UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2012 roku Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił powództwo K. K. i C. K. o zobowiązanie S. D. do złożenia oświadczenia woli w zakresie przeniesienia na rzecz powodów prawa własności ½ zabudowanej nieruchomości położonej w S. przy ul. (...), stanowiącej zabudowaną działkę gruntu, oznaczoną nr działki (...), dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w S. prowadzi księgę wieczysta nr KW (...). Jednocześnie Sąd I Instancji zasądził solidarnie od K. K. i C. K. na rzecz pozwanej kwotę 3.617 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powyższy wyrok zapadł na podstawie poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych, których najistotniejsze elementy przedstawiają się następująco:

W dniu 23 marca 1991 roku S. K. (1) (obecnie D. - dalej wskazywana jako S. D.) z domu G. i S. K. (2) zawarli związek małżeński.

W dniu 10 czerwca 2002 roku K. K., C. K., S. K. (2) i S. D. zawarli w formie aktu notarialnego - umowę darowizny, na mocy której K. i C. małżonkowie K. darowali S. K. (2) i S. D., do ich majątku objętego wspólnością ustawową, własność zabudowanej działki gruntu położonej we wsi M., dla której Sąd Rejonowy w S. prowadził zbiór dokumentów ZD nr (...). S. K. (2) i S. D. darowiznę tę przyjęli. Jednocześnie obdarowani ustanowili nieodpłatnie na rzecz C. i K. małżonków K. dożywotnią służebność osobistą polegającą na prawie korzystania z parteru budynku mieszkalnego. Pierwotnym zamiarem powodów było obdarowanie jedynie syna S. K. (2), jednakże z uwagi na jego prośbę darowizna została poczyniona również na rzecz S. D..

Pozwana nie nalegała, aby darowizna przedmiotowej nieruchomości obejmowała również jej osobę. Nadto nie deklarowała udzielania pomocy powodom w przyszłości, a obowiązek takiej treści nie został ujęty w akcie notarialnym darowizny.

S. K. (2) i pozwana zamieszkali we wzniesionym - wspólnymi siłami i z pomocą powodów - piętrze przedmiotowego budynku. Na parterze zaś mieszkali darczyńcy. S. D. wraz z synem powodów zostali ujawnieni jako współwłaściciele przedmiotowej nieruchomości na zasadach wspólności ustawowej w księdze wieczystej nr (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w S.

W 2004 roku relacje małżeńskie pomiędzy pozwaną i jej mężem uległy pogorszeniu, na skutek czego S. D. związała się z innym mężczyzną – P. D.. Jednocześnie pozwana wyprowadziła się wraz ze swoją córką J. z przedmiotowej nieruchomości, zaś jej kontakt z mężem oraz powodami był znikomy, albowiem żadna ze stron nie dążyła do jego zachowania. S. D. starała się odwiedzać w miejscu zamieszkania powodów swego syna, jednakże z uwagi na incydent z udziałem S. K. (2), który chciał rzucić cegłą w jej samochód, zaprzestała jakichkolwiek kontaktów z S. K. (2) i powodami, zaś z synem P. spotykała się poza miejscem zamieszkania K. K. i C. K..

Wobec rozkładu pożycia małżeńskiego pozwanej z S. S. D. wystąpiła z powództwem o rozwód. W tym samym czasie w dniu 4 lutego 2005 roku powodowie wystąpili przeciwko S. D. z powództwem o zobowiązanie jej do złożenia oświadczenia woli o powrotnym przeniesieniu na powodów przysługującego jej udziału w przedmiotowej nieruchomości w związku z odwołaniem darowizny wobec rażącej niewdzięczności pozwanej wyrażającej się w lekceważeniu darczyńców, poniżaniu ich, buntowaniu syna przeciw nim oraz wysoce nagannego zachowania wobec syna darczyńców S. K. (2) w postaci zdrady małżeńskiej, kradzieży wspólnego mienia i porzucenia męża. W toku procesu, powodowie złożyli również oświadczenie o odwołaniu darowizny wobec syna S. K. (2) i zmodyfikowali powództwo w ten sposób, że wnieśli o zobowiązanie S. D. i S. K. (2) do przeniesienia na rzecz powodów własności przedmiotowej nieruchomości. W istocie jednak chcieli jedynie pozwaną pozbawić własności przedmiotowej nieruchomości. Wyrokiem z dnia 10 maja 2006 roku, wydanym w sprawie sygn. akt XIII C 99/05, Sąd Okręgowy wŁ.XIII Wydział Cywilny z siedzibą w S. oddalił powództwo, zaś Sąd Apelacyjny w Łodzi, wyrokiem z dnia 11 maja 2007 roku, sygn. akt I ACa 1137/06, oddalił apelację powodów.

Wyrokiem z dnia 17 lipca 2007 roku wydanym w sprawie sygn. akt XIII RC 59/05 Sąd Okręgowy w Ł., XIII Wydział Cywilny z siedzibą S. rozwiązał przez rozwód z winy żony związek małżeński pomiędzy S. K. (2) a S. K. (1).

Powodowie są osobami starszymi - K. K. ma 76 lat, zaś C. K. ma 80 lat. Oboje mają kłopoty ze zdrowiem, cierpią na wiele przewlekłych chorób. Stan ten trwa już co najmniej od 2005 roku. Zwłaszcza powódka, potrzebuje opieki innej osoby. K. K. dużo wsparcia udziela mąż, który poruszając się rowerem robi zakupy i gotuje. Powodowie mieszkają niezmiennie na parterze przedmiotowego domu wraz z synem - byłym mężem pozwanej - oraz jego nową partnerką i jej dzieckiem. S. K. (2) opiekuje się rodzicami. Pracuje w warsztacie na terenie posesji, gdzie mieszka z rodzicami, zatem cały czas jest w pobliżu. Niedaleko mieszka drugi syn powodów wraz z żoną, który prowadzi sklep i w razie potrzeby wszędzie zawozi powodów. Powódka otrzymuje emeryturę w kwocie 1.100 złotych netto miesięcznie. Powód otrzymuje miesięcznie emeryturę w wysokości około 2.000 złotych netto. Powodowie nie potrzebują pomocy finansowej, o czym świadczy chociażby fakt darowania na rzecz K. ofiary w kwocie 8 tysięcy złotych z przeznaczeniem na witraż w podziękowaniu za zdrowie.

Powodowie i pozwana nie darzą się sympatią. S. D. boi się swojego byłego męża, ze względu na wcześniej prezentowane przez niego agresywne zachowanie.

S. K. (2) nie uiszcza alimentów na rzecz córki, nie pomaga finansowo również synowi P., który jest studentem (...).

Powodowie nie utrzymują kontaktów z wnukami - dziećmi pozwanej i S. K. (2), pomimo że S. D. nie utrudnia w żaden sposób tych kontaktów. K. K. i C. K. nie interesują się P. K. - nie pamiętają o jego urodzinach, imieninach, nie interesują się ważnymi wydarzeniami w jego życiu jak np. egzamin maturalny.

W chwili obecnej, przed Sądem Rejonowym w S., toczy się postępowanie w sprawie I Ns 374/08 o podział majątku wspólnego S. D. i S. K. (2).

Powodowie uważają, że S. D. nie należy się prawo własności nieruchomości z uwagi na nieudany związek z ich synem. Tym samym poprzez niniejsze postępowanie mają na celu odzyskanie własności uprzednio darowanej nieruchomości.

Powodowie sporządzili - w lutym i marcu 2011 roku - listy, w których opisali swój stan zdrowia, wskazali, że potrzebują od pozwanej wsparcia, opieki i pomocy w pracach domowych. Napisali również, że większość ich dochodów pochłaniają wizyty lekarskie i zakup leków, których muszą sobie odmawiać ze względu na konieczność utrzymania przedmiotowej nieruchomości.

S. D. nie zagregowała jednak w żaden sposób na powyższe korespondencje uznając, że nie jest prawdą by powodowie potrzebowali i chcieli pomocy i zainteresowania właśnie od niej.

W świetle powyższych ustaleń Sąd I Instancji uznał, że powództwo podlega oddaleniu.

Sąd Okręgowy wskazał, że w toku postępowania powodowie nie wykazali podstawowej przesłanki z art. 898 § 1 k.c - rażącej niewdzięczności S. D. względem darczyńców, która warunkuje skuteczność odwołania darowizny. W świetle poczynionych ustaleń faktycznych podnoszona przez powodów potrzeba uzyskania pomocy ze strony pozwanej jawiła się jako pozorna i stworzona dla potrzeb niniejszego postępowania. Sąd I Instancji uznał, że nie świadczy o rażącej niewdzięczności pozwanej brak reakcji na listowną korespondencję wzywającą ją do udzielenia pomocy powodom. Zdaniem Sądu Okręgowego działanie powodów było jedynie pretekstem do wszczęcia postępowania sądowego. Realia niniejszej sprawy wykazały bowiem, że powodowie znajdują się pod opieką S. K. (2) oraz jego brata, którzy udzielają im niezbędnej pomocy. Jednocześnie K. K. i C. K. znajdują się w dobrej kondycji finansowej, na co wskazywały zarówno uzyskiwane przez nich dochody, fakt poczynienia stosunkowo wysokiej ofiary na rzecz miejscowego K., jak również twierdzenia powoda, który wprost stwierdził, że nie potrzebuje wsparcia finansowego od pozwanej. Nie stanowił również przekonywującego argumentu fakt, że S. D. nie utrzymuje stałego kontaktu z powodami z uwagi na wzajemną niechęć i skonfliktowanie stron, jak również wrogość ze strony jej byłego męża. Jednocześnie Sąd Okręgowy podniósł, że zgromadzony materiał dowodowy nie wykazał, ażeby pozwana utrudniała kontakt powodów z ich wnukami.

Wymienione okoliczności doprowadziły Sąd I Instancji do konkluzji, że zachowanie S. D. nie może być postrzegane jako rażąco niewdzięczne w stosunku do powodów tym bardziej, że dla uznania konkretnego zachowania za wypełniające treść art. 898 § 1 k.c. wymagane jest wykazanie świadomego i nieprzyjaznego zamiaru ze strony obdarowanego. W konsekwencji Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uwzględnienia powództwa w niniejszej sprawie. Jednocześnie obciążył powodów obowiązkiem zwrotu kosztów procesu zgodnie z wyrażoną w art. 98 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Powyższy wyrok został zaskarżony w całości przez pełnomocnika powodów, który zarzucił niniejszemu rozstrzygnięciu naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny materiału dowodowego, czego wynikiem było oddalenie powództwa w całości w sytuacji, gdy prawidłowa ocena tego materiału winna prowadzić do jego uwzględnienia, a w szczególności:

a) pominięcie zeznań powódki i brak dokonania ich oceny w części, w której wskazuje ona na to, iż przyczyną zwrócenia się z prośbą o pomoc do pozwanej było pogorszenie się jej stanu zdrowia oraz zaangażowanie syna powódki w pracę zawodową w takim zakresie, iż nie może w każdej sytuacji pomagać matce, a nadto odmowa wiary zeznaniom powódki w zakresie w jakim wskazywała ona na obietnicę złożoną jej przez pozwaną pomocy w przyszłości oraz dokonania darowizny pod warunkiem, iż takiej pomocy będzie powodom w przyszłości udzielać;

b) pominięcie zeznań powoda i brak dokonania ich oceny w części, w jakiej wskazuje on na potrzebę uzyskiwania pomocy od pozwanej z uwagi na brak możliwości udzielania powodom takiej pomocy przez syna poodów w pełnym zakresie, zapotrzebowania na pomoc pozwanej z uwagi na pogorszenie się stanu zdrowia powodów i braku możliwości uzyskania tej pomocy w wymaganym zakresie od synów oraz dokonania darowizny na rzecz pozwanej i świadka pod warunkiem udzielania pomocy powodom w przyszłości, a nadto pominięcie tych zeznań w zakresie w jakim wynika z nich, iż w przeszłości pozwana odwiedzała powoda w szpitalu,

c) pominięcie zeznań świadka S. K. (2) w zakresie, w jakim wskazuje on na zły i ciągle pogarszający się stan zdrowia powodów jak również zwiększenie zapotrzebowania powodów na pomoc innych osób, w tym od pozwanej,

d) pominięcie zeznań pozwanej w zakresie, w jakim wskazuje ona iż w przeszłości pomagała powodom, gdy zwracali się oni z prośbą o taką pomoc,

e) błędną ocenę zeznań powodów sprowadzającą się do wniosku, iż skoro powódka mogła dokonać w przeszłości darowizny na K., to obecny stan finansów powodów jest dobry.

W konkluzji wywiedzionego środka odwoławczego skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie jak w petitum pozwu, tj. zobowiązanie pozwanej S. D. do przeniesienia na powodów K. K. i C. K. prawa własności 1/2 zabudowanej nieruchomości położonej w S. przy ul. (...), stanowiącej zabudowaną działkę gruntu, oznaczoną nr działki (...), dla której to nieruchomości księgę wieczystą prowadzi Sąd Rejonowy w S., Wydział Ksiąg Wieczystych, nr KW (...) oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego obejmującego postępowanie przed Sądem I i II instancji. Ewentualnie pełnomocnik skarżących wniósł o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz orzeczenia co do kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego powodów.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik pozwanej wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie na rzecz pozwanej kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swego pisma procesowego pełnomocnik pozwanej wskazał na prawidłowość dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny dowodów przy jednoczesnym braku wykazania przez skarżących naruszenia reguł art. 233 § 1 k.p.c. Jednocześnie podniósł, że kwestionowanie rozstrzygnięcia przez powodów z argumentacją zawartą w ich apelacji nie zasługuje na aprobatę z uwagi na brak podstaw tak faktycznych, jak i prawnych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Sąd Apelacyjny podziela w pełni ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I Instancji i przyjmuje je jako własne.

Apelacja powodów nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zgodnie z dyspozycją art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Przedmiotowy przepis statuuje zasadę swobodnej oceny dowodów, która stanowi jeden z przejawów niezawisłości sędziowskiej. Granice swobodnej oceny dowodów określają trzy czynniki: logiczny, ustawowy oraz ideologiczny. Czynnik logiczny związany jest z obowiązkiem sądu wyprowadzenia z zebranego materiału procesowego wniosków zgodnych z regułami logiki. Ten wymóg dotyczy wyprowadzenia wniosków po ocenie każdego dowodu z osobna, a także powiązania wszystkich wniosków w jedną logiczną całość. Czynnik ustawowy wyraża przepis art. 233 k.p.c., który stanowi, że ocena sądu ma być oparta na wszechstronnym rozważeniu zebranego materiału. Taka ocena obejmuje kolejno jego uporządkowanie, odniesienie się do wszystkich przeprowadzonych dowodów i każdego z osobna i w konsekwencji wskazanie, które z faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy zaistniały, bądź nie zaistniały. Istotą oceny dowodów jest wybranie tych, które weszły w skład podstawy rozstrzygnięcia i odrzucenie tych, którym sąd odmówił wiarogodności i mocy dowodowej. Trzeci czynnik, określany jako ideologiczny, bądź też psychologiczny związany jest ze świadomością prawną sądu. Zaliczany stanowi niewątpliwie element subiektywny oceny związany z osobowością sędziego. W tej mierze "własne przekonanie" sędziego w kwestii wartości poszczególnych dowodów determinowane jest jego indywidualną wiedzą (świadomością) społeczną i prawną (por. komentarz H. Doleckiego do art. 233 k.p.c., Lex).

Wypada zauważyć, że skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania, lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (por. postanowienie SN z dnia 6 listopada 1998 r., II CKN 4/98 nie publ. wyrok SN z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/2000, OSNC 2000, nr 10, poz. 189, wyrok SN z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 76/99, OSNAPiUS 2000, nr 19, poz. 732). Skarżący powinien zwłaszcza wskazać, jakie kryteria oceny zostały naruszone przez sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im taką moc przyznając (por. postanowienie SN z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, Lex nr 52753, wyrok SN z dnia 6 lipca 2005 r., III CK 3/05, Lex nr 180925).

Sąd Apelacyjny podziela w całej rozciągłości przedstawione powyżej poglądy, które stanowią ugruntowany dorobek judykatury. Jednocześnie konfrontując ich treść ze stanowiskiem skarżących należało uznać, że zarzuty stawiane zaskarżonemu rozstrzygnięciu nie mogły być uznane za zasadne, albowiem powodowie nie wykazali, ażeby Sąd I Instancji przekroczył wyznaczone w treści art. 233 § 1 k.p.c. ramy swobodnej oceny dowodów. Wnikliwa analiza zgromadzonego materiału dowodowego doprowadziła Sąd Okręgowy do prawidłowych wniosków, które oparte były na zasadach logiki, doświadczenia życiowego oraz wskazaniach wiedzy. Zdaniem Sądu Apelacyjnego treść wywiedzionego środka odwoławczego wyraża jedynie polemikę z rozstrzygnięciem Sądu I Instancji, które jest prawidłowe, za czym przemawia szereg argumentów.

W pierwszej kolejności zaznaczyć należy, że Sąd Okręgowy trafnie dokonał oceny okoliczności związanych ze stanem zdrowia powodów. Zarówno K. K., jak i C. K. znajdują się w podeszłym wieku, co nierozerwalnie wiąże się z możliwością zwiększonego występowania poszczególnych schorzeń. Jednocześnie w odniesieniu do powódki niekwestionowanym był fakt, że niemalże całe swe życie zmagała się z różnego rodzaju dolegliwościami m.in. cukrzycą, jaskrą, nadciśnieniem, a także przeszła operację nogi oraz żołądka. Nadto powodowie nie przedstawili dowodów, świadczącym o tak istotnym pogorszeniu stanu ich zdrowia w ostatnim okresie, które uzasadniałoby konieczność zwiększenia zakresu pomocy, jaką otrzymują obecnie ze strony swych synów. Nie można bowiem stracić z pola widzenia faktu, że S. K. (2) mieszka w tej samej nieruchomości co powodowie, zaś drugi ich syn w niedalekiej okolicy, co umożliwia otrzymanie niezbędnej pomocy i opieki. W tym kontekście Sąd Okręgowy zasadnie przyjął, że sporządzenie korespondencji listownej do pozwanej po niemalże 6 latach braku jakiegokolwiek kontaktu i zainteresowania, było czynnością wykonaną dla potrzeb toczącego się postępowania, mającą na celu wykazanie rażącej niewdzięczności pozwanej.

Po wtóre, znajduje uzasadnienie w regułach związanych ze swobodną oceną materiału dowodowego stwierdzenie Sądu I Instancji, że pozwana nie składała obietnic osobistej pomocy powodom w przyszłości. Przemawiają za tym okoliczności objęcia darowizną S. D., brak dobrych relacji pomiędzy stronami, także w trakcie trwania małżeństwa z S. K. (2), jak również niewyartykułowanie obowiązku opieki w treści aktu notarialnego. Zasady logiki i doświadczenia życiowego przemawiają za uznaniem, iż argument ten miał służyć korzystnemu dla powodów rozstrzygnięciu procesu, pomimo że nie znajdował odzwierciedlenia w rzeczywistym stanie faktycznym.

Słusznie zdaniem Sądu Apelacyjnego pominięte zostały przez Sąd I Instancji argumenty dotyczące odwiedzania przez pozwaną C. K. podczas jego pobytu w szpitalu, a także udzielania bieżącej pomocy w przeszłości. Warto zauważyć, że wskazane zachowania wynikały z zachowywania stosunkowo poprawnych relacji między stronami oraz zamieszkiwania przez S. D. w nieruchomości należącej pierwotnie do powodów. Z uwagi na zmianę relacji między stronami po rozwiązaniu małżeństwa z synem powodów, a w szczególności brakiem kontaktu i wzajemnego zainteresowania, okoliczności wskazywane przez skarżących nie mogły mieć wpływu na ocenę zachowania pozwanej.

Wreszcie nie sposób odmówić racji rozważaniom Sądu I Instancji w zakresie określenia sytuacji finansowej powodów jako dobrej. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Okręgowy wywiódł taki wniosek nie tylko z faktu dokonania darowizny na rzecz miejscowego Kościoła, ale również uzyskiwanych dochodów, posiadanego majątku, a także stwierdzenia C. K., który zanegował potrzebę pomocy materialnej ze strony pozwanej w toku niniejszego postępowania. Na marginesie należy podnieść, że kwota darowana na rzecz miejscowego Kościoła jest stosunkowo wysoka. Trzeba też dostrzec, że od momentu jej dokonania w sytuacji życiowej powodów nie nastąpiła na tyle istotna zmiany, które przemawiałyby za inną oceną ich sytuacji finansowej, niż dokonana przez Sąd Okręgowy.

Formułując zarzuty w odniesieniu do oceny materiału dowodowego w przedstawionych powyżej kwestiach skarżący nie wskazali na naruszenie żadnej z reguł ocennych (zasady wiedzy, logiki i doświadczenie życiowe), która mogłaby powodować uznanie rozstrzygnięcia w tej mierze za wadliwe. Powodowie w części motywacyjne apelacji zaprezentowali swoje stanowisko i subiektywną ocenę poszczególnych środków dowodowych, przy czym nie uzasadnili na czym miał polegać błąd Sądu Okręgowego w przyjętym przez niego stanowisku.

Powyższe względy prowadzą do konkluzji, że Sąd I Instancji wnikliwie ocenił zgromadzony materiał dowodowy przy użyciu kryteriów wskazanych w art. 233 § 1 k.p.c. nie wychodząc po za jego ramy. Jednocześnie zaprezentowana przez Sąd Okręgowy ocena dowodów znajdowała uzasadnienie w stanowisku skarżących. Nie może pozostawać bez znaczenia dla oceny poszczególnych środków dowodowych przedstawienie przez K. K. i C. K. ich prawdziwych intencji związanych z toczącym się procesem. Powodowie w ramach swych twierdzeń wprost wskazali, że pozwana powinna zwrócić darowaną jej część nieruchomości z uwagi na nieudany związek małżeński z ich synem. Jednocześnie podkreślali niesprawiedliwość, jaka ich dotknęła przez darowanie obecnie już obcej dla nich osobie części swego dorobku życiowego. Sąd Okręgowy zasadnie uwzględnił tą okoliczność w procesie oceny materiału dowodowego, który doprowadził go do konkluzji, że zachowanie S. D. nie cechowało się rażącą niewdzięcznością. Tym samym zarzuty zawarte w apelacji powodów przedstawiają się jednie jako polemika z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu Okręgowego.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c.

Orzekając o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Apelacyjny miał na względzie treść art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. W konsekwencji zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz S. D. kwotę 2.700 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego (§ 13 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokatów oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu – Dz. U. 2002, Nr 163, poz. 1348 z późń. zm.)

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE