Sygn. akt IV K 599/17
Dnia 02 sierpnia 2018 r.
Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w IV Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowak - Januchta
Protokolant: Karolina Zarzycka
przy udziale Prokuratora: ---------------
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 02.08.2018 r.
sprawy:
Ł. P. syna P. i D. z d. G., ur. (...) w W.
oskarżonego o to, że:
w dniu 4 czerwca 2017 r. na terenie (...) w W., wbrew przepisom ustawy posiadał 0,205 grama netto mefedronu zaliczanego do substancji psychotropowych grupy I – P, których posiadanie jest zabronione, przy czym czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi
tj. o czyn z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii;
orzeka
I. oskarżonego Ł. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to skazuje go, a na podstawie art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;
II. na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 04.06.2017 r. od godz. 15.30 do godz. 19.20;
III. na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek dowodów rzeczowych zarejestrowanych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (k. 23) i zarządza ich zniszczenie;
IV. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. N. W. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) zawierającą należny podatek VAT tytułem wynagrodzenia za pełnioną z urzędu obronę oskarżonego;
V. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 743,53 zł (siedemset czterdzieści trzy złote pięćdziesiąt trzy grosze) tytułem częściowego zwrotu kosztów sądowych, w tym kwotę 30 zł (trzydzieści złotych) tytułem opłaty.
Sygn. akt IV K 599/17
Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 4 czerwca 2017 roku funkcjonariusze Policji post. P. P. (2) i post. P. P. (3) pełnili służbę patrolową w rejonie (...) (...). Około godziny 15:30 w W. na ul. (...) przy wejściu na (...) (...) ww. funkcjonariusze Policji zatrzymali mężczyznę, który wykrzykiwał wulgarne słowa w kierunku kibiców (...). W trakcie podjętych czynności wylegitymowano ww. mężczyznę, którym okazał się być Ł. P.. Mężczyzna na pytanie funkcjonariuszy Policji potwierdził, że posiada przy sobie środki, których posiadanie jest zabronione. W wyniku przeszukania Ł. P. ujawniono u niego foliowe zawiniątko z zawartością substancji koloru białego, o wadze netto 0,205 g. Ujawniony proszek zawierał w swoim składzie 4-metylometkatynon – tzw. mefedron – substancję psychotropową z grupy I-P w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Ilość zabezpieczonego środka narkotycznego w obrocie czarnorynkowym stanowi najmniejszą porcję handlową, za pomocą której może odurzyć się jedna przeciętna, nieuzależniona dorosła osoba.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień oskarżonego Ł. P. (k. 20v), zeznań świadka P. P. (2) (k. 13v), protokołu zatrzymania osoby (k. 2-3), protokołu przeszukania osoby (k. 5-7), protokołu użycia testera narkotykowego (k. 8), protokołu oględzin rzeczy (k. 9-11), opinii z zakresu badań fizykochemicznych (k. 29-30).
Oskarżony Ł. P. przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień (k. 20v).
W toku postępowania jurysdykcyjnego oskarżony prawidłowo wezwany nie stawił się i nie usprawiedliwił swojej nieobecności. Wobec powyższego Sąd stosownie do dyspozycji art. 374 § 1 k.p.k. postanowił prowadzić rozprawę pod nieobecność oskarżonego, uznając jego obecność na rozprawie za nieobowiązkową.
Sąd zważył co następuje:
Wyjaśnienia oskarżonego Ł. P., ograniczające się wyłącznie do przyznania się do popełnienia zarzuconego mu czynu, Sąd uznał za zgodne z prawdą. Ł. P. przesłuchany w charakterze podejrzanego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i nie kwestionując swojej winy odmówił składania wyjaśnień. Tak wyrażoną depozycję procesową Sąd uznał za zgodną z rzeczywistością, albowiem złożona została przez oskarżonego w sposób swobodny i w niedługim czasie od ujawnienia zarzuconego mu czynu, nadto żaden z ujawnionych dowodów nie stał z nią w sprzeczności, a zeznania świadka P. P. (2) wręcz potwierdzały.
Sąd uznał także za w pełni wiarygodne zeznania w/w świadka (k. 13v), który ze sprawą zetknął się jako funkcjonariusz Policji w czasie wykonywanych obowiązków służbowych. Zeznania złożone przez P. P. (2) są logiczne, spójne i zgodne z treścią pozostałego materiału dowodowego uznanego przez sąd za wiarygodny. Należy stwierdzić, iż ww. świadek, jako osoba obca dla oskarżonego, nie miał powodu, aby bezpodstawnie go obciążać. Jednocześnie jako funkcjonariusz publiczny wykonywał czynności służbowe, a więc działał w sposób rutynowy, z należytą starannością i wnikliwością. Okoliczności przez niego wskazane znajdują również potwierdzenie w treści sporządzonej dokumentacji procesowej związanej z podjętymi w stosunku do oskarżonego czynnościami, w tym treścią protokołu zatrzymania osoby (k. 2-3), protokołu przeszukania osoby (k. 5-7) i dowodach rzeczowych (k. 23). Zeznania świadka należało zatem uznać za w pełni wiarygodne i zgodne z rzeczywistym przebiegiem zdarzeń.
Za nie budzącą wątpliwości uznać należy również treść opinii biegłej I. O. wydanej na podstawie ekspertyzy kryminalistycznej z zakresu badań fizykochemicznych, z której wynika że zabezpieczona u Ł. P. w dniu 4 czerwca 2017 r. substancja o wadze netto 0,205 g zawiera w swoim składzie 4-metylometkatynon (mefedron) - substancję psychotropową z grupy I-P w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Ilość ujawniona u oskarżonego w obrocie czarnorynkowym stanowi najmniejszą porcję handlową, za pomocą której może odurzyć się jedna przeciętna, nieuzależniona dorosła osoba. W ocenie Sądu ww. opinia jest jasna, pełna i wewnętrznie niesprzeczna, a płynące z niej wnioski są sformułowane w sposób kategoryczny. Jednocześnie sporządzający ww. opinię jest osobą fachową, mającą doświadczenie w sporządzaniu tego rodzaju opinii, ponadto jest osobą obcą dla oskarżonego, nie mającą żadnego interesu aby jej treść nie odzwierciedlała rzeczywistego stanu rzeczy (k. 29-30).
Sąd podzielił również pełni wnioski płynące z opinii sądowo – psychiatrycznej (k. 58, 79), uznając ją za jasną, pełną, wewnętrznie niesprzeczną oraz sporządzoną zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami, przez osoby bezstronne i mające fachową wiedzę w dziedzinie stanowiącej jej przedmiot. Zgodnie z treścią opinii u oskarżonego nie stwierdzono objawów choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Biegli natomiast rozpoznali u niego uzależnienie od różnych substancji psychoaktywnych, głównie heroiny. W ocenie biegłych w czasie czynu oskarżony miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, a jego poczytalność nie budzi wątpliwości.
Odnośnie pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie zaliczonych w poczet materiału dowodowego na podstawie art. 394 § 1 i 2 k.p.k., Sąd uwzględnił je przy ustalaniu stanu faktycznego nie znajdując podstaw do zakwestionowania ich autentyczności ani prawdziwości zawartych w nich treści.
W świetle zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego po dokonaniu jego oceny w oparciu o kryteria wskazane w art. 7 k.p.k., Sąd uznał, iż wina oskarżonego Ł. P. odnośnie zarzucanego mu czynu nie budzi żadnych wątpliwości.
Sąd nie miał wątpliwości, iż oskarżony Ł. P. w dniu 4 czerwca 2017 r. na terenie (...) w W., wbrew przepisom ustawy posiadał 0,205 grama netto mefedronu zaliczanego do substancji psychotropowych grupy I – P, których posiadanie jest zabronione, czego oskarżony miał pełną świadomość przyznając się do jego posiadania od razu na pytanie funkcjonariuszy. Nadto mając na uwadze ilość posiadanej przez oskarżonego substancji, Sąd nie miał także wątpliwości, iż czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi. Tym samym swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję art. 62 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29.07.2005r.
W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z treścią art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii odpowiedzialności karnej podlega ten, kto wbrew przepisom ustawy posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe. Ustęp 3 ww. przepisu stanowi typ uprzywilejowany owego czynu zabronionego - wypadek mniejszej wagi - oceniany według kryterium ilościowego oraz jakościowego posiadanego środka narkotycznego. W orzecznictwie wskazuje się, iż na podstawie art. 62 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485 ze zm.) karalny jest każdy wypadek posiadania środka odurzającego lub substancji psychotropowej „wbrew przepisom ustawy”, a więc w celu dalszej sprzedaży lub udzielenia ich innej osobie, jak i w celu samodzielnego zażycia – czy to za jakiś czas czy niezwłocznie, jeżeli sprawca posiada środek odurzający lub substancję psychotropową w ilości pozwalającej na co najmniej jednorazowe użycie, w dawce dla nich charakterystycznej, zdolnej wywołać u człowieka inny niż medyczny skutek. ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2009 r., I KZP 22/09). Tym samym sprawstwo w myśl art. 62 ust 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii polega na niezgodnym z tą ustawą posiadaniu środków odurzających lub substancji psychotropowych. Przy tym wskazać należy, iż pojęcie posiadania jest szerokim pojęciem i oznacza każde, choćby nawet krótkotrwałe, faktyczne władztwo nad rzeczą.
Przekładając powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję art. 62 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii albowiem jak wynika z treści opinii wydanej na podstawie ekspertyzy kryminalistycznej z zakresu badań chemicznych, zabezpieczona u Ł. P. substancja koloru białego zawiera w swoim składzie 4-metylometkatynon (mefedron), stanowiącą substancję psychotropową z grupy I-P w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie budzi żadnych wątpliwości fakt posiadania przez oskarżonego Ł. P. takiej substancji. Bezspornym jest także, że oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę z rodzaju posiadanej przez siebie substancji psychotropowej a nadto okoliczności, że jej posiadanie jest zgodnie z polskim prawem zabronione, a tym samym liczył się z możliwością popełnienia przestępstwa i godził się na to. Należy przy tym zaznaczyć, iż ilość (0,205 g netto) posiadanej przez oskarżonego substancji, a przy tym fakt, iż w obrocie czarnorynkowym stanowi ona najmniejszą porcję handlową, za pomocą której może odurzyć się jedna przeciętna, nieuzależniona dorosła osoba, w sposób niekwestionowany pozwala na przyjęcie, iż czyn oskarżonego wypełnia znamiona przypadku mniejszej wagi.
Przy wymiarze kary jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował znaczną społeczną szkodliwość popełnionego przestępstwa, albowiem posiadanie substancji zabronionych godzi w podstawowe dobra jakimi są zdrowie i życie ludzkie. Zważyć należy, iż przedmiotem ochrony art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jest zdrowie publiczne oraz zabezpieczenie społeczeństwa przed swobodnym, niekontrolowanym, nielegalnym posiadaniem środków odurzających lub substancji psychotropowych ( zob. Łucarz Katarzyna, Muszyńska Anna. Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz. Oficyna, 2008). Sąd wziął także pod uwagę jego uprzednią karalność (aktualna karta karna – k. 91-92), w tym w szczególności za przestępstwa popełnione wbrew ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.
Natomiast do okoliczności łagodzących Sąd zaliczył przyznanie się oskarżonego do winy oraz niewielką ilość posianej przez niego substancji psychotropowej.
Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył oskarżonemu Ł. P. karę 3 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, uznając za adekwatną zarówno do stopnia winy, jak i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu, a także wystarczająca dla realizacji celów wychowawczych i poprawczych, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Powyższa kara w ocenie Sądu wpłynie pozytywnie na zachowanie oskarżonego uświadamiając mu niewłaściwość dotychczasowego postępowania i co za tym idzie spełni swą rolę wychowawczą.
Jednocześnie Sąd doszedł do przekonania, że całokształt zebranego w toku sprawy materiału dowodowego nie uzasadnia orzeczenia wobec oskarżonego kary o charakterze izolacyjnym, bądź kary grzywny. Jakkolwiek oskarżony był uprzednio karany, niniejszy czyn stanowił wypadek mniejszej wagi, a ilość posiadanej przez niego substancji była nieznaczna. Z powyższych względów Sąd postanowił dać oskarżonemu szansę naprawienia swego postępowania w warunkach wolnościowych. Niczym nie uzasadnione byłoby jednak orzeczenie w tym przypadku kary grzywny. Uprzednie skazanie oskarżonego na karę grzywny, w tym za przestępstwo podobne, wyłącza zdaniem Sądu podobną możliwość. Mając powyższe na uwadze, orzeczenie kary ograniczenia wolności jawiło się jako najodpowiedniejsze w zaistniałej sytuacji.
Na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności stosownie do dyspozycji. art. 63 § 1 i 5 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie w dniu 4 czerwca 2017 r. godz. 15.30 do godz. 19.20.
Stosownie do dyspozycji art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd orzekł o przepadku, poprzez zniszczenie, dowodu rzeczowego opisanego w wykazie nr (...) w postaci zatrzymanego u oskarżonego foliowego zawiniątka z zawartością mefedronu, o wadze netto 0,205 g, jako przedmiotów pochodzących z przestępstwa.
Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. N. W. kwotę 516,60 zł wraz z należnym podatkiem VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.
O kosztach sądowych sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k. uznając, iż obecna sytuacja finansowa oskarżonego, nie uzasadnia zwolnienia go w całości od obowiązku ich poniesienia.
Z tych wszystkich względów, orzeczono jak w wyroku.