jedynie dokumentami prywatnymi (ponadto złożonymi w formie kserokopii niepoświadczonych za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika powoda) i jako takie, zgodnie z treścią art. 245 k.p.c., stanowią jedynie dowód tego, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenia zawarte w tych dokumentach (na marginesie wskazać należy, iż powód w ogóle nie wykazał, iż przedmiotowe pisma zostały doręczone lub chociażby wysłane pozwanej).

Potwierdzeniem faktu zawarcia przez pozwaną z poprzednikiem prawnym powoda umowy pożyczki nr (...) z dnia 9 lutego 2016 r. nie są również przedłożone przez powoda w/w potwierdzenia przelewów, tj. przelew kwoty 0,01 zł wykonany w dniu 9 lutego 2016 r. z nr konta (...) na konto pożyczkodawcy o nr (...) tytułem oznaczonym jako „Potwierdzam Warunki Umowy nr (...)” oraz przelew kwoty 1 200,00 zł wykonany w dniu 9 lutego 2016 r. przez (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. z nr konta (...) na konto o nr (...) tytułem oznaczonym jako (...). Oceniając wiarygodność tych wydruków Sąd miał na względzie treść art. 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo Bankowe (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1876), który przewiduje składanie oświadczeń woli dotyczących czynności bankowych za pomocą elektronicznych nośników informacji i przewiduje możliwość zastąpienia dokumentacji papierowej elektroniczną (ust. 1). Warunkiem prowadzenia dokumentacji w tej formie jest jednak jej należyte utworzenie, utrwalanie, przekazanie, przechowywanie i zabezpieczanie (ust. 2), zaś brak spełnienia któregokolwiek z tych wymogów powoduje, że dokumentacja elektroniczna nie będzie miała skutków wyrażonych w ust. 3 w/w przepisu, a więc nie będzie ona mogła być uznana za dokument w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania cywilnego. Dodatkowo pozostaje jeszcze aspekt formalnoprawny tak złożonych oświadczeń woli, który należy oceniać w świetle pozostałych obowiązujących przepisów. Skoro nawet w ujęciu materialnoprawnym możliwość składania oświadczeń woli związanych z dokonywaniem czynności bankowych w postaci elektronicznej została poddana szczególnym uwarunkowaniom, uelastycznienie tych procedur tym bardziej nie może uchybiać regułom postępowania dowodowego prowadzonego przed Sądem. Oznacza to, że strona dochodząca przed sądem swych praw z czynności bankowej (lub jak w niniejszej sprawie potwierdzonych dokonaną czynnością bankową w postaci przelewu kwoty pożyczki) musi dowieść okoliczności skutkujących tymi prawami (art. 6 k.c.), tj. faktu istnienia określonej umowy w obrocie prawnym oraz jej treści mogącej skutkować określonymi roszczeniami. W niniejszej sprawie - jak już wskazano wcześniej – powód nie przedłożył natomiast żadnych wiarygodnych dokumentów, które można by uznać za potwierdzające fakt zawarcia przez pozwaną umowy pożyczki.

Podsumowując powyższe rozważania należało więc uznać, że powód nie wykazał zasadności swojego żądania, gdyż nie wykazał, że pozwana E. P. zawarła z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę pożyczki nr (...), z której wywodził swoje żądanie. Powód nie wykazał więc również, że E. P. była stroną przedmiotowej umowy pożyczki, a więc że posiada legitymację do występowania w niniejszej sprawie po stronie pozwanej. W ocenie Sądu powód nie wykazał również wysokości swojego żądania. Powód nie zaoferował żadnych wiarygodnych dowodów wykazujących podstawę i sposób wyliczenia żądanych kwot cząstkowych, zaś dowodem takim nie jest z pewnością wyciąg z wykazu wierzytelności, gdyż nie wynika z niego ani podstawa naliczania tych kwot, ani ich prawidłowość. Co do zaś należności żądanej z tytułu kosztów i prowizji w kwocie 522,00 zł powód nie wykazał również, że koszty te zostały w ogóle przez niego poniesione.

Sąd zatem w pkt. I wyroku, na podstawie art. 720 k.c. w zw. z art. 6 k.c. a contrario, oddalił powództwo w całości jako nieudowodnione.

O kosztach procesu w pkt. II wyroku Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 k.p.c. i art. 108 k.p.c. w zw. z § 2 pkt. 3 w zw. z § 15 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265) i zasądził od powoda jako strony przegrywającej postępowanie na rzecz pozwanej kwotę 917,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na którą składają się: kwota 900,00 zł z tytułu wynagrodzenia radcy prawnego i kwota 17,00 zł z tytułu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Przewodniczący:	SSR Iwona Tusk-Kasiewicz
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Marta Bona

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE