UZASADNIENIE

W. Z. (1) został oskarżony o to, że:

I. w dniu 12 czerwca 2016 r. w N., powiatu (...), popychając, szarpiąc za mundur i kopiąc nogą, naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza Komendy Powiatowej Policji – asp. A. G. podczas pełnienia przez nią obowiązków służbowych,

tj. o czyn z art. 222 § 1 k.k.,

II. w miejscu i czasie jak w pkt I, używając słów wulgarnych oraz powszechnie uznanych za obelżywe, znieważył funkcjonariusza Komendy Powiatowej Policji – asp. A. G. podczas i w związku z pełnieniem przez nią obowiązków służbowych,

tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k.,

III. w miejscu i czasie jak w pkt I, groził pobiciem, pozbawieniem życia i odebraniem broni służbowej funkcjonariuszowi Komendy Powiatowej Policji w L. A. G., które to groźby wzbudziły u niej uzasadnioną obawę spełnienia,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.,

IV. w miejscu i czasie, jak w pkt I, szarpiąc i kopiąc, naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza Komendy Powiatowej Policji – post. M. R. podczas pełnienia przez niego obowiązków służbowych,

tj. o czyn z art. 222 § 1 k.k.,

V. w miejscu i czasie jak w pkt I, groził pobiciem, pozbawieniem życia i odebraniem broni służbowej funkcjonariuszowi Komendy Powiatowej Policji w L. M. R., które to groźby wzbudziły u niego uzasadnioną obawę spełnienia,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Bolesławcu wyrokiem z dnia 19 października 2017 r. w sprawie II K 250/16:

1. oskarżonego W. Z. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt I i IV części wstępnej wyroku, przy przyjęciu działania
w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności, tj. czynów stanowiących występki z art. 222 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 222 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności,

2. oskarżonego uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku stanowiącego występek z art. 226 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 226 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności,

3. oskarżonego uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt III i V części wstępnej wyroku, przy przyjęciu działania w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności, tj. czynów stanowiących występki z art. 190 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności,

4. na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 1 k.k. i art. 91 § 2 k.k. połączył orzeczone w pkt 1, 2 i 3 wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

5. na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności, zaliczył 2 dni zatrzymania w okresie od 12 do 14 czerwca 2016 r.,

6. na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego koszty sądowe w kwocie 250 zł na rzecz Skarbu Państwa i wymierzył mu opłatę w wysokości 60 zł.

Apelację od tego wyroku wywiódł oskarżyciel publiczny, zaskarżając na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k., art. 427 § 1 i 2 k.p.k., art. 444 § 1 k.p.k. oraz art. 447 § 2 k.p.k. wyrok na niekorzyść oskarżonego W. Z. (1) w części orzeczenia o karze.

Powołując się na przepis art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 4 k.p.k. zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonych wobec oskarżonego W. Z. (1) następujących kar:

- za czyny I i IV – 2 miesięcy pozbawienia wolności;

- za czyny III i V – 1 miesiąc pozbawienia wolności;

- za czyn II – 1 miesiąc pozbawienia wolności;

jak również kary łącznej w wymiarze 3 miesięcy pozbawienia wolności, przede wszystkim na skutek niedostatecznego uwzględnienia znacznego stopnia zawinienia sprawcy, wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynów oraz właściwości i warunków osobistych oskarżonego, jego demoralizacji i zdeprawowania, nagannego sposobu życia przed popełnieniem czynu zabronionego, w szczególności wielokrotnej dotychczasowej karalności, co sprawia, że orzeczone kary uznać należy bez wątpienia za rażąco niewspółmiernie łagodne, a tym samym nie spełniające przypisanych celów w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej.

Stawiając powyższy zarzut prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej kary poprzez orzeczenie wobec oskarżonego W. Z. (1) następujących kar:

- za czyny I i IV przy zastosowaniu art. 91 § 4 k.k. – 4 miesięcy pozbawienia wolności;

- za czyny III i V przy zastosowaniu art. 91 § 4 k.k. – 4 miesięcy pozbawienia wolności;

- za czyn II – 4 miesięcy pozbawienia wolności;

- kary łącznej – 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora nie zasługiwała na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie stan faktyczny nie był przez skarżącego kwestionowany, przez co zasadne jest przyjęcie, że Sąd I instancji ustalił go w sposób nie budzący wątpliwości i prawidłowo odzwierciedlający przebieg wydarzeń. Sąd Odwoławczy wskazuje ponadto, iż ocena zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, na podstawie którego ustalono stan faktyczny, również nie budzi żadnych zastrzeżeń.

Treść zarzutu zawartego w apelacji prokuratora nie pozostawia wątpliwości, że wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe za poszczególne przestępstwa, a w konsekwencji również wymierzona kara łączna ocenione zostały przez skarżącego jako rażąco niskie, szczególnie gdy weźmie się pod uwagę jego dotychczasową karalność. Zdaniem Sądu Odwoławczego jednak argumentacja skarżącego nie przekonuje.

Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem z rażącą niewspółmiernością kary w rozumieniu art. 438 § 4 k.p.k. mamy do czynienia, gdy przy orzekaniu kar jednostkowych lub kary łącznej nienależycie uwzględniono zawarte w kodeksie karnym dyrektywy jej wymiaru (art. 53 § 1 k.k.). O karze rażąco niewspółmiernej możemy przy tym mówić tylko wówczas, gdy wymiar ten pozostaje w rażącej dysproporcji w stosunku do kary, jaką zazwyczaj wymierza się za dany czyn, przy uwzględnieniu wspomnianych dyrektyw jej wymiaru. Nie może więc chodzić tutaj o zwykłą nieproporcjonalność, lecz o nieproporcjonalność zasadniczą, której poziomu w żaden sposób nie da się zaakceptować.

Sąd Okręgowy nie znalazł powodów, dla których należałoby ingerować w rozstrzygnięcie o karze pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego W. Z. (1). W tej materii granice swobodnego uznania sędziowskiego nie zostały przekroczone. Sąd I instancji wymierzając W. Z. (1) karę łączną 3 miesięcy pozbawienia wolności jak i kary jednostkowe za przypisane mu czyny w pełni uwzględnił wszystkie okoliczności mające wpływ na wymiar zastosowanych sankcji, w tym w szczególności wcześniejsze skazania na kary pozbawienia wolności, czego dowodem jest treść pisemnych motywów wyroku (k. 172, s. 3-4 pisemnego uzasadnienia).

Wbrew twierdzeniom skarżącego wymierzona oskarżonemu kara łączna w wymiarze 3 miesięcy pozbawienia wolności za czyny przypisane oskarżonemu nie jest karą rażąco niską. Z załączonej do akt sprawy karty karnej oskarżonego wynika, że od 2009 był karany 7 – krotnie, w tym 4 razy za przestępstwa przeciwko mieniu oraz 2 razy za czyny określone w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii. Co prawda jeden z czynów, za które wymierzono oskarżonemu karę pozbawienia wolności stanowił przestępstwo kwalifikowane z art. 280 § 1 k.k., jednak został on popełniony dawno, wyrok skazujący zapadł w 2000 r. Od tego czasu za przestępstwo z użyciem przemocy W. Z. skazany został raz za czyn z art. 158 § 1 kk. (k. 164 - k. 165). Wobec oskarżonego orzekano początkowo kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania, które następnie były zarządzane ze względu na popełnianie kolejnych przestępstw. Nie można jednak stracić z pola widzenia, że oskarżony w trakcie swojej wieloletniej działalności przestępczej popełniał czyny różne rodzajowo, spośród których, zdecydowaną mniejszość stanowiły przestępstwa przeciwko życiu lub zdrowiu, bądź z użyciem przemocy.

Wymierzeniu kar jednostkowych za poszczególne czyny w wysokości proponowanej przez skarżącego, a w konsekwencji również kary łącznej w wysokości 10 miesięcy sprzeciwiają się także okoliczności sprawy. Oskarżony dopuścił się swojego zachowania wobec funkcjonariuszy policji, w związku z ich interwencją. Z racji charakteru pełnionych obowiązków są oni w wysokim stopniu narażeni na niebezpieczeństwo, powinni mieć jednak silny charakter i być odpornymi na stres. Zarówno od mężczyzn jak i od kobiet przyjętych w tej służbie wymaga się dużej odporności i umiejętności interpersonalnych, które umożliwiają właściwe zachowanie się w sytuacjach trudnych i nieprzewidzianych. Zauważyć należy, że zachowanie oskarżonego choć wykazuje brak poszanowania dla porządku publicznego i wysoki stopień zdemoralizowania, to nie wywołało daleko idących, negatywnych skutków dla zdrowia pokrzywdzonych, co wynika z dołączonych do akt sprawy opinii sądowo – lekarskich (k. 41- k. 42). Nie usprawiedliwia to zachowania oskarżonego, ma jednak wpływ na wymiar kary. Poza sporem pozostaje okoliczność, że W. Z. (1) jest sprawcą niepoprawnym, lekceważącym i notorycznie naruszającym porządek prawny, wobec którego wolnościowe kary pozostają nieskuteczne.

Biorąc zatem pod uwagę podniesione w apelacji prokuratora okoliczności obciążające oskarżonego, Sąd Okręgowy zważył, że poszczególne kary jednostkowe, jak również kara łączna 3 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona wyrokiem Sądu meriti nie nosi cech nadmiernej pobłażliwości. Jest to kara o charakterze izolacyjnym, którą nie sposób mieć za rżąco łagodną.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego W. Z. (1).

Na podstawie art. 636 § 1 kpk Sąd Okręgowy stwierdził, że koszty sądowe za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE