UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 6 listopada 2013 r. powód – (...)S.A. we W., reprezentowany przez pełnomocnika, wniósł o zasądzenie od pozwanej L. S. kwoty 1.294,77 zł wraz z odsetkami umownymi od kwoty 639,98 zł, naliczanymi od dnia 4 października 2011 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, na które składają się kwoty: 30,- zł tytułem opłaty od pozwu, 17,- zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 4,92 zł oraz 24,60 zł tytułem opłaty notarialnej.

Powód podniósł, iż w dniu 13 września 2007 r. udzielił pozwanej L. S. limitu kredytowego, na podstawie którego uzyskała ona prawo do zadłużenia się w limicie kredytowym na dowolny cel w rachunku karty do kwoty 700 zł. Powód wskazał, że pomimo wezwań i monitów pozwana nie podjęła spłaty i nie wywiązała się z obowiązku spłaty należności wynikających z umowy (pozew – k. 1-2).

Na rozprawie w dniu 30 października 2014 r., pozwana reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika wniosła o oddalenie powództwa w całości. Jednocześnie pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia (protokół – k. 52-53).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 18 sierpnia 2006 r. pozwana L. S. zawarła z (...)Bank S.A. we W. (obecnie (...). we W.) umowę kredytu na zakup towarów/usług nr (...). Zgodnie z § 4 tejże umowy strony zawarły jednocześnie Umowę o przyznanie limitu kredytowego i Umowę o wydanie i korzystanie z karty kredytowej (dowód: umowa kredytu na zakup towarów/usług – k. 14-15).

W dniu 3 października 2011 r. powód (...)S.A. we W. wystawił wyciąg z ksiąg banku, stwierdzający, iż w księgach tegoż banku znajduje się zadłużenie pozwanej L. S., wynoszące na dzień wystawienia wyciągu 1294,77 zł. Powód wskazał, iż zobowiązanie to wynikało z umowy o przyznanie limitu kredytowego nr (...), zawartej w dniu 13 września 2007 r., na podstawie której Bank przyznał dłużnikowi limit kredytowy oraz wydał kartę kredytową umożliwiającą korzystanie z tego limitu. Jednocześnie powód wskazał, iż roszczenia wierzyciela wynikające z niniejszego wyciągu są wymagalne (dowód: wyciąg z ksiąg banku – k. 12).

Pismem z dnia 8 maja 2013 r. powód wypowiedział pozwanej L. S. umowę o limit kredytowy i kartę. Podstawę wypowiedzenia stanowił brak wymagalnej spłaty minimalnej przez okres co najmniej 2 miesięcy. Powód wskazał, iż należności banku wyliczone na dzień 30 kwietnia 2013 r. wynoszą w sumie 1549,81 zł. Powyższe wypowiedzenie nie zostało odebrane przez pozwaną (brak podpisu na potwierdzeniu odbioru dołączonym do wypowiedzenia) (dowód: wypowiedzenie umowy o limit kredytowy i kartę – k. 13).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, znajdujących się w aktach sprawy i przytoczonych w opisie stanu faktycznego. Autentyczność i wiarygodność tych dokumentów nie była kwestionowana przez strony i nie budziła wątpliwości Sądu.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego powództwo jako niezasadne, nie zasługiwało na uwzględnienie.

Kodeks cywilny stanowi ogólną zasadę, w myśl której ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Każdy fakt sporny powinien być udowodniony, jeżeli ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zgodnie zaś z dyspozycją art. 232 k.p.c. - to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą się skutki prawne. Zatem przede wszystkim strony powinny wskazać sądowi środki dowodowe zmierzające do wykazania prawdziwości ich twierdzeń, a ocena przydatności wskazanego przez strony należy już do sądu.

Jako potwierdzenie roszczeń przysługujących mu do pozwanej, powód przedstawił Umowę kredytu na zakup towarów/usług nr (...), wyciąg z ksiąg banku, wypowiedzenie umowy o limit kredytowy i kartę oraz listę operacji (k. 12-15, k. 37-40). Przedstawiona przez powoda umowa wskazywała jedynie w § 4 na zawarcie umowy o przyznanie limitu kredytowego, której wejście w życie uzależnione było od spełnienia dodatkowych warunków. Jednym z takich warunków, wskazanych w § 4 ust 1 pkt 4 ppkt a) tejże umowy, było zawiadomienie kredytobiorcy, nie później niż w ciągu roku od daty zawarcia umowy limitu, o kwocie ostatecznie przyznanego limitu kredytowego i możliwości jego aktywacji, a także o rodzaju dostępnych dla kredytobiorcy operacji. Powód nie wykazał żadnym dokumentem, iż powyższe warunki zostały spełnione, a zatem, iż umowa ta faktycznie weszła w życie, jakie były terminy płatności oraz czy umowa ta uległa przedłużeniu, czy też rozwiązaniu po upływie pierwotnego okresu obowiązywania. Przedstawił jedynie wyciąg z ksiąg bankowych i wypowiedzenie umowy, wskazujące na wysokość zobowiązania, co zdaniem Sądu nie potwierdza jeszcze faktu zawarcia umowy. Ponadto wypowiedzenie umowy o limit kredytowy i kartę nie zostało przez pozwaną odebrane – brak podpisu na zwrotnym potwierdzeniu odbioru. Z przedłożonej przez powoda listy operacji nie wynikało, jakiej umowy ona dotyczyła, w związku z czym nie miała ona, zdaniem Sądu, mocy dowodowej w przedmiotowej sprawie.

Na rozprawie w dniu 30 października 2014 r. pozwana zakwestionowała fakt istnienia roszczenia. Obok zarzutu przedawnienia wskazała, iż nie pamięta faktu zawarcia umowy ani jej okoliczności (k. 52-53)

Rzeczą Sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy /art. 232 k.p.c./. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach /art. 3 k.p.c./, a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie /art. 227 k.p.c./ spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne /art. 6 k.c./ (wyrok SN z dnia 17.12.1997 r., I CKU 45/96). Ewentualne ujemne skutki nie przedstawienia dowodu obciążają stronę, która nie dopełniła ciążącego na niej obowiązku.

Na uwadze mieć przy tym należy, że powód jest profesjonalistą w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej i jako profesjonalista zobowiązany jest do działania ze starannością na poziomie wyższym niż przeciętną, w szczególności gdy powód był też reprezentowany przez pełnomocnika.

Zgodnie z art. 118 k.c. - jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 30 kwietnia 2014 r. sygn. akt I ACa 1125/13 - termin przedawnienia roszczeń banku wynikających z umowy kredytowej, także tych stwierdzonych bankowym tytułem egzekucyjnym, wynosi trzy lata.

Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne /art. 120 § 1 zd. 1 k.c./.

Zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 5 umowy kredytu na zakup towarów/usług nr 0086338010019621 Umowa o przyznanie limitu kredytowego wchodzi w życie w dniu aktywacji limitu. Umowa limitu jest zawierana na okres jednego roku, począwszy od dnia aktywacji limitu. Bank może przedłużyć umowę limitu bez konieczności zawierania aneksu na zasadach określonych w Regulaminie limitu (k. 14v.).

Jak wskazuje pkt VII § 7 pkt 2 Regulaminu limitu - bank może nie przedłużać terminu obowiązywania Umowy limitu w sytuacji określonej w § 6 ust. 1 (m.in. brak wymagalnej spłaty minimalnej przez okres 2 miesięcy § 6 ust. 1 ppkt c) Regulaminu limitu). Nieprzedłużenie Umowy limitu jest równoznaczne z jej rozwiązaniem po upływie okresu na jaki została zawarta i oznacza równoczesne rozwiązanie Umowy o kartę (o ile została zawarta) (k. 19-27).

Powód nie przedstawił dokumentów, z których wynikałoby, czy umowa o przyznanie limitu kredytowego weszła w życie, a jeśli tak to z jaką datą. Gdyby jednak uznać, iż faktycznie weszła ona w życie, wobec braku wykazania powyższego terminu Sąd przyjął, że aktywacja limitu nastąpiła w dacie przywołanej w pozwie, tj. w dniu 13 września 2007 r. Zgodnie zatem z postanowieniami umowy na zakup towarów/usług nr (...), Umowa o limit kredytowy, w przypadku jej nieprzedłużenia, ulegała rozwiązaniu po upływie roku, tzn. w dniu 13 września 2008 r.

Jedną z przyczyn nieprzedłużania umowy o limit kredytowy stanowi powołany wyżej brak wymagalnej spłaty minimalnej przez okres 2 miesięcy. Jak wskazał powód pozwana, mimo wezwań i monitów nie podjęła spłaty i nie wywiązała się z obowiązku spłaty należności wynikających z umowy. Brak było zatem po stronie powoda, zdaniem Sądu, podstaw do ewentualnego przedłużenia Umowy o przyznanie limitu kredytowego.

Reasumując, zdaniem Sądu, Umowa o przyznanie limitu kredytowego, o ile została zawarta pomiędzy powodem a pozwaną, ulega rozwiązaniu w dniu 13 września 2008 r. W tym też dniu roszczenia powoda stały się wymagalne, a co za tym idzie rozpoczął się bieg 3 - letniego terminu przedawnienia, który upłynął w dniu 13 września 2011 r. Pozew w niniejszej sprawie wniesiony zaś został w dniu 06 listopada 2013 r., zatem po upływie terminu przedawnienia roszczenia.

Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. - strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Art. 109 § 1 k.p.c. stanowi natomiast, iż roszczenie o zwrot kosztów wygasa, jeśli strona najpóźniej przed zamknięciem rozprawy bezpośrednio poprzedzającej wydanie orzeczenia nie złoży sądowi spisu kosztów albo nie zgłosi wniosku o przyznanie kosztów według norm przepisanych. Jednakże o kosztach należnych stronie działającej bez adwokata, radcy prawnego lub rzecznika patentowego sąd orzeka z urzędu.

W przedmiotowej sprawie pozwana reprezentowana była przez profesjonalnego pełnomocnika, który na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku nie zgłosił wniosku o zwrot kosztów.

Mając na względzie powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji.