UZASADNIENIE

Powód (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 3129,81 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także o zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwanego i (...) Sp. z o.o. łączyła umowa, której przedmiotem było zapewnienie pozwanemu dostępu do programów telewizyjnych i radiowych oraz świadczenie usług telekomunikacyjnych. Strona pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania – nie uregulowała należności za świadczone usługi. Powód nabył wierzytelność względem pozwanego na mocy umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 29 stycznia 2015 r. Na dochodzoną kwotę składają się: kwota (...),03 z tytułu not obciążeniowych wystawionych z uwagi na niewywiązanie się przez pozwanego ze zobowiązania oraz kwota 687,78 zł z tytułu wystawionych przez wierzyciela pierwotnego not odsetkowych.

W piśmie procesowym z dnia 6 lipca 2017 r., powód wskazał, że nota obciążeniowa została wystawiona przez cedenta na podstawie art. 57 ust. 6 ustawy Prawo Telekomunikacyjne z dnia 16 lipca 2004 r. (Dz. U. z 2014 r., poz. 243) wobec jednostronnego rozwiązania umowy oraz abonenta lub dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa został zawarta. Pozwany nie zajął stanowiska w sprawie. Nie stawił się na rozprawie, zawiadomiony o jej terminie w drodze awizowania.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

Umową sprzedaży wierzytelności z dnia 29 stycznia 2015 r. (...) Sp. z o.o. w W. zbył na rzecz (...) Wierzytelności Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. pakiet wierzytelności, obejmujący swym zakresem m.in. wierzytelność wobec Z. K. (2), wynikającą z dokumentu o oznaczeniu (...)-MP na kwotę (...),03, który wystawiony został w dniu 3 lutego 2014 r. z terminem płatności na dzień 18 lutego 2014 r.

(dowody: umowa przelewu wierzytelno ści z dnia 29 stycznia 2015 r. – k. 10 wraz z wyciągiem z elektronicznego załącznika do umowy cesji – k. 7)

Powód, reprezentowany przez (...) Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych S.A. w W., w dniu 19 kwietnia 2017 r. wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, z którego wynika, że wierzytelność wobec pozwanego Z. K. (2) z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych wynosi na dzień wystawienia wyciągu kwotę 3.129,81 zł, w tym (...),03 z tytułu kosztów i 687,78 zł z tytułu

Wezwanie pozwanego do spłaty wskazanego wyżej zadłużenia nie odniosło skutku. W wezwaniu zawarto informację o cesji wierzytelności na rzecz powoda.

(dowody: wyci ąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego – k. 4, wezwanie do zapłaty z zawiadomieniem o cesji – k. 5)

S ąd zważył co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu złożoną do akt sprawy o umowę przelewu wierzytelności z dnia 25 stycznia 2015 r. wraz z wyciągiem z elektronicznego załącznika do tej umowy, albowiembrak było w okolicznościach sprawy podstaw do kwestionowania prawdziwości czy autentyczności tego dokumentu.

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych przez powoda, albowiem brak było podstaw do kwestionowania autentyczności tych dokumentów. Wszystkie złożone dokumenty miały przy tym charakter dokumentów prywatnych, a zatem obowiązkiem procesowym powoda było dowiedzenie prawdziwości ich treści.

Zgodnie z art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Jednakże, zgodnie z art. 339 § 2 kpc, jżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Z całą pewnością uzasadnione wątpliwości powstaną w wypadku, kiedy twierdzenia powoda zawarte w pozwie odnośnie stanu faktycznego sprawy są ze sobą sprzeczne, nie zawierają pełnego stanu faktycznego pozwalającego na rozstrzygnięcie sprawy, tj. danych niezbędnych do oceny zasadności żądania lub jego wysokości, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego czy też gdy podane w pozwie okoliczności stają w sprzeczności z faktami powszechnie znanymi lub faktami znanymi sądowi z urzędu (. Zieliński, komentarz do art. 339 K.p.c.[w:] A. Zieliński, K. Flaga-Gieruszyńska (red.), Kodeks postępowania cywilnego, Warszawa 2014). Wobec szczególnego uprzywilejowania powoda w sytuacji w braku aktywności pozwanego, uzasadnionym jest po stronie Sądu krytycznego podejście do twierdzeń przytoczonych przez powoda, w konsekwencji wnikliwa analiza pod kątem ich spójności wewnętrznej. Co oczywiste przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda nie skutkuje automatycznie uwzględnieniem powództwa, ale wymaga oceny przez pryzmat przepisów prawa materialnego. Sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenie powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 kpc. Negatywny zaś wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo (wyrok z dnia 7 czerwca 1972 r., III CRN 30/72, LEX nr 7094).

W ocenie Sądu twierdzenia zawarte w uzasadnieniu pozwu budzą poważne wątpliwości i jako takie nie mogły zostać uznane za prawdziwe w myśl art. 339 § 2 kpc i stanowić podstawy do wydania wyroku zaocznego uwzględniającego żądanie pozwu. W świetle zaś stanu faktycznego ustalonego w całości na podstawie materiału dowodowego przedstawionego przez powoda Sąd uznał, iż roszczenie powoda nie zostało udowodnione ani co do zasady, ani co do wysokości, albowiem powód nie wykazał, aby istniała wierzytelności względem pozwanego z tytułu rzekomo zawartej przez niego umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych i dostarczanie programów telewizyjnych i radiowych.

Wskazać należy, że powód w uzasadnieniu pozwu przedstawił bardzo ogólne twierdzenia co do źródła wierzytelności dochodzonej względem pozwanego, albowiem ograniczył się do wskazania, że wierzytelność wynika z niewykonania przez pozwanego umowy, jaka łączyć miała go ze zbywcą wierzytelności. Powód nie wskazał przy tym nawet daty zawarcia tej umowy, tym bardziej szczegółowych jej warunków. Powód nie wyjaśnił, za jakie konkretnie usługi (jakiego rodzaju, w jakim czasie świadczone, w jakiej ilości i o jakiej pojedynczej wartości, z jakim terminem płatności itp.) naliczone zostały poszczególne kwoty. Uzupełniając swoje wyjaśnienia co do podstawy faktycznej żądania w toku procesu, powód odwołał się jedynie do przepisów ustawy Prawo Telekomunikacyjne i wskazał, że nota obciążeniowa wystawiona została wobec jednostronnego rozwiązania umowy z pozwanym z jego winy przez końcem terminu, na jaki umowa została zawarta. Powód nie wskazał, jaki zapis umowy miałby stanowić szczegółową podstawę wyliczenia wysokości noty obciążeniowej, kiedy umowa miałaby zostać rozwiązana, co miało być bezpośrednio przyczyną jej rozwiązania, na jaki czas umowa była zawarta itp.

Stopień ogólności twierdzeń powoda wzbudzał wątpliwość co do prawdziwości tych twierdzeń i przesądzał o braku podstaw do wydania wyroku zaocznego w oparciu o same tylko twierdzenia pozwu. W konsekwencji Sąd rozstrzygnął o żądaniu powoda w oparciu o ogólne zasady dowodowe, zgodnie z przywołanym wyżej art. 6 kc.

W ocenie Sądu przedstawione przez powoda dokumenty nie stanowią dowodu istnienia zobowiązania pozwanego względem wierzyciela pierwotnego.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że powód nie przedłożył umowy, która miała być według jego twierdzeń źródłem obowiązku pozwanego – potwierdzeniem tego, że między pozwanym a zbywcą wierzytelności istniał w ogóle stosunek prawny, w ramach którego pozwany zobowiązany byłby do pewnych świadczeń na rzecz cedenta. Nieprzedstawienie umowy źródłowej i jakichkolwiek innych dowodów wykazujących istnienie wierzytelności czyni twierdzenie powoda gołosłownymi.

Podkreślenia wymaga przy tym, że powód został zobowiązany do złożenia dodatkowych wyjaśnień oraz złożenia wniosków dowodowych. W odpowiedzi powód nadesłał pismo, w którym częściowo powtórzył twierdzenia pozwu, dodatkowo wskazał zaś jedynie, że nota obciążeniowa została wystawiona przez cedenta na podstawie art. 57 ust. 6 ustawy Prawo Telekomunikacyjne z dnia 16 lipca 2004 r. (Dz. U. z 2014 r., poz. 243) wobec jednostronnego rozwiązania umowy oraz abonenta lub dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa został zawarta. Powód nie przedstawił jednocześnie jakichkolwiek dowodów na swoje twierdzenia, choćby w postaci wypowiedzenia umowy oraz dowodu doręczenia tego wypowiedzenia pozwanemu.

Koniecznym jest również wskazanie, że wbrew temu, co twierdzi powód,nie stanowi dowodu istnienia i wysokości wierzytelności objętej pozwem przedłożony przez niego wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu inwestycyjnego. Zgodnie bowiem z art. 194 ust. 2 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. z 2004, nr 146, poz. 1546 z późn. zm.) moc prawna dokumentów urzędowych, jakimi są dokumenty wymienione w art. 194 ust. 1, tj. m. in. wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym, nie obowiązuje w postępowaniu cywilnym. W konsekwencji przedłożony przez powoda wyciąg jest jedynie dokumentem prywatnym, z którym nie wiąże się domniemanie prawne, iż jego treść przedstawia rzeczywisty stan rzeczy, w szczególności nidowodzi skuteczności dokonanej cesji wierzytelności oraz istnienia i wysokości nabytej wierzytelności.

Biorąc pod uwagę wszystkie wyżej wskazane okoliczności Sąd uznał zatem, że na gruncie niniejszej sprawy powód nie wykazał, aby w ogóle istniała wierzytelność względem pozwanego, która powstałaby ze wskazywanego przez powoda tytułu umownego, która mogłaby być następnie przedmiotem przelewu na rzecz powoda.

Jednocześnie Sąd stwierdził, że nie zaszły podstawy do zastosowania art. 230 kpc i uznania okoliczności twierdzonych przez powoda za przyznane poprzez milczenie pozwanego. Pozwany nie zapoznał się z treścią twierdzeń powoda zawartych w pozwie (doręczenie nastąpiło w trybie awizowania zgodnie z art. 139 § 1 kpc), tak zatem pozbawionym racjonalnych podstaw byłoby uznanie, że pozwany milcząc przyznał okoliczności twierdzone przez powoda.

Mając na względzie powyższe, na podstawie przywołanych przepisów, Sąd orzekł jak w sentencji.

I C 477/17

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE