UZASADNIENIE

wyroku z dnia 29 czerwca 2018 r.

A. Ż. (1) wniósł o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 28.200 zł tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie w okresie od grudnia 2008 r. do października 2016 r. z jego nieruchomości położonej w P., gmina Ł., którą nabył w grudniu 2008 r. Wskazał, że na tej nieruchomości znajduje się rozdzielnia dla potrzeb prowadzonej przez pozwaną działalności gospodarczej. Powód domagał się również zasądzenia ustawowych za opóźnienie od dochodzonej kwoty od dnia 1 marca 2016 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia na jego rzecz od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych (k. 2-4 akt).

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych. Pozwana kwestionowała żądanie pozwu zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Wyjaśniła, że wbrew twierdzeniom pozwu nie korzysta z nieruchomości powoda w złej wierze od grudnia 2008 r., albowiem jej uprawnienie do korzystania z tej nieruchomości wynikało z porozumienia zawartego przez poprzednika prawnego pozwanego - (...) Spółkę Akcyjną (dalej: (...) S.A.) z Państwowym Przedsiębiorstwem Użyteczności Publicznej Poczta Polska w dniu 5 października 1992 r. na czas nieokreślony. Pozwana posiadała więc tytuł prawny do korzystania z nieruchomości powoda. Nadto nie wiedziała o nabyciu nieruchomości przez powoda i jego małżonkę w grudniu 2008 r. i nie miała wiedzy, że nowi właściciele kwestionują jej uprawnienie do korzystania z nieruchomości. Pozwana podniosła, że zgodnie z art. 224 § 1 k.c. samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy (k. 51-53 akt).

Po przedłożeniu przez powoda dokumentów przy piśmie z dnia 31 stycznia 2017 r. pozwana zmieniała swoje dotychczasowe stanowisko i przyznała, że pozostawała w złej wierze w chwili nabycia prawa własności nieruchomości przez powoda. Pozwana nadal kwestionowała wysokość żądanego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości (k. 96-96v akt).

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:

A. Ż. (1) i D. Ż. od 18 grudnia 2008 r. byli właścicielami na zasadach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej stanowiącego odrębną nieruchomość lokalu użytkowego o powierzchni użytkowej 46,74 m²usytuowanego w budynku położonym na działce nr (...) w miejscowości P., gmina Ł., oraz przynależnych do tego lokalu pomieszczeń znajdujących się w piwnicy tego budynku oznaczonych numerami (...) o łącznej powierzchni użytkowej 12,02 m², a także udziału wynoszącego (...) części w prawie użytkowania wieczystego gruntu - działki nr (...) oraz we własności wszelkich części budynku i innych urządzeń, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.

D. Ż. zmarła 4 stycznia 2015 r., a spadek po niej nabył wyłącznie A. Ż. (2).

Dowody: akt notarialny z 18 grudnia 2008 r. – k. 17-25 akt

postanowienie spadkowe – k. 7 akt

zdjęcia domu – k. 26-31 akt

wydruk z elektronicznej księgi wieczystej – k. 37-44 akt

Przed 18 grudnia 2008 r. właścicielem budynku położonego w P. na działce nr (...) i wieczystym użytkownikiem tej działki było Państwowe Przedsiębiorstwo Użyteczności Publicznej ,,Poczta Polska” w W. (niesporne).

Na mocy porozumienia z dnia 5 października 1992 r. zawartego przez (...) S.A. Zakład (...) w T. z Państwowym Przedsiębiorstwem Użyteczności Publicznej ,,Poczta Polska” w W. Rejonowym Urzędem Poczty w T., (...) S.A. korzystała odpłatnie z pomieszczenia technicznego o powierzchni użytkowej 10,57 m² znajdującego się na parterze wymienionego budynku w P., w którym znajdowała się jej centrala telefoniczna, oraz współużytkowała z właścicielem budynku korytarz o powierzchni użytkowej 2,94 m² zapewniający dostęp do pomieszczenia technicznego i piwnicy w tym budynku.

Pismem z dnia 19 stycznia 2007 r. Państwowe Przedsiębiorstwo Użyteczności Publicznej ,,Poczta Polska” wypowiedziało umowę najmu lokalu zajętego przez (...) S.A. na potrzeby centrali telefonicznej ze skutkiem na 30 kwietnia 2007 r. W chwili ogłoszenia przez Państwowe Przedsiębiorstwo Użyteczności Publicznej ,,Poczta Polska” o przetargu w drodze publicznej licytacji sprzedaży lokalu użytkowego położonego w P. na działce nr (...), który odbył się w dniu 27 listopada 2008 r., jak i nabycia tego lokalu przez powoda i jego żonę, (...) S.A. nie posiadała więc tytułu prawnego do jego korzystania.

W 2009 r. były prowadzone rozmowy między powodem a (...) S.A. w sprawie najmu pomieszczenia w P., w którym zlokalizowana była centrala telefoniczna, jednakże do jej zawarcia nie doszło ze względu na rozbieżności stron co do stawki czynszu.

Dowody: porozumienie z 5.10.1992 r. – k. 60-68 akt

zeznania świadków: P. D. – k. 89-90v akt, J. C. – k. 109-109v akt

zdjęcia domu i kabli w piwnicy – k. 26-31 i 88 akt

wypowiedzenie umowy najmu pomieszczenia ca potrzeby centrali telefonicznej – k. 104 akt

obwieszczenie o przetargu – k. 85 akt

projekt umowy najmu – k. 86-87 akt

opinia biegłego A. L. wraz z protokołem z wizji – k. 133-149 akt

a nadto wyjaśnienia powoda – k. 90v akt

Pismem z dnia 1 lutego 2016 r. powód wezwał (...) S.A. (następcę prawnego (...) S.A.) do zawarcia umowy dzierżawy pomieszczenia technicznego i korytarza, eksploatowanych przez pozwaną w jego lokalu w P. oraz do zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z części jego nieruchomości za okres od grudnia 2008 r. w wysokości po 500 zł miesięcznie – łącznie 48.000 zł wraz z odsetkami.

Dowód: pismo z 1 lutego 2016 r. z dowodem nadania – k. 15-16 akt

W opinii uzupełniającej z dnia 27 kwietnia 2018 r. biegły sądowy A. L. określił wysokość wynagrodzenia za bezumowne korzystanie na potrzeby centrali telefonicznej przez pozwaną z części nieruchomości powoda położonej w P. za okres od 18 grudnia 2008 r. do 30 października 2016 r. na kwotę 7.355 zł.

Dowód: opinie główna i uzupełniająca biegłego - k. 133-148 i 195-204 akt

Opinia uzupełaniająca biegłego z dnia 27 kwietnia 2018 r. nie była kwestionowana przez strony. Sąd nie znalazł również podstaw do jej kwestionowania z urzędu, gdyż została sporządzona przez doświadczonego biegłego z wieloletnim stażem, była dobrze umotywowana i opierała się na szerokim zbiorze umów najmu podobnych pomieszczeń, w tym przedłożonych przez pozwaną.

Sąd dał w całości wiarę zeznaniom świadków P. D. i J. C., albowiem nie były kwestionowane przez strony i znajdowały w większości pokrycie w przedłożonych do akt dokumentach.

W ocenie Sądu nie było podstaw do kwestionowania autentyczności i prawdziwości przedłożonych przez strony dokumentów, dlatego Sąd oparł na nich ustalenia faktyczne.

W ustalonych okolicznościach sprawy w ocenie Sądu Rejonowego powództwo zasługiwało na uwzględnienie do kwoty określonej przez biegłego A. L. w opinii uzupełniającej z dnia 27 kwietnia 2018 r.

Zgodnie z art. 225 k.c. w zw. z art. 224 § 2 k.c. samoistny posiadacz w złej wierze jest obowiązany do zapłaty na rzecz właściciela nieruchomości wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Nie ma znaczenia, czy posiadacz wie, kto jest właścicielem nieruchomości. W sprawie było bezsporne, że pozwana od 1 maja 2007 r. nie posiada tytułu prawnego do korzystania z lokalu użytkowego położonego w P., nabytego w dniu 18 grudnia 2008 r. przez powoda i jego żonę. Pozwana wiedziała, że takiego tytułu nie posiada, gdyż otrzymała wypowiedzenie umowy na korzystanie z części tego lokalu sporządzone przez Państwowe Przedsiębiorstwo Użyteczności Publicznej ,,Poczta Polska”. Co do faktu korzystania z cudzej nieruchomości pozwana pozostawała więc w złej wierze. Powodowi jako właścicielowi lokalu (w tym, jako spadkobiercy żony) należy się więc od pozwanej stosowne wynagrodzenie za korzystanie z jego rzeczy. Wysokość tego wynagrodzenia za okres objęty pozwem określono zgodnie z uzupełniającą opinią biegłego A. L. z dnia 27 kwietnia 2018 r., gdyż nie było podstaw, aby ją kwestionować. Dalej idące żądanie pozwu oddalono jako bezzasadne (zawyżone).

Odsetki ustawowe za opóźnienie od zasądzonej kwoty w punkcie 1. (pierwszym) sentencji wyroku zasądzono zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., albowiem zasądzona kwota mieściła się w wezwaniu z dnia 1 lutego 2016 r., na które pozwana nie zareagowała.

O kosztach procesu między stronami (pkt III sentencji) orzeczono na podstawie art. 100 zdanie drugie k.p.c. - według zasady stosunkowego rozdziału. Powód wygrał sprawę w 26,08% a uległ z żądaniem w 73,92%. Powód poniósł w tej sprawie następujące koszty: opłatę od pozwu w kwocie 1410 zł, koszty adwokackie w kwocie 4.800 zł (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w pierwotnym brzmieniu, obowiązującym w chwili wniesienia pozwu - Dz. U. poz. 1800), opłatę skarbową od pełnomocnictwa – 17 zł i zaliczki na biegłego – 1000 zł i 641,94 zł, czyli łącznie 7.868,94 zł. Z tej kwoty należał się mu zwrot 26,08%, czyli 2.052,22 zł. Pozwana poniosła koszty w postaci wynagrodzenia radcy prawnego – 4.800 zł (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w pierwotnym brzmieniu, obowiązującym w chwili wniesienia pozwu - Dz. U. poz. 1804) i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa – 17 zł, czyli łącznie 4.817 zł, zatem należy się jej zwrot w kwocie 3.560,73 zł (73,92% z kwoty 4.817 zł). Po wzajemnym potrąceniu pozostaje saldo na rzecz pozwanej w kwocie 1.508,51 zł i taką kwotę zasądzono w punkcie III. (trzecim) sentencji wyroku.

O kosztach sądowych w pkt IV. (czwartym) sentencji wyroku orzeczono na podstawie art. 83 ust. 2 i art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r. poz. 300 ze zm.) w zw. z art. 100 zdanie drugie k.p.c., obciążając strony kosztami biegłego wyłożonymi tymczasowo przez Skarb Państwa proporcjonalnie do tego, w jakim zakresie wygrały sprawę. Łącznie koszty te wyniosły 1.951,03 zł (k. 156, 175 i 219 akt).

Przewodniczący:	SSR Andrzej Antkiewicz
Protokolant:	stażysta Małgorzata Szewczuk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE