UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

H. I.lat 63 ma wykształcenie podstawowe. Wraz z mężem prowadziła gospodarstwo rolne. Obecnie pobiera rentę w wysokości około 900,00 zł. Jest mężatką. Wraz z mężem zamieszkuje w miejscowości R.. Nie posiada nikogo na utrzymaniu. Dotychczas nie była karana sądownie.

Oskarżona posiada od 1987 r. uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii „A, B i T”. Samochód, którym się poruszała tj. V. (...) o nr rej. (...), rok produkcji 1990, koloru czerwonego, był sprawny technicznie.

W dniu 18 sierpnia 2013 r., po godz. 08:00 oskarżona jechała drogą (...) od strony D.w kierunku Z.. Była trzeźwa. Wraz z nią w charakterze pasażera, zajmującego miejsce obok kierującej, podróżował jej wnuk K. K. (1)lat 9. Tego dnia było słonecznie, bez opadów, przy temperaturze powierza +25°C. Widoczność i przejrzystość powietrza była dobra. Nawierzchnia jezdni była sucha, czysta i gładka. Wspomniana trasa przebiegała odcinkiem prostym i wzniesieniem w kierunku miejscowości Z.. Stanowiła obszar niezabudowany z dopuszczalną administracyjnie prędkością do 90 km/h. Ruch pojazdów był duży. Oskarżona osiągnęła skrzyżowanie drogi (...)z drogą (...)- prowadzącą w kierunku R.. Po zatrzymaniu pojazdu przy osi jezdni włączyła kierunkowskaz sygnalizując zamiar skrętu w lewo w drogę podporządkowaną. W owej chwili swoją uwagę skoncentrowała na wyjeżdżającym z drogi (...)motocykliście, który ostatecznie odjechał w kierunku D..

W tym samym czasie od strony miejscowości Z. do skrzyżowania dróg D. – Z. – R. zbliżał się z kierunku przeciwnego pokrzywdzony P. S., lat 25, kierując motocyklem marki H. o nr rej. (...). Był trzeźwy. Motocykl, którym się poruszał, był sprawny technicznie.

Oskarżona sygnalizując zamiar skrętu w lewo na skrzyżowaniu, będąc zobowiązaną do ustąpienia pierwszeństwa pokrzywdzonemu jadącemu z przeciwnego kierunku na wprost, powoli ruszyła do przodu wjeżdżając w bezpośredniej odległości przed nadjeżdżającym motocyklistą, na pas ruchu właściwy dla niego, nie upewniwszy się czy są warunki do bezpiecznego wykonania manewru.

P. S., widząc wjeżdżający na pas ruchu przeznaczony dla jego toru jazdy samochód oskarżonej, znajdując się w odległości około 48 m. od miejsca zderzenia, zareagował gwałtownym hamowaniem skutkującym redukcją prędkości. Z prędkością około 46 km/h uderzył w prawy bok V. (...). Na skutek zderzenia z samochodem motocyklista przewrócił się.

W wyniku zderzenia z pojazdem, P. S.doznał urazu odcinka szyjnego kręgosłupa rozpoznanego w tomografii komputerowej jako poszerzenie przestrzeni międzytrzonowej kręgów C6 i C7 odpowiadające najprawdopodobniej przerwaniu więzadeł międzytrzonowych przednich, zaopatrzonego kołnierzem Schantza, złamania IV kości śródręcza ręki prawej, które wymagało unieruchomienia kończyny w opatrunku gipsowym oraz stłuczenia okolicy barkowej prawej, skutkujące naruszeniem czynności narządu ciała – narządu ruchu – i rozstrojem zdrowia na okres powyżej siedmiu dni.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:

- wyjaśnienia oskarżonej H. I. k – 89, k 121 – 121v;

- zeznania świadków: K. K. (2) k – 34v; A. K. (1) k – 36v; A. K. (2) k – 32v; częściowo P. S. k – 31v

- dokumenty: notatki urzędowe k – 1, k – 2; kartę zdarzenia drogowego k – 5; protokół oględzin miejsca wypadku drogowego k 6 – 7; opinię techniczną diagnosty samochodowego S. C. wraz z dokumentacją fotograficzną dot. motocykla H. o nr rej. (...) k 19 – 22; opinię techniczną diagnosty samochodowego S. C. wraz z dokumentacją fotograficzną dot. samochodu V. (...) o nr rej. (...) k 23 – 26; historię choroby małoletniego K. K. (1) k – 38; historię choroby P. S. k – 43, k – 44, k – 46; dokumentację fotograficzną wraz ze szkicem miejsca wypadku k 50 – 51; opinię sądowo – lekarską wydaną przez lekarza J. C. k 60 – 63; opinię biegłego z zakresu wypadków drogowych, ruchu drogowego oraz kryminalistycznej rekonstrukcji wypadków drogowych H. T. k 65 – 85; dane osobopoznawcze k – 90, k - 121; kartę karną k – 101;

Oskarżona H. I. w toku dochodzenia przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wniosła o warunkowe umorzenie postępowania karnego (k – 89).

Przed Sądem oskarżona przyznała, iż zajechała drogę jadącemu z pierwszeństwem przejazdu motocykliście. Jak wyjaśniła, bezpośrednio przed wypadkiem, dojeżdżając do skrzyżowania, widziała wyjeżdżającego od strony R. motocyklistę, co do którego – jak dodała – nie wiedziała, dokąd zamierza skręcić. Ostatecznie, jak podała, pojechał w kierunku D.. Wyjaśniła, iż skoncentrowała swoją uwagę na wyjeżdżającym od strony R. motocyklu. Przyznała, iż nie widziała nadjeżdżającego od strony Z. motocyklisty, „on się tak szybko pojawił”. Ujrzała go dopiero – jak wskazała – gdy w nią uderzył. Jak zaznaczyła, owego dnia warunki drogowe były dobre, nic jej nie oślepiało. Wskazała, iż posiada prawo jazdy kategorii A, B i T. od 1987 r.

Oskarżona wystąpiła z wnioskiem o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzania postępowania dowodowego i wymierzenie jej kary 5 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat, orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, dla których wymagana jest kategoria B prawa jazdy na okres 1 roku z obowiązkiem zwrotu dokumentu uprawniającego do kierowania pojazdami mechanicznymi, zasądzenie powództwa cywilnego w całości na rzecz pokrzywdzonego (k 121 – 121v).

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy daje podstawy, by oskarżonej przypisać sprawstwo zarzucanego jej czynu wyczerpującego znamiona występku opisanego w art. 177 § 1 kk.

Sąd podzielił wyjaśnienia oskarżonej, albowiem korelują one z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym (k – 89, k 121 – 121v). H. I. konsekwentnie, od samego początku nie kwestionowała swojego sprawstwa. Przyznała, iż wykonując manewr skrętu w lewo nie ustąpiła pierwszeństwa przejazdu jadącemu z naprzeciwka motocykliście, który – jak wyjaśniła – pojawił się tak szybko, że dostrzegła go dopiero w momencie uderzenia. Jednocześnie zaznaczyła, iż jej uwaga koncentrowała się na wyjeżdżającym z drogi podporządkowanej motocykliście zmierzającym w kierunku D..

Depozycje oskarżonej korelują z zeznaniami bezpośrednich świadków zdarzenia tj. co do zasady samego pokrzywdzonego P. S. (k – 31v), jak i jadących bezpośrednio za nim K. K. (2) (k – 34v) i A. K. (1) (k – 36v), które Sąd podzielił uznając za wiarygodne.

Z relacji pokrzywdzonego mogłoby wynikać, iż oskarżona wyjeżdżała z drogi podporządkowanej znajdującej się po jego prawej stronie i wjeżdżając na właściwy dla niego pas jezdni zajechała mu drogę, co skutkowało zderzeniem. Powyższe pozostaje w oczywistej sprzeczności zarówno z depozycjami oskarżonej oraz wspomnianych świadków, jak i dokumentami obrazującymi wzajemne położenie pojazdów uczestniczących w wypadku oraz lokalizację ich uszkodzeń, zwłaszcza samochodu (notatki urzędowe k – 1, k – 2; karta zdarzenia drogowego k – 5; protokół oględzin miejsca wypadku drogowego k 6 – 7; dokumentacja fotograficzna wraz ze szkicem miejsca wypadku k 50 – 51). Zresztą sam P. S. przyznał, iż zdarzenie trwało kilka sekund uniemożliwiając mu „zahamowanie motocyklem” przy prędkości nie przekraczającej 100 km/h „mogło to być około 70 km/h”. Dynamika zajścia, zaskoczenie wywołane podjętym przez oskarżoną manewrem skrętu w lewo bezpośrednio przed nadjeżdżającym z przeciwnego kierunku motocyklem, chwilowa utrata przytomności po wypadku, zdaniem Sądu, tłumaczą ową nieścisłość, niespójność w jego zeznaniu nie dyskredytując ich w pozostałym zakresie.

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał depozycje wspomnianych powyżej świadków K. K. (2) i A. K. (1). Wymienieni - zważywszy na dynamikę zajścia, inną perspektywę jego obserwacji – opisali okoliczności bezpośrednio poprzedzające wypadek, jak i sam moment zderzenia motocykla z samochodem. Ich relacja w pełni koresponduje z wyjaśnieniami oskarżonej stanowiąc podstawę czynionych ustaleń faktycznych w sprawie. Nie sposób podważyć prawdziwości ich zeznań mając na uwadze również to, iż są to osoby obce w stosunku do uczestników zdarzenia drogowego, nie mające żadnego interesu w przedstawianiu okoliczności towarzyszących owemu zajściu w sposób korzystny dla jednej ze stron.

Dopełnieniem relacji oskarżonej oraz wymienionych świadków są wspomniane już dokumenty w postaci karty zdarzenia drogowego (k – 5), protokółu oględzin miejsca wypadku drogowego (k 6 – 7), dokumentacji fotograficznej wraz ze szkicem miejsca wypadku (k 50 – 51), które sporządzone we właściwej formie przez uprawnione organy, nie kwestionowane przez żadną ze stron, a przez co stanowiące pełnowartościowy dowód w sprawie, stały się pomocne przy opiniowaniu przez biegłego sądowego z zakresu wypadków drogowych, ruchu drogowego oraz kryminalistycznej rekonstrukcji wypadków drogowych H. T. (k 65 – 85). Biegły w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy wypowiedział się w sposób kategoryczny odnośnie przyczyn zaistniałego wypadku eliminując jednocześnie w oparciu o opinię techniczną diagnosty samochodowego S. C. (k 19 – 22; k 23 – 26) stan techniczny pojazdów uczestniczących w zdarzeniu, jako mogący mieć wpływ na zaistniały wypadek. Przyjmując za biegłym, to wyłącznie niewłaściwe zachowanie oskarżonej polegające na nie ustąpieniu na skrzyżowaniu dróg pierwszeństwa przejazdu motocykliście nadjeżdżającemu z przeciwka, zamierzającemu przejechać owe skrzyżowanie na wprost, podczas wykonywanego bardzo powoli manewru skrętu w lewo w bezpośredniej odległości przed nadjeżdżającym motocyklistą, co ostatecznie doprowadziło do zajechania mu drogi na właściwym dla jego toru jazdy pasie i zderzenia pojazdów, należy uznać za bezpośrednią przyczynę zaistniałego wypadku drogowego. Jednocześnie biegły ustalił, iż pokrzywdzony w zaistniałej sytuacji drogowej nie miał realnych szans uniknięcia zderzenia.

Warto zaznaczyć, iż żadna ze stron nie zakwestionowała wniosków końcowych opinii.

Ustalenia w zakresie rodzaju i charakteru odniesionych w wyniku wypadku obrażeń oraz ich skutków przez pokrzywdzonego P. S. Sąd poczynił w oparciu o zgromadzoną dokumentację medyczną (k – 43, k – 44, k – 46), a w głównej mierze o opinię sądowo – lekarską lekarza J. C. (k 60 – 63). Przyjmując za biegłą, pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci urazu odcinka szyjnego kręgosłupa rozpoznanego w tomografii komputerowej jako poszerzenie przestrzeni międzytrzonowej kręgów C6 i C7 odpowiadające najprawdopodobniej przerwaniu więzadeł międzytrzonowych przednich, zaopatrzonego kołnierzem S., złamania IV kości śródręcza ręki prawej, które wymagało unieruchomienia kończyny w opatrunku gipsowym oraz stłuczenia okolicy barkowej prawej, skutkujących naruszeniem czynności narządu ciała – narządu ruchu – i rozstrojem zdrowia na okres powyżej siedmiu dni, przy czym, zdaniem biegłej, charakter, rozległość i lokalizacja stwierdzonych uszkodzeń ciała wskazują, że mogły one powstać na skutek wypadku.

W ocenie Sądu opinie biegłych – H. T., S. C., jak i J. C. w pełni zasługują na podzielenie jako logiczne, spójne, oparte na fachowej wiedzy biegłych i doświadczeniu zawodowym. Wszystkie swoje wnioski biegli logicznie i wyczerpująco uzasadnili, każdorazowo wskazując wnioskowanie, jakie ich do tego doprowadziło oraz inne dowody, na jakich się opierali, w tym w szczególności należy odnieść się tu do pozostałych dokumentów zgromadzonych w toku dochodzenia.

Jedynie na marginesie należy zaznaczyć, iż pisemna opinia biegłego H. T. odwołuje się m.in. do zeznań oskarżonej H. I., które z oczywistych względów nie mogą zostać procesowo wykorzystane, to jednak powyższe – zdaniem Sądu – nie dyskwalifikuje wniosków z niej płynących. Co istotne, biegły swoje wnioski oparł w głównej mierze o zeznania świadków, które w powiązaniu z przyjętymi dalszymi ustaleniami - poczynionymi na podstawie dowodów materialnych pozwoliły mu na przeprowadzenie pełnej analizy czasoprzestrzennej przedmiotowego zdarzenia drogowego.

Zeznania świadka A. K. (2) (k – 32v) nie wniosły istotnych treści do sprawy mogących przyczynić się do wyjaśnienia okoliczności i przyczyn zaistniałego wypadku.

Reasumując wyniki przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd doszedł do przekonania, iż oskarżona swym zachowaniem wyczerpała dyspozycję występku opisanego w art. 177 § 1 kk.

Znamieniem strony przedmiotowej spowodowania wypadku jest naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu. Pojęcie tych zasad obejmuje zarówno zasady ujęte w przepisach prawa drogowego, jak też wynikające z istoty bezpieczeństwa w ruchu zasady prakseologicznie odnoszące się do danej sfery ruchu. Zasady bezpieczeństwa dotyczące ruchu drogowego określone zostały w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym. Doktryna i orzecznictwo do szczególnie ważnych zasad bezpieczeństwa w ruchu zaliczają zasadę ostrożnego i rozważnego prowadzenia pojazdów oraz zasadę ograniczonego zaufania do innych uczestników ruchu. Przestępstwo spowodowania wypadku komunikacyjnego ma charakter skutkowy, konieczne więc jest ustalenie, że pomiędzy stwierdzonym naruszeniem zasad bezpieczeństwa w ruchu, a zaistniałym wypadkiem zachodzi związek przyczynowy. Naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu może być zarówno umyślne, jak i nieumyślne, natomiast wynikające stąd skutki dotyczące życia lub zdrowia muszą być objęte nieumyślnością.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy przyjąć należy, iż naruszenie przez oskarżoną reguł szczególnej ostrożności zdefiniowanych w art. 3 ust. 1, art. 22 ust. 1 i 4 oraz w art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, a polegające na nie dokonaniu właściwej, należytej obserwacji drogi i innych uczestników ruchu, co skutkowało mylnym wyobrażeniem, że dokona w wytworzonej sytuacji na drodze bezpieczny manewr skrętu w lewo, nosi cechy nieumyślności i prowadziło do zaistnienia wypadku.

Kierująca G., zmieniając kierunek ruchu (skręcając w lewo) powinna była zachować szczególną ostrożność, co w analizowanym przypadku sprowadzało się do należytego upewnienia się czy z przeciwnego kierunku nie jedzie jakiś pojazd z przynależnym mu pierwszeństwem przejazdu, a jeśli tak, to z jaką prędkością. Wjazd na pas ruchu przeznaczony do jazdy w przeciwnym kierunku można było więc wykonać tylko przy uzyskaniu całkowitej pewności co do tego, że skręt będzie można wykonać bezpiecznie, przy czym oskarżona miała nieograniczoną możliwość obserwacji jezdni na omawianym odcinku biorąc pod uwagę ukształtowanie terenu (prosty, płaski odcinek jezdni) oraz panujące warunki atmosferyczne (słonecznie, bez opadów). Co ważne, H. I.wskazała na pojawienie się jadącego od strony R.motocyklistę, na którego torze jazdy skupiła się jej uwaga, przyznając przez to de facto, że w omawianym momencie tj. w chwili powstania sytuacji kolizyjnej nie miała całkowitej pewności co do tego, że skręt w lewo będzie można wykonać bezpiecznie, albowiem nie dostosowując się do zmieniającej się przecież dynamicznie sytuacji na drodze poprzez chociażby pojawienie się na owym pasie motocyklisty, nie ponowiła należytej oceny sytuacji na drodze z kierunku przeciwnego, podejmując decyzję o kontynuowaniu jazdy w lewo wytwarzając tym samym niebezpieczną sytuację na jezdni, co rodziło konsekwencje w postaci nie ustąpienia pierwszeństwa motocykliście, który pozbawiony realnych szans uniknięcia wypadku uderzył po redukcji prędkości na skutek gwałtownego hamowania w prawe drzwi pojazdu odnosząc obrażenia skutkujące naruszeniem czynności narządu ciała – narządu ruchu – i rozstrojem zdrowia na okres powyżej siedmiu dni.

W zaistniałej sytuacji faktycznej przepisy prawa o ruchu drogowym (art. 25 ust. 1 i art. 2 pkt 23) obligowały oskarżoną do ustąpienia pierwszeństwa każdemu pojazdowi jadącemu z kierunku przeciwnego na wprost lub skręcającego w prawo, niezależnie od tego czy kierowcy takich pojazdów przestrzegają zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym (uzasadnienie wyroku SN z dnia 05 maja 2011 r., IV KK 44/11, LEX nr 817544).

Sąd kierując się ogólnymi dyrektywami i zasadami sądowego wymiaru kary określonymi w art. 53 § 1 i 2 kk, uznając oskarżoną za winną popełnienia przypisanego jej czynu wymierzył jej karę 5 miesięcy pozbawienia wolności uznając przy tym, iż w stosunku do oskarżonej zachodzą warunki przywołane w art. 69 § 1 i 2 kk (pkt I – II wyroku).

Wymierzając oskarżonej karę Sąd miał na uwadze zarówno stopień jej winy, stopień społecznej szkodliwości przypisanego jej czynu, jak również cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma osiągnąć, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżoną występku jako znaczny, Sąd miał na względzie przede wszystkim rodzaj naruszonego dobra (bezpieczeństwo w komunikacji, uboczny przedmiot ochrony – zdrowie), rozmiar i charakter wyrządzonych szkód, krzywd, jak również nieumyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym.

Za znaczny Sąd uznał również stopień winy po stronie sprawczyni.

Zważyć należy, iż oskarżona nie była dotychczas karana (karta karna k – 101), jak również prowadziła przed popełnieniem przypisanego jej czynu ustabilizowany tryb życia (k – 90, k - 121). Co istotne, H. I. przyznała się do zarzucanego jej czynu.

Powyższe okoliczności Sąd poczytał jej jako okoliczności łagodzące.

Sąd nie dopatrzył się szczególnych okoliczności obciążających przy ferowaniu kary.

Mając powyższe na uwadze, w szczególności fakt przyznania się do sprawstwa, warunki osobiste oskarżonej, dotychczasowy sposób życia, w tym uprzednią niekaralność, Sąd uznał za zasadne skorzystanie wobec niej z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu zastosowanie w stosunku do wymienionej środka probacyjnego będzie wystarczającym dla osiągnięcia wobec niej celów kary, w szczególności zapobiegnie powrotowi do przestępstwa. Sąd przyjął, iż odpowiednio właściwym okresem próby dla oskarżonej będzie okres 2 lat, który pozwoli jej na refleksję nad swoim zachowaniem.

Powyższy okres próby pozwoli wreszcie w sposób dostateczny, a zarazem konieczny zweryfikować w czasie pozytywną prognozę w stosunku do niej, w szczególności pod kątem przestrzegania przez nią porządku prawnego. Kierując się wskazanymi przesłankami Sąd na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności oskarżonej warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat (pkt II wyroku).

Stosownie do brzmienia art. 42 § 1 kk w zw. z art. 43 § 1 kk Sąd orzekł wobec oskarżonej środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, dla których wymagana jest kategoria „B” prawa jazdy na okres 1 roku, zobowiązując jednocześnie oskarżoną do zwrotu w myśl art. 43 § 3 kk dokumentu prawa jazdy właściwemu organowi (pkt III i IV wyroku).

Mając na względzie okoliczności rozpatrywanej sprawy tj. rażąco nieostrożny sposób jazdy dowodzący braku wyobraźni przy stosunkowo długim doświadczeniu jako kierującej, fakt nieumyślnego naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym przemawia - w ocenie Sądu – za przyjęciem, iż pozbawienie oskarżonej uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi, dla których wymagana jest kategoria „B” prawa jazdy na okres 1 roku jest konieczne w celu wyeliminowania zagrożenia, które mogłoby w przyszłości spowodować prowadzenie przez nią pojazdów mechanicznych wskazanej kategorii. U podstaw orzeczonego środka karnego leży ratio legis zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, który polega bowiem na tym, by osoby nie przestrzegające zasad bezpieczeństwa, zagrażające bezpieczeństwu ruchu czy to z braku wyobraźni czy z braku poczucia odpowiedzialności - z ruchu tego wyłączyć. Jest to najskuteczniejszy sposób wzmożenia bezpieczeństwa na drogach, zmuszenia naruszających zasady bezpieczeństwa do ich przestrzegania w przyszłości, przekonania wszystkich uczestników ruchu o potrzebie bezwzględnego podporządkowania się ustanowionym zasadom ruchu, które są ustanowione przede wszystkim w celu zagwarantowania bezpieczeństwa na drogach wszystkim uczestnikom, nie wyłączając oskarżonej. Zdaniem Sądu właśnie środek karny w postaci orzeczonego zakazu będzie stanowił, obok zasądzonej kwoty tytułem powództwa cywilnego, o bezpośredniej dolegliwości w związku z popełnionym przez oskarżoną czynem zabronionym.

Prokurator Prokuratury Rejonowej w L. działając w imieniu i na rzecz pokrzywdzonego P. S.wytoczył powództwo cywilne z żądaniem zasądzenia od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonego kwoty 2000,00 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (k - 99).

P. S. poparł wytoczone w jego imieniu i na jego rzecz powództwo cywilne w żądanej kwocie zaznaczając, iż wskazana suma stanowić będzie jedynie częściowe zadośćuczynienie doznanej przez niego krzywdy (k – 119).

Oskarżona początkowo wniosła o oddalenie powództwa cywilnego w całości odwołując się do możliwości ubiegania się przez pokrzywdzonego o odszkodowanie z ubezpieczenia OC kierowcy, po czym występując z wnioskiem w trybie art. 387 § 1 kpk uznała żądanie pozwu w całości.

W ocenie Sądu uznać należy zasadność pozwu w całości. Rodzaj odniesionych przez P. S.obrażeń ciała, choć dotkliwy to jednak nie skutkujący koniecznością hospitalizacji, połączony jednakże z niekwestionowanym odczuwanym przez pokrzywdzonego bólem uszkodzonych miejsc na ciele – czasowym unieruchomieniem odcinka szyjnego kręgosłupa kołnierzem Schantza oraz złamanej IV kości śródręcza ręki prawej opatrunkiem gipsowym z jednej strony oraz możliwości finansowe oskarżonej (pozwanej) z drugiej strony, dowodzą zasadności żądania wskazanej kwoty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w myśl art. 415 § 1 kpk w zw. z art. 415 kc.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził w ramach wytoczonego powództwa roszczenie w całości jako uzasadnione pod względem faktycznym i prawnym oraz stanowiące należytą, częściową rekompensatę doznanej przez pokrzywdzonego krzywdy (pkt V wyroku).

Stosownie do brzmienia art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 642 kpk i art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, mając na uwadze sytuację majątkową oskarżonej (rencistka – świadczenie rentowe w wysokości około 900,00 zł., brak majątku), Sąd zwolnił ją od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym odstąpił od obciążania jej opłatą od zasądzonego powództwa cywilnego (pkt VI wyroku).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE