Sygn. akt II K 824/18
Dnia 9 października 2018 roku
Sąd Rejonowy w Puławach II Wydział Karny
w składzie:
Przewodnicząca: Sędzia Sądu Rejonowego Teresa Czajewska
w obecności protokolanta starszego sekretarza sądowego Joanny Woźniak
przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Puławach Ziemowita Sułka
po rozpoznaniu w dniu 9 października 2018 roku
na rozprawie
sprawy E. W., syna G. i S., z domu M., urodzonego (...) w P.
oskarżonego o to, że:
I. w okresie od 1 lipca 2018 roku do 10 lipca 2018 roku w P. woj. (...), działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w tym wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbą zamachu na zdrowie, stosując przemoc, po wdarciu się do zamkniętego mieszkania usiłował doprowadzić D. M. do rozporządzenia własnym mieniem w kwocie 900 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego, i tak:
- w nocy z 1 na 2 lipca 2018 roku działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, groził pobiciem D. M., w przypadku nie wydania żądanych pieniędzy w kwocie 900 zł mających stanowić opłatę za fakt zamieszkiwania pokrzywdzonego na osiedlu,
- w nocy z 3 na 4 lipca 2018 roku działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, groził pobiciem D. M. w przypadku nie wydania żądanych pieniędzy w kwocie 900 zł mających stanowić opłatę za fakt zamieszkiwania pokrzywdzonego na osiedlu,
- w dniu 10 lipca 2018 roku, groził pobiciem D. M., w przypadku nie wydania pieniędzy w kwocie 900 zł, a następnie po uprzednim wdarciu się do mieszkania zajmowanego przez D. M. poprzez wyważenie drzwi wejściowych chwycił za szyję pokrzywdzonego i kontynuował groźby pobicia w/wymienionego w przypadku nie wydania żądanych pieniędzy w kwocie 900 zł mających stanowić opłatę za fakt zamieszkiwania pokrzywdzonego na osiedlu,
tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
II. w okresie od 1 lipca 2018 roku do 10 lipca 2018 roku w P. woj. (...), poprzez kopanie w zamknięte na zamek skrzydło drzwi wejściowych do mieszkania zajmowanego przez D. M. w dniu 1 lipca 2018 r. oraz kopanie i ich wyważenie w dniu 10 lipca 2018 r. dokonał ich zniszczenia w kwocie 819,47 złotych, działając na szkodę D. M.,
tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.
I. uznaje oskarżonego E. W. za winnego dokonania czynu zarzucanego mu w pkt I aktu oskarżenia, to jest czynu wyczerpującego dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. skazuje go na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;
II. uznaje oskarżonego E. W. za winnego dokonania czynu zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia, to jest czynu wyczerpującego dyspozycję art. 288 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 288 § 1 k.k. skazuje go na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego E. W. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego D. M. kwoty 819,47 zł (osiemset dziewiętnaście złotych czterdzieści siedem groszy);
III. na podstawie art. 85 k.k., 85 a k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzeczone w punkcie I i II wyroku kary pozbawienia wolności łączy i jako karę łączną wymierza oskarżonemu karę jednego roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;
IV. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 11 lipca 2018 roku godzina 18:35 do dnia 9 października 2018 roku, przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;
V. nakazuje wypłacić z sum budżetowych Skarbu Państwa na rzecz adwokata J. K. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu
VI. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych ustalając, iż wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa.
Sygn. akt II K 824/18
ograniczone do wyjaśnienia podstawy prawnej oraz wymiaru kary
na podstawie art. 424 § 3 k.p.k.
E. W. oskarżony został o to, że:
III. w okresie od 1 lipca 2018 roku do 10 lipca 2018 roku w P. woj. (...), działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w tym wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbą zamachu na zdrowie, stosując przemoc, po wdarciu się do zamkniętego mieszkania usiłował doprowadzić D. M. do rozporządzenia własnym mieniem w kwocie 900 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego, i tak:
- w nocy z 1 na 2 lipca 2018 roku działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, groził pobiciem D. M., w przypadku nie wydania żądanych pieniędzy w kwocie 900 zł mających stanowić opłatę za fakt zamieszkiwania pokrzywdzonego na osiedlu,
- w nocy z 3 na 4 lipca 2018 roku działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, groził pobiciem D. M. w przypadku nie wydania żądanych pieniędzy w kwocie 900 zł mających stanowić opłatę za fakt zamieszkiwania pokrzywdzonego na osiedlu,
- w dniu 10 lipca 2018 roku, groził pobiciem D. M., w przypadku nie wydania pieniędzy w kwocie 900 zł, a następnie po uprzednim wdarciu się do mieszkania zajmowanego przez D. M. poprzez wyważenie drzwi wejściowych chwycił za szyję pokrzywdzonego i kontynuował groźby pobicia w/wymienionego w przypadku nie wydania żądanych pieniędzy w kwocie 900 zł mających stanowić opłatę za fakt zamieszkiwania pokrzywdzonego na osiedlu,
tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
IV. w okresie od 1 lipca 2018 roku do 10 lipca 2018 roku w P. woj. (...), poprzez kopanie w zamknięte na zamek skrzydło drzwi wejściowych do mieszkania zajmowanego przez D. M. w dniu 1 lipca 2018 r. oraz kopanie i ich wyważenie w dniu 10 lipca 2018 r. dokonał ich zniszczenia w kwocie 819,47 złotych, działając na szkodę D. M.,
tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
Po przeanalizowaniu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd uznał, iż czyn zarzucany oskarżonemu E. W. w punkcie I aktu oskarżenia wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Oskarżony bowiem w okresie od 1 lipca 2018 roku do 10 lipca 2018 roku kilkukrotnie, w krótkich odstępach czasu, działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, groził pokrzywdzonemu D. M. pobiciem go w przypadku nie wydania żądanych pieniędzy, mających stanowić opłatę za fakt zamieszkiwania pokrzywdzonego na osiedlu, a w dniu 10 lipca 2018 roku stosował w tym celu przemoc wobec pokrzywdzonego, polegającą na chwyceniu go za szyję. Tym zachowaniem wyczerpał on wszystkie ustawowe znamiona wymuszenia rozbójniczego opisanego w art. 282 k.k., polegającego na doprowadzeniu innej osoby do rozporządzenia mieniem własnym (…) przemocą, groźbą zamachu na życie lub zdrowie albo gwałtownego zamachu na mienie, w celu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Ponieważ oskarżony zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego, czyn jego popełniony został w formie stadialnej usiłowania opisanego w art. 13 § 1 k.k., a ponieważ działał on w okresie od 1 lipca 2018 roku do 10 lipca 2018 roku w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, należało przyjąć, że zachowania te stanowią jeden czyn zabroniony, a tym samym przyjąć kwalifikację prawną również z art. 12 k.k.
Odnośnie zaś czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie II aktu oskarżenia, to mając na uwadze, że czyn ten polegał na umyślnym zniszczeniu drzwi należących do pokrzywdzonego, w wyniku kopania w nie w dniu 1 lipca 2018 r., a następnie ich wywarzenia w dniu 10 lipca 2018 roku, przy czym wysokość szkody powstałej w wyniku tego działania wynosi 819,47 złotych, należało przyjąć, że zachowanie to wyczerpało ustawowe znamiona przestępstwa zniszczenia mienia opisanego w art. 288 § 1 k.k.
Uznając oskarżonego za winnego dokonania zarzucanych mu czynów Sąd wymierzył mu za czyn zarzucany mu w pkt I aktu oskarżenia, na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności; natomiast za czyn z art. 288 § 1 k.k. karę 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 46 § 1 k.k. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego D. M. kwoty 819,47 zł. Na podstawie natomiast art. 85 k.k., 85 a k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzeczone w wyroku kary pozbawienia wolności połączył i jako karę łączną wymierzył oskarżonemu karę jednego roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; na poczet której, na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie (okres tymczasowego aresztowania) od dnia 11 lipca 2018 roku godzina 18:35 do dnia 9 października 2018 roku, przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.
Wymierzając karę pozbawienia wolności za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w wysokości 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, jak również karę 4 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 288 § 1 k.k., Sąd miał przede wszystkim na uwadze bardzo młody wiek oskarżonego, jego niedojrzałość oraz dotychczasową niekaralność. Wymierzając karę za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 k.k. niewiele powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia za przestępstwo opisane w art. 282 k.k. Sąd miał na uwadze w pierwszej kolejności cele wychowawcze, jakie spełnić ma tak orzeczona kara, uznając, że kara w wyższym wymiarze nie spełniłaby tych celów, mając wyłącznie represyjny charakter. Tymi samymi względami Sąd kierował się wymierzając karę łączną w granicach najsurowszej z orzeczonych kar, to jest w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, przy zastosowaniu zasady pełnej absorbcji. Z tych powodów Sąd postanowił uwzględnić wniosek obrońcy oskarżonego złożony w trybie art. 387 k.p.k., uznając przy tym, że okoliczności popełnienia obydwu tych przestępstw, jak również wina oskarżonego nie budzą wątpliwości, a cele postepowania zostaną osiągnięte pomimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości, jak również zważywszy, że nie sprzeciwił się temu zarówno prokurator, jak również pokrzywdzony obecny na rozprawie podczas zgłoszenia tego wniosku.
Mając zaś na uwadze, że w sprawie występował obrońca ustanowiony z urzędu, Sąd nakazał wypłacić z sum budżetowych Skarbu Państwa na rzecz adwokata J. K. kwotę 516,60 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu; wysokość wynagrodzenia obrońcy ustalona została na podstawie § 4 ust. 3 oraz § 17 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 r.poz.1714).
Z uwagi natomiast na sytuację materialną skazanego oraz fakt skazania go na karę bezwzględną pozbawienia wolności Sąd zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych, uznając, że byłoby to dla niego zbyt uciążliwe, ustalając, iż wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa.
Z tych względów na podstawie wskazanych przepisów Sąd orzekł jak w wyroku.