UZASADNIENIE

R. W. , został obwiniony o to, że:

w dniu 9 listopada 2016r. ok. godz. 16:30 w W., na drodze publicznej, w ruchu lądowym na ul. (...) na wysokości posesji nr (...) naruszył zasady przewidziane w art. 17 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 Pord w ten sposób, że kierując pojazdem marki F. o nr rej. (...) włączając się do ruchu nie zachował szczególnej ostrożności oraz nie ustąpił pierwszeństwa kierującej pojazdem marki F. o nr rej. (...) w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

tj. o czyn z art. 86 §1 kw

Wyrokiem z dnia 11 września 2017r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi –Południe w Warszawie w sprawie sygn. akt IV W 802/17

1) Obwinionego R. W. uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu czynu,

2) Na podstawie art. 118 §2 kpwsow kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Apelację od wyroku wniósł oskarżyciel publiczny- Wydział Ruchu Drogowego Komendy Stołecznej Policji zaskarżając wyrok w całości na niekorzyść obwinionego. Na podstawie art. 103 §1, 2 i 4 kpow skarżący zarzucił:

1. Błąd w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt 3 kpk w zw. z art. 109 § 2 kw) przyjętych za podstawę uznania, że „W świetle powyższego należy nadmienić, iż zgodnie z dyspozycją art. 5 § 2 kpkw w zw. z art. 8 kpow obowiązuje nakaz rozstrzygania nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść osób oskarżonych (obwinionych). Na Sądzie ciąży obowiązek czynienia ustaleń zgodnych z prawdą. Zasada domniemania niewinności wymaga zawsze pewności stwierdzeń co do winy osoby oskarżonej (obwinionej).”,

2. Obrazę zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpow) polegające na przekroczeniu jej granic i dokonaniu oceny dowodów w sposób dowolny, wybiórczy i wbrew wskazaniom wiedzy, w tym wiedzy specjalnej z zakresu prawa o ruchu drogowym.

3. W oparciu o art. 427 § 2 i 3 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw skarżący wnosiło powołanie biegłego z zakresu ruchu drogowego oraz rekonstrukcji zdarzeń drogowych, na okoliczność ustalenia czy obwiniony stosował właściwą technikę i taktykę jazdy.

W konkluzji skarżący wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja oskarżyciela publicznego okazała się nietrafna w odniesieniu do podniesionych w niej zarzutów kwestionujących prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu I instancji co do uniewinnienia obwinionego. Zasługiwała na uwzględnienie jedynie co do zarzutu wskazanego w punkcie trzecim apelacji i skutkowała uzupełnieniem przewodu sądowego przez Sąd odwoławczy poprzez zasięgnięcie opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego i rekonstrukcji zdarzeń drogowych.

Sąd Okręgowy uwzględniając wniosek dowodowy zawarty w apelacji na podstawie art. 106a k.p.s.w. dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego celem przeprowadzenia rekonstrukcji zdarzenia drogowego i ustalenia na podstawie akt sprawy czy obwiniony R. W. w trakcie wykonywania manewru włączania się do ruchu zastosował właściwą technikę i taktykę jazdy oraz który z uczestników kolizji drogowej przyczynił się do jej zaistnienia.

Biegły wnikliwie zapoznał się z aktami sprawy, zawierającymi m. in. szkic sytuacyjny, jak również z dokumentacją zdjęciową i filmową wykonaną przez obwinionego oraz dokonał weryfikacji miejsca zdarzenia na podstawie wydruku ze strony internetowej (...) W swojej opinii z dnia 31 stycznia 2018r. biegły wykorzystując komputerowy program do symulacji ruchu i zderzeń pojazdów (...), przeprowadził analizę czasowo -ruchowo-przestrzenną przebiegu zdarzenia i przeanalizował dwie wersje przebiegu zdarzenia wynikające z dowodów osobowych.

W wersji prezentowanej przez obwinionego R. W. brak byłoby podstaw do stwierdzenia, iż jego taktyka lub technika podczas wyjeżdżania z bramy posesji były nieprawidłowe. Wyjeżdżając zatrzymał swój pojazd na części ulicy nie przeznaczonej dla ruchu pojazdów jadących ulicą (...), tak aby mieć możliwość rozeznania stanu ruchu pojazdów na jezdni. W tej wersji przebiegu zdarzenia należałoby uznać, iż nieprawidłowo zachowała się kierująca samochodem F. (...), która prowadziła pojazd po lewej stronie jezdni, wjeżdżając częściowo na część przeznaczoną dla ruchu pieszego.

W wersji prezentowanej przez kierującą samochodem F. (...) należałoby uznać, iż taktyka i technika jazdy kierującego samochodem F. (...) podczas wyjeżdżania z bramy posesji były nieprawidłowe. Obwiniony wyjeżdżając z bramy posesji, włączając się do ruchu, był obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa drugiemu uczestnikowi ruchu znajdującemu się już na ulicy (...). Fakt wjechania na tor ruchu samochodu F. (...) wskazuje, że obwiniony nie dopełnił ciążących na nim obowiązków. W tej wersji przebiegu zdarzenia należałoby uznać, iż w pewnym stopniu do zaistnienia przedmiotowej kolizji przyczyniła się kierująca samochodem F. (...), która była zobowiązana jechać możliwie blisko prawej krawędzi jezdni. Przy zachowaniu powyższego do kolizji by nie doszło.

Biegły zastrzegł w opinii, iż ocena która z dwóch możliwych wersji jest bardziej prawdopodobna jest związana ze szczegółową analizą lokalizacji i charakteru uszkodzeń obu pojazdów, która z uwagi na bardzo słabą jakość kopii fotografii przedstawiających stan obu pojazdów jest niemożliwa. W przypadku uzyskania fotografii w formie cyfrowej biegły zasugerował możliwość zmiany treści opinii. Wobec treści opinii Sąd Odwoławczy podjął czynności zmierzające do uzyskania zdjęć przesłanych przez obwinionego drogą elektroniczną na adres Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Stołecznej Policji. Podjęte czynności skutkowały nadesłaniem kopii zdjęć nagranych na płycie CD-R (k.115), dlatego wezwano na rozprawę odwoławczą biegłego celem weryfikacji treści opinii i ustalenia czy możliwe jest przyjęcie tylko jednej z wersji przebiegu wydarzeń. Na rozprawie odwoławczej biegły mgr inż. T. D. po zapoznaniu się z nadesłanymi zdjęciami uszkodzeń obu pojazdów w wersji elektronicznej zmodyfikował wnioski opinii i wskazał, że okazane zdjęcia dokumentują ślady na przednim zderzaku samochodu F., które były zlokalizowane głównie na jego czołowej części w pobliżu tablicy rejestracyjnej. Lokalizacja tych śladów wskazuje, że w chwili kolizji osie wzdłużne pojazdów pozostawały w stosunku do siebie pod kątem zbliżonym do prostego czyli 85 – 90 stopni. To w ocenie biegłego potwierdza wersję podaną przez obwinionego. Analizując wersję drugą, którą prezentuje pokrzywdzona kierującą samochodem F., to zakładając, że poruszała się przy prawej stronie jezdni wówczas uszkodzeniu w samochodzie F. uległaby prawa narożna część zderzaka, a na okazanych zdjęciach nie ma takich uszkodzeń. Lokalizacja uszkodzeń na samochodzie F. wskazuje, że kierująca samochodem F. musiała się poruszać praktycznie środkiem jezdni, a nawet lekko po lewej stronie wzdłużnej osi jezdni. Reasumując biegły ocenił, że zdjęcia okazane na rozprawie potwierdzają wersję obwinionego, a Sąd Odwoławczy uznał uzupełnioną opinię biegłego za pełną, jasną i nie budzącą wątpliwości.

W ocenie Sądu Okręgowego wobec usytuowania uszkodzeń wskazać należy, iż taktyka i technika podczas wyjeżdżania z bramy posesji przez obwinionego były prawidłowe. Wyjeżdżając zatrzymał swój pojazd na części ulicy nie przeznaczonej dla ruchu pojazdów jadących ulicą (...), tak aby mieć możliwość rozeznania stanu ruchu pojazdów na jezdni. To kierująca samochodem F. (...), która prowadziła pojazd po lewej stronie jezdni, wjeżdżając częściowo na część przeznaczoną dla ruchu pieszego zachowała się nieprawidłowo.

Po uzupełnieniu materiału dowodowego zgodnie z wnioskiem skarżącego w sprawie zaistniał dowód potwierdzający brak zawinienia R. W. w powstaniu przedmiotowej kolizji. Wskazać w tym miejscu należy, że uzupełnienie przewodu sądowego przez Sąd Okręgowy w toku postępowania odwoławczego poprzez dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego zmieniło w istotny sposób wymowę materiału dowodowego zebranego przez Sąd Rejonowy, ale na korzyść obwinionego.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy prawidłowo zebrał i ocenił materiał dowodowy, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów i doświadczenia życiowego. Wobec zaistnienia dwóch równie prawdopodobnych wersji przebiegu kolizji drogowej Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny dowodów. Natomiast uzupełnienie materiału dowodowego na etapie postępowania odwoławczego potwierdziło wersję wydarzeń przedstawioną przez obwinionego.

Reasumując przedstawiony w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia tok rozumowania Sądu I Instancji nie budzi wątpliwości. Sąd Odwoławczy w całości podzielił argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Nie zgodził się natomiast z zarzutami zawartymi w apelacji oskarżyciela publicznego, która to apelacja ma charakter wyłącznie polemiczny i w ocenie Sądu II Instancji nie zawiera żadnych argumentów, które nie byłyby przedmiotem rozważań Sądu Rejonowego i które stanowisko tego Sądu mogłyby skutecznie podważyć. Apelacja ta opiera się przede wszystkim na wersji zdarzenia podanej przez pokrzywdzoną, kierującą samochodem F. (...) nie uwzględnia natomiast wersji obwinionego i jednocześnie w sposób dowolny interpretuje przepisy prawa ruchu drogowego zapominając, że kierującego pojazdem obowiązuje ruch prawostronny i pokrzywdzona miała obowiązek jechać możliwie blisko prawej krawędzi jezdni (art. 16 ust 1 i 4 ustawy prawo o ruchu drogowym). Nie można więc zgodzić się z argumentacją podniesioną w apelacji, iż pokrzywdzona S. T. nie musiała utrzymywać prostoliniowego toru jazdy ani przejeżdżać przez próg zwalniający zachowując liniowy tor jazdy. W wersji podanej przez obwinionego, a potwierdzonej uzupełniającą opinią biegłego, to właśnie pokrzywdzona zachowała się nieprawidłowo, prowadząc pojazd po lewej stronie jezdni i wjeżdżając częściowo na pas ruchu przeznaczony dla ruchu pieszych podczas omijania progu zwalniającego.

Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie jest możliwe przypisanie obwinionemu winy w zakresie zarzuconego mu czynu. W świetle opinii biegłego d/s ruchu drogowego T. D., należy dać wiarę wersji podanej przez obwinionego R. W. kierującego samochodem F.. Wobec uzupełnienia materiału dowodowego zgodnie z wnioskiem oskarżyciela publicznego Sąd Odwoławczy uznał, iż Sąd Rejonowy doszedł do słusznego wniosku, że w przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do stwierdzenia winy obwinionego w zakresie zarzucanego we wniosku o ukaranie czynu. Konsekwencją powyższego było utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Z tych powodów Sąd Odwoławczy utrzymał zaskarżony wyrok w mocy, obciążając kosztami sądowymi w postępowaniu odwoławczym Skarb Państwa.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE