WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lutego 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący - Sędzia	SA Bogdan Świerk (spr.)
Sędziowie:	SA Marcjanna Górska SA Elżbieta Czaja
Protokolant: Anna Szymanek-Leziak

po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2014 r. w Lublinie

sprawy J. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału

w S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach

z dnia 12 września 2013 r. sygn. akt IV U 272/13

oddala apelację.

III AUa 1275/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 28 lutego 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił J. B. prawa do emerytury. Organ rentowy ustalił, że w dniu 1 stycznia 1999 r. J. B. miał 29 lat, 3 miesiące i 8 dni okresów składkowych i nieskładkowych, ale ubezpieczony ten nie dysponował żadnym okresem zatrudnienia kwalifikowanym jako praca w szczególnych warunkach. Za takie zatrudnienie organ rentowy nie uznał pracy wnioskodawcy wykonywanej w okresach: od 1 września 1983 r. do 23 października 1989 r., od 24 października 1989 r. do 31 października 1990 r. i od 1 listopada 1990 r. do 30 czerwca 2000 r. u pracodawcy o nazwie (...) (organ rentowy bliżej tego pracodawcy nie określił), ponieważ wnioskodawcy w tym czasie był zatrudniony na kilku stanowiskach, mianowicie: maszynista sprężarek oraz hydraulik.

W odwołaniu od tej decyzji J. B. zakwestionował jej prawidłowość. Według ubezpieczonego pracował on stale i w pełnym wymiarze czasu pracy tylko na stanowisku bezpośredniej obsługi stacji sprężarek i pomp w Fabryce (...), noszącej od 1989 r. nazwę (...) w O..

Po jego rozpoznaniu Sąd Okręgowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 12 września 2013 r. zmienił wskazaną wyżej decyzję organu rentowego i ustalił J. B. prawo do emerytury od dnia 1 lutego 2013 r.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na poniższych ustaleniach faktycznych oraz ich ocenie prawnej: w dniu (...) J. B. ukończył 60 lat życia. W dniu 18 lutego 2013 r. ubezpieczony ten wystąpił do pozwanego organu rentowego z wnioskiem o emeryturę. Organ rentowy ustalił, że w dniu 1 stycznia 1999 r. J. B. miał 29 lat, 3 miesiące i 8 dni okresów składkowych i nieskładkowych ale żadnego z tych okresów zatrudnienia organ rentowy nie zakwalifikował jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. Wobec nie spełnienia przez ubezpieczonego wszystkich ustawowych przesłanek prawa do emerytury organ rentowy decyzją z dnia 28 lutego 2013 r. odmówił mu prawa do tego świadczenia.

Na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach osobowych wnioskodawcy oraz dowodów z zeznań świadków: B. O. i R. G. Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawca wykonywał zatrudnienie w Fabryce (...) w O. od 10 listopada 1971 r. na stanowisku hydraulika. Od dnia 1 września 1983 r. wnioskodawcy powierzono stanowisko maszynisty sprężarek i pomp. Pracował on na nim do końca swojego zatrudnienia, to jest do dnia 30 czerwca 2000 r. W tym czasie jego pracodawca zmieniał swoją nazwę i ustrój własnościowy. Wprawdzie od dnia 1 kwietnia 1993 r. stanowisko pracy wnioskodawcy zostało określone jako hydraulik – maszynista pomp, ale faktyczny zakres jego obowiązków nie uległ zmianie. Nadal był maszynistą sprężarek i pomp stanowiących elementy sprężarki. Jedynie w okresie jesiennym musiał oczyszczać z liści basen z wodą, którą pobierały sprężarki. Wprawdzie sąd bliżej nie określił ile czasu to zajmowało wnioskodawcy, ale z jego wyjaśnień wynika, że około 10 minut tygodniowo. W ocenie sądu pierwszej instancji postępowanie dowodowe przeprowadzone w sprawie niniejszej pozwala na przyjęcie, że w okresie od dnia 1 września 1983 r. do dnia 31 grudnia 1998 r., a więc przez 15 lat i 4 miesiące wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał zatrudnienie w szczególnych warunkach, mianowicie przy bezpośredniej obsłudze stacji sprężarek. Dlatego należało uznać, że spełnił on wszystkie ustawowe przesłanki prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym i zmieniając niekorzystną dla niego decyzję pozwanego, ustalić mu prawo do tego świadczenia.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego wywiódł pozwany organ rentowy wnosząc o jego zmianę przez oddalenie odwołania ubezpieczonego.

Skarżący zarzucił naruszenie prawa materialnego – przepisu art. 184 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z art. 32 ust. 1a pkt.1 tej ustawy przez ich błędną wykładnię i przyjęcie do limitu pracy w szczególnych warunkach wnioskodawcy okresów pobierania przez niego zasiłków chorobowych po dniu 14 listopada 1991 r.

Z uzasadnienia apelacji wynika, że jej autor nie kwestionuje już, że praca wnioskodawcy przy obsłudze sprężarek i pomp była zatrudnieniem wykonywanym w szczególnych warunkach ale, w ocenie pozwanego, nie został spełniony warunek posiadania przez niego okresu przynajmniej 15 lat takiego zatrudnienia. Od limitu 15 lat i 4 miesięcy należy bowiem odliczyć czas pobierania przez J. B. zasiłków chorobowych po dniu 14 listopada 1991 r. – w łącznej liczbie 7 miesięcy i 20 dni. Po takim odliczeniu ubezpieczony nie będzie miał 15 lat pracy wykonywanej w szczególnych warunkach i ustalenie na jego rzecz prawa do emerytury nastąpiło z naruszeniem prawa materialnego – przepisów wskazanych w zarzucie apelacyjnym.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Jedynym zarzutem apelanta to wadliwe, według niego – ustalenie przez sąd pierwszej instancji wielkości okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej przez wnioskodawcę. Wadliwość ta polega na tym, że od wielkości tego okresy pracy nie zostały odliczone okresy korzystania przez ubezpieczonego z zasiłku chorobowego w łącznej ilości 7 miesięcy i 20 dni. Takie stanowisko pozwanego w oczywisty sposób jest sprzeczne z wykładnią przepisów, podanych w zarzucie apelacji, od wielu już lat wypracowaną w orzecznictwie sądów ubezpieczeń społecznych, od wielu też lat utrwaloną i niesporną (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 5 maja 2005 r. II UK 219/04 – LEX 158215 ,z dnia 7 lutego 2006 r. I UK 154/05 – LEX 272581, z dnia 17 września 2007 r., z dnia 16 lipca 2009 r. II UK 388/08 – LEX 533107, z dnia 13 lipca 2011 r. I UK 12/11 – LEX 989126 oraz liczne orzecznictwo sądów apelacyjnych - publikowane w programie komputerowym LEX przy art. 32 ustawy o FUS. Wykładnia ta polega na tym, że sądy ubezpieczeń społecznych i Sąd Najwyższy przyjmują, że nie ma podstaw do wyłączania z okresów pracy w szczególnych warunkach przebytych do dnia 31 grudnia 1998 r. okresów przebywania ubezpieczonych na zasiłkach chorobowych.

W tej sytuacji wręcz musi dziwić występowanie przez autora apelacji z tego rodzaju argumentacją, już z góry skazaną na nieuwzględnienie.

Dlatego zarzut apelanta jest w oczywisty sposób chybiony co powoduje, że jego apelacji należało odmówić słuszności. Jako całkowicie bezzasadna apelacja ta podlegała więc oddaleniu.

Z tych zatem względów i z mocy art. 385 kpc Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.