UZASADNIENIE

S. B. wnosił o uznanie za niedozwolone i zakazanie wykorzystywania przez M. L. w obrocie z konsumentami postanowienia zawartego w internetowej ofercie sprzedaży o treści: „ Sądem właściwym dla rozpatrywania sporów wynikających z umowy jest sąd właściwy dla siedziby pozwanego”. Powód podał, że postanowienie to jest klauzulą abuzywną, albowiem kształtuje ono prawa i obowiązki konsumentów w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając ich interesy (art. 385¹ § l k.c.).

Pozwana M. L. uznała powództwo w zakresie, że zaskarżona klauzula była niedozwolona. Jednocześnie wskazała, że pomimo umieszczenia Regulaminu w sieci nie zawarła przy jego pomocy żadnej umowy konsumenckiej, gdyż współpracuje z podmiotami gospodarczymi. Zamieszczenie Regulaminu wynikało wyłącznie z nadgorliwości i usunęła go ze strony internetowej, w to miejsce zamieszczając informację, że sprzedaż online prowadzi tylko dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą.

Wyrokiem z dnia 23 marca 2017 r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił powództwo.

Wyrok Sądu Okręgowego został wydany w oparciu o poniższe ustalenia faktyczne i rozważania prawne.

M. L. prowadzi pod nazwą (...) Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowo-Usługowe w Ł. działalność gospodarczą polegającą na produkcji i sprzedaży odzieży dzianej. Jako producent współpracuje wyłącznie z przedsiębiorcami. Na stronie firmy zamieszczony był Regulamin sklepu internetowego (...) który zawierał postanowienie o treści: „ Sądem właściwym dla rozpatrywania sporów wynikających z umowy jest sąd właściwy dla siedziby pozwanego”. Wobec prowadzenia współpracy wyłącznie z podmiotami gospodarczymi, sprzedaż online dokonywana przez pozwaną za pomocą strony internetowej odbywała się na rzecz przedsiębiorców. We wrześniu 2013 r., po doręczeniu pozwanej odpisu pozwu, Regulamin został ze strony usunięty, a pozwana zamieściła na stronie internetowej zastrzeżenie o sprzedaży towarów wyłącznie podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą.

Sąd Okręgowy uznał, że powództwo podlega oddaleniu.

Wyjaśnił, że zgodnie z art. 385¹ § 1 k.c., za niedozwolone postanowienia umowne uznaje się postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Przyjmując, że zakwestionowane postanowienie nie określa głównych świadczeń stron i było ustalone arbitralnie przez przedsiębiorcę, w obrocie konsumenckim należałoby uznać je za niedozwolone z uwagi na kształtowanie praw i obowiązków konsumentów w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszający ich interesy w zakresie, w jakim narzuca rozpoznanie sporu przez konkretny sąd, ograniczając lub całkowicie wyłączając możliwość wytoczenia powództwa przed sądem właściwym zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania cywilnego.

Jednakże z wiarygodnych twierdzeń pozwanej wynika, że Regulamin, którego postanowienie zaskarżył powód, nie był wykorzystywany w obrocie z konsumentami, gdyż pozwana handluje jedynie z przedsiębiorcami. Pozwana wyjaśniła, że jest producentem swetrów współpracującym z podmiotami gospodarczymi, więc umowę kupna poprzez stronę internetową mógł zawrzeć jedynie przedsiębiorca i tylko on mógł być jej kontrahentem. Pozwana mogła dokonywać weryfikacji podmiotów wyrażających chęć zawarcia umowy w czasie trwania procedury rejestracji i składania zamówienia w prowadzonym przez nią sklepie internetowym. Potwierdzeniem sprzedaży wytwarzanych przez pozwaną wyrobów podmiotom gospodarczym jest także zamieszczona na stronie internetowej informacja, iż sprzedaż online odbywa się wyłącznie na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą.

Sąd Okręgowy wskazał, że powyższym twierdzeniom pozwanej w żaden sposób nie zaprzeczył powód, pomimo że to na nim spoczywał ciężar dowodu w zakresie stosowania przez pozwaną wzorca umownego w obrocie konsumenckim (art. 6 k.c.). Ponieważ w toku postępowania sądowego nie zostało udowodnione, że pozwana stosowała w obrocie z konsumentami w rozumieniu art. 22¹ k.c. wzorzec umowny zawierający postanowienie wskazane w petitum pozwu, brak było podstaw do uznania przedmiotowego postanowienia za niedozwolone i zakazania jego wykorzystywania w obrocie konsumenckim.

Od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie apelację wniósł powód S. B..

Apelacją powód zaskarżył wyrok w całości, wnosząc o jego zmianę poprzez uwzględnienie powództwa. Wyrokowi Sądu Okręgowego zarzucił nieuwzględnienie powództwa, pomimo że pozwana stosowała wzorzec umowy zawierający postanowienie o treści identycznej z tymi, które są wpisane do prowadzonego przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów rejestru klauzul niedozwolonych.

Pozwana nie zajęła stanowiska co do apelacji powoda.

Sąd Apelacyjny zważył:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny podziela ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i przyjmuje je za własne. Także dokonana przez Sąd Okręgowy ocena prawna żądania pozwu jest prawidłowa.

Niezasadny jest zarzut nieuwzględnienie powództwa, pomimo że pozwana stosowała wzorzec umowy zawierający postanowienie o treści identycznej z tymi, które są wpisane do prowadzonego przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów rejestru klauzul niedozwolonych. Zakaz stosowania. Jak trafnie wyjaśnił Sądu pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, zakaz stosowania tych klauzul dotyczy bowiem wyłącznie prowadzonego przez przedsiębiorców obrotu z konsumentami w rozumieniu art. 22¹ k.c. Tymczasem w niniejszej sprawie udowodniono, że pozwana pozostawała w relacjach handlowych wyłącznie z podmiotami gospodarczymi, których powyższy zakaz nie dotyczył. Okoliczność ta została wykazana twierdzeniami pozwanej, którym nie zaprzeczył powód, a więc zostały one uznane przez Sąd Okręgowy za przyznane (art. 230 k.p.c.).

Podstawą orzeczenia Sądu Apelacyjnego był art. 385 k.p.c.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE