UZASADNIENIE

(...) Bank (...) S.A. w W. wniosła
o zasądzenie na jej rzecz od A. G. kwoty 134 320,99 zł, w tym kwoty 126 128,03 zł z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, liczonymi od dnia 28 października 2017 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 1 680,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Nakazem zapłaty z dnia 11 grudnia 2017 roku wydanym w sprawie
o sygn. akt VII Nc-e 2086114/17 Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie uwzględnił żądanie powódki w całości.

W zakreślonym mu terminie pozwany złożył sprzeciw od nakazu zapłaty,
w którym wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

Postanowieniem z dnia 30 marca 2018 roku Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie przekazał niniejszą sprawę do rozpoznania tut. Sądowi.

W odpowiedzi na sprzeciw powódka poparła powództwo i wniosła
o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 13 stycznia 2014 roku A. G. zawarł z (...) Bank (...) S.A. w W. umowę o kredyt (...),
o nr (...), na kwotę 180 000,00 zł. Strony ustaliły, że kredyt będzie spłacany przez 95 miesięcy, (dowód: umowa kredytu - k. 45 - 47 verte) .

Kredyt był przeznaczony na bieżące potrzeby pozwanego, który zobowiązał się w umowie do płacenia składki ubezpieczeniowej w wysokości 450,00 zł miesięcznie, (dowód: umowa kredytu - k. 45 - 47 verte) .

Pozwany podpisał umowę i harmonogram spłaty kredytu, (dowód: umowa kredytu - k. 45 - 47 verte; harmonogram - k. 48 - 49) .

Z § 5 umowy wynikało, że kredyt oprocentowany jest według zmiennej stopy procentowej w stosunku rocznym w wysokości stanowiącej sumę stawki referencyjnej i marży (...) S.A. Marża w wysokości 8,1 punktów procentowych miała być stała w okresie kredytowania. Stawkę referencyjną stanowił WIBOR 3M, przez który strony rozumiały notowaną na (...) rynku międzybankowym stopę procentową dla międzybankowych depozytów trzymiesięcznych. W dniu zawarcia umowy oprocentowanie kredytu wynosiło 10,8 %, (dowód: umowa kredytu - k. 45 - 47 verte) .

Z § 11 wynikało, że wpłaty dokonywane przez pozwanego będą zaliczane na spłatę zadłużenia w następującej kolejności: składka ubezpieczeniowa, prowizje i opłaty, odsetki od zadłużenia przeterminowanego, odsetki zaległe, zadłużenie przeterminowane z tytułu skapitalizowanych odsetek, zadłużenie przeterminowane z tytułu kredytu, odsetki bieżące, zadłużenie z tytułu skapitalizowanych odsetek, zadłużenie z tytułu kredytu, (dowód: umowa kredytu - k. 45 - 47 verte) .

W § 12 strony ustaliły, że bank w przypadku niespłacania raty
w terminie pobierał będzie od kwoty zaległej raty kredytu odsetki równe czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, które w dniu zawarcia umowy wynosiły 16,00 %, (dowód: umowa kredytu - k. 45 - 47 verte) .

Z § 18 wynikało, że bank miał prawo wypowiedzieć niniejszą umowę
z trzydziestodniowym okresem wypowiedzenia, jeżeli pozwany nie dotrzymałby warunków udzielenia kredytu określonych w niniejszej umowie, utracił zdolność kredytową lub był zagrożony upadłością. Oświadczenie o wypowiedzeniu powódka miała przesłać pozwanemu przesyłką poleconą za zwrotnym poświadczeniem odbioru, (dowód: umowa kredytu - k. 45 - 47 verte) .

Strony ustaliły w umowie, że w następnym dniu po upływie ostatniego dnia terminu wypowiedzenia całe zadłużenie z tytułu udzielonego kredytu wraz
z odsetkami i należnymi opłatami, staje się zadłużeniem przeterminowanym
i wymagalnym, (dowód: umowa kredytu - k. 45 - 47 verte) .

Początkowo pozwany w miarę regularnie spłacał raty kredytu z należnymi odsetkami. W późniejszym okresie pojawiły się kłopoty z terminową spłatą.
Na dzień 30 czerwca 2017 roku pozwany miał zadłużenie, (dowód: harmonogram - k. 48 - 49; historia operacji - k. 42 - 44) .

W związku z powstałym zadłużeniem powódka wypowiedziała pozwanemu umowę, (dowód: wypowiedzenie - k. 50; potwierdzenie odebrania przesyłki poleconej - k. 51) .

Powyższy stan faktyczny nie był sporny miedzy stronami, został ustalony na podstawie dokumentów załączonych do pozwu, których autentyczność
nie była kwestionowana przez strony i nie budziła wątpliwości Sądu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż jest przedwczesne - roszczenie z umowy o kredyt nie było na dzień wniesienia powództwa wymagalne w rozumieniu art. 455 k.c.

W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, iż strony niniejszego postępowania łączyła umowa o kredyt. Nie ulega również wątpliwości, że powyższy kredyt
nie został spłacony.

Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ustawy - Prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Stosownie natomiast do treści art. 75 ust. 1 powyższej ustawy wypowiedzenie umowy przez bank może nastąpić z powodu każdego naruszenia przez klienta warunków umowy, nie musi to być naruszenie istotne bądź rażące. Ustawa wymaga jedynie zachowania terminu, co najmniej trzydziestodniowego, chyba że w umowie przewidziano dłuższy termin.

Z treści art. 75 c tej ustawy, który ma zastosowanie do niniejszej umowy, gdyż do wypowiedzenia umowy doszło po wejściu w życie tego przepisu, wynika, że jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy
niż 14 dni roboczych (ust. 1). W wezwaniu, o którym mowa w ust. 1, bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych
od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia (ust. 2).

Mając na uwadze powyższy przepis oraz zgromadzony w sprawie materiał dowodowy należy stwierdzić, że powódka nie udowodniła, iż przed wypowiedzeniem umowy kredytu wezwała pozwanego do zapłaty zaległości
i pouczyła o możliwości złożenia wniosku o jej restrukturyzację.
Na tę okoliczność nie przedstawiła bowiem żadnego dowodu, zatem
nie udźwignęła obowiązku wynikającego z treści art. 6 k.c.

W tym miejscu należy przytoczyć pogląd zawarty w uzasadnieniu
Sądu Najwyższego do wyroku z dnia 08 września 2016 roku (sygn. akt II CSK 750/15), z którego wynika, że wypowiedzenie umowy o kredyt, będące uprawnieniem kształtującym banku, prowadzącym do zakończenia nawiązanego stosunku prawnego bez dochowania wymaganych warunków, może prowadzić do uznania tej czynności za bezskuteczną. Dokonanie takiego wypowiedzenia
nie może być przecież czynnością nagłą, zaskakującą dla kredytobiorcy, nawet, jeżeli istnieją podstawy do podjęcia go zgodnie z treścią umowy. Jest ono bardzo dotkliwe dla kredytobiorcy, dlatego skorzystanie z niego powinno nastąpić po wyczerpaniu środków mniej dolegliwych, np. poprzez kierowanie odpowiednich wezwań.

Na koniec należy stwierdzić, że przedmiotowego pozwu nie można traktować jako wypowiedzenia umowy. Każde bowiem oświadczenie woli
o wypowiedzeniu umowy kredytu bankowego powinno przede wszystkim spełniać wymogi przewidziane w art. 75 i nast. ustawy - Prawo bankowe, w tym odnoszące się do terminów wypowiedzenia umowy. W pozwie nie ma wzmianki
o tym, że należy go traktować jako wypowiedzenie. Ponadto każde wypowiedzenie powinno być złożone przez osobę do tego uprawnioną,
co w niniejszej sprawie również nie miało miejsca, gdyż A. K.
nie była do tego odpowiednio umocowana na mocy załączonego do akt pełnomocnictwa.

Z tych wszystkich względów Sąd oddalił powództwo, gdyż, co już wcześniej było podkreślane, powódka nie udowodniła, że pozwany jest zobowiązany do zapłaty kwoty z tytułu umowy kredytu stanowiącej przedmiot sporu, w szczególności powódka nie udowodniła, aby złożyła skutecznie oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytu.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE