UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 1 września 2017 roku A. G. wystąpiła przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w Ł. o zapłatę kwoty 1.500 złotych wraz z odsetkami od dnia 1 lipca 2017 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia w związku z poślizgnięciem i upadkiem na nieodśnieżonej i śliskiej nawierzchni parkingu, położonego w C. przy ulicy (...), a także przyznanie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(pozew k.4 – 6)

W odpowiedzi na pozew z dnia 10 października 2017 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w Ł. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany nie kwestionując udzielenia ochrony ubezpieczeniowej podmiotowi odpowiedzialnemu za utrzymanie należytego stanu parkingu wskazał na brak jakichkolwiek uchybień w tym zakresie, co wyłącza jego odpowiedzialność w niniejszej sprawie. Jednocześnie zanegował wysokość dochodzonego roszczenia, a z ostrożności procesowej podniósł zarzut przyczynienia się powódki do powstałej szkody w wysokości 50 % z uwagi na fakt, że A. G. zdecydowała się na poruszanie po nieodśnieżonej części parkingu mimo możliwości wyboru innego miejsca postojowego.

(odpowiedź na pozew k.35 – 36)

Pismem procesowym z dnia 31 lipca 2018 roku A. G. dokonała przedmiotowej modyfikacji powództwa wnoszą o zapłatę na jej rzecz kwot : 17.500 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz 4.098,65 złotych tytułem odszkodowania wraz z odsetkami od pierwotnie dochodzonej kwoty (1.500 złotych) od dnia 1 lipca 2017 roku, a od rozszerzonej części pozwu od dnia 31 lipca 2018 roku. Jednocześnie wniosła o przyznanie kosztów procesu z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego w wysokości sześciokrotności stawki minimalnej.

(pismo procesowe z dnia 31 lipca 2018 roku k.95 – 97)

W toku rozprawy z dnia 20 września 2018 roku A. G. złożyła zestawienie poniesionych kosztów procesu.

(zestawienie kosztów procesu k.103)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 3 lutego 2017 roku, w godzinach popołudniowych, A. G. zaparkowała swój samochód na terenie parkingu, położonego w C. przy ulicy (...) celem odebrania dziecka z przedszkola. Teren przeznaczony jako miejsca postojowe dla pojazdów mechanicznych pozostawał nieodśnieżony. Zalegała na nim warstwa nieuprzątniętego śniegu o wysokości około 30 – 50 centymetrów, która uzbierała się na skutek opadów atmosferycznych z poprzednich dni. W miejscach zajętych uprzednio przez innych kierowców powłoka śnieżna była nieco mniejsza z uwagi na jej rozjeżdżenie przez samochody.

Wysiadając z pojazdu A. G. poślizgnęła się na śniegu, pod którym utworzyło się błoto i upadła całym ciężarem swego ciała na prawą nogę. Po dłuższej chwili kobieta wstała o własnych siłach, przy czym nie była w stanie dojść do przedszkola i odebrać dziecka. Odczuwała ból w okolicach stawu skokowego. A. G. powiadomiła o zdarzeniu swego męża, który przyjechał na teren parkingu i zawiózł ją do szpitala.

(dowód z przesłuchania A. G. k.69 – 70 w zw. z k.106, zeznania świadka S. G. k.71 – 72, dokumentacja zdjęciowa k.10 – 13, grafika k.14, notatka służbowa k.30, karta wypadku k.31 – 32)

Na podstawie zdjęcia RTG stwierdzono złamanie ¹/3 dalszej części trzony prawej kości strzałkowej i zastosowano leczenie zachowawcze. Chora kończyna została unieruchomiona w opatrunku goleniowo – stopowym. Zalecono chodzenie przy pomocy kul łokciowych z zakazem obciążania prawej kończyny dolnej, kontrole w poradni podstawowej opieki zdrowotnej następnego dnia oraz w poradni ortopedyczno – urazowej w terminie 7 – 10 dni, a także stosowanie leków przeciwzakrzepowych i doraźnie przeciwbólowych.

W dniu 17 lutego 2017 roku stwierdzono przemieszczenie odłamów i wdrożono leczenie szpitalne, które trwało do dnia 20 lutego 2017 roku. A. G. poddana została zabiegowi otwartego nastawienia i zespolenia złamania za pomocą metalowej płyty (...) i 8 wkrętów, po którym kończyna dolna została ponownie unieruchomiona w szynie gipsowej goleniowo – stopowej. Z chwilą opuszczenia placówki medycznej zalecono dalsze stosowanie kul łokciowych, brak obciążania prawej kończyny dolnej oraz stosowanie leków przeciwzakrzepowych.

Po wykonaniu kontrolnego zdjęcia RTG w dniu 10 marca 2017 roku usunięto unieruchomienie kończyny dolnej. Kolejne zdjęcie z dnia 29 marca 2017 roku potwierdziło brak przemieszczenia odłamów, przy czym w projekcji bocznej stwierdzono ubytek – brak odłamu pośredniego. Zalecono dalsze nieobciążanie kończyny dolnej oraz wykonywanie ćwiczeń biernych i czynnych stawu skokowego.

W dniu 14 kwietnia 2017 roku odnotowano widoczny zrost. Wdrożono pełne obciążenie kończyny dolnej oraz rehabilitację, którą przeprowadzono w kwietniu i maju 2017 roku.

Do dnia 16 czerwca 2017 roku A. G. pozostawała na zwolnieniu lekarskim. W tej dacie lekarz stwierdził niewielki deficyt prostowania prawej stopy oraz zakończenie procesu leczenia.

(dokumentacja medyczna k.15 – 25, 67 – 68, 89)

Z ortopedycznego punktu widzenia A. G. doznała w dniu 3 lutego 2017 roku złamania wielołamowego obwodowej części trzonu prawej kości strzałkowej z podwichnięciem stawu skokowego i odłamaniem niewielkiego fragmentu tylnej krawędzi dalszej nasady prawej kości piszczelowej, skutkujące trwałym uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 7 %.

Cierpienia fizyczne pozostawały znaczne z uwagi na odczuwany ból, hospitalizację włącznie z zabiegiem operacyjnym, utrzymywaniem kończyny dolnej w ciężkim i niewygodnym unieruchomieniu gipsowym, stosowaniem kul, brakiem możliwości obciążania nogi, zabiegami i ćwiczeniami usprawniającymi oraz ograniczeniem sprawności.

W związku z doznanymi obrażeniami, powodującymi utrudnienia w życiu codziennym A. G. wymagała pomocy osób trzecich w wymiarze 3 godzin dziennie przez okres 3 miesięcy oraz 1 godziny dziennie przez okres kolejnego miesiąca.

Proces leczenia zakończył się, a uzyskany wynik i rokowania na przyszłość pozostają dobre. Nadal występuje poczucie pogorszenia sprawności i subiektywny niewielki zespół bólowy, a z dużym prawdopodobieństwem można stwierdzić, że kobieta nie odzyska 100 % pełnego zakresu ruchomości prawego stawu skokowego. Usunięcie metalowych elementów zespolenia nie jest konieczne, jednakże nie można wykluczyć, że czynność ta skutkowałby zmniejszeniem odczuwanych nadal dolegliwości. Nie zachodzi przy tym konieczność kontynuowania leczenia, w tym rehabilitacji.

(opinia biegłego z zakresu ortopedii k.85 – 88)

Parking, położony w C. przy ulicy (...) pozostaje w zasobach Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w C., która jest odpowiedzialna za jego zimowe utrzymanie.

W dniu 3 lutego 2017 roku Spółdzielnia Mieszkaniowa korzystała z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie odpowiedzialności cywilnej udzielonej przez (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w Ł..

(okoliczności bezsporne)

W dniu 3 lutego 2017 roku temperatura powietrza według danych synoptycznych w C. oscylowała od – 1,6 stopnia (godzina 0:00) do + 1,6 stopnia (godzina 15:00). Nie odnotowano w tym okresie opadów atmosferycznych. W dniach poprzednich temperatura powietrza kształtowała się na poziomie – 4 stopni do + 4 stopni. Występowały również opady śniegu.

(informacja (...) k.45 – 46, archiwum pogodowe k.52 – 67)

Parking przy ulicy (...) w C. nie jest regularnie odśnieżany. W przypadku wystąpienia opadów śniegu zalega on zazwyczaj do czasu nastania odwilży, kiedy samoistnie topnieje i znika.

(dowód z przesłuchania A. G. k.70 w zw. z k.106, zeznania świadka S. G. k.71 – 72)

A. G. uzyskiwała pomoc w zakresie czynności życia codziennego ze strony swojego męża, w szczególności przy poruszaniu się o kulach, przygotowaniu posiłków, higienie osobistej, ubiorem oraz zawożeniu dzieci do szkoły i przedszkola. Obecnie kobieta nadal odczuwa dolegliwości kończyny dolnej, która nie odzyskała pełnego zakresu ruchowego, nie może nosić butów na wyższym obcasie, ograniczyła życie towarzyskie, nie może uprawiać sportu, odczuwa lęk przed ponownym upadkiem, a nadto w okolicach stawu skokowego pozostała jej blizna po przebytym zabiegu operacyjnym.

(dowód z przesłuchania A. G. k.70 w zw. z k.106, zeznania świadka S. G. k.71 – 72)

Pismem z dnia 23 maja 2017 roku (doręczonym w dniu 29 maja 2017 roku) A. G. wezwała (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w Ł. do zapłaty kwoty 30.000 złotych tytułem zadośćuczynienia w związku z negatywnymi następstwami zdarzenia z dnia 3 lutego 2017 roku.

Decyzją z dnia 1 czerwca 2017 roku ubezpieczyciel odmówił wypłaty jakichkolwiek świadczeń z uwagi na wątpliwości, co do rzeczywistego przebiegu zdarzenia oraz jego przyczyn.

(wezwanie k.26 – 27, decyzja k.28 – 29, akta szkody k.43)

Stawka odpłatności usług opiekuńczych Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w C. w okresie od dnia 1 stycznia 2017 roku do dnia 30 czerwca 2017 roku wynosiła 20,67 złotych za roboczogodzinę.

(informacja MOPS w C. k.98)

Powyższy stan faktyczny Sąd oparł na całokształcie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w szczególności twierdzeniach powódki, zeznaniach świadka S. G., a także załączonych dokumentach w tym historii leczenia i procesu likwidacji szkody, jak również opinii biegłego z zakresu ortopedii.

Ekspertyza nie była kwestionowana przez strony, a przy tym w sposób konsekwentny i logiczny określała zakres szkody doznanej przez powódkę korespondując z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Złożona opinia wyczerpująco odpowiadała na zakreśloną tezę dowodową, a przy uwzględnieniu wiedzy specjalistycznej eksperta oraz długoletniego doświadczenia w pełnieniu funkcji biegłego nie ujawniły się żadne okoliczności, które deprecjonowałyby jej wartość dowodową.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającym zakresie.

Zasada odpowiedzialności pozwanego zakładu ubezpieczeń znajduje swoje źródło w treści art. 415 k.c w zw. z art. 822 § 4 k.c. Na żadnym etapie postępowania nie był kwestionowany fakt udzielenia przez pozwanego ochrony ubezpieczeniowej Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w C., a zgromadzony materiał dowodowy potwierdził wystąpienie zdarzenia z udziałem powódki na terenie parkingu, za którego zimowe utrzymanie odpowiedzialna była spółdzielnia mieszkaniowa. Tym samym A. G. była uprawniona do skierowania swych roszczeń bezpośrednio w stosunku do ubezpieczyciela, zaś kwestią podlegającą rozstrzygnięciu pozostawało ustalenie, czy sporna przestrzeń była utrzymywana w należytym stanie z uwagi na warunki atmosferyczne (art. 415 k.c.), a jeśli nie to w jakiej wysokości świadczenia winny zostać przyznane na rzecz powódki (art. 444 k.c. i art. 445 k.c.).

Stosownie do treści art. 20 pkt 4 w zw. z art. 4 pkt 20 w zw. z art. 8 ust. 1 w zw. z art. 19 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych (Dz.U. 1985, Nr 14, poz. 60 z późń. zm.) zarządca drogi wewnętrznej zobowiązany jest do utrzymania nawierzchni drogi, w szczególności poprzez ich odśnieżanie i zwalczanie śliskości zimowej. Jednocześnie w myśl art. 8 ust. 1 ustawy do dróg wewnętrznych zaliczane są również parkingi.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że zarządcą parkingu, położonego w C. przy ulicy (...) pozostawała Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w C.. Podmiot ten winien zatem uczynić zadość obowiązkom obciążającym go na podstawie ustawy o drogach publicznych, w szczególności przeciwdziałać zimowej śliskości nawierzchni. Ewentualny brak działania lub zaniechanie w tej mierze podlega ocenie na gruncie art. 415 k.c.

Wzajemnie korespondujące ze sobą depozycje A. G. i S. G., a dodatkowo odzwierciedlone dokumentacją zdjęciowa wskazują, że w dacie zdarzenia droga wewnętrzna (parking) pokryta była warstwą nieuprzątniętego śniegu, który z uwagi na wahania temperatury (poniżej zera w nocy, powyżej zera w dzień) tworzył tzw. błoto pośniegowe stwarzając realne niebezpieczeństwo dla użytkowników przestrzeni wydzielonej na miejsca postojowe dla samochodów. Sam fakt, że zdjęcia zostały wykonane po upływie kilku dni od spornego zdarzenia nie przekreśla ich mocy dowodowej. Utrwalony na nich obraz uwidacznia dalsze zaleganie śniegu na terenie parkingu, co w świetle twierdzeń powódki i świadka potwierdza jedynie fakt braku regularnego odśnieżania parkingu. Prowadzi to do konkluzji, że stan nawierzchni drogi wewnętrznej stwarzał niebezpieczeństwo poślizgnięcia się i upadku, co też zaktualizowało się w przypadku powódki. W konsekwencji wina podmiotu odpowiedzialnego za zimowe utrzymanie nawierzchni drogi rozumiana jako niedołożenie należytej staranności jest bezsporna, tym bardziej że strona pozwana nie wykazała faktów przeciwnych tj. podjęcia jakichkolwiek czynności zmierzających do zniwelowania skutków zimy feralnego dnia na spornym obszarze. Nie może stanowić tego typu argumentu, w szczególności twierdzenie zawarte w odpowiedzi na pozew o trudnościach w należytym utrzymaniu parkingu z uwagi na zaparkowane samochody. Skoro spółdzielnia udostępnia parking na przestrzeni całego roku, w tym także zimy, to winna zapewnić instrumenty pozwalające na zapewnienie na nim bezpieczeństwa dla użytkowników również w przypadku opadów śniegu. Sposób uprzątnięcia śniegu pozostaje w gestii podmiotu odpowiedzialnego, a jeśli nie jest to możliwe, to teren winien zostać w okresie zimowym wyłączony z użytkowania dla pojazdów mechanicznych. Niemniej jednak kwestia ta pozostaje całkowicie irrelewantna z punktu widzenia użytkowników parkingu, którzy nie doznają jakichkolwiek ograniczeń w wykorzystywaniu miejsc postojowych. Na koniec należy przypomnieć, że dla przyjęcia odpowiedzialności w prawie cywilnym nie jest konieczne wystąpienie winy umyślnej czy też rażącego niedbalstwa, ale wystarcza niedołożenie właśnie ogólnej staranności. A. G. wykazała, że nawierzchnia parkingu w dniu 3 lutego 2017 roku nie była prawidłowa zabezpieczona przed upadkiem, a strona pozwana nie zaoferowała żadnych okoliczności ekskulpujących ją w tym zakresie. Tym samym zachowanie spółdzielni mieszkaniowej należało ocenić jako zawinione zaniechanie.

Szkodą w niniejszej sprawie jest niewątpliwie uraz powódki związany z upadkiem. Jednocześnie pomiędzy naruszeniem czynności narządów ciała A. G., a winą podmiotu odpowiedzialnego za należyty stan nawierzchni zachodzi adekwatny związek przyczynowy (art. 361 k.c.). Wykazane zostały zatem wszystkie przesłanki odpowiedzialności deliktowej spółdzielni mieszkaniowej, a w konsekwencji możliwość dochodzenia poszczególnych żądań od jej ubezpieczyciela.

W myśl art. 444 § 1 w zw. z art. 445 § 1 k.c. A. G. uprawniona jest do żądania od pozwanego stosownego zadośćuczynienia. Pomimo fakultatywnego charakteru zadośćuczynienia, okoliczności konkretnej sprawy uzasadniają, w ocenie sądu, przyznanie go powódce. Ustalając wysokość zadośćuczynienia, sąd w żaden sposób nie jest związany procentowym uszczerbkiem na zdrowiu ustalonym przez biegłych lekarzy. Ta okoliczność ma jedynie dać pewną wskazówkę, co do wielkości zadośćuczynienia, lecz w żaden sposób jej nie przesądza. Do podstawowych kryteriów ustalenia wysokości zadośćuczynienia zalicza się stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody. Ustalając wysokość zadośćuczynienia należnego powódce Sąd uwzględnił rozmiar trwałego uszczerbku na zdrowiu, będącego następstwem zdarzenia (7 %), znaczny rozmiar cierpień fizycznych w pierwszym okresie po wypadku, konieczność poddania się zabiegowi operacyjnemu, doznany ból, pozostałą bliznę pozabiegową, uciążliwość utrzymywania szyny gipsowej i leczenia, okresową utratę samodzielności i związaną z tym konieczność opieki osób trzecich.

Z drugiej strony nie można było pominąć dobrych rokowań, co do stanu zdrowia na przyszłość, braku konieczności kontynuowania leczenia, w tym rehabilitacji, wyników badania przedmiotowego dokonanego przez biegłego (nie stwierdzono odchyleń od normy, odnotowano niewielki zakres ograniczeń ruchowych poza którym zachowana jest pełna ruchomość stawów kończyny dolnej oraz sprawny chód bez zaznaczonego utykania na prawą kończynę dolną), a także braku zgody powódki na usunięcie metalowych zespoleń, który to zabieg mógłby prowadzić do zmniejszenia dolegliwości, na które A. G. wciąż się uskarża.

Rozważając te okoliczności Sąd uznał, że odpowiednim dla powódki zadośćuczynieniem będzie kwota 15.000 złotych, której wysokość uwzględnia jego kompensacyjny charakter, przedstawiając ekonomicznie odczuwalną wartość i nie jest nadmierne w stosunku do aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa. W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

W zakresie wysokości odszkodowania przysługującego A. G., Sąd oparł się na przepisie art. 444 § 1 k.c., zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. W rozpoznawanej sprawie należało rozstrzygnąć kwestię rozmiaru szkody w postaci zwiększonych potrzeb powódki zaistniałych na skutek wypadku i obejmujących powstałe koszty opieki osób trzecich.

A. G. po zdarzeniu wymagała okresowo opieki innych osób w czynnościach życia codziennego, zatem roszczenie w tym zakresie jest zasadne, a jego wysokość (sprecyzowana w piśmie procesowym z dnia 31 lipca 2018 roku) nie jest nadmierne w kontekście konkluzji biegłego (90 dni x 3h = 270h oraz 30 dni x 1h = 30h, łącznie 300 h) oraz miarodajnej stawki stosowanej przez Miejski Ośrodek (...) w C. wynoszącej 20,67 złotych za jedną godzinę opieki. Tym samym na rzecz powódki przyznane zostało odszkodowanie w kwocie 4.098,65 złotych.

O odsetkach sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 455 k.c. W zakresie żądania zasądzenia odsetek istotne jest ustalenie momentu, w którym dłużnik opóźnił się ze spełnieniem świadczenia. Zobowiązania z czynów niedozwolonych są bezterminowe, to znaczy termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony, ani nie wynika z właściwości zobowiązania. W takiej sytuacji, zgodnie z art. 455 k.c., świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Należy dodać, że w przedmiotowej sprawie nie wystąpiły żadne przeszkody, by pozwany nie mógł spełnić świadczenia niezwłocznie.

Pismem z dnia 23 maja 2017 roku (doręczonym w dniu 29 maja 2017 roku) pozwana została wezwana do zapłaty kwoty 30.000 złotych tytułem zadośćuczynienia. Ustawowy termin 30 dni upłynął w dniu 28 czerwca 2017 roku, a zakład ubezpieczeń nie realizując świadczenia pozostawał w opóźnieniu od dnia następnego tj. 29 czerwca 2017 roku. Uwzględniając jednak treść art. 321 § 1 k.p.c. oraz żądanie pozwu w tym zakresie (doprecyzowane w piśmie procesowym z dnia 31 lipca 2018 roku) należności uboczne w zakresie zasądzonego zadośćuczynienia zostały przyznane od kwoty 1.500 złotych od dnia 1 lipca 2017 roku, zaś od kwoty 13.500 złotych od dnia 31 lipca 2018 roku.

W przypadku roszczenia odszkodowawczego należy zaznaczyć, że zostało ono sformułowane po raz pierwszy dopiero w treści pisma procesowego z dnia 31 lipca 2018 roku (doręczone w dniu 31 sierpnia 2018 roku), a zatem stan opóźnienia (przy uwzględnieniu ustawowego 30 dniowego terminu) przypada na dzień 1 października 2018 roku i od tej daty przyznane zostały odsetki.

W pozostałym zakresie żądanie odsetek za okres poprzedzający daty ostatecznie przyjęte przez Sąd podlegało oddaleniu jako nieuzasadnione.

Wysokość odsetek została określona na podstawie art. 481 § 2 k.c. z uwzględnieniem zmiany treści przepisu, jaka nastąpiła z dniem 1 stycznia 2016 roku w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 9 października 2015 roku o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2015, poz. 1830). Tym samym należności uboczne przyznane zostały w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zdanie 1 in fine k.p.c. zgodnie z zasadą stosunkowego ich rozdzielenia przyjmując, że A. G. wygrała proces w 88 % (19.098,65 złotych / 21.598,65 złotych), przy czym ich szczegółowe wyliczenie pozostawił referendarzowi sądowemu na podstawie art. 108 § 1 k.p.c.

W toku postępowania wygenerowane zostały również koszty sądowe, które tymczasowo pokrył Skarb Państwa, a związane z brakiem uiszczenia przez A. G. opłaty sądowej od rozszerzonej części powództwa (art. 13 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych) w kwocie 1.005 złotych (20.099 złotych x 0,05). Uwzględniając określoną w wyroku zasadę ponoszenia kosztów procesu, Sąd na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych kwoty : 120,60 złotych od A. G. (1.005 złotych x 0,12) i 884,40 złotych od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł. (1.005 złotych x 0,88).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE