UZASADNIENIE

Pozwem złożonym 17 lipca 2015r. powód (...) Bank (...) S.A. z siedziba we W. wniósł o zasądzenie pozwanej J. K. kwoty 1794,67 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od kwoty 1409,14 zł poczynając od dnia 20 czerwca 2015r. i kosztami postępowania. Powód wskazał w uzasadnieniu, że udzielił pozwanej kredytu w zakresie zawarcia umowy o przyznanie limitu kredytowego i umowy wydanie i korzystanie z karty kredytowej, w związku z czym pozwana otrzymała limit w wysokości 1700 zł. Pozwana była zobowiązana do spłaty kredytu zgodnie z comiesięcznymi wyciągami generowanymi do niej, na podstawie umowy. Pomimo wezwań i monitów nie wywiązała się z obowiązku spłaty. W związku z tym po upływie terminu, do którego J,. K. zobowiązana była uregulować zadłużenie, całość zadłużenia stała się wymagalna z dniem uprawomocnienia się oświadczenia o wypowiedzeniu umowy tj. 20 czerwca 2015r. Strona powodowa wskazała, że na żądanie pozwu składa się suma roszczenia z tytułu kapitału oraz odsetek, kosztów, opłat i prowizji, z czego kapitał stanowi kwota 1409,14 zł, od której liczone są odsetki według czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w skali roku, 270,53 zł to odsetki za okres od dnia 13 października 2005r., , zaś 115 zł to koszty, opłaty i prowizje.

Sąd Rejonowy Lublin Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym uwzględnił żądanie pozwu w całości.

Postanowieniem z 27 kwietnia 2016r. ten sam sąd uchylił nakaz i przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu sądowi.

W odpowiedzi na pozew kurator ustanowiony dla nieznanej z miejsca pobytu uczestniczki, wniósł o oddalenie powództwa w całości. W jej treści zgłosił zarzut nieistnienia roszczenia, co do zasady, niewykazania jego wysokości oraz przedawnienia roszczenia. W szczególności podniósł on, że strona powodowa nie sprostała ciężarowi dowodowemu w zakresie wykazania aktywacji przyznanego pozwanej limitu, kwot wykorzystanych przez nią. Zakwestionował możliwość czynienia ustaleń na podstawie wyciągu z ksiąg banku, jako dokumentu prywatnego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 października 2005r. (...) Bank S.A. zawarł z J. K. umowę o przyznanie limitu kredytowego i wydanie i korzystanie z karty kredytowej Maxima nr (...). Na mocy postanowień wskazanych umów powódka udzieliła pozwanej limitu kredytowego do kwoty 1.700 zł. dla potrzeb korzystania z którego otwarty został rachunek nr (...). Oprocentowanie nominalne od wykorzystanego limitu kredytowego było zmienne i na dzień zawarcia umowy wynosiło 31,90 % w stosunku rocznym dla transakcji gotówkowych i 29,90% dla transakcji bezgotówkowych. Umowa o przyznanie limitu kredytowego została zawarta na okres jednego roku do 13 października 2006 r. Postanowienia umowy przewidywały, że bank będzie automatycznie przedłużał umowę na kolejne roczne okresy, o ile posiadacz rachunku nie dokona wypowiedzenia umowy, najpóźniej na 30 dni przed upływem okresu, na jaki została zawarta, albo nie zajdą inne zdarzenia wykluczające możliwość przedłużenia umowy limitu.

Regulamin przyznawania i korzystania z limitu kredytowego Maxima przewidywał, że transakcje na rachunku mogły być dokonywane do wysokości przyznanego limitu kredytowego. W przypadku przekroczenia limitu pozwany zobowiązany był do natychmiastowej spłaty kwoty, o którą limit był przekroczony. Za przekroczenie limitu powód był uprawniony do pobrania opłaty określonej w tabeli opłat i prowizji dla limitu kredytowego. Od wykorzystanego limitu kredytowego bank pobierał odsetki, opłaty i prowizje. Dokonywanie transakcji było możliwe do wysokości przyznanego limitu kredytowego. Transakcje obciążały rachunek kredytowy oraz powodowały zmniejszenie dostępnego limitu. Wpływ środków na rachunek powodował automatyczną spłatę zadłużenia w następującej kolejności: należne opłaty i prowizje, składki ubezpieczeniowe, odsetki oraz wykorzystany kapitał. Raz w miesiącu bank przesyłał pozwanemu wyciągi z rachunku kredytowego. Rozwiązanie umowy o limit kredytowy następowało po upływie okresu na jaki umowa została zawarta, po upływie okresu wypowiedzenia oraz w wypadku śmierci posiadacza rachunku kredytowego. Rozwiązanie umowy o limit było równoznaczne z rozwiązaniem umowy o kartę. Do dnia rozwiązania umowy o limit posiadacz był zobowiązany do spłaty całości zadłużenia wobec banku. Regulamin przewidywał, że z dniem rozwiązania umowy całość zobowiązania z tytułu wykorzystanego limitu, odsetek, prowizji i opłat stawała się natychmiast wymagalne. Od całości wymagalnego kapitału bank naliczał odsetki w wysokości wskazanej w umowie dla kapitału przeterminowanego od dnia rozwiązania umowy. Bank mógł wypowiedzieć umowę limitu między innymi w wypadku braku wymagalnej spłaty minimalnej przez okres dwóch miesięcy. O wypowiedzeniu umowy o limit bank miał obowiązek powiadomić pisemnie posiadacza rachunku. Umowa o limit mogła być wypowiedziana przez każdą ze stron w formie pisemnej z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia. Wypowiedzenie umowy o limit oznaczało równoczesne wypowiedzenie umowy o kartę. W wypadku braku wymagalnej spłaty minimalnej przez okres dwóch miesięcy bank mógł nie przedłużać terminu obowiązywania powyższej umowy. Nieprzedłużenie umowy o limit oznaczało rozwiązanie jej po upływie okresu, na jaki została zawarta oraz oznaczało równoczesne rozwiązanie umowy o kartę.

Regulamin wydawania i używania kart kredytowych Maxima przewidywał trzyletni okres ważności karty kredytowej. Po upływie okresu ważności karta miała zostać automatycznie wznowiona o ile posiadacz nie zrezygnował ze wznowienia lub umowa nie została wypowiedziana przez posiadacza. Bank zastrzegł sobie prawo niewznawiania karty w wypadku, gdy posiadacz korzystał z limitu lub karty niezgodnie z umowa, regulaminem lub nie korzystał z karty w okresie ostatnich 6 miesięcy. Rozwiązanie umowy o kartę następowało po upływie okresu na jaki umowa została zawarta, po upływie okresu wypowiedzenia oraz w wypadku śmierci posiadacza. Dodatkowo rozwiązanie umowy o kartę mogło nastąpić w wypadku zgłoszenia przez posiadacza rezygnacji z karty oraz rezygnacji ze wznowienia karty. Umowa o kartę mogła być wypowiedziana przez każdą ze stron w formie pisemnej z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia po upływie, którego ulegała rozwiązaniu. Bank mógł wypowiedzieć umowę o kartę z ważnych powodów określonych w regulaminie. Wypowiedzenie umowy o kartę następowało automatycznie na skutek wypowiedzenia umowy o limit. Bank mógł nie przedłużać terminu obowiązywania umowy o kartę w wypadkach, w których uzasadnione było jej rozwiązanie oraz w wypadkach odmowy wznowienia karty.

dowód: - umowa k. 27-28

- regulamin k. 36-37

Strona powodowa wypowiedziała umowę o limit kredytowy oraz o kartę w dniu 10 kwietnia 2015 r., podając jako przyczynę brak wymaganej spłaty minimalnej przez o okres 2 miesięcy. Bank poinformował pozwaną, że po upływie okresu wypowiedzenia cała należność z tytułu udzielonego kredytu stanie się wymagalna i będą naliczane odsetki karne według oprocentowania dla należności przeterminowanych. Wskazał także, że na dzień wypowiedzenia umowy należności z tytułu kapitału wynosiły 1.409,14 zł, z tytułu odsetek – 232,72 zł, z tytułu opłat i prowizji - 75 zł, łącznie 1716,86 zł.

W dniu 07 lipca 2015 r. bank wystawił wyciąg z ksiąg banku. Na dzień jego sporządzenia zadłużenie pozwanej wynosiło 1794,67 zł, w tym z tytułu należności głównej 1409,14 zł.

dowód: - wypowiedzenie umowy k. 38

- wyciag z ksiąg banku k. 26

J. K. nie korzystała z karty od 14 maja 2008r. do 25 lutego 2013r.

dowód: lista operacji k. 29-33

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Wbrew stanowisku banku łączyła go z pozwaną jedna umowa. Umowa ta była umową o elektroniczny instrument płatniczy. Umowa o kartę płatniczą może również określać limit kredytu, powyżej którego nie można dokonywać transakcji kartą kredytową, co oznacza, że określenie limitu było jedynie jej fakultatywnym elementem, a nie przedmiotem odrębnej umowy. W konsekwencji zastosowanie znajdował jeden termin przedawnienia przewidziany w ustawie o elektronicznych instrumentach płatniczych i wynoszący 2 lata.

Pozwana kwestionowała zasadność obciążenia jej kwotami wskazanymi w pozwie, jako nie znajdującymi uzasadnienia w dokumentacji do niego dołączonej. W tym stanie rzeczy obowiązkiem powoda było wykazanie, iż w istocie istnieje zobowiązanie J. K. ze wskazanych w toku postępowania tytułów i żądanej wysokości. Powód – na podstawie umowy – zobowiązany był do przesyłania posiadaczowi rachunku wyciągów z rachunku kredytowego. Nie przedłożył jednak na użytek przedmiotowej sprawy żadnego zestawienia operacji, w świetle których można byłoby ustalić, w jakiej wysokości, z jakiego tytułu i w jakim terminie pozwana była zobowiązana do zapłaty należności wynikających z umowy. Nie spełnia tego wymogu przedstawienie transakcji w formie tabeli – stanowiącej część pisma procesowego czy wydruk ze strony internetowej wszystkich dokonanych operacji - wobec faktu, że stanowi to jedynie twierdzenie powoda, nie ma zaś waloru środka dowodowego.

Sąd nie był władny zatem stwierdzić czy dane przedstawione przez powoda odzwierciedlają rzeczywiste transakcje dokonywane przez pozwaną z użyciem karty i wpłaty pozwanej, zarówno co do ich terminów jak i wysokości. Zwłaszcza, że przez okres blisko pięciu lat J. K. miała nie dokonywać żadnych transakcji, co stanowi okres dłuższy niż przewidziany w umowie okres ważności karty, co uzasadnia (bank miał prawo umowne do nieprzedłużania karty) wątpliwość w zakresie zasadności obciążenia pozwanej należnościami dochodzonymi pozwem.

Podnieść w tym miejscu trzeba, iż powód nie dokonał skutecznego wypowiedzenia umowy z dnia 13 października 2005r., albowiem przesyłkę zawierającą jego oświadczenie w tym zakresie skierował pod adresem pozwanej nie będący adresem do korespondencji podanym w części wstępnej umowy, zaś pozwana przesyłki tej nie otrzymała. Nie sposób zatem przyjąć, by zgodnie z art. 61 § 1 kc oświadczenie to dotarło do pozwanej w sposób umożliwiający zapoznanie się z jego treścią. Zważyć jednak należy, iż dla ustalenia terminu wymagalności roszczeń powoda, a tym samym rozpoczęcia biegu ich przedawnienia, miarodajne były wyciągi z rachunku karty, które stosownie do § 8 umowy powód miał wysyłać pozwanej na adres korespondencyjny każdego 1 dnia miesiąca.

Pomimo treści art. 6 kc powód wyciągów tych nie przedłożył, co uniemożliwia Sądowi zweryfikowanie o zapłatę jakiej kwoty i w jakiej dacie pozwany był wzywany tytułem spłaty zadłużenia widniejącego na rachunku karty, a tym stwierdzenie kiedy i jakie kwoty minimalne stały się wymagalne.

Mając na uwadze powyższe, sąd uznał, że powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Z uwagi na fakt, że dla pozwanej ustanowiony został kurator, przyznano mu należne wynagrodzenie w oparciu o treść rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 13 listopada 2013r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE