Sygn. akt IIK 138/18
Dnia 10 lipca 2018 r.
Sąd Rejonowy w Mrągowie, II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Marek Raszkiewicz
Protokolant: st. sekr. sąd. Ewelina Rabuczewska
przy udziale Prokuratora Prok. Rej. Piotra Machul
po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2018 r. sprawy
B. Z. syna B. i T. z domu K.,
ur. (...) w W.,
oskarżonego o to, że:
W dniu 15 marca 2018 roku w M. na ulicy (...) prowadził po drodze publicznej, gminnej w ruchu lądowym samochód marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie stosując się do prawomocnej decyzji Starosty (...) z dnia 08 grudnia 2009 roku nr WK 5520-2-307/09 o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kat. B,
tj. o przestępstwo z art. 180 a k.k.
ORZEKA:
I. Oskarżonego B. Z. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art.180 a k.k. skazuje go na karę 6 ( sześciu) miesięcy ograniczenia wolności;
II. Na podstawie art. 34 § 1 a pkt 1 k.k., art. 35 § 1 k.k., art. 34 § 3 k.k. i art. 72 § 1 pkt. 6 b k.k. zobowiązuje oskarżonego do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym oraz do uczestnictwa w oddziaływaniach korekcyjno – edukacyjnych poprzez udział w szkoleniu kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego;
III. Na podstawie art. 42 § 1 a k.k. orzeka w stosunku do oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 ( jednego) roku;
IV. Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od opłaty i kosztów sądowych w całości.
Sąd zważył, co do kary wymierzonej B. Z., co następuje:
Oskarżony B. Z. syn B. i T. z domu K., ur. (...) w W., stanął pod zarzutem tego, że w dniu 15 marca 2018 roku w M. na ulicy (...) prowadził po drodze publicznej, gminnej w ruchu lądowym samochód marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie stosując się do prawomocnej decyzji Starosty (...) z dnia 08 grudnia 2009 roku, nr WK 5520-2-307/09 o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kat. B, tj. popełnienia przestępstwa z art. 180 a k.k.
Wymiar kary jest zgodny ze wskazanymi w art. 53 k.k. dyrektywami wymiaru kary, biorącymi pod uwagę cele kary w zakresie jej społecznego oddziaływania oraz cele wychowawcze i zapobiegawcze, które kara ma osiągnąć. W szczególności Sąd uwzględnił rodzaj i charakter naruszonego dobra prawnego, stopień społecznej szkodliwości czynu, pobudki i motywację oskarżonego oraz sposób i okoliczności jego popełnienia. Sąd wziął również pod uwagę, w ramach znacznej społecznej szkodliwości czynu fakt, iż zachowanie oskarżonego pozostawało w znacznej dysharmonii pomiędzy zachowaniem powinnym i było bez wątpienia przejawem rażącego lekceważenia przez niego podstawowych zasad obowiązującego porządku prawnego.
Analizując przesłanki wpływające na stopień społecznej szkodliwości czynu mu zarzucanego Sąd uznał, że jest znaczny. Wskazać należy na dobro prawne, w które godzi przestępstwo (bezpieczeństwo w komunikacji).
Oskarżony B. Z. był karany sądownie (d. dane o karalności k. 31).
Niewątpliwie zasada winy pełni punkcję, która legitymuje odpowiedzialność karną oraz limituje wysokość kary. Kara nie może przekraczać stopnia winy, zaś ustalając stopień winy Sąd jest zobowiązany uwzględnić zarówno przesłanki świadczące o zawinieniu jak i sytuację motywacyjną, a także stosunek sprawcy do popełnionego czynu. Wszystkie powołane wyżej okoliczności łagodzące i obciążające w ich łącznym powiązaniu pozwalają Sądowi na należytą ocenę wymiaru orzeczonej względem oskarżonego kary.
W tym stanie rzeczy należy uznać, że wymierzona oskarżonemu kara ograniczenia wolności jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu mu przypisanego, sposobu działania, motywów i pobudek. Zdaniem Sądu dolegliwość tak wymierzonej kary, określona zgodnie z zasadą indywidualizacji odpowiedzialności karnej, nie przekracza stopnia winy i społecznej szkodliwości przestępstwa popełnionego przez oskarżonego oraz wywrze na niego prawidłowy wpływ wychowawczy i zapobiegawczy, czyniąc jednocześnie zadość potrzebom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd zobowiązał oskarżonego na podstawie art. 34 § 1 a pkt 1 k.k. oraz art. 35 § 1 k.k., art. 34 § 3 k.k. oraz art. 72 § 1 pkt 6 k.k. do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym oraz zobowiązał go do uczestnictwa w oddziaływaniach korekcyjno – edukacyjnych poprzez udział w szkoleniu kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego. Za wyborem rodzaju kary przemawiają okoliczności łagodzące. Oskarżony prowadzi małą, rodzinną firmę budowlana. Zatrudnia w niej członków rodziny. Prowadzi stabilny tryb życia. Na utrzymaniu ma również nieletniego brata. Oskarżony wyraził skruchę przed sądem. Dodatkowym walorem wychowawczym orzeczonej kary jest obowiązek uczestnictwa oskarżonego w oddziaływaniach korekcyjno – edukacyjnych poprzez udział w szkoleniu kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego. Taki element probacji może być realizowany li tylko w warunkach wolnościowych. Stosownie wobec oskarżonego surowej represji i pozbawianie go wolności jawiłoby się karą zbyt surową a wręcz niepotrzebną.
O zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych Sąd orzekł po myśli art.
42 § 1 a k.k.
O kosztach orzeczono, jak w punkcie IV, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k.