Sygnatura akt II K 258/18
PR 2 Ds 58.18
Dnia 3 lipca 2018 roku
Sąd Rejonowy w Nysie, Wydział II Karny w składzie:
Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Bartłomiej Madejczyk
Protokolant: st.sekr.sądowy Małgorzata Wójcicka
Prokurator ------
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 5 czerwca i 3 lipca 2018 roku sprawy karnej
K. J. (J.) s. K. i D. z domu P., ur. (...) w G.
oskarżonego o to, że:
w dniu 20 lipca 2017r. w N., woj. (...) za pośrednictwem sieci internet w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez wprowadzenie w błąd co do zamiaru wywiązania się ze swoich zobowiązań, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 625 zł J. M. (1) w ten sposób, że zaoferował mu do sprzedaży na portalu (...).pl telefon komórkowy marki S. (...), którego nie przesłał nabywcy pomimo otrzymania należności w wymienionej kwocie na wskazany przez siebie rachunek bankowy o nr (...),
to jest o czyn z art. 286 § 1 k.k.,
1) uznaje oskarżonego K. J. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, to jest występku z art. 286 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. przy zast. art. 37a k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go na podstawie art. 34 § 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin miesięcznie,
2) na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego K. J. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego J. M. (1) kwoty 625 (sześciuset dwudziestu pięciu) złotych,
3) na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze zasądza z budżetu Skarbu Państwa na rzecz adw. A. T. opłatę w wysokości 841 (ośmiuset czterdziestu jeden) złotych i 32 groszy, w tym podatek VAT, z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu K. J.,
4) na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego K. J. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 190 (stu dziewięćdziesięciu) złotych, w tym opłatę w wysokości 120 (stu dwudziestu) złotych.
W oparciu o dowody przeprowadzone w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Pokrzywdzony J. M. (1) w dniu 20 lipca 2017 r. na portalu (...).pl znalazł ogłoszenie dotyczące sprzedaży telefonu komórkowego Samsung G. (...) za kwotę 600 zł. Zadzwonił on pod wskazany w ogłoszeniu numer telefonu oskarżonego - (...). W rozmowie oskarżony zapewnił go, że ma na sprzedaż telefon kupiony w sieci T-M. wraz z fakturą i pełną dokumentacją oraz akcesoriami. Powiedział, że po przelaniu na konto kwoty 625 zł wyśle telefon pokrzywdzonemu. Oskarżony przesłał numer swojego konta (...), na które pokrzywdzony przelał kwotę 625 zł. Następnie J. M. przesłał oskarżonemu za pośrednictwem poczty elektronicznej potwierdzenie przelewu i dane adresowe do przesyłki, po czym kontakt z oskarżonym urwał się. Pokrzywdzony nie otrzymał kupionego przedmiotu.
/ dowody: zeznania pokrzywdzonego – k.109; potwierdzenie operacji – k.5; wydruk z Internetu – k.6-12; dane telekomunikacyjne – k.66; dane bankowe – k.117/
Oskarżony ma 22 lata, jest stanu wolnego, nie ma nikogo na utrzymaniu, posiada wykształcenie średnie, jest osobą bezrobotną, utrzymuje się z renty socjalnej. Oskarżony nie był karany sądownie.
/ dowód: dane osobowe – k. 83; dane o karalności – k.82/
Sąd ustalając stan faktyczny oparł się przede wszystkim w całości na zeznaniach pokrzywdzonego. Zostały one poparte dowodami z dokumentów przedłożonymi przez pokrzywdzonego, jak również informacjami operatora telekomunikacyjnego i z banku, z których wynikało, że numer telefonu pod który dzwonił pokrzywdzony należał do oskarżonego oraz że konto bankowe, na które dokonano przelewu również należało do niego. Także bezpośredni kontakt z pokrzywdzonym na rozprawie nie dawał podstaw do kwestionowania szczerości jego zeznań.
Nadto Sąd oparł się na dowodach z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy,
które nie były kwestionowane przez strony, a ich prawdziwość i autentyczność nie budziły wątpliwości.
Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień.
Sąd zważył, co następuje:
Oskarżonemu zarzucono popełnienie przestępstwa z art. 286 § 1 k.k.
Przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. popełnia ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzymi mieniem
za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania.
Przepis ten chroni prawo własności, inne prawa majątkowe, jak również posiadanie.
Przedmiotem działania sprawcy jest z jednej strony osoba oszukana, a z drugiej mienie, które od niej uzyskuje. Inną osobą może być osoba fizyczna, osoba prawna, a także jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej. Mienie obejmuje zarówno ruchomości,
jak i nieruchomości oraz wszelkiego rodzaju prawa majątkowe.
Występek ten ma charakter powszechny, jego sprawcą może więc być każdy.
Zachowanie sprawcy musi polegać na wprowadzeniu pokrzywdzonego w błąd, wyzyskaniu jego błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Wprowadzenie w błąd polega na wywołaniu przez sprawcę u innej osoby mylnego wyobrażenia o istniejącej rzeczywistości, zaś wyzyskanie błędu na wykorzystaniu błędnego wyobrażenia takiej osoby,
gdy sprawca o tym wie. Działania sprawcy nie muszą przyjmować jakiejś szczególnej formy. Konieczne jest natomiast by wynikiem działań sprawcy, podjętych w celu wprowadzenia w błąd lub wyzyskania błędu, było rozporządzenie mieniem. Rozporządzenie musi pozostawać w związku przyczynowym z działaniem sprawcy, a tym samym być wynikiem wyobrażenia sobie stanu rzeczy takim jakim przedstawia go sprawca, podczas gdy obiektywna rzeczywistość jest całkowicie
lub w istotnym stopniu inna.
Istotnie jest to, że niekorzystnym rozporządzeniem mieniem jest każda czynność
o charakterze określonej dyspozycji majątkowej, odnosząca się do ogółu praw majątkowych,
ale i zobowiązań kształtujących sytuację majątkową, która skutkuje ogólnym pogorszeniem sytuacji majątkowej pokrzywdzonego, w tym zmniejszeniem szans na zaspokojenie roszczeń w przyszłości. (wyrok SN z 5 stycznia 2006 r., sygn. akt III KK 198/05). W orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że niekorzystny charakter rozporządzenia polegać może na jakimkolwiek pogorszeniu jego sytuacji majątkowej, tak więc rozporządzenie mieniem ma charakter niekorzystny nie tylko wówczas, gdy pokrzywdzony nie otrzyma należnego mu świadczenia ale również wtedy,
gdy otrzyma je na innych, gorszych warunkach.
Przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. można popełnić tylko umyślnie – w zamiarze bezpośrednim kierunkowym. Zamiar kierunkowy musi obejmować zarówno cel, jak i sposób działania.
Nadto sprawca musi chcieć uzyskać nienależną mu korzyść majątkową.
Występek ten jest zagrożony karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
Zgodnie z przepisem art. 37a k.k. jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, można zamiast tej kary orzec grzywnę albo karę ograniczenia wolności.
Mając na uwadze powyższe oraz poczynione w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne,
Sąd stwierdził, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, to jest oszustwa na szkodę J. M., gdyż poprzez wprowadzenie go w błąd doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 625 zł, a tym samym, iż swoim zachowaniem wyczerpał on znamiona czynu zabronionego z art. 286 § 1 k.k.
Nie budziło wątpliwości Sądu, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim kierunkowym. Zapewniając pokrzywdzonego, że ma na sprzedaż telefon kupiony w sieci T-M. wraz z fakturą i pełną dokumentacją oraz akcesoriami wprowadził go w błąd co do zamiaru wywiązania się ze zobowiązania. Z informacji nadesłanych przez operatora telekomunikacyjnego, jak i przez bank wynikało bez wątpienia, że oskarżony jest właścicielem zarówno numeru telefonu pod który dzwonił pokrzywdzony, jak i konta na które dokonał przelewu.
Przechodząc do dalszych rozważań w ocenie Sądu wina oskarżonego nie budziła wątpliwości, gdyż zdecydował się on na zachowanie niezgodnie z prawem, chociaż bezprawność czynu była rozpoznawalna i mógł działać zgodnie z normą prawną. Nie zachodziły przy tym żadne okoliczności wyłączające winę, co wynikało wprost z opinii biegłych lekarzy psychiatrów.
Za popełnione przestępstwo Sąd na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie.
Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze wszelkie okoliczności podmiotowe
i przedmiotowe, leżące w granicach cech przypisanego oskarżonemu przestępstwa,
a także dotyczące osoby sprawcy i mające znaczenie dla wymiaru kary.
Wymierzona kara dolegliwością swoją nie przekraczała stopnia winy, który był wysoki, gdyż oskarżony w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działał w sposób przemyślany.
Nadto w ocenie Sądu oskarżony miał świadomość, że dopuszcza się czynu zabronionego.
Również stopień społecznej szkodliwości czynu był wysoki, gdyż oskarżony godził w cudze prawo własności, przy tym działał z zamiarem bezpośrednim kierunkowym oraz co podniesiono powyżej w sposób przemyślany.
Okolicznością łagodzącą było jedynie to, że oskarżony nie był karany sądownie.
Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż kara w takim wymiarze spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonego, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Tym bardziej, że Sąd orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 625 zł.
Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w wysokości 190 zł, w tym opłatę w wysokości 120 zł. Jednocześnie zasądzono opłatę na rzecz obrońcy z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.