WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 kwietnia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach Wydział VI Karny Zamiejscowy w P.

w składzie

Sędzia SR Iwona Ganczarska – Rachańska

Protokolant Alicja Straszak

w obecności Prokuratora - - - - -     

po rozpoznaniu dnia 12 kwietnia 2018 roku sprawy R. W.

syna M. i E.

urodzonego (...) w P.

oskarżonego o to, że w dniu 07 grudnia 2017 roku w P. na ul. (...) II, prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, tj. samochód marki V. (...) o nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości mając 0,41 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o czyn z art. 178a § 1 kk

orzeka

1.  oskarżonego R. W. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej, a wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 178a § 1 kk i za to na mocy art. 178a § 1 kk wymierza mu karę grzywny w rozmiarze 100 (sto) stawek dziennych, ustalając na mocy art. 33 § 3 kk wysokość jednej stawki na kwotę 15 (piętnaście) złotych;

2.  na mocy art. 42 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat;

3.  na mocy art. 43a § 2 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 5000 (pięć tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

4.  na mocy art. 63 § 4 kk zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym okres rzeczywistego stosowania zakazu od dnia 7 grudnia 2017 roku;

5.  zasądza na mocy art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) i art. 627 kpk od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 (sto pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty i obciąża go wydatkami postępowania w kwocie 90 (dziewięćdziesiąt) złotych.

Sygn. akt VI K 67/18

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 12 kwietnia 2018 roku

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 grudnia 2017 roku funkcjonariusze Komendy Miejskiej Policji w P.: st. post. A. K. i sierż. szt. D. O. pełnili służbę w patrolu zmotoryzowanym na terenie P. w godzinach od 10:00 do 18:00.

Około godziny 17:00 w/w funkcjonariusze Policji zatrzymali na ulicy (...) II w P. do kontroli drogowej kierującego pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...). Kierującym okazał się R. W., którego poddano badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu.

Badanie przeprowadzone na urządzeniu (...) wykazało u oskarżonego o godz. 17:04 - 0,41 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, zaś o godz. 17:21 – 0,48 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Następnie oskarżonego poddano na terenie Komendy Miejskiej Policji w P. badaniu za pomocą urządzenia typu (...) i tak podczas pierwszego badania tym urządzeniem, wykonanego o godzinie 17:23 stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu oskarżonego wynosiło 0,96%o, zaś podczas drugiego badania stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu oskarżonego wynosiło 0,99 %o.

W związku z zaistniałą sytuacją oskarżonemu R. W. zatrzymano prawo jazdy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyjaśnień oskarżonego (k. 67 oraz 16-17), protokołów z badania stanu trzeźwości (k. 2 – 4).

Nadto Sąd uwzględnił dokumenty dotyczące danych osobopoznawczych R. W. w postaci: danych o karalności (k. 28), zaświadczenia i opinii z zakładu pracy (k. 20-21, 34-35, 36).

Oskarżony R. W. – ma 40 lat, jest żonaty, ma jedno dziecko w wieku 16 lat, ma wykształcenie średnie, z zawodu technik mechanik, pracuje w firmie (...) w P. jako kierownik logistyczny, deklarując miesięczny dochód w kwocie około 2.200 złotych netto, żona aktualnie nie pracuje i jest osobą bezrobotną.

Oskarżony nie był karany sądownie (karta karna - k. 28), nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo, a w toku postępowania nie zachodziła wątpliwość co do jego poczytalności.

Oskarżony zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i przed Sądem przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył w sprawie wyjaśnienia.

Oskarżony wyjaśnił, że tego dnia podczas spotkania służbowego wypił w czasie obiadu, około godziny 12:00 - 13:00, 1,5 – 2 piwa o poj. 0,5 litra. Wracając około godziny 17:00 do domu nie miał świadomości, że znajduje się w stanie nietrzeźwości, czuł się dobrze. Do kontroli drogowej został zatrzymany przez patrol Policji z tego powodu, że w czasie jazdy nie miał zapiętych pasów bezpieczeństwa.

Nadto oskarżony opisał swoją sytuację rodzinną i zawodową oraz wyraził skruchę i żal.

Oceniając wyjaśnienia oskarżonego w kontekście całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, Sąd uznał je za wiarygodne, z wyjątkiem jego twierdzeń, że nie miał świadomości co do tego, że spożywane przez niego w południe piwa miały tak znaczną zawartość alkoholu, że około godziny 17:00 powodowały u niego stan nietrzeźwości. Doświadczenie życiowe i zawodowe Sądu, jak również zasady logicznego rozumowania nakazują domniemywać, że oskarżony mógł wypić większą ilość alkoholu lub zakończyć jego spożywanie w godzinach późniejszych, aniżeli deklarował w swoich wyjaśnieniach.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty dołączone do akt sprawy, albowiem zostały one rzetelnie sporządzone przez uprawnione organy, w ramach ich kompetencji i nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Nadto legły one również u podstaw ustalenia stanu faktycznego w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego, która została wyżej przytoczona, legła u podstaw uznania oskarżonego R. W. winnym popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 kk.

Zgodnie z brzmieniem art. 178a § 1 kk, kto znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Stan nietrzeźwości zachodzi, gdy – zgodnie z brzmieniem art. 115 § 16 kk – zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

W świetle całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej nie budzi wątpliwości, że oskarżony kierował samochodem osobowym oraz po drodze publicznej.

Zdaniem Sądu, również stwierdzony stan nietrzeźwości oskarżonego w świetle przeprowadzonych badań nie budzi wątpliwości. Wskazać należy, iż funkcjonariusze Policji, zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 6.05.1983 r. w sprawie warunków i sposobu dokonywania badań na zawartość alkoholu w organizmie (Dz. U. z dnia 12 maja 1983 nr 25 poz. 117), byli uprawnieni do wykonania kontrolnego badania stanu trzeźwości oskarżonego kierującego pojazdem mechanicznym.

Przestępstwo z art. 178a § 1 kk jest przestępstwem umyślnym. W ocenie Sądu, zgromadzony materiał dowodowy wskazuje, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu umyślnie. Oskarżony jest od wielu lat kierowcą, a zatem jest w pełni świadomy tego, jakie konsekwencje pociąga za sobą spożywanie alkoholu i prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości. Nic zatem nie tłumaczy zachowania oskarżonego.

Sąd uznał, że po stronie oskarżonego nie zachodzą okoliczności wyłączające lub umniejszające winę. Oskarżony jest bowiem osobą dorosłą, poczytalną, zdolną do rozpoznania znaczenia własnych czynów i kierowania swoim postępowaniem, miał możliwość rozpoznania bezprawności swojego zachowania. W trakcie dokonywania bezprawnego, karygodnego czynu, nie dał posłuchu normie prawnej, mimo że mógł to uczynić. Oskarżony nie znajdował się również w żadnej szczególnej sytuacji motywacyjnej. Stopień zawinienia Sąd uznał za wysoki. Określając stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, Sąd uwzględnił m.in. sposób i okoliczności popełnienia czynu i uznał, że kształtuje się on na wysokim poziomie. Oskarżony w stanie nietrzeźwości prowadził bowiem samochód osobowy po drogach aglomeracji (...), gdzie natężenie ruchu zawsze jest duże.

W tym miejscu należy podkreślić, że porządek i bezpieczeństwo na drogach zależy między innymi od właściwej represji karnej. Kierując w stanie nietrzeźwości samochodem osobowym oskarżony stwarzał zagrożenie zarówno dla siebie, jak i innych użytkowników ruchu. Nic nie może usprawiedliwiać takiego postępowania.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona występku z art. 178a § 1 kk.

Za czyn z art. 178 a § 1 kk Sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w rozmiarze 100 stawek dziennych, ustalając na mocy art. 33 § 3 kk wysokość jednej stawki na kwotę 15 złotych, o czym orzeczono w punkcie pierwszym wyroku.

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę zasady wymiaru kary przewidziane w art. 53 § 1 i 2 kk.

W ocenie Sądu po stronie oskarżonego występują okoliczności obciążające – znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu, na który ma wpływ sposób działania oskarżonego i okoliczności przestępstwa, jak również nagminność tego typu przestępstw w skali kraju. Oskarżony będąc doświadczonym kierowcą, doprowadzając się do stanu nietrzeźwości stwarzał zagrożenie dla siebie oraz dla innych użytkowników ruchu, a zdarzenie miało miejsce na drodze o dużym natężeniu ruchu.

Okolicznościami łagodzącymi, w ocenie Sądu, są dotychczasowa niekaralność oskarżonego R. W. oraz wyrażona przez niego skrucha i żal. Nie bez znaczenia jest również fakt, iż oskarżony prowadzi ustabilizowany tryb życia, ma rodzinę – żonę i dziecko, z którymi zamieszkuje w domu jednorodzinnym, a nadto pełni funkcję sędziego piłkarskiego.

Zdaniem Sądu, orzeczona kara jest adekwatna zarówno do stopnia zawinienia oskarżonego, jak też stopnia społecznej szkodliwości czynu, które były znaczne, a nadto winna spełniać swe cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Ustalając rozmiar grzywny na 100 stawek dziennych, Sąd miał na uwadze ogólne dyrektywy wymiaru kary, a w szczególności wysoki stopień winy i społecznej szkodliwości czynu. Ustalając wysokość stawki dziennej na 15 złotych, Sąd wziął pod uwagę dochody oskarżonego (według jego oświadczenia - 2.200 złotych netto miesięcznie), sytuację rodzinną i jego możliwości majątkowe.

Zdaniem Sądu, grzywna orzeczona w stosunku do oskarżonego nie leży poza granicami jego możliwości finansowych, szczególnie, kiedy wziąć pod uwagę fakt, że oskarżony przez całe postępowanie sądowe korzysta z pomocy obrońcy z wyboru.

Wobec oskarżonego orzeczono również, w punkcie drugim wyroku, na podstawie art. 42 § 2 kk obligatoryjny środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat. Określając trzyletni zakaz, Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim stopień stężenia alkoholu w organizmie oskarżonego. Zdaniem Sądu orzeczony zakaz pełni funkcję represyjno – prewencyjną wzmacniając represję karną, a jednocześnie ma na celu zapobieżenie zagrożeniu bezpieczeństwa komunikacji ze strony tego rodzaju sprawców.

Sąd Najwyższy w jednym z orzeczeń wskazał, iż przesłanką stosowania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych jest zagrożenie, które mogłoby w przyszłości spowodować prowadzenie pojazdu mechanicznego przez daną osobę. Zakres, a także czas trwania tego środka zależy od stopnia zagrożenia jakie może stwarzać powrót sprawcy do ruchu, ten zaś oceniać należy na podstawie okoliczności rozpatrywanego wypadku, przyczyn, które do wypadku doprowadziły, sposobu prowadzenia pojazdów mechanicznych, a także rodzaju i wagi naruszonych zasad bezpieczeństwa oraz innych okoliczności wskazujących na stosunek sprawcy do obowiązujących zasad bezpieczeństwa, na jego stopień poczucia odpowiedzialności (por. wyrok SN z dn. 24.04.1982r., V KRN 106/82, publ. OSNPG 1982/8-9/108).

W punkcie trzecim wyroku, na mocy art. 43a § 2 kk orzeczono w stosunku do oskarżonego obligatoryjny środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 5.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Sąd na mocy art. 63 § 4 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym okres rzeczywistego stosowania zakazu od dnia 7 grudnia 2017 roku, mając na uwadze fakt, iż w tym dniu oskarżonemu zatrzymano prawo jazdy, o czym orzeczono w punkcie czwartym wyroku.

O kosztach orzeczono w punkcie piątym wyroku i na zasadzie art. 627 kpk i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 90 złotych tytułem wydatków postępowania.

Na koniec należy jedynie dodać, że Sąd nie znalazł podstaw do warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonego, o które to oskarżony oraz jego obrońca wnosili. Przepis art. 66 kk, który stanowi podstawę do warunkowego umorzenia postępowania karnego, warunkuje bowiem podjęcie takiej decyzji od ustalenia między innymi, że wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, co w przedmiotowej sprawie oczywiście nie miało miejsca.

ZARZĄDZENIE

1. Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć:

- obrońcy oskarżonego – adw. W. H.;

- Prokuraturze Rejonowej w Piekarach Śląskich wraz z aktami.

2. K.. z wpływem apelacji lub za 21 dni.

P., dnia 26 kwietnia 2018 roku