Sygn. akt IV K 1171/18
Dnia 5 października 2018 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie, IV Wydział Karny w składzie następującym:
Przewodniczący: SSR Tomasz Ładny
Protokolant: Paulina Frąckiewicz
Prokurator: -----
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 5.03.2018r., 26.07.2018r. i 5.10.2018r.
sprawy W. K. , s. W. i M., ur. (...) w Z.,
oskarżonego o to, że:
w dniu 04 listopada 2017r. w W. przy ul. (...)/B. znajdując się w stanie nietrzeźwości przy zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu I-0,87 mg/l, II – 0,86 mg/l, III – 0,93 mg/l, IV – 0,83 mg/l, V – 0,83 mg/l prowadził pojazd mechaniczny marki F. o nr rej. (...) w ruchu lądowym, przy czym czynu tego dokonał będąc już prawomocnie skazanym wyrokiem przez Sąd Rejonowy w Wołominie sygn. akt II K 312/15 i II K 298/14 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego
tj. o czyn z art. 178 a § 1 i 4 kk
orzeka:
I. Oskarżonego W. K. uznaje za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i za to na podstawie art. 178 a § 1 i 4 kk skazuje go, zaś na podstawie art. 178 a § 4 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,
II. Na podstawie art. 42 § 3 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio;
III. Na podstawie art. 43a § 2 kk orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 10 000 (dziesięć tysięcy) złotych;
IV. Na podstawie art. 63 § 1 i 5 kk zalicza na poczet kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniach 4.11.2017r. godz. 21:10 – 5.11.2017r. godz. 13:30 zaokrąglając do pełnego dnia, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równy jest jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,
V. Na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarby Państwa koszty sądowe w kwocie 270 (dwieście siedemdziesiąt) złotych, w tym 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty.
sygn. akt IV K 1171/18
Na podstawie materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił co następuje:
W dniu 4 listopada 2017r. około godz. 20:40 W. K. kierował samochodem marki F. o nr rej. (...) W. jadąc nim ulicą (...). W pobliżu ulicy (...) na czerwonym świetle zatrzymały się jadące przed nim dwa inne pojazdy. W. K. poruszając się za nimi uczestniczył w kolizji z poprzedzającym go pojazdem, który w wyniku uderzenia w niego przemieści się na samochód, który zatrzymał się przed nim. Kolizja ta nie była przedmiotem nin. postępowania. Przybyły na miejsca zdarzenia patrol Policji wykonał czynności z udziałem W. K., którego poddano badaniom A. – Sensorem oraz Alkometrem z wynikiem kolejno 0,87 mg/l, 0,86 mg/l, 0,93 mg/l (k.4) oraz 0,83 mg/l i 0,83 mg/l (k.6). W. K. był wcześniej prawomocnie skazany wyrokami Sądu Rejonowego w Wołominie sygn. akt II K 312/15 i II K 298/14 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień oskarżonego (k. 78,120), zeznań świadka I. B. (k.19v.-20) oraz innych dowodów ujawnionych na rozprawie, w tym protokołu zatrzymania osoby (k. 2), protokołu użycia alkosensora i alkometru (k. 4 i 6), danych o karalności (k. 41) i odpisu wyroku (k. 56-57), opinii sadowo – psychiatrycznej (k.86-87) i wywiadu środowiskowego (k.68-72).
Oskarżony w trakcie rozprawy przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że zdarzenie to było spowodowane tym, że był po badaniach onkologicznych i w związku z podejrzeniem choroby wypił 200 ml cytrynówki, a około 40 minut później jechał samochodem ulicą (...) i nie zdążył zahamować. Dodał, że był wcześniej karany za jazdę pod wpływem i chyba orzeczono wobec niego zakaz prowadzenia pojazdów.
Sąd zważył co następuje:
Wyjaśnienia oskarżonego zasługują na uwzględnienie. Nie pozostawiają one wątpliwości, że oskarżony wcześniej spożywał alkohol i prowadził pojazd w miejscu i czasie wskazanym w zarzucie aktu oskarżenia mimo, że był nietrzeźwy. Korespondują one z treścią pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie.
Za nie budzącą wątpliwości uznać należy treść protokołu użycia urządzeń kontrolno - pomiarowych do ilościowego oznaczania alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. A. – (...) i A.. Wykonane nimi badania potwierdziły, że W. K. kierując w/w pojazdem w chwili jego zatrzymania znajdował się w stanie nietrzeźwości.
Odnośnie pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie zaliczonych w poczet materiału dowodowego na podstawie art. 394 § 1 i 2 kpk Sąd uwzględnił je przy ustalaniu stanu faktycznego, nie znajdując podstaw do zakwestionowania ich autentyczności ani prawdziwości zawartych w nich treści. Dowód z zeznań świadka I. B. Sąd przeprowadził w trybie art. 392§1 kpk w zw. z art. 394§1 kpk uznając, że bezpośrednie przeprowadzanie tego dowodu nie jest niezbędne, a żadna ze stron się temu nie sprzeciwiła. Zeznania te potwierdzają ustalenia postępowania przygotowawczego, a oskarżony im nie przeczył. Nadto zeznania tego świadka znajdują potwierdzenie w dokumentach załączonych do akt sprawy i tym samym Sąd uwzględnił je w całości uznając za spójne, kompletne i korespondujące z innymi dowodami.
W świetle zgromadzonego materiału dowodowego Sąd uznał, iż wina oskarżonego odnośnie zarzucanego mu czynu nie budzi żadnych wątpliwości. Oskarżony prowadził pojazd mechaniczny znajdując się w stanie nietrzeźwości, a więc swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu określonego w art. 178a § 1 k.k. Zgodnie z art. 115 § 16 pkt 2 kk stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu w 1 dm 3 wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Jak wynika z protokołów badania przeprowadzono w sposób prawidłowy, a uzyskane wyniki jednoznacznie wskazywały, że badany kierowca był nietrzeźwy.
Jak wynika danych o karalności oskarżonego wcześniej dwukrotnie został on skazany za przestępstwa z art. 178a§1 kk tj. kolejno wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 12.05.2015r. na karę grzywny, a następnie wyrokiem tego samego Sądu z dnia 9.11.2016r. na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat próby. W związku z tym oskarżony zarzucanego mu czynu dopuścił się w okresie próby będąc skazanym za takie samo przestępstwo umyślne.
W ocenie Sądu zgromadzone dowody nie pozostawiają wątpliwości co do faktu, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił ustawowe znamiona występku z art. 178a § 1 i 4 kk.
Sąd przeprowadził dowód z opinii sądowo – psychiatrycznej (k. 86-87), której wnioski wskazują, że po jego stronie nie zachodzą warunki określone w art. 31 §1 lub §2 kk. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania wniosków tej opinii i uznał ją za rzetelną, pełną i fachową.
W świetle zebranych dowodów wina oskarżonego nie budzi wątpliwości, a przeprowadzone dowody nie wzbudzają wątpliwości co do prawidłowego ustalenia czasu, miejsca i okoliczności tego czynu.
Przy wymiarze kary jako okoliczności obciążające Sąd potraktował uprzednią dwukrotną karalność oskarżonego za podobne przestępstwa godzące w bezpieczeństwo w ruchu drogowym.
Okoliczności łagodzące stanowi jedynie przyznanie się do winy przez oskarżonego oraz wyrażenie skruchy z powodu swojego zachowania (k.120).
Sankcja przepisu art. 178a§4 kk przewiduje możliwości orzeczenia kary pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Sąd miał także możliwość skorzystania z dyspozycji art. 37a kk i orzeczenia zamiast kary pozbawienia wolności kar łagodniejszego rodzaju. W celu ustalenia danych co do właściwości i warunków osobistych oskarżonego oraz dotychczasowego sposobu jego życia Sąd zarządził przeprowadzenie wywiadu środowiskowego prze kuratora sądowego. Dane z tego wywiadu nie są dla oskarżonego korzystne i wskazują, że ma on w środowisku zła opinię i jest postrzegany jako osoba nadużywająca alkoholu.
Uwzględniając całokształt ujawnionych okoliczności Sąd uznał, iż w tym przypadku niezbędne jest wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w wymiarze roku, która to jest adekwatna zarówno do stopnia winy jak również stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu i spełni wobec oskarżonego wychowawcze i zapobiegawcze cele, jak również będzie sprawiedliwa w odczuciu społecznym.
Jednocześnie Sąd rozważył czy całokształt zebranych w toku sprawy okoliczności musi skutkować orzeczeniem bezwzględnej kary pozbawienia wolności czy też wystarczającym będzie jej orzeczenie kary łagodniejszego rodzaju bądź z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Wobec uprzedniego skazania na karę pozbawienia wolności jej ponowne orzeczenie – z warunkowym zawieszeniem wykonania – nie było możliwe. Zdaniem Sądu właściwości i warunki osobiste oskarżonego nie uzasadniają zresztą przyjęcia, aby mimo niewykonywania kary on przestrzegał w przyszłości porządku prawnego, a w szczególności, że nie popełni ponownie przestępstwa, bowiem przypisane mu w tej sprawie popełnił mimo uprzedniego skazania na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania w niespełna rok po tym skazaniu. W tej sytuacji trudno przyjąć, aby skuteczne względem niego mogły być kary łagodniejszego rodzaju i mimo możliwości wynikającej z dyspozycji art. 37 a kk Sąd nie znalazł podstaw ku temu, aby z niej skorzystać. Orzeczenie kary ograniczenia wolności byłoby w tym przypadku niesprawiedliwe i mogłoby wywołać przekonanie o tym, że wymierzona kara nie uwzględnia uprzednich skazań i premiuje oskarżonego dlatego, że przyznał się do zarzucanego mu czynu i wyraził skruchę. Sąd kierował się tym, aby orzeczona kara oddziaływała na oskarżonego nie tylko poprzez jej surowość i dolegliwość, ale też wskazywała na nieuchronność sankcji, nieopłacalność popełniania przestępstw i ugruntowała w nim poczucie szacunku i respektu dla obowiązywania ogólnie przyjętych norm i wartości chronionych przez porządek prawny. Zdaniem Sądu opisana przez oskarżonego sytuacja poprzedzająca jego czyn w żadnym stopniu nie usprawiedliwia jego zachowania polegającego na prowadzeniu pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości. Biorąc powyższe pod uwagę, a także fakt, iż od czasu poprzedniej karalności oskarżonego upłynął niespełna rok, Sąd uznał, że orzekanie bezwzględnej kary pozbawienia wolności jest niezbędne.
Sąd był zobligowany również do orzeczenia obok kary także środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznym dożywotnio – z uwagi na warunki o jakich mowa w art. 42§3 kk. Orzeczono wobec niego także świadczenie pieniężne w minimalnej kwocie wynikającej z dyspozycji art. 43a§2 kk.
Na poczet orzeczonej kary stosownie do dyspozycji art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w tej sprawie.
Uwzględniając sytuację majątkową i finansową oskarżonego Sąd uznał, że nie zachodzą warunki wskazane w art. 624 § 1 kpk i zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 627 kpk obciążył oskarżonego kosztami postępowania w tej sprawie.