WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Zenon Stankiewicz

Sędziowie: SO Marek Wojnar

SR del. Agnieszka Ławryńczuk (spr.)

protokolant: p.o. protokolanta sądowego Anna Tarasiuk

przy udziale prokuratora Iwony Zielińskiej

po rozpoznaniu dnia 21 marca 2018 r.

sprawy A. A. (1) syna T. i B. z d. P., ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 63 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie

z dnia 30 maja 2017 r. sygn. akt IV K 552/16

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1. rozwiązuje karę łączną pozbawienia wolności wymierzoną oskarżonemu w pkt II sentencji wyroku;

2. z czynu opisanego w pkt 1 eliminuje pojęcie „znacznej ilości” i czyn ten kwalifikuje z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i na podstawie tego przepisu skazuje oskarżonego A. A. (1) na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III. na zasadzie art. 85 § 1 kk, art. 85 a kk, art. 86 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

IV. zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych w sprawie obciążając wydatkami Skarb Państwa;

V. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. W. – kasa Sadu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w II instancji oraz podatek VAT.

SSO Zenon Stankiewicz SSO Marek Wojnar SSR del. Agnieszka Ławryńczuk

Sygn. akt VI Ka 1051/17

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe z dnia 30 maja 2017 r. sygn. akt IV K 552/16 A. A. (1) został skazany za czyn stypizowany w art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i wymierzono oskarżonemu za ten czyn karę w wymiarze 1 (jednego) roku pozbawienia wolności. Oskarżony został skazany za czyn określony w art. 63 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i za popełnienie tego czynu oskarżonemu wymierzono karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności. Następnie wymierzono oskarżonemu karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, z zaliczeniem na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okresu tymczasowego aresztowania w sprawie. Nadto orzeczono przepadek dowodów rzeczowych na rzecz Skarbu Państwa. Zasądzono również na rzecz obrońcy z urzędu koszty nieopłaconej pomocy prawnej w wysokości 972 złote plus VAT oraz zobowiązano oskarżonego do uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Obrońca z urzędu oskarżonego w zakresie czynu opisanego w pkt l wyroku, zarzucił na podstawie art. 427 § l i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. mające wpływ na treść wydanego orzeczenia naruszenie prawa procesowego tj.:

1. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego A. A. (1) w zakresie, jakim podał, że ziele konopi innych niż włókniste w ilości 60,38 g netto, zabezpieczone w lokalu nr (...) przy ul. (...) w W., to jedynie fragmenty roślinne w postaci liści, będące częścią, tj. odpadem uprawianej przez oskarżonego hodowli, w sytuacji gdy wyjaśnienia te złożone na rozprawie i w postępowaniu przygotowawczym, są spójne i konsekwentne, a przede wszystkim zgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego;

2. art. 7 k.p.k. poprzez sprzeczne z zasadami prawidłowego rozumowania stwierdzenie, że skoro z opinii biegłego A. B. wynika, że ziele konopi innych niż włókniste w ilości 60,38 g netto zawiera środek odurzający, to te fragmenty roślinne w postaci liści nie mogą być uznane za część składową uprawianej przez oskarżonego hodowli;

3. art.170 § l pkt 4 i 5 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy o przesłuchanie w charakterze świadka T. (czy też według innych dokumentów zgromadzonych w postępowaniu przygotowawczym A.) K., funkcjonariusza KRP W. I Wydział Kryminalny i Techniki Kryminalistycznej, w sytuacji gdy dowód ten, pierwotnie dopuszczony przez sąd pierwszej instancji, był możliwy do przeprowadzenia i nie zmierzał w sposób oczywisty do przedłużenia
postępowania;

4. art. 170 § l pkt 4 i 5 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy o przesłuchanie w charakterze świadka P. K., w sytuacji gdy dowód ten, pierwotnie dopuszczony przez sąd pierwszej instancji, był możliwy do przeprowadzenia i nie zmierzał w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania;

5. art. 366 k.p.k. w zw. art. 167 k.p.k. polegającą na uchybieniu obowiązkowi zbadania i wyjaśnienia wszelkich istotnych okoliczności zaistniałych w sprawie, poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z zeznań świadka P. K., T. (czy też A.) K., w sytuacji gdy ich zeznania pozwoliłyby na dokonanie ustaleń mających znaczenie dla przedmiotowej sprawy;

6. które to naruszenia skutkowały mającym wpływ na treść orzeczenia błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i przyjęciem, że oskarżony posiadał znaczną ilość substancji odurzającej w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości 60,38 g netto, w sytuacji, gdy ta ilość ziela konopi pochodziła bezpośrednio z uprawy znajdującej się w lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. i była odpadkiem powstałym w procesie wegetacyjnym uprawianych przez oskarżonego 10 krzewów konopi, i błędnym przyjęciu, że zachowanie sprawcy opisane w pkt l aktu oskarżenia (numeracja przyjęta za skarżonym wyrokiem) polegające na posiadaniu ziela konopi innych niż włókniste w ilości 60,38 g netto i opisane w pkt 2) aktu oskarżenia nie stanowi jednego przestępstwa wyczerpującego znamiona określane w przepisach art. 63 ust. l ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

W zakresie czynu opisanego w pkt l wyroku, obrona zarzuciła na podstawie art. 427 § l i 2 k.pk. i art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. mające wpływ na treść wydanego orzeczenia naruszenie prawa procesowego tj.:

7. art. 170 § l pkt 5 k.p.k. polegające na oddaleniu wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu botaniki na okoliczność możliwej do uzyskania ilości ziela konopnego, jaki można było otrzymać z uprawy znajdującej się w lokalu przy ul. (...), przy uwzględnieniu ewentualnych strat powstałych w procesie hodowli, i błędnego przyjęcia przez sąd pierwszej instancji, że wniosek ten w sposób oczywisty zmierza do przedłużenia postępowania, w sytuacji gdy tylko przeprowadzenie tego dowodu pozwoliłby na oszacowanie, jaka ilość substancji odurzającej mogła powstać z uprawianych przez oskarżonego konopi innych niż włókniste;

8. art. 366 k.p.k. w zw. art. 167 k.p.k. polegające na uchybieniu obowiązkowi zbadania i wyjaśnienia wszelkich istotnych okoliczności zaistniałych w sprawie, poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu botaniki na okoliczność możliwej do uzyskania ilości ziela konopnego jakie można było uzyskać z uprawy przy
ulicy (...), w sytuacji gdy wydanie takiej opinii pozwoliłoby na dokonanie ustaleń mających znaczenie dla przedmiotowej sprawy;

9. które to naruszenia skutkowały mającym wpływ na treść orzeczenia błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegającym na bezpodstawnym przyjęciu, że uprawa 10 sztuk krzewów oraz 6 sadzonek konopi innych niż włókniste może dostarczyć znacznej ilości żywicy lub ziela konopi innych niż włókniste, a w konsekwencji błędnym przyjęciu, że oskarżonemu można przypisać popełnienie przestępstwa z art. 63 ust. l i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Niezależnie od powyższych zarzutów, na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k., skarżonemu wyrokowi zarzucono rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec A. A. (1) za każdy z przypisanych mu czynów oraz rażącą niewspółmierność kary łącznej. Naruszenie to polega na wymierzeniu oskarżonemu bezwzględnej kary pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku i sześciu miesięcy. Do naruszenia tego doszło na skutek pominięcia dyrektyw wymiaru kary opisanych w art. 53 § l i 2 k.k. i wymierzenia kary, która swoją dolegliwością przekracza stopień winy oskarżonego, co nastąpiło w szczególności wobec nieuwzględnienia przez sąd pierwszej instancji przy wymierzaniu kary motywacji oskarżonego, jego warunków osobistych i zachowania po popełnieniu przestępstwa tj. zachowywania przez A. A. (1) abstynencji, poddania się terapii odwykowej i podjęcia pracy zarobkowej, co samo w sobie stanowi także mające wpływ na treść orzeczenia naruszenie przepisów postępowania tj. art. 4 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego.

Ponadto, w zakresie przyznanych obrońcy kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, zarzucono skarżonemu orzeczeniu naruszenie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r., poz. 1801), polegające na przyznaniu obrońcy wynagrodzenia niezgodnego z przewidzianymi w tym rozporządzeniu stawkami i prawdopodobnie z pominięciem stawiennictwa obrońcy na terminach posiedzeń przed Sądem Rejonowym dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie III Wydział Karny w dniu 28 stycznia 2016 r., sygn. akt: III Kp 105/1 i Sądem Okręgowym Warszawa - Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w dniu 25 lutego 2016 r., sygn. akt: VI Kz 145/16, a także uczestniczenia przez obrońcę w czynnościach w postępowaniu przygotowawczym dotyczących zmiany zarzutów stawianych podejrzanemu wówczas A. A. (1).

Mając na uwadze powyższe zarzuty, na podstawie art. 427 § l k.p.k. zw. z art. 437 § l k.p.k., obrona wniosła o przeprowadzenie postępowania dowodowego w zakresie wniosków dowodowych oddalonych przez sąd pierwszej instancji, a następnie zmianę wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe IV Wydział Karny z dnia 30 maja 2017 r. poprzez:

I. wyeliminowane z opisu czynu opisanego w pkt 1) aktu oskarżenia (numeracja przyjęta za skarżonym wyrokiem) słów „znaczną ilość substancji odurzającej w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości 60,38 g netto" i zmianę przyjętej przez sąd w wyroku kwalifikacji prawnej w zakresie czynu z pkt 1) aktu oskarżenia poprzez przyjęcie, że oskarżony posiadając bez wymaganego zezwolenia i wbrew przepisom ustawy substancję psychotropową (...) w postaci 5 tabletek, dopuścił się przestępstwa opisanego w art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;

II. zmianę przyjętej przez sąd w wyroku kwalifikacji prawnej czynu z pkt 2) aktu oskarżenia poprzez przyjęcie, że czyn popełniony przez oskarżonego polegający na uprawie 10 sztuk krzewów oraz 6 sadzonek konopi innych niż włókniste stanowi przestępstwo z art. 63 ust. l ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii właśnie w jego typie podstawowym;

III. wymierzenie oskarżonemu za popełnione przez niego przestępstwa kary pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym roku z warunkowym zawieszeniem jej wykonania;

IV. przyznanie działającemu z urzędu obrońcy A. A. (1) (J. W., a nie K.-W.), kosztów nieopłaconej pomocy prawnej zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1801), czyli obejmującą pomoc udzieloną oskarżonemu w postępowaniu przygotowawczym polegającą na uczestniczeniu przez obrońcę w czynności dotyczącej zmiany zarzutów, posiedzeniach przed Sądem Rejonowym dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie III Wydział Karny w dniu 28 stycznia 2016 r., sygn. akt: III Kp 105/1 i Sądem Okręgowym Warszawa - Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w dniu 25 lutego 2016 r., a także w czterech rozprawach przed Sądem Rejonowym dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie IV Wydział Karny, sygn. akt: IV K 552/16;

ewentualnie o:

V. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd zważył, co następuje:

Apelacja złożona przez obrońcę oskarżonego A. A. (1) jest uzasadniona w odniesieniu do pkt 1. sentencji wyroku i przyjętej kwalifikacji prawnej przez sąd meriti. Wskazać bowiem należy, iż zgodnie z treścią wyroku SN z dnia 11 października 2017 r. sygn. III KK 73/17, „organ orzekający, ustalając znamię „znacznej ilości” środków odurzających lub substancji psychotropowych w rozumieniu art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2017 r., poz. 783 ze zm.), powinien brać pod uwagę nie tylko kryterium ilościowe, ale i jakościowe, a także i to, w jakim celu sprawca środki te lub substancje posiadał”. Natomiast orzeczenie SN z dnia 23 września 2009 r. określając miernik znacznej ilości wskazywało na taką ilość środka odurzającego lub substancji psychotropowej, która może zaspokoić potrzeby kilkudziesięciu osób uzależnionych. Dookreślając znaczenie pojęcia kilkadziesiąt wskazać należy, iż jest to zaimek określający w sposób przybliżony liczbę większą od 20. i mniejszą od 99. Dokonując w tym miejscu w sposób właściwy oceny prawnokarnej zachowania oskarżonego nie należy zapominać, że istotna jest również zawartość w suszu roślinnym substancji czynnej, ponieważ to od stężenia substancji czynnej uzależniona jest wielkość działki, której zażycie jest zdolne do wywołania efektu odurzenia. W literaturze przedmiotu przyjmuje się, że minimalna dawka aktywna oraz działka takiego środka odurzającego jak marihuana powinna być określana na 5 mg THC oraz 300-400 mg w odniesieniu do wielkości działki ( W. Krawczyk i inni: Badania narkotyków, op.cit., tabela 4 na s.19). Uwzględniając zatem okoliczność, iż opinia wydana na podstawie przeprowadzonych badań chemicznych (k. 403-415) wskazuje, iż zabezpieczona od oskarżonego ilość konopi stanowi od 60. do 120. porcji handlowych, przy przyjęciu, że zabezpieczona ilość ziela konopi wynosi 60,38 grama netto, nie wskazując przy tym w sposób wyraźny wielkości stężenia substancji czynnej zdolnej do wywołania efektu odurzenia, powoduje to konieczność zakwalifikowania zachowania oskarżonego jako wypełniającego znamiona art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Także prawodawca w treści ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wyróżnia różnorakie ilości posiadanej substancji, od której uzależnia odpowiedzialność karną. W przypadku posiadania substancji odurzającej jedynie na własny użytek ustawodawca daje możliwość umorzenia postępowania karnego wobec sprawcy na zasadzie art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Rozróżnia również wypadek mniejszej wagi określony w art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Powoduje to, iż organ procesowy dokonując właściwej subsumpcji ustalonego stanu faktycznego powinien każdorazowo brać pod uwagę kryterium ilościowo-jakościowe jak również cel dla którego sprawca dane środki posiadał. Podejmując takiej treści decyzję merytoryczną Sąd ad quem wziął także pod uwagę okoliczność, że oskarżony A. A. (1) jest osobą uzależnioną od marihuany, co bezsprzecznie wynika z kwestionariusza sporządzonego przez specjalistę terapii uzależnień. Jego treść wskazuje, że oskarżony jest uzależniony od THC i winien podjąć terapię uzależnień. Wobec powyższego przyjąć należy, iż zabezpieczona w sprawie substancja odurzająca mogła zostać wykorzystana przez oskarżonego w jakimś zakresie także na własny użytek. Nie bez znaczenia w niniejszej sprawie jest także fakt, iż przedmiotowa substancja odurzająca należy do kategorii tzw. „miękkich narkotyków”. W tym stanie rzeczy, biorąc pod uwagę powyższe oraz wobec przypisania oskarżonemu popełnienia czynu określonego art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, uprzednio eliminując z opisu czynu pojęcie „znacznej ilości”, należało wymierzyć oskarżonemu karę w wymiarze 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, uznając, że kara ta spełni swoje cele oraz jest zgodna z dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 § 1 i 2 k.k.

Odnosząc się w dalszej kolejności do zarzutów podnoszonych przez obronę w złożonej apelacji wskazać należy, iż ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii nie zawiera definicji ustawowej odpadu. Wobec powyższego korzystając z innych dostępnych źródeł wskazać należy, że pojęcie odpadu oznacza rzecz nieprzydatną, uciążliwą dla środowiska oraz substancję stałą, powstającą w wyniku bytowania i działalności człowieka. Zgodnie natomiast z definicją ustawową odpadu zawartą w treści ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. O odpadach, „odpad” to każda substancja lub przedmiot, których posiadacz pozbywa się, zamierza się pozbyć lub do których pozbycia jest obowiązany (art. 3 ust.1 pkt 6) cytowanej wyżej ustawy). Powtarzając nadto za Małym Słownikiem Języka Polskiego, odpad to resztki pozostające, odpadające przy produkowaniu czegoś. Mając na uwadze powyższe jak również uwzględniając fakt, iż zabezpieczona w sprawie substancja odurzająca zawierała substancję czynną w postaci THC, zdolną do doprowadzenia do stanu odurzenia innej osoby, trudno uznać, by takowa substancja stanowiła rzecz nieprzydatną i której nie można w jakikolwiek sposób wykorzystać, nawet w celu sprzecznym z obowiązującym porządkiem prawnym. Tym samym więc zarzut obrony wskazujący, iż zabezpieczone w przedmiotowym lokalu fragmenty roślinne w postaci liści stanowią odpad uprawianej przez oskarżonego hodowli jest zarzutem w istocie chybionym, który nie znajduje uzasadnienia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym (tj. opinii wydanej na podstawie przeprowadzonych badań chemicznych) i pozostaje w sprzeczności z samą definicją odpadu. Wskazać nadto należy, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań świadków oraz dowodów pozaosobowych uprawniał Sąd meriti do wydania decyzji merytorycznej a nieprzeprowadzenie dowodu z zeznań świadków tj. T. K. oraz P. K. nie miało wpływu na ustalenie przez sąd I-szej instancji prawdy materialnej. Ponadto wskazać należy, iż Sąd ten poczynił starania w celu ustalenia adresu zamieszkania bądź miejsca pracy świadka T. K., jednak z przyczyn od Sądu niezależnych i w istocie obiektywnych przeprowadzenie tego dowodu okazało się niemożliwe. Wskazać też należy, iż P. K. z uwagi stan psychofizyczny nie był w stanie składać zeznań w toku niniejszego postępowania, co również stanowi przyczynę obiektywną, niezależną od działań podjętych przez organ procesowy. Zaznaczyć jednak należy, iż Sąd dysponował sporządzonym przez te osoby protokołem oględzin mieszkania należącego do oskarżonego, co powoduje, że dokument ten bez przeszkód mógł zostać użyty na potrzeby ustalenia w sprawie rzeczywistego przebiegu zdarzenia, bez zbędnej potrzeby przeprowadzenia dowodu z zeznań świadków, którzy przeprowadzali czynności udokumentowane następnie w postaci protokołu oględzin miejsca. Trudno również przyjąć w realiach niniejszej sprawy, by koniecznym było przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu botaniki na okoliczność możliwej do uzyskania ilości ziela konopnego, z zabezpieczonej w sprawie uprawy konopi innych niż włókniste. Wskazać należy, iż z treści cytowanej wyżej opinii wynika, że przedmiotem badań było dziesięć sztuk świeżych roślin bądź fragmentów roślinnych o cechach charakterystycznych dla roślin konopi. Poddane badaniom rośliny zawierały substancję czynną a po podziale na porcje handlowe substancja taka byłaby zdolna do odurzenia wielu osób. Ta okoliczność niezbicie wskazuje, że zabezpieczona substancja znacznie przekraczała możliwości konsumpcyjne oskarżonego, a sama uprawa konopi innych niż włókniste była w stanie dostarczyć znaczną ilość środka odurzającego w celach niemedycznych. Na marginesie wskazać należy, iż oskarżony nie posiadał uprawnień do prowadzenia hodowli konopi innych niż włókniste. Ponadto wobec faktu, iż treść w/w opinii nie była kwestionowana przez strony a obrona miała możliwość przesłuchania biegłego A. B. i zadawania pytań, po zakończeniu przesłuchania biegłego nie wskazywała na zasadność zastosowania w sprawie dyspozycji art. 201 k.p.k. i dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego, co powoduje, że także i ten zarzut obrony wydaje się chybiony. Skonstatować zatem należy, iż materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie wymagał uzupełnienia i pozwalał na wydanie w sprawie merytorycznego rozstrzygnięcia.

Wobec zmiany kwalifikacji prawnej czynu, należało rozwiązać karę łączną pozbawienia wolności i wymierzyć oskarżonemu karę łączną w wymiarze 1 (jednego) roku pozbawienia wolności. Wymierzając karę łączną pozbawienia wolności Sąd uwzględnił dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 § 1 i 2 k.k. oraz art. 85a k.k. Niewątpliwie wymierzając karę łączną należało uwzględnić okoliczność, iż ilość posiadanej przez oskarżonego substancji odurzającej służyła do uzyskania efektu innego niż medyczny, znacznie przekraczając możliwości konsumpcyjne oskarżonego. Sąd uwzględnił przy tym fakt, iż oskarżony poddał się terapii odwykowej, obecnie pracuje zarobkowo i utrzymuje abstynencję. Jednakże z uwagi na charakter popełnionych czynów zabronionych i ich znaczną społeczną szkodliwość w rozumieniu przepisów kodeksu karnego, uwzględniając realne skutki uzależnienia, nie tylko w wymiarze zdrowotnym, w sprawie brak było podstaw do zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej pozbawienia wolności. Orzeczona kara łączna w takim wymiarze zapewne uzmysłowi oskarżonemu naganność dotychczasowego postępowania i zmotywuje w przyszłości do zachowań zgodnych z obowiązującymi normami prawnymi.

Odnosząc się do kolejnego zarzutu apelacji wskazać należy, iż sąd meriti przyznał obrońcy z urzędu prawidłowo obliczoną wysokość wynagrodzenia. Zgodnie bowiem z § 4 ust.1 Rozporządzenia MS z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2015 r., poz. 1801), opłatę ustala się w wysokości co najmniej 1/2 opłaty maksymalnej określonej w rozdziałach 2–4, przy czym nie może ona przekraczać wartości przedmiotu sprawy. Uwzględniając zatem treść w/w normy prawnej wskazać należy, iż wysokość wynagrodzenia dla obrońcy z urzędu została obliczona w sposób prawidłowy, z uwzględnieniem także etapu postępowania przygotowawczego w formie śledztwa.

Wobec trudnej sytuacji bytowej oskarżony został zwolniony w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, na zasadzie art. 624 § 1 k.p.k. Ponadto przyznano na rzecz obrońcy z urzędu wynagrodzenie zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości.

Z podanych wyżej względów orzeczono jak w wyroku.

SSO SSO SSR del.

Zenon Stankiewicz Marek Wojnar Agnieszka Ławryńczuk