UZASADNIENIE

Powód A. Z. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. w Ł. kwoty 5.229,17 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18 maja 2017 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 7 kwietnia 2017r. na parkingu strzeżonym nieznany sprawca spowodował uszkodzenia w jego pojeździe. W toku postępowania likwidacyjnego pozwana wypłaciła mu kwotę 1.454,57 zł. Podkreślił, iż wypłacone odszkodowanie jedynie w części pokryło szkodę. Z opinii rzeczoznawcy wynika bowiem, iż koszt naprawy pojazdu wynosi 7.183,75 zł. Po odliczeniu wypłaconego świadczenia i franczyzy w wysokości 500 zł konieczna jest dopłata.

W dniu 8 listopada 2017 r. Sąd Rejonowy w Toruniu wydał wyrok zaoczny zgodnie z żądaniem pozwu.

(...) S.A. wniosła sprzeciw od wyroku zaocznego, domagając się uchylenia wyroku zaocznego, oddalenia powództwa i zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych. Nadto w przypadku uchylenia wyroku zaocznego i oddalenia powództwa wniosła o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kwoty 5.229,17 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 18 maja 2017 r.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana wskazała, iż w jej ocenie słuszna była wysokość przyznanego i wypłaconego odszkodowania, jako pozwalająca na pokrycie kosztów naprawy pojazdu. Wypłacona powodowi kwota została pomniejszona o franczyzę redukcyjną w wysokości 500 zł. Podkreśliła, iż żądanie powoda jest bezzasadne. Dodała, iż po zgłoszeniu szkody przeprowadzono oględziny uszkodzonego pojazdu i wyceniono szkodę przy użyciu systemu (...). Zaznaczyła, iż zobowiązana był wypłacić odszkodowanie wyrównujące poniesioną szkodę, a więc zwrócić ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu. Dla przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody w pełni wystarczające jest użycie części zamiennych produkowanych przez wytwórców bez logo producenta, w szczególności przy zastosowaniu nieoryginalnych części zamiennych o porównywalnej jakości. Zdaniem pozwanej żądanie odszkodowania w oparciu o kosztorys obejmujący wyłącznie części z logo producenta pojazdu bez udokumentowania, że takie elementy faktycznie użyto do naprawy nie znajduje uzasadnienia. Dodała, iż uszkodzony pojazd pochodził z 2007 r. a więc był pojazdem wieloletnim. W chwili zdarzenia części znajdujące się w pojeździe były w znacznym stopniu zużyte. Pozwana zaznaczyła również , iż na skutek wydania wyroku zaocznego zaopatrzonego w rygor natychmiastowej wykonalności dokonał zapłaty kwoty objętej wyrokiem W przypadku uchylenia wyroku zaocznego i oddalenia powództwa orzeczony winien być zwrot spełnionego świadczenia.

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

D. T. zawarł umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z (...) S.A. w Ł.. Strony w umowie ustanowiły franszyzę redukcyjną w wysokości 500 zł skutkującą obligatoryjnym obniżeniem wypłacanych odszkodowań.

Dowód: polisa k. 7-9

W dniu 7 kwietnia 2017 r. na strzeżonym parkingu należącym do D. T. nieznany sprawca uszkodził pojazd A. Z. marki A..

Bezsporne.

Szkoda została zgłoszona ubezpieczycielowi. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel oszacował koszt naprawy uszkodzonego pojazdu na kwotę 1.954,57 zł Decyzją z dnia 26 lipca 2017 r. A. Z. przyznano odszkodowanie w wysokości 1.454,57 zł (odszkodowanie zostało pomniejszone o 500 zł franszyzy redukcyjnej).

Dowód: decyzja k. 20-21

Poszkodowany kwestionując stanowisko ubezpieczyciela, zlecił sporządzenie opinii dotyczącej wyceny kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. Zgodnie z tą opinią koszt naprawy uszkodzonego pojazdu został oszacowany na kwotę 7.183,75zł.

Dowód: wycena k. 17-19

Naprawa pojazdu w oparciu o stawki (...) oraz przy użyciu nowych oryginalnych części zamiennych pochodzących z dystrybucji producenta pojazdu ( I kategoria dyrektywy (...), jakość O) wynosiła 7.339,40 zł, zaś w oparciu o stawki dobrych warsztatów nieautoryzowanych oraz nowych oryginalnych części zamiennych pochodzących z dystrybucji producenta pojazdu (I kategoria dyrektywy (...) jakość „O) i producenta części (II kategoria dyrektywy (...) jakość (...)) 5.664,37 zł. W obu warrantach jakość naprawy byłaby wysoka i identyczna.

Dowód opinia biegłego k. 102-112

W dniu 8 listopada 2017 r. Sąd Rejonowy w Toruniu wydał wyrok zaoczny zasądzając od (...) Towarzystwa (...) na rzecz A. Z. kwotę 5.229.17 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 maja 2017 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 2.079 zł tytułem kosztów procesu. W dniu 24 listopada 2017r. ubezpieczyciel wykonał zobowiązanie wynikające z wyroku zaocznego wpłacając kwotę 5.229,17 zł tytułem należności głównej, 195,56 zł tytułem odsetek ustawowych liczonych od dnia 18.05.2017 r. do dnia 28.11.2017 r. oraz 2.079 zł tytułem zwrotu kosztów procesu

Dowód: decyzje k. 69,70

Sąd Rejonowy zważył, co następuje

Stan faktyczny został ustalony na podstawie okoliczności bezspornych, dokumentów przedłożonych przez strony do akt sprawy i znajdujących się w aktach szkody, oraz opinii biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego oraz przesłuchania powoda. .

Sąd w pełni dał wiarę dowodom w postaci dokumentów zgromadzonych w toku procesu albowiem były kompletne i jasne, wraz z pozostałymi dowodami obrazowały dokładny stan faktyczny sprawy. Ich prawdziwość nie budziła, w ocenie Sądu, jakichkolwiek wątpliwości. Co więcej wiarygodność i autentyczność przedłożonych dokumentów, poza opinią techniczną sporządzoną na zlecenie powoda, nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Odnośnie zakwestionowanej opinii prywatnej trzeba wskazać, że nie była ona bez znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. W tym miejscu wskazać należy, że jeżeli strona składa pozasądową ekspertyzę z wyraźną intencją potraktowania jej jako dowodu w sprawie, wówczas istnieją podstawy do przypisania jej rangi dowodu z dokumentu prywatnego (art. 245 k.p.c.). Pozasądowe opinie rzeczoznawców jako dokumenty prywatne stanowią jedynie dowód tego, że osoby, które je podpisały wyraziły zawarty w nich pogląd, nie korzystają natomiast one z domniemania zgodności z prawdą zawartych w niej twierdzeń /Wyrok SN z dn. 15 stycznia 2010 r., I CSK 199/09/. Inaczej rzecz ujmując nie podlegają one ocenie Sądu jako dowód z opinii biegłego /Wyrok SN z dn. 8 czerwca 2001 r., I PKN 468/00/. W związku z powyższym Sąd, -jako dokumenty prywatne, poddaje je ocenie co do ich wiarygodności i mocy dowodowej w ramach wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd w ramach przysługującej sądowi orzekającemu swobody oceny dowodów przewidzianej w art. 233 § 1 k.p.c. uznał za wiarygodne spostrzeżenia i wnioski zawarte w opinii sporządzonej na zlecenie powoda jedynie w zakresie w jakim znajdują one swoje odzwierciedlenie w opinii biegłego S. D..

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się przede wszystkim na opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej mgr inż. S. D..

Sąd uznał przedmiotową opinię za wiarygodną w całości i w pełni podzielił wnioski biegłego. Opinia ta została sporządzona w sposób rzetelny, była logiczna, spójna, nie zawierała sprzeczności. Biegły udzielił odpowiedzi na pytanie sformułowane w tezie dowodowej. Trzeba jednocześnie zaznaczyć, iż biegły jest osobą odznaczającą się niekwestionowanymi kwalifikacjami, kompetentną i posiada duże doświadczenie w sporządzaniu tego typu opinii. Nie można również pomijać tego, że biegły swoje stanowisko w tym przedmiocie sformułował po zapoznaniu się ze zgromadzoną w aktach sprawy dokumentacją, a została zatem sporządzona nie na podstawie arbitralnej i formułowanej a priori oceny, lecz w oparciu o obiektywny i rzetelnie zebrany materiał badawczy, który potwierdzał prawidłowość wyrażonych przez biegłego twierdzeń.

Powyższa opinia nie została zakwestionowana przez żadną ze stron.

Zważyć też należy, że ugruntowany jest w orzecznictwie pogląd, według którego Sąd w sprawie do rozstrzygnięcia której wymagane są wiadomości specjalistyczne nie może wydać orzeczenia wbrew wnioskom wypływającym z opinii uznanej przez tenże Sąd za fachową i rzetelną /zob. np. wyrok SN z 26/10/2006 I CSK 166/06 – publ. Lex nr 209297 lub II UK 277/04 OSNP 2006/5-6/97/.

Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania złożone przez powoda.

W ocenie Sądu roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie co do zasady.

W myśl art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Natomiast zgodnie z art. 36 ust. 1 zd. 1 Ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych /Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm./ odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Odpowiedzialność posiadacza lub kierującego pojazdem w ruchu kształtuje się na zasadach ogólnych, czyli na zasadzie winy /art. 436 § 2 k.c./, a przy rozstrzygnięciu o odszkodowaniu ubezpieczeniowym przy ubezpieczeniu OC koniecznym jest sięgnięcie do ogólnych reguł Kodeksu cywilnego odnoszących się do zakresu odszkodowania, w szczególności do przepisu art. 361 § 1 i 2 k.c., w którym zostały określone reguły nakazujące przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego.

Szkoda jest uszczerbkiem w prawnie chronionych dobrach wyrażającym się w różnicy między stanem dóbr, jaki istniał i jaki mógłby następnie wytworzyć się w normalnej kolei rzeczy, a stanem, jaki powstał na skutek zdarzenia wywołującego zmianę w dotychczasowym stanie rzeczy, z którym to zdarzeniem ustawodawca wiąże powstanie odpowiedzialności odszkodowawczej. Samo jednak wyznaczenie rozmiaru szkody nie przesądza jeszcze o rozmiarze odszkodowania; każdorazowo granice obowiązku naprawienia szkody wyznaczane są przez tzw. normalny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem wywołującym uszczerbek a szkodą. Ponadto, muszą być też uwzględnione okoliczności ograniczające zasadę pełnego odszkodowania wynikające np. ze szczególnej regulacji prawnej /tak z uzasadnienia wyroku SN z 7.08.2003, IV CKN 387/01, Lex 141410/.

W judykaturze przyjmuje się, iż obowiązek naprawienia szkody, powstałej wskutek wypadku komunikacyjnego, przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawiać /vide: wyrok SA w Poznaniu z dnia 22.02.2007, I ACa 1179/06, Lex 298601, wyrok SN z 7.08.2003, IV CKN 387/01, Lex 141410, uzasadnienie uchwały SN z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSPiKA 2002, nr 7-8, poz. 103, orzeczenie SN z dnia 27 czerwca 1988 r., I CR 151/88, niepubl./.

Zgodnie z art. 363§1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego /restytucja naturalna/, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Zamierzonym skutkiem wyboru przez poszkodowanego restytucji naturalnej jako formy odszkodowania jest zamiar odzyskania takiej samej sytuacji w dobrach i interesach prawnie chronionych, jak ta, która istniała przed wyrządzeniem szkody. Dlatego zasadnie można przyjmować, iż cechą charakterystyczną tej formy odszkodowania jest dążność do naprawienia poszczególnego naruszonego dobra lub interesu, w przeciwieństwie natomiast do rekompensaty pieniężnej, która pozwala wyrównać szkodę rachunkową w całym majątku /zob. T. Dybowski, System pr. cyw., t. III, cz. 1, s. 288, za K. Zagrobelny [w] E. Gniewek, Kodeks cywilny komentarz, C.H. Beck, Warszawa 2006, str. 549/.

Przepis art. 363§1 k.c. obok roszczenia o przywrócenie stanu poprzedniego pozwala kształtować roszczenie odszkodowawcze w postaci obowiązku zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej. Suma pieniężna stanowiąca odszkodowanie odpowiadać ma wysokości szkody, dlatego też w tym wypadku ustalenie rozmiaru doznanej szkody ma istotne znaczenie.

Powód żądał zapłaty sumy pieniężnej w wysokości 5.229,17 zł stanowiącej dopłatę odszkodowania tytułem kosztów naprawy pojazdu, wyliczonych na podstawie prywatnej ekspertyzy. Po przesądzeniu odpowiedzialności pozwanej do rozważenia pozostaje wysokość odszkodowania.

Sąd w toku postepowania ustalił, iż naprawa pojazdu w oparciu o stawki (...) oraz przy użyciu nowych oryginalnych części zamiennych pochodzących z dystrybucji producenta pojazdu ( I kategoria dyrektywy (...), jakość O) wynosi 7.339,40 zł, zaś w oparciu o stawki dobrych warsztatów nieautoryzowanych oraz nowych oryginalnych części zamiennych pochodzących z dystrybucji producenta pojazdu (I kategoria dyrektywy (...) jakość „O) i producenta części ( II kategoria dyrektywy (...) jakość (...)) 5.664,37 zł. Podkreślił jednocześnie, iż w obu warrantach jakość naprawy byłaby wysoka i identyczna. Skoro zatem, zgodnie z opinią biegłego, możliwa jest skuteczna naprawa pojazdu powoda za kwotę 5.664,37 zł, to odpowiedzialność pozwanej ogranicza się to tej sumy.

W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z umową ubezpieczenia OC zawartą pomiędzy właścicielem parkingu a pozwaną strony ustanowiły franszyzę redukcyjną w wysokości 500 zł. Franszyza redukcyjna stanowi kwotę, która zgodnie z przepisami prawa zmniejsza wysokości odszkodowania, a wszelkie szkody, których wartość nie przekracza franszyzy redukcyjnej nie są objęte ubezpieczeniem, chyba że strony umówiły się inaczej. Z powyższego wynika, iż ubezpieczyciel bez względu na wysokość szkody obniża odszkodowanie o część określoną w pieniądzu. W przedmiotowej sprawie z uwagi, iż kwota franszyzy redukcyjnej wynosi 500 zł kwotę odszkodowania podlegającą zasądzeniu na rzecz powoda należało obniżyć o 500 zł.

Reasumując, z uwagi na wypłacone powodowi odszkodowanie oraz franszyzę do dopłaty pozostała kwota 3.709,80 zł ( 5.664,37 zł –1.454,57 zł, - 500 zł )

Po tak poczynionych ustaleniach, Sąd w pkt I uchylił wyrok zaoczny z dnia 8 listopada 2017 r. zaś w pkt II zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.709,80 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu.

W pozostałym zakresie Sąd w pkt III wyroku oddalił powództwo (art. 822 k.c. a contrario).

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. w myśl zasady stosunkowego rozdzielenia kosztów.

Powód wygrał sprawę w 71% zaś przegrał w 29%.

Koszty powoda to: 262,00 zł tytułem opłaty od pozwu, 287,81 zł tytułem wykorzystanej zaliczki na biegłego, 1.800,00 zł kosztów zastępstwa procesowego, 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od złożonego pełnomocnictwa. Łącznie koszty powoda wyniosły 2.366,81 zł.

Z kolei koszty pozwanego to 750 zł tytułem wykorzystanej zaliczki na biegłego, 1.800,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Zatem 2.366,81 zł x 71% = 1.680,43 zł

zaś 2.550 zł. x 29 % = 739,50 zł.

Po kompensacji należało jak w punkcie IV sentencji wyroku zasądzić na rzecz powoda różnicę tj. kwotę 940,93 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W pkt IV wyroku Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.714,26 zł tytułem zwrotu spełnionego świadczenia

Zgodnie z art. 338 § 1 k.p.c. uchylając lub zmieniając wyrok, któremu nadany został rygor natychmiastowej wykonalności, sąd na wniosek pozwanego orzeka w orzeczeniu kończącym postępowanie o zwrocie spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia lub o przywróceniu poprzedniego stanu. W niniejszej sprawie bezspornym było , iż Sąd Rejonowy w dniu 8 listopada 2017 r. wydał przeciwko pozwanej wyrok zaoczny zgodnie z żądaniem pozwu. Poza sporem pozostaje również kwestia wpłaty przez pozwanego na rzecz powoda należności wynikającej z treści wyroku zaocznego wraz z odsetkami od dnia 18 maja 2017 r do dnia 28 listopada 2017 r. Z uwagi na to, iż w przedmiotowej sprawie uchylony został wyrok zaoczny a powództwo okazało się być uzasadnione w części, na kwotę zasądzoną tytułem spełnienia świadczenia składa się: różnica pomiędzy kwotą należności głównej zawartej w wyroku zaocznym -5.229,17 zł a wysokością zasądzonego odszkodowania - 3.709,80 zł tj. kwota 1.519,37 zł, odsetki od tej kwoty liczone od 18 maja 2017 r. do dnia 28 listopada 2017 r. w wysokości 56,82 zł oraz różnica pomiędzy kosztami procesu wskazanymi w wyroku zaocznym - 2.079 zł a kosztami zasądzonymi w wyroku z 7.11.2018 r. - 940,93 zł tj. kwota 1.138,07 zł.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE