Sygn. akt: I C 821/18 upr.
Dnia 27 września 2018 r.
Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
|
Przewodniczący: |
SSR Sylwia Staniszewska |
|
Protokolant: |
starszy sekretarz sądowy Dorota Cichorz-Dąbrowska |
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 września 2018 r. w S.
sprawy z powództwa (...) S.A. w B.
przeciwko E. U.
o zapłatę
I. zasądza od pozwanej E. U. na rzecz powoda (...) S.A. w B. kwotę 8.463,53 zł (osiem tysięcy czterysta sześćdziesiąt trzy zł 53/100 gr),
II. oddala powództwo w pozostałej części,
III. zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.117 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,
IV. nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.
Sygn. akt I C 821/18 upr
Powód (...) S.A. w B. wniósł o zasądzenia od pozwanej E. U. kwoty 8.463,53 zł z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 21.03.2018 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.
W uzasadnieniu wskazano, że poprzez podpisanie weksla z dnia 18.09.2017 r. pozwany zobowiązała się do zapłaty w dniu 20.03.2018 r. kwoty wskazanej na wekslu w wysokości 8.463,53 zł. W dniu 18.02.2018 r. powód wezwał pozwanego do wykupu weksla, jednak do dnia dzisiejszego pozwany nie dokonał żadnej zapłaty. Weksel został wystawiony przez pozwanego na zabezpieczenie zwrotu całego zadłużenia z tytułu pożyczki udzielonej przez powoda na podstawie umowy pożyczki z dnia 18.09.2017 r.
Pozwana nie złożyła odpowiedzi na pozew, nie stawiał się na termin rozprawy, nie ustosunkowała się do żądań pozwu.
Sąd ustalił, co następuje:
W dniu 18.09.2017 r. pozwana podpisała deklarację wekslową na zabezpieczenie zwrotu całego zadłużenia z tytułu umowy pożyczki udzielonej przez (...) S.A. w B. na podstawie umowy pożyczki nr (...) z dnia (...). na które składa się całkowita kwota do zapłaty 9.060 zł oraz należne maksymalne odsetki za opóźnienie za każdy dzień opóźnienie w płatności każdej z rat. W deklaracji stwierdziła, że składa do dyspozycji pożyczkodawcy weksel in blanco. Upoważniła pożyczkodawcę do wypełnienia weksla, wpisania domicyliatu i sumę odpowiadającą zadłużeniu.
Pozwana podpisała weksel z dnia 18.09.2017 r. zobowiązując się do zapłaty na rzecz powoda do dnia 20.03.2018 r. kwoty 8.463,53zł. Powód pismem z dnia 18.02.2018 r. wypowiedział pozwanej umowę pożyczki i wezwał ją do wykupu weksla w terminie 30 dni. Poinformował, że kwota zadłużenia wynosi 8.463,53 zł. (dowód: dokumenty k.5, 6, 16)
Sąd zważył, co następuje:
Zgodnie z normą art. 339 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym przypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Przewidziane w art. 339 § 2 k.p.c. domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i to tylko wówczas gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwość. Wobec tego, że działanie z art. 339 § 2 k.p.c. nie rozciąga się na dziedzinę prawa materialnego, obowiązkiem sądu rozpoznającego sprawę w warunkach zaoczności jest rozważenie, czy w świetle przepisów prawa materialnego twierdzenia strony powodowej uzasadniają uwzględnienie żądania. (por. Wyrok SN z dnia 31.03.1999 r. (...) 176/97)
Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dokumenty przedłożone przez stronę powodową. W świetle przedstawionych przez powoda dowodów jego roszczenie zasługuje na uwzględnienie jedynie częściowo, co do kwoty należności głównej. Z przedłożonych przez powoda dowodów wynika bowiem, że w dniu 18.09.2017 r. pozwana podpisała deklarację wekslową na zabezpieczenie zwrotu całego zadłużenia z tytułu umowy pożyczki udzielonej przez (...) S.A. w B. na podstawie umowy pożyczki nr (...) z dnia (...)r., na które składa się całkowita kwota do zapłaty 9.060 zł oraz należne maksymalne odsetki za opóźnienie za każdy dzień opóźnienie w płatności każdej z rat. W deklaracji tej oświadczyła, że składa do dyspozycji pożyczkodawcy weksel in blanco. Upoważniła pożyczkodawcę do wypełnienia weksla, wpisania domicyliatu i sumę odpowiadającą zadłużeniu. Pozwana podpisała weksel z dnia 18.09.2017 r. zobowiązując się do zapłaty na rzecz powoda do dnia 20.03.2018 r. kwoty 8.463,53zł. Powód pismem z dnia 18.02.2018 r. wypowiedział pozwanej umowę pożyczki i wezwał ją do wykupu weksla w terminie 30 dni. Poinformował, że kwota zadłużenia wynosi 8.463,53 zł.
Powód dołączył do pozwu prawidłowo wypełniony weksel należało uznać, iż udowodnił zasadność dochodzonego roszczenia, co do kwoty należności głównej, w sposób wystarczający.
Nie zasługuje natomiast na uwzględnienie żądanie powoda zasądzenia odsetek umownych od kwoty należności głównej.
Zgodnie z art. 359 § 1 k.c. odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy gdy to wynika z czynności prawnej albo ustawy, z orzeczenia sadowego lub decyzji innego właściwego organu.
Powód nie przedstawił żadnego dowodu że należą się mu odsetki umowne od kwoty należności głównej, żadnego dowodu z którego wynikałaby data, od której żądane są odsetki.
Stosownie do art. 232 k.p.c. to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obowiązek wskazania dowodów obciąża przede wszystkim strony. Powyższy przepis wyrażą zasadę kontradyktoryjności postępowania sądowego, z którą wiąże się przerzucenie na strony procesowe odpowiedzialności za wynik procesu cywilnego. W procesie ciężar dowodu stanowi wymaganie dostarczenia sądowi dowodów potwierdzających przytoczone fakty. To strona ma obowiązek wyraźnego powołania konkretnego środka dowodowego.
W ocenie Sądu, w sytuacji gdy powód żąda zasądzenia odsetek umownych, zasądzenie odsetek ustawowych byłoby wyjściem ponad żądanie pozwu.
Z powyższych przyczyn, na podstawie art. 38, 48 prawa wekslowego orzeczono jak w sentencji.
Ponieważ żądanie powoda zostało uwzględnione w znacznej części, sąd wyłożył na pozwaną obowiązek zwrotu powodowi całości wyłożonych przez niego kosztów procesu, na mocy art. 100 k.p.c.