II C 911/14 upr.
Pozwem w Elektronicznym Postępowaniu Upominawczym z dnia 17 lipca 2013 roku powód (...)S.A. z siedzibą we W. wniósł o zasądzenie od D. S. nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym kwoty 6.549,95 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NPB od kwoty 4.995,79 zł od dnia 13 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych.
W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda podniósł, iż pozwana nie wywiązała się ze zobowiązań przyjętych w umowie o przyznanie limitu kredytowego nr (...) z dnia 2 października 2007r.
W dniu 14 listopada 2013 roku Sąd Rejonowy w Lublinie, VI Wydział Cywilny w sprawie VI Nc-e 1913344/13 nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, nakazał pozwanej D. S., aby w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu, zapłaciła powodowi (...)S.A. z siedzibą we W. kwotę 6.549,95 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NPB od kwoty 4.995,79 zł od dnia 13 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 82,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu albo w tym terminie wniósł sprzeciw do tutejszego Sądu (k.6).
W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwana D. S. wniosła o oddalenie powództwa w całości, rozpoznanie sprawy pod swoją nieobecność oraz zasądzenie kosztów procesu od powoda na swoją rzecz. W uzasadnieniu pozwana podniosła, iż powód nie wykazał wysokości i wymagalności roszczenia jak również nie przedstawił szczegółów roszczenia należności głównej, nie udowodnił zasadności roszczenia oraz nie przedłożył wezwania do zapłaty wraz z dowodem doręczenia celem polubownego załatwienia sporu (k.10).
Postanowieniem z dnia 25 lutego 2014 roku Sąd Rejonowy w Lublinie XVI Wydział Cywilny stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym w całości i przekazał, na podstawie art. 505 36 § 1 kpc sprawę do rozpoznania tut. Sądowi (k.15).
W piśmie z dnia 27 maja 2014 r. pełnomocnik powoda podtrzymał żądanie pozwu w całości. Pełnomocnik podniósł, że pozwana nie wywiązała się z obowiązku spłaty należności, w związku z tym po upływie terminu, do którego pozwana była zobowiązana całość zadłużenia stała się wymagalna. Przed skierowaniem sprawy na drogę sądową powód wezwał pozwaną do zapłaty wymagalnego zobowiązania, które to wezwanie pozwana pozostawiła bez odpowiedzi. Powód podniósł, iż dochodzi należności pozwem na podstawie wyciągu z dnia 12 czerwca 2013 r. (k.23 - 57).
Sąd ustalił co następuje:
W dniu 2 października 2007 r. strony zawarły umowę o przyznanie limitu kredytowego nr (...) na czas oznaczony do dnia 2 października 2008 r. (dowód: umowa – k.32, regulamin- k.33, tabela opłat i prowizji dla karty kredytowej Visa Gold- k.51 – 57, lista operacji k.39 – 48).
Od momentu zawarcia umowy do kwietnia 2012 roku pozwana korzystała z dostępnego limitu kredytowego (lista operacji k. 39 – 48).
W dniu 17 stycznia 2013 r. powód wypowiedział pozwanej umowę o limit kredytowy, w związku z brakiem wpłaty minimalnej przez okres co najmniej 2 miesięcy, z zachowaniem 30 -dniowego okresu wypowiedzenia, oraz z zaznaczeniem, iż z upływem okresu wypowiedzenia cała należność z tytułu udzielonego kredytu stanie się wymagalna (dowód: rachunek- k.59, rozliczenie konta- k.78).
Korespondencja zawierająca pismo z dnia 17 stycznia 2013 roku, dwukrotnie awizowana, została zwrócona do powoda, jako nie podjęta w terminie (dowód: k. 57)
W dniu 12 czerwca 2013 r. powód na podstawie art. 95 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo Bankowe (Dz. U. Nr 140 poz. 939 ze zm.) wystawił przeciwko pozwanej bankowy tytuł egzekucyjny na kwotę 6.549,95 zł (dowód: k.49).
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: przytoczonych wyżej dokumentów lub ich odpisów i kopii, które uznał za wiarygodne, nie znajdując podstaw do kwestionowania ich prawdziwości, biorąc pod uwagę fakt, że również strony niniejszego postępowania nie podważały ich wiarygodności.
Sąd zważył co następuje:
W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego powództwo jawiło się jako zasadne i zasługiwało na uwzględnienie.
Kodeks cywilny stanowi ogólną zasadę, w myśl, której ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne /art. 6 k.c./. Każdy fakt sporny powinien być udowodniony, jeżeli ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zgodnie, zaś z dyspozycją art. 232 k.p.c. to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą się skutki prawne. Zatem przede wszystkim strony powinny wskazać sądowi środki dowodowe zmierzające do wykazania prawdziwości ich twierdzeń a ocena przydatności wskazanego przez strony należy już do sądu.
Zdaniem Sądu, powód w sposób wystarczający udowodnił zasadność i wysokość dochodzonego roszczenia przedstawiając szereg dokumentów przemawiających za takim stwierdzeniem.
Na wstępie podkreślić należy, iż w § 8 umowy łączącej strony, powód zastrzegł możliwość automatycznego przedłużenia umowy limitu na kolejne roczne okresy, o ile pozwana nie wypowie umowy najpóźniej na 30 dni przed upływem okresu, na jaki umowa została zawarta. Należało zatem domniemywać, wobec nie zgłoszenia zarzutu nie istnienia stosunku zobowiązaniowego, wynikającego z przedmiotowej umowy, iż na kwiecień 2012 rok umowa obowiązywała. Z dołączonej do akt listy operacji wynikało, iż pozwana wykorzystywała limit kredytowy, wynikający z umowy zawartej między stronami. Powód natomiast w regulaminie załączonym do umowy zastrzegł, że pozwana jest obowiązana do comiesięcznej spłaty kwoty minimalnej zadłużenia powstałego wskutek wykonywania umowy, przy czym brak wymaganej spłaty minimalnej przez okres dwóch miesięcy może skutkować wypowiedzeniem przez powoda umowy zawartej pomiędzy stronami. Zdaniem Sądu, w oparciu o listę operacji dołączoną do akt sprawy, powód dowiódł, iż wypowiedzenie umowy łączącej strony było następstwem niedotrzymania przez pozwaną postanowień umownych oraz regulaminu. Pozwana podpisała umowę, której przedmiotem było przyznanie jej limitu kredytowego i zapoznała się z jej postanowieniami, jak również znane jej były postanowienia regulaminu, które były jasne i czytelne. Należy przy tym podkreślić, iż zgodnie z art. 353 1 k.c., strony korzystały ze swobody zawierania umów, a treść stosunku prawnego je łączącego nie sprzeciwiała się jego właściwości, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. W przypadku rozwiązania umowy w tym trybie, na pozwanej spoczywał obowiązek uiszczenia kwoty odpowiadającej całkowitemu zadłużeniu, powstałemu na rachunku, a wynikającemu z wykonywania przez pozwaną umowy.
Z dniem 17 stycznia 2013 roku powód wypowiedział umowę pozwanej, z zachowaniem 30 -dniowego okresu wypowiedzenia, zobowiązując pozwaną tym samym do spłaty całkowitego zadłużenia. Sąd przy tym nie miał podstaw, aby dać wiarę twierdzeniom pozwanej jakoby powód przed skierowaniem sprawy na drogę postępowania sądowego, nie zawezwał pozwanej do spłaty zadłużenia. Z dokumentacji bowiem załączonej do akt wynika, iż pismo z informacją o wypowiedzeniu pozwanej przedmiotowej umowy oraz zobowiązujące do spłaty zadłużenia, zostało zwrócone powodowi, awizowane dwukrotnie z uwagi na fakt nie podjęcia go przez pozwaną w terminie. Korespondencję tą zatem na podstawie art. 139 k.p.c. należało uznać za skutecznie doręczoną z dniem 10 lutego 2013 roku. Mając na uwadze 30 -dniowy okres wypowiedzenia umowy zawartej przez strony postępowania, roszczenie stało się wymagalne na dzień 11 marca 2013 roku. Zdaniem Sądu, pozwana była zobowiązana do uiszczenia zobowiązania. Powód wykonał ciążące na nim obowiązki wynikające z postanowień umownych oraz z Regulaminu i wezwał pozwaną do spłaty zadłużenia. Zatem zarzut pozwanej, iż powód nie podjął próby polubownego załatwienia spory nie zasługuje na uwzględnienie, dlatego też zasadnym było dochodzenie od pozwanej spornego roszczenia.
Mając na uwadze powyższe rozważania, jak i materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, zdaniem Sądu, pozwana nie udowodniła, że to powód ponosi odpowiedzialność za rozwiązanie umowy. Wręcz przeciwnie dowody sprawy wskazywały, że do rozwiązania umowy doszło z przyczyn leżących po stronie pozwanej, która to nie uregulowała należnej powodowi kwoty wynikającej z obowiązku spłaty kwoty minimalnej, przewidzianej w Regulaminie.
Odnosząc się do zarzutu pozwanej w zakresie należnych odsetek za opóźnienie, wskazać należy, że zgodnie z art. 482 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. Sposób naliczania odsetek od nieterminowej spłaty opłaty minimalnej, sposób i wysokość naliczania opłat i prowizji za korzystanie z limitu kredytowego zastały szczegółowo opisane w regulaminie oraz tabeli opłat i prowizji dla karty kredytowej Visa Gold. Zdaniem Sądu wysokość oraz wymagalność odsetek naliczonych przed wytoczeniem powództwa jak i sposób wyliczenia odsetek żądanych pozwem nie budzi zastrzeżenia. Samo tylko twierdzenie pozwanej nie poparte dowodami nie przesądza o trafności i zasadności podniesionego zarzutu. W tym miejscu należy podkreślić, iż każdy fakt sporny powinien być udowodniony, jeżeli ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zgodnie zaś z dyspozycją art. 232 k.p.c. to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (wyrok SN z 17.12.1996 r. ICKU 45/96, OSNCP). Zatem przede wszystkim strony powinny wskazać sądowi środki dowodowe zmierzające do wykazania prawdziwości ich twierdzeń. Również ewentualne ujemne skutki nie przedstawienia dowodu obciążają stronę, która nie dopełniła ciążącego na niej obowiązku. Kontradyktoryjność procesu cywilnego wymaga, aby to strony wskazywały dowody dla wykazania swoich twierdzeń, a bierność strony w tym zakresie nie nakłada na Sąd obowiązku przeprowadzenia dowodów z urzędu. Jeżeli zaś strona nie przedstawia dowodów, to uznać należy, iż dany fakt nie został wystarczająco przez stronę udowodniony. Sąd został wyposażony w uprawnienie (a nie w obowiązek) dopuszczenia dalszych jeszcze, niewskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym właściwą oceną, czy zebrany w sprawie materiał dowodowy jest – czy też nie jest – dostateczny do jej rozstrzygnięcia” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 października 1996 roku, III CKN 6/96, OSNCP 1997 nr 3 poz 29).
Dlatego też, mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 6.549,95 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NPB od kwoty 4.995,79 zł od dnia 13 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty.
O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98§1 i § 2 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia spraw. Ponieważ pozwana przegrał sprawę w całości, obowiązana jest zwrócić powodowi te koszty w takim samym stosunku /zasada odpowiedzialności za wynik procesu/.
Koszty poniesione przez stronę powodową, a podlegające zasądzeniu na jego rzecz od pozwanego - to opłata stała od pozwu w wysokości 82 złotych, opłata skarbowa za pełnomocnictwo w kwocie 17 złotych, opłaty notarialne poniesione w celu poświadczenia za zgodność z oryginałem dokumentów, celem przeprowadzenia z nich dowodów, w wysokości 29,52 złotych.