UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 7 marca 2018 roku (data stempla pocztowego) powód Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycji Zamknięty z siedzibą we W. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) sp. z o.o. w Ł. kwoty 8.492,19 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 7 marca 2018 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwana oraz (...) Bank S.A. zawarli dnia 20 stycznia 2009 r. umowę bankową stanowiącą źródło odpowiedzialność strony pozwanej. Strona pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania, wobec czego wierzyciel pierwotny wezwał pozwaną do zapłaty. Pomimo upływu terminu nie odnotowano spłaty. Dnia 22 grudnia 2016 r. powód zawarł z (...) Bank S.A. umowę przelewu wierzytelności na podstawie której strona powodowa nabyła wierzytelność dochodzoną pozwem. Powód wskazał, że na zadłużenie strony pozwanej stanowiące wartość przedmiotu sporu składa się należność główna w kwocie 4.927,57 zł oraz skapitalizowane odsetki w wysokości 3.564,62 zł.

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 22 grudnia 2016 r. pomiędzy (...) Bankiem S.A. w W. (Cedent) a Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycji Zamknięty we W. (Cesjonariusz) została zawarta umowa przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji wierzytelności. Przedmiotem umowy zgodnie §1 była sprzedaż wierzytelność w ilości (...), szczegółowo określonych w załączniku nr 1 do umowy, które przysługiwały cedentowi wobec dłużników. Przedłożony do akt spawy załącznik nr 1 nie zawierał danych żadnych podmiotów.

Dowód: umowa z dnia 22 grudnia 2016 r. (k. 9-15), załącznik nr 3 (k. 16) załącznik nr 1 (k. 44), załącznik nr 2 (k. 45), wyciąg z elektronicznego załącznika od umowy cesji (k. 48), potwierdzenie przelewu (k. 47), wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej z dnia 13 lutego 2018 r. (k. 8).

Dnia 9 stycznia 2018 r. zostało sporządzone pismo w którym (...) S.A. we W. w imieniu powoda wyzywał pozwaną do zapłaty kwoty 8.518,02 zł.

Dowód: pismo z 29 stycznia 2018 r. (k. 49), pełnomocnictwo (k. 50).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości, tylko w zakresie tego co w nich stwierdzono.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powodowy Fundusz oparł swoje roszczenie na podstawie zawartej w dniu 22 grudnia 2016 r. umowy przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji wierzytelności (art. 509 § 1 § 2 k.c. oraz art. 510 § 1 k.c.), podnosząc, że dzięki zawarciu w/w umowy stał się wierzycielem pozwanej co do należności pieniężnych, wynikających z umowy bankowej zawartej dnia 20 stycznia 2009 r. pomiędzy (...) Bankiem S.A. w W. a pozwaną.

Zgodnie z art. 339 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny (§ 1). W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (§ 2).

Mając na uwadze przedstawiony przez stronę powodową materiał dowodowy Sąd uznał, iż jej twierdzenia budzą uzasadnione wątpliwości.

Strona powodowa, reprezentowana w sprawie przez profesjonalnego pełnomocnika, na poparcie swojego żądania przedłożyła następujące dokumenty: umowę przelewu wierzytelności z dnia 22 grudnia 2016 r., wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej z dnia 13 lutego 2018 r., załączniki nr 1, 2 i 3 do umowy przelewu wierzytelność, wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji oraz wezwanie do zapłaty.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że załączony przez stronę powodową wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego nie ma w niniejszej sprawie mocy dokumentu urzędowego. W wyroku z dnia 11 lipca 2011 r., sygn. akt P 1/10, Trybunał Konstytucyjny uznał bowiem , że przepis art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego w postępowaniu cywilnym. Co więcej, ustawą z dnia 19 kwietnia 2013 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz ustawy o funduszach inwestycyjnych (Dz.U.2013.777) do art. 194 ustawy o funduszach inwestycyjnych z dnia 27 maja 2004 r. dodano ust. 2, zgodnie z którym moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym.

Na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach Sąd był w stanie ustalić jedynie, że w dniu 22 grudnia 2016 r. zawarto umowę przelewu nieokreślonych wierzytelności, jak również, że w dniu 29 stycznia 2018 r. sporządzono wezwanie do zapłaty kwoty 8.518,02 zł. Nie wiadomo jednak czy wskazana kwota odpowiada faktycznemu stanowi zadłużenia pozwanej, jeśli takie zadłużenie pozwana rzeczywiście posiadała.

Należy wskazać, że Strona powodowa w ogóle nie przedłożyła, co istotne, umowy stanowiącej podstawę roszczenia, a która była zawarta między pozwaną, a poprzednikiem prawnym strony powodowej ( (...) Bank S.A. w W.).

Okoliczność ta nie pozwalała więc stwierdzić, że umowa taka została w ogóle przez pozwaną zawarta, a zatem również i to, że wierzytelność z niej wynikająca została skutecznie przeniesiona na rzecz powoda. Fakt zawarcia umowy pierwotnej nie wynika bowiem z zawnioskowanych i przedłożonych w toku sprawy dowodów. Brak umowy pierwotnej, nawet przy przyjęciu jej istnienia, uniemożliwiał weryfikacje zadłużenia i sposobu jego naliczenia.

Należy wskazać, że przedstawienie przez stronę powodową umowy źródłowej winno być minimum jakie w zakresie dochodzenia swych roszczeń powinien wykazać powód w niniejszej sprawie. Szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że powód jest profesjonalnym podmiotem gospodarczym, a w dodatku reprezentowanym przez zawodowego pełnomocnika.

Również z załączonych przez stronę powodową umowy cesji nie wynika jakie konkretne wierzytelności zostały przeniesione na stronę powodową, w szczególności nie wymieniono w nich wprost żadnej wierzytelności wobec pozwanej.

Umowa przelewu wierzytelności z dnia 22 grudnia 2016 r. określa jako swój przedmiot wierzytelności, które przysługiwały cedentowi wobec dłużników w ilości (...), które miały być szczegółowo określonych w załączniku nr 1. Natomiast dołączony do akt sprawy załącznik nr 1 nie zawiera danych pozwalających na identyfikacje jakiegokolwiek podmiotu (k. 44).

Dane pozwanej zostały wskazane jedynie w wyciągu z elektronicznego załącznika do umowy cesji, który stanowił wydruk automatycznie wygenerowany oraz w wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej z dnia 13 lutego 2018 r.

W żaden sposób nie da się wywieść faktu nabycia przedmiotowej wierzytelności przedłożonego wydruku z elektronicznego załącznika do umowy cesji zawierającego tabelkę, w której zamieszone są dane pozwanej i inne informacje. Wydruk ten, niepodpisany przez strony umowy cesji, z całą pewnością nie jest też załącznikiem do tej umowy i w żaden sposób nie potwierdza, że przedmiotem przelewu wierzytelności była także wierzytelność przysługująca (...) Bankowi S.A. w W. względem pozwanej. Nie wykazano czy ów "wydruk" zawiera dane wymienione właśnie w wykazie wierzytelności stanowiącej załącznik do umowy przelewu wierzytelności. Podkreślić należy, że jest to pismo sporządzone jednostronnie przez stronę powodową, nie podpisane przez zbywcę wierzytelności, a więc stanowi jedynie dowód tego, że zostało sporządzone o treści w nim podanej. Zatem stwierdzić należy, iż z przedłożonej umowy przelewu wierzytelności nie sposób wywieść, aby jej przedmiotem była wierzytelność przysługująca (...) Bankowi S.A. w W. wobec pozwanej. Tym samym dokumenty te nie potwierdzają, aby powód nabył wierzytelność przeciwko pozwanej i wstąpił w miejsce dotychczasowego wierzyciela, co z kolei uprawniałoby go do żądania spełnienia świadczenia.

W ocenie Sądu powyższa umowa w żadnej mierze nie może być uznana za wystarczający dowód istnienia roszczenia, a w następstwie tego zasadności powództwa, a co dalej nie wynika z tego też, by poprzednik prawny strony powodowej miał w stosunku do pozwanej jakąkolwiek wierzytelność uzasadniającą jej dochodzenie w niniejszym procesie.

Sąd uznał zatem, iż strona powodowa nie udowodniła faktów, z których wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne.

Na podstawie przepisu art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, a zatem powód powinien udowodnić fakty pozytywne, które stanowią podstawę jego powództwa, to jest okoliczności prawo tworzące, a pozwany, jeżeli faktów tych nie przyznaje, ma obowiązek udowodnienia okoliczności niweczących prawo powoda. Co więcej, samo zaprzeczenie okolicznościom dokonane przez stronę procesową wywołuje ten skutek, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy fakty stają się sporne i muszą być udowodnione, zaś w razie ich nieudowodnienia Sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 1975 r., wydane w sprawie III CRN 26/75, opubl. LEX nr 7692). Nadto, zgodnie z obowiązującą procedurą cywilną nie do sądu należy zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Innymi słowy sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności spornych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.) – nie może on dopuszczać dowodu z urzędu, który nie był wskazany przez stronę, czy jej pełnomocnika procesowego (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2000 r., wydane w sprawie II CKN 1322/00, opubl LEX nr 51967, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2000 r., wydany w sprawie III CKN 567/98, opubl. LEX nr 52772, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 września 1998 r., wydany w sprawie II UKN 182/98, opubl. OSNP 1999/17/556).

W związku z powyższym, jeżeli materiał dowodowy zgromadzony przez strony nie daje podstaw do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z nieudowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań.

Wobec powyższego w myśl art. 232 k.p.c. to strona powodowa była obowiązana do wykazania dowodów dla stwierdzenia faktu zasadności obciążenia pozwanej należnościami wynikającymi z tytułu zawartej umowy bankowej i powinna liczyć się z negatywnymi konsekwencjami jego nieudowodnienia w postaci oddalenia powództwa.

W rozpatrywanej sprawie strona powodowa nie przedłożyła wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń.

Mając powyższe rozważania na uwadze, oddalono powództwo w całości, również w zakresie żądania zasądzania kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE